HvJ EU, 14-12-2023, nr. C-28/22

Het verzoek om een prejudiciële beslissing betreft de uitlegging van artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten (PB 1993, L 95, blz. 29).

Dit verzoek is ingediend in het kader van een geding tussen TL en WE enerzijds en de curator van Getin Noble Bank S.A., voorheen Getin Noble Bank S.A., anderzijds over de terugbetaling van bedragen die aan laatstgenoemde zijn betaald uit hoofde van een hypothecaire leningovereenkomst die nietig is verklaard omdat daarin oneerlijke bedingen waren opgenomen.

Op 7 september 2007 hebben TL en WE met een bank, waarvan Getin Noble Bank de rechtsopvolger is, een in Poolse zloty luidende hypothecaire leningovereenkomst gesloten die was gekoppeld aan de Zwitserse frank (hierna: ‘leningovereenkomst’).

Volgens de bewoordingen van deze overeenkomst werd het bedrag van de in Poolse zloty uitgekeerde lening omgerekend in een in Zwitserse frank uitgedrukt bedrag. Voor de omrekening maakte de bank gebruik van de in haar wisselkoerstabel vastgestelde aankoopkoers van deze laatste valuta (hierna: ‘wisselkoersbedingen’). TL en WE moesten de maandelijkse aflossingen voldoen met een bedrag in Poolse zloty dat overeenkwam met de in Zwitserse frank uitgedrukte maandelijkse aflossing.

Op 27 juli 2017 hebben TL en WE bij Getin Noble Bank een klacht ingediend waarin zij aanvoerden dat de wisselkoersbedingen oneerlijk waren en waarin zij deze bank verzochten hun de maandelijkse aflossingen terug te betalen die zij op grond van die bedingen reeds hadden betaald.

Op 28 september 2017 hebben TL en WE beroep in rechte ingesteld, waarbij zij ten eerste aanvoerden dat de wisselkoersbedingen onrechtmatig waren en ten tweede dat de leningovereenkomst nietig was. In de loop van de procedure heeft de aangezochte rechter TL en WE meegedeeld dat deze overeenkomst nietig zou worden verklaard indien deze bedingen als onrechtmatig zouden worden aangemerkt. Tevens is aan verzoekers in het hoofdgeding meegedeeld dat zij in dat geval de hoofdsom van de lening onmiddellijk zouden moeten terugbetalen zo gauw de bank hun daarom verzocht en dat de bank zou kunnen eisen dat zij hogere bedragen betaalden. Tijdens een terechtzitting op 12 november 2021 hebben TL en WE bevestigd dat zij deze bedingen niet wilden vervangen en de overeenkomst niet wilden handhaven.

Bij een tussenvonnis van 19 november 2021, dat niet definitief is, is de leningovereenkomst nietig verklaard.

Op 9 juli 2021 hebben TL en WE van Getin Noble Bank een verklaring ontvangen waarin zij stelde gebruik te zullen maken van haar retentierecht op de eventueel jegens TK en WE te verrichten prestatie totdat deze laatsten haar ofwel de terugbetaling aanboden van de tegenprestatie voor die prestatie, dat wil zeggen van het leningbedrag dat de bank hun op grond van de leningovereenkomst ter beschikking had gesteld, ofwel aanboden om zekerheid te stellen voor het recht op terugbetaling van dat bedrag.

Getin Noble Bank voerde als exceptie aan dat zij een retentierecht ontleende aan de vordering tot terugbetaling waarover zij jegens verzoekers in het hoofdgeding beschikte voor de terugbetaling van de middelen die ter uitvoering van de leningovereenkomst aan hen waren uitbetaald. De vraag of verzoekers deze exceptie kan worden tegengeworpen, hangt evenwel ervan af of deze vordering is verjaard.

TL en WE betogen dat de verjaringstermijn voor de vorderingen van Getin Noble Bank is ingegaan op de datum waarop deze bank de in punt 22 van dit arrest bedoelde klacht heeft ontvangen dan wel op de datum waarop het in punt 23 genoemde beroep aan haar werd betekend. Aangezien deze twee gebeurtenissen in de loop van 2017 hebben plaatsgevonden, zijn deze vorderingen volgens verzoekers in het hoofdgeding in de loop van 2020 verjaard.

Getin Noble Bank stelt dat de verjaringstermijn voor haar vorderingen nog niet is ingegaan. Volgens deze bank gaat deze termijn in op de datum waarop een rechter een definitieve beslissing heeft gegeven over het geschil betreffende de wisselkoersbedingen en de geldigheid van de leningovereenkomst.

De Sąd Okręgowy w Warszawie (rechter in eerste aanleg Warschau, Polen), de verwijzende rechter, deelt het Hof mee dat volgens een beschikking van 7 mei 2021 van de Sąd NajwyŻszy (hoogste rechterlijke instantie in burgerlijke en strafzaken, Polen), ten eerste, een oneerlijk beding van meet af aan van rechtswege geen werking heeft en, ten tweede, een consument binnen een redelijke termijn op basis van een gerechtelijke dan wel een buitengerechtelijke procedure kan beslissen om al dan niet met dat beding in te stemmen, mits hij volledig is geïnformeerd over de rechtsgevolgen die zich kunnen voordoen wanneer dit beding definitief niet kan worden tegengeworpen, waaronder ook de rechtsgevolgen van een eventuele daaropvolgende nietigverklaring van de betrokken overeenkomst. Indien een naar behoren geïnformeerde consument weigert in te stemmen met het betreffende oneerlijke beding, verliest het zijn werking.

Volgens de verwijzende rechter heeft een dergelijke uitlegging ofwel tot gevolg dat de overeenkomst definitief nietig is met ingang van de datum waarop de betrokken consument besluit niet in te stemmen met een dergelijk beding zonder hetwelk de betrokken overeenkomst niet kan voortbestaan, of met ingang van de datum waarop deze redelijke termijn verstrijkt, ofwel tot gevolg dat deze overeenkomst, indien is voldaan aan de voorwaarden voor handhaving ervan door toepassing van een regeling van aanvullend recht, met terugwerkende kracht bindend is in de vorm van die regeling.

Volgens de verwijzende rechter ontstaan in dit verband door de toepassing van deze uitlegging bepaalde problemen. Afgezien van het feit dat de betrokken consument een verklaring moet geven van zijn wil om de betrokken oneerlijke bedingen te betwisten en een gerechtelijke procedure in te leiden, blijkt uit die uitlegging niet duidelijk op welk moment de verjaringstermijnen beginnen te lopen. Voor het geval deze rechter tot het oordeel komt dat deze termijnen zijn te vinden in de algemene bepalingen van Pools recht, vraagt hij zich af of deze bepalingen verenigbaar zijn met richtlijn 93/13.

Bovendien moet volgens de verwijzende rechter de draagwijdte van het arrest van 29 april 2021, Bank BPH (C-19/20, EU:C:2021:341), worden verduidelijkt. In dit verband verzoekt deze rechter het Hof te verduidelijken of de verplichting om een consument erover te informeren wat de gevolgen zijn als oneerlijke bedingen in een overeenkomst niet kunnen worden tegengeworpen, van betekenis kan zijn bij vorderingen tot terugbetaling die na de nietigverklaring van die overeenkomst worden ingesteld. Volgens de verwijzende rechter lijkt uit de rechtspraak van het Hof te volgen dat de vaststelling dat een contractueel beding oneerlijk is, niet alleen inhoudt dat de consument niet gebonden is aan dat beding, maar ook dat hij een terugbetalingsrecht heeft waarvan de omvang niet mag afhangen van aanvullende verklaringen.

De verwijzende rechter vraagt zich af of richtlijn 93/13 gevolgen heeft voor de regels van Pools recht inzake verjaringstermijnen. In dit verband wijst deze rechter erop dat naar Pools recht ten eerste de verplichting tot terugbetaling van het onverschuldigd betaalde opeisbaar wordt wanneer daaraan niet onmiddellijk na het tot de schuldenaar van de betreffende prestatie gerichte verzoek om nakoming is voldaan en ten tweede de verjaringstermijn in geval van een schuldvordering die pas na een specifieke handeling van de rechthebbende opeisbaar is, ingaat op de dag waarop de schuldvordering opeisbaar zou zijn geworden indien de rechthebbende deze handeling zo spoedig mogelijk had ingesteld. De verwijzende rechter licht toe dat dit aldus moet worden begrepen dat de verjaringstermijn van een dergelijke vordering ingaat op een datum die niet nauwkeurig is vastgelegd, maar wordt bepaald door het tijdsverloop vanaf de datum waarop de onverschuldigde prestatie is verricht, zodat ten eerste de persoon die de prestatie heeft verricht de gelegenheid heeft om de ontvanger om terugbetaling te verzoeken, ten tweede die persoon in staat is om deze ontvanger van dat verzoek op de hoogte te brengen en ten derde deze laatste deze prestatie ‘onverwijld’ kan terugbetalen.

De verwijzende rechter vraagt zich af of de uitlegging van deze regels door de Sąd NajwyŻszy verenigbaar is met het Unierecht. In dit verband wijst de verwijzende rechter erop dat volgens deze uitlegging de verjaringstermijn voor de vordering tot terugbetaling van het onverschuldigd betaalde die een verkoper ontleent aan de ongeldigheid van een overeenkomst wegens het oneerlijke karakter van een daarin opgenomen beding, pas kan ingaan nadat de desbetreffende overeenkomst definitief niet meer kan worden tegengeworpen. De onmogelijkheid om deze overeenkomst tegen te werpen blijft evenwel opgeschort totdat de betrokken consument aan die situatie een einde maakt, hetgeen hij op elk moment kan doen hetzij door te aanvaarden dat hij door dat beding is gebonden, hetzij door te weigeren dit te doen. Met betrekking tot de verjaringstermijn voor de vordering tot terugbetaling van het onverschuldigd betaalde waarover deze consument beschikt, verduidelijkt deze rechter dat deze termijn niet kan ingaan voordat de consument ervan op de hoogte is gebracht, of redelijkerwijs ervan op de hoogte had moeten zijn, dat dat beding oneerlijk was.

Volgens de verwijzende rechter hangt de aanvang van de verjaringstermijn van de vordering van de verkoper tot terugbetaling van het onverschuldigd betaalde weliswaar af van actief handelen van de consument, maar dit neemt niet weg dat de verkoper kan worden vrijgesteld van elke aansprakelijkheid voor oneerlijke bedingen in een overeenkomst als de consument geen vordering instelt om die overeenkomst te betwisten en zijn rechten te doen gelden. Deze uitlegging lijkt volgens deze rechter in strijd te zijn met richtlijn 93/13, aangezien een verkoper die weet dat een consument zijn vordering door de verjaring ervan kan verliezen, er niet van wordt weerhouden oneerlijke bedingen in overeenkomsten op te nemen en deze verkoper bovendien niet alleen geneigd zou zijn om dergelijke bedingen toe te passen, maar ook om de uitvoering van die overeenkomsten voort te zetten en daarbij te profiteren van het feit dat een consument niet noodzakelijkerwijs zijn rechten kent en zich daar evenmin noodzakelijkerwijs bewust van is.

Bovendien twijfelt de verwijzende rechter eraan of de aanvullende aan de consument gestelde vereisten op grond waarvan hij niet alleen duidelijk omschreven vorderingen moet instellen, maar ook moet verklaren dat hij zich bewust is van de gevolgen die het betwisten van de betrokken oneerlijke contractuele bedingen heeft, verenigbaar zijn met richtlijn 93/13. Indien een consument een buitengerechtelijk terugbetalingsverzoek indient, kan de verkoper tot wie een dergelijk verzoek is gericht, er evenwel niet zeker van zijn dat die consument naar behoren is geïnformeerd over de gevolgen van de nietigverklaring van de betrokken overeenkomst, zoals het Unierecht vereist. Deze rechter lijkt van oordeel te zijn dat uit een dergelijke vaststelling volgt dat de consument verplicht is om behalve een klacht ook aanvullende verklaringen over te leggen en deze klacht zelfs in een gerechtelijke procedure moet laten toetsen.

In dit verband verduidelijkt de verwijzende rechter dat er in de loop van een gerechtelijke procedure, ingeval een dergelijke verklaring ontbreekt, de alternatieve mogelijkheid bestaat dat de aangezochte rechter zijn verplichting nakomt om de betrokken consument over die gevolgen te informeren en de consument zijn verzoek tot terugbetaling handhaaft.

Volgens deze rechter kunnen de bevindingen van het Hof in het arrest van 29 april 2021, Bank BPH (C-19/20, EU:C:2021:341), die er betrekking op hebben dat een nationale rechter ingeval wordt vastgesteld dat een beding in een overeenkomst tussen een verkoper en een consument oneerlijk is, de consument in kennis moet stellen van de gevolgen die de nietigverklaring van die overeenkomst kan hebben, ongeacht of deze consument wordt vertegenwoordigd door een professionele gemachtigde, alleen staande blijven bij feiten zoals die zich voordeden in de zaak die tot dat arrest heeft geleid, namelijk wanneer die nationale rechter ambtshalve de geldigheid van die overeenkomst heeft onderzocht. De verwijzende rechter is van oordeel dat een ruime uitlegging van deze bevindingen niet in overeenstemming zou zijn met het stelsel van consumentenbescherming, dat is gebaseerd op het beginsel dat een normaal geïnformeerde, redelijk omzichtige en oplettende gemiddelde consument bescherming geniet, zonder evenwel ‘te vereisen dat afzonderlijk wordt getoetst of de consument de kennis heeft om te kunnen nagaan of zijn verklaring de beoogde gevolgen heeft teweeggebracht’.

