Hof Den Haag, 13-01-2021, nr. BK-20/00255

De Heffingsambtenaar heeft bij beschikking van 12 november 2018 op grond van artikel 26 van de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ) aan belanghebbende medegedeeld dat de waarde van de onroerende zaak plaatselijk bekend als [adres 1a] te [woonplaats] (de onroerende zaak) voor het belastingjaar 2018 is vastgesteld op € 138.000 (objectnummer 207372).

De Heffingsambtenaar heeft het daartegen gemaakte bezwaar op 16 januari 2019 ongegrond verklaard en de beschikking gehandhaafd.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld. Ter zake van dit beroep is een griffierecht geheven van € 47. De Rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard, het bestreden besluit vernietigd, de zaak naar de Heffingsambtenaar teruggewezen om belanghebbende in de gelegenheid te stellen te worden gehoord en om met inachtneming daarvan een nieuwe uitspraak op bezwaar te doen, de Heffingsambtenaar gelast aan belanghebbende het betaalde griffierecht van € 47 te vergoeden en de Heffingsambtenaar veroordeeld in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag van € 1.024.

De Heffingsambtenaar heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld. Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend. Belanghebbende heeft op 26 maart 2020 per fax en op 27 maart 2020 bij brief incidenteel hoger beroep ingesteld, dat hij op de hierna te vermelden zitting heeft ingetrokken. Hetgeen in dat geschrift is opgenomen beschouwt het Hof als aanvulling op het ingediende verweerschrift.

De Heffingsambtenaar heeft in reactie daarop op 20 november 2020 een nader stuk ingediend. Partijen hebben met dagtekening 21 november 2020 nog nadere stukken ingebracht.

Voorafgaand aan de mondelinge behandeling heeft het Hof op 25 november 2020 van de Heffingsambtenaar een pleitnota ontvangen. De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 2 december 2020. Partijen zijn verschenen. Belanghebbende heeft ter zitting een pleitnota overgelegd. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

De gemachtigde van belanghebbende heeft bij brief van 16 november 2018 een (pro-forma) bezwaarschrift ingediend en daarin de Heffingsambtenaar verzocht hem alle taxatieverslagen te verstrekken en hem te horen alvorens op het bezwaarschrift te beslissen. De gemachtigde heeft als adres vermeld: [adres 2] te [woonplaats] .

Dit adres is vermeld op alle zich in het dossier bevindende correspondentie van de Heffingsambtenaar aan de gemachtigde.

Bij brief van 21 november 2018 heeft de Heffingsambtenaar belanghebbende uitgenodigd voor een hoorzitting op 20 december 2018 om 12.30 uur en daarbij opgemerkt dat hij de taxatieverslagen heeft bijgevoegd.

De taxatieverslagen hebben betrekking op twee WOZ-objecten, namelijk de onroerende zaak (een winkel op [adres 1a] ) en een woning ( [adres 1b] ), beide in eigendom van belanghebbende. Eén taxatieverslag bevat een waarde-opbouw met gebruikmaking van de huurwaardekapitalisatiemethode, waarbij de onroerende zaak is opgedeeld in ‘Opslag Algemeen’, zone A en zone B en per onderdeel de huurwaarde en de kapitalisatiefactor is vermeld. Het andere taxatieverslag bevat vergelijkingsobjecten van andere woningen ter onderbouwing van de waarde van [adres 1b] .

Bij brief van 22 november 2018 heeft belanghebbende een aanvullend bezwaarschrift ingediend, waarin hij opmerkt dat de waarde van de onroerende zaak te hoog is gelet op de staat van onderhoud en ligging.

Bij brief van 28 november 2018 heeft belanghebbende de Heffingsambtenaar laten weten dat hij op 20 december 2018 is verhinderd en heeft hij om een nieuwe datum voor een hoorgesprek verzocht.

Op 3 december 2018 hebben de Heffingsambtenaar en belanghebbende telefonisch contact over een nieuwe datum voor een hoorgesprek gehad.

