Rb. Rotterdam, 25-04-2013, nr. ROT 12 / 284

het verstrekken van onjuiste dan wel misleidende informatie over het bestaan van een specifiek prijsvoordeel, te weten een (gegarandeerde) korting, teruggave of besparing op de energierekening (overtreding van artikel 6:193c, eerste lid, aanhef en onder d, van het BW). De daarvoor opgelegde boete bedraagt € 150.000;

het niet naleven van een verplichting uit de Gedragscode Consument en Energieleverancier, te weten de verplichting aan consumenten mede te delen dat een overstap naar een andere energieleverancier voor hen financiële consequenties zou kunnen hebben, namelijk de betaling van een overstapboete of opzegvergoeding (overtreding van artikel 6:193c, tweede lid, aanhef en onder b, van het BW). De daarvoor opgelegde boete bedraagt € 125.000;

het niet op duidelijke, begrijpelijke, ondubbelzinnige wijze meedelen van het bestaan van een recht op herroeping of annulering als bedoeld in artikel 6:193e, aanhef en onder e, van het BW (overtreding van artikel 6:193d, tweede en derde lid, van het BW in samenhang met artikel 6:193e, aanhef en onder e, van het BW). De daarvoor opgelegde boete bedraagt

€ 150.000.

Bij het bestreden besluit heeft verweerder ook vastgesteld dat eiseres niet heeft voldaan aan de op de colporteur rustende verplichting om het oogmerk van het colportagegesprek duidelijk mee te delen (artikel 7, tweede lid, in samenhang met artikel 7, eerste lid, van de Colportagewet). Hiervoor heeft verweerder echter geen boete opgelegd. Deze overtreding wordt door eiseres in beroep niet betwist, zodat deze overtreding buiten de omvang van het onderhavige geding valt.

overtreding: inbreuk (…).”

Artikel 8.8 van de Whc bepaalt dat een handelaar de bepalingen van afdeling 3A van Titel 3 van Boek 6 van het BW - artikelen 6:193a t/m 6:193j - in acht neemt.

Een handelspraktijk is misleidend indien informatie wordt verstrekt die feitelijk onjuist is of die de gemiddelde consument misleidt of kan misleiden, al dan niet door de algemene presentatie van de informatie, zoals ten aanzien van:

Een handelspraktijk is eveneens misleidend indien:

Een misleidende omissie is iedere handelspraktijk waarbij essentiële informatie welke de gemiddelde consument nodig heeft om een geïnformeerd besluit over een transactie te nemen, wordt weggelaten, waardoor de gemiddelde consument een besluit over een overeenkomst neemt of kan nemen, dat hij anders niet had genomen.

indien er een recht op herroeping of annulering is, het bestaan van dit recht.”

Ne-bis-in-idem beginsel

De juridische aard van de feiten.

Indien de tenlastegelegde feiten niet onder dezelfde delictsomschrijving vallen, kan de mate van verschil tussen de strafbare feiten van belang zijn, in het bijzonder wat betreft

de rechtsgoederen ter bescherming waarvan de onderscheidene delictsomschrijvingen strekken, en

de strafmaxima die op de onderscheiden feiten zijn gesteld, in welke strafmaxima onder meer tot uitdrukking komt de aard van het verwijt en de kwalificatie als misdrijf dan wel overtreding.

De gedraging van de verdachte.

Indien de tenlasteleggingen respectievelijk de tenlastelegging en de vordering tot wijziging daarvan niet dezelfde gedraging beschrijven, kan de mate van verschil tussen de gedragingen van belang zijn, zowel wat betreft de aard en de kennelijke strekking van de gedragingen als wat betreft de tijd waarop, de plaats waar en de omstandigheden waaronder zij zijn verricht.

2.9.2. Opmerking verdient dat reeds uit de bewoordingen van het begrip ‘hetzelfde feit’ voortvloeit dat de beantwoording van de vraag wat daaronder moet worden verstaan, mede wordt bepaald door de omstandigheden van het geval. Vuistregel is nochtans dat een aanzienlijk verschil in de juridische aard van de feiten en/of in de gedragingen tot de slotsom kan leiden dat geen sprake is van ‘hetzelfde feit’ in de zin van art. 68 Sr.”

3.6 De rechtbank overweegt allereerst dat - anders dan in artikel 68 van het WvSr - in artikel 5:43 van de Awb niet is vastgelegd dat voor mogelijke toepasselijkheid van het ne-bis-in-idem beginsel de eerder opgelegde boete onherroepelijk moet zijn geworden. Ook de Memorie van Toelichting gaat hier niet op in. De rechtbank acht de tekst van de wet op dit punt leidend en gaat er derhalve van uit dat voor toepassing van artikel 5:43 van de Awb niet het vereiste geldt dat de (in het onderhavige geval door voorheen de NMa opgelegde) boete niet onherroepelijk is geworden.

3.7 Gelet op het hiervoor geschetste beoordelingskader zal de rechtbank eerst bezien of de verschillende wettelijke bepalingen, voor overtreding waarvan eiseres is beboet, door respectievelijk voorheen de NMa en de Consumentenautoriteit, dezelfde belangen beogen te beschermen.

3.7.1 In het bestreden besluit heeft verweerder gesteld dat de verplichtingen van artikel 95m, derde lid, van de E-wet en artikel 52b, derde lid, van de G-wet zien op de positie van afnemers, waaronder consumenten, als marktpartij in een geliberaliseerde energiemarkt. Afnemers van wie de marktpositie wordt verstevigd door kennis van heldere, duidelijke contractsvoorwaarden, zullen zich makkelijker en vrijer op de energiemarkt bewegen en zo een bijdrage leveren aan de liberalisering. De verplichting om afnemers te informeren over contractsvoorwaarden zijn dus primair ingegeven door het doel te komen tot een goede marktwerking. Goede marktwerking betekent dat transparantie van contractsvoorwaarden ook het belang van andere marktpartijen - zoals energieleveranciers - dient. Het gaat er immers om bij afnemers die barrières weg te nemen die ervoor zorgen dat zij niet (makkelijk) overstappen, of over durven te stappen naar een andere energieleverancier, hetgeen een goede werking van de markt in de weg staat.

Volgens verweerder dienen de bepalingen aangaande oneerlijke handelspraktijken een ander doel. Deze bepalingen verbieden aanbieders van producten en diensten om misleidende en agressieve verkooppraktijken toe te passen bij verkoop aan consumenten. De in die bepalingen neergelegde verboden zijn bedoeld om de consumenten te beschermen - om op die manier eerlijke handel te bevorderen - en bestrijken een veel breder terrein dan enkel transparantie van contractsvoorwaarden. Deze bepalingen zien op het begrip handelspraktijk en dit verwijst naar alle activiteiten die rechtstreeks te maken hebben met de promotie, verkoop, of levering van een product of dienst aan de consument in de fase voor, tijdens of na de aankoop. Zij strekken tot een juiste en volledige, niet misleidende informatieverstrekking aan consumenten, zodat zij in staat zijn vrijelijk en geïnformeerd te beslissen op basis van de juiste informatie, en binnen elk mogelijk handelskanaal.

3.7.2 De rechtbank kan zich verenigen met verweerders betoog. Daarbij onderkent zij dat het, in de bepalingen aangaande oneerlijke handelspraktijken centraal staande, doel van consumentenbescherming als bijkomend effect kan hebben dat de marktwerking wordt bevorderd. Echter, bij de Energierichtlijnen en de E-wet en de G-wet staat de sturing van de energiemarkt centraal. De betreffende bepalingen richten zich tot alle afnemers. De in de Energierichtlijnen en de onderhavige bepalingen van de E-wet en de G-wet mede tot uitdrukking komende consumentenbescherming heeft tot doel te komen tot een goede marktwerking. De rechtbank kan het standpunt van eiseres, inhoudende dat de overtreden bepalingen van de E-wet en de Gaswet evenzeer voortvloeien uit de Richtlijn OHP (Richtlijn 2005/29/EG), niet onderschrijven na uitvoerige bestudering van onder meer de toelichting op het amendement Crone (TK, 2003-2004, 29372, nr. 61), de toelichting op de Wet OHP (TK, 2006-2007, 30928, nr. 3, p. 19-20), de Richtlijn OHP alsook de Elektriciteitsrichtlijn (Richtlijn 2003/55/EG) en de Gasrichtlijn (Richtlijn 2003/54/EG).

Derhalve concludeert de rechtbank dat de respectievelijke wettelijke bepalingen niet dezelfde belangen beogen te beschermen.

3.7.3 Naar het oordeel van de rechtbank is op basis van hetgeen hiervoor is overwogen sprake van een zodanig verschil in de juridische aard van de feiten (A-criterium) dat er niet van hetzelfde feit kan worden gesproken. Voorts is, hoewel bij de geldende bepalingen een boete aan de orde is, sprake van een verschil in strafmaxima.

3.8 Ter zake van het door de HR gehanteerde B-criterium, de feitelijke gedragingen, verenigt de rechtbank zich met verweerders standpunt dat de door voorheen de NMa en verweerder geconstateerde overtredingen niet noodzakelijk altijd tegelijk gepleegd worden. Het is bijvoorbeeld goed denkbaar dat juiste informatie wordt verstrekt over de voorwaarden bij een contract, maar dat de consument niet wordt verteld dat hij de overeenkomst kan ontbinden binnen de in de Colportagewet genoemde bedenktijd. Hiermee is een verschil in de gedragingen, die aan de respectievelijke overtredingen ten grondslag liggen, gegeven.

3.9 Uit al het voorgaande volgt dat de rechtbank van oordeel is dat er geen sprake is van dezelfde overtreding als bedoeld in artikel 5:43 van de Awb. Met het opleggen van de onderhavige boetes heeft verweerder het ne bis in idem beginsel dan ook niet geschonden.

Bewijsmiddelen

4.1 Verweerder heeft ter onderbouwing van de overtredingen de volgende bewijsmiddelen gehanteerd: scripts, de verklaringen over de scripts van twee colporteurs ([naam] en [naam]) en van de directie van het colportagebureau Planeta, consumentenonderzoek (het Newcom rapport), meldingen op ConsuWijzer, de verklaringen van consumenten die een melding hadden gedaan en hierover nader zijn bevraagd, de signalen die bij eiseres zelf zijn ontvangen en overig materiaal, zoals het door eiseres opgestelde overzicht “Wat kan wel, wat kan niet”, de tekst van de overeenkomst, de algemene voorwaarden, de folder van eiseres en informatie die algemeen toegankelijk is (internet) zoals de Gedragscode consument en energieleverancier. Verweerder is van mening dat deze bronnen elkaar bevestigen en versterken.

4.2 Eiseres stelt zich op het standpunt dat uit de bewijsmiddelen niet volgt dat sprake is van schending van collectieve belangen en tevens dat de gehanteerde bewijsmiddelen wegens daaraan klevende methodologische gebreken geen bewijs kunnen bieden voor de gestelde overtredingen. Eiseres heeft ter onderbouwing van dit standpunt verwezen naar het door haar ingebrachte rapport dat is opgesteld door prof.dr. P.J. van Koppen (Van Koppen).

4.2.1 Van Koppen stelt ten aanzien van de consumentenverklaringen die uit de nabelronde zijn voortgekomen dat men ten onrechte een steekproef heeft getrokken uit de groep mensen die bij ConsuWijzer een klacht heeft ingediend. Een steekproef uit alleen klagers is een belangrijke fout als men inzicht wil krijgen in de colportage door eiseres. Men kan ervan uit gaan dat degenen die klagen een negatieve attitude hebben over de colportage door eiseres. Dat beïnvloedt hun herinnering in die zin dat zij zich negatieve elementen van de gebeurtenis beter zullen herinneren dan positieve en dat hun herinnering eerder in negatieve zin zal worden vervormd. Ten tweede is slechts een kleine steekproef genomen die op onduidelijke wijze is gekozen. Ten derde heeft Van Koppen kritiek op de gevolgde procedure. Ten vierde was de gebeurtenis waarover de consumenten zijn ondervraagd een lange tijd geleden. De gemiddelde tijd tussen het colportagegesprek en de telefonische enquête was meer dan vier maanden. Die periode is zo groot dat men niet meer kan verwachten dat de consumenten getrouw verslag kunnen doen van het gesprek en de details daarvan. Dat is een des te groter probleem omdat dit mensen zijn die een klacht over dat gesprek hebben ingediend. Deze manier van werken levert volgens Van Koppen slechts testimonials op. Deze acht hij nietszeggend omdat men niet weet of zij op enige manier een representatief beeld geven van de tevredenheid van klanten en het succes van de methode. Op dezelfde manier zijn de uitspraken van de consumenten nietszeggend over het oordeel van consumenten over colportage door eiseres.

4.2.2 De rechtbank stelt vast dat verweerder met de verklaringen van de consumenten niet heeft beoogd een algemeen beeld te vormen over de tevredenheid van klanten of het succes van de methode van colportage. Uit de vele meldingen die zijn ontvangen op ConsuWijzer zijn consumenten benaderd die bereid waren een nadere verklaring af te leggen. De rechtbank ziet onvoldoende aanleiding om de stelling te volgen dat bij de verkeerde populatie op een onjuiste manier een steekproef is getrokken waarbij op het verkeerde moment onjuiste vragen zijn gesteld. De rechtbank is met verweerder van oordeel dat er open vragen zijn gesteld, die ook genoeg ruimte boden aan de bevraagde consumenten om hun ervaringen weer te geven of juist te verklaren dat zij zich niets meer konden herinneren. Wel is de rechtbank van oordeel dat gewaakt moet worden voor vervaging van de herinnering door tijdsverloop. De twee verklaringen van consumenten die zijn nagebeld 275 dagen na het tijdstip van de colportage, zal de rechtbank dan ook buiten de beoordeling laten. De resterende verklaringen variëren van 51 tot 125 dagen na de colportage, hetgeen de rechtbank acceptabel acht. De resterende verklaringen kunnen dan ook voor het bewijs worden gebruikt.

4.2.3 Ten aanzien van de verklaringen van de colporteurs heeft Van Koppen eveneens kanttekeningen geplaatst. Volgens Van Koppen had men een meer divers soort colporteurs moeten verhoren en een groter aantal als men een beeld had willen krijgen van een doorsnee van de manier waarop bij Planeta werd gewerkt. Het aantal van twee colporteurs is een te gering aantal om een representatief beeld te geven voor de manier waarop bij Planeta in het algemeen werd gewerkt.

4.2.4 De rechtbank ziet geen aanleiding de verklaringen van de twee verhoorde colporteurs buiten beschouwing te laten. Zoals hiervoor reeds is overwogen, was het doel van het onderzoek van verweerder niet om een beeld te krijgen van de doorsnee handelwijze van eiseres. Verweerder heeft onderzocht of eiseres bij het gebruik van het middel colportage in strijd met de wettelijke bepalingen heeft gehandeld. De verklaringen van de colporteurs kunnen aan het bewijs hiervoor bijdragen.

4.2.5 Voor wat betreft het Newcom rapport wordt het volgende overwogen. Newcom heeft in opdracht van zowel de NMa als verweerder een onderzoek uitgevoerd naar de handelwijze van eiseres bij klantenwerving via colportage. In april en mei 2010 is een telefonische enquête uitgevoerd onder een steekproef (478 bruto-klanten) van alle bruto-klanten die in de periode van 1 januari 2010 tot en met 31 maart 2010 via colportage een contract voor levering van elektriciteit en gas hebben afgesloten met eiseres (2.908 bruto-klanten). Een bruto-klant is een klant die tijdens een verkoopgesprek gevoerd tijdens huis-aan-huis colportage een overeenkomst heeft ondertekend. Hieronder vallen ook de klanten die nadien binnen de afkoelingsperiode of bedenktijd de overeenkomst hebben ontbonden.

