Hof Amsterdam, 30-11-2021, nr. 21/00039

De inspecteur heeft aan belanghebbende met dagtekening 25 juli 2019 een beschikking Wet tegemoetkomingen loondomein (hierna: Wtl) voor het jaar 2018 afgegeven. Daarin is een tegemoetkoming loonkostenvoordeel arbeidsgehandicapte werknemer ad € 6.000 vastgesteld en een tegemoetkoming loonkostenvoordeel oudere werknemer ad € 0.

Na daartegen gemaakt bezwaar heeft de inspecteur bij uitspraak op bezwaar van 31 december 2019 de beschikking gehandhaafd.

Bij mondeling uitspraak van 23 december 2020 (waarvan het proces-verbaal op 28 december 2020 is verzonden) heeft de rechtbank het tegen de uitspraak op bezwaar door belanghebbende ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Het tegen deze uitspraak door belanghebbende ingestelde hoger beroep is bij het Hof ingekomen op 12 januari 2021 en is aangevuld op 20 januari 2021. De inspecteur heeft een verweerschrift ingediend.

Op 23 maart 2021 is van de zijde van belanghebbende een nader stuk ontvangen.

Hiervan is een afschrift aan de inspecteur verstrekt.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 19 oktober 2021. Het hoger beroep is op verzoek van belanghebbende tegelijk behandeld met de hoger beroepen in de zaken met kenmerk 21/00038 en kenmerk 21/00040. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt dat met deze uitspraak wordt meegezonden.

De rechtbank heeft de volgende feiten vastgesteld (in de uitspraak van de rechtbank wordt belanghebbende aangeduid als ‘eiseres’ en de inspecteur als ‘verweerder’):

“1. Eiseres exploiteert een bouwbedrijf. De loonadministratie wordt verzorgd door [Y] te [Z] . Voor het verzorgen van loonaangiften maakt [Y] gebruik van software van Unit4.

2. In december 2017 had eiseres 13 werknemers in dienst. Op 25 oktober 2016 is [A] bij eiseres in dienst getreden. [A] is geboren op 22 januari 1958 en had tot de datum van indiensttreding bij eiseres recht op een uitkering krachtens de Werkloosheidswet. Vanaf de indiensttreding is [...] [Hof: bedoeld is [A] ] 36 uur per week werkzaam voor eiseres. Vanwege het dienstverband met [A] had eiseres gedurende het jaar 2017 in beginsel recht op de premiekorting oudere werknemers. De door eiseres overgelegde papieren uitdraai van de loonaangifte over het tijdvak 4 december 2017 tot en met 31 december 2017 vermeldt een te betalen bedrag van € 17.278, bestaande uit € 11.906 loonheffing en € 6.450 premies werknemersverzekeringen, verminderd met € 539 premiekorting arbeidsgehandicapten en € 539 premiekorting oudere werknemer.

3. Bij de onderhavige beschikking, die is gedagtekend 25 juli 2019, heeft verweerder eiseres een loonkostenvoordeel (LKV) arbeidsgehandicapte werknemers van € 6.000 toegekend en een LKV oudere werknemers van nihil. Bij de bestreden uitspraak op bezwaar heeft verweerder de beschikking gehandhaafd. (…)”

Nu desgevraagd ter zitting van het Hof partijen deze feiten niet bestrijden zal ook het Hof daarvan uitgaan. Het Hof voegt daar nog het volgende aan toe.

Tot de gedingstukken behoort een schrijven van 10 november 2016 van het Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen (hierna: UWV) aan belanghebbende met als aanhef “Doelgroepverklaring”. Als bijlage bij dit schrijven is de volgende verklaring opgenomen:

“DOELGROEPVERKLARING T.B.V. PREMIEKORTNG OUDERE WERKNEMER

Dit document is verstrekt op verzoek van de hierna genoemde aanvrager en kan dienen als bewijsstuk voor de werkgever die de Premiekorting oudere werknemer artikel 47 WFSV toepast.

UWV heeft dit document in verband met indienststredding per 25 oktober 2016 verstrekt op

verzoek van:

Naam [A]

Adres [...]

PC Woonplaats [...]

Bsn (…)

Geboortedatum 22-1-1958

De aanvrager heeft/had in de kalendermaand voorafgaande aan indiensttreding recht op een

uitkering op grond van de wet WW.”

Tot de gedingstukken behoort een op 7 maart 2019 gedateerd schrijven van het UWV aan belanghebbende met als onderwerp “Voorlopige berekening Wet tegemoetkomingen loondomein (Wtl)”. Daarin is opgenomen dat belanghebbende voor 2018 in aanmerking komt voor een tegemoetkoming loonkostenvoordeel arbeidsgehandicapte werknemer ad € 6.000 en niet in aanmerking komt voor een tegemoetkoming loonkostenvoordeel oudere werknemer.

Tot de gedingstukken behoort een schrijven van 9 augustus 2019 van de Belastingdienst aan (de administrateur van) belanghebbende met als aanhef “Premiekortingen loonheffingen”.

In het schrijven is opgenomen:

“Op basis van de door u toegestuurde informatie heb ik de door uw cliënte, [belanghebbende] met loonheffingennummer (…), geclaimde premiekortingen over de jaren 2016 en 2017 beoordeeld.

Ik heb vastgesteld dat de door uw cliënte geclaimde premiekortingen fiscaal aanvaardbaar zijn.

Overigens merk ik op dat uw cliënte in het nominatieve deel van de aangiften voor de betreffende werknemers [A] en [B] abusievelijk de arbeidsgehandicaptenkorting heeft aangevinkt in plaats van de ouderenkorting. Voorts is voor de werknemer [B] een arbeidsgehandicaptenkorting geclaimd, terwijl er recht is op een premiekorting voor het in dienst nemen van een oudere werknemer. Voor het totale bedrag van de claim heeft dit echter geen gevolgen.”

In geschil is of de beschikking Wtl voor het jaar 2018 op een hoger bedrag moet worden vastgesteld. Belanghebbende betoogt dat een loonkostenvoordeel oudere werknemer ad € 6.000 dient te worden vastgesteld, de inspecteur bestrijdt dat.

Partijen doen hun standpunten steunen op de gronden welke door hen zijn aangevoerd in de van hen afkomstige stukken. Voor hetgeen zij daaraan ter zitting hebben toegevoegd wordt verwezen naar het van het verhandelde ter zitting opgemaakte proces-verbaal.

De rechtbank heeft met betrekking tot het geschil - voor zover in hoger beroep van belang - het volgende overwogen:

“5. Op grond van artikel 2.1 van de Wtl kan een werkgever in de loonaangifte een verzoek doen voor één van de in dat artikel genoemde tegemoetkomingen. Hoofdstuk II van de Wtl, waartoe dit artikel behoort, is in werking getreden op 1 januari 2018 en voorziet in de vervanging van de tot die datum geldende premiekortingen op grond van afdeling 6 van hoofdstuk III van de Wet financiering volksverzekeringen (Wfv). Een premiekorting ingevolgde de Wfv waarvan de looptijd van drie jaar nog niet was verstreken kan worden omgezet in een LKV onder de voorwaarden die zijn opgenomen in artikel 6.2 van de Wtl. Op grond van het tweede lid van artikel 6.2, in samenhang met artikel 4.1, tweede lid, van de Wtl is één van die voorwaarden dat in de loonaangifte over het laatste tijdvak vόόr 1 januari 2018 de indicatie voor de desbetreffende premiekorting is aangegeven, of dat dit is gedaan in een correctiebericht ingevolge artikel 28a van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet LB) dat uiterlijk op 1 mei 2018 zou moeten zijn ingediend.

6. Op basis van hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd en de stukken die over en weer zijn ingebracht houdt de rechtbank het ervoor dat de gegevens op de papieren uitdraai van de loonaangifte niet overeenstemmen met de loonaangifte zoals die bij verweerder is binnengekomen. Eiseres heeft onvoldoende weersproken dat de gegevens van de door verweerder ontvangen aangiften zijn terug te lezen in de door verweerder overgelegde XML-berichten. De rechtbank acht niet aannemelijk dat deze gegevens als gevolg van een mismatch met de software van verweerder anders zijn verwerkt dan binnengekomen. Uit de XML-berichten leidt de rechtbank af dat voor het jaar 2017 ten aanzien van [...] [Hof: bedoeld is [A] ] telkens een indicatie “J” is geplaatst bij de premiekorting arbeidsgehandicapte werknemer en een indicatie “N” bij de overige premiekortingen, waaronder die voor de oudere werknemer. Op basis van de aangifte zoals die bij verweerder is binnengekomen heeft eiseres voor het jaar 2018 dus geen recht op het LKV oudere werknemer.

7. Naar het oordeel van de rechtbank is bij de beoordeling van een recht op een LKV beslissend de loonaangifte zoals die bij de Belastingdienst binnenkomt. Ook als sprake zou zijn van een fout in de software van Unit4 (verweerder heeft dit weersproken) is dit een omstandigheid die voor rekening en risico van eiseres als gebruiker van die software moet blijven. De rechtbank begrijpt dat eiseres met haar beroep op een “kennelijke computerverschrijving” betoogt dat verweerder in de gegeven omstandigheden gehouden was de ontvangen aangifte anders te verwerken dan hij heeft gedaan. Dit betoog kan reeds niet slagen omdat van een “kennelijk computerverschrijving” naar het oordeel van de rechtbank geen sprake is. Uit de door verweerder ingediende stukken, waaronder de bijlage bij de door verweerder ter zitting overgelegde pleitnota, blijkt dat de door eiseres gesignaleerde onjuistheid niet is op te maken uit de aangifte zoals die bij verweerder is binnengekomen. Ook acht de rechter niet aannemelijk dat deze onjuistheid voor verweerder kenbaar was uit de context, oftewel uit het geheel aan beschikbare gegevens en bestanden. Niet goed valt in te zien hoe verweerder bij het ontvangen en verwerken van de loonaangifte inzage kan hebben in de stamgegevens zoals die zijn opgenomen of opgeslagen in de loonadministratie van eiseres. Naar verweerder heeft aangevoerd en de rechtbank aannemelijk acht heeft verweerder bij de behandeling van de loonaangiften ook niet de beschikking gehad over de zogenoemde doelgroepverklaringen van het UWV. De rechtbank ziet overigens niet in hoe uit de omstandigheid dat verweerder aangiftesoftware ter beschikking stelt waarvan de gemachtigde geen gebruik heeft kunnen maken zou volgen dat op verweerder een zorgplicht komt te rusten met betrekking tot software die door Unit4 wordt aangeboden.

8. Naar het oordeel van de rechtbank kan aan de inhoud van de brief van 9 augustus 2019 niet het in rechte te beschermen vertrouwen worden ontleend dat het LKV ter zake van [A] in afwijking van de daartoe strekkende wettelijke bepalingen zou worden vastgesteld. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat in de brief slechts mededeling wordt gedaan van de een geconstateerde onjuiste registratie van kortingen betreffende twee werknemers. In deze brief wordt geen toezegging gedaan met betrekking tot de verwerking van de loonaangifte over het laatste loontijdvak in 2017 of aanspraken op het LKV oudere werknemer, en eiseres heeft zodanige toezeggingen ook niet redelijkerwijs in deze brief kunnen lezen.

9. Eiseres heeft verder aangevoerd dat artikel 6.2 van de Wtl slechts als doel heeft de controle op het al dan niet van toepassing zijn van het overgangsrecht te vergemakkelijken. Nu niet in geschil is dat aan de materiële voorwaarden voor het recht op het LKV oudere werknemer is voldaan is er volgens eiseres geen belang om die te weigeren. In dit kader heeft eiseres een beroep gedaan op de algemene beginselen van behoorlijk bestuur (waaronder het fair play beginsel en het evenredigheidsbeginsel), op de redelijkheid en op het recht op maatwerk. De rechtbank volgt eiseres hierin niet en neemt daarbij tot uitgangspunt dat de wetgever de verantwoordelijkheid voor de heffing en afdracht van de loonheffingen uitdrukkelijk bij de inhoudingsplichtige heeft neergelegd. Bovendien is wettelijk voorzien in het herstel van een onjuiste aangifte. Zoals overwogen onder 5, laatste volzin, had eiseres na het indienen van de onjuiste aangifte immers nog tot 1 mei 2018 de tijd om een correctiebericht in te dienen. De omstandigheid dat eiseres materieel voldoet aan de voorwaarden voor het LKV oudere werknemer laat onverlet dat zij tevens dient te voldoen aan de formele wettelijke voorwaarden. Een beroep op het fair play beginsel kan hierin geen wijziging brengen. De rechtbank overweegt in dit verband nog het volgende. Artikel 3:4, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht, bepaalt dat de bij een besluit betrokken belangen moeten worden afgewogen voor zover niet uit een wettelijk voorschrift een beperking voortvloeit. In het tweede lid van dit artikel is bepaald dat de voor een belanghebbende nadelige gevolgen van een besluit niet onevenredig mogen zijn tot de met het besluit te dienen doel. Voor toepassing van deze bepalingen is vereist dat het bestuursorgaan bij het te nemen besluit een zekere beoordelingsruimte toekomt. In dit geval heeft verweerder deze beoordelingsruimte niet. Een belastingschuld vloeit immers voort uit wet. Doel en strekking van de in deze zaak toepasselijke fiscale wettelijke bepalingen zijn duidelijk en bieden verweerder geen ruimte voor een meer ruimhartige toepassing als door eiseres bepleit. De rechtbank merkt daarbij nog op dat de rechter, op grond van artikel 11 van de Wet algemene bepalingen, is gehouden recht te spreken naar de wet en het de rechter niet is toegelaten de innerlijke waarde of billijkheid van de wet te beoordelen.

10. Gelet op het vorenstaande is het beroep ongegrond verklaard.

11. Voor een proceskostenveroordeling is geen aanleiding.”

Juridisch kader

Het Hof vindt aanleiding de inspecteur op de voet van artikel 8:75 van de Awb in verbinding met 8:108 van die wet te veroordelen in de proceskosten.

Voor vergoeding komen in aanmerking de kosten van beroepsmatig verleende rechtsbijstand op de voet van artikel 2, eerste lid, aanhef en onder a van het Besluit proceskosten bestuursrecht. Hiervan uitgaande stelt het Hof het bedrag aan kosten van rechtsbijstand vast op € 1.496 voor beroep (1 punt voor indienen beroepschrift + 1 punt verschijnen ter zitting x wegingsfactor 1 x tarief € 748) plus € 1.496 voor hoger beroep (1 punt voor indienen hoger beroepschrift + 1 punt verschijnen ter zitting x wegingsfactor 1 x tarief € 748). In totaal bedraagt de vergoeding € 2.992.

Het Hof:

- vernietigt de uitspraak van de rechtbank;

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- wijzigt de beschikking Wtl 2018 in de zin dat een tegemoetkoming loonkostenvoordeel oudere werknemer van € 6.000 wordt toegekend;

- veroordeelt de inspecteur in de proceskosten van belanghebbende tot een bedrag van

€ 2.992; en

- gelast de inspecteur aan belanghebbende te vergoeden het voor de behandeling van het voor het beroep en het hoger beroep betaalde griffierecht van in totaal € 532.

De uitspraak is gedaan door mrs. M.J. Leijdekker, voorzitter, F.J.P.M. Haas en W.J. Blokland, leden van de belastingkamer, in tegenwoordigheid van mr. M.H. Hogendoorn, als griffier. De beslissing is op 30 november 2021 in het openbaar uitgesproken.

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag. Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - ( alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. de dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten.

Toelichting rechtsmiddelverwijzing

Per 15 april 2020 is digitaal procederen bij de Hoge Raad opengesteld. Niet-natuurlijke personen (daaronder begrepen publiekrechtelijke lichamen) en professionele gemachtigden zijn verplicht digitaal te procederen. Wie niet verplicht is om digitaal te procederen, kan op vrijwillige basis digitaal procederen. Hieronder leest u hoe een cassatieberoepschrift wordt ingediend.

Digitaal procederen

Het webportaal van de Hoge Raad is toegankelijk via “Login Mijn Zaak Hoge Raad” op www.hogeraad.nl. Informatie over de inlogmiddelen vindt u op www.hogeraad.nl.

Niet in Nederland wonende of gevestigde partijen of professionele gemachtigden hebben in beginsel geen geschikt inlogmiddel en kunnen daarom niet inloggen in het webportaal. Zij kunnen zo lang zij niet over een geschikt inlogmiddel kunnen beschikken, per post procederen.

Per post procederen

Alleen bepaalde personen mogen beroep in cassatie instellen per post in plaats van via het webportaal. Zij mogen dit bovendien alleen als zij zonder een professionele gemachtigde procederen. Het gaat om natuurlijke personen die geen ondernemer zijn en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Een professionele gemachtigde moet altijd digitaal procederen, ongeacht voor wie de gemachtigde optreedt. Degene die op papier mag procederen en dat ook wil, kan het beroepschrift in cassatie sturen aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), postbus 20303, 2500 EH Den Haag.