Rb. Amsterdam, 08-06-2010, nr. 13/845000-08 (PROMIS)

Aan verdachte wordt onder 1 primair het verwijt gemaakt dat hij zich als bestuurder van de rechtspersoon Road Runner schuldig heeft gemaakt aan bedrieglijke bankbreuk. Voor een bewezenverklaring van dit feit is, gelet op de tekst van artikel 343 van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr), vereist dat uit de bewijsmiddelen kan worden afgeleid dat verdachte ten tijde van de hem verweten handelingen als bestuurder of commissaris van de desbetreffende rechtspersoon heeft gefungeerd. Dat is in de eerste plaats het geval, indien de verdachte op grond van het vennootschapsrecht als bestuurder kan worden aangemerkt. Die situatie doet zich ten aanzien van verdachte niet voor: hij stond nimmer als bestuurder van de vennootschap ingeschreven in het handelsregister van de Kamer van Koophandel en ook overigens blijkt niet als dat hij als bestuurder in formele zin kan worden aangemerkt. Echter, naar het oordeel van de rechtbank kan ook als bestuurder in de zin van artikel 343 Sr worden aangemerkt degene die zich feitelijk als bestuurder van de vennootschap heeft gedragen. (zie bijvoorbeeld HR 3 december 1974, NJ 1975, 229). Uit genoemde uitspraak van de Hoge Raad volgt dat door constructies heen gekeken moet worden en dat het aankomt op de maatschappelijke realiteit: wie treedt feitelijk als bestuurder of commissaris op.xxxv.

Het komt er dus op aan of uit de bewijsmiddelen kan blijken dat verdachte een rol binnen Road Runner heeft vervuld die feitelijk gelijk is te stellen aan de rol van bestuurder. De rechtbank is van oordeel dat dit het geval is en wel om de volgende redenen.

Allereerst kan aan de hand van de bewijsmiddelen worden vastgesteld dat de onderneming Road Runner feitelijk werd gedreven door twee personen: verdachte en zijn vader. Weliswaar waren ook andere familieleden — al dan niet op papier — betrokken bij het bedrijf, maar uit niets blijkt dat zij daarbij feitelijk enige zeggenschap hebben gehad over de dagelijkse gang van zaken of het beleid van de onderneming. Volgens [persoon 1] heeft zijn andere zoon [persoon 2], hoewel enige tijd formeel bestuurder, nooit enige rol gehad binnen het bedrijf en ook kleinzoon [persoon 3] heeft weinig tot niets gedaan.xxxvi.

In de tweede plaats kan worden vastgesteld dat verdachte steeds volledig op de hoogte was en werd gehouden van het reilen en zeilen van Road Runner. Enerzijds omdat hij vrijwel altijd in persoon betrokken was bij de zakelijke activiteiten van de onderneming. Zelf nam hij naar eigen zeggen de commerciële kant van de onderneming voor zijn rekening. Maar daar blijft het niet bij. Ter zitting is immers gebleken dat verdachte ook veelvuldig samen met zijn vaderaanwezig is geweest bij gesprekken met kredietverstrekker IFN om een krediet voor het bedrijf te verkrijgen. De vader van verdachte heeft ter terechtzitting immers verklaard dat verdachte zeker bij 7 van de 12 besprekingen bij IFN is geweest. Verdachte heeft daarover zelf opgemerkt dat hij het niet meer weet, en dat het zou kunnen dat hij bij meer dan een bespreking is geweest. De rechtbank houdt het er dan ook voor dat verdachte zijn vader inderdaad meermalen heeft vergezeld bij de gesprekken met IFN.

In dit verband wordt opgemerkt dat verdachte bovendien steeds werd geïnformeerd en geconsulteerd over de bedrijfsactiviteiten waarbij hij niet direct in persoon aanwezig was. Zoals verdachte en zijn vader immers ter zitting zelf hebben aangevoerd, voerden zij over alles wat de onderneming aanging overleg.

In de derde plaats blijkt uit de bewijsmiddelen dat verdachte ook op de voorgrond trad in gesprekken die Road Runner met zakelijke partners voerde. Dat beeld komt bijvoorbeeld naar voren uit de verslaggeving van IFN over de contacten met Road Runner. Volgens die verslaglegging is verdachte telkens degene geweest die het woord voerde.

Daar komt bij dat verdachte ook formele rechtshandelingen namens Road Runner heeft verricht. Uit het dossier blijkt dat hij veelvuldig namens Road Runner stukken heeft ondertekend; ook voor de bedrijfsvoering essentiële stukken zoals de eerdergenoemde kredietovereenkomst met IFN en de orderbevestiging en leaseovereenkomst met betrekking tot de Bentley. Ook over de financiën van Road Runner had verdachte zeggenschap. Niet alleen was hij al geruime tijd procuratiehouder met beperkte volmacht, maar hij kon tevens beschikken over creditcards die waren gekoppeld aan de twee rekeningen van het bedrijf. Verdachte was bovendien gemachtigd tot het gebruik van de rekeningen van de onderneming.

Bovengenoemde omstandigheden in onderlinge samenhang beschouwd duiden op een rol van verdachte die naar zijn uiterlijke verschijningsvorm alle kenmerken vertoont van het daadwerkelijk fungeren als bestuurder van Road Runner. In elk geval komt daaruit niet het beeld naar voren van een man die een ondergeschikte rol heeft bij het bepalen van het beleid van de onderneming, maar van een man die volledig en nauw betrokken wordt in de bedrijfsvoering en zich daarbij ook actief en leidend opstelt door bij onderhandelingen het woord te voeren en stukken te ondertekenen.

Het betoog van verdachte en zijn vader in dit opzicht komt er op neer dat hoewel verdachte in alles de onderneming betreffende werd gekend, niet verdachte maar vader uiteindelijk bepaalde en besliste. Dat betoog gaat echter volgens de rechtbank niet op. De onder 4.2.2. genoemde omstandigheden duiden immers op het tegendeel. Daar komt nog het volgende bij.

Uit de hiervoor onder 4.1.5. weergegeven verklaring van [persoon 7] komt duidelijk naar voren dat men er bij IFN in elk geval van is uitgegaan dat verdachte tot de directie van Road Runner behoorde. Dat strookt met het feit dat in de correspondentie aan Road Runner verdachte ([verdachte]) telkens als aanspreekpunt stond vermeld.

De rechtbank heeft bovendien uit de wijze waarop verdachte en zijn vader zich tijdens de terechtzitting hebben opgesteld ook niet de indruk bekomen dat de door hen geschetste strikte beslishiërarchie overeenstemt met de daadwerkelijke praktijk binnen Road Runner. Gedurende het gehele proces heeft verdachte een voortrekkersrol op zich genomen bij het beantwoorden van vragen van de rechtbank, en hij heeft meermalen op corrigerende wijze opgetreden ten opzichte van zijn vader. Die mondige procesopstelling valt niet te rijmen met de vermeende overheersende rol van vader.

Dit alles brengt de rechtbank tot de overtuiging dat verdachte minst genomen in gelijke mate zijn stempel heeft kunnen drukken op de besluitvorming binnen Road Runner en aldus ook in aanmerkelijke mate invloed heeft kunnen uitoefenen op door de onderneming te varen koers. De conclusie die daaraan moet worden verbonden, en die trekt de rechtbank ook, is dat verdachte binnen Road Runner feitelijk als bestuurder heeft gefunctioneerd.

Het feit dat verdachtes volmacht om rechtgeldige handelingen te verrichten op papier wellicht begrensd was en het feit dat in sommige gevallen de ondertekening van stukken vergezeld ging van een bijzondere volmacht maakt dit niet anders, omdat dat alles niets afdoet aan de rol die verdachte kon vervullen in de feitelijke besluitvorming die aan die stukken voorafging.

Verdachte wordt derhalve aangemerkt als bestuurder van Road Runner in de zin van artikel 343 Sr.

Uit de bewijsmiddelen blijkt verder dat er vanaf 1 oktober 2004 geld is opgenomen per creditcard en ook geld is overgeboekt naar de rekening van [persoon 3]. Dat aan die transacties of opnames een geldige zakelijke overeenkomst ten grondslag lag of dat deze enig zakelijk doel dienden is niet gebleken.

Over de creditcardbetalingen verklaart [persoon 1] dat hij nooit creditcards gebruikt, en dat hij denkt dat verdachte en [persoon 2] de creditcards op zak hebben. Op de vraag waar die creditcards voor worden gebruikt antwoordt hij dat hij weet dat er met de creditcards aankopen van banden werden betaald.xxxvii. Dat blijkt echter niet uit de eigen verklaring van verdachte, want hij verklaart dat hij vroeger wel eens een creditcard heeft gehad, maar dat hij zich niet meer kan herinneren op welke naam die staat en of hij hem heeft gebruikt.xxxviii. Dat lijkt ook in lijn met de verklaring van de boekhouder [persoon 6], die daarover meedeelt dat nagenoeg alles contant ging.xxxix. Ook overigens vindt de stelling dat de creditcards voor de aankoop van banden zijn gebruikt, geen steun in enig concreet bewijsstuk. De rechtbank trekt daarom de conclusie dat die creditcards in het zicht van het faillissement voor andere, niet zakelijke doeleinden zijn gebruikt. Dat blijkt onder meer uit het feit dat al in de zomer van 2005 een verzoekschrift was ingediend dat strekte tot faillietverklaring van de onderneming, en uit het feit dat men zich al in april 2005 kennelijk genoodzaakt zag om, zoals in dit vonnis hierna zal worden onderbouwd, valse facturen aan kredietverstrekker IFN te verpanden teneinde liquide middelen te verkrijgen om de activiteiten van de onderneming nog te kunnen voortzetten. Uit de stukken blijkt immers dat de eerste valse facturen dateren van april 2005. Tot slot kan er nog op worden gewezen dat de omvang van de schulden ten tijde van het faillissement op 20 september 2005 — ca. € 129.000,- aan de fiscus en meer dan € 800.000,- aan concurrente crediteuren —, alsmede het ontbreken van activa met enige restwaardexl. erop duiden dat de financiële vooruitzichten van de onderneming al enige tijd niet rooskleurig waren. Ter zitting heeft [persoon 1] daarover desgevraagd ook verklaard dat de transportwereld al enige tijd in zwaar weer verkeerde en dat in 2005 vrij duidelijk werd dat Road Runner het niet ging halen.

Voor verdachte, die zoals gezegd overal van op de hoogte was en werd gehouden, moet dan ook helder zijn geweest dat er sprake was van een penibele financiële situatie die elk moment kon leiden tot een faillissement. Door onder die omstandigheden zonder enige aanwijsbare geldige zakelijke reden met opnames door middel van creditcards liquide middelen aan de onderneming te ontrekken hebben verdachte en zijn mededader willens en wetens de aanmerkelijke kans aanvaard dat als het faillissement zou volgen, schuldeisers zouden worden gedupeerd. Dit levert handelen ter bedrieglijke verkorting van de rechten van die schuldeisers op.xli.

Dit ligt anders voor de overboekingen naar de rekening van [persoon 4] en EHC die in diezelfde periode hebben plaatsgevonden, nu niet is komen vast te staan dat die transacties zonder geldige zakelijke grondslag zijn verricht. De verdediging heeft aangevoerd dat Road Runner met zowel [persoon 4] als EHC een rekening-courant verhouding onderhield en dat onderbouwd door een uitspraak van civiele rechter van 8 oktober 2008 te overleggen, waaruit blijkt dat het bestaan van die rekening-courant verhoudingen in die procedure met stukken is onderbouwd en door de curator niet is weersproken. Ter zitting heeft de officier van justitie het bestaan van die rekening-courant verhoudingen evenmin betwist en ook het dossier biedt geen aanleiding om het bestaan of de rechtsgeldigheid daarvan in twijfel te trekken. Nu de tenlastelegging het frauduleuze karakter van die transacties kennelijk alleen op het ontbreken van enige zakelijke grondslag baseert, terwijl uit de genoemde rekening-courant verhouding wel het bestaan van een zakelijk betalingsgrondslag kan volgen moet verdachte bij gebreke van bewijs van dit onderdeel worden vrijgesproken.

Het niet voldoen aan de wettelijke plicht tot het bewaren en desgevraagd na faillissement uitleveren van een behoorlijke administratie kan wel worden bewezen. Dat de bewaarplicht is verzuimd blijkt alleen al uit het feit dat na het faillissement geen papieren of digitale stukken meer zijn aangetroffen. Bovendien, voor zover er al enige toereikende vorm van administratie is geweest, dan nog zijn verdachte en zijn mededader daarmee op uiterst onzorgvuldige wijze omgesprongen door de stukken vlak voor het faillissement te verplaatsen naar een loods waarvan men toen al wist dat deze op niet al te lange tijd zou worden gesloopt. Dat laatste is ook gebeurd, waardoor zo er al een administratie was deze vervolgens verloren moet zijn gegaan.

Daar komt nog bij dat verdachte en zijn vader die stukken na het faillissement onverwijld ter beschikking hadden moeten stellen aan de curator. Dat hebben zij nagelaten. Anders dan verdachte kennelijk meent is aan de plicht tot uitlevering niet voldaan met het enkele melden van de locatie van de gevraagde stukken. Het is immers op grond van de artikelen 105 jo. 106 van de Faillissementswet de plicht van de gefailleerde, danwel de bestuurder daarvan, om desgevraagd de curator alle inlichtingen te verschaffen. Die inlichtingenplicht beperkt zich niet tot het mondeling geven van inlichtingen, maar behelst ook het overhandigen van stukken die de voor een goede afwikkeling van de boedel noodzakelijke informatie kunnen verschaffen.xlii. In de faillissementswet ligt immers besloten dat de gefailleerde in het belang van zijn schuldeisers gehouden is in persoon aan het beheer en de vereffening van de boedel alle vereiste medewerking te verlenen, met name wanneer dat door de curator nodig wordt geacht.xliii. Die medewerkingsplicht heeft verdachte verzaakt.

Voor zover verdachte heeft willen betogen dat hij geen enkele bemoeienis heeft gehad met het administratieve deel van Road Runner en de hiervoor genoemde plicht hem niet treft, geldt dat hij feitelijk als bestuurder van de onderneming heeft gefungeerd en dat hij daarom ook in volle omvang aansprakelijk kan worden gesteld voor het verwaarlozen van de administratieplicht.

De rechtbank stelt vast dat verdachte in de tenlastelegging wordt verweten dat hij tegenover de rechter-commissaris zou hebben verklaard dat hij de Bentley aan [S BV] zou hebben verkocht, wetende dat die verklaring in strijd met de waarheid was. Uit het proces-verbaal van verhoor van 5 december 2005 blijkt echter niet dat verdachte een mededeling van dergelijke strekking heeft gedaan. Weliswaar heeft hij in het bedoelde verhoor verklaard dat de desbetreffende auto was verkocht, maar hij heeft daar onmiddellijk aan toegevoegd dat zijn vader die verkoop heeft gedaan.

Evenmin blijkt uit datzelfde proces-verbaal van verhoor dat verdachte op enig moment geweigerd heeft de curator desgevraagd inlichtingen te verschaffen over de administratie van Road Runner.

Hij wordt daarom van dit feit vrijgesproken.

In het dossier bevinden zich meerdere facturen van Veilingbedrijf De Oude Meester, EHC en [handelsmaatschappij] . Elk van die facturen maakt gewag van goederen die van Road Runner zijn gekocht, en Road Runner zou daarom een vordering tot betaling hebben op het betrokken bedrijf. Die facturen zijn echter vals. In de eerste plaats omdat de betrokken bedrijven per brief van 16 september 2005 het bestaan van de vordering van Road Runner ontkennen. In de tweede plaats omdat [persoon 1] in zijn verklaring bij de FIOD/ECD de valsheid van die facturen heeft toegegeven en bekend heeft dat die stukken zijn opgemaakt om IFN geld uit te laten keren, zodat Road Runner handel kon blijven drijven.

De ter zitting afgelegde verklaring van vader en zoon dat de in de brieven genoemde leveringen wel op enig moment daadwerkelijk hebben plaatsgevonden althans nog zouden moet gaan plaatsvinden acht de rechtbank, zeker gelet op de onder 4.1.2. weergegeven verklaring van [persoon 1], niet geloofwaardig.

De in de valse facturen genoemde vorderingen zijn met behulp van het daartoe geëigende systeem ter bevoorschotting ingediend en de daarmee gegenereerde verpandingsformulieren zijn aan IFN toegezonden, waardoor IFN is overgegaan tot uitkering van financiële voorschotten op de zogenaamd openstaande vorderingen. Dat is oplichting.

Verdachte heeft samen met zijn vader feitelijk leiding gegeven aan bovenstaande strafbare gedragingen. Dat blijkt vooraleerst uit de door zijn vader afgelegde verklaring, zoals weergegeven onder 4.1.3., waarin laatstgenoemde toegeeft dat hij en zijn zoon samen feitelijk leiding hebben gegeven aan de bedoelde gedragingen. Maar ook verdachtes eigen verklaring kan in dit verband tot bewijs dienen. Hij heeft immers zelf verklaard dat hij en zijn vader altijd overleg voerden. Niet aannemelijk is derhalve dat verdachte van deze handeling niet op de hoogte is gebracht, temeer daar over een langere periode meermalen op deze frauduleuze wijze aanzienlijke voorschotten zijn verkregen voor de onderneming. Het moet ervoor worden gehouden dat verdachte — die bij de dagelijkse gang van zaken in de onderneming nauw betrokken was en daaraan feitelijk leiding gaf — kennis droeg van de oplichting en deze ook heeft aanvaard.

Wat het bestaan van die wetenschap en aanvaarding betreft wordt de rechtbank in haar overtuiging gesterkt door het feit dat verdachte al in augustus 2005 per brief door IFN op de hoogte is gesteld van het indienen van deze ‘intercompany’ vorderingen, maar vervolgens ondanks een daartoe strekkende uitnodiging nooit op gesprek is gekomen om daarover de gevraagde uitleg te geven.

Vorenstaande brengt met zich dat ook de onder 3 en 4 tenlastegelegde feiten kunnen worden bewezen.

Tot slot heeft verdachte samen met zijn vader de Bentley onttrokken aan het daarop ten behoeve van Amstel Lease gevestigde pandrecht. Het voertuig blijkt na het faillissement voor zowel de curator als de pandhouder ontraceerbaar. Verdachten willen daarover kennelijk niet de geboden helderheid verschaffen, want zij verklaren daarover tegenover de rechter-commissaris dat het desbetreffende voertuig aan een autobedrijf is verkocht. Die verklaring berust niet op waarheid, want een bekende van de familie, [per[persoon 9], die in 2007 de auto op zijn naam heeft staan, verklaart daarover: ‘Ik heb nimmer de beschikking gehad over deze auto. Deze auto is voor zover mij bekend altijd in het bezit van de familie [persoon 1] gebleven.’xliv. Die auto is niet zakelijk, maar voor privé gebruikt. Bewijs daarvoor kan worden geput uit de verklaring van [persoon 1] die desgevraagd over de Bentley verklaart dat hij het geweldig vindt om erin te rijden, dat [verdachte] er natuurlijk ook in reed en dat de Bentley bij hen thuis stond.xlv.

Op basis van de inhoud van de hiervoor onder 3 weergegeven bewijsmiddelen en hetgeen hiervoor is overwogen moet worden aangenomen dat verdachte en zijn vader de aan Road Runner toebehorende Bentley zonder nadere toestemming van Amstel Lease aan zichzelf hebben overgedragen en daarvan privé bezit hebben gemaakt, en wel op zodanige wijze dat deze voor Amstel Lease ook niet meer te traceren viel. Aldus hebben zij ervoor gezorgd dat het voor dit bedrijf onmogelijk was om haar op dit voertuig gevestigde pandrecht te effectueren.

De officier van justitie heeft bij requisitoir gevorderd dat verdachte ter zake van de door haar onder 1 primair, 2, 3, 4 en 5 bewezen geachte feiten zal worden veroordeeld tot een gevangenisstraf voor de duur van 6 (zes) maanden, met aftrek van de tijd die verdachte in inverzekeringstelling heeft doorgebracht.

Ten aanzien van de vorderingen van de benadeelde partijen heeft de officier van justitie geconcludeerd tot gedeeltelijke toewijzing van de vordering van Amstel Lease NV tot een bedrag van € 80.000,-. Voor het overige moet deze benadeelde partij niet-ontvankelijk worden verklaard. De vordering van de benadeelde partij IFN Finance BV is in de visie van de officier van justitie voor gehele toewijzing vatbaar.

De officier van justitie heeft in dat verband eveneens gevorderd verdachte en zijn vader hoofdelijk te veroordelen tot betaling van de toe te wijzen geldbedragen en daarbij ook als extra waarborg de schadevergoedingsmaatregel (art. 36e Sr) op te leggen.

De hierna te noemen strafoplegging is in overeenstemming met de ernst van het bewezen geachte, de omstandigheden waaronder dit is begaan en de persoon van verdachte, zoals van een en ander ter terechtzitting is gebleken.

De rechtbank heeft daarbij tevens bij de keuze tot het opleggen van een vrijheidsbenemende straf en bij de vaststelling van de duur daarvan in het bijzonder het volgende laten meewegen.

Verdachte heeft zich samen met zijn vader schuldig gemaakt aan faillissementsfraude. Hij heeft per creditcard gelden opgenomen en geld overgeboekt van de bankrekening van het handelsbedrijf waar hij samen met zijn vader de dienst uitmaakte, dit terwijl een faillissement van die onderneming in het vooruitzicht lag. Door die handelingen heeft hij het nakende faillissement van de onderneming bespoedigd en zijn de schuldeisers benadeeld in hun verhaalsmogelijkheden.

Bovendien is verdachte er niet voor teruggeschrokken om in het zicht van het faillissement op listige wijze IFN kort voor het faillissement nog geldbedragen, in totaal oplopend tot ruim driehonderdduizend euro, te laten uitkeren. Daartoe werden valse facturen opgemaakt die moesten voorwenden dat de onderneming nog tal van opeisbare vorderingen had op verschillende debiteuren. Die fictieve vorderingen zijn vervolgens ten behoeve van het verkrijgen van het hiervoor genoemde krediet verpand. Daarmee heeft verdachte niet alleen een zakelijke relatie opgelicht, maar zich ook schuldig gemaakt aan valsheid in geschrifte.

Met zijn handelswijze heeft verdachte willens en wetens de schuldeisers van de onderneming in zeer aanzienlijk mate benadeeld. De kans op verhaal is mede door het handelen van verdachte vrijwel nihil. De boedel van de failliete onderneming is nagenoeg leeg en zeker voor de concurrente schuldeisers is de kans verwaarloosbaar dat hun financiële schade nog op enig moment kan worden gecompenseerd.

Ook de leasemaatschappij die de voertuigen van de onderneming heeft gefinancierd staat met lege handen, doordat verdachte zonder scrupules die extern gefinancierde auto's aan het door de leasemaatschappij gevestigde pandrecht heeft onttrokken en deze vervolgens in privé door hemzelf en zijn familie te (doen) gebruiken.

Dit handelen is buitengewoon kwalijk te noemen. Niet alleen omdat de gedupeerde schuldeisers financiële schade leiden, maar ook omdat dergelijke vormen van fraude het vertrouwen tussen ondernemers onderling, dat van essentieel belang is voor een goed functionerend handelsverkeer, aantasten. Bovendien zullen kredietverstrekkers door het plegen van dit soort feiten ook terughoudender zijn in het ter beschikking stellen van krediet aan ondernemers en daarvoor steeds hogere vergoedingen bedingen, hetgeen eveneens schadelijk is voor de economie.

Eens temeer kwalijk is dat verdachte vervolgens ook een goede afwikkeling van de boedel heeft gefrustreerd door in strijd met zijn wettelijke plicht als vennootschapsbestuurder na te laten een toereikende administratie te bewaren en na het faillissement ook onvoldoende medewerking te verlenen aan de curator door hem alle beschikbare stukken ter beschikking te stellen. Daarbij wordt nog in aanmerking genomen dat eerder een onderneming van verdachte, maar ook ondernemingen waar zijn directe familieleden bij betrokken waren, zijn gefailleerd zodat voor hem zonder meer duidelijk moet zijn geweest hoezeer de belangen van schuldeisers gediend zijn met een juiste en voortvarende afwikkeling van het faillissement. Door geen fatsoenlijke administratie over te dragen heeft verdachte nogmaals afbreuk gedaan aan de vermogensbelangen van zijn schuldeisers en willens en wetens een juiste taakuitvoering door de curator gefrustreerd, waardoor het effectueren van verhaalsmogelijkheden ernstig wordt bemoeilijkt.

Dit zijn ernstige feiten, waarbij een onvoorwaardelijke gevangenisstraf past. De verdediging heeft in dat verband nog gewezen op uitspraken in haars inziens soortgelijke zaken van de rechtbank Zutphen en het gerechtshof Amsterdamxlvi. waarin de rechter in weerwil van de vordering van de officier van justitie afzag van onvoorwaardelijke vrijheidsbeneming. Die vergelijking gaat echter niet op, omdat die zaken naar de aard en omvang van de bewezenverklaarde feiten niet gelijk te stellen zijn met deze strafzaak.

Voor zover de verdediging met de verwijzing naar de eerste daad van vervolging op 12 februari 2008 nog een beroep heeft willen doen op overschrijding van de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM, zij nog opgemerkt dat de in zijn algemeenheid redelijk geachte termijn van twee jaren inderdaad is overschreden, maar dat dit gelet op de relatief korte duur van die overschrijding en de aard en omvang van deze strafzaak niet tot bekorting in de strafmaat hoeft te leiden.

Hoewel de rechtbank minder feiten bewezen verklaard dan de officier van justitie, ziet de rechtbank gezien de bovenomschreven ernst en laakbaarheid van hetgeen aan bewezengeachte strafbare feiten resteert geen aanleiding om van de door de officier van justitie gevorderde straf af te wijken.

Een gevangenisstraf van na te noemen duur is derhalve passend en geboden.

De verdediging heeft de niet-ontvankelijk verklaring van de vorderingen van de benadeelde partijen bepleit onder verwijzing naar artikel 1.4.4. van de Aanwijzing faillissementsfraude. Dat beroep kan niet slagen, omdat die bepaling ziet op gevallen waarin de curator wegens wanbeheer c.q. onbehoorlijke taakvervulling een civiele aansprakelijkheidsprocedure in gang heeft gezet tegen de feitelijk leidinggevenden van de failliet om de vorderingen van de benadeelde schuldeisers te voldoen. Uit het verhandelde ter zitting noch uit de stukken is gebleken dat de curator op enig moment (mede) namens de onderhavige benadeelde partijen Amstel Lease en IFN een dergelijke civielrechtelijke procedure tegen verdachte en/of zijn mededader in gang heeft gezet, zodat niet-ontvankelijkheid om die reden niet aan de orde is.

De rechtbank is evenwel evenwel van oordeel dat de vorderingen van de benadeelde partijen Amstel Lease en ABN-Amro, niet van zo eenvoudige aard zijn dat zij zich lenen voor de behandeling in dit strafgeding. Onduidelijk is immers wat de — met de gemiste executieopbrengst van de Bentley gelijk te stellen — omvang van de door Amstel Lease geleden schade is, terwijl evenmin is toegelicht welk deel van de wel voldane leasetermijnen in mindering strekt op de gevorderde hoofdsom.

Ten aanzien van de omvang van de vordering van IFN geldt dat deze uitsluitend wordt onderbouwd door verwijzing naar de zich in het dossier bevindende aangifte. In de vaststelling van het daarin genoemde totale benadelingsbedrag zijn evenwel ook bevoorschottingen betrokken die in deze strafzaak niet aan de orde zijn gekomen, zodat niet duidelijk is welke schade als gevolg van de bewezengeachte feiten is geleden…

De vorderingen van de benadeelde partijen zullen om die reden niet ontvankelijk worden verklaard.