Hof 's-Hertogenbosch, 13-02-2007, nr. 20-010047-05

1.

hij, verdachte, als bestuurder/directeur van de rechtspersoon met beperkte aansprakelijkheid, [bedrijf 3], die op 26 maart 2002 bij vonnis van de arrondissementsrechtbank te Amsterdam in staat van faillissement was verklaard, in of omstreeks de periode van 01 januari 2000 tot en met 31 december 2002 te Amsterdam en/of te Breda, in elk geval in Nederland, tezamen en in vereniging met een ander of anderen, althans alleen, ter bedrieglijke verkorting van de rechten van GAK Nederland BV (D/H03 t/m D/H12) en/of van de Belastingdienst en/of van andere schuldeiser(s) van die rechtspersoon baten

niet heeft/hebben verantwoord en/of enig goed aan de boedel heeft/hebben onttrokken, immers heeft verdachte en/of zijn medeverdachte(n)

-

zonder rechtsgrond in of omstreeks de jaren 2000 en 2001 (een) kasopname(s) van ongeveer fl.10.000,= (2000) en/of (een) bankovermaking(en) van ongeveer fl.88.100,= (2000) en/of ongeveer fl.14.910,= (2001) naar of ten gunste van verdachte gedaan (zie bijlage 4, behorende bij de aangifte door de curator, d.d. 11 september 2002) en/of

-

in of omstreeks de jaren 2000 t/m 2002 (een) auto ('s), te weten een Volvo 960 en/of een BMW Z3 en/of een Renault Espace (voor een totale waarde van ongeveer fl.111.045,=) aan de boedel van [bedrijf 3] onttrokken (zie bijlagen 7 t/m 9, behorende bij de aangifte door de curator, d.d. 11 september 2002),

en (aldus) deze baten en/of goederen niet heeft/hebben verantwoord en/of aan de boedel heeft/hebben onttrokken en/of buiten het bereik en beheer van de curator heeft/hebben gebracht en/of gehouden;

3.

hij in of omstreeks de periode van 26 maart 2002 tot en met 06 september 2002 te Breda, in elk geval in Nederland, (telkens) als bestuurder/directeur van de rechtspersoon [bedrijf 3], welke op 26 maart 2002 door de arrondissementsrechtbank te Amsterdam in staat van faillissement is verklaard en (telkens) wettelijk opgeroepen om inlichtingen te geven aan de curator in dat faillissement, (telkens) opzettelijk heeft geweigerd de vereiste

inlichtingen te geven, immers heeft hij, verdachte, naar aanleiding van de verzoeken van de curator in dat faillissement van 27 maart 2002, 02 april 2002, 22 april 2002, 06 mei 2002, 24 juni 2002, 25 juni 2002 en van 06 september 2002 opzettelijk geweigerd alle/de vereiste inlichtingen te geven, te weten bankafschriften, de volledige grootboekadministratie en/of de loonadministratie.

Het hof heeft het onder parketnummer 02-003475-02 onder 1 primair ten eerste en ten tweede, alsmede het onder 1 subsidiair ten tweede ten laste gelegde verbeterd gelezen, in dier voege dat het hof, gelet op de naamswijziging d.d. 15 november 1993, de tenlastelegging zo heeft begrepen dat kennelijk tengevolge van een misslag de steller van de tenlastelegging de toevoeging (Nederland) heeft verzuimd op te nemen, zodat het hof in plaats van [bedrijf 3] heeft ingelezen [bedrijf 3].

Voorts heeft het hof het onder parketnummer 02-003475-02 onder 5 ten laste gelegde verbeterd gelezen. Kennelijk tengevolge van een misslag heeft de steller van de tenlastelegging bij het redigeren van die tenlastelegging zich laten leiden door de tekst van artikel 342 van het Wetboek van Strafrecht zoals die bepaling luidde tot en met 31 december 1993. In de latere versies van artikel 342 van het Wetboek van Strafrecht is, tengevolge van wijzigingen in het Burgerlijk Wetboek en het Wetboek van Koophandel de verwijzing naar deze bepalingen overeenkomstig aangepast. Aan deze wijzigingen van artikel 342 van het Wetboek van Strafrecht lag in zoverre geen gewijzigd inzicht van de wetgever met betrekking tot het strafrechtelijk verwijt ten grondslag.

Het hof heeft ten slotte het onder parketnummer 02-003475-02 onder 6 ten laste gelegde verbeterd gelezen, in dier voege dat in de vijfde regel tussen de woorden "verdachte" en "valselijk" is ingelezen de woorden ", tezamen en in vereniging met een ander of anderen,"

Voorzover in de tenlastelegging overigens nog taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd.

De verdachte is door deze verbeterde lezing van de tenlastelegging niet geschaad in zijn verdediging.

6.

8.

oktober 2002, zijnde de datum van doorzoeking in de woning van verdachte.

Anders dan de advocaat-generaal, acht het hof de doorzoeking wel degelijk een handeling jegens verdachte, waaruit hij redelijkerwijs heeft kunnen opmaken dat het openbaar ministerie voornemens was om hem strafrechtelijk te vervolgen, temeer nu de doorzoeking in de eigen woning van verdachte heeft plaatsgehad.

A.4.

Bij de vraag of vervolgens verdachte's recht op berechting binnen een redelijke termijn is geschonden, betrekt het hof de omstandigheden van het geval, waaronder begrepen de processuele houding van verdachte, de aard en ernst van het ten laste gelegde, de ingewikkeldheid van de zaak, de vraag of verdachte al dan niet preventief is gedetineerd en de mate van voortvarendheid waarmee deze strafzaak door de justitiële autoriteiten is behandeld.

A.5.

Het hof merkt in dit verband nog het volgende op.

De doorzoeking van verdachte's woning vond plaats op 8 oktober 2002. De verdachte is gedagvaard voor het onderzoek ter terechtzitting van 29 juli 2003, welke dagvaarding weer is ingetrokken. Uit het dossier blijkt dat ook na juli 2003 het opsporingsonderzoek is voortgezet (onder andere het horen van getuigen door de rechter-commissaris). De zaak is vervolgens op 22 juni 2005 ter terechtzitting behandeld, waarna op 6 juli 2005 vonnis is gewezen.

Er is voorts sprake geweest van een zeer omvangrijk onderzoek door de FIOD tegen verdachte, waarbij meerdere bedrijven in Nederland en in het buitenland betrokken waren. Het onderzoek heeft zich aldus over de landsgrenzen heen uitgestrekt. Ook valt het onderzoek als complex aan te merken, vanwege het feit dat deugdelijke boekhoudingen en administraties ontbraken; een omstandigheid waar verdachte zelf de hand in heeft gehad.

Gelet op deze feiten en omstandigheden, is het hof van oordeel dat het recht op een openbare behandeling binnen een redelijke termijn in eerste aanleg niet is geschonden. Ook de daarop gevolgde fase, het hoger beroep, is voldoende voortvarend verlopen. De termijn gedurende welke verdachte onder de dreiging van een strafvervolging heeft doorgebracht is weliswaar aan te merken als lang, maar noch in zijn geheel noch in zijn afzonderlijke onderdelen als onredelijk lang. Het hof verwerpt dit verweer.

B.1.

Zijdens verdachte is voorts aangevoerd dat het openbaar ministerie ten aanzien van het onder parketnummer 02-003475-02 onder 1 primair, ten eerste en ten tweede, en subsidiair, ten tweede, niet-ontvankelijk moet worden verklaard in verband met het feit dat omtrent de aangiften Inkomstenbelasting sprake is van een fiscaal conflict met de belastingdienst, waarover de belastingrechter zich zal moeten buigen. Dientengevolge is daarnaast geen ruimte voor strafvervolging van verdachte.