Bovendien heeft de uitlegging van de Sąd NajwyŻszy ook tot gevolg dat het verzuim van een verkoper pas intreedt wanneer het vonnis waarbij op grond van de oneerlijke bedingen de ongeldigheid van de overeenkomst werd vastgesteld, onherroepelijk is geworden. Daardoor is het uitgesloten dat de betrokken consument recht heeft op rentebetalingen over de periode tussen de indieningsdatum van het terugbetalingsverzoek en de datum waarop dat vonnis onherroepelijk wordt. Dit kan verkopers in strijd met richtlijn 93/13 stimuleren om dergelijke verzoeken systematisch af te wijzen, waarbij zij erop rekenen dat ten eerste sommige consumenten ervan zullen afzien hun rechten voor een rechterlijke instantie geldend te maken en ten tweede de betreffende verkopers, zelfs indien bepaalde consumenten rechtsvorderingen instellen, niet worden blootgesteld aan de praktische gevolgen van een betalingsachterstand.

De verwijzende rechter vraagt zich tevens af of de positie van de betrokken consument niet aanzienlijk zou worden verzwakt — wat de verwezenlijking van de doelstellingen van richtlijn 93/13 in gevaar zou brengen — indien de vraag of een overeenkomst definitief onverbindend is geworden, afhankelijk is van de definitieve beslechting door de rechter van het geschil over het oneerlijke karakter van de bedingen van die overeenkomst.

Gesteld dat richtlijn 93/13 er niet aan in de weg staat dat de gevolgen van de nietigheid van een overeenkomst zich pas voordoen nadat de betrokken consument heeft verklaard dat hij volledig is geïnformeerd over de implicaties van die nietigheid, dan vraagt de verwijzende rechter zich af of deze richtlijn vereist dat een verkoper die om terugbetaling is verzocht, uit eigen beweging nagaat of de betrokken consument zich bewust is van die implicaties.

Dienaangaande wijst deze rechter erop dat naar Pools recht het begin van de verjaringstermijn van schuldvorderingen die een verkoper instelt als gevolg van het feit dat een overeenkomst niet tegengeworpen kan worden, afhangt van het moment waarop deze verkoper de betrokken consument had kunnen aanmanen om de aan de orde zijnde prestatie terug te betalen. Hoewel wordt aanvaard dat een dergelijke aanmaning niet kan slagen bij oneerlijke contractuele bedingen die eenzijdig niet-tegenwerpbaar zijn, rijst volgens deze rechter hier de vraag of de verkoper moet nagaan of het door de consument tot hem gerichte nakomingsverzoek doelmatig is, met name door hem uitleg te geven over de wederzijdse rechten en verplichtingen in geval van nietigverklaring van de overeenkomst.

Voor het geval dat het mogelijk zou zijn om het begin van de verjaringstermijn voor vorderingen van een verkoper die verband houden met de niet-tegenwerpbaarheid van een overeenkomst afhankelijk te stellen van een gebeurtenis die zich heeft voorgedaan nadat deze verkoper van de betrokken consument een terugbetalingsverzoek heeft ontvangen, of van een andere betwisting van de tegenwerpbaarheid of de rechtmatigheid van de betrokken contractuele bedingen, werpt die rechter de vraag op of een dergelijke oplossing verenigbaar is met richtlijn 93/13, gelet op het feit dat deze termijn naar Pools recht pas ingaat wanneer een overeenkomst definitief nietig is verklaard.

Voorts vraagt de verwijzende rechter zich af of een situatie waarin consumentenvorderingen tot terugbetaling jegens een verkoper verjaard zijn ongeacht de verjaring van terugbetalingsvorderingen van de betrokken verkoper, in overeenstemming is met richtlijn 93/13, aangezien deze situatie ertoe zou kunnen leiden dat die consumentenvorderingen zijn verjaard voordat die verkoper zijn retentierecht op alle ten aanzien van die consument verrichte prestaties inroept. In dat geval zal de verkoper alleen tot de gedeeltelijke terugbetaling van de door de consument verrichte prestaties overgaan als de consument aanbiedt om alle door deze verkoper jegens hem verrichte prestaties in hun geheel terug te betalen.

Deze rechter vraagt zich af of het in overeenstemming is met richtlijn 93/13 om aan te nemen dat een verkoper niet al in gebreke is wanneer hij wordt verzocht de onverschuldigde prestaties terug te betalen, maar pas vanaf het moment waarop vaststaat dat de betrokken consument op de hoogte is van de gevolgen van de nietigheid van de betrokken overeenkomst en afziet van bescherming tegen die gevolgen. Een dergelijke uitlegging zou tot gevolg hebben dat een consument zijn recht op vertragingsrente wordt ontzegd voor een periode die, gelet op de duur van een gerechtelijke procedure, tot meerdere jaren kan oplopen.

De verwijzende rechter deelt het Hof mee dat, volgens een door de Poolse rechters algemeen aanvaarde uitlegging van het Poolse recht, de uitoefening door een schuldenaar van zijn retentierecht tot gevolg heeft dat het verzuim eindigt. Het feit dat de schuldenaar in gebreke blijft, is echter een voorafgaande voorwaarde voor de verplichting om vertragingsrente te betalen. Deze uitlegging berust dus op het beginsel dat de betrokken schuldenaar bereid is tot nakoming, maar dat hij beschikt over een recht dat aan zijn schuldeiser kan worden tegengeworpen op grond waarvan hij is vrijgesteld van de verplichting om onmiddellijk tot nakoming over te gaan.

In het kader van gedingen betreffende de aan richtlijn 93/13 ontleende rechten betwisten verkopers als verweerder in het hoofdgeding de gegrondheid van de vorderingen van consumenten en zijn zij dus niet bereid om de consumenten de betrokken prestaties terug te betalen. De verwijzende rechter betwijfelt ernstig of de uitlegging door de Poolse rechters van de regels van het Poolse recht inzake verjaringstermijnen verenigbaar is met richtlijn 93/13, aangezien deze uitlegging tot gevolg zou hebben dat verkopers legitieme vorderingen van consumenten afwijzen en niet voor het ongerechtvaardigde gebruik van de betrokken gelden en de late terugbetaling ervan aan de betrokken consumenten aansprakelijk worden gesteld.

In deze omstandigheden heeft de Sąd Okręgowy w Warszawie de behandeling van de zaak geschorst en het Hof verzocht om een prejudiciële beslissing over de volgende vragen:

Getin Noble Bank voert aan dat het verzoek om een prejudiciële beslissing in wezen ertoe strekt van het Hof een uitlegging van het Poolse recht te verkrijgen, iets waartoe het Hof niet bevoegd is.

In dit verband moet worden opgemerkt dat het argument van Getin Noble Bank berust op de onjuiste premisse dat de werkingssfeer van het Unierecht zich niet uitstrekt tot de uitoefening door de lidstaten van hun recht om de uitvoeringsbepalingen vast te leggen in het kader waarvan kan worden vastgesteld dat een in een overeenkomst opgenomen beding oneerlijk is en in het kader waarvan de concrete juridische gevolgen van deze vaststelling vorm krijgen (zie in die zin arrest van 21 december 2016, Gutiérrez Naranjo e.a., C-154/15, C-307/15 en C-308/15, EU:C:2016:980, punt 66).

Het Hof heeft immers reeds geoordeeld dat het feit dat het nationale recht een regelingskader biedt voor de door richtlijn 93/13 aan consumenten geboden bescherming, de omvang en bijgevolg de inhoud van deze bescherming niet mag wijzigen en aldus geen afbreuk mag doen aan de door de wetgever van de Europese Unie gewenste versterking van de doeltreffendheid van deze bescherming door de vaststelling van eenvormige voorschriften op het gebied van oneerlijke bedingen, zoals ook is aangegeven in de tiende overweging van deze richtlijn [arrest van 15 juni 2023, Bank M. (Gevolgen van de nietigverklaring van een overeenkomst), C-520/21, EU:C:2023:478, punt 60 en aldaar aangehaalde rechtspraak].

