6.3.4 Duitse doctrine

In de Duitse doctrine is stilgestaan bij de vraag welke rechtsvormen betrokken kunnen zijn bij een grensoverschrijdende splitsing, ondanks dat specifiek voor grensoverschrijdende splitsing geschreven wetgeving – althans: tot op heden – ontbreekt. Volgens Lennerz moet een rechtsvorm ‘umwandlungsbefähigt’zijn, zowel actief als passief, om partij te kunnen zijn bij een grensoverschrijdende splitsing. Volgens Lennerz moet de vraag of een rechtsvorm betrokken kan zijn bij een grensoverschrijdende splitsing worden beantwoord aan de hand van de lex societatis.1 Ten aanzien van bepaalde eisen van rechtsvormgelijkheid benadrukt Prüm dat aan de vergelijkbaarheid van andere, door het recht van een andere staat beheerste rechtsvormen, niet al te hoge eisen gesteld kunnen worden, mede omdat artikel 1 lid 1 Zesde richtlijn verwijst naar artikel 1 lid 1 Richtlijn 2011/35/EU en de daarin opgenomen vennootschappen van het naamloze type. Hij is van mening dat de betrokkenheid van een naamloze vennootschap bij een grensoverschrijdende splitsing geen probleem zou moeten opleveren, omdat vennootschappen van het naamloze type binnen de reikwijdte van de Zesde richtlijn vallen.

In het in paragraaf 4.4.43. behandelde voorstellen van de Spezialkommission van de deutscher Rat für internationales Privatrecht bevatten geen bepalingen over welke rechtsvormen grensoverschrijdend kunnen splitsen en welke vormen van grensoverschrijdende splitsing mogelijk zijn.