HR, 29-03-2011, nr. 09/04409

Het Gerechtshof te Amsterdam heeft bij arrest van 5 oktober 2009 verdachte wegens ‘medeplegen van doodslag’ veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van zes jaren met aftrek als bedoeld in art. 27 Sr en met onttrekking aan het verkeer, teruggave en bewaring van inbeslaggenomen voorwerpen zoals in het arrest omschreven.

Namens verdachte heeft mr. J.H.S. Vogel, advocaat te Alkmaar, beroep in cassatie ingesteld en hebben mr. B.P. de Boer en mr. M. van Delft, beiden advocaat te Amsterdam, bij schriftuur vijf middelen van cassatie voorgesteld en voorts — nadat door de Rolraadsheer een nadere termijn is verleend voor het indienen van een schriftuur — bij aanvullende schriftuur nog een zesde middel voorgesteld.

Het eerste middel bevat de klacht dat het Hof ten onrechte het verzoek tot het oproepen van een (getuige-)deskundige (een anatoom) heeft afgewezen, althans dat de afwijzing niet begrijpelijk is.

De stukken van het geding houden, voor zover voor de beoordeling van het middel van belang, het volgende in:

Het op de terechtzitting in hoger beroep van 1 september 2009 gedane en op de terechtzitting in hoger beroep van 21 september 2009 gehandhaafde verzoek van de raadslieden van de verdachte om een anatoom als deskundige te horen, is een verzoek als bedoeld in art. 328 Sv in verbinding met art. 331, eerste lid, Sv en art. 415, eerste lid, Sv. Maatstaf voor de beoordeling van een zodanig verzoek is ingevolge art. 315, eerste lid, Sv in verbinding met art. 415, eerste lid, Sv of van de noodzaak van het verzochte is gebleken.

Het Hof heeft in de bestreden uitspraak bij de afwijzing van het verzoek om voornoemde deskundige op te roepen geoordeeld dat de noodzaak daartoe ontbreekt. Aldus heeft het Hof de juiste maatstaf toegepast.

Ten aanzien van de afwijzing van het verzoek heeft het Hof overwogen dat het door de verdediging gewenste onderzoek niet relevant is, nu bewezen is verklaard dat de verdachte tezamen en in vereniging met de medeverdachte heeft gehandeld, zodat in het midden kan blijven wie welke messteek heeft toegebracht, voor zover dat al precies zou zijn vast te stellen.

De raadslieden hebben ter onderbouwing van het verzoek enkel aangevoerd dat de verklaringen van de verdachte en de verwondingen bij het slachtoffer niet met elkaar zijn te verenigen en dat de vraag wie welk letsel kan hebben toegebracht in deze zaak cruciaal is. Het Hof heeft uitgebreid gemotiveerd dat en waarom het de bij de politie afgelegde verklaringen van de verdachte, voor zover inhoudende dat hij het slachtoffer met een mes heeft gestoken, betrouwbaar heeft geacht (zie de bespreking van het tweede middel). Bovendien heeft het Hof de verdachte veroordeeld ter zake van medeplegen van doodslag. Ik merk nog op dat in de toelichting op het middel het verzoek een anatoom te horen vooral gezet wordt in de sleutel van de nadere verklaring van verdachte dat hij in het geheel niet heeft gestoken en dat zulks zou aansluiten bij de informatie uit medisch onderzoek, maar die onderbouwing is ter terechtzitting van het Hof niet naar voren gebracht. Daarom behoeft daarop hier ook niet nader te worden ingegaan.2.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 8 is uiteengezet, geeft het oordeel van het Hof dat de noodzaak tot het horen van de deskundige ontbreekt omdat in het midden kan blijven wie welke messteek heeft toegebracht, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het niet onbegrijpelijk. Hetgeen in de toelichting op het middel daartegen wordt aangevoerd, doet hieraan niet af.

Het middel faalt.

Het tweede middel behelst de klacht dat het Hof ten onrechte heeft nagelaten in het bijzonder de redenen op te geven op grond waarvan het Hof is afgeweken van het namens de verdachte naar voren gebrachte uitdrukkelijk onderbouwde standpunt dat vrijspraak dient te volgen nu de bekennende verklaringen van de verdachte niet voor het bewijs gebezigd dienen te worden, althans dat de overwegingen van het Hof strekkende tot verwerping van uitdrukkelijk onderbouwd standpunt niet voldoende begrijpelijk zijn. Dit brengt met zich mee dat de bewezenverklaring niet begrijpelijk is, aldus de stellers van het middel.

Ten laste van de verdachte is bewezenverklaard dat:

Blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 21 september 2009 hebben de verdachte en diens raadslieden aldaar het woord tot verdediging gevoerd aan de hand van hun overgelegde pleitnotities. De raadslieden hebben onder meer bepleit dat de bekennende verklaringen van de verdachte niet voor het bewijs mogen worden gebezigd, nu de in eerste instantie door de verdachte afgelegde verklaringen, inhoudende dat hij het slachtoffer inderdaad één of twee keer heeft gestoken, niet juist zijn. Zij hebben daartoe aangevoerd dat vastgesteld moet worden dat de aan [slachtoffer] toegebrachte verwondingen qua locatie niet overeenkomen met de plek waarvandaan de verdachte zegt te hebben gestoken, zodat moeilijk kan worden volgehouden dat de verklaring die de verdachte over zijn eigen steken heeft afgelegd, juist is geweest.3.

Het Hof heeft — mede in reactie op dit verweer — onder het hoofd ‘bewijsoverwegingen’ het volgende overwogen:

Het Hof heeft de verklaringen van de verdachte door middel van de volgende bewijsmiddelen voor het bewijs gebezigd:

Voor zover in het middel wordt aangevoerd dat het Hof in het geheel niet zou hebben beslist op het voornoemd uitdrukkelijk onderbouwde standpunt van de raadslieden van de verdachte, mist het middel feitelijke grondslag. Uit de hiervoor onder 14 weergegeven overwegingen van het Hof volgt immers dat het Hof wel degelijk met redenen omkleed heeft beslist op het in het middel bedoelde standpunt.

Het is aan de rechter die over de feiten oordeelt voorbehouden om, binnen de door de wet getrokken grenzen, van het beschikbare materiaal datgene voor het bewijs te bezigen wat deze uit een oogpunt van betrouwbaarheid dienstig voorkomt en datgene terzijde te stellen wat hij voor het bewijs van geen waarde acht. Deze beslissing behoeft, behoudens bijzondere gevallen, geen motivering en kan in cassatie niet met vrucht worden bestreden.4.

Art. 359, tweede lid, Sv, zoals die bepaling luidt sedert 1 januari 2005, heeft daarin geen wijziging gebracht. Ook thans is de selectie en waardering van het beschikbare feitenmateriaal aan de feitenrechter voorbehouden. Wel brengt die bepaling mee dat de feitenrechter in een aantal gevallen zijn beslissing nader zal dienen te motiveren. Dat is onder meer het geval indien de verdediging ter zake van de bewijsvoering een uitdrukkelijk onderbouwd standpunt heeft ingenomen.5.

In de hiervoor onder 14 weergegeven overwegingen van het Hof ligt als diens oordeel besloten dat de bekennende verklaringen van de verdachte niet van het bewijs zullen worden uitgesloten. Het Hof heeft daartoe het volgende overwogen. Het Hof gaat uit van de juistheid van de (op 13 juni 2007 en 15 juni 2007 afgelegde) verklaringen waarin de verdachte consistent en gedetailleerd heeft aangegeven dat en hoe hij [slachtoffer] heeft gestoken. Voorts heeft het door de verdachte terugkomen op zijn bekentenis kennelijk te maken met zijn kennisname van het sectierapport. Bovendien doet de omstandigheid dat de verdachte vóór [slachtoffer] zou hebben gestaan toen hij stak, niet af aan de overtuiging dat ook hij heeft gestoken. Daarnaast sluiten de intentie van de verdachte om [slachtoffer] in de billen te steken en de adstructie die de verdachte heeft gegeven van zijn manier van steken, geenszins uit dat één of meer van de steken op de vijf genoemde locaties in het sectierapport van de verdachte afkomstig zijn. Tenslotte vinden de verklaringen van de verdachte steun in de voor het bewijs gebezigde verklaringen van [getuige 1] (bewijsmiddel 6) en [betrokkene 1] (bewijsmiddel 5).

Gelet op hetgeen onder 17 en 18 is vooropgesteld omtrent de vrije selectie en waardering van het bewijsmateriaal door de rechter en in aanmerking genomen hetgeen door de raadslieden van de verdachte naar voren is gebracht, is het oordeel van het Hof niet onbegrijpelijk. Anders dan de stellers van het middel aanvoeren, kon het Hof de bij de politie afgelegde bekennende verklaring van de verdachte voor het bewijs bezigen (bewijsmiddel 1)6. en behoefde het deze verklaring niet terzijde te schuiven vanwege de later door hem afgelegde (andersluidende) verklaringen. Het Hof heeft uit de inhoud van de gebezigde bewijsmiddelen kunnen afleiden dat de verdachte op 13 juni 2007 in Amsterdam samen met een ander opzettelijk [slachtoffer] van het leven heeft beroofd door meermalen met één of meer messen in de rug althans het lichaam van [slachtoffer] te steken.

Het middel faalt.

Het derde middel bevat de klacht dat het Hof ten aanzien van het onder 42 van de beslaglijst opgenomen goed (een mobiele telefoon) ten onrechte de bewaring heeft gelast ten behoeve van de rechthebbende, nu deze beslissing in strijd is met de daaraan voorafgegane beslissing tot teruggave van dat goed aan de verdachte.

De bestreden uitspraak houdt ten aanzien van de inbeslaggenomen en nog niet teruggegeven voorwerpen onder het hoofd ‘beslissing’, voor zover hier van belang, het volgende in:

De aan de bestreden uitspraak gehechte ‘lijst van inbeslaggenomen voorwerpen’ houdt ten aanzien van het voorwerp met nummer 42 het volgende in:

Het in het middel bedoelde voorwerp (een zilverkleurige zaktelefoon van het merk Siemens) is kennelijk bij een fouillering onder de verdachte inbeslaggenomen. De Rechtbank heeft in eerste aanleg de teruggave van dit voorwerp aan de verdachte gelast. Voorts houden de stukken van het geding niets in waaruit kan volgen dat een ander dan de verdachte rechthebbende van die telefoon zou zijn. Gelet hierop moet het er derhalve voor worden gehouden dat het Hof als gevolg van een kennelijke misslag tevens de bewaring ten behoeve van de rechthebbende heeft gelast van voornoemd voorwerp. De Hoge Raad kan de bestreden uitspraak met herstel van deze misslag lezen, in dier voege dat deze alleen inhoudt dat het Hof de teruggave aan de verdachte heeft gelast van het in de beslaglijst genoemde voorwerp met nummer 42. Dat brengt mee dat het middel feitelijke grondslag mist, zodat het niet tot cassatie kan leiden.

Het vierde middel klaagt erover dat het Hof in strijd met art. 77 Sv heeft nagelaten de verdachte binnen de daartoe gestelde termijn te horen op het door het Hof uitgevaardigde bevel gevangenneming.

Het Hof heeft de verdachte, die in eerste aanleg door de Rechtbank was vrijgesproken, bij arrest van 5 oktober 2009 veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van zes jaren. Het — afzonderlijk geminuteerde — bevel gevangenneming van het Hof van 5 oktober 2009 houdt in dat het Hof de gevangenneming van de verdachte heeft bevolen. Voorts vermeldt de — aan de schriftuur gehechte — ‘beschikking op een verzoek strekkende tot opheffing van de voorlopige hechtenis van de verdachte’ van het Hof van 29 december 2009 dat het Hof het verzoek tot opheffing van de voorlopige hechtenis van de verdachte heeft afgewezen. Tenslotte volgt uit het aan de aanzegging in cassatie gehechte GBA-overzicht van 4 augustus 2010 dat de verdachte zich nog steeds in voorlopige hechtenis bevindt.

De stellers van het middel miskennen dat een middel dat klaagt over een in de bestreden uitspraak gegeven bevel gevangenneming buiten bespreking blijft. In geval van vernietiging van de bestreden uitspraak kan daarover immers alsnog bij het Hof worden geklaagd in het kader van de verlenging van de voorlopige hechtenis, terwijl in geval van verwerping van het cassatieberoep de verdachte geen belang heeft bij zijn klacht aangezien het (terecht of niet terecht bevolen) voorarrest toch wordt afgetrokken van de straf die door de verwerping van het beroep onherroepelijk wordt.7.

Het middel faalt.

Het vijfde middel behelst de klacht de redelijke termijn als bedoeld in art. 6, eerste lid, EVRM in de cassatiefase is overschreden.

De verdachte heeft op 8 oktober 2009 beroep in cassatie ingesteld. De stukken zijn op 27 mei 2010 ter griffie van de Hoge Raad binnengekomen. De verdachte bevond zich ten tijde van het instellen van het cassatieberoep niet in voorlopige hechtenis.8. Daarom geldt hier een inzendingstermijn van acht maanden.9. Deze termijn is niet overschreden, zodat het middel faalt.

Naar aanleiding van het middel merk ik ambtshalve nog het volgende op. De verdachte, die zich ten tijde van de betekening van de aanzegging in cassatie — anders dan ten tijde van het instellen van het cassatieberoep — wel in voorlopige hechtenis bevindt, heeft (zoals gezegd) op 8 oktober 2009 beroep in cassatie ingesteld. De Hoge Raad zal uitspraak doen nadat meer dan zestien maanden zijn verstreken na het instellen van het cassatieberoep. Dit brengt mee dat de redelijke termijn als bedoeld in art. 6, eerste lid, EVRM zal worden overschreden. Dit moet leiden tot strafvermindering.

Het zesde middel klaagt over de afwijzingen door het Hof van de verzoeken van de verdediging tot het oproepen van ‘de Surinaamse getuigen’.

Het middel bevat in de eerste plaats de klacht dat het Hof op de terechtzitting in hoger beroep van 21 april 2009 ten onrechte het verzoek tot het oproepen van ‘de Surinaamse getuigen’ heeft afgewezen, althans dat die afwijzing niet begrijpelijk is.

Eén van de raadslieden van de verdachte, mr. S.L.J. Janssen, advocaat te Amsterdam, heeft bij brief van 5 maart 2009 aan de Advocaat-Generaal bij het Hof onder meer verzocht [getuige 2], [getuige 3], [getuige 4], [getuige 5] en [getuige 6] als getuigen te horen. Aan dit verzoek ligt het standpunt ten grondslag dat de in eerste instantie bekennende verklaringen van de verdachte niet voor het bewijs dienen te worden gebruikt, welk standpunt zou kunnen worden onderbouwd door voornoemde ‘Surinaamse getuigen’. De medeverdachte ([medeverdachte]) is kort na het delict naar Suriname gereisd en zou aldaar tegen [getuige 6] (een oom van de verdachte) hebben gezegd dat hij het slachtoffer had neergestoken en dat de verdachte niets had gedaan. Voorts zou [getuige 6] deze informatie hebben gedeeld met zijn in Suriname woonachtige familieleden, te weten zijn drie broers [getuige 2], [getuige 3] en [getuige 4] en zijn zus [getuige 5]. In reactie op deze brief heeft de Advocaat-Generaal bij het Hof bij schrijven van 25 maart 2009, gericht aan mr. S.L.J. Janssen, het verzoek van de raadsman ten aanzien van voornoemde getuigen afgewezen, nu zij de noodzaak tot het horen van deze getuigen niet zag, aangezien [getuige 6], [getuige 7] en [getuige 8]10. in dit verband reeds waren gehoord. Vervolgens heeft mr. S.L.J. Janssen bij brief van 26 maart 2009, gericht aan de Advocaat-Generaal bij het Hof, aangegeven dat hij op de terechtzitting in hoger beroep van 21 april 2009 zal persisteren bij zijn verzoek ‘de Surinaamse getuigen’ te horen. Blijkens de op de terechtzitting in hoger beroep van 21 april 2009 overgelegde ‘Akte getuigen’ heeft de raadsvrouw van de verdachte, mr. E.M. van der Burg, advocaat te Amsterdam (kantoorgenote van mr. Janssen), onder verwijzing naar de hiervoor weergegeven briefwisseling wederom verzocht voornoemde getuigen te horen. Vervolgens heeft het Hof op die terechtzitting het getuigenverzoek met betrekking tot het horen van ‘de Surinaamse getuigen’ afgewezen, nu de verdachte redelijkerwijs niet in zijn verdediging is geschaad door het niet oproepen van deze getuigen.

Het bij de brief van 5 maart 2009 gedane, bij de brief van 26 maart 2009 herhaalde en op de terechtzitting in hoger beroep van 21 april 2009 gehandhaafde verzoek van de raadslieden van de verdachte om ‘de Surinaamse getuigen’ op te roepen, is een verzoek als bedoeld in art. 287, derde lid onder a, Sv in verbinding met art. 415, eerste lid, Sv. In aanmerking genomen dat het hoger beroep niet is ingesteld door de verdachte en de getuigen afgezien van [getuige 6]11. niet op de terechtzitting in eerste aanleg dan wel door de Rechter-Commissaris zijn gehoord, is de maatstaf voor de beoordeling van het verzoek — voor zover dat betrekking heeft op de getuigen [getuige 2], [getuige 3], [getuige 4] en [getuige 5] — ingevolge art. 288, eerste lid onder c, Sv in verbinding met art. 418, eerste lid, Sv — voor zover hier van belang — of redelijkerwijs valt aan te nemen dat de verdachte door het afzien van de oproeping van de getuige niet in zijn verdediging wordt geschaad.12.

In aanmerking genomen dat in eerste aanleg na 1 januari 200513., te weten op 10 april 2008, uitspraak is gedaan en gelet op de omstandigheid dat de berechting in eerste aanleg op tegenspraak heeft plaatsgevonden en getuige [getuige 6] voorafgaande aan de (inhoudelijke behandeling van de zaak op de) terechtzitting in eerste aanleg van 27 maart 2008 door de Rechter-Commissaris is gehoord, is de maatstaf voor de beoordeling van het verzoek — voor zover dat betrekking heeft op de getuige [getuige 6] — ingevolge art. 418, tweede lid, Sv of de noodzaak daarvan is gebleken.14.

Het Hof heeft op de terechtzitting in hoger beroep van 21 april 2009 bij de afwijzing van het verzoek om ‘de Surinaamse getuigen’ op te roepen geoordeeld dat de verdachte daardoor redelijkerwijs niet in zijn verdediging is geschaad. Aldus heeft het Hof ten aanzien van de getuigen [getuige 2], [getuige 3], [getuige 4], [getuige 5] terecht de in art. 288, eerste lid onder c, Sv voorziene maatstaf gehanteerd. Ten aanzien van de getuige [getuige 6] geldt dat in voornoemde overweging als het oordeel van het Hof besloten ligt dat de noodzaak tot het horen van deze getuige niet (meer) was gebleken. Het stond het Hof immers vrij om een ruimere maatstaf toe te passen, nu deze gunstiger is voor de verdediging.15.

