Rb. Maastricht, 22-06-2010, nr. 129939

De rechtbank verwijst naar en volhardt bij de in deze zaak gegeven tussenbeschikking van 31 maart 2009, waarbij de vrouw is toegelaten om door alle middelen rechtens, in het bijzonder door middel van getuigen, te bewijzen:

De rechtbank verwijst naar hetgeen in voormelde beschikking is overwogen en beslist.

Ten aanzien van de primaire stelling van de vrouw dat de alimentatieovereenkomst vernietigbaar is vanwege het ontbreken van wilsovereenstemming wegens een geestelijke stoornis zijdens de vrouw en het feit dat de overeenkomst door misbruik van omstandigheden tot stand is gekomen overweegt de rechtbank als volgt.

Uit de getuigenverklaringen van de vrouw, mevrouw [A], de heer [B] en mevrouw [C], en de heer [D] en mevrouw [E], komt naar voren dat de vrouw er ten tijde van de echtscheiding en daarna niet goed aan toe was. Genoemde getuigen hebben onder meer verklaard dat de vrouw een verwarde indruk maakte.

De psychotherapeut van de vrouw de heer [F] heeft verklaard dat hij de vrouw in 2003 niet kende en niet met zekerheid kan verklaren over hoe de vrouw er toen aan toe is geweest. Hij denkt dat niemand die haar toen niet kende dat kan. De heer [F] is ongeveer in mei 2008 in contact gekomen met de vrouw.

De bedrijfsarts de heer [G] heeft vervolgens verklaard dat hij nauwelijks iets over de situatie van de vrouw in 2003 kan verklaren.

De heer [H] heeft verklaard dat hij de vrouw pas in 2004 leren kennen.

De man heeft tijdens het getuigenverhoor onder meer verklaard dat de vrouw tijdens de uitwerking van het convenant een stabiele indruk maakte en dat ten tijde van het maken van de afspraken niets hem aanleiding gaf om te twijfelen dat de vrouw die afspraken niet zou kunnen maken.

De getuige de heer [I] heeft onder meer verklaard dat hij tussen het gedrag van de vrouw vóór en na de echtscheidingsperikelen geen verschil heeft gezien. De vrouw kwam heel normaal op hem over.

De rechtbank is gebleken dat uit verscheidene getuigenverklaringen van de zijde van de vrouw naar voren komt dat de vrouw er ten tijde van de echtscheiding niet goed aan toe was. Deze getuigen beschikken echter niet over beroepsmatige medische kennis en hun verklaringen geven geen duidelijkheid over de vraag in hoeverre de vrouw de gevolgen van haar handelen kon overzien.

De twee getuigen met medische kennis die ter zitting zijn gehoord, zijn pas jaren na de echtscheiding met de vrouw in contact gekomen en hebben aangegeven niet over de situatie van de vrouw destijds te kunnen oordelen.

Verder heeft de vrouw geen (medische) verklaring in het geding gebracht waaruit volgt dat zij op het moment van het sluiten van het echtscheidingsconvenant als gevolg van haar geestelijke en lichamelijk gesteldheid niet in staat was de gevolgen van de alimentatieovereenkomst te overzien.

Dat de geestelijke en lichamelijke gesteldheid van de vrouw er dusdanig slecht aan toe was dat zij de gevolgen van haar handelen niet kon overzien is daarmee niet uit het getuigenbewijs of enig ander bewijs gebleken. Op dit punt is de vrouw dan ook niet geslaagd in het leveren van bewijs van haar stellingen.

De rechtbank heeft de vrouw tevens toegelaten te bewijzen dat de man wist dat de vrouw, gezien haar gesteldheid, niet in staat was de gevolgen te overzien en dat de vrouw eerst sinds kort voor de indiening van het verzoek in staat is de gevolgen van haar handelen te overzien. Nu de vrouw niet heeft kunnen aantonen dat zij op het moment van het sluiten van het echtscheidingsconvenant als gevolg van haar geestelijke en lichamelijke gesteldheid niet in staat was de gevolgen van alimentatieovereenkomst te overzien en de man dit ten stelligste heeft ontkend, komt de rechtbank niet meer toe aan de beoordeling van het hiervoren vermelde.

De vrouw heeft ook de gelegenheid gekregen te bewijzen dat eerst sinds kort voor de indiening van het onderhavige verzoekschrift de invloed van de man is opgeheven.

De man heeft ontkend de vrouw onder druk te hebben gezet.

De rechtbank is van oordeel dat de vrouw geen concrete omstandigheden heeft aangevoerd, noch bewijzen heeft geleverd, waaruit volgt dat de vrouw bij het sluiten van het echtscheidingsconvenant, in het bijzonder waar het de partneralimentatie betreft, een zodanige druk van de man heeft ervaren om het convenant op zijn condities te tekenen.

Uit de verklaringen van de man en de getuige [I] over de wijze waarop het echtscheidingsconvenant tot stand is gekomen, is zulks ook niet gebleken.

Dat de vrouw na de ondertekening van de alimentatieovereenkomst onder druk zou zijn gezet door de man is door de vrouw evenmin aangetoond en ook niet gebleken.

De rechtbank is op grond van al het voorgaande van oordeel dat de vrouw in het geheel niet is geslaagd in haar bewijsvoering. De rechtbank volgt de vrouw dan ook niet in haar stelling dat er bij het tot stand komen van de alimentatieovereenkomst sprake is geweest van het ontbreken van wilsovereenstemming c.q. misbruik van omstandigheden. Daarmee komt de rechtbank niet meer toe aan de beoordeling van het beroep van de man op verjaring.

Dit brengt met zich dat de rechtbank het primaire verzoek van vrouw zal afwijzen.

De vrouw heeft subsidiair gesteld dat ongewijzigde handhaving van de termijn van vijf jaar waarvoor de aanspraak op alimentatie geldt, zoals opgenomen in de alimentatieovereenkomst, vanwege de ingrijpende wijziging van omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet van de vrouw gevergd kan worden. Daarnaast dient de in de overeenkomst vastgestelde bijdrage volgens de vrouw gewijzigd te worden, omdat de overeenkomst hieromtrent is aangegaan met grove miskenning van de wettelijke maatstaven

Ten aanzien van het beroep van de vrouw op de ingrijpende wijziging van omstandigheden, overweegt de rechtbank als volgt.

Partijen zijn in hun echtscheidingsconvenant van 21 mei 2003 ten aanzien van de partneralimentatie het volgende overeengekomen:

“Gezien het inkomen van de man is deze bereid en in staat om met ingang van 1 juni 2003 een bijdrage in de kosten van het levensonderhoud van de vrouw te leveren van € 1.500,-, tot welk bedrag de vrouw behoeftig is, zulks voor een periode van vijf jaren te rekenen vanaf 1 juni 2003 na welke periode de vrouw wordt geacht in haar eigen levensonderhoud te kunnen voorzien. Mocht de vrouw gedurende de genoemde periode inkomen verwerven dan wel binnen deze periode met een nieuwe partner gaan samenwonen, dan zal dat van geen enkele invloed zal zijn op de alimentatieverplichting van de man jegens de vrouw gedurende deze periode.”

De vrouw heeft tijdens het getuigenverhoor verklaard dat er ten tijde van de echtscheiding wel sprake van was dat de vrouw op korte termijn weer zou gaan werken bij een schoen- of kledingzaak en dat zij voorheen ook als verkoopster had gewerkt.

Tevens heeft zij verklaard dat zij van april 2005 tot 31 december 2006 heeft gewerkt bij een glasbedrijf en twee maanden bij een bakkerij. Per 1 juni 2008 is de vrouw zonder enige bron van inkomsten.

Ook de man heeft bij zijn getuigenverhoor verklaard dat het de bedoeling was dat de vrouw weer een baan zou krijgen, en de heer [I ] heeft in een schriftelijke verklaring aangegeven dat de vrouw gedurende de eerste vijf jaar niet onder druk hoefde te presteren, zodat zij haar toekomst rustig kon opbouwen.

De rechtbank leidt uit de stellingen van partijen, voornoemde verklaringen en de inhoud van de alimentatieovereenkomst af dat het de verwachting van partijen was dat de vrouw na de periode van vijf jaren in haar eigen levensonderhoud zou kunnen voorzien. De vrouw heeft gesteld dat dit een utopie is gebleken.

De rechtbank overweegt dat uit de wetsgeschiedenis en jurisprudentie met betrekking tot artikel 1:401 lid 2 van het Burgerlijk Wetboek (BW) volgt dat een teleurgestelde toekomstverwachting een gewijzigde omstandigheid kan opleveren op grond waarvan aanpassing van de gemaakte afspraken nodig zou zijn. Alleen een teleurgestelde toekomstverwachting omtrent de mogelijkheden voor de alimentatiegerechtigde om na verloop van tijd in het eigen levensonderhoud te voorzien is daartoe niet voldoende. Vereist is dat het niet uitkomen van de toekomstverwachting het gevolg is van bijzondere omstandigheden. Partijen moeten immers kunnen afgaan op de door hen overeengekomen termijn en niet iedere wijziging van omstandigheden zal tot het bijstellen van de termijn aanleiding mogen geven.

De rechtbank is van oordeel dat in dit geval is gebleken van een voldoende relevante bijzondere omstandigheid. Immers uit de verklaringen van de bedrijfsarts [G] en de psychotherapeut [F] (beiden zowel op schrift, als bij het getuigenverhoor) is afdoende gebleken dat de vrouw door haar huidige slechte psychische gesteldheid, die volgens hen verband houdt met de echtscheiding, in ieder geval sinds 2007 / 2008 niet in staat is om deel te nemen aan het arbeidsproces. Dit terwijl hiervoor reeds is geconstateerd dat partijen er ten tijde van het sluiten van de overeenkomst nog van uitgingen dat de vrouw aan het arbeidsproces zou kunnen deelnemen. Dat het thans niet kunnen deelnemen aan de vrouw verwijtbaar zou zijn, of in de lijn van de oorspronkelijke verwachtingen zou liggen, is niet gesteld of gebleken. Nu de voornaamste reden voor partijen om een kortere dan de wettelijke termijn overeen te komen het verwachte toekomstperspectief van de vrouw was, en door omstandigheden buiten de vrouw gelegen dit perspectief op dit moment niet meer bestaat, is naar het oordeel van de rechtbank sprake van een dermate ingrijpende wijziging van omstandigheden, dat ongewijzigde handhaving van de termijn naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet van de vrouw kan worden gevergd.

De rechtbank:

Wijzigt de in het convenant van 21 mei 2003 door partijen ter zake de onderhoudsverplichting van de man jegens de vrouw overeengekomen termijn en bepaalt die termijn op twaalf jaren.

Wijzigt het in het convenant van 21 mei 2003 door partijen overeengekomen bedrag ter zake de door de man te betalen bijdrage in de kosten van levensonderhoud van de vrouw en bepaalt die bijdrage met ingang van 1 juni 2008 op € 2.600,- per maand, de nog niet verschenen termijnen bij vooruitbetaling te voldoen.

Veroordeelt de vrouw in de kosten van de getuigenverhoren van € 901,50.

Compenseert de overige kosten van deze procedure aldus dat iedere partij haar eigen kosten draagt.

Wijst af het meer of anders verzochte.

Deze beschikking is gegeven door mr. L.M.I.A. Bregonje, rechter, tevens kinderrechter, en in het openbaar uit¬ge¬sproken op 22 juni 2010 in tegenwoordigheid van de griffier.

SL

Tegen deze beschikking kan - uitsluitend door tussenkomst van een advocaat - hoger beroep worden ingesteld bij het gerechtshof te ’s-Hertogenbosch: