HR, 26-06-2020, nr. 19/04204

Schending dan wel verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder van artikel 2.4 lid 1 onderdeel a Wet inkomstenbelasting 2001 -tekst 2015- (hierna: ‘Wet IB 2001’) en/of artikel 2.17 lid 1, lid 2 en lid 5 Wet IB 2001 en/of schending van artikel 8:77 Algemene wet bestuursrecht (hierna: ‘AWB’), dan wel verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming met nietigheid is bedreigd, doordat het Hof in rechtsoverweging (hierna: ‘r.o ’) 5.3. ten onrechte althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen heeft overwogen dat het de inspecteur vrij staat ‘het bedrag inzake inkomsten uit eigen woning te corrigeren’, terwijl het Hof had moeten beslissen dat de inspecteur bij het vaststellen van de Aanslag is afgeweken van de gekozen onderlinge verhouding voor het bij belanghebbende en de partner laten opkomen van de, bij de definitieve aanslag Inkomstenbelasting/Premie volksverzekeringen/inkomensafhankelijke bijdrage Zorgverzekeringswet 2015 van de partner (hierna: ‘partner's aanslag’) eerder op negatief € 22.412 vastgestelde, op hem drukkende, inkomsten uit eigen woning van de partner, zonder dat hij daartoe bevoegd was.

Schending dan wel verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder van artikel 3.120 Wet IB 2001 en/of schending van artikel 8:77 AWB, dan wel verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming met nietigheid is bedreigd, doordat het Hof ten onrechte althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen de uitspraak van de Rechtbank heeft bevestigd op de grond dat belanghebbende niet is geslaagd in de bewijslast omtrent de zakelijkheid van het overeengekomen rentepercentage van de eigenwoninglening. Kennelijk heeft het Hof geoordeeld dat daardoor de rente van schulden die behoren tot de eigenwoningschuld van de partner bij hem niet volledig tot de aftrekbare kosten van artikel 3.120 lid 1 Wet IB 2001 behoren en de niet aftrekbare rente dientengevolge geen onderdeel uitmaakt van de (negatieve) belastbare inkomsten uit eigen woning van de partner, waardoor in zoverre minder (negatieve) belastbare inkomsten uit eigen woning worden geacht bij de partner en belanghebbende te zijn opgekomen dan in de onderlinge verhouding die zij daarvoor bij het doen van de Aangifte hebben gekozen, zonder dit oordeel te motiveren.

Schending althans verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder van de ongeschreven normen van de redelijke bewijslastverdeling, en/of schending van artikel 8:77 AWB, dan wel verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming met nietigheid is bedreigd, doordat het Hof ten onrechte althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen heeft geoordeeld dat op belanghebbende de bewijslast omtrent de zakelijkheid van het op de eigenwoninglening overeengekomen rentepercentage rust, terwijl het Hof had moeten oordelen dat de stelling van de inspecteur dat het op de eigenwoninglening overeengekomen rentepercentage onzakelijk is op de inspecteur rust, nu een redelijke bewijslastverdeling vergt dat degene die stelt (in casu de inspecteur) bewijst.

Schending althans verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, meer in het bijzonder van het vertrouwensbeginsel, en/of schending van artikel 8:69 en/of artikel 8:77 AWB, dan wel verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming met nietigheid is bedreigd, doordat het Hof ten onrechte althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen heeft geoordeeld (i) dat belanghebbende in het kader van de regeling van de Aanslag geen vertrouwen heeft mogen ontlenen aan de aan de partner per e-mail bevestigde mededeling van de inspecteur jegens belanghebbende dat ‘Er is toegezegd door de aanslagregelaar dat de verdeling tussen u en [X] hetzelfde zou blijven als in uw aangiftes …’ en (ii) dat ‘belanghebbende aan de opmerking van de Inspecteur dat een rentepercentage van 9 percent bij leningen zonder zekerheid zeker niet aan de hoge kant is, redelijkerwijs niet het vertrouwen [kan] ontlenen dat dit percentage in deze concrete situatie als zakelijk zou worden geaccepteerd. ’.

Schending althans verkeerde toepassing van het recht, meer in het bijzonder schending van artikel 8:69 en/of artikel 8:77 AWB, dan wel verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming met nietigheid is bedreigd, (i) doordat het Hof ten onrechte althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen heeft geoordeeld dat uit de door de inspecteur overgelegde stukken kan worden afgeleid dat de gemiddelde hypotheekrente in het jaar 2015 ongeveer 3 % bedroeg voor een looptijd van vijftien jaar en (ii) doordat het Hof hierdoor ten onrechte althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen redelijk heeft geacht dat de inspecteur is uitgegaan van een rentepercentage van 4,5 % en (iii) doordat het Hof bovendien ten onrechte althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen heeft geoordeeld dat de door belanghebbende overgelegde stukken geen aanleiding bieden te veronderstellen dat het door de Inspecteur vastgestelde percentage van 4,5 % onredelijk is.

Schending althans verkeerde toepassing van het recht, in het bijzonder van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur, meer in het bijzonder van het beginsel van een goede procesorde, en/of schending van artikel 8:77 AWB, dan wel verzuim van vormen waarvan de niet-inachtneming met nietigheid is bedreigd, doordat het Hof ten onrechte althans op gronden die de beslissing niet kunnen dragen heeft geoordeeld dat niet is gebleken dat de gedragingen van de inspecteur van dien aard zijn geweest dat de inspecteur daarmee in strijd met de goede procesorde heeft gehandeld.

Het Hof overweegt in r.o. 5.2. van de bestreden uitspraak het volgende:

In r.o. 5.3. oordeelt het Hof dat de stellingen van belanghebbende falen. Ter motivering van dit oordeel voert het Hof aan:

Het oordeel van het Hof geeft blijk van schending althans verkeerde toepassing van het recht door het Hof. Hiernaast heeft het Hof zijn oordeel onvoldoende dan wel onbegrijpelijk gemotiveerd. Ter toelichting dient het volgende.

In essentie impliceren de overwegingen van het Hof dat het Hof voorbij is gegaan aan onze stelling dat de inkomsten uit eigen woning van de partner bij hem op individueel niveau worden bepaald en dat derhalve de inspecteur niet bevoegd is om het bij belanghebbende geacht te zijn opgekomen bedrag van negatief € 13.010 aan bij de partner vastgestelde inkomsten uit eigen woning van de partner bij belanghebbende te corrigeren.

Het Hof stelt dat de aanslag van belanghebbende zelfstandig wordt vastgesteld en dat op basis daarvan de inspecteur derhalve gerechtigd was belanghebbendes aangifte inhoudelijk te controleren. Zulks hebben wij niet weersproken, met dien verstande dat de inspecteur daarbij uiteraard wel gehouden is de wet, met name doch niet uitsluitend de Wet IB 2001, toe te passen. Uit dit oordeel blijkt dat onze grieven tegen de Aanslag niet zijn onderkend, waardoor dit oordeel onvoldoende is gemotiveerd.

De partner stond een eigen woning ter beschikking in de zin van artikel 3.111 Wet IB 2001; belanghebbende niet. De partner had een eigenwoningschuld in de zin van artikel 3.119a Wet IB 2001; belanghebbende niet. In de Aangifte heeft de partner inkomsten uit (zijn) eigen woning aangegeven. De inspecteur beschikte, zo blijkt uit de processtukken, over alle relevante gegevens om de door de partner aangegeven negatieve inkomsten uit eigen woning ad € 22.412 zorgvuldig te controleren. Belanghebbende en de partner zijn ook ervan uitgegaan dat de inspecteur dit gezien al de hem beschikbare informatie heeft gedaan. Als algemeen uitgangspunt voor de heffing van inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen geldt dat bij een belastingplichtige en zijn partner het belastbaar inkomen op het niveau van het individu wordt bepaald. In artikel 1.1 Wet IB 2001 is bepaald dat onder de naam inkomstenbelasting een belasting wordt geheven van natuurlijke personen. Artikel 2.1 Wet IB 2001 schrijft voor dat in Nederland woonachtige natuurlijke personen (binnenlands) belastingplichtig zijn voor de inkomstenbelasting. Op grond van artikel 2.3 Wet IB 2001 wordt inkomstenbelasting onder meer geheven over het door de belastingplichtige in het kalenderjaar genoten belastbare inkomen uit werk en woning. In artikel 2.4 lid 1 onderdeel a Wet IB 2001 wordt voorgeschreven dat het belastbare inkomen uit werk en woning voor binnenlandse belastingplichtigen (zoals de partner) volgens de regels van hoofdstuk 3 van de Wet IB 2001 wordt bepaald. In dat hoofdstuk is bepaald dat de inkomsten uit eigen woning worden gerekend tot het belastbare inkomen uit werk en woning. Belastbare inkomsten uit eigen woning zijn de voordelen uit eigen woning verminderd met de op die voordelen drukkende aftrekbare kosten, zo is in artikel 3.110 Wet IB 2001 bepaald. Dat dit op geïndividualiseerde basis dient te geschieden is ook af te leiden uit artikel 3.119a lid 1 Wet IB 2001. Tijdens de parlementaire behandeling bij de invoering van dit artikel is gesteld:

De vaststelling van de eigenwoningschuld gebeurt dus op het niveau van een individuele belastingplichtige. Hetzelfde heeft te gelden voor de aftrekbare kosten met betrekking tot een eigen woning (van een individuele belastingplichtige). Immers, in artikel 3.120 lid 1 Wet IB 2001 is bepaald dat tot de aftrekbare kosten met betrekking tot een eigen woning (van een individuele belastingplichtige) te rekenen zijn de rente van schulden die behoren tot de eigenwoningschuld (van die individuele belastingplichtige).

Ook uit het bepaalde in artikel 3.123a Wet IB 2001 kan niets anders worden afgeleid dan dat de voordelen uit eigen woning en de op die voordelen drukkende aftrekbare kosten op het niveau van de individuele belastingplichtige worden bepaald en vastgesteld. In het derde lid van dat artikel is immers bepaald dat, indien de belastingplichtige een partner heeft, voor de toepassing van dat artikel de voordelen uit eigen woning van de belastingplichtige en zijn partner en de op deze voordelen drukkende aftrekbare kosten worden samengevoegd. Dit betekent dat alvorens de voordelen uit eigen woning van de belastingplichtige en de op deze voordelen drukkende aftrekbare kosten kunnen worden samengevoegd met de voordelen uit eigen woning van zijn partner en de op deze voordelen drukkende aftrekbare kosten, op individueel niveau bij de belastingplichtige en op individueel niveau bij de partner moeten zijn bepaald en vastgesteld.

Binnen het raamwerk in de Wet IB 2001 (hoofdstuk 2) is in artikel 2.17 lid 1 bepaald dat inkomensbestanddelen van de belastingplichtige en zijn partner in aanmerking worden genomen bij degene door wie de inkomensbestanddelen zijn genoten of op wie deze drukken. In artikel 2.17 lid 2 Wet IB 2001 is vervolgens bepaald dat gemeenschappelijke inkomensbestanddelen van de belastingplichtige en zijn partner worden geacht bij hen op te komen in de onderlinge verhouding die zij daarvoor ieder jaar bij het doen van aangifte kiezen, de zogenoemde vrije toerekening. Op grond van het bepaalde in artikel 2.17 lid 5 Wet IB 2001 worden, indien de belastingplichtige gedurende het gehele kalenderjaar dezelfde partner heeft, belastbare inkomsten uit eigen woning als gemeenschappelijke inkomensbestanddelen aangemerkt.

Verhouding betekent volgens het woordenboek de onderlinge betrekking tot zaken (of personen). Met de onderlinge verhouding als genoemd in artikel 2.17 lid 2 Wet IB 2001 wordt bedoeld de verhouding van de aan belanghebbende en de partner toegerekende bedragen van de negatieve inkomsten uit eigen woning van de partner in betrekking tot het totaalbedrag van de negatieve inkomsten uit eigen woning van de partner groot € 22.412. Met de hiervoor geschetste mogelijkheid van vrije toerekening van gemeenschappelijke inkomensbestanddelen is door de wetgever kort weergegeven de mogelijkheid gecreëerd om, in afwijking van het uitgangspunt dat de belastbare inkomens van fiscale partners op het niveau van het individu worden bepaald, van een gemeenschappelijk inkomensbestanddeel dat door een belastingplichtige is genoten of op hem drukt een bepaald gedeelte aan zijn partner toe te rekenen teneinde met het toegerekende (absolute) bedrag de door hen, onder meer in verband met de progressie in het inkomstenbelastingtarief en het kunnen benutten van heffingskortingen, gewenste positie van hun onderscheiden belastbare inkomens tot stand te brengen (Memorie van Toelichting, Kamerstukken II 1998/99, 26 727, nr. 3, p. 24). Ook belanghebbende en de partner hebben in dit kader in de Aangifte er specifiek voor gekozen de negatieve inkomsten uit eigen woning van de partner ad € 22.412 voor een bedrag van exact € 13.010 bij belanghebbende op te laten komen en bij de partner voor een bedrag van exact € 9.402. Het is deze in verhouding tot de negatieve inkomsten uit eigen woning van de partner ad € 22.412 in de Aangifte gekozen toerekening van voornoemde absolute bedragen die belanghebbende en de partner voor ogen hebben gestaan. Belanghebbende en de partner hadden namelijk om hen moverende redenen de uitdrukkelijke bedoeling om bij belanghebbende een belastbaar inkomen in box 1 van exact € 15.181 te bewerkstelligen.

De partner heeft binnen bovenomschreven wettelijk kader in de Aangifte een bedrag van negatief € 22.412 aan inkomsten uit (zijn) eigen woning aangegeven, daar de voordelen uit eigen woning door hem zijn genoten en de op deze voordelen drukkende aftrekbare kosten ook op hem hebben gedrukt. Eerst nadat de inkomsten uit eigen woning van de partner op de wijze als voorgeschreven in artikel 2.4 lid 1 onderdeel a en artikel 2.17 lid 1 Wet IB 2001 zijn bepaald en in aanmerking zijn genomen, kan worden overgegaan tot de keuze als bedoeld in artikel 2.17 lid 2 Wet IB 2001 voor het bij belanghebbende en de partner bij fictie laten opkomen van deze inkomsten uit eigen woning.

Belanghebbende en de partner, die in de Aangifte hebben geopteerd voor voljaarspartnerschap, hebben aldus in de Aangifte ervoor gekozen de op negatief € 22.412 bepaalde inkomsten uit eigen woning, zoals hiervoor vermeld om hen moverende redenen, voor de volgende bewust berekende bedragen bij hen te laten opkomen:

Voordat belastbare inkomsten uit eigen woning op basis van artikel 2.17 lid 2 Wet IB 2001 kunnen worden toegerekend, dienen deze vanzelfsprekend eerst te worden bepaald. Dat de belastbare inkomsten uit eigen woning behoren tot de gemeenschappelijke inkomensbestanddelen en dus vrij toerekenbaar zijn, wil niet zeggen dat die inkomsten op gezamenlijk niveau worden bepaald. De vaststelling en de toerekening staan los van elkaar. Zoals eerder vermeld geldt dat inkomstenbelasting en premie volksverzekeringen worden geheven van het individu. Als de wetgever daarop voor de inkomsten uit eigen woning inbreuk had willen maken, had deze dat moeten regelen, zoals de wetgever dat bijvoorbeeld heeft gedaan in artikel 5.2 lid 2 Wet IB 2001 ten aanzien van de grondslag sparen en beleggen. Deze visie wordt ook in de literatuur gehuldigd. Wij mogen hiervoor verwijzen naar De eigen woning in de Wet IB 2001 van drs. M.J.J.R. van Mourik (SDU Uitgevers, 2015, tweede druk), hoofdstuk 9, paragraaf 9.6.3. Een kopie van de betreffende paragraaf treft u aan in de processtukken (productie 29 van het bij de rechtbank ingediende beroepschrift).

De inspecteur heeft bij de aanslagregeling met het opleggen van partner's aanslag de inkomsten uit eigen woning van de partner op de vorenomschreven wettelijke wijze overeenkomstig de Aangifte bepaald en vastgesteld op negatief € 22.412 en de, in het kader van de vrije toerekening van deze inkomsten door belanghebbende en de partner, gekozen onderlinge verhouding voor het bij hen laten opkomen van deze inkomsten gevolgd. Derhalve kan geen andere conclusie worden getrokken dan dat de inkomsten uit eigen woning van de partner zijn bepaald op negatief € 22.412 en dat van dit bedrag een gedeelte exact groot € 9.402 wordt geacht te zijn opgekomen bij de partner en een gedeelte exact groot € 13.010 bij belanghebbende.

De inspecteur stelt, zonder zulks aannemelijk te maken en bovendien ten onrechte, dat hij niet verplicht is om de definitieve aanslag van belanghebbende op dezelfde wijze als bij de partner vast te stellen. De inspecteur dient voor iedere belastingplichtige voor de inkomstenbelasting, dus ook voor belanghebbende en de partner, de Wet IB 2001 op dezelfde wijze toe te passen. Bij de inhoudelijke beoordeling van de Aangifte ten aanzien van belanghebbende voor de zelfstandige vaststelling van de Aanslag door de inspecteur, waarbij de inspecteur zelf ervoor heeft gekozen dit te doen nadat partner's aanslag was vastgesteld in plaats van dit gelijktijdig te doen, had de inspecteur de hiervoor aangehaalde bepalingen van de Wet IB 2001 (onder meer artikel 2.4 lid 1 onderdeel a, artikel 2.17 leden 1 en 2) juist ook moeten toepassen op de hierboven omschreven wijze. Dit betekent dat van bij belanghebbende individueel bepaalde inkomsten uit eigen woning geen sprake is, doch uitsluitend van bij de partner individueel bepaalde inkomsten uit eigen woning welke worden geacht op basis van artikel 2.17 lid 2 Wet IB bij belanghebbende te zijn opgekomen. Nu het een gegeven is dat door de inspecteur de inkomsten uit eigen woning van de partner eerder op negatief € 22.412 zijn bepaald en vastgesteld en nu van dit bedrag een gedeelte exact groot € 9.402 is geacht te zijn opgekomen bij de partner, brengt toepassing van voormelde bepalingen van de Wet IB 2001 tevens met zich dat een gedeelte exact groot € 13.010 (van de eerder door de inspecteur bepaalde en vastgestelde inkomsten uit eigen woning van de partner) wordt geacht te zijn opgekomen bij belanghebbende.

In de Aangifte is de volgende onderlinge verhouding gekozen voor het bij belanghebbende en de partner laten opkomen van de negatieve inkomsten uit eigen woning van de partner:

De vaststelling door de inspecteur van partner's aanslag en van de Aanslag heeft erin geresulteerd dat de volgende bedragen aan negatieve inkomsten uit eigen woning van de partner bij belanghebbende en de partner in aanmerking zijn genomen:

Hieruit blijkt dat de inspecteur bij het vaststellen van de Aanslag, zowel in absolute bedragen als in relatieve bedragen is afgeweken van de in de Aangifte gekozen onderlinge verhouding voor het bij belanghebbende en de partner laten opkomen van de, bij partner's aanslag eerder op negatief € 22.412 bepaalde en vastgestelde, inkomsten uit eigen woning van de partner.

De keuze van de inspecteur om de Aanslag te regelen nadat hij partner's aanslag conform de Aangifte had geregeld, betekent dat met iedere correctie bij belanghebbende van het bedrag aan inkomsten uit eigen woning van de partner dat belanghebbende en de partner op grond van hun keuze bij de Aangifte bij belanghebbende hebben laten opkomen, in strijd wordt getreden met artikel 2.17 lid 2 Wet IB 2001. De gevolgen van deze keuze van de inspecteur komen voor zijn rekening.

In r.o. 5.3. heeft het Hof gezien het bovenstaande terecht geoordeeld dat:

Echter, hierbij heeft het Hof niet onderkend dat de inspecteur hierdoor, zoals wij hiervoor en in het hoger-beroepschrift onderbouwd hebben betoogd, in strijd heeft gehandeld met artikel 2.4 lid 1 onderdeel a en artikel 2.17 leden 1, 2 en 5 Wet IB 2001 en met doel en strekking van artikel 2.17 lid 2 Wet IB 2001.

Als enige motivering dat hij hiertoe bevoegd was heeft de inspecteur aangedragen zijn stelling dat hij bij de partner diens inkomsten uit eigen woning op grond van artikel 16 lid 2 Algemene wet inzake rijksbelasting (hierna: ‘AWR’) door middel van een navorderingsaanslag kan corrigeren, zodat ‘Met de navorderingsaanslag zal bereikt worden dat verdeling van de aftrek eigen woning in dezelfde verhouding komt zoals in de aangiften was aangegeven’. Deze stelling is zoals wij voor het Hof onderbouwd hebben betoogd onjuist. Artikel 16 lid 2 AWR biedt, zoals onderbouwd in paragraaf 4.2 van de aanvullende motivering van het hoger-beroepschrift, de inspecteur deze ruimte niet. In dit licht achten wij het oordeel van het Hof ‘dat de vraag of de inspecteur gerechtigd is de voorgenomen navorderingsaanslag aan de fiscaal partner van belanghebbende op te leggen geen onderdeel uitmaakt van het onderhavige geschil’ onbegrijpelijk. Immers als deze vraag ontkennend beantwoord dient te worden, hetgeen het geval is, ontvalt de enige onderbouwing die de inspecteur heeft aangedragen voor zijn standpunt dat hij bevoegd was af te wijken van de door belanghebbende en de partner bij de Aangifte gekozen onderlinge verhouding waarin zij bij fictie bij hen hebben laten opkomen de inkomsten uit eigen woning van de partner, welke inkomsten bij partner's aanslag reeds door de inspecteur waren bepaald en vastgesteld op negatief € 22.412.

Het Hof heeft gezien het vorenstaande in r.o. 5.3. ten onrechte, ongemotiveerd, dan wel op gronden die de beslissing niet kunnen dragen geoordeeld dat het de inspecteur vrij staat bij belanghebbende ‘het bedrag inzake inkomsten uit eigen woning te corrigeren’. Op grond hiervan kan de uitspraak van het Hof niet in stand blijven.

Het Hof heeft (in onderdeel 4.2.) de volgende omschrijving van het geschil in hoger beroep gegeven:

Hiermee heeft het Hof kennelijk beoogd te duiden dat tussen de inspecteur en belanghebbende in geschil is de hoogte van de rente van schulden die behoren tot de eigenwoningschuld van de partner, welke rente onderdeel uitmaakt van de (negatieve) belastbare inkomsten uit eigen woning van de partner, welke (negatieve) belastbare inkomsten uit eigen woning worden geacht bij de partner en belanghebbende te zijn opgekomen in de onderlinge verhouding die zij daarvoor bij het doen van de Aangifte hebben gekozen.

Door de inspecteur wordt dit in zijn pleitnota als volgt verwoord:

In r.o. 5.4. heeft het Hof geoordeeld:

Uit de processtukken blijkt dat van de tussen de partner en zijn ouders gesloten overeenkomst van geldlening (de eigenwoninglening) onderdeel uitmaakt een rentevergoeding over de hoofdsom van 9 % op jaarbasis. Op basis hiervan heeft, zoals eveneens uit de processtukken blijkt en door de inspecteur is bevestigd, de partner in 2015 aan zijn ouders een bedrag van € 24.365 aan rente op de eigenwoninglening betaald. Uw Raad heeft geoordeeld dat onder rente van een lening moet worden verstaan de vergoeding die tussen partijen is overeengekomen voor het ter beschikking stellen van een hoofdsom (Hoge Raad, 15 juli 1980, nr. 19 942, BNB 1980/315, ECLI:NL:HR:1980:AW9931). Ingevolge artikel 3.120 kwalificeert voornoemd door de partner aan rente op de eigenwoninglening betaalde bedrag van € 24.365, zowel naar de letter als naar de strekking van de wet, als een aftrekbare kost met betrekking tot de eigen woning van de partner.

Desalniettemin heeft de inspecteur bedrag van € 24.365 niet volledig als een aftrekbare kost met betrekking tot de eigen woning van de partner in aanmerking genomen. Ter motivering voor dit besluit heeft de inspecteur gesteld:

Concluderend en resumerend komen wij tot de slotsom dat de uitspraak van het Hof dient te worden vernietigd en dat het belastbaar inkomen uit werk en woning van belanghebbende dient te worden vastgesteld op € 15.181. Uw Raad kan de zaak zelf afdoen.

Concluderend en resumerend komen wij tot de slotsom dat de uitspraak van het Hof dient te worden vernietigd en dat het belastbaar inkomen uit werk en woning van belanghebbende dient te worden vastgesteld op € 15.181. Uit de uitspraak van het Hof blijkt niet dat de inspecteur aannemelijk heeft gemaakt dat een percentage van 9 % voor de tussen de partner en zijn ouders overeengekomen eigenwoninglening onzakelijk is. Zo Uw raad de zaak niet zelf kan afdoen, dient verwijzing te volgen teneinde vast te stellen of de inspecteur aannemelijk heeft gemaakt dat het rentepercentage voor de tussen de partner en zijn ouders overeengekomen eigenwoninglening onzakelijk is en om, in het bevestigende geval, het zakelijke rentepercentage vast te stellen.

Concluderend en resumerend komen wij tot de slotsom dat de uitspraak van het Hof dient te worden vernietigd en dat het belastbaar inkomen uit werk en woning van belanghebbende dient te worden vastgesteld op € 15.181. Uw Raad kan de zaak zelf afdoen.

Concluderend en resumerend komen wij tot de slotsom dat de uitspraak van het Hof dient te worden vernietigd en dat het belastbaar inkomen uit werk en woning van belanghebbende dient te worden vastgesteld op € 15.181. Uw Raad kan de zaak zelf afdoen.

Concluderend en resumerend komen wij tot de slotsom dat de uitspraak van het Hof dient te worden vernietigd en dat Uw Raad de zaak dient terug te wijzen naar de rechtbank.