Rb. Noord-Holland, 17-03-2017, nr. AWB - 15 , 5894

Verweerder heeft aan eiser voor het jaar 2005 een navorderingsaanslag inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen (hierna: ib/pvv) opgelegd, berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 120.849 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 96.792. Tevens is heffingsrente in rekening gebracht tot een bedrag van € 7.395.

Verweerder heeft bij uitspraak op bezwaar de navorderingsaanslag gehandhaafd.

Eiser heeft daartegen beroep ingesteld.

Verweerder heeft een verweerschrift ingediend.

Partijen hebben vóór de zitting nadere stukken ingediend. Deze stukken zijn telkens in afschrift verstrekt aan de wederpartij.

Het onderzoek ter zitting heeft plaatsgevonden op 3 februari 2017 te Haarlem.

Namens eiser is verschenen zijn gemachtigde. Verweerder heeft zich laten vertegenwoordigen door mr. J.T. Driedonks en M.G.M. Op ‘t Root.

Feiten

1. Eiser drijft samen met zijn echtgenote in de vorm van een vennootschap onder firma en onder de naam V.O.F [A] een onderneming die handelt in doe-het-zelf artikelen in [Z] .

2. Eiser heeft voor het jaar 2005 aangifte ib/pvv gedaan naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 120.849 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 22.569. De aanslag ib/pvv 2005 is met dagtekening 15 augustus 2007 overeenkomstig de aangifte opgelegd.

3. Bij brief van 27 mei 2014 (door verweerder ontvangen op 2 juni 2014) met als onderwerp ‘vrijwillige opgave van buitenlands vermogen’ is door drs. [B] van [C] B.V. (hierna: [B] ) namens eiser opgave gedaan van een saldo van € 100.000 op een bankrekening aangehouden bij [D] te [E] (Zwitserland). Tevens maakt deze brief melding van het aanhouden van € 50.000 in contanten door eiser.

4. Naar aanleiding van deze brief heeft verweerder om nadere informatie verzocht. Bij brief van 13 maart 2015 bericht [B] verweerder als volgt:

“Cliënt houdt een bankrekening aan bij de [D] in [E] , Zwitserland. De rekening is geopend in de jaren negentig. Het betreft een rekening op eigen naam.

De bankbescheiden van deze rekening zijn door de bank aan mij ter beschikking gesteld. Aan de hand van deze bankbescheiden heb ik over de jaren 2000 tot en met 2013 een overzicht gemaakt van de saldi ultimo 2000 tot en met 2013. Ik merk op dat de bank geen of beperkt bankstukken heeft verstrekt over het jaar 2000. Het vermogen per 31 december 2000, ter bepaling van de vermogensgrondslag voor box III, is derhalve geschat.

[…]

1. Inkomsten

A. Inkomsten zijn in dit dossier terug te zien in een tweetal stortingen in contanten. Deze

gestorte gelden zijn afkomstig van nog niet belaste inkomsten uit een doe-het-zelf-

winkel;

B. De volgende bedragen zijn gestort op de bankrekening:

Bank Datum Euro’s

[D] 11-8-2005 € 39.880,00

[D] 26-2-2010 € 20.000,00

C. De gestorte gelden worden aangehouden op de buitenlandse bankrekening waarover

wordt ingekeerd.

[…]

4. Vermogen

[…]

D. Door cliënt zijn de volgende bedragen in contanten opgenomen van de bankrekening:

Bank Datum Euro’s

[D] 22-7-2009 € 4.000,00

[D] 9-1-2013 € 40.000,00

[D] 23-8-2013 € 39.000,00

De opgenomen gelden zijn gebruikt voor kosten van levensonderhoud, consumptieve

bestedingen en vakanties. Daarnaast houdt cliënt op dit moment € 50.000 aan

contanten.

5. Overige opmerkingen

Herkomst van het vermogen

Het vermogen is afkomstig van opbrengsten uit een onderneming die handelt in doe-het-zelf artikelen.”

5. Eiser heeft op 2 juni 2015 een vaststellingsovereenkomst met verweerder ondertekend over de na te vorderen ib/pvv over de jaren 2001 tot en met 2004 en 2006 tot en met 2012. Blijkens deze vaststellingsovereenkomst wordt de in overweging 3 bedoelde brief aangemerkt als vrijwillige verbetering van reeds ingediende aangiften ib/pvv en zijn partijen overeengekomen de fiscale gevolgen van de vaststellingsovereenkomst volledig te verwerken in één op te leggen navorderingsaanslag voor het jaar 2010. De vaststellingsovereenkomst vermeldt onder meer:

“- Het inkomen van € 39.880 behaald in het jaar 2005 (afzonderlijke navorderingsaanslag) en het inkomen van € 20.000 behaald in het jaar 2010 is meegenomen bij de berekening van het inkomen in Box 1 “inkomen uit werk en woning”.

- Voor het jaar 2005 wordt een afzonderlijke navorderingsaanslag opgelegd.”

6. De navorderingsaanslag ib/pvv 2005 is met dagtekening 19 juni 2015 opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 120.849 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 96.792.

8. Eiser concludeert tot gegrondverklaring van het beroep, vernietiging van de uitspraak op bezwaar en primair, tot vernietiging, subsidiair, tot vermindering, van de navorderingsaanslag.

9. Verweerder concludeert tot ongegrondverklaring van het beroep.

10. Voor het overige verwijst de rechtbank naar de gedingstukken.

Beoordeling van het geschil

Interne compensatie

11. Ter zitting is verweerder voorgehouden dat de correctie in verband met de storting in 2005 op het biljet van de navorderingsaanslag ib/pvv 2005 ten onrechte is verwerkt in de heffingsgrondslag van het inkomen uit sparen en beleggen. Verweerder heeft toegelicht dat bij het vaststellen van de navorderingsaanslag het inkomen uit werk en woning op € 160.729 en het inkomen uit sparen en beleggen op € 27.669 hadden moeten worden vastgesteld, maar dat dit geen gevolgen heeft voor het op het biljet van de navorderingsaanslag vermelde bedrag van de na te vorderen belasting, aangezien dat is berekend aan de hand van de juiste heffingsgrondslagen. Verweerder heeft zich in dit verband op interne compensatie beroepen. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat de navorderingsaanslag dient te worden vernietigd omdat verweerder geen beroep op interne compensatie toekomt in een geval als het onderhavige waarin de heffingsgrondslagen van het inkomen uit werk en woning en uit sparen en beleggen niet juist zijn bepaald.

12. Het staat verweerder vrij de elementen van de aanslag te veranderen, slechts met deze beperking dat het bedrag van de verschuldigde belasting niet mag worden verhoogd (HR 24 januari 2003, ECLI:NL:HR:2003:AD9713). Het is echter niet toegestaan de bedragen van afzonderlijke heffingen (zoals inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen) te compenseren omdat deze afzonderlijke bestanddelen van de aanslag vormen (HR 22 november 2000, ECLI:NL:HR:2000:AA8424). Het staat verweerder in het onderhavige geval daarom vrij een beroep op interne compensatie toe doen. De rechtbank stelt vast dat de onjuiste correctie van de heffingsgrondslagen geen gevolgen heeft voor het bedrag van de na te vorderen belasting, zodat het beroep op interne compensatie van verweerder slaagt. Het betoog van eiser dat de navorderingsaanslag dient te worden vernietigd faalt.

Verlengde navorderingstermijn

13. Artikel 16, vierde lid, van de AWR, luidt als volgt:

“Indien te weinig belasting is geheven over een bestanddeel van het voorwerp van enige belasting dat in het buitenland wordt gehouden of is opgekomen, vervalt, in afwijking in zoverre van het derde lid, eerste volzin, de bevoegdheid tot navorderen door verloop van twaalf jaren na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan.”

14. Eiser stelt zich op het standpunt dat de verlengde navorderingstermijn als bedoeld in artikel 16, vierde lid, van de AWR, niet van toepassing is op de als belastbaar inkomen uit werk en woning in aanmerking genomen storting. Daartoe betoogt hij dat deze storting afkomstig is uit de omzet van zijn onderneming die voor in Nederland verrichte activiteiten contant in Nederland is ontvangen, in een kluis is bewaard en vervolgens is gestort op zijn bankrekening in Zwitserland, en dat dienaangaande niet kan worden gesproken van een inkomensbestanddeel dat in het buitenland is opgekomen.

15. In de wetsgeschiedenis is met betrekking tot het bepaalde in artikel 16, vierde lid, van de AWR – voor zover hier van belang – het volgende opgemerkt:

“Het wetsvoorstel houdt in dat de belastingdienst de bevoegdheid krijgt, in plaats van gedurende de gebruikelijke vijf jaren, gedurende twaalf jaren de belasting na te vorderen die ten onrechte nog niet is geheven, indien het gaat om belasting te heffen van in het buitenland gehouden vermogensbestanddelen of in het buitenland opgekomen inkomensbestanddelen. Deze verruimde navorderingstermijn geldt voor alle bij wege van aanslag geheven belastingen alsmede voor de premieheffing volksverzekeringen. Met dit voorstel wordt de kerngedachte van de motie Reitsma/De Grave overgenomen, te weten dat met betrekking tot vermogens- en inkomensbestanddelen in het buitenland een aanmerkelijk langere navorderingstermijn dan een termijn van vijf jaren wenselijk is. In twee opzichten wijkt het wetsvoorstel af van de motie.

1. in plaats van een onbeperkte navorderingstermijn wordt een termijn van twaalf jaren voorgesteld;

2. de uitbreiding van de navorderingsmogelijkheid geldt niet alleen voor gevallen waarin te weinig belasting is geheven over in het buitenland gehouden bezittingen en de uit die bezittingen verkregen inkomsten, doch ook voor andere gevallen (arbeidsinkomsten, winst en dergelijke), waarin een in de Nederlandse belastingheffing te begrijpen bestanddeel van de belastbare grondslag in het buitenland wordt gehouden dan wel is opgekomen.

(…)

De motie Reitsma/De Grave richt zich op het doen vervallen van de vijfjaarstermijn voor bezittingen in het buitenland en daaruit genoten inkomsten. De achterliggende gedachte is dat het de Nederlandse fiscus in feite ontbreekt aan toereikende controlemogelijkheden om naar het buitenland overgebrachte spaargelden en dergelijke bezittingen te achterhalen. De controlemogelijkheden schieten met betrekking tot spaargelden, banktegoeden in het algemeen, effecten en dergelijke, in een aantal gevallen tekort of ontbreken geheel omdat Nederland met het desbetreffende land geen overeenkomst tot inlichtingenuitwisseling heeft of, zo dit wel het geval is, in andere landen de werking van het bankgeheim het uitwisselen van inlichtingen verhindert. In dergelijke gevallen is een navorderingstermijn van vijf jaar, zo kan met de indieners van genoemde motie worden ingestemd, niet doeltreffend omdat de fiscus in de praktijk pas veel later op de hoogte komt van verzwegen vermogen of inkomen in het buitenland. Maar ook indien er op zichzelf geen belemmeringen blijken te bestaan voor het effectueren van een overeengekomen inlichtingen uitwisseling, dan nog blijkt, met name indien de thans voor navordering geldende termijn van vijf jaren al grotendeels verstreken is, met de praktische uitvoering daarvan in een aantal gevallen zo veel tijd te zijn gemoeid dat een navorderingstermijn van vijf jaren in die gevallen niet lang genoeg is.”

(Kamerstukken II 1989/90, 21 423, nr. 3, p. 1–2)

En

“In de motie Reitsma/De Grave werd het voorstel van een verruimde navorderingsbevoegdheid betrokken op 'in het buitenland aangehouden bezittingen, waaronder begrepen vorderingen op in het buitenland gevestigde natuurlijke en rechtspersonen, en de uit zodanige vermogensbestanddelen gevloeide inkomsten'. Deze formulering houdt evenwel een mijns inziens onnodige beperking in. De rechtvaardigingsgrond voor een verruimde navorderingstermijn voor buitenlandse bestanddelen van vermogen of inkomen is immers dat de controlemiddelen van de Nederlandse fiscus te beperkt zijn om met een termijn van vijf jaren te kunnen volstaan. Deze rechtvaardigingsgrond geldt naar mijn mening ook voor andere in het buitenland opgekomen inkomensbestanddelen die – naar men moet aannemen – met opzet buiten het controlebereik van de Nederlandse fiscus zijn gehouden. Dit kunnen dus ook arbeidsinkomsten of winstbestanddelen zijn, waarop Nederlandse heffingsbevoegdheid rust. Bij winst kan bijvoorbeeld gedacht worden aan op een buitenlandse bankrekening gestalde retourprovisies of commissies die in wezen tot de in Nederland te belasten winst behoren. Het voorgestelde vierde lid van artikel 16 van de AWR strekt zich ook tot deze bestanddelen uit.” (Kamerstukken 1989/90, 21 423, nr. 3, p. 2-3)

En

“Een afwijkende termijn voor de navordering acht ik slechts gerechtvaardigd indien het gaat om feiten en omstandigheden waarop de normale controlebevoegdheden van de fiscus niet kunnen worden toegepast. Dit betreft de in het buitenland gehouden vermogensbestanddelen en in het buitenland opgekomen inkomensbestanddelen.”

(Kamerstukken II 1989/90, 21 423, nr. 5, p. 1)

16. Verweerder heeft in de eerste plaats naar voren gebracht dat de storting, zoals eiser zelf ook heeft aangegeven, afkomstig is uit de omzet van de onderneming van eiser en dat, gelet op de wettekst en wetsgeschiedenis van genoemd vierde lid van artikel 16 van de AWR, niet is vereist dat het inkomen in het buitenland is opgekomen. Naar zijn mening is de verlengde navorderingstermijn ook van toepassing indien het inkomen in het buitenland wordt gehouden nadat het in Nederland is opgekomen en deze inkomsten niet op een andere wijze bij de fiscus bekend hadden kunnen zijn.

17. De rechtbank kan verweerder niet volgen voor zover hij meent dat het door de wetgever gehanteerde begrip ‘houden’ in dit verband ook kan zien op inkomensbestanddelen. Het begrip ‘houden’ ziet op vermogensbestanddelen en het begrip ‘opkomen’ op inkomstenbestanddelen, zo leidt de rechtbank af uit de weergegeven wettekst en wetsgeschiedenis. Weliswaar kunnen in het buitenland gehouden vermogensbestanddelen inkomen genereren, maar daarmee is niet gegeven dat dergelijke inkomensbestanddelen in het buitenland worden gehouden. Het gaat in dat verband om in het buitenland opgekomen inkomensbestanddelen uit aldaar gehouden vermogen (vgl. HR 2 mei 2001, nr. 36 199, ECLI:NL:HR:2001:AB1375, BNB 2001/319, rov. 3.9 en HR 13 augustus 2004, nr. 39 287, ECLI:NL:HR:2004:AQ6911, BNB 2004/367, rov. 3.4). De rechtbank vermag dan ook niet in te zien dat in Nederland opgekomen inkomsten die worden gestort op een buitenlandse bankrekening, voor de toepassing van de onderhavige bepaling zonder meer moeten worden gezien als in het buitenland opgekomen (of gehouden) inkomensbestanddelen. Het betoog van verweerder faalt in zoverre.

18. Verweerder stelt zich voorts op het standpunt dat de gestorte bedragen moeten worden aangemerkt als inkomens- en vermogensbestanddelen die zijn opgekomen in het buitenland. Hij legt het begrip opkomen uit als ‘zichtbaar worden’; de oorsprong van de inkomsten acht hij hierbij niet van belang. De bankrekeningen en de daarop gestorte, niet geboekte omzet dan wel winst, zijn in het buitenland zichtbaar geworden (na inkeer dan wel na storting op de buitenlandse bankrekeningen) en zijn daarmee in het buitenland opgekomen, aldus het betoog van verweerder. De rechtbank kan dit standpunt niet in zijn algemeenheid volgen en overweegt dienaangaande als volgt.

19. De vraag of inkomensbestanddelen zijn opgekomen in het buitenland dient per geval te worden beoordeeld en is afhankelijk van de voorliggende feiten en omstandigheden, voor zover nodig in onderlinge samenhang te bezien. In dit verband dient naar de - uit de in onderdeel 15 geciteerde wetsgeschiedenis voortvloeiende - strekking van het vierde lid van artikel 16 van de AWR, ook betekenis te worden toegekend aan de vraag of inkomensbestanddelen op basis van de normale controlebevoegdheden van de inspecteur aan het licht kunnen komen oftewel aan het zicht van de inspecteur zijn onttrokken. Voor de beantwoording van de vraag waar een voordeel is ‘opgekomen’, is niet zonder meer bepalend de omstandigheid dat de oorsprong van een vordering (het voordeel) in het buitenland ligt (vgl. HR 4 oktober 2002, nr. 37 089, ECLI:NL:HR:2002:AE8364, BNB 2003/83). Evenmin beslissend is de plaats waar de betaling wordt ontvangen of de plaats waar het beheer plaatsvindt van de belegging of de rekening waarop betalingen worden ontvangen (vgl. HR 13 augustus 2004, nr. 39 287, ECLI:NL:HR:2004:AQ6911, BNB 2004/367, HR 7 oktober 2005, nr. 40 988, ECLI:NL:HR:2005:AT5950, BNB 2006/63 en HR 9 oktober 2015, nr. 14/06127, ECLI:NL:HR:2015:2991, BNB 2015/225). De omstandigheid dat de oorsprong van een vordering in het buitenland ligt en deze oorsprong door de wijze van uitbetalen, te weten in contanten, aan het zicht van de Nederlandse fiscus is onttrokken, is evenwel voldoende om een vordering onder artikel 16, vierde lid, van de AWR te doen vallen (vgl. HR 8 oktober 2010, nr. 09/04322, ECLI:NL:HR:2010:BN9666, BNB 2010/333). Hoewel naar het oordeel van de rechtbank sprake kan zijn van het opkomen van inkomensbestanddelen in het buitenland in het geval omzet in Nederland contant is ontvangen en kort na verkrijging op een buitenlandse bankrekening is gestort, is dat niet zonder meer het geval. Als gezegd is zulks afhankelijk van de overige feiten en omstandigheden van het geval, waaronder met name de vraag of de inkomensbestanddelen op basis van de normale controlebevoegdheden van de inspecteur aan het licht kunnen komen.

20. Bij de beoordeling of verweerder genoemde stortingen als in het buitenland opgekomen inkomensbestanddeel in aanmerking heeft mogen nemen, dient het volgende voorop te worden gesteld. Niet in geschil is dat het inkomen in box 3 terecht is gecorrigeerd tot een bedrag van € 27.669. Evenmin is in geschil dat dienaangaande de verlengde navorderingstermijn van toepassing is. De rechtbank volgt partijen hierin nu in zoverre sprake is van in het buitenland gehouden vermogensbestanddelen en in het buitenland opgekomen voordelen daaruit. In zoverre zijn de navorderingsaanslagen terecht met een beroep op de verlengde navorderingstermijn opgelegd. De over het gecorrigeerde belastbaar inkomen uit sparen en beleggen verschuldigde inkomstenbelasting bedraagt € 8.300. Het volgens de aangifte verschuldigde bedrag aan ib/pvv van € 6.770 is gelet op deze correctie verhoudingsgewijs aanzienlijk lager dan de werkelijk verschuldigde belasting. Voorts is het bedrag van de belasting dat als gevolg van het gebrek in de aangifte niet zou zijn geheven op zichzelf beschouwd aanzienlijk. De rechtbank acht ook aannemelijk dat eiser bij het doen van de aangiften wist of zich ervan bewust moet zijn geweest dat een aanzienlijk bedrag niet werd aangegeven. Dit een en ander brengt mee dat eiser de vereiste aangifte niet heeft gedaan (vgl. HR 9 november 2012, 11/04578, ECLI:NL:HR:2012:BY2665, BNB 2013/26).

21. Nu de vereiste aangifte niet is gedaan, dient het beroep ongegrond te worden verklaard, tenzij eiser doet blijken dat en in hoeverre de uitspraak op bezwaar onjuist is. Het ligt derhalve op de weg van eiser om overtuigend aan te tonen dat de uitspraak op bezwaar op het onderhavige punt, namelijk de correcties in box 1, onjuist is. Dat betekent dat het ook op de weg van eiser ligt om overtuigend aan te tonen dat sprake is van feiten en omstandigheden op grond waarvan moet worden geoordeeld dat de storting niet is terug te voeren op in het buitenland opgekomen winst uit zijn onderneming (buitenlandse ondernemingswinst).

22. Eiser heeft zich op het standpunt gesteld dat de bevoegdheid om na te vorderen ter zake van de door verweerder gestelde buitenlandse ondernemingswinst op grond van artikel 16, vierde lid, van de AWR, geen voorwerp kan zijn van omkering van de bewijslast. Daarmee ziet hij evenwel over het hoofd dat reeds vaststaat dat de vereiste aangifte niet is gedaan en dat voor de omkering van de bewijslast de aangifte als geheel in aanmerking moet worden genomen (HR 14 november 1990, nr. 26.727, ECLI:NL:HR:1990:ZC4441, BNB 1992/127).

23. Ter onderbouwing van zijn stelling dat de inkomsten niet in het buitenland zijn opgekomen, heeft eiser naar voren gebracht dat hij onder de naam [F] een zelfstandige doe-het-zelf-zaak drijft die een plaatselijke functie heeft, vergelijkbaar met een bakker of een slager. Met activiteiten als op maat gemaakte meubels, kasten en deuren treedt eiser slechts als wederverkoper op. De omzet die met deze activiteiten in 2005 is behaald is verwaarloosbaar. De verzwegen omzet is behaald met klussen van een paar honderd euro in Nederland, zoals de verkoop van horren en bijzetsloten. Er zijn geen buitenlandse activiteiten. De banktegoeden die zijn gestort betreffen contante omzet uit deze onderneming. Het betreft in Nederland ontvangen contante omzet van in Nederland gevestigde klanten die eerst in Nederland in een kluis is bewaard en vervolgens in één keer op de Zwitserse bankrekening is gestort, aldus nog steeds eiser.

24. De rechtbank is van oordeel dat eiser met deze stellingen niet overtuigend heeft aangetoond dat er sprake is feiten en omstandigheden op grond waarvan moet worden geoordeeld dat de stortingen niet zijn terug te voeren op in het buitenland opgekomen winstbestanddelen. Niet met voldoende zekerheid kan worden vastgesteld dat belanghebbende ten tijde van belang geen buitenlandse klanten heeft gehad, dat geen betalingen in het buitenland zijn ontvangen en dat de met de onderneming gemoeide omzet uitsluitend in Nederland is gegenereerd. Gelet hierop heeft eiser op dit punt niet doen blijken dat de uitspraak op bezwaar (gedeeltelijk) onjuist is.

25. Overigens geldt wel dat, ook al is er sprake van omkering van de bewijslast, de aanslag niet naar willekeur mag worden vastgesteld, maar dient te berusten op een redelijke schatting (vgl. Hoge Raad 28 maart 2003, nr. 38039, ECLI:NL:HR:2003:AF6486, BNB 2003/203). Hierbij komt de vraag aan de orde of verweerder in de gegeven omstandigheden in redelijkheid ervan kon uitgaan dat de storting is terug te voeren op in het buitenland opgekomen winst uit de onderneming van eiser. Ter onderbouwing hiervan heeft verweerder naar voren gebracht dat hij het gezien de branche waarin eiser opereert (op maat gemaakte meubels, deuren en raambekleding) mogelijk acht dat eiser ook bedrijfsactiviteiten verrichtte in het buitenland en aldaar een deel van zijn inkomsten genereerde. Verweerder acht het voorts denkbaar dat eiser inkomsten in het buitenland heeft genoten in verband met een andere inkomstenbron.

26. Verweerder heeft ter onderbouwing van zijn stelling dat sprake zou zijn van buitenlandse ondernemingswinsten geen concrete aanknopingspunten naar voren gebracht, zoals feiten en omstandigheden als vermeld in onderdeel 19. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de onderneming van eiser actief was in het buitenland. Door toch buitenlandse inkomsten in aanmerking te nemen, heeft verweerder de grenzen der redelijkheid overschreden en berust de navorderingsaanslag in zoverre op een willekeurige schatting. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat verweerder geen nader onderzoek heeft gedaan naar de omzet- en winstverantwoording en de aard en de omvang van de onderneming van eiser, terwijl zulks wel tot de mogelijkheden behoorde, bijvoorbeeld door middel van een boekenonderzoek. Dat verweerder in het onderhavige geval naar hij stelt geen concrete aanleiding had voor het instellen van een controle, acht de rechtbank in dit verband niet relevant. Het gaat erom vast te stellen of verweerder in het voorliggende geval over toereikende controlemogelijkheden beschikt. Het enkele feit dat het in het onderhavige geval gaat om contante omzet die is verzwegen en op enig moment op een buitenlandse rekening is gestort, betekent niet dat verweerder dienaangaande geen normale controlemogelijkheden heeft gehad.

27. Hetgeen hiervoor in onderdeel 26 is overwogen, heeft ook te gelden voor zover verweerder stelt dat de stortingen hun oorsprong vinden in buitenlandse inkomsten uit een andere bron van inkomen dan de onderneming van eiser. Voor het bestaan van een andere bron van inkomen zijn geen aanknopingspunten te vinden in de gedingstukken. Ervaringsregels en jurisprudentie waarop verweerder in algemene termen een beroep doet bieden deze aanknopingspunten evenmin. Desgevraagd heeft verweerder zijn stellingen op dit punt ter zitting ook niet nader kunnen concretiseren. Daargelaten of het op de weg van eiser ligt om overtuigend aan te tonen dat geen sprake is geweest van een niet nader aangeduide bron van inkomen, acht de rechtbank het onredelijk en willekeurig zonder enig aanknopingspunt dergelijke inkomsten in aanmerking te nemen bij de navorderingsaanslag. Ook in zoverre faalt het betoog van verweerder.

28. Gelet op het voorgaande is het niet redelijk ervan uit te gaan dat sprake is van in het buitenland opgekomen inkomsten van eiser anders dan de reeds in aanmerking genomen inkomsten uit sparen en beleggen. Het beroep dient dan ook gegrond te worden verklaard. Het in de navorderingsaanslag in aanmerking genomen belastbaar inkomen uit werk en woning zal worden vastgesteld op het aangegeven bedrag, namelijk € 120.849. Het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen zal worden verminderd tot € 27.669. De beschikking heffingsrente zal dienovereenkomstig worden verminderd.

29. Gelet op het vorenoverwogene dient het beroep gegrond te worden verklaard.

Proceskosten

De rechtbank veroordeelt verweerder in de door eiser gemaakte proceskosten. Deze kosten stelt de rechtbank op grond van het Besluit proceskosten bestuursrecht voor de door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand vast op € 1.236 (1 punt voor het indienen van het bezwaarschrift met een waarde per punt van € 246, 1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting met een waarde per punt van € 495 en een wegingsfactor 1).

De rechtbank:

- verklaart het beroep gegrond;

- vernietigt de uitspraak op bezwaar;

- vermindert de navorderingsaanslag ib/pvv 2005 tot een naar een belastbaar inkomen

uit werk en woning ten bedrage van € 120.849 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen ten bedrage van € 27.669, vermindert de beschikking heffingsrente

dienovereenkomstig en bepaalt dat deze uitspraak in de plaats treedt van het

vernietigde bestreden besluit;

- veroordeelt verweerder in de proceskosten van eiser tot een bedrag van € 1.236;

- draagt verweerder op het betaalde griffierecht van € 45 aan eiser te vergoeden.

Deze uitspraak is gedaan door mr. M.W. Koenis, voorzitter, en mr. A.A. Fase enmr. G.H. de Soeten, leden, in aanwezigheid van mr. drs. K.M.E. de Moor, griffier.De beslissing is in het openbaar uitgesproken op 17 maart 2017.

griffier voorzitter

Afschrift verzonden aan partijen op:

Tegen deze uitspraak kunnen partijen binnen zes weken na verzending hoger beroep instellen bij het gerechtshof Amsterdam (belastingkamer), Postbus 1312,

1000 BH Amsterdam.

Bij het instellen van hoger beroep dient het volgende in acht te worden genomen:

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.

2. het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden:

a. de naam en het adres van de indiener;

b. een dagtekening;

c. een omschrijving van de uitspraak waartegen het hoger beroep is ingesteld;

d. de gronden van het hoger beroep.