CRvB, 11-12-2003, nr. 01/2424 CSV

juli 1996. Geconstateerd werd dat appellanten de eerder gemaakte afspraken ten aanzien van de loonadministratie niet zijn nagekomen. Er is een correctie opgelegd in verband met het verschil tussen gefactureerde uren en verloonde uren, waarbij gebruteerd is met het anoniementarief. Voorts is een correctie opgelegd in verband met bovenmatige reis- kostenvergoedingen. Naast een correctienota d.d. 16 augustus 1996 is ook een boetenota d.d. 26 augustus 1996 met een verhoging van 100% opgelegd in verband met ernstige en omvangrijke fraude. Bij besluit van 23 september 1997 heeft gedaagde de bezwaren tegen deze besluiten ongegrond verklaard.

De rechtbank Middelburg heeft bij uitspraak van 16 december 1998 geoordeeld dat appelanten ten onrechte in hun bezwaren tegen de correctienota zijn ontvangen. Deze Raad heeft het tegen deze uitspraak ingestelde hoger beroep bij uitspraak van 29 juni 2000 gegrond verklaard en de zaak terugverwezen naar de rechtbank te Middelburg. Voor een uitgebreide weergave van de feiten verwijst de Raad naar zijn eerdere uitspraak van 29 juni 2000 in dit geschil.

De rechtbank te Middelburg heeft bij de thans aangevallen uitspraak het tegen het besluit van 23 september 1997 ingestelde beroep ongegrond verklaard.

In hoger beroep is namens appellanten de juistheid van de correctienota betwist, de evenredigheid van de hoogte van de boete bestreden, alsmede aangevoerd dat er sprake is van schending van de redelijke termijn ex artikel 6 van het EVRM, op grond waarvan de boetenota door de Raad zou moeten worden gematigd.

De Raad overweegt als volgt.

Ten aanzien van de juistheid van de correctienota hebben appellanten aangevoerd dat [naam firma] met dezelfde gegevens tot een ander resultaat dan de berekeningswijze van de correctienota kan komen. De Raad is van oordeel dat appellanten er op deze wijze niet in zijn geslaagd om voldoende gronden aan te voeren die de Raad tot het oordeel kunnen brengen dat gedaagde tot een onjuiste vaststelling van de correctienota is gekomen. Vanwege de onvolledige administratie van appellanten heeft gedaagde die administratie terecht niet gehanteerd en is tot een beredeneerde schatting gekomen van de ontbrekende bedragen. De Raad is van oordeel dat op grond van de bij deze schatting gehanteerde voldoende zorgvuldige methode gezegd kan worden dat gedaagde niet tot een onjuiste vaststelling is gekomen. Daarbij is niet van belang dat uitgaande van dezelfde gegevens appellanten tot een ander resultaat kunnen komen, omdat nu de administratie door gedaagde verworpen was, het op de weg van gedaagde lag om op een zorgvuldige en methodische wijze tot een reconstructie van de vereiste administratie te komen.

Ten aanzien van de hoogte van de opgelegde boete van 100% overweegt de Raad dat deze boete in overeenstemming is met de ernst en omvang van de gepleegde fraude. Appellanten zijn bij een eerdere controle duidelijk gewaarschuwd en met hen was expliciet afgesproken dat er verbeteringen in de administratie zouden worden aangebracht. Hierin zijn zij nalatig geweest. Er is een loon van ruim fl 270.000,- niet opgegeven van een totale loonsom van (voorschotnota 1995) fl 460.000,-. Op grond van deze feiten heeft gedaagde terecht aangenomen dat er sprake is van een ernstige en verhoudingsgewijs omvangrijke fraude.

Ten aanzien van de schending van de redelijke termijn overweegt de Raad het volgende.

De primaire besluiten dateren van respectievelijk 16 augustus 1996 en 26 augustus 1996. De beslissing op bezwaar dateert van 23 september 1997. De rechtbank Middelburg heeft in eerste instantie op 16 december 1998 uitspraak gedaan, waarna een vernietiging van die uitspraak door de Raad op 29 juni 2000 heeft plaatsgevonden. Na terugverwijzing heeft de rechtbank Middelburg op 26 maart 2001 uitspraak gedaan.

De Raad heeft eerder overwogen, waartoe verwezen wordt naar onder meer de uitspraken gepubliceerd in RSV 1992/258 en RSV 1996/144, dat de in casu opgelegde verhoging beschouwd moet worden als een 'criminal charge' in de zin van artikel 6 van het EVRM. In een dergelijk geval dient de Raad te onderzoeken of er sedert de brief waarbij de boete werd aangekondigd sprake is geweest van een dusdanig langdurig tijdsverloop dat geconcludeerd zou moeten worden dat de behandeling van de zaak niet binnen een redelijke termijn is geschied. In casu is sinds de brief van 26 augustus 1996 waarbij de boete door gedaagde concreet werd aangekondigd inmiddels ruim 7 jaar verstreken. De Raad is van oordeel dat daardoor de redelijke termijn is overschreden. De Raad vindt hierin aanleiding om onder toepassing van artikel 8:72, vierde lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) de opgelegde boete op nihil te stellen.

Ten aanzien van de grief van appellanten met betrekking tot de duur van de procedure stelt de Raad vast dat deze grief zich in het bijzonder mede richt tegen het aandeel van de bestuursrechter(s) in deze procedure. Onder verwijzing naar zijn uitspraak van 4 juli 2003 (nr. 00/6061 AAW/WAO) dient de Raad thans te beoordelen of er eveneens sprake is van een schending van artikel 6 EVRM ter zake van de gestelde overschrijding van de redelijke termijn voor de rechterlijke behandeling van de zaak.

De Raad is gelet op de totale duur van het rechterlijke aandeel in deze procedure en gelet op de perioden waarin de behandeling van de procedure in eerste aanleg en in hoger beroep zonder duidelijke oorzaak heeft stilgelegen, mede gelet op de aard van de procedure en de proceshouding van appellant, van oordeel dat sprake is van een schending van de redelijke termijn, bedoeld in artikel 6, eerste lid, van het EVRM.

Uit het voorgaande vloeit voort dat het hoger beroep ten dele slaagt voor zover deze de opgelegde boete betreft en de aangevallen uitspraak om die reden gedeeltelijk vernietigd en voor het overige bevestigd zal dienen te worden.

De Raad acht termen aanwezig om gedaagde op grond van artikel 8:75 van de Awb te veroordelen in de proceskosten van appellanten in hoger beroep begroot op € 644,--, voor verleende rechtsbijstand.

Ten slotte stelt de Raad vast dat gedaagde het in hoger beroep gestorte griffierecht ten bedrage van € 306,30 aan appellanten dient te vergoeden.