HR (A-G), 10-04-2012, nr. 10/04927

Verdachte is bij arrest van 28 oktober 2010 door het Gerechtshof te Amsterdam wegens ‘overtreding van artikel 9, eerste lid, van de Wegenverkeerswet 1994’, veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van twee weken.

Namens verdachte heeft mr. B.P. de Boer, advocaat te Amsterdam, één middel van cassatie voorgesteld.

Het middel klaagt dat het hof onjuist althans niet voldoende (begrijpelijk) heeft gerespondeerd op het ter terechtzitting in hoger beroep gevoerde verweer strekkende tot vrijspraak omdat niet kan worden vastgesteld dat verdachte wist, dan wel redelijkerwijs moest weten, dat hem de bevoegdheid tot het op 5 mei 2009 besturen van motorrijtuigen was ontzegd.

Het hof heeft bedoeld verweer als volgt samengevat en verworpen:

De steller van het middel wijst op art. 88 Sr waarin onder meer is bepaald dat onder een maand 30 dagen wordt verstaan, en stelt op grond daarvan dat de totaal opgelegde periode van ontzegging van 30 maanden, 900 dagen bedraagt. Nu tussen de datum met ingang waarvan aan verdachte de bevoegdheid was ontzegd (7 november 2006) en de datum van het tenlastegelegde feit (5 mei 2009) meer dan 900 dagen zijn verstreken, namelijk 910 dagen, heeft het hof het verweer van de raadsman ten onrechte, althans onvoldoende begrijpelijk gemotiveerd verworpen, aldus de steller van het middel.

Het betreft hier een feit dat strafbaar is gesteld in de Wegenverkeerswet 1994. In art. 91 Sr zijn de bepalingen van Titel I-VIII A van het Eerste Boek ook toepasselijk verklaard op feiten waarop bij andere wetten of verordeningen straf is gesteld, maar zoals de steller van het middel ook opmerkt, valt art. 88 Sr daar niet onder nu die bepaling is opgenomen in Titel IX van het Eerste Boek. De wetgever heeft er niet nadrukkelijk voor gekozen om die bepaling van toepassing te achten op feiten waarop bij andere wetten — zoals de Wegenverkeerswet 1994 — straf is gesteld, terwijl de Wegenverkeerswet 1994 zelf niet inhoudt hoe het daarin voorkomende begrip ‘maand’ moet worden verstaan.

In HR 13 oktober 1998, LJN ZD1435, NJ 1999/178 is ambtshalve geoordeeld, dat voor strafvorderlijke bepalingen in de WVW 1994 aan het begrip maand geen andere betekenis gegeven moet worden dan aan dat begrip ingevolge het Wetboek van Strafvordering toekomt, ondanks het feit dat art. 136, eerste lid, Sv, dat gelijkluidend is aan art. 88 Sr, door de wetgever niet van overeenkomstige is verklaard. De wetgever heeft er geen blijk van gegeven aan het begrip maand in art. 164, zesde lid, WVW 1994 een andere betekenis te hebben willen geven dan aan dat begrip ingevolge het Wetboek van Strafvordering toekomt, zo overwoog de Hoge Raad.

In het onderhavige geval gaat het niet om een strafvorderlijke maar om een materieelrechtelijke bepaling. De vraag is of daarin voldoende reden ligt om onder ‘maand’ een kalendermaand te verstaan. In dat geval zou in de Wegenverkeerswet het begrip maand uiteenlopende betekenissen hebben. Nu niet blijkt dat de wetgever met het begrip maand in de Wegenverkeerswet niet telkens een termijn van dezelfde duur heeft bedoeld, moet er naar mijn mening van worden uitgegaan dat een maand ontzegging geldt voor de duur van dertig dagen. Daarvan uitgaande is door het hof niet op een juiste en begrijpelijke wijze inzichtelijk gemaakt waarom het tenlastegelegde feit zou zijn begaan gedurende de ontzegging van de rijbevoegdheid.

Het middel slaagt.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot vernietiging van het arrest en tot terugwijzing van de zaak naar het gerechtshof te Amsterdam teneinde opnieuw recht te doen op het ingestelde hoger beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG