Hof 's-Hertogenbosch, 19-08-2011, nr. 11/00055

Het Hof stelt voorop dat partijen het kennelijk eens zijn dat op grond van de nationale wettelijke bepalingen terecht loonheffing is ingehouden op de uitkering uit de lijfrenteverzekering. Aangezien het Hof niet is gebleken van een onjuiste rechtsopvatting op dit punt, volgt het Hof partijen in dit standpunt.

Toepassing van het Belastingverdrag

In artikel 18, eerste lid, van het Verdrag is bepaald dat, onder voorbehoud van de bepalingen van het tweede lid, betaalde lijfrenten aan een inwoner van een van de Staten slechts in die Staat belastbaar zijn. Het tweede lid van artikel 18 van het Verdrag bepaalt dat die inkomsten ook in de andere Staat mogen worden belast, voorzover zij als zodanig ten laste komen van winst, die in die andere Staat is behaald door een onderneming van die andere Staat of door een onderneming die aldaar een vaste inrichting heeft.

Het begrip "lijfrente" is nader gedefinieerd in artikel 18, derde lid, van het Verdrag. Partijen gaan ervan uit dat de door belanghebbende ontvangen uitkering van A NV onder dit lijfrentebegrip valt. Ook op dit punt is het Hof niet gebleken van een onjuiste rechtsopvatting en volgt het Hof het standpunt van partijen.

Belanghebbende verdedigt het standpunt dat artikel 18, tweede lid, van het Verdrag geen heffingsbevoegdheid toekent aan Nederland over de lijfrenteuitkering. Hij voert daartoe de volgende argumenten aan:

Het Hof is van oordeel dat de onderhavige lijfrente-uitkering ten laste komt van de winst van de door A in Nederland gedreven onderneming. Naar het oordeel van het Hof is daarmee voldaan aan de voorwaarde in artikel 18, tweede lid, van het Verdrag dat de uitkering ten laste komt van winst die in Nederland is behaald door een onderneming in Nederland. In de tekst van het Verdrag noch in de toelichting op het Verdrag is steun te vinden voor de opvatting van belanghebbende dat het moet gaan om een onderneming van de belastingplichtige in Nederland.

Het Hof verwerpt ook de opvatting van belanghebbende dat de lijfrenteuitkering slechts ten dele ten laste van de winst komt omdat deze grotendeels bestaat uit een terugbetaling van de door belanghebbende betaalde premies. De winst van de verzekeraar bestaat enerzijds uit de ontvangen premies en de op haar beleggingen behaalde rendementen en anderzijds uit de uitkeringen die zij op grond van de aangegane verplichtingen verschuldigd is. Het Hof is daarom van oordeel dat de lijfrenteuitkering ten laste van de winst komt als bedoeld in artikel 18, tweede lid, van het Verdrag.

Belanghebbende stelt dat hij aan de uitlating van de staatssecretaris van Financiën naar aanleiding van de uitspraak van het Gerechtshof te 's-Hertogenbosch van 4 december 1977, nr. 93/1486, V-N 1998/50.5, vertrouwen mocht ontlenen dat Nederland zijn eventuele heffingsbevoegdheid niet zal uitoefenen. Het Hof verwerpt dit standpunt. De staatssecretaris heeft naar aanleiding van voormelde uitspraak toegelicht waarom hij geen beroep in cassatie heeft ingesteld. Uit deze - in V-N 1998/50.5 gepubliceerde - brief blijkt dat dit standpunt betrekking heeft op pensioenuitkeringen. Dit blijkt zowel uit de bewoording als uit de context. In de brief wordt verwezen naar vergelijkbare bepalingen in de belastingverdragen met Indonesië en Nigeria en het daaruit af te leiden verdragsbeleid zoals dat ten tijde van het sluiten van die verdragen alsmede het onderhavige verdrag door Nederland werd gevoerd. Anders dan in het Verdrag, is in de belastingverdragen met Indonesië en Nigeria geen bepaling opgenomen met betrekking tot lijfrenteuitkeringen. In die belastingverdragen is ook geen restartikel opgenomen, zodat onder die verdragen Nederland heffingsbevoegd is ten aanzien van lijfrenteuitkeringen. Het Hof is dan ook van oordeel dat aan voormelde uitlating niet het vertrouwen is te ontlenen dat Nederland zijn in het Verdrag overeengekomen heffingsrecht ter zake van lijfrenteuitkeringen niet zal uitoefenen.

Belanghebbende stelt ten slotte dat hij aan de brief van de Inspecteur van 10 januari 2007 vertrouwen heeft mogen ontlenen dat geen belasting zal worden geheven over de lijfrenteuitkeringen. Belanghebbende wijst op de in de brief opgenomen zin waarin staat dat eventuele wets- en verdragswijzigingen en/of wijzigingen van feiten en omstandigheden gevolgen kunnen hebben voor deze verklaring. Belanghebbende meent dat daarvan geen sprake is, omdat slechts sprake is van een gewijzigd inzicht van de Inspecteur in de toepassing van de verdragsbepaling en dat om die reden van heffing zal worden afgezien.

Het Hof verwerpt het standpunt van belanghebbende. In de brief van 10 januari 2007, waarin de Inspecteur positief heeft beslist op het verzoek om vrijstelling van de inhouding van loonbelasting, is uitdrukkelijk aangegeven dat die goedkeurende verklaring uiterlijk eindigt op 1 januari 2010. De zin waarnaar belanghebbende verwijst, heeft betrekking op de mogelijkheid van intrekking van de verklaring van 10 januari 2007 en ziet niet op in de toekomst af te geven nieuwe verklaringen. Het Hof is van oordeel dat het de Inspecteur vrij stond om na afloop van de geldigheidsduur van de afgegeven verklaring zijn standpunt opnieuw te bepalen en op basis van gewijzigd inzicht tot een afwijzing van een nieuw verzoek met ingang van 1 januari 2010 te komen.

Gelet op al hetgeen hiervóór is overwogen, is het Hof van oordeel dat op grond van artikel 18, tweede lid, van het Verdrag, Nederland heffingsbevoegd is ten aanzien van de door belanghebbende ontvangen lijfrenteuitkering en dat belanghebbendes beroep op het vertrouwensbeginsel ongegrond is.

Ten aanzien van het griffierecht

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Staat aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Ten aanzien van de proceskosten

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.