Hof Den Haag, 28-02-2024, nr. BK-23/639, nr. BK-23/640, nr. BK-23/641, nr. BK-23/642, nr. BK-23/643

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de Inspecteur niet beschikt over het voor het opleggen van de navorderingsaanslagen IP/PVV 2018 en Zvw 2018 vereiste nieuw feit. De Inspecteur is van mening dat hij wel beschikt over een nieuw feit. Subsidiair is de Inspecteur van mening dat ten aanzien van de door belanghebbende opgevoerde kosten die in aftrek zijn gebracht op het resultaat uit overige werkzaamheden sprake is van kwade trouw.

Artikel 16, lid 1, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) bepaalt, voor zover van belang, dat, indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting kan navorderen. Een feit dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.

Uit vaste jurisprudentie van de Hoge Raad volgt dat de inspecteur bij het vaststellen van de aanslag mag uitgaan van de juistheid van de gegevens die de belastingplichtige in zijn aangifte heeft vermeld. Tot nader onderzoek is hij in beginsel niet gehouden. Wel is hij tot nader onderzoek gehouden indien hij, na met een normale zorgvuldigheid kennis te hebben genomen van de inhoud van de aangifte, aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven in redelijkheid behoort te twijfelen. Voor dergelijke twijfel is geen aanleiding indien de niet-onwaarschijnlijke mogelijkheid bestaat dat de in de aangifte opgenomen gegevens juist zijn (vgl. Hoge Raad 12 maart 2010, ECLI:NL:HR:2010:BL7165, BNB 2010/155, Hoge Raad 16 april 2010, ECLI:NL:HR:2010:BJ9082, BNB 2010/227, Hoge Raad 31 mei 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX7184, BNB 2013/181 en Hoge Raad 18 maart 2022, ECLI:NL:HR:2022:379, BNB 2022/73).

De stelling van de Inspecteur dat hij beschikt over het voor navordering vereiste nieuw feit, slaagt. Hij is immers pas bij de behandeling van de aangifte IB/PVV 2019 van belanghebbende op de hoogte geraakt van feiten op grond waarvan het vermoeden gerechtvaardigd was dat de aanslagen IB/PVV 2018 en Zvw 2018 tot een te laag bedrag zijn vastgesteld. De feiten die dit vermoeden rechtvaardigden betroffen dat belanghebbende huishoudelijke taken voor de echtgenoot verrichtte, dat zij hem verzorgde, dat zij in 2019 met hem is getrouwd en dat zij voor het jaar 2019 de in dat jaar op de PGB-inkomsten in aftrek gebrachte kosten slechts voor een gering bedrag aannemelijk kon maken. De Inspecteur hoefde bij een normale, zorgvuldige kennisname van de inhoud van belanghebbendes aangifte IB/PVV 2018, niet te twijfelen aan de juistheid van de daarin opgenomen gegevens met betrekking tot het resultaat uit overige werkzaamheden, in het bijzonder van de als kosten in aanmerking genomen bedragen, omdat een niet onwaarschijnlijke mogelijkheid bestond dat de aangifte op dit punt juist was. Dat het resultaat uit overige werkzaamheden negatief was maakt dit niet anders, omdat sprake was van het eerste jaar waarin een resultaat uit overige werkzaamheden werd aangegeven en het niet ongebruikelijk is dat nieuwe werkzaamheden in de aanvangsfase een negatief resultaat laten zien.

Nu is geoordeeld dat sprake is van een nieuw feit, behoeft de subsidiaire stelling van de Inspecteur, dat ten aanzien van de door belanghebbende opgevoerde kosten die in aftrek zijn gebracht op het resultaat uit overige werkzaamheden sprake is van kwade trouw, geen behandeling meer.

Reiskosten - 2018

Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat zij in 2018 voor een bedrag van € 14.764 aan reiskosten heeft gemaakt ten behoeve van haar werkzaamheid. Ter onderbouwing van de reiskosten heeft belanghebbende een overzicht overgelegd van gedurende heel 2018 met een pinpas betaalde tankbeurten voor een totaal van ongeveer € 1.600. Belanghebbende heeft tevens gesteld dat zij voor het merendeel contant afgerekend heeft, dat zij vaak auto’s van derden gebruikte om te reizen en dat zij vaak met openbaar vervoer reisde. Afgezien van de pinpas overzichten heeft belanghebbende geen bewijsstukken overgelegd.

Volgens artikel 3.90 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) is het belastbaar resultaat uit overige werkzaamheden het gezamenlijk bedrag van het resultaat uit een of meerdere werkzaamheden die geen belastbare winst of belastbaar loon genereren verminderd met de terbeschikkingstellingsvrijstelling. Het resultaat uit een werkzaamheid is het bedrag van de gezamenlijke voordelen die, onder welke naam en in welke vorm ook, worden behaald met een werkzaamheid (artikel 3.94 Wet IB 2001).

Bij de bepaling van het resultaat uit een werkzaamheid is onder andere artikel 3.17 Wet IB 2001 van toepassing. In artikel 3.17, lid 1, aanhef en letter b, Wet IB 2001 is bepaald dat bij het bepalen van de winst de kosten van een tot het privé-vermogen van de belastingplichtige behorend vervoermiddel tot een bedrag van € 0,19 in aftrek komen.

Een redelijke verdeling van de bewijslast brengt mee dat belanghebbende, bij betwisting door de Inspecteur, aannemelijk maakt dat de door haar opgevoerde kosten van € 14.764 met in achtneming van artikel 3.17, lid 1, aanhef en letter b, Wet IB 2001 betrekking hebben op reiskosten die zij heeft gemaakt ten behoeve van haar werkzaamheid. Met het overleggen van een overzicht van met de pinpas afgerekende tankbeurten voor een totaalbedrag in 2018 van ongeveer € 1.600 en de blote stellingen dat voor het merendeel tankbeurten contant zijn afgerekend, dat gebruik is gemaakt van auto’s van derden en dat regelmatig met openbaar vervoer is gereisd, heeft belanghebbende niet voldaan aan de op haar rustende bewijslast.

De Inspecteur heeft € 1.091 aan reiskosten in aftrek toegelaten. Ter onderbouwing van dit bedrag heeft hij een berekening overgelegd waarin hij aan de hand van kilometerstanden van de auto beredeneert dat met de auto in de periode 1 augustus 2018 tot en met 31 december 2018 bij benadering ongeveer 5.742 kilometer ten behoeve van de werkzaamheid is gereden. Daartoe heeft de Inspecteur de volgende berekening overgelegd.

Belanghebbende heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat zij recht heeft op een hogere aftrek voor reiskosten dan het bedrag dat de Inspecteur reeds in aftrek heeft toegestaan.

Reiskosten - 2019

Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat zij in 2019 voor een bedrag van € 7.980 aan reiskosten in aftrek kan brengen. Belanghebbende heeft geen onderbouwing gegeven van de door haar opgevoerde reiskosten. Gelet op hetgeen is overwogen onder 5.2.2 tot en met 5.2.4 heeft belanghebbende niet voldaan aan de op haar rustende bewijslast.

Net als voor het jaar 2018 heeft de Inspecteur een berekening overgelegd waarin hij aan de hand van kilometerstanden van de auto beredeneert dat met de auto in 2019 bij benadering ongeveer 10.189 kilometer ten behoeve van de werkzaamheid is gereden. Vermenigvuldigd met € 0,19 per kilometer leidt dit tot een kostenpost van € 1.936 die de Inspecteur in aftrek heeft toegelaten. De berekening is als volgt.

Van deze 13.000 kilometer heeft de Inspecteur 10.189 kilometer in aanmerking genomen als reiskosten ten behoeve van belanghebbendes werkzaamheid, zijnde alle kilometers van 1 januari tot 22 maart 2019 en het pro rata deel van de kilometers in de periode daarna tot het moment waarop belanghebbende en de echtgenoot een gemeenschappelijke huishouding zijn gaan vormen. Tegen een tarief van € 0,19 per kilometer leidt dat tot een aftrek van € 1.936.

Belanghebbende heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat zij recht heeft op een hogere aftrek voor reiskosten dan het bedrag dat de Inspecteur reeds in aftrek heeft toegestaan.

Telefoonkosten - 2019

Belanghebbende heeft een bedrag van € 712 aan telefoonkosten opgevoerd. Volgens belanghebbende zijn deze kosten zakelijk, omdat zij zeven dagen per week vierentwintig uur per dag bereikbaar dient te zijn voor de echtgenoot. Van deze telefoonkosten zijn, behoudens een afschrijving op 9 september 2019 van de bankrekening van belanghebbende van € 59,26 ter zake van een factuur van 2 september 2019, geen bewijsstukken overgelegd, zoals abonnements- en gesprekskosten. Gelet op hetgeen is overwogen onder 5.2.2 tot en met 5.2.4 heeft belanghebbende niet voldaan aan de op haar rustende bewijslast.

De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat een bedrag van € 100 aan telefoonkosten in aftrek gebracht kan worden. Daarbij heeft de Inspecteur in aanmerking genomen dat belanghebbende vanaf 1 augustus 2019 een gemeenschappelijke huishouding is gaan voeren met de echtgenoot zodat vanaf dat moment geen zakelijke telefoonkosten meer in aanmerking genomen kunnen worden.

Belanghebbende heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat zij recht heeft op een hogere aftrek voor reiskosten dan het bedrag dat de Inspecteur reeds in aftrek heeft toegestaan.

Huurkosten – 2019

Belanghebbende heeft een bedrag van € 1.324 aan huurkosten in aftrek gebracht. Deze kosten representeren volgens belanghebbende het pro rata deel van de huur van de woning dat toerekenbaar is aan de badkamer. Deze kosten komen volgens belanghebbende in aftrek, omdat de badkamer wordt gebruikt voor de verzorging van de echtgenoot.

Bij de bepaling van het resultaat uit een werkzaamheid is onder andere artikel 3.16 Wet IB 2001 van toepassing (artikel 3.95, lid 1, Wet IB 2001). Daarin is bepaald dat kosten en lasten van een gehuurde woning die verband houden met een werkruimte niet aftrekbaar zijn als de werkruimte naar verkeersopvattingen geen zelfstandig gedeelte van de woning vormt (artikel 3.16, lid 13, Wet IB 2001). Over het vereiste dat de werkruimte naar maatschappelijke verkeersopvattingen een zelfstandig gedeelte van de woning vormt, is in de geschiedenis van de totstandkoming van artikel 3.16 Wet IB 2001 het volgende opgemerkt:

“Hiermee wordt bedoeld dat de werkruimte een zodanige zelfstandigheid bezit dat de ruimte duidelijk te onderscheiden is door uiterlijke kenmerken. Daarbij kan gedacht worden aan een eigen opgang of ingang, maar daarnaast kunnen ook de voorzieningen in de werkruimte van belang zijn ter bepaling van de zelfstandigheid. Gedacht kan in dat verband bijvoorbeeld worden aan eigen sanitair. Een werkruimte die een dusdanige zelfstandigheid bezit, zou ook als zodanig verhuurd kunnen worden aan derden. In feite is er nauwelijks meer een verschil met de verhuur van een pand, bijvoorbeeld aan de eigen B.V. In dergelijke situaties is box III of de terbeschikkingstellingsregeling van toepassing, zodat het wenselijk is om de zelfstandige werkruimte op overeenkomstige wijze te behandelen. Een duidelijk verschil met een slaapkamer of zolderkamer, die als werkruimte wordt gebruikt, is dat bij een slaapkamer/zolderkamer er geen additionele kosten zijn, terwijl dat wel het geval is bij een naar verkeersopvattingen zelfstandige ruimte die intensief wordt gebruikt voor de verwerving van inkomen. Vanwege de afwezigheid van duidelijke additionele kosten kan volgens de voorstellen een werkplek in de woonkamer, een slaapkamer of een zolderkamer fiscaal niet meer als werkruimte worden behandeld.”