In de brief van belanghebbende van 17 december 2018, waarin wordt gerefereerd aan een telefoongesprek van 3 december 2018 over een alternatieve datum voor een hoorgesprek, staat onder meer het volgende:

“Hiernaast zijn tot op heden de gevraagde waarden van andere winkelruimten op de [adres 1] niet verstrekt. En verzoek ik nogmaals om inzage in het dossier ingevolge artikel 7:4 lid 2 Awb. ”

Bij brief van 20 december 2018 heeft de Heffingsambtenaar belanghebbende uitgenodigd voor een hoorzitting op 31 december 2018 om 13.30 uur.

In de brief van 28 december 2018 merkt belanghebbende naar aanleiding van de uitnodiging voor de hoorzitting het volgende op:

“Verwijzend naar artikel 7:4 Awb maak ik u hierbij kenbaar dat wij het gehele dossier willen inzien en eventueel nadere stukken willen indienen. Wij verzoeken u ons kenbaar te maken vanaf wanneer het dossier kan worden ingezien, hierna zullen wij u kenbaar maken vanaf wanneer wij in de gelegenheid zijn om gehoord te worden.”

Bij brief van 2 januari 2019 heeft belanghebbende de Heffingsambtenaar in gebreke gesteld.

Op 11 januari 2019 heeft de Heffingsambtenaar belanghebbende een brief bezorgd, waarop kennelijk per abuis als dagtekening 20 december 2018 is vermeld, waarin hij wordt uitgenodigd voor een hoorzitting op 14 januari 2019 tussen 8.00 - 15.00 uur of 15 januari 2019 tussen 11.00 - 15.00 uur.

Op 15 januari 2019 om 10.17 uur heeft belanghebbende de Heffingsambtenaar per

e-mail onder meer het volgende bericht:

“Vandaag (14 januari 2019) mocht ik ontdekken dat er op 11 januari 2019 een brief is

afgegeven inzake kenmerk:

207372 & 38087 (Cliënt: [belanghebbende] / Adres: [adres 1] , [woonplaats] ) U heeft ons uitgenodigd voor maandag 14 januari en 15 januari 2019. Ik stel vast dat de brief op een slinkse manier is afgegeven bij de receptie op 11 januari 2019. We hebben uw dienst op 2 januari 2019 in gebreke gesteld, u heeft in de tussen 2 januari 2019 en 11 januari 2019 geen contact met ons opgenomen, evenmin heeft u de brief per mail gezonden.

(…)

Wij maken u nogmaals kenbaar dat wij gehoord willen worden en wensen dat u ons een

redelijke termijn gunt om ons voor te bereiden.

(…)

Het toezenden van het dossier is onvoldoende om te stellen dat u alle op de zaak betrekking hebbende stukken heeft overlegd. Sterker nog, wij betwisten dit. Hiernaast moeten wij de gelegenheid hebben om nadere stukken in te dienen, door uw handelswijze is dit niet mogelijk.

Mocht u uitspraak doen zonder ons te hebben gehoord, dan zullen wij de rechtbank Rotterdam verzoeken om de zaak terug te verwijzen naar bezwaarfase. Wij zullen een beroep doen op het Europees verdedigingsbeginsel en de integrale proceskosten vorderen. Tot slot herinner ik u aan het feit dat afgelopen jaren meerdere dossiers door de rechtbank Rotterdam zijn terugverwezen naar bezwaarfase wegens schending van de hoorplicht. We zijn bereid om op korte termijn te worden gehoord. Wij wijzen u erop dat wij al een machtiging in 2018 hebben afgegeven, maar dit wederom zullen afgeven. Dagtekening van uw brief was 20 december 2018.”

Belanghebbende is niet op de hoorzittingen verschenen.

Op 16 januari 2019 om 10.12 uur heeft de Heffingsambtenaar aan de gemachtigde per e-mail bericht:

“Hierbij deel ik u namens de Teamleider WOZ Woningen het volgende mee. U heeft in diverse zaken aangegeven gehoord te willen worden waarbij de termijnen en bepalingen van art. 7:4 Awb in acht worden genomen. Daarnaast heeft u in deze zaken door middel van een ingebrekestelling van 2 janauri 2019 aangegeven dat u binnen 14 dagen een uitspraak wenst. Deze twee wensen zijn niet met elkaar te verenigen. Conform jurisprudentie is een ontvangen ingebrekestelling een geldige reden om de termijnen van art 7:4 Awb te verkorten.

Indien u de ingebrekestellingen opschort, kunnen wij u uitnodigen voor hoorgesprekken waarbij de termijnen van art. 7:4 Awb worden gehanteerd. Indien u de ingebrekestellingen niet opschort, zal uitspraak binnen de door u op 2 januari 2019 gewenste termijn van 14 dagen worden gedaan.”

Op 16 januari 2019 heeft de Heffingsambtenaar uitspraak op het bezwaarschrift gedaan.

Het proces-verbaal van de zitting van de Rechtbank vermeldt onder meer:

“Gemachtigde [belanghebbende]:

Ik wilde alle stukken nog ontvangen. Het taxatieverslag en de vergelijkingsobjecten indien die niet in het verslag zouden staan. Ik heb die niet mogen ontvangen. Het is een beschikking op verzoek geweest. Ik heb alleen de beschikking ontvangen.

(…)

[Heffingsambtenaar]:

(...) De [gemachtigde] heeft wel een taxatieverslag gekregen.

(…)

Volgens mij heeft hij de stukken bij de brief van 21 november 2018 gekregen. Dat staat ook in de brief. Als bijlagen zijn de verslagen meegestuurd. Het kan ter inzage gelegd worden, maar dat levert problemen op als gemachtigden van ver moeten komen, dus wij sturen de verslagen op. Bij de brief van 21 november 2018 zaten dus beide taxatieverslagen.

(…)

Gemachtigde [belanghebbende]:

De taxatieverslagen zijn nieuw voor mij. Ik heb ze niet ontvangen.

(…)

Ik heb op 20 december 2018 een brief ontvangen voor een hoorzitting. Zo ver ik kan nagaan zaten daar taxatieverslagen bij, maar ik heb geen inzage in het dossier gekregen.”

3. De Rechtbank heeft - voor zover van belang - het volgende overwogen:

“4. Tussen partijen is niet in geschil dat [de Heffingsambtenaar] geen inzage in het dossier heeft verleend. Vaststaat dat [belanghebbende] in het bezit was/is van de beschikking, het taxatieverslag en de uitnodigingen voor de hoorzitting. De rechtbank heeft er (op basis van de door [de Heffingsambtenaar] in beroep overgelegde stukken) geen aanwijzingen voor dat in het dossier nog andere stukken zaten/zitten. De klacht van [belanghebbende] dat [de Heffingsambtenaar] hem geen inzage in het dossier heeft gegeven treft daarom geen doel.

5. Niet in geschil is dat [de Heffingsambtenaar] de gevraagde waarden van andere winkelruimten op de [adres 1] niet (vóór het nemen van het bestreden besluit) aan [belanghebbende] heeft verstrekt of ter inzage heeft gelegd. [De Heffingsambtenaar] is op grond van artikel 40, tweede lid, van de Wet WOZ op verzoek gehouden een afschrift te verstrekken van de gegevens die ten grondslag liggen aan de vastgestelde waarde. Dit betreffen de objectieve gegevens die ten grondslag liggen aan de vastgestelde waarde van de onroerende zaak, zoals de verkoop- en verhuurwaarden van de vergelijkingsobjecten (in dit geval de betreffende waarden van andere winkelruimten op de [adres 1] ). Weliswaar heeft [belanghebbende] op enig moment het taxatieverslag ontvangen, maar hierin staan niet de waarden van andere winkelruimten op de [adres 1] waar hij om heeft verzocht, zodat [de Heffingsambtenaar] niet heeft voldaan aan artikel 40, tweede lid, van de Wet WOZ. Daarmee heeft [de Heffingsambtenaar] niet voldaan aan artikel 7:4, tweede lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), waarin staat dat [de Heffingsambtenaar] alle op de zaak betrekking hebbende stukken voorafgaand aan het horen ter inzage dient te leggen voor belanghebbende gedurende ten minste een week.

6. [ De Heffingsambtenaar] stelt pas in beroep dat het verzoek van [belanghebbende] om deze stukken in zijn brief van 17 december 2018 te laat was omdat zijn systemen daar niet zijn op voorbereid, een gespecialiseerde IT-er dingen eruit moet gaan vissen en dat een aantal weken kost. Bovendien was het verzoek van [belanghebbende] volgens [de Heffingsambtenaar] onvoldoende gespecificeerd. De rechtbank volgt [de Heffingsambtenaar] hierin niet. [Belanghebbende] heeft in zijn brief van 17 december 2018 expliciet verzocht om de waarden van andere winkelruimten op de [adres 1] en dat kan niet anders worden begrepen dan dat hij een cijfermatige onderbouwing van de in het taxatieverslag vermelde huurwaarde en kapitalisatiefactor wenste. [De Heffingsambtenaar] dient zijn systemen zo in te richten dat hij de noodzakelijke bouwstenen voor de waardebepaling hieruit kan halen. Hij maakt niet aannemelijk dat de tijd hiervoor tussen het verzoek van [belanghebbende] van 17 december 2018 en de uiteindelijk voor 14/15 januari 2019 geplande hoorzitting te kort was. De rechtbank is daarom van oordeel dat [de Heffingsambtenaar] de gevraagde gegevens ten onrechte niet aan [belanghebbende] heeft verstrekt, althans die gegevens ten onrechte niet ter inzage heeft gelegd voor de hoorzitting. De beroepsgrond slaagt.

7. Het beroep is gegrond. Het bestreden besluit zal worden vernietigd. Weliswaar heeft [de Heffingsambtenaar] door het overleggen van een taxatierapport in beroep wel een onderbouwing van de huurwaarde en de kapitalisatiefactor gegeven, maar vanwege het belang van het horen in bezwaar (vergelijk de uitspraak van de Hoge Raad van 29 januari 2016, ECLI:NL:HR: 2016:114) en de koppeling van het recht op inzage in de stukken aan het hoorgesprek in artikel 7:4, tweede en derde lid, van de Awb, verwijst de rechtbank de zaak terug naar [de Heffingsambtenaar]. Hij zal [belanghebbende] in de gelegenheid moeten stellen om te worden gehoord en zal vervolgens met inachtneming daarvan een nieuwe uitspraak op bezwaar moeten nemen.

8. De rechtbank ziet in het voorgaande aanleiding te bepalen dat [de Heffingsambtenaar] aan [belanghebbende] het door hem betaalde griffierecht van € 47,- vergoedt.

9. De rechtbank veroordeelt [de Heffingsambtenaar] in de door [belanghebbende] gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt zij op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.024,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 512,- en wegingsfactor 1).”

In geschil is in de eerste plaats of de Heffingsambtenaar de hoorplicht heeft geschonden en in het verlengde daarvan of de Rechtbank de zaak terecht naar de Heffingsambtenaar heeft teruggewezen. Voorts is in geschil of de proceskostenvergoeding door de Rechtbank naar het juiste bedrag is vastgesteld. Tot slot is in geschil of de waarde van de onroerende zaak op een te hoog bedrag is vastgesteld.

Het hoger beroep van de Heffingsambtenaar strekt tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank en tot bevestiging van de uitspraak op bezwaar. Belanghebbende concludeert tot ongegrondverklaring van het hoger beroep en tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Artikel 25, lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen bepaalt:

“In afwijking van artikel 7:2 van de Algemene wet bestuursrecht wordt de belanghebbende gehoord op zijn verzoek.”

Artikel 7:4, lid 2, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) bepaalt:

“Het bestuursorgaan legt het bezwaarschrift en alle verder op de zaak betrekking hebbende stukken voorafgaand aan het horen gedurende ten minste een week voor belanghebbenden ter inzage.”

Artikel 40 van de Wet WOZ bepaalt voor zover van belang:

“1. Op verzoek kan het waardegegeven van een bepaalde onroerende zaak die niet in hoofdzaak tot woning dient door de in artikel 1, tweede lid, bedoelde gemeenteambtenaar worden verstrekt aan een ieder die kan aantonen een gerechtvaardigd belang te hebben bij de verkrijging daarvan.

2. De in artikel 1, tweede lid, bedoelde gemeenteambtenaar verstrekt uitsluitend aan degene te wiens aanzien een beschikking is genomen, op verzoek een afschrift van de gegevens die ten grondslag liggen aan de vastgestelde waarde.”

Inzage in de gedingstukken en hoorgesprek

Vast staat dat belanghebbende heeft verzocht om voorafgaand aan de beslissing op het bezwaar te worden gehoord. Vast staat eveneens dat er geen hoorgesprek heeft plaatsgevonden. Het geschil richt zich echter allereerst op de daaraan voorafgaande vraag of de Heffingsambtenaar artikel 7:4, lid 2, van de Awb heeft geschonden door niet alle op de zaak betrekking hebbende stukken voorafgaand aan het horen ter inzage te leggen. De Heffingsambtenaar stelt in dat verband dat hij in de bezwaarfase aan belanghebbende alle stukken uit het bezwaardossier heeft verstrekt en voorts niet gehouden is meer stukken ter inzage te leggen, omdat het verzoek van belanghebbende om inzage onvoldoende was gespecificeerd en bovendien te laat was gedaan. Belanghebbende bestrijdt allereerst dat hem alle stukken uit het bezwaardossier zijn verstrekt, aangezien hij geen taxatieverslag van de onroerende zaak heeft ontvangen. Verder stelt belanghebbende dat hij de Heffingsambtenaar tijdig en voldoende concreet om inzage heeft gevraagd van nadere stukken die de Heffingsambtenaar heeft gebruikt ter onderbouwing van de door hem vastgestelde waarde van de onroerende zaak.

Met betrekking tot de verstrekking van een afschrift van het bezwaardossier overweegt het Hof als volgt. Blijkens het proces-verbaal van de zitting bij de Rechtbank (zie hiervóór onder 2.16) heeft belanghebbende na eerdere ontkenning uiteindelijk verklaard dat hij in de bezwaarfase de taxatieverslagen heeft ontvangen, maar dat hij geen inzage in het dossier heeft gekregen.

Reeds hierom acht het Hof de door de gemachtigde ter zitting van het Hof opnieuw ingenomen stelling dat hij het taxatieverslag van de onroerende zaak in de bezwaarfase niet heeft ontvangen ongeloofwaardig, zodat het Hof evenals de Rechtbank ervan uitgaat dat aan belanghebbende het gehele bezwaardossier is verstrekt. In zoverre is dus voldaan aan artikel 7:4, lid 2, van de Awb.

Dat de Heffingsambtenaar er om hem moverende redenen voor heeft gekozen de gemachtigde een afschrift van het bezwaardossier te verstrekken in plaats van dit ter inzage te leggen doet daar niet aan af, zolang belanghebbende maar tijdig van het taxatieverslag kennis heeft kunnen nemen. Daarom acht het Hof het ook verder niet relevant of de Heffingsambtenaar het taxatieverslag al bij de brief van 21 november 2018 heeft gevoegd zoals hij heeft betoogd, of pas bij de brief van 20 december 2018 zoals belanghebbende bij de Rechtbank heeft gesteld. In beide gevallen immers kon belanghebbende ruim voorafgaand aan het geplande hoorgesprek van het taxatieverslag kennisnemen.

Niet in geschil is dat de Heffingsambtenaar geen nadere stukken aan belanghebbende heeft verstrekt met betrekking tot de gegevens die hij aan de onderbouwing van de waarde van de onroerende zaak ten grondslag heeft gelegd. Belanghebbende heeft bij brief van 17 december 2018, voorafgaand aan het op 31 december 2018 geplande hoorgesprek de Heffingsambtenaar voor het eerst verzocht de waarden van andere winkelruimten op de [adres 1] ter inzage te leggen. Naar het oordeel van het Hof is dit een voldoende concreet verzoek om gegevens als bedoeld in artikel 40, lid 2, van de Wet WOZ door degene te wiens aanzien een beschikking is genomen en die ten grondslag liggen aan de vastgestelde waarde van de onroerende zaak. Zoals blijkt uit het taxatieverslag betreft het immers een vaststelling van de waarde met gebruikmaking van de huurwaardekapitalisatiemethode. Het is dan buiten twijfel op welke onderbouwende gegevens van andere winkelruimten het verzoek van belanghebbende ziet. Met de enkele verstrekking van het taxatieverslag heeft de Heffingsambtenaar dan ook niet voldaan aan het bepaalde in artikel 40, lid 2, van de Wet WOZ. Bovendien is hier - anders dan de Heffingsambtenaar onder verwijzing naar Hoge Raad 21 april 2006, ECLI:NL:HR:2006:AW2326, BNB 2006/231, kennelijk veronderstelt - geen sprake van een situatie als bedoeld in artikel 40, lid 1, van de Wet WOZ, op grond waarvan een ieder die een gerechtvaardigd belang bij de verstrekking daarvan heeft, kan verzoeken om waardegegevens van bepaalde, door deze aan te wijzen andere onroerende zaken.

Dat het verzoek van belanghebbende te laat is gedaan kan het Hof evenmin volgen. De Heffingsambtenaar moet worden toegegeven dat hem niet heel veel tijd was gegund tussen 17 december 2018 en het voor 31 december 2018 geplande hoorgesprek, maar de Heffingsambtenaar heeft überhaupt geen poging ondernomen om de nadere stukken te verzamelen. Hij verkeerde immers in de onjuiste veronderstelling dat het aan belanghebbende was om specifieke onroerende zaken aan te wijzen waarvan hij de waardegegevens wilde ontvangen.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat de Heffingsambtenaar niet heeft voldaan aan de op hem rustende verplichting van artikel 7:4, lid 2, van de Awb om alle op de zaak betrekking hebbende stukken gedurende ten minste een week voorafgaand aan het horen voor belanghebbende ter inzage te leggen. Daarmee kleeft er een gebrek aan het horen waardoor belanghebbende - in beginsel - is benadeeld. Partijen zijn het immers over de feiten niet eens, en een uitwisseling van argumenten ter zake heeft nog niet plaatsgevonden.

Anders dan de Rechtbank ziet het Hof in het bovenstaande echter geen aanleiding de zaak naar de Heffingsambtenaar terug te wijzen. In de eerste plaats omdat nader inzicht in de gegevens die de Heffingsambtenaar ten grondslag heeft gelegd aan de op basis van de huurwaardekapitalisatiemethode vastgestelde waarde en een hoorgesprek daarover geen enkel doel meer dient. De Heffingsambtenaar onderbouwt immers - anders dan de Rechtbank veronderstelt - in beroep de waarde niet langer met gebruikmaking van de huurwaardekapitalisatiemethode. Blijkens het taxatierapport dat de Heffingsambtenaar ter onderbouwing van de waarde heeft overgelegd, is de onroerende zaak immers gewaardeerd met behulp van de vergelijkingsmethode.

Voorts ziet het Hof in de omstandigheid dat er uiteindelijk geen hoorgesprek heeft plaatsgevonden evenmin aanleiding de zaak naar de Heffingsambtenaar terug te wijzen. De Heffingsambtenaar heeft namelijk na de indiening van het bezwaarschrift op 16 november 2018 alles in het werk gesteld om belanghebbende te horen. Zelfs in de periode na 2 januari 2019, nadat belanghebbende hem in gebreke had gesteld, heeft de Heffingsambtenaar op 11 januari 2019 een uitnodiging voor een hoorgesprek op 14 of 15 januari 2019 op het kantoor van gemachtigde bezorgd. Gemachtigde is daar niet verschenen, maar heeft daarop op 15 januari 2019 wel gereageerd. Belanghebbende heeft zijn verzoek om te worden gehoord herhaald, maar niet nadat hij in de gelegenheid zou worden gesteld de gedingstukken in te zien en daarop nadien nog schriftelijk te reageren. Op een ultiem verzoek om overleg van de Heffingsambtenaar per e-mail van 16 januari 2019, de laatste dag van de uitspraaktermijn, heeft de gemachtigde niet meer gereageerd. Onder deze omstandigheden kan niet worden geconcludeerd dat de Heffingsambtenaar niet aan zijn verplichting heeft voldaan om met belanghebbende een hoorgesprek te houden. Het is immers - behoudens hier niet aan de orde zijnde omstandigheden - niet aan belanghebbende om de voorwaarden te bepalen waaronder een hoorgesprek dient plaats te vinden en bij het niet vervullen van die voorwaarden dan maar niet te verschijnen. Het doel van het hoorgesprek is immers om partijen in de gelegenheid te stellen bestaande (formeelrechtelijke) geschilpunten te bespreken en wederzijdse stellingen en standpunten toe te lichten. Door niet te verschijnen maakt belanghebbende dat onmogelijk en dat klemt te meer nu een van de geschilpunten nu juist betreft het al dan niet ter inzage leggen van stukken. Dat belanghebbende naar het oordeel van het Hof terecht heeft verzocht om voorafgaande inzage in de op de zaak betrekking hebbende stukken doet daar niet aan af. Dat belanghebbende niet is gehoord dient in het onderhavige geval daarom voor zijn rekening te komen.

Gelet op het hetgeen hiervoor is overwogen had de Rechtbank de zaak naar het oordeel van het Hof dus zelf inhoudelijk moeten behandelen.

De Heffingsambtenaar heeft verzocht bij gegrondverklaring van het hoger beroep het geding inhoudelijk te behandelen. Het Hof willigt dat verzoek niet in omdat de Rechtbank zich nog niet heeft uitgelaten over de vastgestelde waarde van de onroerende zaak en belanghebbende daardoor wordt benadeeld als gevolg van een verlies van een feitelijke instantie. Daarbij neemt het Hof voorts in ogenschouw dat belanghebbende zich ook heeft verzet tegen een inhoudelijke behandeling door het Hof. Daarom zal het Hof met inachtneming van artikel 8:115, lid 1, letter b, van de Awb het geding voor een inhoudelijke behandeling terugwijzen naar de Rechtbank.

Proceskosten in beroep

De Heffingsambtenaar stelt in hoger beroep dat de Rechtbank een te hoge wegingsfactor heeft gehanteerd bij het bepalen van de proceskosten in beroep. Bij een terugwijzing op formele gronden volstaat een wegingsfactor van 0,5, aldus de Heffingsambtenaar onder verwijzing naar de uitspraak van het Hof ’s-Hertogenbosch van 15 november 2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:4638.

Weliswaar zal het Hof de uitspraak van de Rechtbank vernietigen in verband met de onterechte terugwijzing naar de Heffingsambtenaar, maar de Rechtbank heeft belanghebbende vanwege de schending van de inzageverplichting terecht een proceskostenvergoeding toegekend. Met de Heffingsambtenaar is het Hof van oordeel dat een wegingsfactor 0,5 volstaat als het beroep enkel gegrond is omdat het recht op inzage is geschonden. Het Hof zal de door de Rechtbank verleende proceskostenvergoeding daarom aanpassen. Aangezien het Hof na 1 januari 2021 uitspraak doet, geldt daarbij een waarde per punt van € 534 ingevolge het bepaalde in artikel VI van de Regeling tot indexering van bedragen in de Algemene wet bestuursrecht, het Besluit proceskosten bestuursrecht, de Wet griffierechten burgerlijke zaken en de Wet op het hoger onderwijs en wetenschappelijk onderzoek, Stcrt. 2020, 62581. De proceskostenvergoeding voor het geding vóór verwijzing moet dus worden gesteld op een bedrag van € 534 (1 punt voor het indienen van het beroepschrift en 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 534 en wegingsfactor 0,5).

Slotsom

De slotsom is dat het hoger beroep van de Heffingsambtenaar gegrond is, de uitspraak van de Rechtbank zal worden vernietigd en de zaak zal worden teruggewezen naar de Rechtbank voor een behandeling van het geschilpunt met betrekking tot de waarde van de onroerende zaak.

6. Het Hof ziet geen aanleiding voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb voor het hoger beroep.

Het Gerechtshof

- verklaart het hoger beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak van de Rechtbank;

- veroordeelt de Heffingsambtenaar in de kosten van het geding bij de Rechtbank tot een bedrag van € 534; en

- wijst het geding terug naar de Rechtbank ter verdere behandeling en beslissing met inachtneming van deze uitspraak.

Deze uitspraak is vastgesteld door T.A. de Hek, F.G.F Peters en R.M. Hermans, in tegenwoordigheid van de griffier Y. Postema. De beslissing is op 13 januari 2021 in het openbaar uitgesproken.

aangetekend aan

partijen verzonden:

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie stellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - (alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. - de naam en het adres van de indiener;

b. - de dagtekening;

c. - de vermelding van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. - de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.

Let wel: ook als u in deze uitspraak (gedeeltelijk) in het gelijk bent gesteld, is het van belang beroep in cassatie in te stellen als daarbij door u aangevoerde gronden definitief zijn verworpen en u daar niet in wilt berusten.