Voor zover het door Getin Noble Bank aangevoerde argument betrekking heeft op de eerste prejudiciële vraag en op het feit dat in deze vraag niet duidelijk wordt gemaakt welke van de in deze vraag onder a) tot en met d) bedoelde uitleggingen van het Poolse recht in de Poolse rechtsorde navolging vindt, moet in de eerste plaats worden opgemerkt dat er volgens vaste rechtspraak weliswaar een vermoeden van relevantie rust op de vragen betreffende de uitlegging van het Unierecht die de nationale rechter binnen het onder zijn eigen verantwoordelijkheid geschetste wettelijke en feitelijke kader heeft gesteld en ten aanzien waarvan het niet aan het Hof is de juistheid te onderzoeken, maar dat niettemin de bij artikel 267 VWEU ingestelde procedure een instrument van samenwerking tussen het Hof en de nationale rechterlijke instanties vormt, waarmee het Hof die rechters de uitleggingsgegevens met betrekking tot dit recht verschaft die zij nodig hebben om uitspraak te kunnen doen in de bij hen aanhangige gedingen. De rechtvaardigingsgrond voor een prejudiciële verwijzing is niet het formuleren van rechtsgeleerde adviezen over algemene of hypothetische vraagstukken, maar de behoefte aan de daadwerkelijke beslechting van een geding. Zoals volgt uit de bewoordingen van artikel 267 VWEU, moet de gevraagde prejudiciële beslissing voor de verwijzende rechterlijke instantie ‘noodzakelijk’ zijn ‘voor het wijzen van haar vonnis’ in de bij haar aanhangige zaak (beschikking van 7 april 2022, J.P., C-521/20, EU:C:2022:293, punt 17 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In de tweede plaats kan het Hof zich in het kader van de procedure van artikel 267 VWEU niet uitspreken over de uitlegging van nationale wettelijke of bestuursrechtelijke bepalingen of over de verenigbaarheid daarvan met het Unierecht. Uit vaste rechtspraak volgt immers dat het Hof in het kader van een prejudiciële verwijzing krachtens artikel 267 VWEU het Unierecht enkel kan uitleggen binnen de grenzen van de aan de Unie toegekende bevoegdheden (beschikking van 10 januari 2022, Anatecor, C-400/21, EU:C:2022:30, punt 13 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Het staat evenwel aan het Hof om, wanneer vragen onjuist zijn geformuleerd of buiten het kader van de hem bij artikel 267 VWEU verleende opdracht vallen, uit alle door de nationale rechter verschafte gegevens, met name uit de motivering van de verwijzingsbeslissing, de elementen van het Unierecht te putten die, gelet op het voorwerp van het geschil, uitlegging behoeven (zie in die zin beschikking van 10 januari 2022, Anatecor, C-400/21, EU:C:2022:30, punt 15 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In het onderhavige geval blijkt uit het verzoek om een prejudiciële beslissing om te beginnen dat de Sąd NajwyŻszy het Poolse recht in de beschikking van 7 mei 2021 aldus heeft uitgelegd dat de verjaringstermijn voor vorderingen van verkopers die voortvloeien uit de nietigheid van een hypothecaire leningovereenkomst waarin oneerlijke bedingen zijn opgenomen, pas ingaat wanneer die overeenkomst definitief niet-tegenwerpbaar is geworden of wanneer een vonnis waarbij de nietigheid van die overeenkomst wordt vastgesteld, onherroepelijk wordt.

Gelet op de twijfels van de verwijzende rechter of deze uitlegging van het nationale recht in overeenstemming is met richtlijn 93/13 voor wat betreft het moment waarop de verjaringstermijn ingaat die geldt voor vorderingen tot terugbetaling wegens de ongeldigheid van een overeenkomst als gevolg van daarin opgenomen oneerlijke bedingen, vraagt deze rechter het Hof bovendien niet om zelf het nationale recht uit te leggen, maar geeft hij verschillende mogelijkheden weer voor het moment waarop die termijn ingaat en vraagt hij het Hof in essentie of artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13 aldus moeten worden uitgelegd dat deze bepalingen wel of juist niet in de weg staan aan dergelijke mogelijkheden.

Bijgevolg kan niet worden vastgesteld dat de eerste vraag betrekking heeft op de uitlegging van het Poolse recht, zodat het argument van Getin Noble Bank dat het Hof onbevoegd is, moet worden afgewezen.

Uit het voorgaande volgt dat het Hof bevoegd is om uitspraak te doen op het verzoek om een prejudiciële beslissing.

Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de verwijzende rechter over de kosten heeft te beslissen. De door anderen wegens indiening van hun opmerkingen bij het Hof gemaakte kosten komen niet voor vergoeding in aanmerking.

Het Hof (Negende kamer) verklaart voor recht:

ondertekeningen