Kamerstukken II 2002/03, 29 026, nr. 3, p. 4-6

Nog daargelaten of de betreffende kosten op belanghebbende hebben gedrukt – de door belanghebbende overgelegde incassonota van de maandhuur is ten laste van de betaalrekening van de echtgenoot gekomen – heeft belanghebbende geen feiten en omstandigheden gesteld op basis waarvan geoordeeld kan worden dat de badkamer naar maatschappelijke verkeersopvattingen een zelfstandig gedeelte van de woning is als bedoeld in artikel 3.16, lid 13, Wet IB 2001. Gelet op hetgeen is overwogen onder 5.2.2 tot en met 5.2.4 heeft belanghebbende daarmee niet voldaan aan de op haar rustende bewijslast.

Kosten van water - 2019

Belanghebbende heeft een bedrag van € 2.000 ter zake van de kosten van water ten laste van het resultaat van haar werkzaamheid gebracht. Volgens belanghebbende leidt de verzorging van de echtgenoot tot extra waterverbruik. Ter onderbouwing van de extra kosten verwijst belanghebbende naar het gemiddelde waterverbruik van een gezin bestaande uit twee personen (93 m3, kosten € 15) en de hoeveelheid water die wordt verbruikt voor de verzorging van de echtgenoot (875% meer dan de norm, maandelijkse kosten € 131,25, € 1.575 op jaarbasis). De Inspecteur heeft aftrek van deze kosten geweigerd, omdat volgens hem tussen zakelijk handelende partijen deze kosten op de echtgenoot behoren te drukken en overigens de kosten van het gebruik van water niet vallen onder specifieke zorgkosten.

Dienaangaande is het gelijk aan de Inspecteur, aangezien niet valt in te zien waarom belanghebbende als zorgverlener de kosten van water voor haar rekening zou nemen. Zulks volgt ook niet uit de tussen belanghebbende en de echtgenoot gesloten zorgovereenkomst.

Omkering en verzwaring van de bewijslast

Gelet op het feit dat belanghebbende met toepassing van de gewone regels omtrent de verdeling van de bewijslast de door haar opgevoerde kosten die zij ten laste van haar resultaat uit overige werkzaamheden brengt niet aannemelijk maakt, behoeft de vraag of de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard omdat zij over het jaar 2019 niet de vereiste aangifte IB/PVV heeft gedaan geen behandeling.

Dwangsom

Aan belanghebbende is op grond van artikel 4.17, lid 1, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) een dwangsom toegekend van € 46. De dwangsom heeft betrekking op het niet tijdig doen van uitspraak op de bezwaren tegen de aanslagen IB/PVV 2019 en Zvw 2019. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat zij recht heeft op een additionele dwangsom van € 276. Zij komt op dit bedrag door uit te gaan van de per e-mail verstuurde ingebrekestelling op 17 november 2021 en een datum van de uitspraak op bezwaar van 7 december 2021. Volgens belanghebbende is de Inspecteur zeven dagen in verzuim met betrekking tot de uitspraken op bezwaar. De additionele dwangsom waarop belanghebbende recht heeft berekent zij aldus op 7 dagen X 2 X € 23 -/- € 46 = € 276

De Inspecteur heeft bij uitspraak op bezwaar één dwangsom toegekend ter zake van het niet tijdig doen van uitspraak op de bezwaren tegen de aanslagen IB/PVV 2019 en Zvw 2019 van belanghebbende. De Inspecteur heeft het verzuim berekend op twee dagen en zodoende de dwangsom vastgesteld op € 46.

Belanghebbendes stelling dat de termijn van 14 dagen waarbinnen de Inspecteur dient te beslissen is gaan lopen met de ingebrekestelling op 17 november 20121 faalt. De wet stelt immers als eis dat een ingebrekestelling schriftelijk wordt gedaan. De schriftelijke ingebrekestelling is door de Inspecteur ontvangen op 22 november 2021, zodat de termijn van 14 dagen waarbinnen de Inspecteur diende te beslissen afliep op 6 december 2021. Uitgaande van 7 december 2021 als de datum waarop de uitspraak op bezwaar is gedaan, is de Inspecteur derhalve één dag in verzuim geweest. Vanwege de samenhang tussen de uitspraken op bezwaar is de Inspecteur terecht uitgegaan van één dwangsom (Hoge Raad 29 mei 2015, ECLI:NL:HR:2015:1352, BNB 2015/164). Nu de dwangsom tegen een tarief van € 23 per dag op € 46 is bepaald, is de dwangsom eerder te hoog dan te laag vastgesteld.

Immateriële schadevergoeding

De rechtszekerheid als algemeen aanvaard rechtsbeginsel dat aan artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden mede ten grondslag ligt, brengt mee dat belastinggeschillen binnen een redelijke termijn behoren te worden beslecht (vgl. Hoge Raad 10 juni 2011, ECLI:NL:HR:2011:BO5080, BNB 2011/232). De in aanmerking te nemen termijn begint op het moment waarop het bestuursorgaan het bezwaarschrift ontvangt. Als uitgangspunt geldt dat voor de fase van bezwaar en beroep een termijn van twee jaren moet worden gehanteerd als redelijke termijn waarbinnen belastinggeschillen behoren te worden beslecht. Hierbij geldt dat de bezwaarfase onredelijk lang heeft geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt en de beroepsfase voor zover zij meer dan anderhalf jaar in beslag heeft genomen.

Belanghebbende heeft op 21 juni 2021 bezwaar gemaakt tegen de aanslagen IB/PVV 2019 en Zvw 2019, op 14 januari 2022 tegen de navorderingsaanslagen IB/PVV 2018 en Zvw 2018 en op 13 januari 2022 tegen de afwijzende dwangsombeschikking. De Rechtbank heeft op 23 mei 2023 uitspraak gedaan. Omdat minder dan twee jaar is verstreken tussen de ingediende bezwaren en de uitspraak van de Rechtbank heeft belanghebbende geen recht op vergoeding van immateriële schade. Het standpunt van belanghebbende dat ook recht bestaat op vergoeding van immateriële schade indien meer dan zes maanden zijn verstreken tussen de ontvangst van het bezwaarschift en de uitspraak op bezwaar, hetgeen het geval is geweest met betrekking tot het bezwaar tegen de navorderingsaanslagen IB/PVV 2018 en Zvw 2018, vindt geen steun in de jurisprudentie.

FSV, project 1043 en AKI

Belanghebbende doet een beroep op vergoeding van schade die zij geleden zou hebben als gevolg van het feit dat haar echtgenoot is opgenomen in de FSV en haar aangifte is onderzocht als gevolg van project 1043 en AKI.

In zijn arrest van 10 december 2021, ECLI:NL:HR:2021:1748, BNB 2022/41 heeft de Hoge Raad het volgende overwogen:

“5.3 Indien een belastingplichtige in zijn aangifte een aftrekpost opvoert en bij de aanslagregeling wordt geconstateerd dat hij op die aftrek (gedeeltelijk) geen recht heeft, is het niet onrechtmatig indien de inspecteur vervolgens onderzoek gaat doen naar aangiften van eerdere jaren. Evenmin onrechtmatig is het besluit van de inspecteur om – na die constatering – de aangiften van de belastingplichtige over latere jaren te gaan controleren. Dat geldt in beginsel ook indien die constatering ertoe leidt dat gegevens van de belastingplichtige worden opgeslagen in een bestand, en zelfs indien die gegevensverwerking op zichzelf beschouwd onrechtmatig is. De rechtmatigheid van het besluit van de inspecteur om een aangifte te controleren wordt in beginsel niet aangetast door de manier waarop informatie over de belastingplichtige is verwerkt.

Dat kan anders zijn indien de controle van de aangifte voortvloeit uit een risicoselectie, een verwerking van persoonsgegevens in een databank of een gebruik van een databank waarin persoonsgegevens zijn opgeslagen, op basis van een criterium dat jegens de belastingplichtige leidt tot een schending van een grondrecht zoals een schending van het verbod op discriminatie naar afkomst, geaardheid of geloofsovertuiging. Indien de rechter tot de bevinding komt dat zo’n uitzonderlijke situatie aan de orde is, is het niet uitgesloten dat hij daaraan de slotsom verbindt dat de controle van de aangifte van de belastingplichtige heeft plaatsgevonden op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat het gebruik van hetgeen bij die controle aan het licht is gekomen onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht. In dat uitzonderlijke geval komt aan de inspecteur niet de bevoegdheid toe om de aangifte van de belastingplichtige te corrigeren naar aanleiding van die bij de controle aan het licht gekomen punten. Indien een belastingplichtige gemotiveerd stelt dat de hier bedoelde uitzonderlijke situatie zich in zijn geval heeft voorgedaan, dient de inspecteur aan de belastingplichtige en de rechter de gegevens te verstrekken die voor de beoordeling hiervan van belang kunnen zijn.

Tot de hiervoor in 5.3 geschetste uitzonderlijke situaties kan niet zonder meer worden gerekend het geval waarin de Belastingdienst het recht van een belastingplichtige op bescherming van zijn persoonlijke levenssfeer heeft geschonden door gegevens van die belastingplichtige te verwerken op een wijze die door de inhoud, het gebruik of de verspreiding van de desbetreffende bestanden – eventueel op onderdelen – in strijd is met de Wet bescherming persoonsgegevens of de AVG. Indien zou worden geconstateerd dat de door deze regelingen beoogde bescherming van de persoonlijke levenssfeer door de verwerking van persoonsgegevens is geschaad, kan dat dus niet leiden tot een verlaging van een – op zichzelf bezien juist berekende – aanslag. Evenmin kan de belastingrechter in zo’n geval aan een belastingplichtige een schadevergoeding toekennen. Dat kan namelijk alleen als de aanslag onrechtmatig is.[4] Bovendien geldt dat de belastingrechter in procedures over rijksbelastingen (met uitzondering van vennootschapsbelasting) alleen een schadevergoeding kan toekennen als het beroep tegen de aanslag gegrond is [5]. Dat betekent dat een belastingplichtige in de hiervoor geschetste gevallen voor een eventuele schadevergoeding een afzonderlijk verzoek moet richten tot het desbetreffende bestuursorgaan en dat een eventuele procedure daarover moet worden gevoerd voor de algemene bestuursrechter [6] of de civiele rechter.

(…)

[4] Artikel 8:88 Awb

[5] Artikel 8:73 Awb, tekst tot 1 juli 2013, dat nog van toepassing is (behalve voor de vennootschapsbelasting) op grond van artikel V, lid 1, letter a, en lid 2, Overgangsrecht Wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten.

[6] Artikel 82 AVG”

Het betoog van belanghebbende komt erop neer dat zij vindt dat met het controleren van haar aangiftes IB/PVV 2018 en 2019 haar grondrechten geschonden zijn en dat om die reden de navorderingsaanslagen IB/PVV 2018 en Zvw 2018 en de door de Inspecteur aangebrachte correcties op de aangifte IB/PVV 2019 dienen te vervallen.

Bij de beoordeling van dat betoog is van belang dat belanghebbende niet is opgenomen in de FSV.

De Inspecteur heeft gemotiveerd gesteld dat de aangifte IB/PVV 2019 van belanghebbende is gecontroleerd om een zestal redenen:

“H181: Specifieke zorgkosten beoordelen

H666: Aftrekbare kosten ROW beoordelen in verhouding tot opbrengst

H738: Specifieke zorgkosten beoordelen, met name vervoerskosten

H741: Specifieke zorgkosten beoordelen, veel verschillende subrubrieken

H912: Afwijkende behandeling uitworp gewenst, 1043 intensief toezicht

H357: Beoordeel restant persoonsgebonden aftrek, staffel niet gevuld”

De controle van de aangifte IB/PVV 2019 heeft er toe geleid dat de aangifte IB/PVV 2018 is gecontroleerd.

Niet valt in te zien dat met de uitworp ter controle van de aangifte IB/PVV 2019 en de daaruit voortvloeiende controle van de aangifte IB/PVV 2018 de grondrechten van belanghebbende zijn geschonden. Voor het laten vervallen van de navorderingsaanslagen IB/PVV 2018 en Zvw 2018 en de correcties op de aangifte IB/PVV 2019 is derhalve geen aanleiding.

Voor het toekennen van een schadevergoeding, anders dan een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, is alleen ruimte als het (hoger) beroep van belanghebbende gegrond is (artikel 8:73 Awb). Nu het hoger beroep ongegrond wordt verklaard is voor het toekennen van een schadevergoeding geen ruimte.

Slotsom

Het hoger beroep is ongegrond.