Hof Den Haag, 28-02-2024, nr. BK-23/296, nr. BK-23/297

Ten aanzien van de door belanghebbende geclaimde aftrek voor specifieke zorgkosten wordt als volgt overwogen.

In artikel 3.1, lid 1 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (Wet IB 2001) is bepaald dat het belastbaar inkomen uit werk en woning bestaat uit het inkomen uit werk en woning verminderd met de te verrekenen verliezen uit werk en woning. Het inkomen uit werk en woning omvat onder meer het belastbare loon en de persoonsgebonden aftrek (artikel 3.2, lid 2, aanhef en letters b en j, Wet IB 2001). Tot de persoonsgebonden aftrek behoren de uitgaven voor specifieke zorgkosten (artikel 6.1, lid 1, aanhef en letter d, Wet IB 2001). Specifieke zorgkosten zijn de uitgaven opgenomen in artikel 6.17, lid 1, Wet IB 2001 die wegens ziekte of invaliditeit zijn gedaan.

Een redelijke verdeling van de bewijslast brengt mee dat belanghebbende, bij betwisting door de Inspecteur, aannemelijk maakt dat hij de gestelde uitgaven van € 12.900 voor specifieke zorgkosten heeft gedaan en dat deze uitgaven voldoen aan de in de wet gestelde voorwaarden. Aan deze bewijslast kan worden voldaan indien bewijsstukken worden overgelegd waaruit afgeleid kan worden welke uitgaven zijn gedaan, wat de aard van deze uitgaven is en of deze uitgaven op belanghebbende hebben gedrukt. Hierna zal per opgevoerde kostenpost worden beoordeeld of belanghebbende aan zijn bewijslast heeft voldaan.

Kosten medicijnen

Belanghebbende stelt dat hij recht heeft op aftrek van € 578 vanwege voorgeschreven medicijnen. Op grond van artikel 6.17, lid 1, aanhef en letter c, Wet IB 2001 zijn kosten van farmaceutische hulpmiddelen die zijn verstrekt op voorschrift van een arts specifieke zorgkosten. Belanghebbende heeft voor € 72 nota’s voor medicijnen van een apotheek overgelegd. Daarmee heeft belanghebbende niet voldaan aan de op hem rustende bewijslast. De Inspecteur heeft € 258 aan kosten voor medicijnen als specifieke zorgkosten aangemerkt. Naast de hierboven genoemde € 72 heeft de Inspecteur € 180 als kosten voor de aanschaf van paracetamol in aanmerking genomen. Met hetgeen belanghebbende heeft overgelegd heeft hij onvoldoende aannemelijk gemaakt dat hij recht heeft op een hogere aftrek dan het bedrag dat de Inspecteur reeds in aftrek heeft toegestaan.

Uitgaven voor hulpmiddelen

Belanghebbende stelt dat hij recht heeft op aftrek van € 754 vanwege hulpmiddelen. Op grond van artikel 6.17, lid 1, aanhef en letter d, Wet IB 2001 zijn kosten van hulpmiddelen die van zodanige aard zijn dat zij hoofdzakelijk door zieke of invalide personen worden gebruikt specifieke zorgkosten. De door belanghebbende opgevoerde kosten hebben betrekking op de aanschaf van een elleboogkruk (€ 38,50), Tena Fix Premium stretchbroeken en de aanschaf van diverse wondverzorgingsmaterialen. Belanghebbende heeft slechts een nota overgelegd van de aanschaf van de elleboogkruk, een e-mail inzake de levering van de stretchbroeken waarin wordt verklaard dat deze niet worden vergoed door de zorgverzekeraar en screenshots van het overzicht van de bij zijn zorgverzekeraar ingediende declaraties.

Zoals de Inspecteur terecht heeft gesteld, zijn de kosten van de elleboogkruk uitgezonderd van de specifieke zorgkosten (artikel 6.18, lid 1, aanhef en letter h, Wet IB 2001 in verbinding met artikel 39a, aanhef en letter c van de Uitvoeringsregeling inkomstenbelasting 2001; Uitvoeringsregeling IB 2001). Ter zake van de Tena Fix Premium stretchbroeken en de aanschaf van diverse wondverzorgingsmaterialen heeft belanghebbende geen nota’s overgelegd. Daarmee heeft belanghebbende niet voldaan aan de op hem rustende bewijslast.

Uitgaven voor vervoer i.v.m. ziekte of invaliditeit

Op grond van artikel 6.17, lid 1, aanhef en letter b, Wet IB 2001 zijn kosten van vervoer die wegens ziekte of invaliditeit zijn gedaan specifieke zorgkosten. In aftrek komen de kosten van vervoer van en naar zorgverleners en de kosten die belanghebbende meer maakt dan een persoon die niet ziek of invalide is en die zich qua gezinssituatie en inkomens- en vermogenspositie in een vergelijkbare positie als belanghebbende bevindt, zogenoemde leefkilometers (vgl. Hoge Raad 15 december 1999, ECLI:NL:HR:1999:AA3847, BNB 2000/61).

Belanghebbende stelt dat hij recht heeft op aftrek van € 10.962 aan vervoerskosten.

Volgens de Inspecteur heeft belanghebbende op basis van overgelegde stukken de volgende kosten (afgerond) aannemelijk gemaakt:

Daarnaast heeft belanghebbende een factuur overgelegd voor de kosten van de huur van een auto in Marokko voor een bedrag van € 800, heeft hij € 944,75 aan taxikosten betaald en heeft hij van zijn zorgverzekeraar een tegemoetkoming in de kosten van vervoer gekregen van € 524,20. In totaal komen de kosten voor belanghebbende daarmee volgens de Inspecteur op € 6.248. Belanghebbende heeft niet gespecificeerd welke kosten zijn gemaakt voor vervoer van en naar zorgverleners en hoe hij is omgegaan met de vaststelling van leefkilometers.

Met de bewijsstukken die belanghebbende heeft overgelegd voldoet hij niet aan de op hem rustende bewijslast met betrekking tot de door hem opgevoerde vervoerskosten van € 10.962. Belanghebbendes stelling dat hij meer brandstofkosten heeft gemaakt, omdat hij veelvuldig contant heeft afgerekend bij het tanken maakt dit niet anders, nu belanghebbende hiervan geen bewijsstukken heeft overgelegd, zoals kassabonnen van het tankstation. De contante opnamen van de bankrekening van belanghebbende kunnen niet als zodanig dienen, aangezien de afschriften waaruit deze opnamen blijken geen indicatie geven van de besteding van de opgenomen bedragen.

5.4.5.1. De Inspecteur heeft € 2.913 aan vervoerskosten in verband met ziekte of invaliditeit in aftrek toegelaten als specifieke zorgkosten. Daarbij is de Inspecteur samengevat weergegeven als volgt te werk gegaan.

5.4.5.2. Allereerst heeft de Inspecteur op basis van de kilometerregistraties van de auto in de Nationale Autopas het aantal kilometers bepaald dat bij benadering aan 2019 kan worden toegerekend. Daartoe heeft bij het verschil tussen de kilometerstanden op 27 maart 2018 en 22 maart 2019 (26.799 kilometer) vermenigvuldigd met een breuk waarvan de noemer het aantal dagen tussen beide data is (360) en de teller het aantal dagen in 2019 (81). De uitkomst van deze berekening is, afgerond, 6.031 kilometer. Hetzelfde heeft hij gedaan met het verschil tussen de kilometerstanden op 23 maart 2019 en 3 maart 2020 waarbij hij 284 van de 347 dagen heeft toegerekend aan 2019, hetgeen tot een uitkomst leidde van 18.719 kilometer. Volgens de Inspecteur is het totaal aantal kilometers dat met de auto in 2019 is gereden bij benadering 24.750. Bij wijze van controle heeft de Inspecteur het totaal van de door belanghebbende overgelegde met de pin afgerekende tankbeurten (€ 2.675) gedeeld door de gemiddelde prijs van een liter benzine in 2019 (€ 1,65) hetgeen uitkomt op 1.621 liter benzine. Uitgaande van een benzineverbruik van de auto van 5,9 liter per 100 kilometer leidt die berekening volgens de Inspecteur tot 27.399 kilometer. Volgens de Inspecteur ligt deze uitkomst voldoende dichtbij het door hem berekende benaderde aantal kilometers van 24.750 zodat uitgegaan kan worden van de door hem in aanmerking genomen brandstofkosten van € 2.675 en de totale autokosten van € 5.003.

5.4.5.3. De kosten per kilometer van de auto heeft de Inspecteur berekend door de autokosten (€ 5.003) te delen op het benaderde aantal gereden kilometers (24.750). De berekening komt uit op afgerond € 0,21 per kilometer.

5.4.5.4. Aan de hand van het door belanghebbende tijdens het hoorgesprek overgelegde afsprakenoverzicht, heeft de Inspecteur het aantal kilometers dat belanghebbende heeft gereden van en naar zorgverleners berekend op 2.875. De daarmee gemoeide kosten die als specifieke zorgkosten in aanmerking kunnen worden genomen heeft hij berekend op € 604.

5.4.5.5. Ten aanzien van het aantal leefkilometers is de Inspecteur als volgt te werk gegaan. De Inspecteur onderscheidt twee periodes in 2019. De eerste periode loopt van 1 januari tot 1 augustus 2019. Gedurende deze periode vormt belanghebbende een eenpersoonshuishouden. De tweede periode loopt van 1 augustus tot en met 31 december 2019. Gedurende deze periode vormt belanghebbende een tweepersoonshuishouden, omdat hij een gemeenschappelijke huishouding voert met de echtgenote.

5.4.5.6. Voor de eerste periode gaat de Inspecteur uit van een netto besteedbaar inkomen van belanghebbende van € 21.368, hetgeen ter zitting door belanghebbende niet is weersproken. Volgens gegevens van het CBS besteedt iemand met een dergelijk besteedbaar inkomen 7.9% van zijn inkomen aan vervoerskosten. Voor belanghebbende zou dit voor het hele jaar neerkomen op € 1.688 en voor de eerste periode (pro rata) op afgerond € 984. Van de totale autokosten van € 6.248 resteert na aftrek van de kosten voor het reizen van en naar afspraken van € 604 een bedrag van € 5.644; het gedeelte daarvan dat toerekenbaar is aan de eerste periode is € 3.293. Het verschil tussen dit bedrag en het bedrag dat een persoon die niet ziek of invalide is en die in een vergelijkbare gezinssituatie en inkomens- en vermogenspositie als belanghebbende verkeert is € 2.309.

5.4.5.7. Voor de tweede periode heeft de Inspecteur volgens dezelfde systematiek een berekening gemaakt, zij het dat hij bij die berekening ook het netto besteedbaar inkomen van de echtgenote en de vervoerskosten van de echtgenote, voorzover die kosten bij haar niet in aftrek zijn gekomen, in aanmerking heeft genomen. Bij die berekening is uitgegaan van een gezamenlijk netto besteedbaar inkomen van € 61.153, een besteding op basis van CBS gegevens van autokosten van € 8.561 (14%). Belanghebbende heeft dit ter zitting niet weersproken. Aangezien dit bedrag hoger is dan de vervoerskosten van belanghebbende en zijn echtgenote samen (na aftrek van de kosten van vervoer van en naar zorgverleners en het bedrag dat bij de echtgenote in aftrek is gekomen), bestaat voor de tweede periode geen recht op aftrek ter zake van leefkilometers.

5.4.5.8. Op basis van het bovenstaande heeft de Inspecteur, afgerond, € 2.913 aan vervoerskosten in verband met ziekte of invaliditeit als specifieke zorgkosten in aanmerking genomen.

5.4.5.9. Met de hiervoor onder 5.4.5.1 tot en met 5.4.5.8 weergegeven berekeningen heeft de Inspecteur, gelet op de onvolledige informatie die belanghebbende heeft aangeleverd, een redelijke benadering gemaakt van het bedrag aan vervoerskosten die belanghebbende als specifieke zorgkosten in aanmerking mag nemen.

Belanghebbende heeft in hoger beroep aangevoerd dat het verbruik van de auto niet 5,9 liter per 100 kilometer is, maar 7,2 liter. Ter zitting heeft de Inspecteur zich met dit standpunt verenigd. De Inspecteur berekent als gevolg hiervan dat de brandstofkosten van belanghebbende dan stijgen tot € 2.941 en de kosten per kilometer tot € 0,22. Doorgerekend zouden de aftrekbare kosten voor vervoer van en naar zorgverleners dan stijgen met € 29 en de aftrekbare kosten voor leefkilometers met € 139, in totaal € 168, zodat de uitgaven voor vervoer in verband met ziekte of invaliditeit uitkomen op € 3.081; ook deze berekeningen wordt, aangezien deze door belanghebbende niet dan wel onvoldoende is bestreden, gevolgd. Met hetgeen belanghebbende heeft overgelegd heeft hij overigens onvoldoende aannemelijk gemaakt dat hij recht heeft op een hogere aftrek dan het bedrag dat de Inspecteur met inachtneming van het voorgaande in aftrek toestaat.

Kleding en beddengoed

Op grond van artikel 6.17, lid 1, aanhef en letter g, Wet IB 2001 zijn kosten van extra kleding en beddengoed alsmede daarmee samenhangende extra uitgaven volgens bij ministeriële regeling te stellen regels specifieke zorgkosten. In artikel 38, lid 1, Uitvoeringsregeling IB 2001 is, voor zover hier van belang, bepaald dat uitgaven in aanmerking genomen worden voor een bedrag van € 300 dan wel, indien blijkt dat de uitgaven € 600 te boven gaan, voor een bedrag van € 750, indien de ziekte of invaliditeit tenminste een jaar heeft geduurd of vermoedelijk zal duren.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat hij recht heeft op aftrek van € 750 voor kosten van extra beddengoed. Ter onderbouwing van zijn stelling heeft belanghebbende bankafschriften overgelegd van pintransacties bij de [winkel 1] (afgerond € 2.428) en [winkel 2] (afgerond € 872).

Om voor het forfaitaire bedrag van € 750 in aanmerking te komen dient te blijken dat de extra uitgaven voor kleding en beddengoed meer dan € 600 zijn geweest. Met het woord ‘blijkt’ wordt bepaald dat belanghebbende overtuigend moet aantonen dat voor meer dan € 600 kosten zijn gemaakt.

Belanghebbende is met het slechts overleggen van bankafschriften met pintransacties bij de [winkel 1] en [winkel 2] daarin niet geslaagd, omdat uit de omschrijving op de bankafschriften niet kan worden afgeleid waar de gelden aan besteed zijn. Aangezien belanghebbende geen andere bewijsstukken heeft overgelegd, zoals bijvoorbeeld kassabonnen met een omschrijving van de gekochte producten, heeft de Inspecteur de aftrek terecht beperkt tot € 300.

Genees- en heelkundige hulp

Op grond van artikel 6.17, lid 1, aanhef en letter a, Wet IB 2001 zijn uitgaven die wegens ziekte of invaliditeit worden gedaan voor genees- en heelkundige hulp, met uitzondering van ooglaserbehandelingen ter vervanging van bril of contactlenzen, specifieke zorgkosten. Op grond van artikel 6.17, lid 9, Wet IB 2001 dient sprake te zijn van een behandeling door een arts, een behandeling op voorschrift en, onder bepaalde voorwaarden, onder begeleiding van een arts door een paramedicus of een behandeling door een bij ministeriële regeling aan te wijzen paramedicus.

Belanghebbende maakt aanspraak op € 255 aan kosten van genees- en heelkundige hulp. Ter onderbouwing heeft belanghebbende facturen overgelegd van een niet vergoed bedrag aan tandartskosten (€ 5,44), facturen van [thuiszorgorganisatie] (€ 323,04 en € 223,87), een factuur van de behandeling door een natuurgeneeskundig therapeut (€ 30). Ter zake van de kosten van een schoonheidsspecialist (€ 74) is geen factuur overgelegd.

De factuur van de natuurgeneeskundige is gericht aan de echtgenote, zodat twijfel bestaat over de vraag of belanghebbende zelf op consult is geweest. Voorts heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van een behandeling op voorschrift en onder begeleiding van een arts, zodat niet aannemelijk is geworden dat is voldaan aan het vereiste van artikel 6.17, lid 9, aanhef en letter b, Wet IB 2001. Een natuurgeneeskundige is evenmin een paramedicus als bedoel in artikel 6.17, lid 9, aanhef en letter b, Wet IB 2001 in verbinding met artikel 39, lid 1 Uitvoeringsregeling IB 2001. De kosten van de schoonheidsspecialist vallen onder geen enkele van de in artikel 6.17, lid 1, Wet IB 2001 genoemde categorieën van specifieke zorgkosten. Bovendien is geen factuur overgelegd. Tot een bedrag van € 104 zijn de kosten derhalve terecht niet in aftrek toegelaten. Ten aanzien van facturen van [thuiszorgorganisatie] is per factuur € 200,83 door de zorgverzekeraar vergoed, zodat € 122,21 en € 23,04 niet is vergoed. Het bedrag van € 5,44 betreft niet vergoede tandartskosten van de echtgenote. Deze kosten komen niet voor aftrek bij belanghebbende in aanmerking. Omdat de Inspecteur € 151 aan kosten voor genees- en heelkundige hulp in aftrek heeft toegelaten en belanghebbende slechts tot, afgerond, € 146 aan kosten aannemelijk kan maken, heeft de Inspecteur de kosten van genees- en heelkundige hulp niet voor een te laag bedrag in aanmerking genomen. Met hetgeen belanghebbende heeft overgelegd heeft hij onvoldoende aannemelijk gemaakt dat hij recht heeft op een hogere aftrek dan het bedrag dat de Inspecteur reeds in aftrek heeft toegestaan.

Ziekenbezoek

Op grond van artikel 6.17, lid 1, aanhef en letter h, Wet IB 2001 zijn uitgaven die wegens ziekte of invaliditeit worden gedaan voor reizen in verband met het regelmatig bezoeken van wegens ziekte of invaliditeit langer dan een maand verpleegde personen met wie de bezoeker bij de aanvang van de ziekte of invaliditeit een gezamenlijke huishouding voerde specifieke zorgkosten, indien de afstand tussen de woning of verblijfplaats van de bezoeker en de plaats waar de verpleging plaatsvindt gemeten langs de meeste gebruikelijke weg meer beloopt dan 10 kilometer.

Belanghebbende heeft verklaard dat dit kosten betreft (€ 190) van zijn echtgenote die door haar worden gemaakt om naar het ziekenhuis te gaan als belanghebbende zelf voor behandeling naar het ziekenhuis is gereden. Aangezien dit geen kosten van belanghebbende zijn, en bovendien geen sprake is van bezoeken van wegens ziekte of invaliditeit langer dan een maand verpleegde personen, komen ze niet voor aftrek in aanmerking.

Slotsom specifieke zorgkosten

Met inachtneming van het voorgaande dient het aftrekbare bedrag van de specifieke zorgkosten als volgt vastgesteld te worden:

Dwangsom

Aan belanghebbende is op grond van artikel 4.17, lid 1 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) een dwangsom toegekend van € 46. De dwangsom heeft betrekking op het niet tijdig doen van uitspraak op het bezwaar tegen de aanslag IB/PVV 2019. Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat hij recht heeft op een additionele dwangsom van € 115. Hij komt op dit bedrag door uit te gaan van de per e-mail verstuurde ingebrekestelling op 17 november 2021 en een datum van de uitspraak op bezwaar van 7 december 2021, zijnde de datum waarop hij die uitspraak zegt te hebben ontvangen. Volgens belanghebbende is de Inspecteur zeven dagen in verzuim met betrekking tot de uitspraak op het bezwaar tegen de aanslag IB/PVV 2019. In totaal komt belanghebbende op een dwangsom van 7 dagen X € 23 = € 161.

Ten aanzien van de ingebrekestelling faalt de stelling van belanghebbende dat de termijn van 14 dagen waarbinnen de Inspecteur dient te beslissen is gaan lopen met de ingebrekestelling op 17 november 2021. De wet stelt immers als eis dat een ingebrekestelling schriftelijk wordt gedaan. De schriftelijke ingebrekestelling is door de Inspecteur ontvangen op 22 november 2021, zodat de termijn van 14 dagen waarbinnen de Inspecteur diende te beslissen is gaan lopen op 23 november 20121 en eindigde op 6 december 2021. Uitgaande van 7 december 2021 als de datum waarop de uitspraak op bezwaar is gedaan, hetgeen belanghebbende betoogt en de Inspecteur betwist, is de Inspecteur maximaal één dag in verzuim geweest. Bij de bepaling van de dwangsom is uitgegaan van twee verzuimdagen. De dwangsom is dus eerder te hoog dan te laag vastgesteld. Het antwoord op de vraag of de uitspraak op bezwaar op 3 december 2021 is gedaan, zoals de Inspecteur betoogt en belanghebbende betwist, kan in het midden blijven. Het hoger beroep van belanghebbende faalt derhalve voor zover het ziet op de dwangsom.

Immateriële schadevergoeding

De rechtszekerheid als algemeen aanvaard rechtsbeginsel dat aan artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de fundamentele vrijheden mede ten grondslag ligt, brengt mee dat belastinggeschillen binnen een redelijke termijn behoren te worden beslecht (vgl. Hoge Raad 10 juni 2011, ECLI:NL:HR:2011:BO5080, BNB 2011/232). De in aanmerking te nemen termijn begint op het moment waarop het bestuursorgaan het bezwaarschrift ontvangt. Als uitgangspunt geldt dat voor de fase van bezwaar en beroep een termijn van twee jaren moet worden gehanteerd als redelijke termijn waarbinnen belastinggeschillen behoren te worden beslecht. Hierbij geldt dat de bezwaarfase onredelijk lang heeft geduurd voor zover de duur daarvan een half jaar overschrijdt en de beroepsfase voor zover zij meer dan anderhalf jaar in beslag heeft genomen.

Belanghebbende heeft op 21 juni 2021 bezwaar gemaakt tegen de aanslag IB/PVV 2019. De Rechtbank heeft op 2 februari 2023 uitspraak gedaan. Omdat minder dan twee jaar is verstreken tussen het ingediende bezwaar en de uitspraak van de Rechtbank heeft belanghebbende geen recht op vergoeding van immateriële schade. Het standpunt van belanghebbende dat ook recht bestaat op vergoeding van immateriële schade indien meer dan zes maanden zijn verstreken tussen de ontvangst van het bezwaarschift en de uitspraak op bezwaar vindt geen steun in de jurisprudentie, nog daargelaten dat in het onderhavige geval minder dan zes maanden is verstreken tussen de ontvangst van het bezwaarschrift (21 juni 2021) en de uitspraak op bezwaar (3 december 2021).

FSV, project 1043 en IKA

Belanghebbende doet een beroep op vergoeding van schade die hij geleden heeft als gevolg van het feit dat hij is opgenomen in de FSV en dat zijn aangifte is onderzocht als gevolg van project 1043 en IKA.

In zijn arrest van 10 december 2021, ECLI:NL:HR:2021:1748, BNB 2022/41 heeft de Hoge Raad het volgende overwogen:

“5.3 Indien een belastingplichtige in zijn aangifte een aftrekpost opvoert en bij de aanslagregeling wordt geconstateerd dat hij op die aftrek (gedeeltelijk) geen recht heeft, is het niet onrechtmatig indien de inspecteur vervolgens onderzoek gaat doen naar aangiften van eerdere jaren. Evenmin onrechtmatig is het besluit van de inspecteur om – na die constatering – de aangiften van de belastingplichtige over latere jaren te gaan controleren. Dat geldt in beginsel ook indien die constatering ertoe leidt dat gegevens van de belastingplichtige worden opgeslagen in een bestand, en zelfs indien die gegevensverwerking op zichzelf beschouwd onrechtmatig is. De rechtmatigheid van het besluit van de inspecteur om een aangifte te controleren wordt in beginsel niet aangetast door de manier waarop informatie over de belastingplichtige is verwerkt.

Dat kan anders zijn indien de controle van de aangifte voortvloeit uit een risicoselectie, een verwerking van persoonsgegevens in een databank of een gebruik van een databank waarin persoonsgegevens zijn opgeslagen, op basis van een criterium dat jegens de belastingplichtige leidt tot een schending van een grondrecht zoals een schending van het verbod op discriminatie naar afkomst, geaardheid of geloofsovertuiging. Indien de rechter tot de bevinding komt dat zo’n uitzonderlijke situatie aan de orde is, is het niet uitgesloten dat hij daaraan de slotsom verbindt dat de controle van de aangifte van de belastingplichtige heeft plaatsgevonden op een wijze die zozeer indruist tegen hetgeen van een behoorlijk handelende overheid mag worden verwacht, dat het gebruik van hetgeen bij die controle aan het licht is gekomen onder alle omstandigheden ontoelaatbaar moet worden geacht. In dat uitzonderlijke geval komt aan de inspecteur niet de bevoegdheid toe om de aangifte van de belastingplichtige te corrigeren naar aanleiding van die bij de controle aan het licht gekomen punten. Indien een belastingplichtige gemotiveerd stelt dat de hier bedoelde uitzonderlijke situatie zich in zijn geval heeft voorgedaan, dient de inspecteur aan de belastingplichtige en de rechter de gegevens te verstrekken die voor de beoordeling hiervan van belang kunnen zijn.

Tot de hiervoor in 5.3 geschetste uitzonderlijke situaties kan niet zonder meer worden gerekend het geval waarin de Belastingdienst het recht van een belastingplichtige op bescherming van zijn persoonlijke levenssfeer heeft geschonden door gegevens van die belastingplichtige te verwerken op een wijze die door de inhoud, het gebruik of de verspreiding van de desbetreffende bestanden – eventueel op onderdelen – in strijd is met de Wet bescherming persoonsgegevens of de AVG. Indien zou worden geconstateerd dat de door deze regelingen beoogde bescherming van de persoonlijke levenssfeer door de verwerking van persoonsgegevens is geschaad, kan dat dus niet leiden tot een verlaging van een – op zichzelf bezien juist berekende – aanslag. Evenmin kan de belastingrechter in zo’n geval aan een belastingplichtige een schadevergoeding toekennen. Dat kan namelijk alleen als de aanslag onrechtmatig is.[4] Bovendien geldt dat de belastingrechter in procedures over rijksbelastingen (met uitzondering van vennootschapsbelasting) alleen een schadevergoeding kan toekennen als het beroep tegen de aanslag gegrond is [5]. Dat betekent dat een belastingplichtige in de hiervoor geschetste gevallen voor een eventuele schadevergoeding een afzonderlijk verzoek moet richten tot het desbetreffende bestuursorgaan en dat een eventuele procedure daarover moet worden gevoerd voor de algemene bestuursrechter [6] of de civiele rechter.

(…)

[4] Artikel 8:88 Awb

[5] Artikel 8:73 Awb, tekst tot 1 juli 2013, dat nog van toepassing is (behalve voor de vennootschapsbelasting) op grond van artikel V, lid 1, letter a, en lid 2, Overgangsrecht Wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten.

[6] Artikel 82 AVG”

Het betoog van belanghebbendes komt er kennelijk op neer dat hij vindt dat met het controleren van zijn aangifte IB/PVV 2019 zijn grondrechten geschonden zijn en dat om die reden de door de Inspecteur aangebrachte correcties op de aangifte IB/PVV 2019 dienen te vervallen en dat hij recht heeft op schadevergoeding.

De Inspecteur heeft gemotiveerd aan de hand van overgelegde schermprints en interne correspondentie gesteld dat de aangifte IB/PVV 2019 van belanghebbende is uitgeworpen vanwege de hoogte van de aftrek specifieke zorgkosten. Niet valt in te zien dat met de uitworp ter controle van de aangifte IB/PVV 2019 de grondrechten van belanghebbende zijn geschonden. Voor het laten vervallen van de correcties op de aangifte IB/PVV 2019 is derhalve geen aanleiding.

Voor het toekennen van een schadevergoeding, anders dan een schadevergoeding wegens overschrijding van de redelijke termijn, is alleen ruimte als het (hoger) beroep van belanghebbende gegrond is (artikel 8:73 Awb). Hoewel het hoger beroep gegrond is vanwege het in aftrek toelaten van € 168 aan extra kosten van vervoer, is er geen aanleiding tot toekenning van een schadevergoeding op grond van artikel 8:73 Awb. Belanghebbende heeft zijn verzoek om een schadevergoeding onvoldoende onderbouwd.

Slotsom

Het hoger beroep is gegrond.