Rb. Haarlem, 06-08-2009, nr. 15/751607-06, nr. 15/973000-09

[E.] heeft in de jaren '90 van de vorige eeuw contante gelden ontvangen van [persoon 1]. en [persoon 2]. [Persoon 1] heeft verklaard dat hij ongeveer 20 miljoen gulden bij [E.] heeft geïnvesteerd. Dat geld was afkomstig uit de handel in XTC, die [persoon 1] samen met [persoon 2] en [persoon 3] verrichtte. [E.] heeft deze investering nooit aan [persoon 1] terugbetaald. [Persoon 2] bevestigt de verklaring van [persoon 1]dat hij gelden, die hij had verkregen uit de met [persoon 2] en [persoon 3] uitgevoerde XTC-handel, bij [E.] heeft geparkeerd. Ook [W.F.H.] heeft verklaard dat [persoon 1] en [persoon 2] geld hebben geïnvesteerd bij [E.].

De rechtbank concludeert hieruit dat in ieder geval een substantieel bedrag van ongeveer 20 miljoen gulden met een criminele herkomst bij [E.] is ingelegd.

Dit bedrag is vervolgens door of via [E.] witgewassen. [Persoon 1] heeft in dit verband verklaard dat [E.] de gelden uit de XTC-handel van [persoon 1], [persoon 2] en [persoon 3] in diverse projecten heeft geïnvesteerd. Volgens [persoon 2] zaten [persoon 1] en [E.] samen in het onroerend goed. De onroerend-goedactiviteiten werden uitgevoerd door ‘[C.]’. Het concern van de familie [E.] is opgebouwd uit een veelheid van vennootschappen, waaronder [C.], tussen welke verschillende vennootschappen ‘moeder/dochter’-verbanden bestonden en dus veelvuldig gelden circuleerden, waaronder het geld afkomstig uit de XTC-handel van [persoon 1], [persoon 2] en [persoon 3]. Dit wordt bevestigd door [W.F.H], die verklaard heeft dat [C.] (in een latere verklaring gewijzigd in de familie [E.]) groot is geworden door het geld van [persoon 2] en [persoon 1]. [W.F.H.] heeft op 8 juli 2009 als getuige ter zitting verklaard dat [E.] dat geld cash heeft ontvangen en apart heeft gehouden en dat dat geld als zodanig (inmiddels omgewisseld in euro's) nog steeds contant voorhanden zou zijn. De rechtbank hecht geen waarde aan deze verklaring, aangezien deze haar niet geloofwaardig voorkomt en ook op geen enkele wijze in het Kolbakdossier of anderszins bevestiging vindt.

Naar het oordeel van de rechtbank staat op grond van het voorgaande vast dat deze gelden met criminele herkomst ook bij [C.] zijn ingebracht en tot haar vermogen zijn gaan behoren, waarover [E.] in zijn hoedanigheid van aandeelhouder en enig directeur kon beschikken.

Vermenging van een vermogen met gelden afkomstig uit misdrijven kan ertoe leiden dat het gehele vermogen hierdoor besmet raakt. In deze gaat het om een bedrag van ongeveer 20 miljoen gulden aan criminele gelden, dat wil zeggen een bedrag van zo'n substantiële omvang dat daarmee het gehele vermogen van [E.]/[C.] moet worden geacht besmet te zijn geraakt. Het op 24 december 2002 ontvangen geldbedrag van [E.]/[C.] ter zake van de verkoop van aandelen [K-H] (in welke vennootschap gedurende 14 maanden grote investeringen zijn gedaan die eveneens bekostigd zijn door [E.]/[C.]) dient dan ook te worden aangemerkt als zijnde afkomstig uit enig misdrijf. Of op voormelde datum de met de criminele gelden rechtstreeks betaalde onroerende goederen al dan niet deel uit maakten van het vermogen van [C.] doet daarbij, anders dan de raadsvrouw meent, niet ter zake.

De rechtbank acht derhalve bewezen dat het door [C.] aan verdachte betaalde bedrag van € 1.300.000,- afkomstig is uit enig ander misdrijf. Dat noch (de erven van) [E.] noch [C.] is/zijn vervolgd voor het witwassen van criminele gelden, zoals de raadsvrouw heeft betoogd, doet daar niet aan af.

De raadsvrouw heeft subsidiair aangevoerd dat het dossier geen blijk geeft van opzet bij verdachte, ook niet in voorwaardelijke vorm, op de criminele herkomst van het geldbedrag. Zij concludeert derhalve ook om die reden tot vrijspraak.

De rechtbank is echter van oordeel dat verdachte voorwaardelijk opzet had op het witwassen van de door haar ontvangen € 1.300.000,- en wel op grond van het navolgende.

Verdachte heeft het geld voor de koopsom van fl.10.000,- voor de 39 aandelen in [K-H] ontvangen van [E.]. Verdachte verklaart zelf dat zij dit bedrag van [E.] heeft geleend. Het dossier bevat echter geen enkele aanwijzing voor het bestaan van deze lening, dan wel de terugbetaling van (een deel van) dit bedrag door verdachte aan [E.]. De rechtbank gaat er daarom van uit dat [E.] het bedrag van de aankoop van de aandelen voor verdachte heeft betaald.

Op 24 december 2002, dus slechts 14 maanden later, zijn de 39 aandelen in [K-H] door verdachte verkocht voor € 1.300.000,-. Deze verkoopprijs is door [C.] Vastgoed B.V. betaald. Verdachte heeft dit bedrag op 24 december 2002 via de notaris op haar bankrekening ontvangen, daarvan op 9 september 2003 € 333.185,- aan de Belastingdienst afgedragen en vervolgens op 18 mei 2004 (één dag na de dood van [E.]) een bedrag van € 925.000,- overgeboekt naar haar spaarrekening.

Deze gang van zaken roept veel vraagtekens op, te meer nu [E.]/[C.] zowel de door verdachte betaalde koopprijs als de door haar ontvangen verkoopprijs heeft betaald en noch het dossier noch verdachte hieromtrent of voor de aanzienlijke waardestijging een aannemelijke verklaring geeft.

Verdachte heeft verklaard dat zij de aandelen in [K-H] heeft gekocht en vervolgens weer verkocht om van de opbrengst een horecabedrijf te beginnen. [E.] zou haar hierbij adviseren op financieel gebied en zij zou mede-eigenaar worden. Er is echter nooit een bedrijfsplan opgesteld en niemand weet iets van deze plannen, althans daarvan is niet gebleken uit het dossier of uit het verhandelde ter zitting. Dat de transacties ten aanzien van de aandelen in [K-H] met deze intentie hebben plaatsgevonden acht de rechtbank derhalve onaannemelijk.

Verdachte heeft voorts verklaard dat zij een geheime intieme relatie met [E.] heeft gehad vanaf 2001 tot aan zijn dood. Volgens verdachte is ook daarom het door [E.]/[C.] aan haar betaalde bedrag verklaarbaar.

De rechtbank acht — anders dan de raadsvrouw — ook deze verklaring van verdachte onaannemelijk. [E.] betrok zijn (ex)vriendinnen geregeld bij de aankoop van vennootschappen. Zo werden [vriendin 1] en [vriendin 2] op papier aandeelhouder van vennootschappen. Gebleken is echter niet dat [E.] hen ook aanzienlijke sommen geld schonk of de opbrengst van verkochte aandelen liet houden. [Vriendin 1] verklaarde in dit verband dat [E.] zijn (ex)vriendinnen wel eens geld gaf, maar dat ging zeker niet om een miljoen. Een gift van € 1.300.000,- door [E.]/[C.] aan verdachte komt de rechtbank, zelfs al zou verdachte, zoals zij stelt, een intieme relatie met [E.] hebben gehad, dan ook ondenkbaar voor.

Verdachte heeft verklaard dat [E.] de transactie ten aanzien van [K-H] voor haar regelde. Zij heeft zelf nooit onderzoek verricht naar de herkomst van het geld of naar de enorme waardestijging van de aandelen in het korte tijdsbestek.

Gezien voornoemde redengevende feiten en omstandigheden had zij echter wel haar twijfels moeten hebben bij deze transactie. Door het geld zonder meer te accepteren heeft verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans aanvaard dat het aan haar voor de aandelen in [K-H] betaalde geldbedrag afkomstig was uit enig misdrijf. Aldus heeft verdachte het voorwaardelijk opzet op het witwassen van het door haar ontvangen bedrag van € 1.300.000,- gehad.

Het vooroverwogene brengt met zich dat het in de zaak met parketnummer 15/751607-06 onder 2 sub A ten laste gelegde feit, te weten het witwassen van het bedrag van € 1.300.000,-, wettig en overtuigend is bewezen.

Op 20 april 2004 is tussen [C.] en verdachte een overeenkomst gesloten met betrekking tot de huur van de woonruimte aan de [adres] te Amsterdam. Overeengekomen is dat verdachte deze woning huurt met ingang van 1 mei 2004 voor een kale huurprijs van € 625,-, per maand. Verdachte staat sinds 22 september 2006 op dit adres (in de gemeentelijke basisadministratie [adres]) ingeschreven.

De raadsvrouw van verdachte heeft betoogd dat het ten laste gelegde feit niet als witwassen kan worden gekwalificeerd, omdat het recht om te huren of het huurgenot geen vermogensrecht is. De rechtbank verwerpt dit verweer.

Verdachte heeft op grond van de huurovereenkomst het gebruiksrecht met betrekking tot de woonruimte aan de [straat] verworven en voorhanden gehad. Dit (vorderings)recht kan als een subjectief vermogensrecht worden betiteld. Nu het uit de overeenkomst voortvloeiende huurrecht is aan te merken als een vermogensrecht in de zin van artikel 3:6 van het Burgerlijk Wetboek (BW), kan het verwerven en/of voorhanden hebben van dat huurrecht witwassen opleveren in de zin van artikel 420bis e.v. van het Wetboek van Strafrecht (Sr).

[Getuige 1] heeft verklaard dat [W.F.H.] een rol heeft gespeeld bij de totstandkoming van de huurovereenkomst met betrekking tot de woonruimte aan de [straat]. [Getuige 1] merkte op een gegeven moment dat er geheimzinnig werd gedaan over de relatie tussen [W.F.H.] en [E.]. Als W.F.H. het kantoor van [E.] binnenkwam, heerste er volgens hem een bepaalde spanning. [E.] had daar moeite mee. Zo moest [E.] ineens voor een vriendin van [W.F.H.] een woning in de [straat] regelen. [Getuige 1] stond op dat moment met [W.F.H.] en [E.] in de keuken, het was vrij kort voor de moord op [E.]. [Getuige 1] is met [W.F.H.] naar een pand aan de [straat + huisnummer] gegaan om te bezichtigen. [W.F.H.] wilde ook het appartement op [huisnummer] zien en besloot dat hij dit wilde huren. Daarbij wilde [W.F.H.] dat een lage huurprijs werd berekend. De woning was een uitgewoond hok en moest worden opgeknapt. Later hoorde [getuige 1] van [E.]: ‘Waarom heb je dat gedaan? Nu ben ik weer een woning kwijt, hij heeft meer van mij afgenomen, die vuile schoft’.

[Getuige 2] en [getuige 3] bevestigen deze verklaringen van [getuige 1]. Volgens [getuige 2] kwam [W.F.H]. in februari/maart 2004 bij [E.]. Er moest snel een huurwoning komen. Als [E.] dat zou regelen zou hij uitstel krijgen voor de betaling van 3 miljoen aan [W.F.H.]. [Getuige 3] heeft verklaard dat [E.] door [W.F.H.] werd bedreigd en dat hij voor een Surinaamse vriendin van [W.F.H.] een appartement moest regelen in de [straat].

De rechtbank leidt hieruit af dat een verband bestaat tussen [W.F.H.] en de totstandkoming van het huurcontract van verdachte, zijnde verdachte van Surinaamse afkomst en een — in elk geval via haar broer [D.] — bevriende relatie van [W.F.H.].

[E.] zelf heeft tijdens het zogenoemde achterbankgesprek op 20 oktober 2003 onder meer verklaard dat hij door [W.F.H.] werd gedwongen om te goedkope woningen aan relaties van [W.F.H.] aan te bieden. De administratie van [E.] vermeldt dat de woning aan de [adres] in het verleden (omstreeks juli 2000) voor een bedrag van NLG 4.000,- (ca. € 1.815,-) is verhuurd. De woning heeft daarna een aantal jaren leeggestaan, totdat verdachte haar per 1 mei 2004 tegen een kale huurprijs van € 625,- per maand huurde. Voorts blijkt uit het huuroverzicht van de beheerder van de door verdachte gehuurde woning, [beheerder], dat de huurprijs van die woning aanzienlijk lager is dan die van vergelijkbare woningen in de omgeving.

Naast de voormelde getuigen [getuige 1], [getuige 2] en [getuige 3] hebben ook andere personen verklaard dat [E.] door [W.F.H.] werd afgeperst; [W.F.H.] is inmiddels in twee instanties schuldig bevonden aan de afpersing van [E.] gedurende de periode vanaf 2002 tot [E.]'s dood in 2004. Dat [E.] in april/mei 2004 vrijwillig een appartement aan [W.F.H.] ter beschikking zou hebben gesteld — al dan niet ten behoeve van een derde — acht de rechtbank dan ook ondenkbaar.

Gezien al deze feiten en omstandigheden acht de rechtbank bewezen dat het door verdachte verworven huurrecht met betrekking tot de woonruimte aan de [adres] afkomstig is uit de afpersing van [E.] door [W.F.H.]

De raadsvrouw heeft voorts aangevoerd dat verdachte geen (voorwaardelijk) opzet heeft gehad met betrekking tot het witwassen van voornoemd huurrecht. Volgens de raadsvrouw was verdachte niet op de hoogte van de afpersing door [W.F.H.] en had zij geen reden te vermoeden dat het huurrecht door afpersing was verkregen. De rechtbank passeert ook dit verweer.

Verdachte heeft verklaard dat zijzelf — zonder tussenkomst van [W.F.H.] — [E.] in 2002 om een woning in Amsterdam heeft gevraagd. Het huurcontract met betrekking tot de woning aan de [adres] is echter pas op 20 april 2004 afgesloten. Aangezien die woning in 2002 al leeg stond, acht de rechtbank eerdergenoemde verklaring van verdachte ongeloofwaardig en ook onwaarschijnlijk. Indien zij werkelijk [E.] in 2002 om een woning had gevraagd, had zij toen de op dat moment reeds leegstaande woning aan de [straat] kunnen verkrijgen en vervolgens verbouwen. Verdachte heeft echter pas per 1 mei 2004 deze woning gehuurd en vervolgens na een twee jaar durende, ingrijpende verbouwing, pas in september 2006 betrokken.

Nu verdachte geen andere aannemelijke verklaring heeft gegeven voor deze gang van zaken, concludeert de rechtbank dat het niet anders kan zijn dan dat verdachte wetenschap heeft gehad van de betrokkenheid van W.F.H. bij de verkrijging van dat huurrecht, in die zin dat [W.F.H.] [E.] dat huurrecht, ten behoeve van verdachte, heeft afgeperst.

De rechtbank acht op grond van de hiervoor geschetste feiten en omstandigheden het in de zaak met parketnummer 15/751607-06 onder 2 sub B ten laste gelegde feit, te weten het witwassen van het huurrecht met betrekking tot de woonruimte aan de [adres], wettig en overtuigend bewezen.

Op 18 december 2007 is [veroordeelde] in de woning van verdachte aan de [adres] aangehouden. In het Europees arrestatiebevel van 29 november 2007 is vermeld dat [veroordeelde] in het Verenigd Koninkrijk een drietal misdrijven heeft gepleegd, dat hij hiervoor schuldig is bevonden en dat hij daarvoor een gevangenisstraf opgelegd heeft gekregen van in totaal 17 jaar. Op 21 september 2006 is [veroordeelde] ontsnapt uit HMP (penitentiaire inrichting) Sudbury te Verenigd Koninkrijk. De arrestatie van [veroordeelde] is — bij Europees arrestatiebevel van 29 november 2007 — bevolen, omdat [veroordeelde] een gedeelte van zijn straf nog niet heeft uitgezeten en zich derhalve heeft onttrokken aan detentie.

De rechtbank is met de raadsvrouw, en anders dan de officieren van justitie, van oordeel dat — wil sprake zijn van een overtreding van artikel 189 van het Wetboek van Strafrecht — het Nederlandse openbaar gezag in het geding dient te zijn. Dit volgt reeds uit het systeem van de wet en de plaatsing van artikel 189 in de titel betreffende misdrijven tegen het openbare gezag (Boek II, Titel VIII, Sr). Hiervan is niet alleen sprake indien iemand voor een in Nederland gepleegd misdrijf schuldig wordt verklaard of wordt vervolgd, maar ook indien het Nederlandse openbare gezag op een andere manier betrokken is, bijvoorbeeld doordat een internationaal of Europees opsporingsbevel is uitgevaardigd. Ten aanzien van [veroordeelde] is op 29 november 2007 een Europees arrestatiebevel uitgevaardigd. De Nederlandse justitie en politie is eerst toen bij de opsporing van [veroordeelde] betrokken geraakt. De rechtbank is daarom met de raadsvrouw van oordeel dat het Nederlands gezag slechts in het geding is geweest vanaf de datum van uitvaardiging van dit bevel. De door de officieren van justitie aangevoerde omstandigheid dat het niet gebruikelijk is om eerder — onmiddellijk — een Europees arrestatiebevel uit te geven, maakt dat niet anders.

De rechtbank acht wat de ten laste gelegde periode betreft derhalve (slechts) bewezen de periode van 29 november 2007 tot en met de aanhouding van [veroordeelde] op 18 december 2007. Verdachte dient voor de rest van de ten laste gelegde periode te worden vrijgesproken.

[Veroordeelde] verklaart dat hij vanaf november 2006 tot aan zijn aanhouding in december 2007 bij verdachte heeft verbleven in de [adres]. Het adres van verdachte was het enige adres in Nederland waar [veroordeelde] naar toe kon. Had zij hem geen onderdak verschaft, dan zou hij geen onderdak hebben gehad in Nederland.

De rechtbank concludeert hieruit dat verdachte [veroordeelde] behulpzaam is geweest in het ontkomen aan zijn aanhouding door hem in haar woning te laten verblijven. Het andersluidende verweer van de raadsvrouw gaat reeds daarom niet op.

Volgens de raadsvrouw wist verdachte niet dat zij [veroordeelde] behulpzaam was. De raadsvrouw voert aan dat [veroordeelde] verdachte heeft verteld dat hij vervroegd in vrijheid was gesteld en dat hij haar niet op de hoogte heeft gebracht van zijn strafrestant. Volgens de raadsvrouw ontbreekt daarom bij verdachte het vereiste opzet, ook in voorwaardelijke zin, temeer nu [veroordeelde] in Nederland werkte en bij verdachte het huis in en uit liep.

De rechtbank is echter van oordeel dat het opzet van verdachte bewezen is en wel op grond van het hierna volgende.

Op 19 december 2007 om 17.17 uur belt verdachte met een vriendin, genaamd [vriendin]. Verdachte vertelt haar dat [veroordeelde] is gearresteerd. Zij verklaart dat het is vanwege een detentie die hij moet uitzitten. Voorts geeft verdachte in dat telefoongesprek aan dat zij altijd in haar achterhoofd heeft gehouden dat het kon gebeuren. Nu het gebeurd is, hoeft ze niet meer achterom te kijken en hangt er niks meer boven haar hoofd.

Gezien de inhoud van dit telefoongesprek en de omstandigheid dat verdachte tijdens drie eerdere telefoongesprekken op die dag geen enkel blijk van verbazing weergeeft over het feit dat [veroordeelde] de dag ervoor is gearresteerd, acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat verdachte — vanaf het moment dat [veroordeelde] bij haar in de woning verbleef (eind 2006) — op de hoogte was van het onttrekken door [veroordeelde] aan zijn detentie en dat zij hem willens en wetens behulpzaam is geweest in het ontkomen aan zijn aanhouding.

De rechtbank acht de door de raadsvrouw van verdachte gegeven uitleg over het in het telefoongesprek van 19 december 2007 om 17.17 uur genoemde ‘achterom kijken’ niet aannemelijk.

De rechtbank acht gezien het hiervoor overwogen het in de zaak met parketnummer 15/973000-09 ten laste gelegde feit (behoudens de periode van 21 september 2006 tot 29 november 2007) wettig en overtuigend bewezen.

Ten aanzien van de zich in het dossier bevindende afgeluisterde telefoongesprekken van verdachte in 2007 heeft de raadsvrouw bewijsuitsluiting bepleit, aangezien (zakelijk weergegeven) sprake is van onrechtmatig verkregen bewijs dan wel niet-toetsbaarheid van de rechtmatigheid.

De raadsvrouw heeft hiertoe het volgende aangevoerd. De telefoongesprekken zijn onderschept tijdens het tappen van telefoonnummers van verdachte in een lopend strafrechtelijk onderzoek tegen verdachtes broer D.S.. Op verzoek van de verdediging zijn de machtigingen en de bevelen aan het onderhavige dossier toegevoegd. Echter, het verzoek van de verdediging om ook de onderliggende aanvragen tot de taps en de verlengingen daarvan aan het dossier toe te voegen, is door de officieren van justitie geweigerd op grond van het onderzoeksbelang in de zaak tegen verdachtes broer. Als gevolg van deze uitdrukkelijke weigering valt niet te beoordelen of de door de rechter-commissaris gegeven machtigingen en de door de officier van justitie gegeven bevelen rechtmatig zijn. Daarom wordt de rechtmatigheid van die machtigingen en bevelen betwist en daarmee ook de rechtmatigheid van de daarmee verkregen onderzoeksresultaten. Dit moet leiden tot bewijsuitsluiting van de getapte telefoongesprekken.

Subsidiair heeft de raadsvrouw verzocht om het openbaar ministerie opdracht te geven de onderliggende aanvragen tot de taps en de verlengingen daarvan alsnog aan het dossier toe te voegen.

Zoals uit het hiervoor overwogene reeds blijkt, verwerpt de rechtbank het verweer en zij overweegt hiertoe het volgende.

Vast staat dat in de periode van 22 augustus 2007 tot en met 2 januari 2008 telefoonnummers van de verdachte zijn afgeluisterd, zoals bedoeld in artikel 126m van het Wetboek van Strafvordering (Sv). Dit is gebeurd in het kader van een strafrechtelijk onderzoek naar de broer van verdachte, die ervan wordt verdacht zich schuldig te hebben gemaakt aan het plegen, doen plegen of medeplegen van moord (artikelen 47, eerste lid, sub 1, en 289 Sr). Doel van het afluisteren van de telefoonnummers van verdachte was om de mogelijke verblijfplaats van haar broer — die tot op de dag van vandaag voortvluchtig is — te achterhalen.

In het dossier bevinden zich gedateerde en ondertekende machtigingen van de rechter-commissaris in de rechtbank te Amsterdam tot het tappen van telefoonnummers van verdachte, inclusief verlengingen daarvan (pagina 23–25). Bij brief van 30 juni 2009 zijn voorts gedateerde en ondertekende bevelen van de officier van justitie te Amsterdam tot het tappen van deze nummers, inclusief verlengingen daarvan, aan het dossier toegevoegd.

De rechtbank is van oordeel dat uitgaande van een verdenking ter zake van (het plegen, doen plegen of medeplegen van) moord het in geval van een voortvluchtige verdachte in beginsel niet onredelijk moet worden geoordeeld om gedurende een aantal maanden de telefoonnummers van familieleden te tappen teneinde op die manier informatie te achterhalen over de (mogelijke) verblijfplaats van de verdachte. In zulk een situatie zal in de regel aan de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit zijn voldaan.

Tegen deze achtergrond en met het door de officieren van justitie gestelde onderzoeksbelang, is de rechtbank van oordeel dat redelijkerwijs van de verdediging in deze zaak mag worden gevergd dat zij voldoende concreet en zo mogelijk onderbouwd met stukken aangeeft, waarom zij de rechtmatigheid van de (in de andere zaak) gegeven machtigingen en bevelen in twijfel trekt. Eerst dan zal de rechtbank in een verdere beoordeling treden, een en ander overeenkomstig de maatstaf die de Hoge Raad in zijn arrest van 11 oktober 2005 (NJ 2006, 625) heeft aangelegd, op welk arrest de raadsvrouw heeft gewezen.

Nu een dergelijke concretisering en onderbouwing door de raadsvrouw niet is gegeven en de rechtbank ook overigens geen aanleiding ziet voor een verdere beoordeling van de gegeven machtigingen en bevelen, dient van de rechtmatigheid daarvan te worden uitgegaan. Dit brengt met zich dat het verweer van de raadsvrouw wordt verworpen.

Het subsidiaire verzoek wijst de rechtbank eveneens af, aangezien ook hiervoor geldt dat het verzoek onvoldoende is geconcretiseerd en onderbouwd.