2.2.3 ... die vóór het faillissement door de schuldenaar zijn verricht

Uit de tekst van art. 42 en 47 Fw volgt dat met de faillissementspauliana slechts kan worden opgekomen tegen door de schuldenaar verrichte rechtshandelingen. In beide bepalingen wordt hij immers expliciet genoemd als partij die de aangevochten rechtshandeling moet hebben verricht. In de parlementaire geschiedenis wordt aan dit vereiste geen aandacht besteed. Het lijkt logischerwijs voort te vloeien uit de gedachte dat een rechtshandeling waarbij de schuldenaar niet zelf betrokken is in de regel geen voor zijn schuldeisers nadelige invloed kan hebben op zijn voor verhaal vatbare vermogen.

Het feit dat de faillissementspauliana slechts ziet op door de schuldenaar verrichte rechtshandelingen, verklaart mogelijk waarom art. 42 Fw spreekt over 'vóór de faillietverklaring' verrichte rechtshandelingen.1 Het fixatie-beginsel brengt mee dat de schuldenaar tijdens zijn faillissement in beginsel geen voor zijn schuldeisers nadelige rechtshandelingen kan verrichten.2 Tegen rechtshandelingen die de schuldenaar tijdens zijn faillissement heeft verricht hoeven de schuldeisers dus niet met de faillissementspauliana te worden beschermd, zo zal de gedachte van de wetgever zijn geweest.