CRvB, 31-07-2013, nr. 12/4834 WSF

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep van appellant gegrond verklaard en het bestreden besluit vernietigd. De rechtbank heeft bepaald dat de rechtsgevolgen van het bestreden besluit in stand kunnen blijven nu is gebleken dat de door appellant aangevoerde omstandigheden niet zodanig bijzonder zijn dat de Minister tot een ander oordeel had behoren te komen.

Appellant heeft zich in hoger beroep op het standpunt gesteld dat hij het door de Minister gevoerde beleid niet kent, zodat het niet mogelijk is te beoordelen of dat beleid redelijk is. De door de Minister gehanteerde termijn van vijf jaar is in ieder geval niet redelijk. Er is onvoldoende onderzoek gedaan naar de bijzondere omstandigheden. Bovendien is niet van een evenwichtige belangenafweging gebleken. De rechtbank had niet mogen komen tot het oordeel dat de rechtsgevolgen van het vernietigde besluit in stand konden blijven.

De Raad overweegt als volgt.

Het door appellant op 16 juni 2011 ingediende verzoek strekt tot herziening van enkele in rechte onaantastbaar geworden besluiten. Appellant heeft deze besluiten indertijd ontvangen, maar daartegen “uit boosheid dan wel luiheid” niets ondernomen. Ook de controleformulieren die aan de besluitvorming vooraf gingen heeft hij ontvangen, maar hij heeft deze niet geretourneerd. Als verklaring daarvoor heeft hij gegeven dat hij de formulieren “erg bureaucratisch en storend vond, en ook enigszins onzinnig.”

Nu appellant de herzieningsbesluiten in 2001 en 2002 heeft ontvangen had hij de mogelijkheid daartegen (tijdig) bezwaar te maken. Gelet op de situatie waarin hij verkeerde had dat ook in de rede gelegen. Appellant was immers, anders dan de Minister had aangenomen, uitwonend. Zou appellant destijds tijdig bezwaar hebben gemaakt, dan zou dat hebben moeten leiden tot een volledige heroverweging. Het uitblijven van een (tijdig ingediend) bezwaarschrift heeft ertoe geleid dat de herzieningsbesluiten in rechte onaantastbaar zijn geworden. Appellant miskent dat het verzoek dat hij in 2011 heeft ingediend niet tot een volle heroverweging van die herzieningsbesluiten behoefde te leiden. De Minister heeft namelijk wel een bevoegdheid om terug te komen van besluiten die in rechte onaantastbaar zijn geworden, maar een verplichting daartoe bestaat niet. Op welke wijze de Minister van die bevoegdheid in een geval als het onderhavige gebruik maakt is, voor zover hier van belang, vastgelegd in het beleid dat is omschreven in de brief van 23 december 2003, waarnaar ook wordt verwezen in de uitspraak van de Raad van 28 januari 2005, LJN AS5741. Relevante passages uit deze brief zijn in die uitspraak geciteerd.

De Raad heeft al vaker geoordeeld, onder meer in de hiervoor genoemde uitspraak van

28 januari 2005, dat het in 4.2 bedoelde beleid redelijk is, ook voor wat betreft de daarin opgenomen termijn van vijf jaar. Dat het beleid niet is gepubliceerd maakt niet dat de Minister daarvan geen gebruik zou mogen maken, nog los van wat dat zou betekenen voor de onderhavige zaak. Uitgangspunt blijft immers dat de Minister niet verplicht is om besluiten in volle omvang te heroverwegen indien buiten de bezwaartermijn om herziening wordt verzocht.

De rechtbank is in de aangevallen uitspraak terecht tot het oordeel gekomen dat de Minister geen aanleiding behoefde te zien ten gunste van appellant van het beleid af te wijken. Dat appellant ook in de periode waarover de herziening zich uitstrekt uitwonend was en dat hij door niet tijdig bezwaar te maken is opgezadeld met een hoge schuld zijn geen bijzondere omstandigheden die tot afwijking van het beleid aanleiding zouden hebben moeten geven.

Uit wat is overwogen in 4.1 tot en met 4.4 volgt dat het hoger beroep niet slaagt. De aangevallen uitspraak moet worden bevestigd, voor zover deze is aangevochten.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.