Rb. Breda, 27-04-2011, nr. 993023-10-B [P]

De officier van justitie acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte de feiten 2 en 3 heeft begaan.

Zij baseert zich daarbij ten aanzien van feit 2 op de aangifte van de curator, de verklaring van [getuige 1] en de eigen verklaring van verdachte. Hieruit kan volgens de officier van justitie de conclusie getrokken worden dat verdachte niet heeft voldaan aan de verplichting ten opzichte van het voeren van een administratie zodanig dat hieruit de rechten en verplichtingen van de rechtspersoon konden worden gekend.

Ten aanzien van feit 3 merkt de officier van justitie in haar requisitoir op dat verdachte primair wordt verweten dat hij opzettelijk goederen heeft onttrokken aan het door derden op deze goederen gevestigde pandrecht. Subsidiair wordt verdachte verduistering van die goederen verweten. Op basis van een leaseovereenkomst met De Lage Landen, de aangifte van De Lage Landen, een akte van verpanding met betrekking tot een aantal bedrijfsmiddelen ten gunste van mr. [naam], de verklaring van [naam] daarover en de verklaring van verdachte zelf acht de officier van justitie wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich schuldig heeft gemaakt aan onttrekking aan het pandrecht van de in de dagvaarding opgenomen goederen.

Met de officier van justitie acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat verdachte als bestuurder van de op 31 oktober 2007 failliet verklaarde rechtspersoon [naam BV] B.V. niet heeft voldaan aan de op hem rustende verplichting ten opzichte van het voeren van een administratie door de administratie zo te (laten) voeren dat de rechten en verplichtingen van de rechtspersoon te allen tijde konden worden gekend.

Voor zover de officier van justitie heeft bedoeld te zeggen dat verdachte het vorenstaande heeft gedaan ter bedrieglijke verkorting van de rechten van de schuldeisers van [naam BV] B.V., is de rechtbank van oordeel dat dat onderdeel van de tenlastelegging niet wettig en overtuigend bewezen is.

Voor een bewezenverklaring van de zinsnede ‘ter bedrieglijke verkorting van de rechten van de schuldeisers’ moet bewezen worden dat verdachte het oogmerk had de schuldeisers van [naam BV] B.V. te benadelen. Verdachte heeft dat ontkend. Voorts valt uit het dossier niet af te leiden dat verdachte door het laten verslonzen van de administratie van [naam BV] B.V. het oogmerk had de schuldeisers te benadelen. Daarvoor moet in elk geval vast komen te staan dat verdachte tenminste heeft beseft dat er een aanmerkelijke kans op een faillissement van [naam BV] B.V. bestond en daar rekening mee hield. Dat is naar het oordeel van de rechtbank niet uit het dossier af te leiden.

De rechtbank acht derhalve wel wettig en overtuigend bewezen dat verdachte zich als bestuurder van een rechtspersoon schuldig heeft gemaakt aan ‘eenvoudige bankbreuk’ (artikel 342 van het Wetboek van Strafrecht (Sr)), maar niet aan ‘bedrieglijke bankbreuk’ (artikel 343 Sr).

De officier van justitie is bij haar requisitoir ervan uitgegaan dat ten laste is gelegd dat verdachte goederen aan het pandrecht heeft onttrokken. Zij acht dat strafbare feit ook wettig en overtuigend bewezen. Ook het dossier richt zich volledig op dat feit.

In de tenlastelegging wordt echter verdachte ‘slechts’ de verduistering van goederen, gepleegd door verdachte persoonlijk dan wel als feitelijk leidinggevende van [naam BV] B.V., verweten.

Voor een bewezenverklaring van verduistering is in elk geval vereist dat de goederen die in de tenlastelegging zijn opgenomen geheel of ten dele toebehoren aan een ander dan [naam BV] BV dan wel verdachte.

Uit het dossier wordt duidelijk dat de goederen die in de tenlastelegging zijn vermeld aan [naam BV] BV toebehoorden en dat verdachte die goederen aan het pandrecht heeft onttrokken. Verdachte heeft dat feit ook bekend.

Zo blijkt uit de leaseovereenkomst die De Lage Landen met [naam BV] BV heeft gesloten (bijlage nr. D-002-a) dat door De Lage Landen een bezitloos pandrecht op de in de tenlastelegging genoemde vrachtauto met kenteken BS-BF-02 is gevestigd. Voorts blijkt uit een bij de notaris opgemaakte akte van verpanding (bijlage nr. D-009) dat zowel door verdachte in privé als in zijn hoedanigheid van zelfstandig bevoegd algemeen directeur van [naam BV] B.V. aan mr. O.N.J. [naam] het bezitloos pandrecht is gegeven op de overige in de tenlastelegging genoemde goederen.

Nu de rechtbank vaststelt dat de goederen geheel aan [naam BV] B.V. toebehoorden en niet aan een ander, kan van verduistering van deze goederen al geen sprake meer zijn, zodat vrijspraak van hetgeen onder feit 3 is tenlaste gelegd dient te volgen.

De rechtbank acht wettig en overtuigend bewezen dat verdachte

De rechtbank acht niet bewezen hetgeen meer of anders is ten laste gelegd. Verdachte zal daarvan worden vrijgesproken.

De officier van justitie vordert aan verdachte terzake van bewezenverklaring van de feiten 2 en 3 op te leggen een gevangenisstraf van 8 maanden.

De rechtbank heeft bij de strafbepaling rekening gehouden met het volgende door verdachte bekende en ad informandum op de dagvaarding vermelde strafbare feit:

Verdachte heeft zich als bestuurder van de rechtspersoon [naam BV] B.V. schuldig gemaakt aan eenvoudige bankbreuk door zijn administratie van [naam BV] B.V. niet bij te houden en te laten versloffen, waardoor de rechten en plichten van [naam BV] B.V. niet te allen tijde konden worden gekend. Dit was met name voor de curator van de failliet verklaarde [naam BV] B.V. zeer nadelig en belastend. Het belang van een goed gevoerde administratie is in het kader van een faillissement immers dat de curator een goed inzicht heeft in de vermogenspositie van de gefailleerde alsmede van de rechten en plichten van de schuldeisers en schuldenaren ten behoeve van een zo gunstig mogelijke afwikkeling van de boedel. Voorts wordt door het nalaten te voldoen aan deze verplichting het openbaar gezag geschonden.

Daarnaast had verdachte door het opnemen van een valse inkoopfactuur in de administratie van [naam BV] B.V. (ad-info feit) de Nederlandse Staat en daarmee de maatschappij kunnen benadelen. Deze factuur is door de curator in de administratie aangetroffen en had nog niet tot enig financieel nadeel geleid.

Ten aanzien van de persoon van verdachte houdt de rechtbank rekening met de omstandig-heid dat verdachte voor soortgelijke strafbare feiten nog niet eerder is veroordeeld.

Voorts neemt de rechtbank in aanmerking dat sprake is van gedateerde feiten (gepleegd in 2006 en 2007).

De officier van justitie is bij haar eis uitgegaan van een bewezenverklaring van de feiten 2 en 3.

Nu de rechtbank slechts feit 2 bewezen acht en dan nog in de mildere vorm (namelijk de eenvoudige bankbreuk), zal zij een beduidend lagere straf opleggen dan door de officier van justitie is gevorderd.

Alles afwegende acht de rechtbank een werkstraf van 120 uur passend en geboden. Met betrekking tot de door verdachte in deze zaak in voorarrest doorgebrachte tijd (9 dagen) zal de rechtbank bepalen dat deze naar rato van 2 uur per dag van de op te leggen werkstraf zal worden afgetrokken.