B.2.

Het hof overweegt dienaangaande als volgt.

Het hof stelt voorop dat ingevolge het in artikel 167 van het Wetboek van Strafvordering vervatte opportuniteitsbeginsel het openbaar ministerie is belast met de vervolging van strafbare feiten, en dat het op gronden aan het maatschappelijk belang ontleend, van een dergelijke vervolging kan afzien. Het openbaar ministerie komt bij de in dit verband te nemen beslissingen een ruime beleidsvrijheid toe, welke vrijheid slechts een begrenzing vindt in de beginselen van een goede procesorde. Slechts indien zou blijken dat het openbaar ministerie bij zijn vervolgingsbeslissing zou handelen in strijd met de wet, een verdrag, of enig beginsel van een goede procesorde, zou dit de ontvankelijkheid van het openbaar ministerie kunnen raken. Het bestaan van een dergelijke situatie is uit het onderzoek ter terechtzitting niet aannemelijk geworden. De omstandigheid dat omtrent de aangiften inkomstenbelasting nog fiscale procedures gaande zijn dan wel nog gevoerd zullen gaan worden, doet aan het voorgaande op geen enkele wijze af.

Het hof verwerpt het verweer.

C.

Nu ook overigens geen feiten of omstandigheden zijn aangevoerd of anderszins

aannemelijk zijn geworden die zouden moeten leiden tot niet-ontvankelijkverklaring

van het openbaar ministerie, is het openbaar ministerie ontvankelijk in de vervolging.

7.

8.

1.

primair

ten eerste:

hij, verdachte, gebruikmakend van en/of handelend onder de naam [bedrijf 1] en

[bedrijf 2] en [bedrijf 4] op tijdstippen in de periode van 16 maart 1996 tot en met 16 augustus 1999 te Breda, telkens opzettelijk een bij de Belastingwet voorziene aangifte, als bedoeld in de Algemene wet inzake rijksbelastingen, te weten aangiften voor de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen over de jaren 1995 en 1996 en 1997 onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, immers heeft hij, verdachte, gebruikmakend van en/of handelend onder de naam [bedrijf 1] en [bedrijf 2] en [bedrijf 4], telkens opzettelijk op die bij de Inspecteur der belastingen te Breda ingeleverde aangiftebiljetten over de jaren 1995 en 1996 en 1997, telkens een te laag belastbaar inkomen opgegeven, terwijl daarvan telkens het gevolg zou kunnen zijn dat te weinig belasting zou kunnen worden geheven;

en

ten tweede:

hij, verdachte, gebruikmakend van en/of handelend onder de naam [bedrijf 1] en

[bedrijf 2] en [bedrijf 4] op tijdstippen in de periode van 16 augustus 1999 tot en met 14 april 2001 te Breda, telkens opzettelijk een bij de Belastingwet voorziene aangifte, als bedoeld in de Algemene Wet inzake Rijksbelastingen, te weten aangiften voor de inkomstenbelasting/premie volksverzekeringen over de jaren 1998 en 1999 en 2000 onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, immers heeft hij, verdachte, gebruikmakend van en/of handelend onder de naam [bedrijf 1] en [bedrijf 2] en [bedrijf 4], telkens opzettelijk op die bij de Inspecteur der belastingen te Breda ingeleverde aangiftebiljetten over de jaren 1998 en 1999 en 2000 telkens een te laag belastbaar inkomen opgegeven, terwijl de feiten er telkens toe strekken dat te weinig belasting wordt geheven;

2.

