Rb. Breda, 24-12-2010, nr. 09/2685

1.1.Voor een overzicht van het ontstaan en de loop van het geding tot aan de in dit geding gewezen tussenuitspraak van de rechtbank van 18 januari 2010, 09/2685 (onder andere gepubliceerd in VN 2010/16.24) wordt verwezen naar die tussenuitspraak, waarbij de rechtbank aan het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: het HvJ) heeft verzocht een prejudiciële beslissing te geven over de in die tussenuitspraak geformuleerde vragen.

1.2.Bij beschikking van 29 september 2010, VAV-Autovermietung GmbH, C-91/10, heeft het HvJ, uitspraak doende op die vragen, onder meer overwogen:

“

26.Opdat het bedrag van een belasting als die aan de orde in het hoofdgeding in overeenstemming zou zijn met het evenredigheidsbeginsel, moet bij de berekening ervan rekening worden gehouden met de duur van de huurovereenkomst van het betrokken voertuig of met het gebruik van dit voertuig op het desbetreffende wegennet (zie in die zin reeds aangehaalde beschikkingen Van de Coevering, punten 25, 31 en 32, en Ilhan, punten 19, 20 en 24).

27.Voor zover de wettelijke regeling in Nederland wonende of gevestigde personen die hoofdzakelijk in deze lidstaat een in een andere lidstaat geregistreerd en gehuurd voertuig gebruiken, vanaf de aanvang van het gebruik van een motorvoertuig op het Nederlandse wegennet verplicht tot betaling van het volledige bedrag van de betrokken belasting zonder rekening te houden met de duur van de huurovereenkomst van het betrokken voertuig en met het gebruik ervan op het Nederlandse wegennet, wordt bijgevolg door deze wettelijke regeling een belasting geheven die niet evenredig is aan de gebruiksduur van genoemd voertuig in de eerste lidstaat, ook al bepaalt deze wet dat het restbedrag, dat wordt berekend aan de hand van de gebruiksduur van dit voertuig op dit wegennet, na einde van dit gebruik zonder rente wordt terugbetaald.

28.De wijzigingen die in deze wettelijke regeling zijn aangebracht, voldoen dus niet aan de door het Hof in de reeds aangehaalde beschikkingen Van de Coevering en Ilhan gestelde eisen.”

en voor recht verklaard:

“De artikelen 49 EG tot en met 55 EG verzetten zich tegen een nationale regeling als aan de orde in het hoofdgeding, krachtens welke een in een lidstaat woonachtige of gevestigde persoon die in deze lidstaat een in een andere lidstaat geregistreerd en gehuurd voertuig gebruikt, verplicht is om ter zake van de aanvang van het gebruik met dit voertuig van de weg van eerstbedoelde lidstaat de volledige belasting te betalen waarvan het restbedrag, dat wordt berekend aan de hand van de gebruiksduur van dit voertuig op het wegennet, na einde van het gebruik zonder rente wordt terugbetaald.”

1.3.Partijen zijn in de gelegenheid gesteld schriftelijk te reageren op deze beschikking.

Beide partijen hebben daar gebruik van gemaakt.

2.Nadere beoordeling van het geschil

2.1.Vaststaat dat belanghebbende de auto verhuurd heeft voor de perioden 22 januari 2009 tot en met 31 maart 2009 en 2 april 2009 tot en met 31 december 2009. Tevens staat vast dat belanghebbende conform de wettelijke bepalingen het volledige bedrag aan BPM van € 20.277 heeft voldaan.

2.3.Nu de Wet BPM niet de mogelijkheid biedt van een tijdsevenredige voldoening op aangifte, dient het gehele bedrag dat op aangifte is voldaan te worden teruggegeven. Belanghebbende heeft daar ook om gevraagd.

2.4.De inspecteur heeft in zijn reactie op de beschikking van het HvJ nog aangevoerd dat het HvJ niet heeft verklaard dat geen BPM geheven mag worden voor buitenlandse verhuurde auto’s en dat inmiddels, met inachtneming van de omstandigheid dat de auto met ingang van 21 december 2009 niet meer ter beschikking stond aan een Nederlandse ingezetene, op verzoek van belanghebbende een teruggaaf van € 17.799 heeft plaatsgevonden zodat voor de huurtermijn van 2 april 2009 tot en met 21 december 2009 het juiste tijdsevenredige bedrag aan BPM, zijnde € 20.277 min € 17.799 is € 2.478, is voldaan. Blijkbaar meent de inspecteur dat, nu uiteindelijk het juiste bedrag aan BPM is voldaan, de strijdigheid van de onderhavige wettelijke bepalingen met het Europese recht voor onderhavig geval geen gevolgen meer heeft. Naar het oordeel van de rechtbank kan dit betoog niet slagen nu een tijdsevenredige voldoening c.q. heffing conform het wettelijk systeem vóór aanvang van het gebruik van de weg had dienen plaats te vinden en de wet deze mogelijkheid niet biedt.

2.5.Hetgeen is overwogen onder 2.4. neemt niet weg dat de inspecteur € 17.799 aan BPM heeft teruggegeven en dat de rechtbank er in beginsel rekening mee dient te houden indien (ten onrechte geheven) belasting is teruggegeven. De rechtbank ziet zich geplaatst voor de vraag of zij dat ook in dit geval moet doen.

2.6.De rechtbank acht hierbij in de eerste plaats van belang dat de teruggaaf van BPM omdat de auto weer buiten Nederland is gebracht, wordt vastgesteld bij een afzonderlijke in de wet voorziene beschikking is en er dus geen sprake is van herziening van, of terugbetaling op de oorspronkelijke voldoening op aangifte. Het is dan niet vanzelfsprekend dat de rechtbank bij de beoordeling van het beroep tegen de voldoening op aangifte rekening moet houden met hetgeen later om een andere reden is teruggegeven.

2.7.Daarnaast moet naar het oordeel van de rechtbank mee worden gewogen dat belanghebbende een belang heeft voor wat betreft de te vergoeden heffingsrente. In artikel 30f, tweede lid, onderdeel b, en derde lid, onderdeel c, ten tweede, AWR is bepaald dat bij teruggaaf van BPM heffingsrente wordt vergoed over het tijdvak dat aanvangt drie maanden na het einde van het kalenderjaar waarop de teruggaaf betrekking heeft, in dit geval dus vanaf 1 april 2010. Het gegeven dat bij de teruggaaf van BPM vanwege het weer buiten Nederland brengen van de auto geen heffingsrente wordt, en in dit geval is vergoed, is uitdrukkelijk aan de orde geweest in deze zaak. De rechtbank is dan ook van oordeel dat zij daar rekening mee moet houden.

2.8.Indien de rechtbank teruggaaf gelast van het verschil tussen € 20.277 en € 17.799 of € 2.478, heeft dat tot gevolg dat aan belanghebbende alleen over dat saldobedrag heffingsrente wordt vergoed. Dat voor belanghebbende nadelige effect doet zich niet voor indien de rechtbank teruggaaf gelast van het gehele op aangifte voldane bedrag van € 20.277, want dan wordt over dat gehele bedrag heffingsrente vergoed. De AWR voorziet niet de mogelijkheid om heffingsrente te vergoeden over een hoger bedrag dan de feitelijke teruggaaf, zodat de rechtbank de inspecteur niet kan opdragen om heffingsrente te vergoeden over € 20.277 als de teruggaaf maar € 2.478 beloopt.

2.9.Dit alles overwegende acht de rechtbank het redelijk om aan het verzoek van belanghebbende tegemoet te komen en teruggaaf te gelasten van het gehele bedrag van € 20.277.

2.10.Gelet op al het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard.

5.Proceskosten

De rechtbank vindt aanleiding de inspecteur te veroordelen in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het bezwaar en het beroep redelijkerwijs heeft moeten maken. Deze kosten zijn op de voet van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vastgesteld op € 966 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift, € 161, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, 0,5 punt voor het indienen van een schriftelijke reactie naar aanleiding van de beschikking van het HvJ, met een waarde per punt van € 322 en een wegingsfactor 1). Voor een integrale proceskostenvergoeding, zoals door belanghebbende verzocht, ziet de rechtbank geen reden.