CRvB, 23-07-2013, nr. 11-5139 WWB

De Raad ziet zich ambtshalve gesteld voor de vraag of appellant voldoende procesbelang heeft bij een beoordeling van zijn hoger beroep. In vaste rechtspraak van de Raad (CRvB

1 juni 2010, LJN BM7208) is neergelegd dat eerst sprake is van (voldoende) procesbelang indien het resultaat dat de indiener van een bezwaar- of beroepschrift met het maken van bezwaar of het indienen van (hoger) beroep nastreeft, daadwerkelijk kan worden bereikt en het realiseren van dat resultaat voor deze indiener feitelijk betekenis kan hebben. Het hebben van een louter formeel of principieel belang is onvoldoende voor het aannemen van (voldoende) procesbelang.

Uit de stukken blijkt dat appellant met deze procedure een verdergaande ontheffing van de arbeidsverplichtingen wil bereiken, zodat van hem niet wordt gevergd om mee te werken aan een onderzoek naar de mogelijkheden tot arbeidsinschakeling. Appellant stelt dat in het verleden alle mogelijk denkbare onderzoeken zijn uitgevoerd, dat zijn beperkingen bekend zijn en dat deelname aan een nieuw (psychologisch) onderzoek voor hem zodanig belastend is dat hij daaraan geen medewerking kan verlenen. Met deze procedure kan appellant dat echter niet bewerkstelligen. De bij het besluit van 17 mei 2010 verleende gedeeltelijke ontheffing, zoals gehandhaafd bij het bestreden besluit, is beperkt in tijd en de ontheffingsperiode is inmiddels ruimschoots verstreken. In dit verband is verder van belang dat, zoals de Raad al eerder heeft overwogen (CRvB 21 september 2010, LJN BN8827), na afloop van een dergelijke ontheffingsperiode de arbeidsverplichtingen in beginsel in volle omvang van rechtswege herleven. Ook heeft het college aan appellant geen maatregel opgelegd in verband met het niet voldoen aan de arbeidsverplichting die op grond van het besluit van 17 mei 2010 nog op hem van toepassing is gebleven. Er zijn geen aanknopingspunten om aan te nemen dat het opleggen van een maatregel door het college wordt overwogen.

Op de zitting is gebleken dat appellant heeft voldaan aan de verplichting zelf een plan te schrijven en dat hij dit door hem opgestelde re-integratieplan op 23 december 2010 bij het college heeft ingediend. De klantmanager heeft in het naar aanleiding daarvan met appellant gehouden gesprek de mogelijkheid besproken om een traject bij een re-integratiebedrijf (Randstad HR Solutions) in te kopen om hem te ondersteunen bij het solliciteren. Het college heeft vervolgens bij besluit van 1 februari 2011 aan appellant te kennen gegeven dat voor hem de arbeidsverplichtingen zoals genoemd in artikel 9, eerste lid, onder a en b, van de WWB vanaf die datum volledig gelden en dat voor appellant een re-integratietraject bij HR Solutions is ingekocht om hem te ondersteunen in het vinden en behouden van betaald werk. Daarom wordt aan de bijstand de verplichting verbonden dat appellant alle mogelijke medewerking verleent aan het slagen van het re-integratietraject. Dit betekent dat de arbeidsverplichtingen van appellant vanaf 1 februari 2011 opnieuw zijn vastgesteld. Onder deze omstandigheden valt niet in te zien welk resultaat dat voor appellant feitelijk betekenis heeft, hij met de onderhavige procedure nog kan bereiken.

4.3. Gelet op 4.1 is de omstandigheid dat appellant principieel van mening is dat het college hem niet mag verplichten tot het ondergaan van of meewerken aan een medisch onderzoek onvoldoende om een procesbelang aan te nemen.

Uit 4.1 tot en met 4.3 volgt dat appellant geen procesbelang heeft in de in 4.1 geduide zin. Dat betekent dat het hoger beroep niet-ontvankelijk dient te worden verklaard.