HR, 14-09-2010, nr. 08/05045

Het Gerechtshof te 's‑Gravenhage heeft op 4 november 2008 een vonnis van de Rechtbank te 's‑Gravenhage bevestigd, waarbij verdachte wegens ‘opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3, onder c, van de Opiumwet gegeven verbod, meermalen gepleegd’, ‘opzettelijk handelen in strijd met een in artikel 3, onder B, van de Opiumwet gegeven verbod, meermalen gepleegd’ en ‘door het bevoegde gezag naar zijn identiteitsgegevens gevraagd een valse naam opgeven’ is veroordeeld tot een werkstraf voor de duur van 200 uren, een voorwaardelijke gevangenisstraf voor de duur van twee maanden, met een proeftijd van twee jaren en een geldboete van EUR 95,00.1.

Mr. R.M.L. Theelen, advocaat te 's‑Gravenhage heeft beroep in cassatie ingesteld. Mr. J.M. Lintz, advocaat te Rottterdam, heeft een schriftuur ingediend, houdende een middel van cassatie.

Het middel klaagt over de verwerping van het beroep op art. 359a Sv.

Blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting van 21 oktober 2008 is door de verdediging overeenkomstig de aan het proces-verbaal gehechte pleitaantekeningen het woord gevoerd. Deze aantekeningen houden op dit punt in:

De in de pleitnota genoemde bijlage 1 betreft het verslag binnentreden woning. Volgens dit verslag zijn de opsporingsambtenaren krachtens een machtiging van de hulpofficier van justitie, die op grond van art. 2 Politiewet is gegeven, binnengetreden in de woning, bij afwezigheid van een bewoner en derhalve zonder toestemming, ter hulpverlening in verband met wateroverlast.

Bijlage 2 is een machtiging tot binnentreden in een woning. Deze machtiging is door de hulpofficier van justitie afgegeven op grond van art. 9 Opiumwet.

Het Hof verwerpt het verweer en motiveert dit als volgt:

In de toelichting op het middel worden vier klachten tegen 's Hofs afwijzing opgeworpen. Ten eerste dat niet duidelijk is hoe het Hof zijn conclusie bereikt dat de machtiging tot binnentreden eerst na de ontdekking van de hennepkwekerij is afgegeven. Ten tweede dat het Hof aan zijn oordeel ten grondslag heeft gelegd dat de politie bij hulpverlening zonder meer bevoegd is zonder machtiging een woning te betreden, terwijl het Hof niet heeft vastgesteld dat er sprake was van ernstig gevaar voor de veiligheid van personen of goederen. Daarnaast wordt erover geklaagd dat het Hof heeft miskend dat binnentreden zonder machtiging en zonder toestemming ter hulpverlening niet mag plaatsvinden voordat is vastgesteld dat de bewoner niet thuis is. Tot slot wordt gesteld dat 's Hofs motivering tegenstrijdig is, nu het Hof eerst vaststelt dat er sprake is van een omissie en vervolgens dat er geen sprake is van een vormverzuim.

Anders dan de steller van het middel, meen ik dat het Hof niet was gehouden om feitelijke vaststellingen in het kader van de verwerping van het verweer te verantwoorden.

De feitelijke vaststelling dat de machtiging eerst is afgegeven na de ontdekking van de hennepplantage is bovendien niet onbegrijpelijk nu dit uit de processtukken blijkt. In een (loop)proces-verbaal2. staat dat nadat de verbalisanten in de woning een hennepplantage aantroffen, zij de zaak hebben bevroren en de machtiging van de hulpofficier hebben afgewacht. Daarnaast blijkt uit het proces-verbaal van de terechtzitting van 21 oktober 2008 dat de advocaat-generaal deze volgorde, eerst de ontdekking hennepkwekerij en hierna de afgifte van de machtiging, noemt.

Vooropgesteld moet worden dat lekkages gevaar voor personen en goederen kunnen veroorzaken, bijvoorbeeld kortsluiting. Het Hof heeft vastgesteld dat wateroverlast werd geconstateerd vanuit de woning van verdachte. Uit het proces-verbaal van binnentreden volgt dat in de kantine van supermarkt Hoogvliet een grote hoeveelheid water uit het plafond stroomde en dat de vloer van de kantine blank stond.

Ik meen dat in 's Hofs overwegingen als zijn niet onbegrijpelijke oordeel ligt besloten dat de verbalisanten de woning van verdachte zijn binnengetreden ter voorkoming of bestrijding van ernstig en onmiddellijk gevaar voor de veiligheid van personen en goederen, als bedoeld in art. 2 Algemene wet op het binnentreden,3. en dat waar het Hof spreekt over art. 2 Politiewet, het Hof het oog heeft gehad op de in art. 8, tweede lid, Politiewet aan de politieambtenaar toegekende bevoegdheid tot binnentreden4..

Ook de tweede klacht faalt.

De derde klacht heeft betrekking op het moment waarop de verbalisanten zijn nagegaan of de bewoner van het appartement aanwezig was. De steller van het middel voert aan dat uit het proces-verbaal van bevindingen blijkt dat de verbalisanten eerst zijn binnengetreden en pas daarna hebben vastgesteld dat niemand thuis was. Hierop heeft de verdediging in hoger beroep niet gewezen. Dergelijke stellingen kunnen niet succesvol voor het eerst in cassatie worden aangevoerd.

Tot slot kan ook de vierde klacht niet slagen. Uit 's Hofs overweging kan worden opgemaakt dat de enige fout die de verbalisanten volgens het Hof hebben gemaakt is het in het ‘verslag binnentreden woning’ noemen van art. 2 Pw als grondslag voor de afgegeven machtiging in plaats van art. 9 Opiumwet. Op de overweging dat de omissie in het ‘verslag binnentreden woning’ geen vormverzuim oplevert is wel wat af te dingen onder meer gelet op artikel 6 lid 1 onder c Awbi, maar nu niet is aangevoerd in hoeverre de verdachte door het verzuim daadwerkelijk in zijn verdediging is geschaad en nu het Hof de gang van zaken op aannemelijke wijze heeft gereconstrueerd mist ook dit onderdeel doel.

Het middel faalt.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen.

Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden