Rb. 's-Gravenhage, 21-04-2009, nr. 334785/FT-RK 09.754; 334786/FT-RK 09.755, nr. 335501/FT-RK 09.827

Nu vaststaat dat het verzoek tot toepassing van de schuldsanering dient te worden afgewezen, dient de vraag beantwoord te worden of de onmogelijkheid om tot de wettelijke schuldsanering te worden toegelaten een beletsel vormt om door middel van een beroep op de gedwongen schuldregeling als bedoeld in artikel 287 a lid 1 van de faillissementswet een oplossing voor de schuldenproblematiek te bereiken.

Met een beroep op de wijziging welke via amendement Weekers en Noorman-Den Uyl in lid 7 van artikel 287 a van de faillissementswet is aangebracht ( Kamerstukken 11, 2006-2007, 29 942, nr.10), is deze vraag soms ontkennend beantwoord. Immers door dit amendement is het verzoeker toegestaan het verzoek tot toelating tot de schuldsanering in te trekken als het verzoek tot oplegging van een gedwongen schuldregeling is afgewezen. Hiermee wordt aan verzoeker de keus gelaten om al dan niet het wettelijk traject te volgen na afwijzing. In deze regeling zou een ontkoppeling gelezen moeten worden die ertoe zou leiden dat gedwongen schuldregeling als bedoeld in artikel 287 a van de faillissementswet ook mogelijk is als toelating tot de schuldsaneringsregeling is uitgesloten.

De rechtbank overweegt evenwel dat de onmogelijkheid om tot de wettelijke schuldsanering te worden toegelaten maakt dat verzoeker geen beroep kan doen op artikel 287 a van de faillissementswet (en zo via de aldus afgedwongen schuldregeling een oplossing voor zijn schuldenproblematiek kan bereiken).

De rechtbank wijst er daarbij op dat in de toelichting op voornoemd amendement erop gewezen is dat het amendement beoogt het automatisme uit de oorspronkelijk voorgestelde regeling te halen en de schuldenaar toe te staan om daar zelf nog een beslissing in te kunnen nemen. In zijn toelichting op het amendement tijdens het overleg van de vaste commissie van justitie met de minister, heeft de eerste ondertekenaar van het amendement een en ander nog eens bevestigd; deze merkte op dat de reden van het amendement is om “de schuldenaar ook een stem ( te geven) in de beslissing om over te gaan tot een wettelijke schuldsanering” ( Kamerstukken 11, 2006-2007, 29 942, nr. 35 pg. 14). In de memorie van antwoord aan de eerste kamer heeft de minister nadrukkelijk gesteld dat “ de toevoeging aan artikel 287a, zevende lid, van de mogelijkheid voor de schuldenaar om na afwijzing van zijn verzoek om een gedwongen schuldregeling, zijn verzoek tot toelating tot de schuldsaneringsregeling niet te handhaven, niet tot gevolg (hoeft) te hebben dat de procedure rond het eerstgenoemde verzoek op zich zelf komt te staan” ( Kamerstukken 1, 2006-2007, 29 942, C, pg.6). De minister vergeleek de toevoeging aan artikel 287 a, zevende lid, met de mogelijkheid die reeds in artikel 283 rechtsvordering staat, namelijk dat zolang de rechter geen eindbeschikking heeft genomen, de verzoeker bevoegd is het verzoek te verminderen. De rechtbank overweegt voorts dat om een gedwongen schuldregeling te kunnen uitspreken, het duidelijk dient te zijn dat crediteuren in een gedwongen schuldregeling een hogere dan wel snellere aflossing krijgen dan in een wettelijk traject te verwachten is (Kamerstukken 11, 2006-2007, 2, p.18).). en dat ook hieruit blijkt dat de gedwongen schuldregeling onderdeel is van en verbonden is met de aanvraag om toegelaten te worden tot de schuldsanering.

De rechtbank concludeert dat met de aanvaarding van het amendement op artikel 287 a lid 7 geen afstand is genomen van de oorspronkelijke bedoeling van de gedwongen schuldregeling, te weten het voorkomen dat personen in de schuldsaneringsregeling terecht komen die in het minnelijk traject op eigen kracht in samenspraak met hun crediteuren een regeling hadden kunnen treffen waarmee alle partijen hadden kunnen leven, ware het niet dat een weigerachtige crediteur wellicht zonder valide redenen zijn medewerking had geweigerd. ( Kamerstukken 11, 2004-2005, 29 942, 3, p. 17).

Als vaststaat dat het verzoek tot toelating tot de schuldsaneringsregeling zal worden afgewezen heeft een verzoeker geen voor de wettelijke schuldsanering relevant belang (meer) bij een verzoek op grond van artikel 287 a van de faillissementswet. Reden waarom het verzoek tot een wettelijke dwangregeling op grond van artikel 287 a dan moet worden afgewezen.

Nu vaststaat dat verzoekster niet tot de schuldsaneringsregeling zal worden toegelaten, dient haar verzoek tot de gedwongen schuldregeling dus te worden afgewezen

Nu vaststaat dat verzoekster niet tot de schuldsaneringsregeling zal worden toegelaten, dient ook haar verzoek tot een voorlopige voorziening naar het oordeel van de rechtbank te worden afgewezen. Immers artikel 287 lid 4 van de faillissementswet geeft in spoedeisende zaken de rechtbank de bevoegdheid om gelet op de belangen van partijen een voorlopige voorziening bij voorraad te geven. Deze voorlopige voorziening kan blijkens de parlementaire toelichting worden uitgesproken ter overbrugging van de periode tussen de indiening van en de beslissing op het verzoekschrift, indien er een noodvoorziening nodig is ( Kamerstukken 1, 2006 -2007, 29 942, C, p. 4). Als vaststaat dat het verzoek tot toelating tot de schuldsaneringsregeling zal worden afgewezen heeft een verzoeker geen voor de wettelijke schuldsanering relevant belang bij een verzoek op grond van artikel 287 lid 4 van de faillissementswet. Reden waarom een verzoek op grond van artikel 287 lid 4 van de faillissementswet dan moet worden afgewezen.

Het verzoek tot toepassing van de voorlopige voorziening dient dus te worden afgewezen.

wijst af het verzoek van [verzoekster], wonend te Rijswijk aan de [adres] om Eneco Services te bevelen in te stemmen met de door verzoekster aangeboden schuldregeling.

wijst af het verzoek tot toepassing van de schuldsaneringsregeling van:

[verzoekster]

geboren op [datum] te [plaats], NEDERLAND,

wonende te [adres]

wijst af het verzoek van [verzoekster], wonend te [adres] om Eneco Services te gebieden de elektriciteit- en gasleverantie aan de woning van verzoekster te hervatten.

Gewezen door Mr. C.M.Roskam lid van genoemde kamer en uitgesproken ter openbare terechtzitting van 21 april 2009 in tegenwoordigheid van W. Davids, griffier