Rb. Utrecht, 26-04-2012, nr. 16/600745-11 [P]

gedetineerd: P.I. Nieuwegein, HvB Nieuwegein te Nieuwegein

raadsman mr. J.B. Boone, advocaat te Wijk bij Duurstede

De tenlastelegging is als bijlage aan dit vonnis gehecht. De tenlastelegging is gewijzigd overeenkomstig artikel 313 van het Wetboek van Strafvordering.

De verdenking komt er betreffende het onder 1 en 2 ten laste gelegde, kort en feitelijk weergegeven, primair op neer dat verdachte op 25 juli 2011 op de Cartesiusweg te Utrecht door zijn rijgedrag een inzittende van een auto opzettelijk van het leven heeft beroofd en een andere inzittende van die auto heeft geprobeerd van het leven te beroven. Subsidiair is het rijgedrag van verdachte bij beide feiten ten laste gelegd als roekeloos rijgedrag, waardoor het aan zijn schuld te wijten verkeersongeval heeft plaatsgevonden met als gevolg de dood van een inzittende van een auto en zwaar lichamelijk letsel van een andere inzittende van die auto.

De feitelijke omschrijving van het verwijt houdt onder meer het volgende in: ‘(tijdens een (snelheids)wedstrijd)’. Betreffende de betekenis van dit onderdeel heeft de rechtbank aansluiting gezocht bij de omschrijving in Van Dale van het begrip wedstrijd. De rechtbank is er bij zijn beoordeling vanuit gegaan, dat van een (snelheids)wedstrijd als in de tenlastelegging omschreven sprake is wanneer twee of meer personen strijden om te zien wie de beste prestatie (in het onderhavige geval: de hoogste snelheid) levert. Daarbij is enige organisatie niet vereist, maar slechts dat deze personen (wat betreft de snelheid) trachten elkaar de loef af te steken.

De geldigheid van de dagvaarding.

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft aangevoerd dat de dagvaarding nietig is, aangezien de dagvaarding een tenlastelegging dient te bevatten die valt binnen een in de wet omschreven delict. Het deelnemen aan een snelheidswedstrijd behoort daar niet toe.

Voor zover de officier van justitie heeft bedoeld dat de gehele dagvaarding een onderbouwing is van de kennelijk verwijtbaar geachte gedraging deelname aan een snelheidswedstrijd, is door de verdediging betoogd dat dan geen sprake is van een strafbaar feit en dient verdachte te worden ontslagen van rechtsvervolging.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank is van oordeel dat de aanduiding ‘(tijdens een (snelheids)wedstrijd)’ in de tenlastelegging een aanduiding is van een omstandigheid waaronder de ten laste gelegde strafbare gedraging (in casu (poging tot) doodslag c.q. overtreding van artikel 6 WVW 1994) is begaan. Het behelst derhalve niet een omschrijving van de strafbare gedraging als zodanig. Derhalve leidt de vermelding in de tenlastelegging van de woorden “tijdens een (snelheids)wedstrijd” niet tot de conclusie dat de dagvaarding om die reden als nietig moet worden aangemerkt.

Het verweer van de raadsman wordt derhalve verworpen. Ook overigens is de rechtbank niet gebleken van feiten of omstandigheden die de nietigheid van de dagvaarding met zich zouden brengen.

De ontvankelijkheid van de officier van justitie

Het standpunt van de verdediging

De raadsman heeft betoogd dat het openbaar ministerie verantwoordelijk is voor het onmiddellijk na het ongeval opzettelijk verstrekken van onjuiste informatie aan de media, namelijk dat er minimaal acht getuigenverklaringen waren over een snelheidswedstrijd, terwijl er slechts één getuige spreekt van een wedstrijd. Daardoor is sprake van grove veronachtzaming van de rechten van verdachte en zijn echtgenote, en van handelen in strijd met de goede procesorde. Om die reden dient, aldus de raadsman, het openbaar ministerie niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie heeft betoogd dat zij niet verantwoordelijk is voor alles wat in de media over een bepaalde zaak wordt gepubliceerd. Onder haar verantwoordelijkheid is in de onderhavige zaak slechts één persbericht uitgegaan, en wel met betrekking tot de wegafsluiting van de Cartesiusweg op 27 november 2011 in verband met in het kader van het onderhavige vooronderzoek uitgevoerde rijproeven. In het belang van het onderzoek is toen gezegd dat de politie nog op zoek was naar de andere verdachte.

Dat sprake zou zijn van grove schending van de rechten van verdachte is naar de mening van de officier van justitie onvoldoende onderbouwd.

Het oordeel van de rechtbank

Naar het oordeel van de rechtbank heeft de raadsman op geen enkele wijze aannemelijk gemaakt dat van de zijde van het openbaar ministerie informatie aan de media is verstrekt, anders dan het door de officier van justitie genoemde persbericht. Evenmin acht de rechtbank aannemelijk geworden, dat bij de berichtgeving vanuit de politie de rechten van verdachte zouden zijn geschonden. De rechtbank wijst er daarbij op dat het onontkoombaar is dat bij zeer ernstige incidenten als de onderhavige ook vanuit de politie in ieder geval enige informatie aan de media wordt verstrekt. De rechtbank is in het onderhavige geval niet gebleken dat de politie daarbij vanuit het oogpunt van de verdachte rechtens te respecteren grenzen heeft overschreden. De rechtbank merkt voorts op dat, anders dan de raadsman suggereert, de politie niet noodzakelijkerwijs de enige bron van informatie behoeft te zijn geweest. Integendeel, uit het dossier kan worden afgeleid dat getuigen ook rechtstreeks met de media gesproken hebben.

Dat sprake is van onder verantwoordelijkheid van de officier van justitie opzettelijk verstrekken van onjuiste informatie aan de media is dus niet aannemelijk geworden. Van een doelbewuste of grove veronachtzaming van de rechten van verdachte (en de echtgenote van verdachte) is derhalve geen sprake. Het verweer van de raadsman wordt derhalve verworpen.

Ook overigens is de rechtbank niet gebleken van de niet-ontvankelijkheid van de officier van justitie.

De overige voorvragen

De rechtbank heeft voorts vastgesteld dat zijzelf bevoegd is tot kennisneming van de zaak en dat er geen redenen zijn voor schorsing van de vervolging.

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht - op grond van haar overgelegde en in het dossier gevoegde aantekeningen ten behoeve van het requisitoir - het onder 1 primair en 2 primair ten laste gelegde wettig en overtuigend bewezen.

Daartoe heeft de officier van justitie aangevoerd dat - samengevat - verdachte heeft bekend dat hij de Honda, waarin de slachtoffers [slachtoffer 1] en [slachtoffer 2] zich bevonden, heeft aangereden, dat gelet op de afgelegde getuigenverklaringen sprake was van een snelheidswedstrijd tussen de auto van verdachte en een andere auto, dat verdachte korte tijd voor de aanrijding 134 km/uur reed, dat verdachte bij aanvang van het driftspoor minimaal 104 km/uur reed, en dat de gevolgen van het ongeval, te weten de dood van [slachtoffer 1] en het letsel van [slachtoffer 2] aan verdachte kunnen worden toegerekend.

Naar de mening van de officier van justitie kan uit de verklaring van verdachte noch uit het strafdossier worden opgemaakt dat verdachte heeft gehandeld met boos opzet. Dat leidt tot de vraag, aldus de officier van justitie, of verdachte heeft gehandeld met voorwaardelijk opzet. Naar de mening van de officier van justitie kunnen de gedragingen van verdachte naar de uiterlijke verschijningsvorm worden aangemerkt als zo zeer gericht te zijn op de dood van medeweggebruikers dat het niet anders kan zijn dan dat de verdachte de aanmerkelijke kans op het desbetreffende gevolg heeft aanvaard.

De officier van justitie acht bewezen dat verdachte met voorwaardelijke opzet op de dood heeft gehandeld en acht om die reden het onder 1 en 2 primair ten laste gelegde bewezen.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging is van mening dat de rechtbank niet tot een bewezenverklaring kan komen. Daartoe heeft de verdediging - samengevat - betoogd dat er geen sprake is geweest van een (snelheids)wedstrijd, dat het verschil in snelheid tussen de BMW van verdachte en de Honda aanzienlijk geringer is geweest dan het NFI suggereert, en dat, zelfs indien de Honda 50 km/uur heeft gereden, de verklaring van verdachte dat hij niet harder dan 70 km/uur heeft gereden wordt bevestigd door de feiten.

Naar de mening van de verdediging dient verdachte te worden vrijgesproken van hetgeen hem ten laste is gelegd.

Het oordeel van de rechtbank

De rechtbank is van oordeel dat wettig en overtuigend is bewezen wat verdachte onder 1 subsidiair en 2 subsidiair ten laste is gelegd. Daartoe is de rechtbank uitgegaan van de navolgende, uit wettige bewijsmiddelen blijkende, feiten en omstandigheden.

Vaststaande feiten en omstandigheden

Op 25 juli 2011 omstreeks 15.36 uur vond te Utrecht een verkeersongeval plaats op de Cartesiusweg. Bij dit verkeersongeval waren twee personenauto’s betrokken: een groene BMW, type 523i, met kenteken [kenteken], en een rode Honda, type Civic, met kenteken [kenteken]. De BMW werd bestuurd door verdachte en de Honda door [slachtoffer 2]. In de Honda zat voorts [slachtoffer 1].

Gevolgen

Ten gevolge van dit ongeval is [slachtoffer 1] overleden en [slachtoffer 2] ernstig gewond geraakt Uit het rapport van Revalidatiecentrum De Hoogstraat van september 2011 blijkt dat [slachtoffer 2] na het ongeval werd opgenomen op de intensive care van het UMC waar hij 9 dagen beademd en gesedeerd werd, dat de motorische onrust toenam iedere keer wanneer de sedatie werd verminderd, dat onder meer sprake was van ribfracturen, een bekkenfractuur, een neusfractuur en hersenletsel. Uit de slachtofferverklaring van 4 april 2012 blijkt dat [slachtoffer 2] zijn werk als free-lance kok niet meer kan doen, omdat het hem fysiek onmogelijk is om lang te staan en zware pannen te tillen, en omdat hij niet meer tegen drukte kan, niet meer goed kan plannen en snel het overzicht kwijt is.

De rechtbank merkt gezien het voorgaande het letsel van [slachtoffer 2] aan als zwaar lichamelijk letsel.

De ongevalslocatie .

De rijrichting van de betrokken voertuigen was in de richting van de Amsterdamsestraatweg. De Cartesiusweg was een voor het openbaar verkeer openstaande weg binnen de bebouwde kom, waar een maximum toegestane snelheid van 50 km/uur gold. Ter hoogte van de plaats van het ongeval liep de Cartesiusweg in een bocht naar rechts.

De weg was door middel van een middengeleider verdeeld in twee rijbanen. Op de middengeleider lag roodgekleurd fijn grind. In de bocht naar rechts was op de middengeleider een geleiderail geplaatst. De rechter rijbaan bestond uit twee rijstroken welke door middel van een onderbroken asstreep van elkaar gescheiden waren. De breedte van die rijstroken bedroeg links en rechts respectievelijk 3,35 meter en 3,25 meter. Rechts van deze rijstroken was een grasberm. In deze berm waren bomen geplaatst. Deze bomen stonden nabij de plaats van het ongeval ongeveer 1,55 meter vanaf de rechter zijde van de rijbaan.

Op het moment van de aanrijding was het daglicht, het was droog weer en het wegdek was droog . Er waren ook geen bijzonderheden betreffende de toestand van de weg .

Toedracht

Als gevolg van de aanrijding tussen de BMW en de Honda schampte de Honda een boom, kwam terug op de weg, werd opnieuw geraakt door de BMW en botste vervolgens tegen een tweede boom. Hierna draaide de Honda om de tweede boom en kwam zeer zwaar beschadigd in de rechtsgelegen berm tot stilstand. De BMW kwam na de aanrijding op de voor het tegemoetkomende verkeer bestemde linker rijbaan tot stilstand.

Bewijsoverweging

De verdediging heeft gesteld dat voormeld ongeval zou zijn ontstaan doordat de Honda plotseling naar links zou zijn gegaan en daarbij op de rijbaan van de auto van verdachte zou zijn gekomen. De verdediging heeft daarbij gewezen op de verklaring van de getuige [getuige 1], afgelegd direct na het ongeval. De rechtbank constateert echter dat deze getuige vervolgens bij de rechter-commisaris heeft verklaard dat zij een dergelijke uitlating niet gedaan heeft en dat zij een dergelijke gedraging ook niet gezien heeft. De rechtbank overweegt voorts dat het scenario van de verdediging wordt weersproken door de verklaringen van de getuigen [getuige 2] en [getuige 3] , die verklaren dat de Honda op de rechterbaan reed en vervolgens door de slippende BMW van verdachte werd geraakt.

In het bijzonder aan de verklaring van de getuige [getuige 3] komt daarbij betekenis toe, omdat deze, zoals zij verklaart, er precies recht voor stond en - zoals ook de verdediging erkent, pleitnota nr. 48 - door haar positie op het station Zuilen goed zicht had op de situatie.

Ook de sporen op het wegdek, welke zichtbaar zijn op foto’s in het dossier, weerspreken het door verdachte geschetste scenario. Daarop is namelijk zichtbaar dat het driftspoor, veroorzaakt door het linkerachterwiel een zodanige positie heeft, dat de BMW deels op de linker, deels op de rechter weghelft reed en dat sprake is van een schuifspoor op de rechterrijstrook.

Dat betekent dat de rechtervoorzijde van de auto van verdachte , op het moment waarop deze de linkerachterzijde van de Honda raakte, zich halverwege de weghelft van de Honda bevond. De rechtbank is dan ook van mening dat de stelling van de verdediging dat het ongeval aan de bestuurder van de Honda zou zijn te wijten niet alleen onvoldoende feitelijk onderbouwd is, maar zelfs nadrukkelijk door diverse bewijsmiddelen wordt weersproken. De rechtbank kan dit verweer dan ook slechts verwerpen.

Snelheidswedstrijd?

Door getuigen is verklaard dat op 25 juli 2011 twee auto’s met een forse snelheid over de Thomas à Kempisweg en de Cartesiusweg reden, dat deze auto’s elkaar (steeds) inhaalden, en dat één van de auto’s, een donkere/groene BMW, bij de aanrijding met de rode Honda betrokken was. De andere auto zou een BMW zijn of daarop lijken . De door deze getuigen genoemde snelheid van de twee snelrijdende auto’s varieert van 100 km/uur tot 180 km/uur, en verschillende getuigen uiten het vermoeden dat de beide auto’s een wedstrijd hielden.

Getuigen gebruiken daarvoor verschillende bewoordingen: een wedstrijd, een race, een dragrace.

Volgens getuige [getuige 4] heeft verdachte op 25 juli 2011 kort na het ongeval aan getuige verteld dat er nog een andere auto bij betrokken was, een BMW, en dat die BMW was doorgereden.

Getuige [getuige 2] heeft verklaard dat hij op 25 juli 2011 een groene BMW en een donkerkleurige BMW uit de richting van Cartesiusweg en de Nijverheidsweg zag aan komen rijden, dat beide auto’s met hoge snelheid, naar schatting 120 à 130 km/uur, reden, dat de groene BMW met hoge snelheid tegen de achterzijde van de Honda reed, en dat de donkerkleurige BMW na de aanrijding hard doorreed.

Bewijsoverweging

Naar het oordeel van de rechtbank kunnen de gedragingen die de getuigen beschrijven, te weten:

De snelheid

Door getuige [getuige 2] is verklaard dat hij de groene BMW, zijnde de BMW van verdachte, met piepende banden door de bocht van de Cartesiusweg zag rijden, dat de groene BMW slipte, dat de bestuurder de controle over het voertuig kwijt raakte en dat de groene BMW vervolgens met een hoge snelheid tegen de achterzijde van de Honda reed.

Op de Cartesiusweg is voorafgaand aan de botsplaats een boogvormig bandenspoor aangetroffen door de politie.

Het NFI heeft een snelheidsberekening gemaakt op grond van het voor de botsplaats gelegen boogvormige spoor, het zogenoemde driftspoor en een snelheidsberekening op grond van de deformatie van de betrokken voertuigen en het sporenbeeld na de botsing.

Voorts heeft het NFI snelheidsberekeningen uitgevoerd op basis van camerabeelden van een voor de botsplaats gelegen kruising.

Opzet of schuld

De hiervoor genoemde bewijsmiddelen en vastgestelde feiten en omstandigheden wijzen naar het oordeel van de rechtbank uit dat verdachte tijdens een snelheidswedstrijd en met een veel hogere snelheid dan ter plaatse is toegestaan in een bocht de controle over zijn BMW is kwijtgeraakt en als gevolg daarvan tegen de Honda is gebotst. Door deze botsing is één slachtoffer komen te overlijden en heeft één slachtoffer zwaar lichamelijk letsel bekomen. Het rijgedrag van verdachte is naar het oordeel van de rechtbank zonder meer als roekeloos aan te merken.

Het gegeven dat sprake was van roekeloos rijgedrag rechtvaardigt evenwel naar het oordeel van de rechtbank niet tevens de conclusie dat verdachte opzet op de dood van [slachtoffer 1] of het zwaar lichamelijk letsel van [slachtoffer 2] heeft gehad. Daarvoor is immers vereist dat verdachte ten minste willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat hij een ongeval met dodelijke afloop zou veroorzaken.

De rechtbank overweegt daartoe het volgende. Uit de camerabeelden blijkt dat de Honda 10,2 seconden voor de groene BMW van verdachte de kruising Nijverheidsweg/Cartesiusweg passeerde. Uit de getuigenverklaringen blijkt dat op het moment dat de groene BMW en de zwarte BMW de stoplichten op die kruising passeerden de Cartesiusweg vóór hen leeg was. De rechtbank gaat er dan ook vanuit dat verdachte bij het passeren van de kruising vrij zicht had op de voor hem liggende weg en wel tot het ongeveer 150 meter verderop gelegen punt waarop de Cartesiusweg naar rechts buigt, en dat verdachte ten tijde van het passeren van die kruising, en ook nog een zekere afstand daarna, de Honda niet heeft kunnen zien rijden. Ook overigens is niet gebleken dat er na de kruising op enig moment sprake was van vóór verdachte rijdend verkeer. De rechtbank acht dan ook alleszins aannemelijk dat vanuit verdachte gezien, de weg na de kruising tot aan de bocht leeg was.

Naar het oordeel van de rechtbank brengen deze omstandigheden met zich dat rechtens niet is komen vast te staan dat verdachte de aanmerkelijke kans op een ernstig ongeval als gevolg van zijn rijgedrag willens en wetens heeft aanvaard. Niet uitgesloten kan immers worden dat verdachte, nu hij na de kruising een lege weg voor zich zag, in het geheel niet heeft stilgestaan bij het gegeven dat zijn rijgedrag al dan niet aanmerkelijke risico’s voor anderen in het leven zou kunnen roepen. Naar het oordeel van de rechtbank kan een dergelijk niet stilstaan bij risico’s niet zonder meer gelijk worden gesteld aan het willens en wetens aanvaarden van al dan niet aanmerkelijke risico’s.

Na zorgvuldige afweging van alle omstandigheden is de rechtbank er onvoldoende van overtuigd geraakt dat verdachte in het onderhavige geval de betreffende risico’s willens en wetens heeft aanvaard, zodat niet bewezen kan worden geacht dat verdachte opzet, dan wel voorwaardelijk opzet, heeft gehad op de dood van [slachtoffer 1] of het zwaar lichamelijk letsel van [slachtoffer 2].

Het voorgaande brengt met zich dat de rechtbank niet wettig en overtuigend bewezen acht hetgeen aan verdachte onder 1 primair en 2 primair is ten laste gelegd, zodat verdachte daarvan behoort te worden vrijgesproken.

De strafbaarheid van de feiten

Er zijn geen feiten of omstandigheden aannemelijk geworden die de strafbaarheid van de feiten uitsluiten. Het verweer, strekkende tot ontslag van rechtsvervolging wordt verworpen op grond van hetgeen hiervoor is overwogen onder 3.1

Het bewezen verklaarde levert de navolgende strafbare feiten op:

De strafbaarheid van verdachte

Verdachte is strafbaar, omdat niet is gebleken van een omstandigheid die zijn strafbaarheid uitsluit.

De vordering van de officier van justitie

De officier van justitie heeft op grond van hetgeen zij bewezen heeft geacht gevorderd aan verdachte op te leggen een gevangenisstraf voor de duur van 8 jaren en een ontzegging van de rijbevoegdheid voor de duur van 10 jaren.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft om vrijspraak verzocht.

Het oordeel van de rechtbank

Bij het bepalen van de op te leggen straffen heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van het de feiten, de omstandigheden waaronder deze zijn begaan en de persoon van de verdachte zoals deze naar voren is gekomen uit het onderzoek ter terechtzitting, en het uittreksel justitiële documentatie d.d. 25 november 2011, alsmede met de vordering van de officier van justitie.

Verdachte heeft op roekeloze wijze een auto bestuurd en een verkeersongeval veroorzaakt waarbij een dode en een zwaargewonde vielen te betreuren.

Het leed dat door het ongeval bij de nabestaanden van [slachtoffer 1] is veroorzaakt is groot en onherstelbaar.

Het ongeval heeft ook grote gevolgen gehad voor [slachtoffer 2]. Niet alleen is hij zelf zwaar gewond geraakt bij het ongeval, maar hij moet ook het verlies van zijn beste vriend dragen. Nu, 9 maanden later, kampt hij nog steeds met de lichamelijke en psychische gevolgen van het ongeval, waarvan een deel mogelijk blijvend is. De rechtbank realiseert zich dat geen straf ooit recht zal kunnen doen aan dit ondervonden en nog te ondervinden persoonlijk leed.

Het Landelijk Overleg Voorzitters Strafsectoren (hierna: LOVS) heeft afspraken gemaakt over door de strafrechters te hanteren uitgangspunten van bij overtreding van artikel 6 Wegenverkeerswet 1994 op te leggen straffen. Voor het door schuld veroorzaken van een verkeersongeval waarbij sprake is van roekeloos rijden, het slachtoffer is overleden en de verdachte niet onder invloed van alcohol verkeerde, wordt ingevolge deze oriëntatiepunten als uitgangspunt gehanteerd een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 8 maanden en een ontzegging van de rijbevoegdheid om motorvoertuigen te besturen voor de duur van 3 jaren. Bij zwaar lichamelijk letsel van het slachtoffer is het uitgangspunt een onvoorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van 4 maanden en ontzegging van de rijbevoegdheid om motorvoertuigen te besturen voor de duur van 2 jaren.

In deze zaak is bewezen verklaard dat sprake was van een ernstige overschrijding van de maximumsnelheid. Artikel 175 van de Wegenverkeerswet verhoogt in zodanig geval het strafmaximum met de helft. De rechtbank acht daarnaast ook het feit dat sprake was van een snelheidswedstrijd een strafverzwarende omstandigheid. Wie daarvoor kiest, kiest namelijk in algemene zin voor extra risico’s voor zichzelf en voor anderen. De aandacht is dan immers primair gericht op “winnen” en tegenstanders, niet op verkeersveiligheid en andere verkeersdeelnemers. Daarbij komt dat het verloop van een dergelijke wedstrijd – reeds door betrokkenheid van een of meer andere deelnemers aan die wedstrijd – ook een aanzienlijk extra element van oncontroleerbaarheid in zich draagt.

De rechtbank weegt voorts in het nadeel van verdachte mee dat hij eerder is beboet en wel voor een bedrag van € 700,00 in verband met een zeer aanzienlijke overtreding van de maximum snelheid op 25 augustus 2010. Ook overigens heeft verdachte, ondanks zijn relatief jeugdige leeftijd, reeds meermalen sancties gekregen voor verkeersovertredingen. Verdachte lijkt daar echter weinig lering uit te hebben getrokken.

Ook heeft de rechtbank rekening gehouden met de proceshouding van verdachte. Hij heeft het ongeval niet ontkend, maar tegen beter weten in steeds volgehouden dat hij voorafgaand aan het ongeval heeft gereden met een snelheid van niet meer dan 70 kilometer per uur. Ook heeft hij gepoogd de schuld voor het ongeval bij de bestuurder van de Honda te leggen.

Aldus heeft verdachte naar het oordeel van de rechtbank er blijk van gegeven ook thans nog niet zijn volle verantwoordelijkheid voor het ongeval en de zeer ernstige gevolgen daarvan onder ogen te willen zien, wat doet vrezen voor herhaling.

Verdachtes standpunten roepen bovendien twijfel op aan de oprechtheid van zijn spijtbetuiging in de richting van slachtoffer en nabestaanden.

De officier van justitie is bij haar eis uitgegaan van een bewezenverklaring van het primair ten laste gelegde, te weten van doodslag respectievelijk poging tot doodslag. De rechtbank acht echter het subsidiair ten laste gelegde bewezen, op welke feiten wettelijk een aanmerkelijk lagere maximumstraf is gesteld dan op de door de officier van justitie bewezen geachte feiten.

De rechtbank overweegt hierbij tevens dat met name gezien de hiervoor besproken strafverzwarende omstandigheden de in voormelde LOVS-richtlijnen als oriëntatiepunt opgenomen strafsanctie in het onderhavige geval onvoldoende recht zou doen aan de ernst van verdachtes gedragingen, de gevolgen daarvan voor de slachtoffers en hun naasten en de maatschappelijke beroering die deze hebben veroorzaakt. De rechtbank zal verdachte dan ook een hogere straf opleggen dan in voormelde oriëntatiepunten is opgenomen.

Alles afwegende is de rechtbank van oordeel dat oplegging van een gevangenisstraf voor de duur van vier jaar geboden is. De rechtbank ziet geen ruimte voor een andere of lichtere sanctie. Wel ziet de rechtbank aanleiding een deel daarvan, te weten een jaar, voorwaardelijk op te leggen. Met deze voorwaardelijke straf wordt beoogd verdachte ervan te weerhouden opnieuw soortgelijke of andere strafbare feiten te plegen.

Tevens ziet de rechtbank aanleiding om verdachte, mede ter bescherming van de verkeersveiligheid, een langdurige onvoorwaardelijke ontzegging van de rijbevoegdheid op te leggen. De rechtbank vindt alles afwegende een ontzegging van de bevoegdheid om motorrijtuigen te besturen voor de duur van vijf jaar passend en geboden.

De verbeurdverklaring

Het hierna in de beslissing genoemde in beslag genomen voorwerp is vatbaar voor verbeurdverklaring.

De beslissing berust op artikel 57 van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen 6, 175 en 179 van de Wegenverkeerswet 1994, zoals deze artikelen luidden ten tijde van het bewezen verklaarde.

De rechtbank:

Voorvragen