1.3.1.5 Aanname: Druk op de houdbaarheid van het bestaande systeem van sanctionering van fiscale fraude

Gebleken is dat de belastingplichtige1 zich voor wat betreft normoverschrijding van fiscale regels en handhaving hiervan bevindt op het snijvlak van het strafrecht en het bestuursrecht. Deze rechtsgebieden (maar ook het fiscale recht zelf, als het als afzonderlijk rechtsgebied wordt beschouwd) hebben zich de laatste decennia veelal vanuit pragmatische en incidentele ingevingen ontwikkeld,2 waarbij de adequate juridische inkadering niet altijd prioriteit genoot. De strenge aanpak van fraude was daarentegen wel van bijzonder groot belang. Deze tendens is vandaag de dag nog steeds zichtbaar. Crijns verwoordt deze gedachte ook. Volgens hem is het huidige systeem van sanctionering van fiscale fraude niet als totaalpakket uitgedacht, maar het resultaat van elkaar opvolgende en daardoor niet steeds (logisch) met elkaar samenhangende historische en actuele ontwikkelingen. Vanuit die vaststelling kan worden verwacht dat het huidige systeem van sanctionering – als al van een systeem kan worden gesproken – de nodige onlogische aspecten, inconsistenties en onverklaarbare verschillen bevat.3 Hiervóór en in het hiernavolgende wordt – met referentie hiernaar – kortheidshalve gesproken over een druk op het systeem van sanctionering van fiscale fraude.4

In onderstaande tabel wordt de hiervoor beschreven druk schematisch en bij wijze van samenvatting weergegeven. De in beeld gebrachte druk (middels de pijlen) verklaart de aanname die uit de (formulering van) de hoofdvraag valt af te leiden. In het verlengde hiervan wordt uitgegaan van een behoefte aan herziening van het huidige systeem van sanctionering van fiscale fraude die de juridische houdbaarheid ten goede komt en oog heeft voor een betere realisatie van de fiscale rechtshandhaving in bredere zin.

Tabel 1.1