Hof Amsterdam, 24-05-2022, nr. 200.283.800/01

Het hof handhaaft hetgeen is overwogen in zijn beschikking van 14 september 2021, voor zover hierna niet anders wordt overwogen. Bij deze beschikking heeft het hof, alvorens nader te beslissen, partijen verzocht zich schriftelijk uit te laten conform hetgeen was overwogen onder 4.9 en 4.10 in die beschikking. Die overwegingen luidden als volgt:

“4.9 Voorafgaand aan de mondelinge behandeling van 15 februari 2021 hebben beide partijen nadere stukken overgelegd omtrent hun inkomens. De vrouw heeft de jaaropgave van de man over 2018 van [bedrijf A] in het geding gebracht, waarop een jaarsalaris van € 197.275,- staat vermeld (prod. 2 bij journaalbericht van 25 januari 2021), alsmede haar jaaropgave over 2020. De man heeft zijn jaaropgave over 2019 van [bedrijf B] overgelegd, met een salaris van € 135.659,- (bijlage 7 bij het journaalbericht van 22 januari 2021).

Voor zover dit alle gegevens over de periode tot juni 2019 betreft is het hof van oordeel dat partijen zich nog onvoldoende hebben kunnen uitlaten over de betekenis daarvan voor de hoogte van de partneralimentatie. Daarnaast heeft de man een salarisspecificatie van juli 2019 van de vrouw overgelegd en heeft de vrouw zelf genoemde jaaropgave over 2020 bij [bedrijf C] overgelegd, met een jaarloon van € 112.969,-. De betekenis van deze stukken voor de vaststelling van een eventuele terugbetalingsverplichting van de vrouw is evenmin voldoende aan de orde gekomen. Daarnaast heeft het hof behoefte aan informatie over de actuele stand van zaken in de procedure bij de rechtbank Den Haag, vermeld onder 2.5.

Alvorens verder te beslissen, zal het hof partijen in de gelegenheid stellen zich schriftelijk uit te laten over hetgeen zoals hiervoor onder punt 4.9 besproken. De man kan zich daarover als eerste uitlaten, binnen drie weken na heden. De vrouw kan daarop reageren binnen zes weken na heden.”

Bij het hof zijn nadien de volgende stukken ingekomen:

- een schriftelijke uitlating van de zijde van de man, ingekomen op 5 oktober 2021;

- een antwoordakte, tevens vermeerdering eis van de zijde van de vrouw, ingekomen op 25 oktober 2021;

- een brief van de zijde van de man van 3 november 2021, ingekomen op diezelfde datum;

- een brief van de zijde van de vrouw van 26 november 2021, ingekomen op diezelfde datum;

- een brief van de zijde van de man van 1 december 2021, ingekomen op diezelfde datum.

Bij de brief van de zijde van de man van 3 november 2021 heeft mr. Moene onder andere verzocht om de beschikking van 14 september 2021 te herstellen, omdat daarin niet staat vermeld dat het hof ter zitting van 15 februari 2021 de door de vrouw per e-mail van 12 februari 2021 ingediende stukken heeft geweigerd. Bij brief van 17 november 2021 heeft het hof mr. Meijer in de gelegenheid gesteld op dat verzoek te reageren. In zijn brief van 26 november 2021 heeft mr. Meijer echter niet inhoudelijk gereageerd op het verzoek om een herstelbeschikking, maar nog weer andere punten aangekaart. Aangezien het hof partijen daartoe niet in de gelegenheid heeft gesteld, zal het hof de brief van 26 november 2021 en de daarop volgende brief van de man van 1 december 2021 niet meenemen in de beoordeling.

Hoewel de door mr. Moene gestelde omissie niet valt te kwalificeren als een kennelijke fout in de zin van artikel 31 Rv, is juist dat het hof in de beschikking van 14 september 2021 het e-mailbericht van de zijde van de vrouw van 12 februari 2021 met bijlagen, heeft vermeld als ingekomen processtuk, terwijl het hof ter zitting in hoger beroep op 15 februari 2021 reeds had beslist dat dat e-mailbericht in zijn volledigheid buiten beschouwing blijft. Het hof heeft dat e-mailbericht en de bijlagen dan ook niet meegenomen in de beoordeling en zal dat ook thans niet doen. Voor het afgeven van een herstelbeschikking ziet het hof, gelet hierop, geen aanleiding.

Ter beoordeling aan het hof liggen thans nog voor de vragen zoals die in punt 4.9 in de beschikking van 14 september 2021 zijn overwogen, met betrekking tot de hoogte van de partneralimentatie, een eventuele terugbetalingsverplichting en de actuele stand van zaken in de procedure bij de rechtbank Den Haag.

De actuele stand van zaken in de procedure bij de rechtbank Den Haag

Uit het vermelde onder c van de schriftelijke uitlating van mr. Moene, ingekomen op 5 oktober 2021, en onder c van de antwoordakte van mr. Meijer, ingekomen op 25 oktober 2021, blijkt dat partijen in de procedure bij de rechtbank Den Haag, bekend onder zaaknummer C/9/581519, overeenstemming hebben bereikt over de hoogte van de kinder- en partneralimentatie vanaf 1 juni 2019. Daarom heeft de man zijn verzoek om de partneralimentatie met ingang van 1 juni 2019 op nihil te stellen, ingetrokken. Dat betekent dat het hof daarop niet meer hoeft te beslissen en dus thans terugkomt van zijn overweging in de beschikking van 14 september 2021 dat bij deze eindbeschikking de partneralimentatie per 1 juni 2019 op nihil gesteld wordt.

Het hof overweegt voorts nog dat, nu de vrouw per 1 juni 2019 in haar eigen behoefte voorziet en het gerechtshof Den Haag de partneralimentatie per 1 september 2019 op nihil had gesteld omdat het hof ervan uitging dat de vrouw per die datum daarin kon voorzien, de vrouw thans geen belang meer heeft bij een onderzoek naar de vraag of dat oordeel terecht is geweest, zoals voortvloeit uit rov. 2.5 van de beschikking van de Hoge Raad.

De hoogte van de partneralimentatie

Draagkracht van de man over 2018

Zoals dit hof in zijn beschikking van 14 september 2021 heeft overwogen, ligt de beoordeling van de hoogte van de partneralimentatie opnieuw voor doordat de daarop betrekking hebbende klachten in cassatie zijn geslaagd. In tegenstelling tot hetgeen de man in zijn schriftelijke uitlating, ingekomen op 5 oktober 2021 stelt, ligt ook de draagkracht van de man opnieuw ter beoordeling voor. De jaaropgave van de man over 2018, die de vrouw op 25 januari 2021 in het geding heeft gebracht, bevat namelijk nieuwe informatie waarover het gerechtshof Den Haag niet beschikte en zodoende ook geen rekening mee heeft kunnen houden.

Voor zover de man heeft willen betogen dat de sign-on bonus die hij in april 2018 heeft ontvangen, een variabele beloning is die niet tot het structurele inkomen van de man dient te worden gerekend en derhalve niet in aanmerking komt om te worden meegenomen in het bepalen van de hoogte van zijn draagkracht, volgt dit hof hem daarin niet. Uit de loonstrook van de man van april 2018 en uit de jaaropgave van de man over 2018, blijkt dat de man in april 2018 een sign-on bonus heeft ontvangen van € 24.654,54. Niet is gebleken dat dat bedrag een andere doel had dan inkomen, zodat kan worden aangenomen dat dit bedrag een looncomponent was voor de man in dat jaar. Om die reden wordt deze bonus betrokken bij de bepaling van zijn draagkracht over 2018.

De man is van mening dat ook zijn eenmalige pensioenvoorziening van € 38.634,-, die hij in april 2018 heeft ontvangen, in mindering dient te komen op zijn bruto jaarinkomen. De vrouw voert hiertegen verweer en stelt zich op het standpunt dat de man dit bedrag en dus zijn eenmalige pensioenvoorziening, nooit heeft ontvangen. In plaats daarvan heeft de man een variabele beloning van € 38.528,27 gehad in april 2018. Met dat laatste dient rekening te worden gehouden omdat het geen pensioenuitkering betreft maar een variabele beloning, aldus de vrouw.

Het hof overweegt dat uit de loonstrook van de man van april 2018 blijkt dat dit een variabele beloning van € 38.528,27 betreft en zodoende een inkomenscomponent waarmee rekening dient te worden gehouden voor zover het de financiële verplichtingen van de man over dat jaar betreft. De vrouw heeft op dit punt het gelijk aan haar zijde.

Daarnaast zijn partijen het erover eens dat de bijtelling van de auto van de man van € 3.372,24 in mindering dient te worden gebracht op zijn bruto jaarinkomen over 2018.

Het hof zal gelet op het voorgaande, in afwijking van de berekening van het gerechtshof Den Haag, rekenen met een inkomen van de man van € 197.275,- minus € 3.372,24, resulterend in een bruto jaarinkomen over 2018 van € 193.902,76.

Draagkracht van de man over 2019

Over 2019 zijn partijen het eveneens eens dat de bijtelling van de auto van de man van € 1.055,46 in mindering dient te worden gebracht op zijn bruto jaarinkomen. Ten aanzien van de vergoeding tegemoetkoming lagere leasecategorie van € 1.227,46 voert de man aan dat ook dit in mindering dient te komen op zijn inkomen. De vrouw voert daartegen aan dat de man niet heeft onderbouwd waarom dat zou moeten en ziet geen gronden om deze tegemoetkoming buiten het inkomen te laten.

Het hof zal de tegemoetkoming niet in mindering brengen op het inkomen van de man, omdat de keuze van de man voor een lagere lease categorie en de daarmee gepaard gaande tegemoetkoming, ertoe leidt dat hij feitelijk meer bestedingsruimte heeft en de tegemoetkoming dus kan worden aangemerkt als een inkomenscomponent.

Ten aanzien van de variabele beloning die de man ook in april 2019 blijkt te hebben gekregen, ditmaal ter hoogte van € 14.506,95, is het hof om redenen als hiervoor vermeld van oordeel dat het een looncomponent is waarmee rekening dient te worden gehouden bij berekeningen over het jaar 2019.

Het hof zal gelet op het voorgaande, in afwijking van de berekening van het gerechtshof Den Haag, rekenen met een inkomen van de man over 2019 van € 135.659,- minus € 1.055,46, resulterend in een bruto jaarinkomen van € 134.603,54.

Slotsom

Het hof zal voor de overige punten waarmee het rekent uitgaan van de bedragen zoals deze zijn opgenomen in de draagkrachtberekeningen die het hof Den Haag heeft gemaakt en die blijkens de stukken pas bij brief van 19 maart 2019 door dat hof aan partijen waren verzonden. Hoewel deze berekeningen blijkens de conclusie van de Procureur-Generaal van 14 februari 2020 geen deel uitmaakten van de stukken waarover de Hoge Raad beschikte, zijn deze door partijen (naast de beschikking van het hof Den Haag) in de onderhavige procedure overgelegd en maken deze deel uit van de processtukken na verwijzing. Ook ten aanzien van de posten die de vrouw nog ter discussie heeft gesteld, zoals de huurinkomsten en de verschuiving van de (lasten van de) woning van box 1 naar box 3, zal het hof de draagkrachtberekeningen van het hof Den Haag volgen, nu deze posten geen onderdeel uitmaken van het debat dat thans voorligt. Daarbij merkt het hof op dat het hof aan de zijde van de man uitgaat van werkelijke opbrengst uit verhuur van de woningen in [plaats A] en [plaats B] van € 18.373,-, zoals vermeld in de draagkrachtberekeningen van het hof Den Haag. In de beschikking van 27 februari 2019 wordt weliswaar in r.o. 8. overwogen dat die opbrengst € 9.762,24 bedraagt, maar daarbij heeft dat hof kennelijk over het hoofd gezien dat dit slechts de opbrengst is van één van beide panden, terwijl dat hof in zijn berekeningen en in de uiteindelijk opgelegde alimentatiebedragen wel met de opbrengst van beide panden rekening heeft gehouden.

Ten aanzien van de bedragen aan kinderalimentatie zal het hof rekening houden met een bedrag van € 1.410,- per maand.

Gelet op het voorgaande en hetgeen het hof heeft overwogen in zijn beschikking van 14 september 2021 berekent het hof de bijdrage van de man in het levensonderhoud van de vrouw als volgt:

- van 5 februari 2018 tot 1 juli 2018 € 5.423,- bruto per maand aan partneralimentatie;

- van 1 juli 2018 tot 1 januari 2019 € 3.544,- bruto per maand aan partneralimentatie;

- van 1 januari 2019 tot 1 juni 2019 € 659,- bruto per maand aan partneralimentatie.

De berekeningen die het hof heeft gehanteerd worden aan deze beschikking gehecht.

De eventuele terugbetalingsverplichting

Het hof kan geen terug te betalen bedrag vaststellen omdat geen duidelijkheid is gegeven over de precieze bedragen die partijen over en weer hebben betaald. Wel geldt volgens vaste rechtspraak dat de rechter die een onderhoudsverplichting verlaagt met ingang van een vóór zijn uitspraak gelegen datum, aan de hand van hetgeen ten processe is gebleken, dient te beoordelen in hoeverre een daaruit voortvloeiende terugbetalingsverplichting in redelijkheid kan worden aanvaard. Nu de vrouw sinds de uitspraak van het gerechtshof Den Haag van 27 februari 2019 er rekening mee heeft kunnen houden dat zij een mogelijke terugbetalingsverplichting heeft en voorts sinds juni 2019 zelf een aanzienlijk inkomen verwerft, ziet het hof geen aanleiding de (eventuele) terugbetalingsverplichting te matigen.

De vermeerdering van verzoek van de vrouw

De vermeerdering van verzoek van de vrouw bij haar antwoordakte ingekomen op 25 oktober 2021, is in strijd met de goede procesorde omdat die vermeerdering op dat moment in de procedure te laat was gelet op de beperkte gelegenheid die het hof partijen in de beschikking van 14 september 2021 heeft gegeven om zich nog schriftelijk uit te laten en het feit dat de inhoudelijke behandeling voor het overige reeds was afgesloten na afloop van de mondelinge behandeling op 15 februari 2021. Het hof laat die vermeerdering daarom buiten beschouwing.

Dit alles leidt tot de volgende beslissing.

Het hof:

wijst af het verzoek van de man tot herstel van de beschikking van 14 september 2021;

vernietigt de beschikking van de rechtbank Den Haag van 5 februari 2018, voor zover het de vastgestelde partneralimentatie betreft, en in zoverre opnieuw beschikkende:

bepaalt dat de man aan de vrouw met ingang van 5 februari 2018 als uitkering tot haar levensonderhoud € 5.423,- bruto per maand zal betalen;

bepaalt dat de man aan de vrouw met ingang van 1 juli 2018 als uitkering tot haar levensonderhoud € 3.544,- bruto per maand zal betalen;

bepaalt dat de man aan de vrouw met ingang van 1 januari 2019 als uitkering tot haar levensonderhoud € 659,- bruto per maand zal betalen;

verstaat dat partijen overeenstemming hebben over de bijdrage van de man als uitkering tot het levensonderhoud van de vrouw vanaf 1 juni 2019 en dat het daarop betrekking hebbende verzoek in zoverre is ingetrokken;

verklaart de vrouw niet-ontvankelijk in haar verzoek betreffende de vergoeding voor de inboedel;

verklaart partijen niet-ontvankelijk in hun op de kinderalimentatie betrekking hebbende verzoeken;

verklaart deze beschikking tot zover uitvoerbaar bij voorraad;

wijst af het meer of anders verzochte.

Deze beschikking is gegeven door mr. M.T. Hoogland, mr. A.V.T. de Bie en mr. M. Fiege, in tegenwoordigheid van de griffier en is op 24 mei 2022 in het openbaar uitgesproken door de voorzitter.

De Hoge Raad der Nederlanden (hierna: de Hoge Raad) heeft bij beschikking van 19 juni 2020 (zaaknummer 19/02562) de tussen partijen gewezen beschikking van het gerechtshof Den Haag van 27 februari 2019 (zaaknummers 200.238.103/01 en 200.238.111/01) vernietigd en de zaak verwezen naar dit hof ter verdere behandeling en beslissing.

Voor het verloop van de procedure in feitelijke instanties tot de beschikking van de Hoge Raad verwijst het hof naar de beschikking van de rechtbank Den Haag (hierna: de rechtbank) van 5 februari 2018, en de beschikking van het gerechtshof Den Haag van 27 februari 2019.

De man heeft bij schrijven van 25 september 2020 met bijlagen de zaak ter verdere behandeling bij dit hof aangebracht.

Bij het hof zijn voorts de volgende stukken ingekomen:

- een journaalbericht van de zijde van de man van 22 januari 2021, houdende een brief met bijlagen, ingekomen op 25 januari 2021;

- een brief van de zijde van de vrouw van 25 januari 2021 met bijlagen, ingekomen op diezelfde datum;

- een e-mailbericht van de zijde van de vrouw van 12 februari 2021 met bijlagen.

De mondelinge behandeling heeft op 15 februari 2021 plaatsgevonden. Verschenen zijn:

- de man, bijgestaan door zijn advocaat;

- de vrouw, bijgestaan door haar advocaat.

De vrouw heeft zich daarbij van pleitaantekeningen bediend en heeft deze overgelegd.

Het huwelijk van partijen is op 14 september 2017 ontbonden door inschrijving van de echtscheidingsbeschikking van de rechtbank Den Haag van 24 mei 2017 in de registers van de burgerlijke stand.

Partijen zijn de ouders van:

- [kind 1] (hierna: [kind 1] ), geboren [in] 2002;

- [kind 2] (hierna: [kind 2] ), geboren [in] 2005 (hierna gezamenlijk ook: de kinderen).

Het hof heeft, voor zover hierna bedragen zijn genoemd, deze telkens afgerond, tenzij anders vermeld.

Bij de beschikking inzake de voorlopige voorzieningen van 22 december 2016, heeft de rechtbank met ingang van 29 november 2016 een voorlopige partneralimentatie bepaald van € 3.270,- per maand en een voorlopige kinderalimentatie van € 630,- per kind per maand.

Bij de rechtbank Den Haag loopt tussen partijen een procedure onder zaaknummer C/9/581519, door de man ingesteld bij verzoekschrift van 10 september 2019. De man heeft in die procedure verzocht tot wijziging van de kinder- en partneralimentatie met ingang van 1 juni 2019. De vrouw heeft in deze procedure zelfstandige verzoeken ingediend tot wijziging van de kinder- en partneralimentatie met ingang van 1 januari 2019. Ten tijde van de mondelinge behandeling van de onderhavige zaak was nog geen mondelinge behandeling bij de rechtbank den Haag bepaald.

De vrouw heeft in eerste aanleg, voor zover hier van belang, vaststelling van een door de man te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud (hierna ook: partneralimentatie) verzocht van € 5.703,- bruto per maand.

Bij de bestreden beschikking heeft de rechtbank, voor zover thans van belang, de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding ten behoeve van de kinderen tot 1 januari 2019 op € 705,- per maand per kind bepaald en vanaf 1 januari 2019 op € 678,- per maand per kind, telkens bij vooruitbetaling te voldoen. Voorts heeft de rechtbank bepaald dat de man met ingang van 5 februari 2018 tot 1 januari 2019 een bedrag van € 5.700,- per maand, en vanaf 1 januari 2019 € 4.902,- per maand aan de vrouw tot haar levensonderhoud zal uitkeren telkens bij vooruitbetaling te voldoen.

De man heeft in hoger beroep verzocht de bestreden beschikking, voor zover hier van belang, te vernietigen voor wat betreft de kinder- en de partneralimentatie en, in zoverre opnieuw beschikkende:

I. met betrekking tot de kinderalimentatie: de door hem aan de vrouw te betalen kinderalimentatie met ingang van 5 februari 2018 te bepalen op € 424,- per maand per kind, althans te bepalen op een bedrag als het hof vermeent te behoren;

II. met betrekking tot de partneralimentatie:

- primair de door de vrouw verzochte partneralimentatie af te wijzen en op nihil te bepalen omdat de vrouw niet behoeftig is,

- subsidiair de partneralimentatie vast te stellen op een bedrag dat – rekening houdend met hetgeen de man heeft aangevoerd – de aanvullende behoefte van de vrouw, de draagkracht van de man en de jusvergelijking niet overstijgt,

- te bepalen dat de partneralimentatie op grond van limitering eindigt op 1 januari 2020 (althans eindigt na een dusdanige periode als het hof vermeent te behoren), althans de partneralimentatie op 1 januari 2020 (althans na een dusdanige periode als het hof vermeent te behoren) op nihil te stellen, dan wel dat de partneralimentatie wordt afgebouwd op een wijze als het hof vermeent te behoren.

De vrouw heeft zich in hoger beroep tegen de verzoeken van de man verweerd en verzocht de man in zijn hoger beroep niet-ontvankelijk te verklaren, althans zijn verzoeken af te wijzen en voor zover hier van belang, de bestreden beschikking in stand te laten voor zover het de partneralimentatie betreft tot 1 januari 2019.

In incidenteel hoger beroep heeft de vrouw, voor zover hier van belang, verzocht - de bestreden beschikking te vernietigen ten aanzien van de vanaf 1 januari 2019 te betalen kinder- en partneralimentatie, en in zoverre opnieuw rechtdoende, te bepalen dat de man vanaf 1 januari 2019 een bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de kinderen voldoet van € 705,- per maand per kind (te vermeerderen met de wettelijke indexering voor 2019), en een bijdrage in de kosten van het levensonderhoud van de vrouw van € 5.700,- per maand (te vermeerderen met de wettelijke indexering voor 2019), althans te bepalen op een bedrag als het hof vermeent te behoren.

Bij beschikking van het hof Den Haag van 27 februari 2019 is de beschikking van de rechtbank vernietigd en:

- bepaald dat de man aan de vrouw als bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de kinderen met ingang van 5 februari 2018 € 705,- per maand per kind dient te betalen;

- de door de man aan de vrouw te betalen bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud in de periode van 5 februari 2018 tot 1 juli 2018 op € 3.546,- per maand wordt bepaald, in de periode van 1 juli 2018 tot 1 september 2019 op € 1.675,- per maand en met ingang van 1 september 2019 op nihil.

In overweging 26 heeft het hof voorts overwogen dat het hof veronderstelt dat partijen in onderling overleg in staat zijn om, zo nodig in samenspraak met hun respectieve advocaten, een redelijke en billijke terugbetalingsregeling overeen te komen.

De Hoge Raad heeft bij beschikking van 19 juni 2020 de beschikking van het hof Den Haag van 27 februari 2019 vernietigd en de zaak verwezen naar dit hof ter verdere behandeling en beslissing.

Het hof:

stelt partijen, eerst de man en dan de vrouw, in de gelegenheid zich schriftelijk uit te laten conform het hiervoor onder 4.9 en 4.10 overwogene;

houdt iedere verdere beslissing aan.

Deze beschikking is gegeven door mr. M.T. Hoogland, mr. A.V.T. de Bie en mr. M. Fiege, in tegenwoordigheid van de griffier en is op 14 september 2021 in het openbaar uitgesproken mr. A.V.T. de Bie.