HR, 07-06-2011, nr. 09/04219

Het gerechtshof te 's‑Gravenhage heeft bij arrest van 8 september 2009 verzoeker bij verstek wegens — kort gezegd — een onverzekerde auto veroordeeld tot twee weken hechtenis en zes maanden rijontzegging1..

Deze zaak hangt samen met de strafzaken tegen verzoeker met griffienummers S 09/04220, S 09/04221, S 09/04222, S 09/04223 en S 09/04224 waarin ik heden eveneens concludeer.

Namens verzoeker heeft mr. C. Wendenburg, advocaat te Maastricht, bij schriftuur drie middelen van cassatie voorgesteld.

Het eerste middel klaagt over schending van art. 261, eerste lid, Sv nu de dagvaarding geen voldoende duidelijke opgave bevat van het aan de verdachte ten laste gelegde feit. Immers de strafbare feiten bedoeld in het eerste en het tweede lid van art. 30 WAM zijn op ontoelaatbare wijze vermengd.

Aan verzoeker is bij inleidende dagvaarding tenlastegelegd dat:

Ingevolge art. 261, eerste lid, Sv dient de dagvaarding een opgave te behelzen van het feit dat ten laste wordt gelegd, met vermelding omstreeks welke tijd en waar ter plaatse het begaan zou zijn. Centraal daarbij staat dat de verdachte zich op basis van de tenlastelegging goed kan verdedigen. Voorts moet de tenlastelegging voor de rechter begrijpelijk zijn.2. Bij de beantwoording van de vraag of de tenlastelegging voor de verdachte voldoende duidelijk is, komt betekenis toe aan de inhoud van het dossier dat de verdachte daartoe al dan niet het nodige inzicht kan verschaffen.3.

Het middel berust op een onjuiste lezing van de wet. De tenlastelegging bevat geen vermenging van het eerste en het tweede lid van art. 30 WAM. In het tweede lid van artikel 30 WAM wordt verwezen naar het eerste (‘de in het vorige lid genoemde personen worden met gelijke straf gestraft’), gevolgd door de zinsnede ‘indien zij voor een motorrijtuig waarvoor een kentekenbewijs is afgegeven niet een verzekering overeenkomstig deze wet hebben gesloten en in stand gehouden’ (curs.v.NJ). Nu deze zinsnede — die niet voorkomt in het eerste lid — is opgenomen in de tenlastelegging, is voldoende duidelijk dat deze tenlastelegging is toegesneden op artikel 30, tweede lid, WAM. Wel is verzuimd in de dagvaarding het wettelijk voorschrift waarbij het feit strafbaar is gesteld op te nemen maar hierover klaagt het middel niet.

Voor zover het middel aanvoert dat het hof niet artikel 30 WAM als toepasselijk wettelijk voorschrift had mogen aanhalen maar specifiek het eerste dan wel tweede lid had moeten aanhalen, stelt het een eis die het recht niet kent. Voor wat betreft de aanhaling door het hof van art. 179 van de Wegenverkeerswet geldt dat deze klacht — waarbij ik gemakshalve de juistheid van de stelling4. in het midden laat — niet tot cassatie kan leiden aangezien de aanhaling van niet toepasselijke wetsartikelen geen nietigheid tot gevolg heeft (vgl. HR 28 februari 2006, LJN AU9381, NJ 2007, 525)5..

Het tweede middel klaagt over schending van art. 359, derde lid, Sv nu uit de bewijsmiddelen niet volgt dat voor de betreffende auto met kenteken [AA-00-BB] een kentekenbewijs was afgegeven.

Ten laste van verzoeker is bewezenverklaard dat:

Het hof heeft blijkens de aantekening van het mondeling arrest de bewezenverklaring doen steunen op de volgende twee bewijsmiddelen:

Strafbaarheid ingevolge het tweede lid van art. 30 WAM ontstaat reeds indien blijkt dat voor een motorrijtuig waarvoor een kenteken is afgegeven geen verzekering is afgesloten. Door raadpleging van het kentekenregister en het centrale register Wet Aansprakelijkheidsverzekering Motorrijtuigen is na te gaan of aan de verzekeringsplicht is voldaan.6. Nu uit de bewijsmiddelen volgt dat het kentekenregister en het centrale register Wet Aansprakelijkheidsverzekering Motorrijtuigen zijn geraadpleegd, volgt de bewezenverklaring in voldoende mate uit de gebezigde bewijsmiddelen.

Het middel faalt.

Het derde middel richt zich tegen de strafoplegging en behelst de klacht dat de door het hof opgelegde straf gelet op art. 63 Sr en de door het openbaar ministerie gehanteerde tarieven onbegrijpelijk is.

Het hof heeft in het bestreden arrest ten aanzien van de strafoplegging het volgende overwogen:

Bij de bespreking van het middel moet het volgende worden vooropgesteld. De keuze en waardering van de feiten en omstandigheden die door de rechter in aanmerking worden genomen bij de bepaling van de opgelegde straf is voorbehouden aan de rechter die over de feiten oordeelt en behoeft geen motivering.7. Het hof is niet gehouden aan de door de rechter in eerste aanleg opgelegde straf.8. Voorts kan in cassatie niet worden onderzocht of de juiste straf is opgelegd en evenmin of de straf beantwoordt aan alle daarvoor in aanmerking komende factoren.9. Alleen wanneer de strafoplegging op zichzelf onbegrijpelijk is of verbazing wekt en daardoor onbegrijpelijk is, is er voor de cassatierechter reden voor ingrijpen.10.

De in casu opgelegde straffen zijn op zichzelf niet onbegrijpelijk en wekken bij mij geenszins verbazing op. Een zich bij de stukken van het geding bevindend Uittreksel Justitiële Documentatie houdt in dat verzoeker driemaal eerder is veroordeeld wegens (soortgelijke) feiten. De richtlijn voor strafvordering van het openbaar ministerie schrijft reeds bij de derde overtreding binnen vier jaar na afdoening van de eerste overtreding van art. 30 WAM geen transactie voor, maar een eis van twee weken hechtenis onvoorwaardelijk en zes maanden ontzegging van de rijbevoegdheid onvoorwaardelijk en eventueel verbeurdverklaring van het eventueel in beslag genomen voertuig.11. De opgelegde straf is conform de eis van de advocaat-generaal en gaat de hiervoor aangehaalde richtlijn zeker niet te boven. Bovendien had de kantonrechter reeds dezelfde straffen opgelegd. Noch in het licht van de in eerste aanleg opgelegde straffen, noch in het licht van de eis van de advocaat-generaal en noch in het licht van art. 63 Sr12. is de strafoplegging onbegrijpelijk dan wel verbazingwekkend.

Het middel faalt.

Alle middelen falen en kunnen worden afgedaan met de aan art. 81 RO ontleende overweging. Ambtshalve gronden waarop Uw Raad de aangevallen beslissing zou moeten vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

A-G