HR, 13-04-2010, nr. 07/12897

Het hof heeft uit het onderzoek ter terechtzitting niet door de inhoud van wettige bewijsmiddelen de overtuiging bekomen, dat de verdachte het onder 1 ten laste gelegde heeft begaan. Het hof overweegt hieromtrent als volgt.

Het openbaar ministerie verwijt de verdachte dat hij zijn toenmalige echtgenote [slachtoffer] (hierna: [slachtoffer]), al dan niet met voorbedachten rade, op gewelddadige wijze om het leven heeft gebracht. De geweldshandelingen zijn in de tenlastelegging omschreven als:

De verdachte heeft, na zijn aanhouding door de politie op 16 januari 2005, van meet af aan ontkend dat hij zijn echtgenote om het leven heeft gebracht. Vanaf zijn verhoor op 18 januari 2005 houden de verklaringen van de verdachte onder meer in dat hij zijn echtgenote op zondag 21 januari 2001 levenloos op bed had aangetroffen en dat zij toen een plastic zak over haar hoofd had, die aan de rechterzijde was dichtgedraaid. Volgens de verdachte heeft hij, nadat hij de plastic zak had weggehaald, geconstateerd dat zijn echtgenote niet meer ademde en dat zij blauwe verkleuringen had in het gelaat.

Het hof gaat er van uit dat het door het openbaar ministerie gestelde en te bewijzen gewelddadig handelen van de verdachte in de kern is gebaseerd op het verslag d.d. 27 april 2005 van dr. B. Kubat en drs. A. Maes, beiden als arts-patholoog verbonden aan het Nederlands Forensisch Instituut (NFI), waarin zij rapporteren dat hen bij de sectie op het lichaam van [slachtoffer] onder meer is gebleken:

Naar het hof begrijpt is het ten laste gelegde voorts gestoeld op de gedragingen van de verdachte nadat hij, naar eigen zeggen, zijn echtgenote met een plastic zak over haar hoofd dood op bed had aangetroffen — een deel van die gedragingen komt tot uitdrukking in het onder 3 ten laste gelegde —, alsmede op de mededelingen die hij nadien, tot 18 januari 2005, tegenover derden over zijn echtgenote heeft gedaan.

In het hierna volgende zal het hof eerst ingaan op de hiervoor genoemde sectiebevindingen.

(…)

Op grond van de hiervoor weergegeven standpunten van de deskundigen (waaronder andere deskundigen dan de hiervoor genoemde deskundigen Kubat en Maes; WHV) acht het hof, met de advocaat-generaal en de verdediging, niet overtuigend bewezen dat sprake was van een breukje in de rechter cornu superior van het strottenhoofd van [slachtoffer]. In zoverre kunnen de bevindingen, zoals neergelegd in het sectieverslag van 27 april 2005 en in de onderzoeksverslagen van dr. De Bakker d.d. 21 januari 2005 respectievelijk 12 april 2005, niet bijdragen tot het bewijs dat [slachtoffer] is overleden ten gevolge van verstikking door op de hals uitgeoefend samendrukkend geweld, zoals ten laste is gelegd.

De opvatting van de advocaat-generaal dat, als er een breukje was, dit bij het overlijden van [slachtoffer] (peri mortem) moet zijn ontstaan, omdat in zijn visie zowel uitgesloten kan worden dat het ante mortem (bij leven), als post mortem (na het overlijden) is ontstaan, behoeft op grond van het vorenstaande geen verdere bespreking.

Zoals hiervoor reeds vermeld hebben dr. Kubat en drs. Maes in het sectieverslag d.d. 27 april 2005 gerapporteerd dat bij de sectie op het lichaam van [slachtoffer] is geconstateerd dat de uitstrijken van de luchtcellen van de rotsbeenderen een sterkere tetrabase-aankleuring vertoonden dan de uitstrijken van de voorhoofdsholte, hetgeen kan passen bij bloedstuwing in de rotsbeenderen.

(…)

Op grond van de hiervoor weergegeven standpunten van de deskundigen is het hof, anders dan de advocaat-generaal, van oordeel dat niet met voldoende zekerheid is komen vast te staan dat sprake was van bloedstuwing in de luchtcellen van de rotsbeenderen van [slachtoffer]. Het is hof is voorts van oordeel, indien wordt uitgegaan van de hypothese dat van bloedstuwing in de rotsbeenderen wél sprake was, dat niet buiten redelijke twijfel is komen vast te staan dat dat verschijnsel is veroorzaakt door verstikking ten gevolge van enige vorm van gewelddadig handelen zoals in de tenlastelegging vermeld — te weten het uitoefenen van samendrukkend geweld op de hals of het belemmeren of onmogelijk maken van de ademhaling —, nu uit de verklaringen van de deskundigen volgt dat talrijke alternatieve oorzaken tot bloedstuwing in de rotsbeenderen geleid kunnen hebben.

Naar het oordeel van het hof is uit het onderzoek ter terechtzitting voorts gebleken dat de blauwverkleuring (cyanose) van het gelaat van [slachtoffer], waarover de verdachte heeft verklaard, niet zonder meer kan leiden tot de conclusie dat sprake is geweest van verstikking ten gevolge van samendrukkend geweld op de hals of smoren, zoals in de tenlastelegging vermeld. Uit de verklaringen van de deskundigen Milroy, Jacobs en Kubat kan immers worden afgeleid, dat blauwverkleuring van het gelaat niet alleen in die gevallen kan optreden, maar — in meer of mindere mate — ook in andere, waaronder in geval van suïcide door middel van een plastic zak.

Reeds in het sectieverslag d.d. 27 april 2005 concludeerden dr. Kubat en drs. Maes dat de hiervoor onder 1 en 2 genoemde sectiebevindingen verenigbaar zijn met (doch niet bewijzend voor) verstikking ten gevolge van (in- of uitwendige) afsluiting van de ademweg, zoals bijvoorbeeld bij smoren kan optreden, waarschijnlijk gecombineerd met samendrukkend geweld op de hals en dat een andere doodsoorzaak bij de sectie niet is gebleken.

In de visie van de deskundigen Milroy, Jacobs en Kubat is in de onderhavige zaak de doodsoorzaak van [slachtoffer] niet meer vast te stellen. Mede gelet daarop en op hetgeen de deskundigen Milroy en Jacobs dienaangaande ter terechtzitting in hoger beroep hebben verklaard, kan het hof de mogelijkheid — gebaseerd op de door de verdachte afgelegde verklaringen over de wijze waarop hij zijn echtgenote had aangetroffen — dat [slachtoffer] suïcide heeft gepleegd door een plastic zak over het hoofd te trekken en dicht te draaien, niet als een hoogst onwaarschijnlijk scenario terzijde stellen.

Dit betekent naar het oordeel van het hof dat aan de gedragingen van de verdachte, nadat hij naar eigen zeggen het ontzielde lichaam van zijn echtgenote had aangetroffen — hoe merkwaardig die gedragingen menselijkerwijs ook betiteld kunnen worden en hoe onlogisch deze ook zijn in het licht van verdachtes verklaring dat hij zijn overleden echtgenote respectvol wilde behandelen —, op zichzelf geen bewijs kan worden ontleend dat de verdachte zijn echtgenote op één van de in de tenlastelegging bedoelde wijzen opzettelijk gewelddadig van het leven heeft beroofd. Hetzelfde geldt voor het gegeven dat de verdachte na het overlijden van zijn echtgenote aantoonbaar valse mededelingen over haar heeft gedaan tegenover derden.’