Rb. Arnhem, 11-04-2012, nr. 05/700007-12

adres : [adres],

plaats : [woonplaats],

thans gedetineerd in PI Arnhem - De Berg, Arnhem Noord, Wilhelminastraat 16

Arnhem.

Raadsman : mr. O.N.J. Maatje, advocaat te Zaltbommel.

Aan verdachte is tenlastegelegd dat:

hij op of omstreeks 31 december 2011 te Tiel,

ter uitvoering van het voornemen en het misdrijf om tezamen en in vereniging

met een ander of anderen, althans alleen, opzettelijk [slachtoffer] van het

leven te beroven, opzettelijk die [slachtoffer] naar de grond heeft gewerkt en/of

ten val heeft gebracht en/of (vervolgens) meermalen althans eenmaal (met

De zaak is op 4 april 2012 ter terechtzitting onderzocht. Daarbij is verdachte verschenen. Verdachte is bijgestaan door mr. O.N.J. Maatje, advocaat te Zaltbommel.

Als benadeelde partijen hebben zich schriftelijk in het geding gevoegd:

• [slachtoffer].

• [benadeelde partij].

De officier van justitie, mr. E. Agelink, heeft geëist dat verdachte ter zake van het onder 1 primair en 2 tenlastegelegde zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 24 maanden, waarvan 6 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaren met als bijzondere voorwaarde op te leggen reclasseringstoezicht en de bijzondere voorwaarden zoals opgenomen in het reclasseringsrapport, en voorts met aftrek van de tijd in verzekering en in voorlopige hechtenis doorgebracht.

De officier van justitie heeft voorts verzocht dat de vordering van de benadeelde partij [slachtoffer] voor het totale bedrag van € 4.729,69 wordt toegewezen en heeft gevorderd dat er een schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht wordt opgelegd tot dit bedrag, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 57 dagen hechte¬nis.

Ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij [benadeelde partij] heeft de officier van justitie verzocht dat de vordering voor het totale bedrag van € 450,- wordt toegewezen en heeft gevorderd dat er een schadevergoedingsmaatregel ex artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht wordt opgelegd tot dit bedrag, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 9 dagen hechtenis.

Verdachte en zijn raadsman hebben het woord ter verdediging gevoerd.

Standpunt officier van justitie

De officier van justitie acht het primair tenlastegelegde bewezen. Gelet op de in het dossier aanwezige bewijsmiddelen acht de officier van justitie bewezen dat [slachtoffer] door verdachte en medeverdachte [medeverdachte] meermalen is geslagen waardoor hij ten val is gekomen en dat daarna zowel verdachte als [medeverdachte] meermalen tegen het hoofd van [slachtoffer] heeft geschopt. Het is aldus de officier van justitie een feit van algemene bekendheid dat het meermalen schoppen tegen een vitaal lichaamsdeel als het hoofd terwijl het slachtoffer op de grond ligt een aanmerkelijke kans op de dood in zich bergt. De gedragingen van verdachte en zijn medeverdachte [medeverdachte] zijn naar hun uiterlijke verschijningsvorm zo zeer gericht op de dood van [slachtoffer] dat het niet anders kan zijn dan dat verdachten de aanmerkelijke kans op een dodelijk gevolg bewust hebben aanvaard.

Standpunt verdediging

De raadsman heeft het verweer gevoerd dat verdachte van het primair tenlastegelegde dient te worden vrijgesproken, aangezien er onvoldoende grond is tot het aannemen van voorwaardelijk opzet op de dood. Daartoe heeft hij betoogd dat uit verdachtes handelen niet kan worden afgeleid dat hij willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat [slachtoffer] zou komen te overlijden. De raadsman gaat daarbij uit van de verklaring van verdachte en van zijn medeverdachte [medeverdachte] dat [slachtoffer] [medeverdachte] eerst een aantal maal met een kettingslot heeft geslagen waarna [medeverdachte] [slachtoffer] één keer heeft geslagen en zowel verdachte als medeverdachte [medeverdachte] [slachtoffer] één keer in het gezicht heeft geschopt toen deze op de grond lag. Verdachte heeft verklaard dat hij uit reactie een schop heeft gegeven en omdat hij bang was voor hetgeen [slachtoffer] zou doen nadat hij zou zijn opgestaan.

Aangeefster [aangeefster], de vriendin van [slachtoffer], heeft verder niets verklaard omtrent het schoeisel dat verdachte droeg en heeft ook de kracht van diens klappen en schoppen niet nader gekwalificeerd.

Volgens de raadsman dient verdachte tevens van het subsidiair tenlastegelegde te worden vrijgesproken. Daartoe heeft hij betoogd dat [slachtoffer] geen zwaar lichamelijk letsel heeft opgelopen, nu uit medische informatie volgt dat het reeds op 10 februari 2012 uitstekend met hem ging en hij volledig zal herstellen. Daarnaast is niet onderzocht of [slachtoffer] op de grond is gevallen door een klap of doordat hij dronken was.

Beoordeling

Aangeefster [aangeefster] heeft verklaard dat zowel verdachte als medeverdachte [medeverdachte] haar vriend [slachtoffer] meerdere keren heeft geslagen. Hierdoor kwam [slachtoffer] ten val. Volgens [aangeefster] lag hij toen als een lappenpop op de grond en hebben daarna beide verdachten [slachtoffer] meermalen tegen zijn gezicht/hoofd getrapt.

Nu ook verdachte bij de politie heeft verklaard dat medeverdachte [medeverdachte] [slachtoffer] eerst meerdere keren tegen zijn gezicht heeft geslagen, staat dit slaan door medeverdachte [medeverdachte] voor de rechtbank vast.

Ten aanzien van het schoppen geldt verder het volgende.

[slachtoffer] heeft bij de rechter-commissaris verklaard dat hij zich niet meer kan herinneren dat hij is geschopt. Het ‘schoppen tegen het gezicht/hoofd’ heeft [slachtoffer] pas later van zijn vriendin vernomen. [aangeefster] heeft als enige verklaard heeft dat beide verdachten [slachtoffer] meerdere malen tegen zijn gezicht/hoofd hebben geschopt. Aangezien verdachte en medeverdachte [medeverdachte] stellig en consistent zijn in hun verklaringen dat zij [slachtoffer] ieder één keer tegen zijn gezicht/hoofd hebben geschopt, kan de rechtbank hun versie van het gebeuren niet geheel uitsluiten.

Gelet op het voorgaande gaat de rechtbank ervan uit dat medeverdachte [medeverdachte] [slachtoffer] meerdere keren op zijn gezicht heeft geslagen, waarna [slachtoffer] ten val is gekomen. Daarna hebben beide verdachten [slachtoffer] in ieder geval ieder één keer tegen zijn gezicht/hoofd geschopt. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat beide verdachten ter terechtzitting meermalen overtuigend en stellig hebben verklaard nimmer de intentie te hebben gehad [slachtoffer] te doden.

Gelet op het voorgaande kan een ‘vol’ opzet van verdachte op de dood van [slachtoffer] niet bewezen worden. Dit laat de mogelijkheid van een voorwaardelijk opzet open. Over het voorwaardelijk opzet heeft de Hoge Raad als volgt overwogen:

Nu [slachtoffer] meerdere keren tegen zijn gezicht is geslagen waarna hij ten val is gekomen en [slachtoffer] voorts, terwijl hij op de grond lag, twee keer tegen zijn gezicht/hoofd is geschopt, is de rechtbank van oordeel dat de gedragingen van verdachten een aanmerkelijke kans op de dood opleveren. De rechtbank is tevens van oordeel dat het mogelijk intreden van dit dodelijke gevolg een feit van algemene bekendheid is en dat verdachte dit derhalve wist dan wel had moeten weten.

De rechtbank acht evenwel niet bewezen dat verdachte die aanmerkelijke kans op de dood van [slachtoffer] bewust heeft aanvaard. Naar het oordeel van de rechtbank is verdachte ervan uit gegaan dat het dodelijke gevolg niet zou intreden. Verdachte is overtuigend en stellig in zijn verklaring dat hij [slachtoffer] uit reactie tegen zijn gezicht/hoofd heeft getrapt. Na het gebeuren is verdachte meteen weggegaan. Verdachte is mede overtuigend en stellig in zijn verklaring dat hij [slachtoffer] nooit heeft willen doden; hij ging ervan uit dat de verwondingen van [slachtoffer] niet zo ernstig zouden zijn.

Gelet op het voorgaande zal de rechtbank verdachte van het primair tenlastegelegde vrijspreken.

Ten aanzien van het subsidiair tenlastegelegde overweegt de rechtbank als volgt.

Uit de verklaring van [slachtoffer] en de verklaring van de moeder van [slachtoffer], beiden neergelegd in een proces-verbaal van bevindingen, en uit de medische informatie in het dossier volgt dat [slachtoffer] een gebroken oogkas heeft, verbrijzelde jukbeenderen, een gebroken neus, een gebroken tand en een zichtbaar litteken op zijn gezicht. [slachtoffer] is aan beide oogkassen geopereerd. Uit zijn verklaring volgt tevens dat hij gedurende 3 maanden niet heeft kunnen werken als gevolg van aangezichtspijn.

Gelet op het voorgaande, in onderling verband en samenhang bezien, acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat [slachtoffer] zwaar lichamelijk letsel heeft opgelopen. Gelet op de hoeveelheid en de aard van het letsel en hetgeen hiervoor is overwogen omtrent het feitelijk gebeuren, acht de rechtbank wettig en overtuigend bewezen dat dit zwaar lichamelijk letsel het gevolg is van het slaan en trappen door verdachten.

De rechtbank acht derhalve wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het subsidiair tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat bewezen wordt geacht dat:

hij op 31 december 2011 te Tiel, tezamen en in vereniging met ander, aan een

persoon genaamd [slachtoffer], opzettelijk zwaar lichamelijk letsel (gebroken oogkassen en gebroken neus) heeft toegebracht, door deze opzettelijk ten val te brengen en

Het bewezenverklaarde levert op:

Ten aanzien van het subsidiair tenlastegelegde:

Medeplegen van zware mishandeling

Het feit is strafbaar.

De raadsman heeft het verweer gevoerd dat verdachte ten aanzien van het tenlastegelegde dient te worden ontslagen van alle rechtsvervolging, nu hij gehandeld heeft uit noodweer(exces).

Verdachte heeft van het begin af aan consistent verklaard dat [slachtoffer] medeverdachte [medeverdachte] eerst een aantal maal met een kabelslot heeft geslagen. Ter verdediging heeft [medeverdachte] [slachtoffer] een klap gegeven, waarna [slachtoffer] ten val is gekomen. Ter verdediging van [medeverdachte] omdat verdachte bang was voor hetgeen [slachtoffer] nog meer zou gaan doen en aldus verkerend in een hevige gemoedstoestand, heeft verdachte [slachtoffer] vervolgens toen hij op de grond lag een trap in het gezicht gegeven. Deze verklaring wordt ondersteund door de verklaring van medeverdachte [medeverdachte].

De rechtbank verwerpt het verweer en overweegt daartoe het volgende.

Hoewel verdachte consistent is in zijn verhaal dat [slachtoffer] medeverdachte [medeverdachte] met een kabelslot zou hebben geslagen, is hij de enige die stelt een kabelslot te hebben gezien. [medeverdachte] heeft ter terechtzitting verklaard dat hij geen kabelslot heeft gezien. Ook de beide aangevers, [slachtoffer] en [aangeefster], hebben zowel bij de politie als tegenover de rechter-commissaris consistent verklaard dat geen van beiden die avond in het bezit was van een kabelslot. Daarbij verklaart verdachte tegenstrijdig over de plaatsen waar [medeverdachte] zou zijn geraakt. Zo heeft hij bij de politie aanvankelijk verklaard dat [slachtoffer] [medeverdachte] met het slot een paar keer op zijn hoofd sloeg waarvan [medeverdachte] één keer werd geraakt te weten tegen zijn linkerkaak. Bij de rechter-commissaris heeft verdachte echter verklaard dat [slachtoffer] [medeverdachte] met het slot op de rug zou hebben geslagen. Ter terechtzitting heeft verdachte voorts nog verklaard dat hij dit, ‘slaan op de rug’, niet of misschien onder invloed van emoties heeft gezegd.

Medeverdachte [medeverdachte] heeft, hoewel twee keer eerder door de politie gehoord, bij de rechter-commissaris pas voor het eerst verklaard dat hij door [slachtoffer] met een kabelslot is geslagen en dat hij dit heeft gehoord van een jongen in de rokersruimte. Bij de rechter-commissaris heeft [medeverdachte] tevens verklaard dat hij ten gevolge van het slaan met het slot bulten op zijn hoofd had. Zoals hiervoor vermeld heeft [medeverdachte] naar eigen zeggen echter geen kabelslot gezien. Tot slot overweegt de rechtbank dat in het proces-verbaal van aanhouding van medeverdachte [medeverdachte] staat beschreven dat hij bloed had aan zijn hand, maar dat de verbalisant geen uiterlijke verwondingen aan hem zag waar het bloed vandaan zou zijn gekomen. Het voorgaande in onderling verband en samenhang bezien, is de rechtbank van oordeel dat de feiten en omstandigheden die aan het verweer ten grondslag zijn gelegd, niet aannemelijk worden geacht.

Ook voor het overige is niet gebleken van feiten en/of omstandigheden die de strafbaarheid van verdachte geheel uitsluiten, met name ook niet uit de hierna te noemen deskundigenrapportage.

Bij de beslissing over de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met:

De beslissing is gegrond op de artikelen 10, 14a, 14b, 14c, 14d, 24c, 27, 36f, 47 en 302 van het Wetboek van Strafrecht.

De rechtbank, rechtdoende:

Spreekt verdachte vrij van het onder 1 primair tenlastegelegde feit.

Verklaart bewezen dat verdachte de overige tenlastegelegde feiten, zoals vermeld onder punt 3, heeft begaan.

Verklaart niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven bewezen is verklaard en spreekt verdachte daarvan vrij.

Verstaat dat het aldus bewezenverklaarde oplevert het strafbare feit zoals vermeld onder punt 4.

Verklaart verdachte hiervoor strafbaar.

Veroordeelt verdachte wegens het bewezenverklaarde tot

een gevangenisstraf voor de duur van 8 (acht) maanden.

Bepaalt dat van deze gevangenisstraf 4 (vier) maanden niet tenuitvoer zullen worden gelegd, tenzij de rechter later anders mocht gelasten.

De tenuitvoerlegging kan worden gelast indien de veroordeelde zich voor het einde van de proeftijd van 2 (twee) jaren heeft schuldig gemaakt aan een strafbaar feit dan wel navolgende bijzondere voorwaarden niet is nagekomen: