8.3.4 Schadevergoeding

Bij de bestudering van de (lagere) rechtspraak inzake selectieve betalingen viel met betrekking tot de omvang van de toegekende schadevergoeding op dat deze dikwijls wordt vastgesteld op het bedrag van de onrechtmatig geoordeelde betalingen.1 Deze wijze van schadebegroting stoelt denkelijk op de gedachte dat de bestuurder met het retourneren van de onrechtmatig gedane uitbetaling datgene vergoedt wat door zijn gedraging ten koste van het verhaalsvermogen van de schuldenaar is geweest. Ik vraag me af of dit de juiste maatstaf is. Gelet op de norm die bij onrechtmatige selectieve betalingen wordt geschonden – het ten nadele van de schuldeisers doorbreken van de paritas creditorum en de wetttelijke rangorde – is de schade voor de schuldeisers veeleer het verschil in uitkeringspercentage tussen het moment vóór en het moment ná de onrechtmatige uitkering.2 Met een simpel voorbeeld kan dit worden geïllustreerd. Het actief van de schuldenaar is op een zeker moment 300 en het passief 600 met in totaal drie schuldeisers met een vordering van 200. Het uitkeringspercentage bedraagt op dat moment 50%. Als de bestuurder een schuldeiser onrechtmatig voldoet, bedraagt het actief 100 en het passief 400. Het uitkeringspercentage is na de onrechtmatige betaling aldus 25%. Om het uitkeringspercentage op het oorspronkelijke getal van 50% te brengen, zal de bestuurder 100 moeten vergoeden. Dat is minder dan de 200 aan onrechtmatige betaling die de bestuurder verrichtte. De verklaring hiervoor is dat de schuldeiser die onrechtmatig werd betaald met zijn vordering ook onderdeel uitmaakt van de totale schuldenlast.3