6.7.4 Samenvatting

388. Naar het oordeel van de Hoge Raad verzetten de eisen van een goede procesorde zich in het algemeen ertegen dat een cassatieberoep (en naar mag worden aangenomen, een hoger beroep) tegen uitspraken die zijn gedaan in verschillende gedingen, wordt ingesteld bij een en hetzelfde exploot van dagvaarding of beroepschrift. Appellant, dan wel eiser of verzoeker tot cassatie, behoort niet de mogelijkheid te hebben om eigenmachtig afzonderlijke gedingen op een dergelijke wijze te verenigen, zo valt uit de rechtspraak op te maken. Niettemin heeft de Hoge Raad aanvaard dat de goede procesorde zich onder bepaalde omstandigheden niet tegen een dergelijke vereniging verzet. Daarvoor is vereist dat de betreffende gedingen materieel of processueel sterk met elkaar samenhangen, zij het dat de Hoge Raad in een enkele processuele samenhang geen reden lijkt te zien om af te wijken van de hoofdregel.

De toetsing aan de goede procesorde laat de Hoge Raad veel ruimte om van zaak tot zaak, aan de hand van alle omstandigheden van het geval, te bepalen of een vereniging van afzonderlijke gedingen door het uitbrengen of indienen van één dagvaarding, respectievelijk één beroepschrift, toelaatbaar is. Dat de Hoge Raad echter vasthoudt aan de hoofdregel, dat in het geval dat de vereniging van afzonderlijke geding ontoelaatbaar wordt geoordeeld, aanlegger in zijn beroep niet-ontvankelijk wordt verklaard, lijkt minder gelukkig. Gezien de ernstige consequenties die een dergelijke niet-ontvankelijkverklaring kan hebben en mede gelet op de 'dienende functie' van het procesrecht verdient een ontvankelijkverklaring met nadien een splitsing van de zaken door de rechter de voorkeur.