HvJ EU, 05-04-2017, nr. C-376/15 P, nr. C-377/15 P

In het bestreden arrest heeft het Gerecht geoordeeld dat artikel 2, lid 11, van de basisverordening, gelezen in samenhang met artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst, vereist dat de instellingen, wanneer zij de dumpingmarges vaststellen, uitsluitend vergelijkbare transacties vergelijken met de normale waarde. Vanwege de verwijzing in die voorschriften naar de bepalingen betreffende de billijke vergelijking, zijn de instellingen gehouden om de transacties ‘zo veel mogelijk’ vergelijkbaar te maken door correcties toe te passen. De betrokken bepalingen vereisen verder niet dat de vergelijking ‘zo billijk’ mogelijk is, maar enkel dat zij ‘billijk’ is.39.

In dit geval konden volgens het Gerecht alle soorten van het betrokken product met het ‘soortgelijke’ product worden gelijkgesteld en konden zij dus als vergelijkbaar worden beschouwd. Dat was echter niet automatisch het geval bij de prijzen van bepaalde soorten van het betrokken product, te weten de prijzen van de door de Chinese producenten-exporteurs uitgevoerde producten die niet werden geproduceerd door de Indiase producent. Doordat in India voor deze, evengoed soortgelijke, soorten van het betrokken product geen verkoopprijzen voorhanden waren, was het voor die soorten van het betrokken product niet mogelijk om een vergelijking te maken met het oog op de berekening van de dumpingmarges.40.

Het Gerecht heeft vervolgens de verschillende in de basisverordening vervatte methoden onderzocht waarmee de instellingen eventueel de normale waarde hadden kunnen bepalen voor de soorten van het betrokken product waarvoor bij de Indiase producent geen overeenkomstig product voorhanden was. Volgens het Gerecht hadden deze methoden echter, al aangenomen dat zij haalbaar zijn, niet voor een billijkere vergelijking gezorgd dan die welke de instellingen hebben verricht.41. Het Gerecht heeft tevens de door rekwirantes aangedragen argumenten over de representativiteit van de berekende dumpingmarges voor alle uitgevoerde soorten van het betrokken product verworpen.42. Op basis van deze analyse heeft het Gerecht de conclusie getrokken dat de Raad geen kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt door de uitvoertransacties voor de soorten van het betrokken product waarvoor van de producent in het referentieland geen verkoopprijzen beschikbaar waren, uit te sluiten van de berekening van de dumpingmarge.

Rekwirantes betogen in de eerste plaats dat het Gerecht een onjuiste uitlegging heeft gegeven aan artikel 2, lid 11, van de basisverordening en artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst. Deze twee bepalingen moeten zo worden uitgelegd dat op grond hiervan is vereist dat alle uitvoerverkooptransacties voor het betrokken product zoals dat is gedefinieerd bij de opening van het onderzoek, moeten worden betrokken in de vergelijking ter berekening van de dumpingmarge. Deze marge moet immers betrekking hebben op het onderzochte product in zijn geheel. Voorts kan de status van land zonder markteconomie geen afbreuk doen aan de voorschriften inzake de vaststelling van de dumpingmarge.

In de tweede plaats heeft het Gerecht de verplichtingen inzake de berekening van de dumpingmarge en de verplichtingen inzake de billijke vergelijking door elkaar gehaald. Ten eerste heeft het Gerecht bij de beoordeling of de verschillende benaderingen voor de vergelijking van alle uitvoertransacties al dan niet ‘billijker’ waren, de verplichtingen inzake de berekening van de dumpingmarge op één lijn gesteld met de verplichtingen inzake de billijke vergelijking. Ten tweede moet de vraag of de berekening van de dumpingmarge in overeenstemming is met artikel 2, lid 11, van de basisverordening, niet worden beoordeeld aan de hand van het begrip ‘vergelijkbare prijzen’43., maar aan de hand van het begrip ‘vergelijkbare transacties’. Rekwirantes komen ook op tegen de door het Gerecht gebruikte uitdrukking ‘zo veel mogelijk’.44.

In de derde plaats is de analyse van het Gerecht hoe dan ook onjuist. Volgens rekwirantes gaat het er niet om vast te stellen dat de ene benadering billijker is dan de andere, maar om vast te stellen dat de gevolgde benadering in overeenstemming is met artikel 2, lid 11, van de basisverordening en artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst. Het is aan de instellingen, en niet aan de betrokken partijen, om toe te zien op de naleving van deze bepalingen. Het begrip ‘representativiteit’ is niet van belang, aangezien het noch in de basisverordening noch in de antidumpingovereenkomst wordt genoemd. In ieder geval hebben rekwirantes aangetoond dat de door de instellingen ten aanzien van hen gebruikte uitvoertransacties niet representatief zijn.

De instellingen bestrijden de grieven van rekwirantes. De Commissie stelt om te beginnen dat het eerste middel niet-ontvankelijk is, aangezien rekwirantes opkomen tegen de beoordeling van de feiten en geen onjuiste rechtsopvatting hebben gesteld, en dat dit middel voorts niet ter zake dienend is. Verder zou de door rekwirantes bepleite uitlegging van artikel 2, lid 11, van de basisverordening en artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst volgens de Commissie de geest en inhoud van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst verdraaien, waar dat artikel is ‘doortrokken’ van het beginsel van een ‘billijke vergelijking’, welk beginsel voorrang heeft. De Raad is van opvatting dat uit de bewoordingen van de basisverordening en de antidumpingovereenkomst duidelijk blijkt dat de eis van een billijke vergelijking voorgaat op de verplichting om de dumpingmarge te berekenen op basis van alle uitvoertransacties. Volgens de instellingen zijn de door rekwirantes aangevoerde rechtspraak en rapporten van de beroepsinstantie van het DSB niet van belang, omdat deze betrekking hebben op de vraag naar de nulmargemethode. Deze vraag is een geheel andere dan die waarom het in deze zaken gaat. Daarentegen laat de uitlegging die de beroepsinstantie van het DSB heeft gegeven aan artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst zien dat het woord ‘vergelijkbaar’ van groot belang is om een ‘billijke vergelijking’ te waarborgen. Uit de rechtspraak blijkt verder dat het begrip ‘representativiteit’ van belang is.

Dit middel betreft de omvang van de op de instellingen rustende verplichtingen wanneer zij het bestaan van de dumpingmarge in de zin van artikel 2, lid 11, van de basisverordening vaststellen.

De door rekwirantes aangedragen grieven betreffen de in het bestreden arrest aan deze bepaling gegeven uitlegging — zoals weergegeven in de punten 45 en 46 van deze conclusie — op basis waarvan het Gerecht in dit geval heeft aanvaard dat uitvoertransacties betreffende bepaalde soorten van het betrokken product zijn uitgesloten van de berekening van de dumpingmarge.

Om te beginnen moet worden opgemerkt dat het eerste middel, anders dan de Commissie stelt, niet in zijn geheel niet-ontvankelijk is en niet als niet ter zake dienend kan worden beschouwd.

Naar mijn mening blijkt uit de samenvatting van de argumenten van rekwirantes namelijk duidelijk45. dat zij het Gerecht onjuiste rechtsopvattingen verwijten wegens een beweerde onjuiste uitlegging van de bepalingen van de basisverordening en de antidumpingovereenkomst inzake de berekening van de dumpingmarge en de billijke vergelijking. Dit zijn rechtsvragen die in het kader van een hogere voorziening ontvankelijk zijn.

Verder kan niet gezegd worden dat het middel niet ter zake dienend is. Mocht het Hof het middel immers gegrond verklaren en oordelen dat de door het Gerecht aan de betrokken bepalingen van de basisverordening en de antidumpingovereenkomst gegeven uitlegging onjuist is, dan berust het bestreden arrest op een onjuiste rechtsopvatting die tot vernietiging ervan zou leiden.

Wat betreft de inhoudelijke beoordeling van de verschillende grieven van rekwirantes, dient er om te beginnen aan te worden herinnerd dat, zoals het Gerecht terecht heeft opgemerkt, de instellingen volgens vaste rechtspraak op het gebied van de gemeenschappelijke handelspolitiek, en met name ter zake van handelsbeschermende maatregelen, over een ruime beoordelingsbevoegdheid beschikken wegens de ingewikkeldheid van de economische, politieke en juridische situaties die zij moeten onderzoeken.46.

Meer in het bijzonder volgt uit de rechtspraak dat voor de toepassing van artikel 2, lid 11, van de basisverordening, en met name voor de keuze tussen verschillende methoden voor de berekening van de dumpingmarge, ingewikkelde economische situaties moeten worden beoordeeld.47.

Hoewel de instellingen bij de toepassing van artikel 2, lid 11, van de basisverordening beschikken over beoordelingsbevoegdheid, dient deze bevoegdheid wel in overeenstemming met het door die verordening geschapen regelgevend kader te worden uitgeoefend. In dit verband lijken mij twee bijzondere eisen van belang die uit dit regelgevend kader voortvloeien.

In de eerste plaats dient te worden opgemerkt dat het regelgevend kader voor antidumping ziet op dumping van een product. De in artikel 1, lid 2, van de basisverordening gegeven definitie van dumping zelf spreekt van ‘dumping van een product’.48.

Het is dus niet voor niets dat een van de eerste stappen die de instellingen in het kader van hun onderzoeken inzake antidumping zetten, bestaat in het definiëren van het onderzochte product. Deze definitie strekt ertoe een lijst op te stellen van producten waarvan de invoer voorwerp van het antidumpingonderzoek is en waarop in voorkomend geval naar aanleiding van dat onderzoek antidumpingrechten zullen worden toegepast.49. Tevens wordt aan de hand van deze definitie het ‘soortgelijke product’ in de zin van artikel 1, lid 4, van de basisverordening aangewezen.

Zodra de instellingen het betrokken product hebben gedefinieerd, zijn zij gehouden om dit product tijdens het gehele onderzoek op consequente wijze en overeenkomstig die definitie te behandelen.50.

Dat betekent in het bijzonder dat wanneer de instellingen het bestaan van dumpingmarges vaststellen, zij deze moeten vaststellen ten aanzien van het betrokken product, zoals gedefinieerd in het kader van het onderzoek, en meer specifiek ten aanzien van het product in zijn geheel.51. Zij kunnen niet eerst het onderzochte product op een bepaalde manier definiëren om vervolgens de dumpingmarges op een niet geheel met die definitie coherente manier te berekenen.

Dat betekent niet dat het de instellingen verboden is om het betrokken product onder te verdelen in soorten of modellen en verschillende vergelijkingen te maken ingeval zij dat geboden achten met het oog op de vaststelling van de dumpingmarges. De eis om het product tijdens het onderzoek op consequente wijze te behandelen brengt evenwel met zich dat het nodig is om de resultaten van al die vergelijkingen in aanmerking te nemen en om de dumpingmarges voor het product in zijn geheel vast te stellen.52.

In de tweede plaats volgt reeds uit de bewoordingen van artikel 2, lid 11, van de basisverordening dat de vaststelling van de dumpingmarges is onderworpen aan de eis dat die marges de dumping volledig tot uitdrukking brengen.53.

Het is dus aan de instellingen om in het kader van de uitoefening van hun beoordelingsbevoegdheid bij de toepassing van artikel 2, lid 11, van de basisverordening, de methodes voor de berekening van de dumpingmarges zodanig toe te passen dat de vastgestelde marges de dumping volledig tot uitdrukking brengen.54.

Een uitlegging van artikel 2, lid 11, van de basisverordening zoals die welke het Gerecht in het bestreden arrest heeft gegeven, waarbij het de instellingen zou zijn toegestaan om uitvoertransacties voor bepaalde soorten van het betrokken product zoals gedefinieerd in het kader van het onderzoek, van de berekening van de dumpingmarge uit te sluiten, maar waarbij hun tegelijkertijd wordt toegestaan de aldus berekende dumpingmarges op alle soorten van het betrokken product toe te passen, kan naar mijn opvatting in strijd geraken met de twee vereisten genoemd in de punten 62 en 63 alsmede 65 en 66 van deze conclusie.

Indien immers bepaalde soorten van het betrokken product niet in aanmerking worden genomen bij de berekening van de dumpingmarges, dan worden die marges uitsluitend berekend voor een gedeelte van het betrokken product en niet voor het product in zijn geheel, zoals gedefinieerd in het kader van het onderzoek.

Door de uitvoertransacties voor bepaalde soorten van het betrokken product niet te betrekken in de berekening van de dumpingmarges, kunnen de instellingen voorts geen rekening houden met, en geen inzicht krijgen in, de invloed die deze transacties hebben op de berekening van de dumpingmarges als geheel. Dat betekent dat die marges de dumping zodoende mogelijk niet volledig tot uitdrukking brengen.

De conclusie dat de instellingen uitvoertransacties voor bepaalde soorten van het betrokken product niet mogen uitsluiten van de berekening van de dumpingmarges vindt overigens ten eerste bevestiging in de bewoordingen van artikel 2, lid 11, van de basisverordening, ten tweede in de rechtspraak van het Hof, en ten derde in de uitlegging die binnen de WTO wordt gegeven aan artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst.

Ten eerste voorzien de bewoordingen van artikel 2, lid 11, van de basisverordening er namelijk uitdrukkelijk in dat in het kader van de eerste symmetrische methode het bestaan van dumpingmarges wordt vastgesteld door vergelijking van een gewogen gemiddelde normale waarde met een gewogen gemiddelde prijs van alle exporttransacties naar de Unie. Deze formulering laat weinig ruimte voor de mogelijkheid om de uitvoertransacties voor bepaalde soorten van het betrokken product uit te sluiten van de berekening van de dumpingmarge.

Ten tweede heeft het Hof in het arrest Ikea Wholesale55. het de Raad aangerekend dat hij ‘de totale dumpingmarge niet [had] berekend op basis van vergelijkingen waaruit alle vergelijkbare exportprijzen duidelijk zichtbaar waren’.56.

Ten derde heeft de beroepsinstantie van het DSB bij de uitlegging van artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst uitdrukkelijk aangegeven dat het bestaan van dumpingmarges voor het betrokken product moet worden vastgesteld ‘door een vergelijking tussen de gewogen gemiddelde normale waarde en de gewogen gemiddelde prijs van alle vergelijkbare uitvoertransacties, dat wil zeggen alle transacties voor alle modellen of soorten van het onderzochte product’.57.

Deze verwijzingen naar de bewoordingen van artikel 2, lid 11, van de basisverordening, de rechtspraak van het Hof en de uitspraken van de beroepsinstantie van het DSB in gevallen waarin het ging om de toelaatbaarheid van de zogeheten ‘nulmarge’-methode58. moeten op twee punten worden verduidelijkt.

De eerste verduidelijking betreft de uitlegging die het Gerecht heeft gegeven aan artikel 2, lid 11, van de basisverordening. Het Gerecht heeft deze bepaling namelijk uitgelegd in het licht van artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst en met inaanmerkingneming van de verplichting om een ‘billijke vergelijking’ te verrichten als bedoeld in artikel 2, lid 10, van de basisverordening en artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst.

Volgens het Gerecht volgt uit al deze bepalingen in essentie dat de instellingen de normale waarde niet met de prijs van alle uitvoertransacties voor het betrokken product hoeven te vergelijken, maar enkel met alle ‘transacties die daarmee vergelijkbaar zijn’.59. In dit geval waren de uitvoertransacties voor de soorten van het betrokken product waarvoor bij de Indiase producent geen overeenkomstig product en dus geen vergelijkbare (verkoop)prijs voorhanden was, volgens het Gerecht geen vergelijkbare transacties. Bij het ontbreken van een methode waarmee een billijkere vergelijking mogelijk was geweest dan die welke de instellingen hebben verricht, was het dus legitiem om die transacties uit te sluiten van de berekening van de dumpingmarges.

Dienaangaande dient evenwel ten eerste te worden opgemerkt dat met het oog op de toepassing van artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst — in het licht waarvan het Gerecht artikel 2, lid 11, van de basisverordening heeft uitgelegd — alle transacties voor elk van de soorten van het betrokken product als ‘vergelijkbare uitvoertransacties’ moeten worden beschouwd, zoals blijkt uit punt 73 van deze conclusie.60. Indien namelijk alle soorten van het betrokken product zoals gedefinieerd tijdens het onderzoek kunnen worden gelijkgesteld met het soortgelijke product, dan gebiedt het in punt 62 van deze conclusie genoemde vereiste van consequente behandeling van het betrokken product (en het soortgelijke product) dat al deze productsoorten noodzakelijkerwijs als vergelijkbaar worden beschouwd, zodat alle daarop betrekking hebbende transacties vergelijkbaar zijn, en dit ondanks het ontbreken van gegevens over de prijzen van bepaalde van deze transacties.

Ingeval de instellingen niet beschikken over gegevens ter zake van de prijzen (ongeacht of het gaat om het land van uitvoer of in voorkomend geval een referentieland) voor bepaalde soorten van het betrokken product, dan hebben zij twee keuzemogelijkheden: hetzij zij beperken de reikwijdte van de definitie van het betrokken product door van het onderzoek de productsoorten uit te sluiten waarvoor geen vergelijkbare prijzen beschikbaar zijn61., hetzij zij construeren de normale waarde voor deze soorten van het betrokken product, zodanig dat bij de vaststelling van de dumpingmarges ook rekening kan worden gehouden met de uitvoertransacties voor die productsoorten.

Ten tweede ziet de verplichting om een billijke vergelijking te maken, vanwege de verwijzing in artikel 2, lid 11, van de basisverordening naar artikel 2, lid 10, van diezelfde verordening62., weliswaar mede op de vaststelling van de dumpingmarges, maar dat heeft geenszins tot gevolg dat deze verplichting zo kan worden uitgelegd dat zij de reikwijdte van de definitie van het betrokken product beperkt of afdoet aan de verplichting om bij de vaststelling van de dumpingmarges rekening te houden met alle uitvoer van dit product naar de Unie.63.Verder biedt artikel 2, lid 10, van de basisverordening op geen enkele wijze aanknopingspunten voor het bestaan van het begrip ‘billijkere vergelijking’, waarop het Gerecht een belangrijk deel van zijn redenering baseert64..

De tweede verduidelijking betreft de omstandigheid dat het Gerecht voor dit geval uitdrukkelijk het belang heeft uitgesloten van de gevallen waarin de nulmargemethode is toegepast.65.

Meer in het bijzonder heeft het Gerecht de zaak Ikea Wholesale, waarin de instellingen die methode hebben toegepast, irrelevant geacht op basis van de overweging dat ‘in dit geval niet kan worden geoordeeld dat de dumpingmarge niet is berekend aan de hand van een relevante selectie van de soorten van het betrokken product en daarin dusdoende niet alle vergelijkbare uitvoerprijzen worden weerspiegeld’.66. Het Gerecht heeft vervolgens geoordeeld dat, anders dan bij de toepassing van de nulmargemethode — waarbij de gehele categorie soorten van het betrokken product waarvoor een negatieve dumpingmarge was vastgesteld, bij de vergelijking ter vaststelling van de dumpingmarges buiten beschouwing was gelaten —, in dit geval niet kon worden geoordeeld dat de benadering van de instellingen tot gevolg heeft gehad dat het resultaat van de berekening van de dumpingmarge hoger is uitgevallen.67.

Ik geloof niet dat in dit geval het belang van de rechtspraak en de uitspraken van het DSB inzake de toepassing van de nulmargemethode categorisch kan worden uitgesloten, zoals het Gerecht heeft gedaan. Die gevallen en deze zaak vertonen immers een sterke gelijkenis doordat zij alle betrekking hebben op de omstandigheid dat een deel van de uitvoertransacties voor het betrokken product zoals gedefinieerd tijdens het onderzoek, niet in aanmerking is genomen bij de vaststelling van de dumpingmarges. In het kader van de zaken over de nulmargemethode ging het om transacties waarvoor de vergelijking van hun prijs met de normale waarde een negatieve marge had opgeleverd. In deze zaak gaat het om transacties betreffende productsoorten waarvoor de instellingen niet over verkoopprijsgegevens beschikten. Het verschil tussen beide soorten gevallen is enkel dat in het eerste geval de invloed van de betrokken transacties op de vaststelling van de dumpingmarges wordt vertekend, terwijl in dit geval de invloed van deze uitvoertransacties op de genoemde vaststelling als gevolg van hun uitsluiting simpelweg buiten beschouwing is gelaten.

Ik zie echter niet in waarom dit onderscheid tot gevolg zou moeten hebben dat de beginselen die in die uitspraken over de vaststelling van de dumpingmarges zijn ontwikkeld — en specifiek de eis dat bij deze vaststelling alle uitvoer van het betrokken product in aanmerking wordt genomen — mogen worden verwaarloosd en in dit geval dus niet toepasselijk zijn.

Wat betreft het argument over de representativiteit van de dumpingmarges zoals berekend voor alle soorten van betrokken product68., dient te worden opgemerkt dat, zelfs indien die marges representatief zouden zijn voor de vijf meest verkochte productsoorten — zoals het Gerecht in punt 81 van het bestreden arrest heeft geconstateerd —, dit geheel onverlet laat dat de instellingen, door bepaalde uitvoertransacties uit te sluiten van de berekening van deze marges, hebben verzuimd om het betrokken product in zijn geheel in aanmerking te nemen en die marges overeenkomstig artikel 2, lid 11, van de basisverordening te berekenen aan de hand van de prijzen van alle uitvoer van dit product naar de Unie.69.

Het is voorts niet in geschil dat in dit geval 38 % onderscheidenlijk 43 % van de verkoop van beide rekwirantes niet is betrokken in de berekening van de dumpingmarges, zodat de representativiteit van deze marges voor die verkoop twijfelachtig is en tevens de vraag kan worden gesteld of, althans wat rekwirantes betreft, is voldaan aan de in de punten 65 en 66 van deze conclusie genoemde eis dat de dumpingmarge de dumping volledig tot uitdrukking brengt.70.

Wat ten slotte de overweging van het Gerecht in punt 89 van het bestreden arrest betreft, dat het gebruik van de referentielandmethode aanvullende moeilijkheden met zich kan brengen, merk ik op dat niets in artikel 2, lid 7, onder a), van de basisverordening of in de met die bepaling nagestreefde doelstellingen71. rechtvaardigt dat deze bepaling aldus wordt uitgelegd dat zij de in artikel 2, lid 11, van die verordening bedoelde verplichting beperkt om bij de vaststelling van de dumpingmarge alle uitvoer naar de Unie van het betrokken product, zoals gedefinieerd tijdens het onderzoek, in aanmerking te nemen.

Gelet op een en ander ben ik om de hierboven genoemde redenen van opvatting dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Raad geen kennelijke beoordelingsfout had gemaakt door de uitvoertransacties voor bepaalde soorten van het betrokken product uit te sluiten van de berekening van de dumpingmarge, zodat de litigieuze verordening niet in strijd was met artikel 2, lid 11, van de basisverordening en artikel 2.4.2 van de antidumpingovereenkomst. Daarom geef ik het Hof in overweging het eerste middel van de hogere voorziening gegrond te verklaren.

Rekwirantes betogen dat het Gerecht een fout heeft gemaakt door niet te oordelen dat de instellingen in strijd hebben gehandeld met artikel 2, lid 10, van de basisverordening en artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst door hun verzoeken tot correctie voor verschillen tussen hun productiekosten en die van de Indiase producent72., en tevens voor verschillen in verbruiksefficiëntie en productiviteit73. af te wijzen.

Met het derde onderdeel van het tweede middel stellen rekwirantes dat het Gerecht artikel 2, lid 10, van de basisverordening, artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst en het beginsel van behoorlijk bestuur heeft geschonden.

Rekwirantes richten zich tegen punt 112 van het bestreden arrest, waarin het Gerecht hun grief heeft verworpen dat de instellingen in strijd hebben gehandeld met hun verplichting om aan te geven welke gegevens noodzakelijk zijn om te kunnen verzoeken om correcties en om rekwirantes geen onredelijke bewijslast op te leggen.

Rekwirantes stellen dat de door het Gerecht benadrukte omstandigheid dat zij hebben kunnen begrijpen op welke gronden hun verzoeken tot correctie zijn afgewezen, niet van belang is voor de vraag of hun een onredelijke bewijslast is opgelegd. Voorts hebben de instellingen aan de ene kant alle gegevens over de producent van het referentieland als vertrouwelijk aangemerkt, maar aan de andere kant van rekwirantes verlangd dat zij aantoonden dat de Indiase producent de beweerde verschillen in zijn prijzen had verwerkt. Zonder toegang tot de gegevens over de Indiase producent kan echter onmogelijk aan die bewijslast worden voldaan.

Dit onderdeel stelt de kwestie aan de orde hoe twee eisen die in bepaalde omstandigheden tegenstrijdig kunnen lijken, met elkaar in overeenstemming kunnen worden gebracht. Enerzijds is daar de eis om de vertrouwelijkheid te waarborgen van de gegevens van ondernemingen die bereid zijn om in het kader van een antidumpingonderzoek mee te werken met de instellingen. Deze eis is van bijzonder belang in gevallen waarin de referentielandmethode wordt toegepast en de instellingen zich in het algemeen baseren op gegevens die worden verstrekt door ondernemingen in het referentieland die hun medewerking verlenen aan het onderzoek. Indien deze eis zou worden veronachtzaamd, zou immers ernstig afbreuk kunnen worden gedaan aan de mogelijkheid om dergelijke onderzoeken uit te voeren. Tegenover deze eis staat anderzijds de eis dat partijen die correctieverzoeken op de voet van artikel 2, lid 10, van de basisverordening indienen, de beschikking kunnen hebben over de noodzakelijke gegevens voor de onderbouwing van hun verzoeken.83.

In dit verband moet om te beginnen worden opgemerkt dat in artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst is vermeld dat de ‘autoriteiten […] de belanghebbenden mede[delen] welke gegevens zij voor een billijke vergelijking nodig hebben en […] deze belanghebbenden geen onredelijke bewijslast op[leggen]’.

In haar in de punten 7, 40 en 41 van deze conclusie genoemde rapport van 28 juli 2011 in de zaak ‘Europese Gemeenschappen — Definitieve antidumpingmaatregelen inzake ijzeren of stalen bevestigingsmiddelen uit China’, heeft de beroepsinstantie van het DSB opgemerkt dat die bepaling voorschrijft dat de met het onderzoek belaste autoriteiten de partijen melden welke gegevens de correctieverzoeken moeten bevatten, zodat de belanghebbenden in staat zijn dergelijke verzoeken in te dienen.84.

Dienaangaande moet worden geconstateerd dat de hierboven genoemde, expliciet in artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst opgenomen eisen niet uitdrukkelijk zijn overgenomen in de tekst van artikel 2, lid 10, van de basisverordening. Ik ben evenwel van mening dat deze eisen voortvloeien uit een uitlegging van deze bepaling in het licht van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst en dat zij hoe dan ook behoren bij het beginsel van behoorlijk bestuur zoals verankerd in artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.85.

Anders dan het geval is in een normaal antidumpingonderzoek, worden in een onderzoek waarin de normale waarde wordt vastgesteld aan de hand van de prijzen van een producent in een referentieland, de gegevens over die waarde verkregen van een derde en betreffen deze een ander land dan het land van de onderzochte producenten-exporteurs. Aangezien zij geen toegang hebben tot deze gegevens, zal het voor deze producenten-exporteurs moeilijk zijn om de beschikking te krijgen over de noodzakelijke gegevens om te kunnen nagaan om welke correcties bij de instellingen kan worden verzocht teneinde zodoende rekening te houden met eventuele verschillen die afbreuk doen aan de vergelijkbaarheid van de prijzen van de uitgevoerde producten en de producten die door de producent in het referentieland op de binnenlandse markt zijn verkocht.

In zo een geval is het dus aan de instellingen om de onderzochte producenten-exporteurs voldoende in te lichten om hen in staat te stellen correctieverzoeken in te dienen.

In dit verband verdient opmerking dat de beoordeling van de vraag welke specifieke gegevens in concreto moeten worden gedeeld met genoemde producenten-exporteurs zal afhangen van een beoordeling per geval, rekening houdend met de bijzondere omstandigheden van elk onderzoek. Verder is het aan de instellingen om deze gegevens op zodanige wijze aan te leveren dat rekening wordt gehouden met de eis om de vertrouwelijkheid te waarborgen van de gegevens van de ondernemingen — waaronder in voorkomend geval de producenten in het referentieland — die bereid zijn geweest mee te werken aan het betrokken onderzoek.

In dit geval blijkt dat alle gegevens met betrekking tot de vaststelling van de normale waarde aan de hand van de gegevens van de Indiase producent, geheim zijn gehouden voor de onderzochte producenten-exporteurs.86. In een dergelijke situatie is het inderdaad een zware opgave, zo niet een onmogelijke, om ‘aan te tonen dat de beweerde verschillen afbreuk doen aan de vergelijkbaarheid van de prijzen’, zoals rekwirantes betogen.87.

Gelet hierop meen ik dat het derde onderdeel van het tweede middel gegrond moet worden verklaard.

Ik wijs er echter reeds nu op dat, zelfs indien het Hof op basis van het voorgaande zou oordelen dat het Gerecht in dit geval, door niet vast te stellen dat de instellingen in strijd hebben gehandeld met hun verplichting om aan te geven welke gegevens noodzakelijk waren en om de onderzochte producenten-exporteurs geen onredelijke bewijslast op te leggen, artikel 2, lid 10, van de basisverordening heeft geschonden, dit geen gevolgen kan hebben voor de afwijzing van de door rekwirantes gedane correctieverzoeken in de litigieuze verordening. Zoals immers blijkt uit hetgeen ik heb overwogen in het kader van de analyse van het eerste en het tweede onderdeel van dit middel, kan voor de door rekwirantes gevraagde correcties vanwege de samenhang ervan met hun kostenstructuur en productieactiviteiten hoe dan ook geen verzoek worden gedaan door ondernemingen zoals rekwirantes die niet zijn aangemerkt als marktgerichte onderneming.88.

Met het vierde onderdeel van het tweede middel betogen rekwirantes dat het Gerecht in de punten 120 tot en met 124 van het bestreden arrest een fout heeft gemaakt door te oordelen dat de instellingen in de litigieuze verordening de op hen rustende motiveringsplicht hebben nageleefd. Bij zijn beoordeling van de voor de motivering vereiste mate van precisie heeft het Gerecht verzuimd rekening te houden met de context van de litigieuze verordening, namelijk de toepassing van de referentielandmethode en het ontbreken van toegang tot de gegevens over de Indiase producent. Evenzo heeft het Gerecht onvoldoende rekening gehouden met de correspondentie tussen rekwirantes en de instellingen tijdens de administratieve procedure, in het kader waarvan eerstgenoemden laatstgenoemden hadden verzocht om een uitvoerigere toelichting. Binnen deze context waren de instellingen gehouden om voldoende uitvoerig inzicht te geven in de redenen waarom de door rekwirantes aangevoerde argumenten en bewijzen ontoereikend waren om te voldoen aan de hun opgelegde bewijslast.

Dienaangaande dient eraan te worden herinnerd dat de door artikel 296 VWEU geëiste motivering volgens de rechtspraak van het Hof moet beantwoorden aan de aard van de betrokken handeling en de redenering van de instelling die de handeling heeft verricht, duidelijk en ondubbelzinnig tot uitdrukking moet doen komen, zodat de belanghebbenden kennis kunnen nemen van de rechtvaardigingsgronden van de genomen maatregel en de bevoegde rechter zijn toezicht kan uitoefenen. Dit vereiste moet worden beoordeeld aan de hand van de omstandigheden van het geval, waarbij met name rekening moet worden gehouden met de inhoud van de handeling, de aard van de redengeving en het belang dat de adressaten of andere personen die door de handeling rechtstreeks en individueel worden geraakt, bij een verklaring kunnen hebben. Het is niet noodzakelijk dat alle relevante gegevens feitelijk of rechtens in de motivering worden gespecificeerd, aangezien bij de vraag of de motivering van een handeling aan de eisen van artikel 296 VWEU voldoet, niet alleen acht moet worden geslagen op de bewoordingen ervan, doch ook op de context en op het geheel van rechtsregels die de betrokken materie beheersen.89.

Aangezien rekwirantes stellen dat het Gerecht onvoldoende rekening heeft gehouden met de correspondentie tijdens de administratieve procedure, komt dit argument in dit geval in essentie neer op het ter discussie stellen van de beoordeling van het bewijs door het Gerecht, hetgeen in een procedure in hogere voorziening niet aan de orde kan komen, zoals ik heb opgemerkt in punt 104 van deze conclusie.90.

Wat betreft het argument ontleend aan het verzuim om rekening te houden met de toepassing van de referentielandmethode, dient te worden opgemerkt dat uit de analyse in de overwegingen 41 en 103 van de litigieuze verordening, zoals weergegeven in punt 99 van het bestreden arrest, ondubbelzinnig blijkt dat de Raad wel degelijk rekening heeft gehouden met deze omstandigheid in de uiteenzetting van de redenen waarom hij van oordeel was de door rekwirantes ingediende correctieverzoeken te moeten afwijzen. Gelet hierop kan niet worden gezegd dat het Gerecht de motivering van de litigieuze verordening om die reden ten onrechte niet heeft afgekeurd. Wat betreft het argument ontleend aan het ontbreken van toegang tot de gegevens over de Indiase producent, geldt dat dit aspect geen enkele invloed heeft op de motiveringsplicht van de instellingen en dat een te beperkte toegang tot de noodzakelijke gegevens om te kunnen verzoeken om correcties, in ieder geval niet kan worden ondervangen door een eventuele uitgebreidere motivering.

Daaruit volgt dat het vierde onderdeel van het tweede middel naar mijn opvatting eveneens moet worden verworpen.

De slotsom luidt dat uit de punten 87 en 121 van deze conclusie volgt dat de door rekwirantes in de zaak C-376/15 P ingestelde hogere voorziening naar mijn opvatting moet worden toegewezen en dat het bestreden arrest moet worden vernietigd.