4.2.6 Van Koppen is van mening, dat de bij het onderzoek gehanteerde hoofdvraag vaag is. Hij vult deze nader in door aan te nemen dat is beoogd te onderzoeken in welke mate bij de colportage in opdracht van eiseres werd voldaan aan de relevante wettelijke bepalingen. Volgens Van Koppen berust de presumptie dat validiteit zonder meer bereikt wordt met een telefonische enquête op een misvatting. Verder wordt uit het rapport de steekproeftrekking niet duidelijk. Als men met het onderzoek van Newcom het gedrag van colporteurs in kaart wil brengen, dan moet men niet alleen de bruto-klanten enquêteren, maar ook de mensen bij wie de colporteur aan de deur is geweest en die geen overeenkomst hebben gesloten, aldus Van Koppen. Van Koppen ziet hierin een potentieel groot probleem als men onderzoek wil doen naar de manier waarop colporteurs in het algemeen aan de deur optreden. Tevens is sprake van een non-response van 22%, wat meestal niet als een probleem wordt gezien. Bij een onderwerp als in deze zaak zou dit naar zijn mening echter wel het geval kunnen zijn, omdat aangenomen kan worden dat mensen die sterke negatieve gevoelens hebben over de colportage relatief vaak aan het onderzoek meededen en op die manier hebben bijgedragen aan een voor eiseres ongunstig resultaat. Ook heeft Newcom de kennis van de Nederlandse taal en het geheugen van de mensen getoetst, maar is niet duidelijk wat is gedaan met diegenen die hierop slecht hebben gescoord. De enquêteur heeft van deze punten een schatting gemaakt, wat extra ruis en fouten kan opleveren. De steekproef van 478 respondenten acht Van Koppen voldoende groot. Wel heeft een misvatting plaatsgevonden in die zin dat de foutenmarge bepalend zou zijn voor de generaliseerbaarheid van het onderzoek. Bij deze vraag spelen statistische overwegingen slechts een geringe rol. Verder kunnen resultaten pas worden beoordeeld als er wordt vergeleken, of bij veranderingen. Voorts geeft Van Koppen aan, dat bij het onderzoek geen rekening is gehouden met het feit dat de vraag een overheersende invloed heeft op het verkregen antwoord (demand characteristics). De wijze van introductie van het onderzoek en de vragenlijst kunnen meer negatieve antwoorden tot gevolg hebben gehad. Nu het effect hiervan niet duidelijk is, kan aan de resultaten van het onderzoek geen betekenis worden gegeven. Ook zijn veel van de vragen te ingewikkeld voor de meeste respondenten. De problemen met de interpretatie van de onderzoeksgegevens worden versterkt doordat bij veel antwoorden niet de percentages worden gegeven van alle antwoordcategorieën. De interpretatie van gegevens, de op grond van de gegevens getrokken conclusies zijn niet (geheel) juist, aldus Van Koppen.

4.2.7 De rechtbank is van oordeel dat met het rapport van Van Koppen niet is aangetoond dat het Newcom onderzoek ondeugdelijk is. Een groot deel van het commentaar van Van Koppen kan worden gepasseerd, nu het Newcom onderzoek zich richt op de ervaringen met colportage van consumenten die bij eiseres klant waren geworden in een bepaalde periode. Met andere woorden, het onderzoek richt zich op die consumenten die een positieve aankoopbeslissing hadden genomen (ook als deze nadien binnen de afkoelingsperiode of bedenktijd de overeenkomst hebben ontbonden). Van deze personen kan verwacht worden dat zij (meer) herinnering hebben aan de gang van zaken dan van personen die geen contract hebben afgesloten. Het onderzoek heeft niet ten doel gehad een representatief beeld te schetsen van colportage door eiseres in het algemeen. Verweerder wil immers geen inzicht krijgen in de wijze van colportage door eiseres in het algemeen, maar of sprake is geweest van mogelijke overtredingen bij de colportage door eiseres. Gelet op het doel van het onderzoek acht de rechtbank de samenstelling van de steekproef dan ook niet onjuist. Met betrekking tot de responsverantwoording, wijst de rechtbank op de door Newcom gegeven toelichting, dat de meest genoemde redenen om niet aan het onderzoek deel te nemen zijn te relateren aan ‘geen zin’ of ‘ geen tijd’ en dat er geen structurele redenen zoals als negatieve houding ten opzichte van de leverancier zijn gebleken. Gelet op de omvang van de steekproef en de hoge respons bestaat geen aanleiding om aan de representativiteit van het onderzoek te twijfelen. De in het onderzoek gestelde vragen zijn naar het oordeel van de rechtbank niet zodanig complex dat zij voor consumenten onbegrijpelijk zouden zijn, hetgeen bij het onderzoek ook niet is gebleken. Ook van het opzettelijk sturen op antwoorden blijkt niet uit het rapport. De vragen die consumenten voorgelegd kregen zijn bekend en boden consumenten voldoende ruimte. Consumenten konden en hebben ook laten weten dat zij zich iets niet meer konden herinneren, of zij het eens waren met bepaalde stellingen of dat iets in hun geval niet van toepassing was. In de bij de enquête gebruikte vragenlijst is ook een aantal open vragen gesteld, zodat de ondervraagde in eigen bewoordingen kon aangeven wat er tijdens het verkoopgesprek is gezegd en hoe hij/zij het verkoopgesprek heeft ervaren. Bij het voorgaande heeft de rechtbank tevens relevant geacht dat de resultaten van het onderzoek in overeenstemming zijn met de meldingen van consumenten en met de instructies, die eiseres zelf aan de colporteurs heeft verstrekt.

4.2.8 Eiseres heeft eerst ter zitting verzocht om Van Koppen als deskundige ter zitting te horen, in het geval dat de rechtbank van oordeel zou zijn dat haar beroepsgronden ten aanzien van de bewijsmiddelen niet zouden slagen. De rechtbank acht dit verzoek in strijd met de goede procesorde en proceseconomie en zal dit dan ook passeren.

Nemo tenetur-beginsel

5.1 Bij brief van 29 januari 2010 heeft verweerder inlichtingen verzocht van eiseres, waaronder een overzicht van alle door de onderneming door middel van colportage geworven afnemers in de periode 1 januari 2009 - 1 februari 2010. Hieraan heeft eiseres bij e-mail van 5 februari 2010 voldaan. Bij brief van 1 april 2010 heeft verweerder aangegeven dat het overzicht van 1 januari 2010 - 1 februari 2010 nog zou moeten worden overgelegd en is het verzoek gedaan om alle door colportage geworven afnemers in de periode

1 februari 2010 - 1 maart 2010 te verstrekken. Bij e-mail van 9 april 2010 is aan het inlichtingenverzoek voldaan en is alle informatie in één overzicht geplaatst.

5.2 Eiseres stelt dat het overzicht dat zij heeft verstrekt van het bewijs en van de daarop gestoelde bewijsmiddelen (waaronder het Newcom rapport) moet worden uitgesloten, op de grond dat zij niet is gehouden om aan de bewijslevering tegen zichzelf mee te werken. Daartoe heeft zij gewezen op artikel 6 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) en het arrest Saunders van 17 december 1996 van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). In dit verband stelt eiseres dat het door haar op verzoek van verweerder verstrekte overzicht informatie betreft die niet onafhankelijk van haar wil bestond. Het overzicht bevond zich niet in de administratie van eiseres en zij heeft dat moeten samenstellen. Dat samenstellen is verder gegaan dan het enkel verstrekken van de informatie.

5.3 De rechtbank merkt op dat het in artikel 6 van het EVRM begrepen recht om niet aan de bewijslevering tegen zichzelf mee te werken primair betrekking heeft op het recht om te zwijgen. Het strekt zich niet uit tot het gebruik in strafzaken van informatie die van de beklaagde kan worden verkregen door middel van dwangmiddelen en waarvan het bestaan onafhankelijk is van de wil van de betrokkene, zoals documenten die verkregen worden op basis van een huiszoekingsbevel.

In het onderhavige geval gaat het om een verzoek van een toezichthouder om op basis van artikel 5:16 van de Awb inlichtingen te vorderen en op basis van artikel 5:17 van de Awb inzage in gegevens en bescheiden te vorderen, waaraan een bedrijf op grond van artikel 5:20 van de Awb verplicht is zijn medewerking te verlenen. De rechtbank acht de door eiseres voorgestane uitleg van het criterium “onafhankelijk van de wil van betrokkene” te beperkt. Verweerder heeft verzocht om een deel van de klantenadministratie van eiseres. Eiseres beschikt over de contracten die via colportage zijn afgesloten en over een klantenadministratie. Aan haar is dan ook enkel gevraagd om reeds bestaande informatie. Dat zij op verzoek van verweerder bepaalde gegevens uit haar administratie heeft moeten halen, maakt niet dat deze informatie niet reeds in haar administratie aanwezig was. Van strijd met artikel 6 van het EVRM is naar het oordeel van de rechtbank derhalve geen sprake. Er is geen reden om het overzicht en de daarop gestoelde bewijsmiddelen (waaronder het Newcom rapport) van het bewijs uit te sluiten.

Artikel 6:193c, eerste lid, aanhef en onder d, van het BW (onjuiste dan wel misleidende informatie verstrekken over het bestaan van een specifiek prijsvoordeel, te weten een (gegarandeerde) korting, teruggave of besparing op de energierekening).