Hof Den Haag, 27-09-2022, nr. BK-21/00738

Aan belanghebbende zijn voor het belastingjaar 2020 met dagtekening 31 maart 2020 de volgende aanslagen opgelegd:

Belanghebbende heeft tegen de aanslagen bezwaar gemaakt. Bij uitspraak van 25 augustus 2020 heeft de Heffingsambtenaar de bezwaren ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep bij de Rechtbank ingesteld. Ter zake hiervan is een griffierecht geheven van € 48. De Rechtbank heeft het beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof. Ter zake hiervan is een griffierecht van € 134 geheven. De Heffingsambtenaar heeft een nader stuk, aangeduid als verweerschrift, ingediend op 19 juli 2022. Belanghebbende heeft op 4 augustus 2022 een nader stuk ingediend.

De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 16 augustus 2022. Belanghebbende is – met kennisgeving vooraf – niet verschenen. Namens de Heffingsambtenaar is diens vertegenwoordiger verschenen. Van het verhandelde ter zitting is een proces-verbaal opgemaakt.

Belanghebbende was in 2020 eigenaar en gebruiker van de woning.

De “Begroting 2020 en meerjarenraming 2021–2024” van het Hoogheemraadschap Delfland is gepubliceerd in het Waterschapsblad 2019, nr. 11356, van 24 oktober 2019 en door de Verenigde Vergadering van het Hoogheemraadschap Delfland vastgesteld op 21 november 2019 (Begroting 2020/Meerjarenraming 2021-2024)1.. Hieraan ontleent het Hof het volgende.

“10. Financiën

(…)

Voor wat betreft de tarieven hanteren we de nullijn voor zowel de zuiveringsheffing als de watersysteemheffing. De tarieven blijven conform het Bestuursakkoord gelijk in de gehele bestuursperiode tot en met 2023. Bij het opstellen van de Meerjarenraming 2021-2024 hebben wij ervoor gekozen deze lijn ook voor de jaarschijf 2024 te hanteren.

(…)

11. Exploitatierekening

Exploitatierekening naar kosten- en opbrengstsoorten2.

(…)3.

(…)

Heffingsgrondslagen

In de berekening van de belastingopbrengsten zijn de volgende aannames gehanteerd voor de heffingsgrondslagen:

 Huishoudens: De aantallen zijn gebaseerd op de geactualiseerde prognoses van alle inliggende gemeenten van Delfland over de toename van het aantal huishoudens voor het jaar 2019 en voor de periode 2020-2024. De gewogen gemiddelde groei bedraagt jaarlijks 1,2%. Het aantal huishoudens voor 2020, begroot op 519.600, is bepalend voor de opbrengsten 2020 van de ingezetenenheffing;

 Economische waarde: De economische waarde voor 2020 is gebaseerd op de meicirculaire 2019 van de rijksoverheid en betreft de marktontwikkeling tussen 1 januari 2018 en 1 januari 2019. De aanslagen gebouwd 2020 worden gebaseerd op de WOZ-waarden per 1 januari 2019. Voor de Begroting 2020 is gerekend is met een gemiddelde stijging van 7,6% (waarde van woningen + 9,0%, waarde niet-woningen + 2,0%). Voor de periode ná 2020 is een dalende stijging geprognotiseerd naar een gemiddelde stijging van 5,8%. Vast uitgangspunt is dat een stijging (daling) van de WOZ-waarden als geheel opbrengstneutraal werkt en derhalve leidt tot een evenredige daling (stijging) van het tarief voor gebouwd. De economische waarde is namelijk de basis voor de berekening van het tarief voor de categorie gebouwd;

 Ongebouwd, wegen en natuur: De ramingen van de hectares voor ongebouwd (wegen en overig) en natuurterreinen zijn voor alle jaren overeenkomstig de realisatiecijfers 2018;

 Zuiveringsheffing woonruimten en bedrijven: Het aantal vervuilingseenheden (v.e.) voor woonruimten sluit in grote lijnen aan op de prognoses voor het aantal huishoudens (stijging gemiddeld 1,0% per jaar). Het aantal vervuilingseenheden veroorzaakt door de bedrijven is voor 2020 en verder onveranderd gehouden ten opzichte van de realisatiecijfers van 2018. Met deze vervuilingseenheden is gerekend bij de berekening van de zuiveringsheffing;

(…)

Belastingeenheden 2019-20244.

Kwijtschelding en oninbaar

Het aantal huishoudens in de tabel (watersysteemheffing ingezetenen) is het totale aantal heffingsplichtigen, dus vóór aftrek van kwijtschelding en oninbaar. Op grond van de kwijtscheldingsnorm van 100% van de bijstandsuitkering komen rond 57.000 huishoudens (11% van het totaal) in aanmerking voor kwijtschelding. De mate van oninbaarheid wordt geraamd op 8.000 huishoudens (1,5%). Bij de zuiveringsheffing wordt rekening gehouden met het feit dat bij 2,0% van het aantal vervuilingseenheden (woningen) niet wordt geïnd (23.500 v.e.). Dit percentage is hoger dan bij de watersysteemheffing ingezetenen, omdat voor de zuiveringsheffing sinds 2017 geen kwijtschelding meer wordt verleend. Bij bedrijven gaat het om 1,1% (3.700 v.e.).

De ontwikkeling van de belastingopbrengsten in de komende jaren is in onderstaande tabel weergegeven. Voor de watersysteemheffing is overeenkomstig het Bestuursakkoord gerekend met gelijkblijvende tarieven tot en met het jaar 2024. Voor het tarief van de zuiveringsheffing is uitgegaan van € 93,50 per vervuilingseenheid voor de periode tot en met 2024. Het tarief watersysteemheffing gebouwd is gecorrigeerd op basis van de stijging van de WOZ-waarde, conform de uitgangspunten van de kostentoedelingsverordening.5.

(…)

(…)

Tarieven

In onderstaande tabel8.is de tariefontwikkeling weergegeven voor het watersysteem- en zuiveringsbeheer. Het tarief van de verontreinigingsheffing (directe lozingen) is wettelijk gekoppeld aan het zuiveringstarief. De tarieven watersysteem zijn gelijk gehouden conform de uitgangspunten van het Bestuursakkoord, uitgezonderd het tarief voor gebouwd. Dit tarief is gecorrigeerd voor de ontwikkeling van de WOZ-waarde.

(…)”

Als bijlage bij de uitnodiging van 6 juli 2020 voor een hoorgesprek heeft de Heffingsambtenaar aan belanghebbende het document “Tarieven 2020 Watersysteemheffing” (de Tariefberekening 2020) gezonden. Hieraan ontleent het Hof het volgende.

“Kosten watersysteemheffing voor de belastingbetaler 97.620.000

Toerekening:

Ter toelichting is in de Tariefberekening 2020 een tabel uit de Begroting 2020 van het Hoogheemraadschap Delfland, pagina 29, opgenomen:

Onder de tabel is in de Tariefberekening 2020 vermeld:

“De bovenstaande tabel geeft de verdeling van de exploitatiesaldi van de programma’s naar hoofdtaken Watersysteemheffing (Ws) en Zuiveringsheffing (Zh).

Kosten programma’s exclusief Financiën en alg. dekkingsmiddelen 100,1

Kosten programma Financiën 4,2

Totale kosten watersysteemheffing 104,3

Opbrengsten watersysteemheffing 98,2 (…)

Resultaat Watersysteemheffing 6,1

Dekking ten behoeve van schuldaflossing 0”

3. De Rechtbank heeft geoordeeld, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Heffingsambtenaar als verweerder:

“Indiening verweerschrift

1. Eiser stelt dat vanwege het moment van indienen van het verweer en de omvang van de stukken, hij onvoldoende tijd heeft om zich voor te bereiden op de zitting. Het verweerschrift kan niet worden aangemerkt als tiendagenstuk als in artikel 8:58 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), maar moet worden gezien als stuk bedoeld in artikel 8:42 van de Awb, en tardieve indiening kan niet gepasseerd worden.

De rechtbank overweegt onder verwijzing naar vaste rechtspraak van de Gerechtshoven, dat dit standpunt van eiser niet kan worden gevolgd. Het verweer mag worden meegenomen. Van eiser, ook werkzaam als professioneel gemachtigde, kan worden verwacht dat hij voldoende tijd heeft kennis te nemen van het verweer en de stukken en daarop kan reageren op zitting.

2. Eiser is eigenaar en gebruiker van de onroerende zaak. In geschil zijn de door verweerder opgelegde aanslagen watersysteemheffing en zuiveringsheffing voor 2020. Verder is in geschil of verweerder de hoorplicht heeft geschonden.

3. Eiser heeft in bezwaar – kort gezegd – de verbindendheid van de verordeningen betwist, verzocht om cijfermatige onderbouwing van het tarief van de watersysteemheffing en een raming van de kosten, cijfermatige onderbouwing van de zuiveringsheffing en onderbouwing waaruit blijkt dat de opbrengstlimiet niet is overschreden.

4. In de uitspraak op bezwaar vermeldt verweerder dat aan eiser op 6 juli 2020 stukken zijn verstrekt waarin de tarieven cijfermatig zijn onderbouwd. Verder noemt verweerder dat de tarieven worden bepaald op basis van de begroting en meerjarenraming. De begroting en het daarbij behorende tariefvoorstel voor de watersysteemheffing en zuiveringsheffing doorlopen de (wettelijke) inspraakprocedure. De feitelijke vaststelling van het tarief is elk jaar een politiek/bestuurlijke keuze waarbij onder meer besluitvorming plaatsvindt over donaties aan of de inzet van reserves. Over een meerjarige periode dienen kosten en opbrengsten in evenwicht te zijn. De provincie is hierbij toezichthouder.

Verweerder vermeldt dat eiser op 21 juli 2020 en 18 augustus 2020 niet is verschenen op verweerders uitnodigingen voor een hoorzitting. Verweerder is niet akkoord gegaan met eisers verzoek om aanhouding van de procedure.

5. In het verweer vermeldt verweerder (onder meer) dat in de brief van 6 juli 2020 de beslistermijn is verlengd met zes weken, cijfermatige onderbouwing van de tarieven is overgelegd, is gewezen op de begroting van het waterschap en eiser is uitgenodigd voor een hoorzitting op 21 juli 2020.

Schending hoorplicht

6. Eiser betoogt dat de hoorplicht is geschonden. Het is zinledig een hoorzitting te houden indien de bezwaargronden nog niet volledig bekend zijn en nog een stukkenwisseling heeft plaats te vinden. Aldus is de hoorzitting prematuur geappointeerd en is daarmee de hoorplicht geschonden. Eiser wijst op de uitspraak van Gerechtshof Den Haag van 4 november 2020.

De rechtbank stelt vast dat eiser in bezwaar niet is gehoord. De vraag is of hiermee de hoorplicht is geschonden. Alles tegen elkaar afwegend is de rechtbank van oordeel dat verweerder eiser voldoende in de gelegenheid heeft gesteld om te worden gehoord.

Eiser is in de brief van 6 juli 2020 uitgenodigd voor een hoorzitting op 21 juli 2020. Daarop heeft eiser gereageerd in zijn brief van 13 juli 2020. Volgens eiser was er onvoldoende tijd tussen de uitnodiging (met onderbouwing van de tarieven als bijlage) en de hoorzitting om te reageren op de onderbouwing. Eiser verzocht daarom om een termijn van zes weken met daarbij de opmerking dat er nog meer stukkenwisselingen en mogelijk nog twee standpuntwisselingen zouden volgen voordat een hoorzitting ingepland kon worden.

Vervolgens gaf eiser in de brief aan dat hij geen toestemming zou verlenen voor een verdere verlenging van de beslistermijn. Het feit dat eiser op voorhand geen toestemming verleende voor een verder verlenging van de beslistermijn betekende dat de beslissing door verweerder voor 27 augustus 2020 genomen moest worden. Verweerder wijst er terecht op dat dit onverenigbaar is met het verzoek van eiser om een extra reactietermijn van zes weken én vervolgens nog meerdere stukken- en standpuntenwisselingen.

Verweerder stelt dat zijns inziens voldoende tijd was voor eiser om de stukken door te nemen en daarop te reageren, maar heeft desondanks een nieuwe hoorzitting gepland op 18 augustus 2020. De uitnodiging daarvoor is op 24 juli 2020 naar eiser gestuurd. Verweerder merkt terecht op dat eiser al sinds 10 juli 2020 over de stukken beschikte, zodat hij tot aan de hoorzitting voldoende tijd moet hebben gehad om de stukken door te nemen en daarop te reageren. Dat eiser van mening is dat het houden van een hoorzitting op 18 augustus 2020 prematuur was, betekent niet dat de hoorplicht is geschonden. Eiser is op deugdelijke wijze uitgenodigd voor een hoorzitting, eerst voor een hoorzitting op 21 juli 2020 en vervolgens (om eiser ter wille te zijn) op 18 augustus 2020. Eiser heeft ervoor gekozen niet te verschijnen op de hoorzitting.

De rechtbank wijst er op dat het niet aan eiser is om de voorwaarden te bepalen waaronder een hoorzitting dient plaats te vinden en bij het [niet] vervullen van die voorwaarden dan maar niet te verschijnen. Het doel van een hoorzitting is immers om partijen in de gelegenheid te stellen bestaande (formeelrechtelijke) geschilpunten te bespreken en wederzijdse stellingen en standpunten toe te lichten (vergelijk ECLI:NL:RBROT:2021:3101, r.o. 3.7 en ECLI:NL:GHDHA:2021:127, r.o. 5.8).

De rechtbank merkt op dat, gelet op het bovenstaande, van eiser verwacht mag worden dat hij voldoende in staat is om zich binnen de gegeven omstandigheden voor te bereiden op een hoorzitting.

Algemene beginselen van behoorlijk bestuur/vooringenomenheid

7. Eiser betoogt dat het bestreden besluit onrechtmatig is, nu de algemene beginselen van behoorlijk bestuur zijn geschonden. Verweerder heeft ten onrechte niet ingestemd met eisers verzoek om de procedure kort aan te houden vanwege een aankomende vakantieperiode. Door toepassing van artikel 7:4, vierde lid, onder a, van de Awb zou verweerder in geen enkel rechtens te respecteren belang zijn geschaad door in te stemmen met een korte aanhouding van de procedure, terwijl eiser wel in zijn te respecteren belangen is geschaad doordat geen rekening is gehouden met zijn persoonlijke omstandigheden.

In de brief van 12 april 2021 noemt eiser dat verweerder de gemachtigde van eiser met wantrouwen tegemoet treedt en zijn beslissingen daarop aanpast. Dit getuigt van vooringenomenheid van verweerder tegenover deze gemachtigde.

Eiser betwist dat hij reeds voorshands niet aan verlenging van de beslistermijn zou meewerken. Bij een niet aan hem te wijten vertraging ligt dit anders, doch dit is een omstandigheid die alleen verweerder zelf kan worden tegengeworpen.

Eiser betwist dat hij (veelvuldig) gebruik maakt van vertragingstechnieken en wijst er op dat het juist verweerder is die tegen de grenzen van de wettelijke termijnen aanloopt. Eiser wijst naar andere procedures, waarin verweerder onjuist heeft gehandeld.

Eiser stelt dat hij in zijn belangen is geschaad door de houding van verweerder jegens hem.

Verweerder wijst in het verweerschrift op eisers voorgeschiedenis, voortdurend pogingen onderneemt om de procedure te vertragen en zijn stelligheid ten aanzien van het eerbiedigen van de beslistermijn. Dit is de reden waarom niet is ingestemd met eisers verzoek om aanhouding. Verweerder verwachtte dat gezien de termijnen waarom eiser vroeg en het gebrek aan toestemming voor het verlengen van de beslistermijn van verweerder, dat de termijn van verweerder niet gehaald zou worden, waarna eiser in gebreke zou stellen. Verweerder heeft de afweging gemaakt de behandeling niet aan te houden.

De rechtbank ziet geen aanleiding om een schending van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur aan te nemen of om aan te nemen dat eiser is benadeeld doordat verweerder vooringenomen zou zijn (richting zijn gemachtigde). Nu eiser niet in wilde stemmen met verlenging van de beslistermijn (of alleen onder zijn eigen voorwaarden) en vast bleef houden aan door hem zelf voorgestelde ruime termijnen, is de keuze van verweerder begrijpelijk. Eiser heeft uiteindelijk voldoende tijd en mogelijkheden gehad om stukken en standpunten aan te dragen. Van hem mag dan ook worden verwacht dat hij ook indien geen langere termijnen worden gegeven, de zaak voldoende kan afhandelen.

Opbrengstlimiet

8. Eiser voert aan dat verweerder bij beide heffingen geen inzicht heeft gegeven in de posten die als last of bate kunnen worden aangemerkt, zodat niet is gebleken dat de opbrengstlimiet niet is overschreden. De opbrengstlimiet verbiedt dat de totale geraamde opbrengst de totale geraamde kosten overschrijdt. Verweerder heeft volgens eiser niet voldaan aan de verzwaarde motiveringseis van de Hoge Raad uit het arrest van 24 april 2009 (ECLI:NL:HR:2009:BI1968), nu hij niet kan beschikken over de nodige gegevens. Verweerder heeft een tariefberekening overgelegd, maar deze geeft geen inzicht in de postenverdeling. Eiser kon daarom niet onderbouwen welke posten naar zijn oordeel ten onrechte zijn aangemerkt als een last of bate. Door de handelwijze van verweerder is het beroep aldus eiser reeds gegrond. Eiser verzoekt om terugwijzing.

Bij de beoordeling of de opbrengstlimiet is overschreden, gelden de regels van de Hoge Raad, zoals gegeven in zijn arrest van 4 april 2014, ECLI:NL:HR:2014:777.

Uit dit arrest volgt dat, als wordt aangevoerd dat de geraamde baten de geraamde lasten ter zake hebben overschreden, het primair aan verweerder is inzicht te verschaffen in de ramingen. Dat kan op basis van de begroting, maar ook op basis van andere gegevens. Daaruit vloeit noodzakelijk voort dat bij de vaststelling van tarieven niet ten aanzien van alle posten zekerheid of een volledig inzicht kan bestaan. Er kan niet worden verlangd dat van alle genoemde diensten afzonderlijk en op controleerbare wijze vast is gelegd hoe de kosten ter zake daarvan zijn geraamd.

Het verstrekken van nadere inlichtingen door verweerder wordt uitsluitend verlangd voor zover eiser voldoende gemotiveerd heeft gesteld waarom naar zijn oordeel ten aanzien van een of meer bepaalde posten in de raming redelijke twijfel bestaat of sprake is van een last ter zake. Aan de nadere inlichtingen die verweerder in dat geval dient te verstrekken, mag geen zwaardere eis worden gesteld dan dat verweerder naar vermogen – dat wil zeggen in de mate waarin hij daartoe in de gegeven omstandigheden in redelijkheid in staat is – duidelijk maakt op grond waarvan hij de door eiser opgeworpen twijfel betwist en waarom dus naar zijn oordeel de door eiser opgeworpen twijfel ongegrond is. Hierbij geldt voorts dat pas dan plaats is voor een correctie van de omvang van een raming, indien verweerder deze opbrengsten en lasten niet in redelijkheid op die bedragen heeft kunnen ramen.

Verder is het zo dat, indien eiser stelt dat de door verweerder aangeleverde gegevens feitelijk onjuist zijn, op hem de bewijslast rust dit aannemelijk te maken.

Verweerder betwist dat eiser het schrijven pas op 13 juli 2020 heeft ontvangen. Uit de verzendgegevens blijkt dat de zending reeds op 8 juli 2020 is bezorgd en op 10 juli 2020 door eiser is afgehaald. Een eventuele korte termijn voor reactie is aldus aan eiser zelf te wijten. Dat aan eiser geen termijn voor een reactie is gesteld en dat eiser door corona minder vaak zijn post afhaalt maakt dat niet anders. Het had op de weg van eiser gelegen tijdig te reageren.

Verweerder meent dat als het winstgebod is geschonden, eiser feiten dient te stellen die zijn standpunt kunnen dragen en bij weerspreking door de heffingsambtenaar deze aannemelijk dient te maken,. Verweerder verwijst ook naar ECLI:NL:HR:2009:BI1968.

Er is inzicht verschaft in de ramingen door middel van de cijfermatige onderbouwing van de tarieven en door verwijzing naar de begroting. Hierbij hoeft niet ten aanzien van alle in de begroting opgenomen posten zekerheid of een volledig inzicht te bestaan (zie Rb. Noord-Nederland 28-01-2020, ECLI:NL:RBNNE:2020:289). Vervolgens is het aan eiser om gemotiveerd te stellen waarom naar zijn oordeel ten aanzien van een of meer bepaalde posten in de raming redelijke twijfel bestaat of sprake is van een ‘last ter zake’. Pas dan kan van de heffingsambtenaar worden verlangd dat hij nadere inlichtingen verstrekt.

Eiser heeft echter op geen enkele wijze aangegeven welke posten in de raming hij in twijfel trekt. Er was dan ook geen reden om nadere inlichtingen te verstrekken. Van een weigering is geen sprake. Eiser lijkt uitsluitend geïnteresseerd te zijn in het vertragen van de procedure. Deze vertragingstactiek heeft eiser in zijn rol van gemachtigde reeds veelvuldig gehanteerd (zie bijvoorbeeld de uitspraak van Hof Den Haag, 06-10-2020, ECLI:NL:GHDHA:2020:2032, Belastingblad 2020/489, in hoger beroep op een uitspraak van uw rechtbank).

Eiser heeft in bezwaar een (heel basaal) stuk gekregen waaruit blijkt dat de opbrengstlimiet voor beide heffingen niet is overschreden, en heeft vervolgens niet specifiek aangevoerd waar hij het niet mee eens was. Ook in beroep is eiser in het bezit gesteld van de opbrengstlimiet en heeft daar verder geen nadere argumenten tegen aangedragen. Nu het geheel in samenhang beschouwde niet is gebleken dat eiser is benadeeld door het feit dat de onderbouwing van de posten pas in beroep is gegeven, zal de rechtbank dit met toepassing van artikel 6:22 van de Awb te passeren.

9. Het beroep is ongegrond.

10. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.”

In hoger beroep is in geschil of:

4.1.a. de Heffingsambtenaar in de bezwaarfase de hoorplicht heeft geschonden;

4.1.b. de Heffingsambtenaar bij het voorbereiden van de uitspraak op bezwaar en het doen van die uitspraak de algemene beginselen van behoorlijk bestuur heeft geschonden en blijk heeft gegeven van vooringenomenheid jegens belanghebbende;

4.1.c. de Heffingsambtenaar in beroep heeft gehandeld in strijd met de goede procesorde;

4.1.d. de tarieven van de watersysteemheffing en de zuiveringsheffing van het Hoogheemraadschap Delfland voor het jaar 2020 zo hoog zijn dat als gevolg daarvan de voor het jaar 2020 geraamde opbrengsten van de heffingen de voor dat jaar geraamde lasten hebben overtroffen.

Belanghebbende concludeert – naar het Hof begrijpt – tot vernietiging van de uitspraak van de Rechtbank, vernietiging van de uitspraak op bezwaar, terugwijzing van de zaak naar de Heffingsambtenaar om opnieuw uitspraak op bezwaar te doen – met inachtneming van de wettelijke bepalingen inzake de hoorplicht – en veroordeling van de Heffingsambtenaar in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar, het beroep en het hoger beroep heeft gemaakt.

De Heffingsambtenaar concludeert tot bevestiging van de uitspraak van de Rechtbank.

Met betrekking tot het geschilpunt 4.1.a (Schending hoorplicht)

10. Er is geen reden om een partij in de door de andere partij gemaakte proceskosten te veroordelen.

Het Gerechtshof bevestigt de uitspraak van de Rechtbank.

De uitspraak is vastgesteld door G.J. van Leijenhorst, I. Reijngoud en R.A. Bosman, in tegenwoordigheid van de griffier M.G. Kastelein. De beslissing is op 27 september 2022 in het openbaar uitgesproken. De voorzitter is verhinderd de uitspraak mede te ondertekenen, daarom is de uitspraak mede ondertekend door de oudste raadsheer, I. Reijngoud.

aangetekend aan

partijen verzonden:

Tegen deze uitspraak kunnen beide partijen binnen zes weken na de verzenddatum beroep in cassatie instellen bij de Hoge Raad der Nederlanden via het webportaal van de Hoge Raad www.hogeraad.nl.

Bepaalde personen die niet worden vertegenwoordigd door een gemachtigde die beroepsmatig rechtsbijstand verleent, mogen per post beroep in cassatie instellen. Dit zijn natuurlijke personen en verenigingen waarvan de statuten niet zijn opgenomen in een notariële akte. Als zij geen gebruik willen maken van digitaal procederen kunnen deze personen het beroepschrift in cassatie sturen aan de Hoge Raad der Nederlanden (belastingkamer), Postbus 20303, 2500 EH Den Haag.

Alle andere personen en gemachtigden die beroepsmatig rechtsbijstand verlenen, zijn in beginsel verplicht digitaal te procederen (zie www.hogeraad.nl).

Bij het instellen van beroep in cassatie moet het volgende in acht worden genomen:

1 - bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak gevoegd;

2 - (alleen bij procederen op papier) het beroepschrift moet ondertekend zijn;

3 - het beroepschrift moet ten minste het volgende vermelden:

a. - de naam en het adres van de indiener;

b. - de dagtekening;

c. - de vermelding van de uitspraak waartegen het beroep in cassatie is gericht;

d. - de gronden van het beroep in cassatie.

Voor het instellen van beroep in cassatie is griffierecht verschuldigd. Na het instellen van beroep in cassatie ontvangt de indiener een nota griffierecht van de griffier van de Hoge Raad. In het cassatieberoepschrift kan de Hoge Raad verzocht worden om de wederpartij te veroordelen in de proceskosten