HR, 08-04-2011, nr. 09/05073

In onderdeel 1 wordt bestreden, kort gezegd, dat [eiser] sub 5.6 van zijn memorie van antwoord in appel zou hebben erkend dat hij in november 2001 ten tijde van het ongeval beschikte over veiligheidsschoenen. Aangevoerd wordt dat [eiser] sub 5.6 van zijn memorie van antwoord in appel wel heeft gesteld dat hij over veiligheidsschoenen heeft beschikt, maar dat dat pas enkele maanden na het ongeval het geval was. Er is dan ook sprake van een vergissing bij het hof, die meebrengt dat het arrest van het hof op een wezenlijk onderdeel niet behoorlijk gemotiveerd is.

Kennisneming van hetgeen door [eiser] sub 5.6 van zijn memorie van antwoord in appel is gesteld, maakt duidelijk dat [eiser] niet heeft erkend over veiligheidsschoenen te hebben beschikt ten tijde van het ongeval. Van een dergelijke erkenning heeft het hof dus niet kunnen uitgaan. Doordat het hof wel van een dergelijke erkenning uitgaat, kleeft er aan het arrest een motiveringsgebrek.

Het schijnt echter toe dat het zojuist vermelde motiveringsgebrek niet tot vernietiging van het eindarrest van het hof kan leiden. [Eiser] heeft het hem overkomen ongeval en het daarbij opgelopen letsel aan de rechterelleboog zelf alleen in verband gebracht met een uitglijden wegens de aanwezigheid van olie. Op het ontbreken van veiligheidsschoenen heeft hij zich in de vorige instanties nimmer beroepen, terwijl ook niet anderszins is gebleken dat het ontbreken van veiligheidsschoenen in enig opzicht bij het ongeval een rol heeft gespeeld. De vraag of [eiser] wel of niet over veiligheidsschoenen beschikte ten tijde van het ongeval, is dan ook zonder belang voor de eindbeslissing. Dit betekent dat de klacht in onderdeel 1 geen doel treft wegens gemis van het voor een cassatieklacht vereiste belang.

nderdeel 2 bevat twee klachten ter zake van het oordeel van het hof dat [verweerster] heeft aangetoond dat zij haar zorgplicht jegens [eiser] is nagekomen.

De eerste klacht houdt in dat ten onrechte uit het arrest niet duidelijk wordt waarom het hof in rov. 2.7 bij zijn zojuist genoemd oordeel de twee series foto's heeft laten meewegen, die door [verweerster] bij memorie na enquête in het geding zijn gebracht en die betrekking hebben op het aanbrengen van een net op een containerbak zowel wanneer de bak nog op grond staat als wanneer die bak op vrachtwagen is geplaatst.1.

Bij deze klacht wordt miskend dat het hof in rov. 2.7 toelicht welk gewicht het aan de foto's toekent. Voor het hof maken de foto's duidelijk dat het uit oogpunt van veiligheid het aangewezen tijdstip voor het aanbrengen van een net over de containerbak is het tijdstip waarop de bak nog op de grond staat. Het hof voegt daaraan nog toe dat onder bijzondere omstandigheden het net pas kan worden aangebracht nadat de containerbak al op de vrachtwagen is geplaatst, maar dat niet gebleken is van een bijzondere omstandigheid, die voor [eiser] in november 2001 meebracht dat hij het net pas kon aanbrengen nadat de containerbak al op de vrachtwagen was geplaatst. Anders gezegd: [eiser] heeft zich toen niet gehouden aan de hem geleerde veiligheidsregel inzake het aanbrengen van een net over een containerbak.

De tweede klacht komt hierop neer dat het hof niet voldoende duidelijk heeft gemaakt waarop het doelt bij zijn overweging in rov. 2.6 dat aan nieuwe werknemers de nodige instructies over de veiligheid op het werk werden gegeven. Zo wordt niet toegelicht hoe die instructies een val hadden kunnen voorkomen.2.

Bij deze klacht wordt uit het oog verloren dat het hof aangetoond acht dat [verweerster] ter vermijding van een ongeval als [eiser] overkomen aan nieuwe werknemers de instructie gaf om een net over de containerbak aan te brengen wanneer de bak nog op de grond staat. Dan is er geen noodzaak om voor dat doeleind op de vrachtwagen te klimmen en wordt het risico van het op een ongelukkige wijze van de vrachtwagen afvallen vermeden. Bij het spannen van een net over de container, terwijl deze nog op de grond staat, spelen het trapje en de anti-vallijnen die nog ter sprake worden gebracht, geen rol. Om die reden hoefde het hof aan die voorwerpen geen aandacht te schenken. Bovendien vormt het ter sprake brengen van die voorwerpen in cassatie een ongeoorloofd novum. In het debat in de vorige instanties hebben zij geen rol (van betekenis) gespeeld.

Een derde klacht in onderdeel 2 gaat over het ten onrechte niet toepassen door het hof van artikel 7:611 BW.3. Betoogd wordt dat vanwege de in artikel 25 Rv opgenomen plicht tot aanvulling van rechtsgronden het hof aan artikel 7:611 BW toepassing had moeten geven, nu dat artikel dient voor het beoordelen van de verantwoordelijkheden bij ongevallen, die niet voorkomen hadden kunnen worden.

De klacht kan niet slagen, nu daarbij eraan wordt voorbijgegaan dat er pas ruimte voor toepassen van artikel 7:611 BW op de voet van artikel 25 Rv zou kunnen zijn indien er van de zijde van [eiser] feiten zouden zijn gesteld waarbij toepassing van artikel 7:611 BW in aanmerking zou kunnen komen. Ten minste zou moeten zijn gesteld dat [verweerster] zich ook buiten het in de leden 1 en 2 van artikel 7:658 bedoelde kader niet als goed werkgever tegenover [eiser] heeft gedragen. Naar stellingen van die inhoud of strekking wordt niet verwezen en kan overigens ook niet worden verwezen, nu zij in de vorige instanties niet zijn aangevoerd.

Op blz. 7 van de cassatiedagvaarding komt nog een vierde klacht voor, waarvan de inhoud onvoldoende duidelijk is. De klacht faalt derhalve omdat zij niet voldoet aan de eisen die aan een cassatieklacht zijn te stellen.