HR, 23-11-2010, nr. 08/05271

Het Gerechtshof te 's‑Gravenhage heeft bij arrest van 5 december 2008 het Openbaar Ministerie niet-ontvankelijk verklaard in de vervolging van de verdachte ten aanzien van het subsidiair tenlastegelegde feit voor zover het is begaan vóór een bepaalde datum,1. de verdachte vrijgesproken van het onder 1 tenlastegelegde voor zover het betreft een (golf)reis van 14–16 november 1996 naar Zwitserland en voldoening van de kosten van een bezoek aan uitgaansgelegenheid YabYum en de verdachte wegens ‘als ambtenaar een gift aannemen, wetende dat deze hem gedaan wordt teneinde hem te bewegen om, in strijd met zijn plicht, in zijn bediening iets te doen of na te laten’ veroordeeld tot een werkstraf van 120 uren, subsidiair 60 dagen hechtenis.

Mr. K. van der Lee, advocaat te 's‑Gravenhage, heeft cassatie ingesteld. Namens de verdachte heeft mr. B.P. de Boer, advocaat te Amsterdam, bij schriftuur tien middelen van cassatie voorgesteld.

Aan de verdachte is primair tenlastegelegd dat:

‘hij op één/meerdere tijdstip(pen) in of omstreeks de periode van 1 november 1993 tot en met 31 oktober 2001 te Haarlem en/of te Amsterdam en/of (elders) in Nederland en/of in Schotland en/of in Ierland (Cork) en/of in Zwitserland, als ambtenaar, te weten als Hoofd (Afdeling) Realisatie Werken bij de Directie Noord-Holland van Rijkswaterstaat, (telkens) (een) gift(en) (gedaan door of namens (een) (vertegenwoordiger(s) van) (een) (tot het [A]-concern behorend(e) en/of aan het [A]-concern gerelateerd(e)) bedrijf/bedrijven), te weten

Daarvan is bewezenverklaard dat:

Het Hof heeft hiertoe de volgende bewijsmiddelen gebezigd:

Het eerste middel klaagt dat het Hof in strijd met art. 345 Sv niet binnen veertien dagen nadat het onderzoek ter terechtzitting was gesloten uitspraak heeft gedaan, althans dat het Hof art. 345, derde en vierde lid, Sv klaarblijkelijk moedwillig heeft omzeild, hetgeen in strijd is met de beginselen van een behoorlijke procesorde.

De stukken van het geding houden, voor zover hier van belang, het volgende in:

Art. 345 Sv luidt, voor zover hier van belang:

Uit het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 12 november 2008 volgt niet dat de verdachte en/of zijn raadsman bezwaar hebben gemaakt tegen de onderbreking van het onderzoek tot de terechtzitting van 21 november 2008. Voorts verkeerde de verdediging, gelet op de inhoud van de hiervoor genoemde brief van de raadsman, kennelijk (ook) in de veronderstelling dat de verdachte zijn laatste woorden reeds had gesproken en dat er op de zitting van 21 november 2008 in beginsel niets anders restte dan sluiting van het onderzoek. Welnu, op 21 november 2008 is het onderzoek ter terechtzitting gesloten en op 5 december 2008, dus binnen de in het derde lid van artikel 345 Sv genoemde termijn, heeft het hof arrest gewezen.

Het eerste lid van artikel 277 Sv bepaalt weliswaar dat het onderzoek onafgebroken wordt voortgezet, maar het tweede lid voorziet in de mogelijkheid het onderzoek te onderbreken wegens de uitgebreidheid of de duur daarvan of voor het nemen van rust door de rechtbank. Anders dan de steller van het middel kennelijk meent vormt de noodzaak van nader onderzoek geen grond voor onderbreking. Onderbreking van het onderzoek kan dus ook worden bevolen als de inhoudelijke behandeling van de strafzaak al is afgerond. De motieven die een rechter kan hebben om het onderzoek te onderbreken zijn zozeer verweven met feitelijke omstandigheden en beoordelingen dat de beslissing tot onderbreking in cassatie nauwelijks kan worden getoetst.

Het middel miskent voorts dat in cassatie niet met vrucht kan worden geklaagd over de schending van — het bij uitstek in het belang van de verdachte bepaalde in — art. 345, derde lid, Sv, indien de verdediging in de gelegenheid is geweest de desbetreffende klacht aan de feitenrechter voor te leggen en van die gelegenheid geen gebruik heeft gemaakt.2.

Het middel is tevergeefs voorgesteld.

Het tweede middel behelst de klacht dat het Hof zich bij de verwerping van een bewijsverweer heeft beroepen op bepaalde niet uit de bewijsmiddelen af te leiden gegevens en daarbij niet, althans niet met voldoende mate van nauwkeurigheid heeft verwezen naar het wettige bewijsmiddel waaraan het deze gegevens heeft ontleend.

De bestreden uitspraak houdt onder meer het volgende in:

Volgens de steller van het middel heeft het Hof niet met voldoende mate van nauwkeurigheid aangegeven aan welke bewijsmiddelen het heeft ontleend dat de verdachte met [betrokkene 1] van Schotland naar Ierland is gevlogen ‘met een vliegtuig dat daarvoor speciaal uit Nederland naar Schotland was gekomen’ en dat alle reis-verblijfkosten die aan deze reis verbonden waren, zoals ‘de kosten van het vliegtuig van ruim ƒ 64.000,-’ door [A] BV zijn gedragen. Daarbij merkt de steller van het middel op dat de genoemde omstandigheden van groot belang moeten worden geacht voor de bewezenverklaring, nu het Hof mede met gebruikmaking van deze feiten en omstandigheden kennelijk heeft geoordeeld dat er geen sprake was van een zakelijk verband met het bezoek aan Cork (Ierland) en het dus ging om een door de verdachte aangenomen gift.

Indien het gaat om feiten of omstandigheden die door de rechter redengevend worden geacht voor de bewezenverklaring, dient de rechter die zich aldus — al dan niet in reactie op een bewijsverweer — beroept op bepaalde niet in de bewijsmiddelen vermelde gegevens, met voldoende mate van nauwkeurigheid in zijn overweging

De als bewijsmiddel 7 gebezigde verklaring van [betrokkene 1] houdt onder meer in dat hij op 3, 4 en 5 juli 1997 met de verdachte naar Schotland is geweest, dat zij met het vliegtuig van [A] naar Edinburgh zijn gevolgen, dat er geen andere passagiers waren, dat het vliegtuig speciaal voor hen vloog, dat ze op 5 juli 1997 via Cork in Ierland zijn gevlogen en dat alle reis- en verblijfkosten zijn betaald door [A], ook de kosten van de vliegreis.

Bewijsmiddel 8 houdt onder meer in dat in de administratie van [A] BV facturen werden aangetroffen welke betrekking hebben op het gebruik van de door de firma gebruikte vliegtuigen, dat blijkens een factuur door [A] Holding een totaalbedrag van ƒ 64.583,33 aan [A] gefactureerd en dat aan deze factuur een bijlage is vastgeniet waarop onder andere staat vermeld: ‘3 juli 1997: Groningen-Edinburgh, Edinburgh-Groningen’ en ‘5 juli 1997: Groningen-Edinburgh, Edinburgh-Cork, Cork-Amsterdam, Amsterdam-Groningen’.

Bewijsmiddel 10 tenslotte houdt in dat uit onderzoek is gebleken dat een vliegtuig van [A] op 5 juli 1997 te 14.33 uur een landing heeft gemaakt op Cork Airport en op dezelfde dag te 20.16 uur weer is vertrokken, dat het vliegtuig afkomstig was uit Edinburgh, dat er twee passagiers aan boord waren en dat het vliegtuig is vertrokken met de bestemming Amsterdam.

De suggestie in de toelichting op het middel dat de facturen betrekking zouden hebben op meerdere vliegtuigen en ook op andere vluchten dan die van 3 juli 1997 naar Schotland betreft de uitleg van bewijsmiddel 8. Deze is voorbehouden aan de rechter die over de feiten oordeelt en kan in cassatie slechts op begrijpelijkheid worden getoetst. Anders dan de steller van het middel ben ik van mening dat het Hof uit de bewijsmiddelen wel heeft kunnen afleiden dat het vliegtuig speciaal uit Nederland naar Schotland is gekomen om de verdachte en [betrokkene 1] naar Ierland te brengen en dat de kosten van het vliegtuig voor de vluchten ruim ƒ 64.000,- bedroegen. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk.

De hiervoor onder 5.4 vooropgestelde regel gaat in het onderhavige geval dus niet op. De in het middel bedoelde feiten en omstandigheden die het Hof heeft gebruikt voor de verwerping van het gevoerde verweer zijn immers terug te vinden in de gebezigde bewijsmiddelen. Daarbij merk ik op dat ik de steller van het middel niet helemaal kan volgen wanneer hij stelt dat deze omstandigheden van groot belang moeten worden geacht voor de bewezenverklaring. Het Hof heeft geoordeeld dat, nu de reis naar Schotland qua bestemming, tijdsduur en daarvoor gemaakte kosten niet in enig zakelijk verband te brengen is met het zes uur durende bezoek aan Ierland dan wel met enig ander zakelijk verband, deze als een gift moet worden aangemerkt. De kosten van de vliegreis zijn daar maar een onderdeel van. Dat de kosten van het vliegen met een privévliegtuig aanzienlijk zijn, lijkt mij een feit van algemene bekendheid. Of dat vliegtuig dan speciaal voor de verdachte en [betrokkene 1] naar Ierland is gekomen en of de kosten daadwerkelijk ruim ƒ 64.000,- bedroegen, is dan niet meer zo relevant.

Het middel is tevergeefs voorgesteld.

Het derde middel klaagt dat het bestreden arrest innerlijk tegenstrijdig is, althans dat de bewezenverklaring niet zonder meer begrijpelijk is, aangezien het Hof enerzijds in een nadere bewijsoverweging heeft aangegeven dat de reis naar Cork (Ierland) een zakelijk karakter had en het Hof heeft vrijgesproken van Ierland als pleegplaats, maar anderzijds wel bewezen heeft verklaard dat de kosten van de reis naar Ierland als gift moeten worden beschouwd.

Deze klacht berust mijns inziens op een verkeerde lezing van het bestreden arrest. Het Hof heeft inderdaad geoordeeld dat het bezoek aan Cork (Ierland) een zakelijk karakter zou kunnen hebben en dus vrijgesproken van Ierland als pleegplaats. De aan het bezoek aan Cork voorafgaande golfreis naar Schotland daarentegen ontbeert naar het oordeel van Hof ieder zakelijk karakter. De kosten van die reis moeten volgens het Hof dan ook aangemerkt worden als een gift. Aan de omstandigheid dat het Hof die kosten de kosten van de reis Schotland/Ierland noemt, moet mijns inziens niet te veel waarde worden gehecht. Met die benaming heeft het Hof kennelijk aansluiting gezocht bij de tenlastelegging en de daarin opgenomen verwijzing naar zaaksdossier 1, dat de titel Schotland-Ierland draagt. Ik wijs ook nog op de verwerping door het Hof van het verweer betreffende de locus delicti. Die verwerping luidt als volgt:

Anders dan de steller van het middel lees ik in het bestreden arrest niet dat het Hof toch heeft bewezenverklaard dat de kosten van de reis naar Ierland als een gift moeten worden beschouwd.

Het middel faalt.

Het vierde middel bevat de klacht dat het bestreden arrest innerlijk tegenstrijdig is, althans dat de verwerping van het verweer dat er geen sprake is van door de verdachte verrichte tegenprestaties niet zonder meer begrijpelijk is, aangezien het Hof enerzijds in de motivering van de verwerping van dat verweer heeft aangegeven dat de gedane giften wel degelijk tot tegenprestaties hebben geleid, waarbij het Hof onder meer wijst op het aan [A] gunnen van het RAS Zuid project, maar het Hof anderzijds juist heeft vrijgesproken van dit onderdeel van de tenlastelegging.

Het Hof heeft het in het middel gevoerde verweer als volgt samengevat en verworpen:

In de eerste plaats merk ik op dat de vrijspraak en de daaraan gegeven motivering niet aan het oordeel van de Hoge Raad zijn onderworpen. Dat brengt mee dat de vraag of de motivering van de bewezenverklaring zich verdraagt met die aan de vrijspraak gegeven motivering, in cassatie niet ten toets kan komen.4.

Voorts heeft het Hof met juistheid overwogen dat de wet niet eist dat het aannemen van de gift ook leidt tot een tegenprestatie. Het delict is immers al voltooid met het aannemen van de gift. Het is niet vereist dat de ambtenaar onder invloed van de gift daadwerkelijk in strijd met zijn plicht iets heeft gedaan of nagelaten.5.

In de derde plaats zie ik ook hier, anders dan de steller van het middel, geen innerlijke tegenstrijdigheid. Het Hof heeft inderdaad niet bewezenverklaard dat de verdachte wist dat de gift hem werd gedaan teneinde hem te bewegen om, in strijd met zijn plicht, in zijn bediening te bevorderen dat het zgn. RAS-Zuid project als staat van meerwerk op het Project RAS-Noord zou worden opgedragen aan [A]. Het Hof was kennelijk van oordeel dat daarvoor geen wettig en overtuigend bewijs voorhanden was.

Wel bewezenverklaard is dat de verdachte wist dat de gift hem werd gedaan teneinde hem te bewegen om, in strijd met zijn plicht, in zijn bediening iets te doen of na te laten, te weten het zich ten opzichte van (vertegenwoordigers van) (een) tot het [A]-concern behorend(e) en/of aan het [A]-concern gerelateerd(e) bedrijf/bedrijven minder strikt opstellen dan hij, verdachte, volgens de voor hem geldende en van hem te verwachten objectiviteit zou behoren te doen. Het gedeelte van de verwerping waartegen het middel zich richt, moet volgens het Hof kennelijk in dat kader worden geplaatst. Dat is niet onbegrijpelijk.

Daarop stuit het middel af.

Het vijfde middel behelst de klacht dat het Hof bij de bewijsvoering een door de verdachte afgelegde verklaring heeft gedenatureerd.

Ter terechtzitting in hoger beroep heeft de verdachte onder meer verklaard:

Het Hof heeft deze verklaring voor het bewijs gebezigd (bewijsmiddel 1, hiervoor onder 3.3 weergegeven), in die zin dat het als verklaring van de verdachte onder meer heeft opgenomen: ‘De HID [betrokkene 3] heeft een keer een opmerking gemaakt dat ik te close zou zijn met aannemers’.

Volgens de steller van het middel leert kennisneming van de oorspronkelijke verklaring dat de Hoofdingenieur-directeur die opmerking gemaakt moet hebben na de reis naar Schotland. Het Hof heeft volgens de toelichting op het middel de verklaring gedenatureerd omdat de weergave van dit onderdeel van de verklaring in de aanvulling suggereert dat de Hoofdingenieur-directeur zich aldus zou hebben uitgelaten vóór die reis, waardoor die opmerking relevant lijkt voor het bewijs van het opzet van verdachte.

Een blik over de papieren muur leert dat [betrokkene 3] op 13 februari 2003 bij de politie heeft verklaard dat hij van februari 1997 tot juni 2002 Hoofdingenieur-directeur van Rijkswaterstaat directie Noord-Holland is geweest, dat hij zich nog kan herinneren dat hij tijdens zijn eerste beoordelingsgesprek met de verdachte sprak over zijn rol ten opzichte van aannemers en dat hij vond dat de verdachte wat te close was met de aannemers (ordner 1, dossierpagina 223–224).

Het Hof heeft in de bewijsmiddelen vastgesteld dat [betrokkene 3] de betreffende opmerking tegen de verdachte heeft gemaakt, maar heeft daarbij in het midden gelaten wanneer [betrokkene 3] Hoofdingenieur-directeur is geworden en wanneer hij de opmerking zou hebben gemaakt. Dat levert echter geen denaturering van de verklaring van de verdachte op. Daarbij komt dat de steller van het middel ervan uitgaat dat het niet anders kan zijn dan dat het Hof deze verklaring heeft gebruikt om het bewijs van het weten te onderbouwen, althans dat uit het oordeel van het Hof blijkt dat het deze verklaring gebruikt met betrekking tot de gift die in juli 1997 door de verdachte is aangenomen. Daarin volg ik de steller van het middel niet. Het Hof heeft de verklaring van de verdachte kennelijk gebezigd om te onderbouwen dat de verdachte zich ten opzichte van aannemers, onder wie (vertegenwoordigers van) (een) tot het [A]-concern behorend(e) en/of aan het [A]-concern gerelateerd(e) bedrijf/bedrijven inderdaad minder strikt opstelde dan hij volgens de voor hem geldende en van hem te verwachten objectiviteit zou behoren te doen. Dat is niet onbegrijpelijk. Ook al zou de Hoofdingenieur-directeur deze opmerking hebben gemaakt na de reis naar Schotland, dan is dit bewijsmiddel toch nog redengevend.

Ook dit middel is vruchteloos voorgesteld.

Het zesde middel klaagt dat het gebruik van de verklaringen van de getuige/medeverdachte [betrokkene 1] (in ieder geval ten aanzien van een deel van die verklaringen) niet zonder meer begrijpelijk is, gelet op wat het Hof over de betrouwbaarheid van die verklaringen heeft overwogen.

Het bestreden arrest houdt wat betreft de betrouwbaarheid van de verklaringen van [betrokkene 1] het volgende in:

Het Hof heeft voor het bewijs een aantal verklaringen van [betrokkene 1] gebezigd. In de toelichting op het middel wordt gesteld dat het gebruik van die verklaringen gelet op hetgeen het Hof heeft overwogen alleen dan begrijpelijk kan zijn indien en voor zover die verklaringen steun vinden in de overige gebruikte bewijsmiddelen, te meer nu het Hof niet met de vereiste mate van nauwkeurigheid heeft aangegeven waar elders in het dossier steunbewijs voor die verklaringen is te vinden.

Ik stel voorop dat er geen rechtsregel is die voorschrijft dat verklaringen van een persoon bij wiens betrouwbaarheid door de verdediging vraagtekens worden geplaatst, slechts gebruikt mogen worden als deze steun vinden in andere gebezigde bewijsmiddelen, ook niet indien ook de rechter op bepaalde punten twijfelt aan die betrouwbaarheid. Evenmin is er een regel die in een geval als het onderhavige voorschrijft dat het Hof moet aangeven waar in het dossier steunbewijs voor een voor het bewijs gebezigde verklaring kan worden gevonden. Laatstgenoemde regel geldt alleen indien het gaat om feiten of omstandigheden die door de rechter redengevend worden geacht voor de bewezenverklaring en niet voor feiten en/of omstandigheden die ten grondslag worden gelegd aan een weerlegging van verweren inzake de betrouwbaarheid van gebezigd bewijsmateriaal. Die feiten en/omstandigheden zijn immers niet redengevend voor de bewezenverklaring dat de verdachte het aan hem tenlastegelegde feit heeft begaan.6.

Het Hof heeft zich zelf, blijkens de geciteerde overwegingen, nog nadere beperkingen opgelegd.

De in de toelichting op het middel opgenomen zin uit bewijsmiddel 5, inhoudende dat [betrokkene 2] en [A] aan [betrokkene 1] bij de opening van de Wijkertunnel hebben opgedragen om verdachte voor het bedrijf te winnen, is enkel een inleiding ter verklaring van de handelwijze van [betrokkene 1].

Het onderdeel van bewijsmiddel 6, waarin sprake is van het omkopen van medewerkers van Rijkswaterstaat, met als gevolg dat de bouwbedrijven werden bevoordeeld bij het verlenen van opdrachten en van bewijsmiddel 13 waarin over het gunnen van RAS Zuid aan [A] is gesproken, vinden steun in de bewijsmiddelen 14 en 15. Ten aanzien van bewijsmiddel 14 heeft de steller van het middel aangevoerd dat deze verklaring slechts niet bruikbare vermoedens of veronderstellingen behelst. Ik kan dit bezwaar niet delen. Een getuige kan immers uit eigen ervaring verklaren dat een gegeven binnen een bedrijf algemeen bekend is. Uit bewijsmiddel 15 is af te leiden dat op voorstel van verdachte de afhandeling van het project RAS Zuid bij deze getuige vragen deed rijzen. Met betrekking tot bewijsmiddel 7 heeft het Hof kennelijk gemeend dat de uitlating van [betrokkene 1] bevestiging vindt in het feit dat verdachte inderdaad getrakteerd is op een luxueuze golfreis naar Schotland.

Ook het zesde middel faalt.

Het zevende middel bevat de klacht dat de als bewijsmiddel 14 gebezigde verklaring van [betrokkene 4] ontoelaatbare gissingen, althans vermoedens, althans veronderstellingen bevat. Volgens de steller van het middel bevat deze verklaring niet meer dan een door deze getuige gegeven samenvatting van de vrijdagmiddagborrelpraat.

De betreffende verklaring luidt als volgt:

De hiervoor weergegeven verklaring van [betrokkene 4] is door het Hof kennelijk verstaan — en kon, zo ik hiervoor al schreef, zo ook worden verstaan — als behelzende mededelingen van de getuige over wat hij heeft waargenomen over de manier waarop er binnen [A] over de verdachte werd gedacht en gepraat. Aldus verstaan bevat de verklaring niets wat niet vatbaar is voor eigen waarneming of ondervinding.7.

Het middel faalt.

Het achtste middel bevat de klacht dat de als bewijsmiddel 15 gebezigde verklaring van [betrokkene 5] ontoelaatbare meningen bevat, althans (deels) geen feiten of omstandigheden die door de getuige zelf zijn waargenomen of ondervonden.

Blijkens de toelichting doelt de steller van het middel op het volgende gedeelte van de voor het bewijs gebruikte verklaring van [betrokkene 5]:

Een blik over de papieren muur leert dat [betrokkene 5] destijds werkzaam was als eerste medewerker contractzaken, vallende onder de hoofdafdeling Realisatie Werken bij Rijkswaterstaat Noord-Holland. De verdachte had over deze afdeling de algemene leiding. [betrokkene 5] was verantwoordelijk voor het beoordelen van contracten, meer- en minderwerk en alles wat daar mee te maken heeft (ordner 1, pagina 98). De getuige is op dit punt dan ook een min of meer deskundige getuige. Zo bezien behelst de verklaring van [betrokkene 5] een mededeling van gedachten die bij hem zijn opgekomen bij het zien van een door de verdachte geschreven brief over het project RAS Zuid en bevat deze niets wat niet kan worden aangemerkt als de mededeling van een zelf waargenomen feit.8.

Het middel faalt.

Het negende middel klaagt dat het bewezenverklaarde opzet, althans dat de verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat de bewezenverklaarde gift hem werd gedaan met het doel dat hij, in strijd met zijn ambtsplicht, anders dan om zakelijke redenen, de aannemer ([A]) zou bevoordelen, onvoldoende uit de gebezigde bewijsmiddelen volgt, ook niet indien deze in samenhang worden bezien met de nadere bewijsoverweging op dit punt.

De nadere bewijsoverweging omtrent het opzet luidt als volgt:

Het Hof heeft dus overwogen:

Aldus heeft het Hof geoordeeld dat de verdachte heeft geweten dat de gift aan hem werd gedaan met genoemd doel. Die conclusie kan worden getrokken uit de door het Hof gebezigde bewijsmiddelen en is ook zonder nadere motivering niet onbegrijpelijk onder meer gelet op het luxe karakter van de reis waarvan de kosten volledig door [A] werden gedragen.9. Daarbij teken ik aan dat de motiveringsplicht van art. 359, tweede lid, Sv niet zo ver gaat dat bij niet-aanvaarding van een uitdrukkelijk onderbouwd standpunt op ieder detail van de argumentatie van de verdediging moet worden ingegaan.10.

Het middel faalt.

Het tiende middel behelst de klacht dat het bewezenverklaarde niet uit de bewijsmiddelen kan volgen, nu daaruit niets, althans onvoldoende, kan worden afgeleid over de bewezenverklaarde plicht van de verdachte, terwijl ook niet blijkt dat ‘het zich minder strikt opstellen’ in strijd zou zijn met die plicht en de bewijsmiddelen evenmin iets inhouden met betrekking tot de voor de verdachte geldende en van hem te verwachten objectiviteit.

De bestreden uitspraak houdt op dit punt het volgende in:

De woorden in de tenlastelegging en bewezenverklaring ‘in strijd met zijn plicht’ zijn ontleend aan artikel 363 (oud) Sr en moeten geacht worden dezelfde betekenis te hebben die toekomt aan deze woorden in de delictsomschrijving. Dezelfde woorden komen voor in artikel 177 Sr. De Hoge Raad heeft in 2005 over artikel 183 eerste lid SrNA, dat letterlijk overeenkomt met het eerste lid van artikel 177 (oud) Sr overwogen dat de uitleg van het Hof van Justitie voor de Nederlandse Antillen en Aruba, er op neerkomende dat artikel 183 SrNA niet alleen ziet op de situatie dat er een direct verband bestaat tussen de gift en een concrete tegenprestatie doch ook op het doen van giften aan een ambtenaar teneinde aldus een relatie met die ambtenaar te doen ontstaan en/of te onderhouden met het doel een voorkeursbehandeling te krijgen, niet getuigt van een onjuiste uitleg.11. Hetzelfde zal, naar mij dunkt, gelden voor de uitleg van artikel 363 (oud) Sr. In de onderhavige zaak kan uit de verklaring van [betrokkene 1] die als bewijsmiddel 13 in de aanvulling is opgenomen voldoende blijken dat het de bedoeling van [A] was om verdachte in de watten te leggen en aldus een voorkeursbehandeling te krijgen bij het gunnen van opdrachten. De bewezenverklaring van het onderdeel ‘in strijd met zijn plicht’ is aldus toereikend met redenen omkleed.

Het middel faalt.

De voorgestelde middelen falen en kunnen naar mijn mening met de aan artikel 81 RO ontleende motivering worden verworpen. Ambtshalve heb ik overigens geen grond aangetroffen die tot vernietiging aanleiding behoort te geven

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden