CRvB, 28-03-2012, nr. 11/633 WAO

Voor een uitgebreide weergave van de in dit geding van belang zijnde feiten en omstandigheden verwijst de Raad naar de aangevallen uitspraak. De Raad volstaat thans met het volgende.

Appellant heeft op 20 oktober 2009 - opnieuw - het Uwv verzocht terug te komen van de eerdere weigering bij besluit van 10 oktober 1996 om aan hem een uitkering ingevolge de Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering (WAO) toe te kennen. Het Uwv heeft deze aanvraag aangemerkt als een herhaalde aanvraag als bedoeld in artikel 4:6, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb). Omdat niet gebleken is van nieuwe feiten of omstandigheden, heeft het Uwv deze aanvraag bij besluit van 6 november 2009 afgewezen.

Het tegen het besluit van 6 november 2009 gemaakte bezwaar is bij beslissing op bezwaar van 5 januari 2010 (bestreden besluit) ongegrond verklaard.

Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het door appellant tegen het bestreden besluit ingestelde beroep ongegrond verklaard. De rechtbank heeft daarbij overwogen, onder verwijzing naar artikel 4:6, eerste lid, van de Awb en de vaste rechtspraak van de Raad, dat de rechterlijke toetsing zich in eerste instantie beperkt tot de vraag of sprake is van nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden. Naar het oordeel van de rechtbank heeft appellant in zijn verzoek dat heeft geleid tot het besluit van 6 november 2009 geen nieuw gebleken feiten en omstandigheden als bedoeld in

artikel 4:6 van de Awb ten grondslag gelegd. Het Uwv was derhalve bevoegd het verzoek van appellant af te wijzen onder verwijzing naar de eerdere besluitvorming.

Appellant heeft in hoger beroep aangevoerd dat hij verwacht een WAO-uitkering te kunnen ontvangen omdat hij nog steeds ziek is.

De Raad overweegt als volgt.

Het Uwv was, nu het hier een aanvraag betreft na een eerdere afwijzende beslissing, in het licht van artikel 4:6 van de Awb bevoegd om het onderzoek te beperken tot de vraag of er nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden door appellant bij de aanvraag zijn vermeld.

Evenals de rechtbank - en op de door haar in de aangevallen uitspraak aangegeven gronden - is de Raad van oordeel dat appellant bij zijn aanvraag geen nieuw gebleken feiten of veranderde omstandigheden als bedoeld in artikel 4:6 van de Awb heeft gesteld.

Hieruit volgt dat het Uwv bevoegd was het verzoek van appellant af te wijzen onder verwijzing naar de eerdere afwijzingen. Niet kan worden gezegd dat het Uwv niet in redelijkheid van zijn bevoegdheid gebruik heeft kunnen maken dan wel daarbij anderszins heeft gehandeld in strijd met een geschreven of ongeschreven rechtsregel of met een algemeen rechtsbeginsel.

Het voorgaande betekent dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak dient te worden bevestigd.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.