[bedrijf 5] in de periode van 01 januari 2001 tot en met 31 januari 2001 te Breda opzettelijk een bij de Belastingwet voorziene aangifte, als bedoeld in de Algemene wet inzake rijksbelastingen, te weten een aangifte voor de omzetbelasting over het vierde kwartaal 2000 onjuist en/of onvolledig heeft gedaan, immers heeft die [bedrijf 5] opzettelijk op dat bij de Inspecteur der belastingen te Breda ingeleverde aangiftebiljet over het vierde kwartaal van 2000 een bedrag van (ongeveer) 43.000 gulden aan BTW teruggevorderd, terwijl het feit er toe strekt dat te weinig belasting wordt geheven, aan welke bovenomschreven verboden gedraging verdachte feitelijk leiding heeft gegeven;

5.

het aan hem, verdachte, in de periode van 11 september 2001 tot 13 februari 2003 te Breda als bestuurder van de rechtspersoon [bedrijf 5], welke bij vonnis van de Arrondissementsrechtbank te Breda van 11 september 2001 in staat van faillissement is verklaard, te wijten is dat de boeken en bescheiden, waarin volgens artikel 10, eerste lid,

Boek 2 van het Burgerlijk Wetboek, aantekening gehouden is, en de geschriften, welke ingevolge dat artikel zijn bewaard, niet in ongeschonden staat tevoorschijn zijn gebracht;

6.

hij, verdachte, in de periode van 23 juni 2000 tot en met 31 januari 2001 te Breda een factuur,

-

zijnde een geschrift dat bestemd was om tot bewijs van enig feit te dienen - heeft vervalst, immers heeft verdachte, valselijk de tenaamstelling van de factuur van [betrokkene] gericht aan de familie [achternaam verdachte] gewijzigd in [bedrijf 5], zulks met het oogmerk om dat geschrift als echt en onvervalst te gebruiken of door anderen te doen gebruiken.

Parketnummer 02-030139-03

1.

hij, verdachte, als bestuurder/directeur van de rechtspersoon met beperkte aansprakelijkheid, [bedrijf 3], die op 26 maart 2002 bij vonnis van de arrondissementsrechtbank te Amsterdam in staat van faillissement was verklaard, in de periode van 01 januari 2000 tot en met 31 december 2002 in Nederland, ter bedrieglijke verkorting van de rechten van GAK Nederland BV en van de Belastingdienst en van een andere schuldeiser van die rechtspersoon enig goed aan de boedel heeft onttrokken, immers heeft verdachte

-

zonder rechtsgrond in de jaren 2000 en 2001 kasopnames van ongeveer fl. 6.000,= (2000) en bankovermakingen van ongeveer fl.40.000,= (2000) en ongeveer fl.14.910,= (2001) naar of ten gunste van verdachte gedaan en

-

in de jaren 2000 t/m 2002 auto's, te weten een BMW Z3 en een Renault Espace (voor een totale waarde van ongeveer fl.70.000,=) aan de boedel van [bedrijf 3] onttrokken;

3.

hij in of omstreeks de periode van 26 maart 2002 tot en met 06 september 2002 te Breda, als bestuurder/directeur van de rechtspersoon [bedrijf 3], welke op 26 maart 2002 door de arrondissementsrechtbank te Amsterdam in staat van faillissement is verklaard en wettelijk opgeroepen om inlichtingen te geven aan de curator in dat faillissement, opzettelijk heeft geweigerd de vereiste inlichtingen te geven, immers heeft hij, verdachte, naar aanleiding van de verzoeken van de curator in dat faillissement van 27 maart 2002, 02 april 2002, 22 april 2002, 06 mei 2002, 24 juni 2002 en van 25 juni 2002 opzettelijk geweigerd de vereiste inlichtingen te geven, te weten bankafschriften, de volledige grootboekadministratie en de loonadministratie.

Het hof acht niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is ten laste gelegd dan hierboven is bewezen verklaard, zodat deze daarvan wordt vrijgesproken.

9.

10.

A.

De beslissing dat het bewezen verklaarde door de verdachte is begaan berust op de feiten en omstandigheden als vervat in de hierboven bedoelde bewijsmiddelen, in onderlinge samenhang beschouwd.

Elk bewijsmiddel wordt - ook in zijn onderdelen - slechts gebruikt tot bewijs van dat bewezen verklaarde feit, of die bewezen verklaarde feiten, waarop het, blijkens zijn inhoud, betrekking heeft.

B.

Parketnummer 02-003475-02 onder 1 primair

Het hof overweegt ten aanzien van dit bewezen verklaarde feit als volgt.

Ter terechtzitting in hoger beroep heeft verdachte verklaard dat [bedrijf 4] zijn eenmanszaak betreft en dat de inkomsten uit dat bedrijf door hem in privé werden opgenomen. Uit het dossier blijkt voorts dat de geldstromen ter zake van op naam van [bedrijf 1] en [bedrijf 2] verrichte transacties door verdachte over de bankrekening van [bedrijf 4] werden geleid. Verdachte heeft aldus steeds over de gelden van [bedrijf 1] en [bedrijf 2] beschikt en die gelden ook aangewend ten behoeve van privé opnamen of privé bestedingen

Uit de stukken en het verhandelde ter terechtzitting, in het bijzonder uit het onderzoek op Aruba en de Nederlandse Antillen, is gebleken dat de vennootschappen [bedrijf 1] en [bedrijf 2] nooit enige economische activiteit hebben ontplooid en zich als bedrijf nimmer in het economische verkeer hebben gemanifesteerd. De vennootschappen [bedrijf 1] en [bedrijf 2] hebben ter zake van de winst uit hoofde van de op naam van de vennootschappen in Nederland verrichte transacties nimmer aangifte vennootschapsbelasting gedaan in Nederland. De door verdachte ten behoeve van zijn bedrijfsmatig handelen gehanteerde vennootschappen [bedrijf 1] en [bedrijf 2] zijn, gelet op het vorenstaande, aan te merken als "schijnconstructies" in die zin dat verdachte in wezen steeds als privé ondernemer heeft gehandeld. De enkele omstandigheid dat de belastingdienst deze vennootschappen op enig moment als onderneming heeft aangemerkt, immers over de jaren 1998 tot en met 2001 heeft de belastingdienst aangiften vennootschapsbelasting aan

[bedrijf 2] en [bedrijf 1] uitgereikt, welke aangiften nimmer bij de belastingdienst zijn teruggekomen (D/1044), maakt dat niet anders aangezien nu de schijn daarvan toen nog niet duidelijk was.

Onder genoemde omstandigheden is het hof van oordeel dat verdachte de op naam van [bedrijf 1] en [bedrijf 2] gestelde transacties in werkelijkheid als privé ondernemer heeft verricht en hij de daaruit na aftrek van de kosten genoten inkomsten bij de aangifte inkomstenbelasting had dienen op te geven. Nu hij zulks heeft nagelaten acht het hof het onder 1 primair ten eerste en ten tweede ten laste gelegde, voor wat betreft de vennootschappen [bedrijf 1] en [bedrijf 2] en de eenmanszaak [bedrijf 4] bewezen. Het hof merkt in dat verband op dat verdachte op een aan

ABN AMRO N.V. verstrekte kopie van zijn aangifte inkomstenbelasting ten behoeve van een kredietaanvraag bij ABN AMRO N.V. wel degelijk genoten inkomsten als hiervoor bedoeld heeft opgegeven (bijlage D/761-769, in het bijzonder D/769).

C.

Parketnummer 02-003475-02 onder 2

Het hof is van oordeel dat de zijdens verdachte bepleite vrijspraak van de ten laste gelegde feiten wordt weersproken door de bewijsmiddelen. Het hof heeft, gelet op het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep, geen reden om aan de juistheid en de betrouwbaarheid van die, van de lezing van de verdediging afwijkende, bewijsmiddelen te twijfelen.

Het hof kent zwaarwegende betekenis toe aan de verklaringen van de getuige [getuige 1], afgelegd bij de FIOD en bij de rechter-commissaris, onder meer inhoudende dat de factuur op uitdrukkelijk verzoek van verdachte is vervaardigd en dat het geen echte factuur betrof.

Blijkens een brief van [bedrijf van getuige 1] aan de belastingdienst Breda d.d. 12 juli 2001 (D/984) zou [getuige 1] slechts betaald worden indien het project doorgang zou vinden. Voorlopig deed [getuige 1] de werkzaamheden voor eigen risico.

Voorts hebben de getuigen [getuige 2] en [getuige 3], beiden directeur en 50% aandeelhouder van [bedrijf 6] (bijlage G13) verklaard dat [verdachte] nooit te declareren werkzaamheden voor [bedrijf 6] heeft verricht. Hierin vindt het hof voldoende aanknopingspunten die de stelling van getuige [getuige 1] ondersteunen, dat hij zijn werkzaamheden ook nooit bij [bedrijf 5] heeft gedeclareerd omdat het project Spaanse Toren niet is doorgegaan. Hieruit volgt naar het oordeel van het hof onmiskenbaar dat [getuige 1] niet betaald hoefde te worden, zodat verdachte ten onrechte een bedrag van fl. 43.000,= in de voorbelasting heeft betrokken.

D.

Parketnummer 02-003475-02 onder 5

Uit de stukken en het verhandelde ter terechtzitting leidt het hof af dat verdachte bekend was met het feit dat hij een administratie moest voeren, temeer daar [betrokkene 6] hem dit uitdrukkelijk heeft medegedeeld (G1).

E.

Parketnummer 02-003475-02 onder 6

Het hof is van oordeel dat de zijdens verdachte bepleite vrijspraak van de ten laste gelegde feiten wordt weersproken door de bewijsmiddelen. Het hof heeft, gelet op het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep, geen reden om aan de juistheid en de betrouwbaarheid van die, van de lezing van de verdediging afwijkende, bewijsmiddelen te twijfelen.

Het hof kent zwaarwegende betekenis toe aan de verklaring van de getuige [getuige 4], zoals hij die heeft afgelegd bij de FIOD (bijlage G12), onder meer inhoudende dat de factuur die hem werd getoond (bijlage D/976), betreffende de verkoop van een Mercedes Benz C180 Combi, niet afkomstig is van het bedrijf [betrokkene] en dat met de tenaamstelling op die factuur is gerommeld. De auto is wel geleverd, echter niet aan [bedrijf 5], doch aan de familie [verdachte]. Tevens heeft hij verklaard dat, ingeval van wijziging van een factuur, het gebruik is dat de klant een creditfactuur, alsmede een nieuwe factuur ontvangt en dat in het geval van verdachte blijkens de administratie geen sprake is geweest van creditering.

Hiervan uitgaande is het hof van oordeel dat, gelet op de gebruikelijke werkwijze binnen het bedrijf [betrokkene] ingeval van wijziging factuurgegevens (welke werkwijze voor het bedrijf geen nadelige gevolgen zou hebben gehad), de stelling van verdachte, dat een medewerker van dat bedrijf de tenaamstelling op de factuur handmatig heeft aangepast, ongeloofwaardig voorkomt.

G.

Parketnummer 02-030139-03 onder 3

Verdachte heeft ter terechtzitting in hoger beroep betoogd dat hij de rekening van [bedrijf 4], te weten de ABN-AMRO rekening met het nummer 50.72.67.672 als privérekening ziet; dat hij niet gehouden was bankafschriften van zijn privérekeningen aan de curator te verstrekken en dat hij dat dus niet heeft gedaan.

Het hof overweegt hieromtrent het volgende. Gelet op het feit dat er geldstromen liepen tussen

[bedrijf 3] en de rekening van [bedrijf 4], hetgeen verdachte ter terechtzitting in hoger beroep heeft bevestigd, was verdachte gehouden om ook de stukken met betrekking tot die bankrekening aan de curator te overhandigen. Het hof acht derhalve dit feit wettig en overtuigend bewezen.

11.

12.

13.

A.

Bij de bepaling van de op te leggen straf is gelet op de aard en de ernst van hetgeen bewezen is verklaard, op de omstandigheden waaronder het bewezen verklaarde is begaan en op de persoon van de verdachte, zoals een en ander bij het onderzoek ter terechtzitting naar voren is gekomen.

B.

Naar het oordeel van het hof kan niet worden volstaan met een straf als door de advocaat-generaal gevorderd omdat daarin onvoldoende tot uitdrukking komt de ernst van het bewezen verklaarde in de verhouding tot andere strafbare feiten, zoals onder meer tot uitdrukking komt in het hierop gestelde wettelijk strafmaximum en in de straffen die voor soortgelijke feiten worden opgelegd.

Voorts houdt het hof bij de strafbepaling rekening met het feit dat verdachte met zijn handelwijze de Nederlandse staat en daarmee de Nederlandse samenleving, gedurende een lange reeks van jaren ernstig financieel nadeel heeft toegebracht. Met zijn handelen heeft hij bovendien het vertrouwen dat in het handelsverkeer in de administratie wordt gesteld, geschaad en heeft hij de afwikkeling van zijn faillissement bemoeilijkt en daardoor ook belangen van derden geschaad.

Het hof acht, gelet op het vorenstaande, derhalve een lange onvoorwaardelijke gevangenisstraf geboden om verdachte de onjuistheid van de bewezen verklaarde handelwijze te doen inzien.

Met oplegging van daarnaast een gedeeltelijk voorwaardelijke straf wordt enerzijds de ernst van het bewezen verklaarde tot uitdrukking gebracht en wordt anderzijds de strafoplegging dienstbaar gemaakt aan het voorkomen van nieuwe strafbare feiten.

C.

Aangezien verdachte heeft gehandeld uit puur winstbejag, acht het hof tevens het opleggen van een geldboete geboden.

Bij de vaststelling van de hoogte van de geldboete heeft het hof acht geslagen op de hoogte van het bedrag waarmee de verdachte de Staat heeft benadeeld. Becijferd is dat verdachte met betrekking tot de vennootschappen [bedrijf 2] en [bedrijf 1] over de jaren 1995 tot en met 2001 inkomsten heeft genoten tot een bedrag van fl. 3.197.908,-- (EUR 1.451.147,--) respectievelijk fl. 1.726.332,-- (EUR 783.375,--) (D/1041). Hiervan uitgaande is het hof van oordeel dat, rekening houdend met het destijds geldende IB-tarief, deze niet aan de belastingdienst opgegeven inkomsten in ieder geval meer dan EUR 300.000,-- aan fiscaal nadeel hebben opgeleverd.

Gelet hierop en gelet op het bepaalde in artikel 68 lid 2 (oud) Algemene wet inzake rijksbelastingen zal het hof een hogere geldboete opleggen dan het maximum van de vierde categorie en wel een bedrag van na te melden hoogte.

Bij de vaststelling van de hoogte van de geldboete heeft het hof voorts rekening gehouden met de financiële draagkracht van de verdachte, voor zover daarvan ter terechtzitting is gebleken.

De stelling zijdens de verdediging dat verdachte in het geheel geen draagkracht heeft om enige geldboete te kunnen voldoen, wordt door het hof verworpen. Het dossier biedt voldoende aanknopingspunten om aan te nemen dat verdachte wel degelijk over vermogen kan beschikken, te denken valt onder meer aan de kapitale woning van verdachte in Breda.

Uit het onderzoek ter terechtzitting is voorts gebleken dat op de bezittingen van verdachte diverse conservatoire beslagen zijn gelegd. Om die reden zal het hof een lagere geldboete opleggen dan door de advocaat-generaal gevorderd.

14.

15.