De raadslieden van de verdachte hebben ter onderbouwing van dit verzoek enkel aangevoerd dat de in eerste instantie bekennende verklaringen van de verdachte niet voor het bewijs dienen te worden gebruikt en dat dit standpunt zou kunnen worden onderbouwd door ‘de Surinaamse getuigen’, die (via één van hen, te weten [getuige 6]) zouden hebben gehoord dat de medeverdachte zou hebben verklaard dat de verdachte niets had gedaan. Zoals bij de bespreking van het tweede middel is uiteengezet, heeft het Hof uitgebreid (en niet onbegrijpelijk) gemotiveerd dat en waarom het de bij de politie afgelegde verklaringen van de verdachte, voor zover inhoudende dat hij het slachtoffer met een mes heeft gestoken, betrouwbaar heeft geacht. Bovendien heeft het Hof de medeverdachte [medeverdachte] op de terechtzitting in hoger beroep van 1 september 2009 als getuige gehoord, alwaar de verdachte en diens raadslieden in de gelegenheid zijn gesteld hem vragen te stellen. De medeverdachte heeft aldaar de lezing van de raadslieden geenszins bevestigd, nu hij onder meer heeft verklaard dat hij het slachtoffer heeft gestoken, dat hij de verdachte tijdens het voorval in de keuken wel met een mes heeft gezien, dat hij de verdachte weliswaar niet heeft zien steken, dat hij de verdachte alleen heeft zien slaan en dat de verdachte hem (na afloop bij zijn auto) twee messen heeft gegeven.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 39 is uiteengezet, geeft het oordeel van het Hof dat de verdachte door de afwijzing van het verzoek redelijkerwijs niet in zijn verdediging is geschaad, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het niet onbegrijpelijk.

Voor zover in de toelichting op het middel nog wordt betoogd dat het Hof niet had mogen volstaan met de aanduiding ‘de Surinaamse getuigen’ maar de getuigen nader had moeten specificeren door het noemen van hun namen, miskennen de stellers van het middel dat het voor alle procesdeelnemers duidelijk was welke personen met deze aanduiding werden bedoeld, nu zowel de raadslieden van de verdachte (in de brief van 26 maart 2009 en in de pleitnotities in hoger beroep van 21 september 2009) als de Advocaat-Generaal bij het Hof (op de terechtzittingen in hoger beroep van 21 april 2009 en 21 september 2009) deze aanduiding hebben gebezigd.

Het middel bevat voorts de klacht dat het Hof in zijn arrest van 5 oktober 2009 ten onrechte het verzoek tot het oproepen van ‘de Surinaamse getuigen’ heeft afgewezen, althans dat die afwijzing niet begrijpelijk is.

Blijkens de op de terechtzitting in hoger beroep van 21 september 2009 overgelegde pleitnotities hebben de raadslieden van de verdachte onder verwijzing naar de op de terechtzitting in hoger beroep van 21 april 2009 overgelegde ‘Akte getuigen’ nogmaals verzocht ‘de Surinaamse getuigen’ te horen.16. Het Hof heeft dit verzoek in de bestreden uitspraak onder het hoofd ‘verzoeken’ afgewezen bij gebrek aan noodzaak daartoe. Het Hof heeft daartoe overwogen dat het de bekennende verklaring van de verdachte betrouwbaar heeft geacht en tot het bewijs heeft gebezigd, zodat het Hof de noodzaak niet is gebleken informatie te verkrijgen over eventuele andersluidende verklaringen die de medeverdachte17. tegen familie zou hebben afgelegd.

Het op de terechtzitting in hoger beroep van 21 september 2009 herhaalde verzoek van de raadslieden van de verdachte om ‘de Surinaamse getuigen’ op te roepen is een verzoek als bedoeld in art. 328 Sv in verbinding met art. 331, eerste lid, Sv en art. 415, eerste lid, Sv. Maatstaf voor de beoordeling van een zodanig verzoek is ingevolge art. 315, eerste lid, Sv in verbinding met art. 415, eerste lid, Sv of van de noodzaak van het verzochte is gebleken.

Het Hof heeft in de bestreden uitspraak bij de afwijzing van het verzoek om ‘de Surinaamse getuigen’ op te roepen geoordeeld dat het Hof de verzoeken heeft afgewezen bij gebrek aan noodzaak daartoe. Aldus heeft het Hof de juiste maatstaf toegepast.

De raadslieden hebben ter onderbouwing van dit verzoek enkel verwezen naar hetgeen in de op de terechtzitting in hoger beroep van 21 april 2009 overgelegde ‘Akte getuigen’ reeds was aangevoerd.18. Aldus zijn door de verdediging geen nieuwe argumenten aangedragen om na de eerdere afwijzing van het verzoek door het Hof alsnog over te gaan tot het horen van deze getuigen.

Gelet op hetgeen hiervoor onder 46 is uiteengezet, geeft het oordeel van het Hof dat de noodzaak tot het horen van ‘de Surinaamse getuigen’ ontbreekt omdat het Hof de bekennende verklaring van de verdachte betrouwbaar heeft geacht en voor het bewijs heeft gebezigd, geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is het niet onbegrijpelijk.

Tenslotte behelst het middel de klacht dat het Hof ten onrechte geen beslissing heeft genomen op het verzoek tot het horen van de getuige [getuige 6].

De bestreden uitspraak houdt onder het hoofd ‘verzoeken’, voor zover hier van belang, het volgende in:

Blijkens de stukken van het geding (de brief van de raadsman van de verdachte van 5 maart 2009, de brief van de raadsman van 26 maart 2009 en de ‘akte getuigen’ van 21 april 2009 en de pleitnotities van 21 september 2009) wordt met de benaming ‘de Surinaamse getuigen’ gedoeld op de in Suriname woonachtige [getuige 6], aan wie de medeverdachte zou hebben verteld dat alleen hij het slachtoffer had neergestoken, en zijn eveneens in Suriname woonachtige broers [getuige 2], [getuige 3] en [getuige 4] en zijn zus [getuige 5], met wie [getuige 6] deze informatie zou hebben gedeeld. Bij de afwijzing van het getuigenverzoek op de terechtzitting in hoger beroep van 21 april 2009 heeft het Hof zelfs volstaan met de aanduiding ‘de Surinaamse getuigen’ zonder nadere aanduiding van hun namen. De Advocaat-Generaal heeft op de terechtzittingen in hoger beroep van 21 april 2009 en 21 september 2009 [getuige 6] evenmin heeft geschaard onder ‘de Surinaamse getuigen’, welke onvolledige aanduiding mogelijk door het Hof is gevolgd.

Gelet hierop moet het er voor worden gehouden dat het Hof als gevolg van een kennelijke misslag in het bestreden arrest met de benaming ‘de Surinaamse getuigen’ niet heeft verwezen naar [getuige 6]. De Hoge Raad kan de bestreden uitspraak met herstel van deze misslag lezen, in dier voegen dat deze inhoudt dat het Hof het verzoek tot het horen van ‘de Surinaamse getuigen’ [getuige 6], [getuige 2], [getuige 3], [getuige 4] en [getuige 5] heeft afgewezen bij gebrek aan noodzaak daartoe. Dat brengt mee dat de klacht feitelijke grondslag mist, zodat zij niet tot cassatie kan leiden.

Ten overvloede zij vermeld dat de verdachte hoe dan ook niet in zijn belangen is geschaad door het niet expliciet noemen van de naam [getuige 6], nu [getuige 6] reeds bij de Rechter-Commissaris is gehoord, het Hof het eerder gedane verzoek van de verdediging om hem nogmaals als getuige te horen heeft afgewezen en aan het nieuwe verzoek geen andere argumenten ten grondslag liggen.

Het middel faalt in al zijn onderdelen.

De middelen falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende overweging. Andere gronden dan de hiervoor onder 32 vermelde grond waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen, heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot vernietiging van de bestreden uitspraak, maar uitsluitend wat betreft de duur van de opgelegde gevangenisstraf. De Hoge Raad kan de hoogte daarvan verminderen naar de gebruikelijke maatstaf. Voor het overige strekt deze conclusie tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG