ABRvS, 15-07-2011, nr. 201102770/1/V3

Bij besluit van 12 februari 2011 is de vreemdeling in vreemdelingenbewaring gesteld. Dit besluit is aangehecht.

Bij uitspraak van 2 maart 2011, verzonden op dezelfde dag, heeft de rechtbank het daartegen door de vreemdeling ingestelde beroep ongegrond verklaard en het verzoek om schadevergoeding afgewezen. Deze uitspraak is aangehecht.

Tegen deze uitspraak heeft de vreemdeling bij brief, bij de Raad van State binnengekomen op 3 maart 2011, hoger beroep ingesteld. Tevens heeft hij daarbij de Afdeling verzocht hem schadevergoeding toe te kennen. Deze brief is aangehecht.

De minister heeft een verweerschrift ingediend.

De minister heeft bij brieven, bij de Raad van State binnengekomen op

In de enige grief klaagt de vreemdeling, voor zover thans van belang, dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen dat op de minister niet de verplichting rustte om voorafgaand aan de inbewaringstelling opnieuw een terugkeerbesluit, als bedoeld in richtlijn 2008/115/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 december 2008 over gemeenschappelijke normen en procedures in de lidstaten voor de terugkeer van onderdanen van derde landen die illegaal op hun grondgebied verblijven (hierna: de richtlijn) te nemen. Daartoe voert de vreemdeling aan dat de terugkeerprocedure met zijn vertrek uit Nederland is beëindigd, waardoor de minister gehouden was voorafgaand aan zijn inbewaringstelling een terugkeerbesluit te nemen. Nu de minister dit niet heeft gedaan, is de maatregel van bewaring in strijd met de richtlijn en derhalve onrechtmatig, aldus de vreemdeling.

In de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank, voor zover thans van belang, het volgende overwogen:

Uit de stukken in het dossier en het proces-verbaal van het verhandelde ter zitting van de rechtbank blijkt het volgende.

De vreemdeling is bij besluit van 12 mei 1988 ongewenst verklaard, waarna hij op 30 december 2002 is vertrokken naar Suriname. Aldaar heeft hij op 24 oktober 2003 verzocht om opheffing van zijn ongewenstverklaring. Blijkens zijn verklaring heeft de vreemdeling het besluit op dit verzoek niet in Suriname afgewacht en hij is teruggekeerd naar Nederland. Bij besluit van 9 maart 2004 is het verzoek om opheffing afgewezen. Het tegen dit besluit gemaakte bezwaar is bij besluit van 6 juli 2004 ongegrond verklaard, waarna de vreemdeling opnieuw naar Suriname is vertrokken. Vervolgens is hij in 2007 vanuit Suriname opnieuw teruggekeerd naar Nederland.

Voorts blijkt uit het dossier dat de vreemdeling op 12 februari 2011 in bewaring is gesteld en dat de minister op 18 februari 2011 met betrekking tot hem een terugkeerbesluit heeft genomen. Bij brief van 15 april 2011 heeft de minister medegedeeld dat de inbewaringstelling op 9 april 2011 is opgeheven vanwege de uitzetting van de vreemdeling.

Ingevolge artikel 3, derde lid, van de richtlijn wordt onder "terugkeer" verstaan: het proces waarbij een onderdaan van een derde land, vrijwillig gevolg gevend aan een terugkeerverplichting of gedwongen, terugkeert naar zijn land van herkomst, of een land van doorreis overeenkomstig communautaire of bilaterale overnameovereenkomsten of andere regelingen, of een ander derde land waarnaar de betrokken onderdaan van een derde land besluit vrijwillig terug te keren en waar deze wordt toegelaten.

Ingevolge het bepaalde in artikel 3, vierde lid, wordt onder "terugkeerbesluit" verstaan: de administratieve of rechterlijke beslissing of handeling waarbij wordt vastgesteld dat het verblijf van een onderdaan van een derde land illegaal is of dit illegaal wordt verklaard en een terugkeerverplichting wordt opgelegd of vastgesteld.

Zoals de Afdeling in de uitspraak van 21 maart 2011, in zaak nr. 201100307/1/V3 (www.raadvanstate.nl) heeft overwogen, vloeit uit artikel

Niet in geschil is dat het besluit op bezwaar van 6 juli 2004 tevens de vaststelling van een terugkeerverplichting inhoudt. Na uitreiking van dit besluit is de vreemdeling naar Suriname vertrokken en heeft hij aldaar verbleven. Met zijn vertrek naar Suriname heeft de vreemdeling voldaan aan de bij het besluit van 6 juli 2004 vastgestelde terugkeerverplichting. Aldus is het met die vaststelling beoogde resultaat bereikt. Dat de vreemdeling later opnieuw naar Nederland is gereisd, terwijl zijn ongewenstverklaring nog steeds van kracht was, doet daaraan niet af. Alvorens de vreemdeling op

Het hoger beroep is reeds hierom gegrond. Hetgeen overigens in de grief is aangevoerd, behoeft geen bespreking. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. Doende hetgeen de rechtbank zou behoren te doen, zal de Afdeling, gelet op het vorenstaande, het beroep van de vreemdeling tegen het besluit van 12 februari 2011 van de minister alsnog gegrond verklaren. Nu de vrijheidsontnemende maatregel reeds is opgeheven, kan een daartoe strekkend bevel achterwege blijven.

Ingevolge artikel 106, eerste lid, van de Vreemdelingenwet 2000, voor zover thans van belang, kan de rechtbank aan de vreemdeling een vergoeding ten laste van de Staat toekennen, indien zij de opheffing van een maatregel strekkende tot vrijheidsontneming beveelt. Artikel 90 van het Wetboek van Strafvordering is van overeenkomstige toepassing.

Ingevolge het eerste lid van laatstbedoelde bepaling heeft de toekenning van een schadevergoeding steeds plaats, indien en voor zover daartoe, naar het oordeel van de rechter, alle omstandigheden in aanmerking genomen, gronden van billijkheid aanwezig zijn.

Vaststaat dat de vreemdeling ongewenst is verklaard, zijn verblijf hier te lande derhalve verboden is en op hem ook anderszins de rechtsplicht rust Nederland te verlaten. Hoewel hij na zijn ongewenstverklaring Nederland enige tijd heeft verlaten, is hij in 2007 weer teruggekeerd en is hij nadien niet meer uit Nederland vertrokken. De vreemdeling heeft derhalve, terwijl hij ongewenst is verklaard, bewust gekozen voor langdurige voortzetting van zijn onrechtmatig verblijf hier te lande met het daaraan verbonden risico op steeds terugkerende inbewaringstelling. Onder de gegeven omstandigheden bestaat aanleiding de schadevergoeding tot nihil te matigen.

De minister dient op na te melden wijze in de proceskosten te worden veroordeeld.

De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State

Recht doende in naam der Koningin: