HR, 04-03-2016, nr. 15/00518

Schending van het recht en/of verzuim van vormen, met name schending van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, meer specifiek van het zorgvuldigheidsbeginsel, doordat het Hof in de uitspraak ten onrechte uitgaat van een zeer beperkte, en daardoor onjuiste, uitleg van het begrip ‘beheer’ zoals is genoemd in onderdeel f van artikel 2, lid 1 van de Uitvoeringsregeling uitgezonderde objecten Wet waardering onroerende zaken (UUO). Voorgaand houdt tevens een schending van het recht in wegens een onjuiste uitleg en toepassing van deze waarderingsuitzondering, zoals genoemd in onderdeel f van artikel 2, lid 1 van de UUO.

Het Hof heeft in rechtsoverweging 6.4. geoordeeld dat voor de toepassing van de waarderingsuitzondering wegens een waterverdedigingswerk naast aan een ‘kwalitatief criterium’ ook aan een ‘beheerscriterium’ voldaan moet worden. Juist de uitleg die het Hof geeft aan dat beheerscriterium is volgens [X] niet gestoeld op enig wetsartikel, noch op de wetsgeschiedenis van de relevante wet- en regelgeving.

In het onderdeel f van het bewuste artikel 2, lid van de UUO wordt sec gesproken over ‘… beheerd door organen, instellingen of diensten van publiekrechtelijke rechtspersonen‘…’. Noch in de UUO, noch in alle toelichtingen en publicaties die in Nederland verschenen zijn over dit artikel valt iets te lezen over de mate van beheer waaraan voldaan zou moeten worden. Het Hof heeft zelf in eerdere uitspraken bepaald dat alleen het ‘strengste regiem qua beheer’ zou voldoen aan het beheerscriterium. Het Hof heeft toen ook verzuimd aan te geven op welk wetsartikel of wetsgeschiedenis dat gestoeld zou moeten worden.

Via de website van HDSR3., maar ook andere bronnen zoals die over de Waterwet4. en de Unie van Waterschappen5., kan worden afgeleid waaruit de beheertaak van het waterschap bestaat:

De beheertaak van HDSR omvat het gehele waterverdedigingswerk en is gebaseerd op de Waterschapswet, art. 78, en de Waterwet (zie Keur HDSR 2009). Art.1.1., lid 1 van de Waterwet bevat een aantal relevante begripsomschrijvingen, waaronder:

beheer: overheidszorg met betrekking tot een of meer afzonderlijke watersystemen of onderdelen daarvan, gericht op de in artikel 2.1 genoemde doelstellingen, en beheerder: bevoegd bestuursorgaan van het overheidslichaam dat belast is met beheer.

Ook in de ‘Leidraad toetsen op veiligheid regionale waterkeringen’, ORK 220-07, een publicatie van Stowa6., worden op verschillende plaatsen uitspraken gedaan wat onder beheer verstaan moet worden. STOWA is de meest gezaghebbende stichting als het gaat om waterkeringen en waterverdedigingswerken. De waterbeheerders, naast waterschappen ook hoogheemraadschappen, zuiveringschappen en Provincies, gebruiken STOWA voor het realiseren van toegepast technisch, natuurwetenschappelijk, bestuurlijk, juridisch en sociaal-wetenschappelijk onderzoek.

Rechtbank Den Haag heeft geoordeeld dat sprake is van beheer door het waterschap van een afvalwaterzuiveringsinstallatie (AWZI), ondanks het feit dat het gebruik en onderhoud bij door derden geschiedde.7. Op grond van de waarderingsuitzondering afvalwaterzuiveringsinstallaties (art. 2, onderdeel h, Uitvoeringsregeling uitgezonderde objecten Wet WOZ) zijn slechts uitgezonderd werken die bestemd zijn voor de zuivering van riool- en ander afvalwater en die worden beheerd door organen, instellingen of diensten van publiekrechtelijke rechtspersonen. Hierin kwam de vraag aan de orde of het Hoogheemraadschap zelf nog als beheerder kan worden aangemerkt als zij het beheer heeft uitbesteed aan derden.

De rechter oordeelde, kort gezegd, dat het zuiveren van riool- en ander afvalwater een aan het Hoogheemraadschap opgedragen wettelijke zorgtaak is. De overdracht van de exploitatie aan derden betekent niet dat zorg niet langer bij het Hoogheemraadschap berust. Er is immers sprake van overdracht van de exploitatie en niet van overdracht van de zorg. De rechtbank ziet in die zorgtaak een vorm van beheer. Er is sprake van een blijvende situatie van zorg, mede door het bepalen van regels waarop dient te worden gezuiverd. Hier is sprake van beheer door het hebben of behouden van zorg, mede in de vorm van zeggenschap of toezicht.

Een situatie vergelijkbaar met de onderhavige: cliënt gebruikt het perceel, maar wel onder voorwaarden van het waterschap d.m.v. vergunningen en verplichtingen. Het waterschap houdt de wettelijke zorgtaak voor de waterverdediging en is uit dien hoofde beheerder, van het gehele perceel van cliënt. Immers, ook de beschermingszone valt onder de waterkering, dat is niet in geschil. Daarover voert het waterschap ook het beheer; vanuit de wettelijke zorgtaak en door middel van vergunningen en toezicht.

Het gaat in de praktijk dus om aanzienlijk meer activiteiten en verantwoordelijkheden dan het Hof in r.o. 6.4 heeft aangehouden, te weten zorg besteden in de zin van regelgeving, handhaving, onderhoud en verbetering. Het Hof geeft niet aan waarom die mate van beheer slechts moet gelden voor een beperkte strook van het perceel van het waterverdedigingswerk op het perceel van [X] terwijl het gehele perceel volgens de Keur met bijhorende schetsen geldt als waterverdedigingswerk. Op basis van de uitspraak van [B], beheerder waterkeringen bij HDSR, dat HDSR met name het beheer voert in de zone met het strengste regime, kan niet worden afgeleid dat voor de rest van het waterverdedigingswerk geen enkele vorm of mate van beheer plaatsvindt. Immers, naast de strook met de fysieke dijk (breed 45 m en lang 20 m) — aangeduid met Kernzone of waterstaatszone, dient ook de strook van beschermingszone te worden aangemerkt als onderdeel van het waterverdedigingswerk volgens de Keur. Evenmin geeft het Hof aan waarom er, mocht er sprake zijn van verschillende soorten en intensiteiten van beheer, voor die delen van het waterverdedigingswerk waarop volgens de Keur alle ge- en verboden onverkort van kracht blijven, dan geen partiële waarderingsuitsluiting rechtens zou gelden. Het zou redelijk en billijk zijn om daarbij een bepaald percentage te hanteren. Nu heeft die redelijke afweging en uitleg niet plaatsgevonden.

Conclusie: de uitleg die het Hof geeft aan ‘beheer’ is te beperkt en vindt geen steun in de wet noch in de wetsgeschiedenis. Deze te beperkte uitleg van beheer heeft tot gevolg dat de betreffende waarderingsuitzondering onjuist wordt uitgelegd en toegepast door het Hof en dat daarmee moet de uitspraak op dit punt worden vernietigd wegens schending van het recht.

Indien Middel 1 faalt, moet de uitspraak van het Hof gedaan in de overwegingen 6.5. t/m 6.11 worden vernietigd omdat het Hof heeft verzuimd (voldoende) te motiveren, althans verzuimd heeft begrijpelijk en voldoende te motiveren, waarom de door [X] tijdig vóór de zitting bij het Hof verstrekte nadere onderbouwing van de juistere gegevens niet door het Hof zijn overgenomen.

De maatvoering van de verschillende onderdelen die te onderscheiden zijn bij een regionale waterkering, waterverdedigingswerk, zijn terug te voeren tot de juiste peildatum. Anders dan waar partijen eerst vanuit zijn gegaan, en waar SVHW angstvallig wil vasthouden, is de situatie met de legger van HDSR pas van kracht voor het belastingjaar 2013, met peildatum 1 januari 2012. Voor belastingjaar 2012 geldt echter de situatie op peildatum 1 januari 2011 en toen was de maatvoering volgens de legger nog niet van kracht. Het Hof heeft niet aangegeven waarom het standpunt van SVHW, gebaseerd op onjuiste gegevens c.q. gegevens per onjuiste peildatum wel als waar aangenomen moeten worden en de gegevens die [X] gemotiveerd heeft aangegeven genegeerd zouden moeten worden. Het verschil in vierkante meters die alsnog in aanmerking komen voor uitzondering op de waardebepaling bedraagt, uitgaande van de beperkte uitleg van het Hof van het beheerscriterium, hetgeen onder middel 1 gemotiveerd wordt bestreden, 740 m2 minus 595 m2 is 145 m2.

Conclusie: het niet of onvoldoende motiveren van het Hof dat bij het bepalen van de juiste oppervlakte van het perceel grond dat bulten de waardering gehouden moet worden, is onjuist en onbegrijpelijk en moet leiden tot vernietiging van de bestreden uitspraak wegens verzuim van vormen.

Schending van het recht en/of verzuim van vormen, doordat het Hof in de bestreden uitspraak stelt dat toepassing van de waarderingsuitzondering zoals is omschreven in onderdeel f van artikel 2, lid 1 van de UUO er niet toe kan leiden dat het geheel aan ge- en verboden volgens de Keur ook een waardedrukkende invloed heeft op de niet-uitgezonderde delen van het WOZ-object, los gezien van de toepassing van de waarderingsuitzondering. Hierdoor schendt het Hof het recht, met name door een onjuiste uitleg van artikel 17 van de Wet WOZ en combinatie met de toepassing van de genoemde waarderingsuitzondering.

In r.o. 6.12 en 6.13 maakt het Hof zich er wel erg makkelijk vanaf door het gemotiveerde betoog van [X], dat het geheel aan ge- en verboden volgens de Keur ook een negatieve invloed heeft op de gebruiksmogelijkheden van de woning, ongemotiveerd af te wijzen. Zie r.o. 6.13:

Het Hof miskent hiermee enkele cruciale aspecten. Op grond van art. 16 van de Wet WOZ is onderhavige onroerende zaak als geheel als één WOZ-object afgebakend. Van deze onroerende zaak dient vervolgens op grond van art. 17 van de Wet WOZ de waarde als geheel te worden bepaald. Het geheel aan ge- en verboden volgens de Keur heeft in die waardering een negatieve invloed op de gebruiksmogelijkheden van de woning. Elke potentiële koper is gehouden die ge- en verboden te eerbiedigen, hetgeen een beperking van zijn huidige genot oplevert. Dit is immers een zakelijke dan wel een daarmee gelijk te stellen verplichting die de omvang van het genot van de zaak en daardoor de waarde ervan, ongeacht de persoon van de zakelijk gerechtigde of gebruiker, beperkt. Een dergelijke beperking van het genot dient volgens Uw vaste rechtspraak bij de waardebepaling in acht te worden genomen.8.

Vervolgens dient bij die waardebepaling op grond van de genoemde waarderings-uitzondering de waarde van de uitgezonderde objecten buiten beschouwing te worden gelaten. Dat is echter geen dubbeltelling, zoals het Hof in genoemde rechtsoverwegingen stelt.

Omdat dit proces voor elk van de samenstellende delen dient te worden doorlopen, kan geen sprake zijn van het twee maal in aanmerking nemen van de waardedrukkende factor. Indien er voor de grond aanleiding is om de waarderingsuitzondering toe te passen, en die is er gelet op de functie van waterverdedigingswerk, dan zal het effect daarvan voor het perceel grond bepaald moeten worden. Is er voor de woning aanleiding om te veronderstellen dat het vrije en ongestoorde genot van de onroerende zaak verstoord wordt, dan zat dat ook apart voor de woning moeten worden vastgesteld. Niet ter discussie staat dat, vanwege het feit dat de woning zich geheel bevindt op een waterverdedigingswerk, de waarde van de woning wordt aangetast door het moeten gedogen van een reeks van ge- en verboden die eveneens gelden voor de woning. Omdat het hier twee aparte onderdelen betreft bij de waardebepaling en waardevaststelling kan dus niet gesproken worden van het tweemaal toepassen van een waardedrukkende factor. Zie in dit verband ook de noot van mr. J.P. Kruimel in het Belastingblad 2015/92.

Ter duiding nog het volgende. Bij de toepassing van de waarderingsuitzondering NSW-landgoederen (art. 2, aanhef en onderdeel b, van de UUO) dient eveneens bij de waardebepaling eerst de waarde van het gehele landgoed te worden bepaald. Dat de waarde van de ongebouwde eigendommen op grond van deze waarderingsuitzondering buiten beschouwing wordt gelaten, laat onverlet dat bij de waardebepaling van de op het landgoed aanwezige woning de waardedrukkende vereisten die op een landgoed rusten9. tot uitdrukking komen in de waarde, namelijk door middel van het bepalen van de bestemmingswaarde. Ter zitting bij het Hof heb ik dit voorbeeld reeds aangehaald, om de stelling van het Hof te ontkrachten.

Hier speelt analoog hetzelfde, en is ook geen sprake van het tweemaal in aanmerking nemen van een waardedrukkende factor, zoals het Hof in casu stelt.

Het behoeft geen verder betoog dat, nu [X] de motivering van het Hof om te komen tot de uiteindelijke waarde berekening op meerdere punten als onvoldoende heeft gekwalificeerd, de uitkomst van de berekening van het Hof, nader omschreven in de rechtsoverwegingen 6.14 t/m 6.19, als onjuist moet worden bestempeld.

Conclusie: het Hof heeft ten onrechte, althans zonder dat daar enig wetsartikel aan te grondslag ligt, geen rekening gehouden met het waardedrukkende effect van de reeks ge- en verboden o.g.v. de geldende Keur van HDSR, die evenzeer van toepassing zijn op de (waarde) van de woning van [X] Wegens deze schending van het recht (onjuiste uitleg van artikel 17 van de Wet WOZ en combinatie met de toepassing van de genoemde waarderingsuitzondering) dient de uitspraak van het Hof te worden vernietigd.

De ondergrond van de woning (hier is woning bedoeld als: de opstal) bedraagt 160 m². De opstal is als het ware gelegen tussen de WSW-zone en de BS-zone in. Tussen partijen is niet in geschil dat deze ondergrond in de waarde moet worden meegenomen.

Schematisch is deze zone-indeling als volgt weer te geven:

Ik verwijs in het kader van deze indeling ook naar de correspondentie tussen belanghebbende en het SVHW.2. Zie Bijlage 8 bij het verweerschrift3. van de heffingsambtenaar in eerste aanleg met onder meer de overzichtsprints uit Geoweb, met name die prints die zijn gevoegd bij het verslag van de op 2 Juli 2013 gehouden hoorzitting.

Het Hof heeft in r.o. 6.3.1 bij de duiding van het criterium ‘dienen tot woning’ ten onrechte betekenis toegekend aan het onderscheid dat in de Wet WOZ en in de Gemeentewet wordt gemaakt tussen ‘dienen tot woning’ en ‘dienstbaar zijn aan woondoeleinden’. In de. Uitvoeringsregeling zelf wordt dit onderscheid immers niet gemaakt.

De grond in de WSW-zone van 595 m² behoort tot de onroerende zaak. Zie de stelling van de heffingsambtenaar in zijn verweerschrift in eerste aanleg, dat het gehele perceel een woning is.4. Zie ook de beschrijving van de WSW-zone waarin de heffingsambtenaar aangeeft dat dit de omliggende grond van de woning betreft.5. Zie ook zijn stelling in het verweerschrift in hoger beroep, waarin hij aangeeft dat zowel de woning als de grond daaromheen dient tot woning, dan wel dat die grond volledig dienstbaar is aan woondoeleinden.6. In feite is bij deze omliggende grond van de WSW-zone sprake van de (achter)tuin bij de woning en (een deel van) de oprijweg. Dit blijkt ook uit de foto's en luchtfoto in het taxatierapport dat als Bijlage 11 bij het verweerschrift in eerste aanleg is gevoegd. Tevens blijkt dit uit Geoweb-prints in Bijlage 8 van dat verweerschrift.

Uit art. 2 lid 1 onderdeel f Uitvoeringsregeling is ten aanzien van het criterium ‘dienen tot woning’ geen beperking af te leiden tot delen waarin daadwerkelijk wordt gewoond, en zeker geen door de regelgever bewust aangebrachte beperking. Dit blijkt ook uit de toevoeging van de waarderingsuitzondering voor waterverdedigingswerken aan dit artikel (wijziging van 19 december 1996, Stcrt. 1996, 248).

Het criterium dat de delen moeten ‘dienen tot woning’ is niet beperkt tot enkel de opstal waarin — in de woorden van het Hof-daadwerkelijk wordt gewoond. Ook de omliggende grond van de opstal, in dit geval tuin en oprijweg, dient tot woning. Er is in die gevallen sprake van een onlosmakelijk functioneel verband tussen grond en opstal.7. Ten aanzien van het woord ‘woning’ valt uit de tekst van de Uitvoeringsregeling en uit het spraakgebruik niet een beperking tot enkel de opstal af te leiden. Een woning omvat naar het spraakgebruik ook de omliggende grond, zoals in dit geval de tuin en oprijweg. Daarnaast kan uit het woord ‘dienen’ worden afgeleid dat dit toch een ruimere betekenis heeft dan het Hof aan het criterium heeft toegekend. Een tuin en een oprijweg staan ten dienste van de woning (de opstal), deze delen dienen de woning. Het Hof had dan ook moeten concluderen dat de waarderingsuitzondering voor waterverdedigingswerken zich in het onderhavige geval niet uitstrekt tot de WSW-zone, aangezien (ook) bij de grond in die zone sprake is van delen die dienen tot woning.

Dit kiemt te meer nu het uit oogpunt van gelijkheid ongerijmd is dat eigenaren van woningen waarvan de grond deels op een dijk ligt, niet over die grond zouden hoeven betalen, terwijl eigenaren van andere woningen met bijbehorende grond in Nederland wel belasting zouden moeten betalen over die grond. Door zijn ruimhartige uitleg van de waarderingsuitzondering voor waterverdedigingswerken en zijn restrictieve uitleg van het criterium ‘dienen tot woning’ draagt het Hof aan die ongelijkheid bij. De wetgever is daarentegen van mening dat waarderingsuitzonderingen als de onderhavige juist restrictief moeten worden uitgelegd (zie de onderdelen 23 en 24).

Het Hof kent voor zijn restrictieve uitleg van het criterium ‘dienen tot woning’ in r.o. 6.3.1 mede betekenis toe aan de wetsgeschiedenis van de wijziging van de Wet WOZ en de Gemeentewet. Het betreft volgens het Hof de Kamerstukken II 1996/97, 25 037, nrs. 6 en 7.

Dit ten onrechte, want deze wetsgeschiedenis is niet de juiste. De door het Hof aangehaalde kamerstukken geven geen enkel zicht op de reikwijdte van de waarderingsuitzonderingen in de Uitvoeringsregeling. De introductie van de criteria ‘dienen tot woning’ en ‘dienstbaar zijn aan woondoeleinden’ in de Gemeentewet had een ander doel, namelijk de introductie van de mogelijkheid tot tariefdifferentiatie tussen woningen en niet-woningen. Zie Kamerstukken II 1996/97, 25 037, nrs. 3, 6 en 7.

Het Hof had daarentegen de wetsgeschiedenis ter zake van de (voorgeschiedenis van de) introductie van de waarderingsuitzonderingen in de Uitvoeringsregeling en in de Gemeentewet moeten raadplegen. Die wetsgeschiedenis biedt namelijk geen grond voor de door het Hof gegeven beperkte uitleg aan het criterium ‘dienen tot woning’. Wij lichten dat hier verder toe.

Vóór de invoering van de materiële belastingbepalingen in de Gemeentewet was sprake van vrijstellingen, hetgeen op grond van jurisprudentie ertoe leidde dat of het gehele object was vrijgesteld, of in zijn geheel in de heffing werd betrokken. Dit had volgens de wetgever het ongewenste gevolg dat een vrijstelling een veel ruimere strekking kan krijgen dan oorspronkelijk is beoogd (Kamerstukken II 1989/90, 21 591, nr. 3, p. 25). Dit bracht de wetgever ertoe de vrij te stellen delen te formuleren als waarderingsuitzonderingen, zoals thans het geval is.

De wetgever merkte in het kader van de onderhavige waarderingsuitzondering het volgende op:

(…) Ofschoon begrippen als waterverdedigings- en waterbeheersingswerken en werken bestemd voor zuivering gezien hun betekenis in het spraakgebruik niet mede betrekking hebben op woningen, of deze nu een zelfstandig object vormen of niet, hebben wij toch gemeend dat het opnemen van expliciete uitzonderingen in de onderdelen h en i van het eerste lid van artikel 220a de voorkeur verdient. (Kamerstukken II 1989/90, 21 591, nr. 3, p. 25)

De wetgever meent dus dat het werk zelf, in dit geval het waterverdedigingswerk, reeds volgens het spraakgebruik geen betrekking kan hebben op woningen. Zekerheidshalve heeft de wetgever gemeend om desondanks een expliciete uitzondering op te nemen. Een beperking van het criterium ‘dienen tot woning’ tot delen waarin daadwerkelijk wordt gewoond, valt hierin echter niet te lezen, maar veel eerder het tegendeel.

Verder merkte de wetgever in dit kader het volgende op:

(…) Slechts daar waar een vrijgesteld object een deel zou kunnen bevatten dat dient tot woning en daar waar daar twijfel over zou kunnen bestaan, hebben wij, om te voorkomen dat de woning zou opgaan in de vrijstelling, deze delen specifiek uitgezonderd van de vrijstelling. (Kamerstukken II 1989/90, 21 591, nr. 3, p. 73)

Een beperking van het criterium ‘dienen tot woning’ tot delen waarin daadwerkelijk wordt gewoond, valt ook hierin niet te lezen.

Daarentegen meent de wetgever dat waarderingsuitzonderingen als de onderhavige juist restrictief moeten worden uitgelegd:

(…) Het karakter van de onroerend-goedbelastingen — objectieve en zakelijke belastingen die gebaseerd zijn op het profijtbeginsel in ruime zin — brengt met zich dat van de mogelijkheid tot het verlenen van vrijstellingen een zo beperkt mogelijk gebruik moet worden gemaakt en dat deze vrijstellingen zeker niet ruim moeten worden uitgelegd. Het draagvlak van de onroerendgoedbelastingen moet immers zo breed mogelijk zijn. (Kamerstukken II 1989/90, 21 591, nr. 3, p. 25).

En verder:

(…) De tekst van de wet leidt er toe dat de verplicht voorgeschreven vrijstelling van beperkte omvang blijft. (Kamerstukken II 1989/90, 21 591, nr. 3, p. 73)

Het Hof heeft deze door de wetgever voorgestane restrictieve uitleg miskend. Voor de bepaling van WOZ-waarden gelden waarderingsuitzonderingen, maar die uitzondering dient zo beperkt mogelijk te zijn. Door zijn beperkte uitleg van delen die ‘dienen tot woning’ heeft het de waarderingsuitzondering voor waterverdedigingswerken te ruim opgevat. Onder de delen die ‘dienen tot woning’ is ook de omliggende grond van de opstal in de WSW-zone (tuin en oprijweg) te begrijpen.

Mocht het Hof al betekenis toekennen aan de criteria ‘dienen tot woning’ en ‘dienstbaar zijn aan woondoeleinden’, dan heeft het Hof het onderscheid daartussen verkeerd toegepast op de uitleg van de onderhavige waarderingsuitzondering.

Het Hof heeft zijn restrictieve toepassing van het criterium ‘dienen als woning’ gebaseerd op een onjuiste uitleg van het onderscheid in de Gemeentewet tussen de begrippen ‘dienen als woning’ en ‘dienstbaar zijn aan woondoeleinden’. Dat onderscheid is namelijk niet gelegen in de delen waarin daadwerkelijk wordt gewoond en de delen waarin niet daadwerkelijk wordt gewoond. Het onderscheid heeft daarentegen tot doel om bij gemengde objecten — onroerende zaken die deels als woning en deels als niet-woning zijn aan te merken — woondelen buiten de waardering en heffing te laten, en om bepaalde afzonderlijke WOZ-objecten zoals schuurtjes en garages, toch als woning te kunnen kwalificeren. Zie onder meer Kamerstukken II 1996/97, 25 037, nr. 6, p. 12. Dat onderscheid brengt echter geen enkele restrictie met zich mee tot de delen waarin daadwerkelijk wordt gewoond.

A-G IJzerman is voor wat betreft het onderscheid tussen ‘dienen als woning’ en ‘dienstbaar zijn aan woondoeleinden’ dezelfde mening toegedaan. Hij schrijft in de gemeenschappelijke bijlage bij zijn Conclusie8.:

Aan het onderscheid in art. 17 lid 5 Wet WOZ tussen ‘een gebouwd eigendom dat tot woning dient’ en ‘gebouwde eigendommen die dienstbaar zijn aan de woning’ kan ten behoeve van de uitleg van de waarderingsuitzondering voor waterverdedigingswerken ook geen beperking worden afgeleid tot delen waarin daadwerkelijk wordt gewoond. Het gaat hier om een specifieke categorie objecten, namelijk landgoederen in de zin van de Natuurschoonwet. Daarnaast gaat het niet om een vrijstelling of een uitzondering, maar om een waarderingsvoorschrift voor deze objecten, en dient het onderscheid zeker te stellen dat eventueel afzonderlijk af te bakenen bijgebouwen behorende bij de woning volgens datzelfde voorschrift worden gewaardeerd. Zie Kamerstukken II 1996/97, 25 037, nr. 3, p. 37. Ook aan dit onderscheid, evenals aan dat in de Gemeentewet, kan dus voor de uitleg van het criterium ‘dienen als woning’ geen betekenis worden toegekend.