HvJ EU, 17-05-2022, nr. C-693/19

Artikel 6, lid 1, van richtlijn 93/13 bepaalt:

Artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13 bepaalt:

Richtlijn 93/13 is in Italiaans recht omgezet bij decreto legislativo n. 206 recante Codice del consumo (wetsbesluit nr. 206 inzake het consumentenwetboek) van 6 september 2005 (gewoon supplement bij GURI nr. 235 van 8 oktober 2005) (hierna: ‘consumentenwetboek’).

Artikel 633 van de Codice di procedura civile (hierna: ‘wetboek van burgerlijke rechtsvordering’) bepaalt:

Artikel 641 van het wetboek van burgerlijke rechtsvordering bepaalt:

Artikel 647 van het wetboek van burgerlijke rechtsvordering bepaalt:

Artikel 650 van het wetboek van burgerlijke rechtsvordering bepaalt:

Artikel 2909 van de Codice civile (hierna: ‘burgerlijk wetboek’) bepaalt:

Blijkens de verwijzingsbeslissing is YB als consument drie leningsovereenkomsten, ten bedrage van in totaal 18 200 EUR, aangegaan met Findomestic Banca SpA. Deze onderneming heeft haar vordering later aan Activa Factor SpA gecedeerd, welke onderneming de vordering op haar beurt weer aan SPV Project 1503 Srl (hierna: ‘SPV’) heeft gecedeerd. Volgens de bepalingen van de betrokken overeenkomsten waren in geval van te late betaling een boete en een vertragingsrente verschuldigd.

Bij beslissing van 10 juli 2012 heeft de bevoegde rechter tegen YB een betalingsbevel afgegeven voor een bedrag van 16 290,52 EUR, ten aanzien van op grond van de leningsovereenkomsten verschuldigde bedragen, vermeerderd met de contractuele vertragingsrente. YB heeft tegen het betalingsbevel geen verzet aangetekend, zodat het in gezag van gewijsde is gegaan.

Daarop heeft SPV op 21 september 2016 aan YB een bevel doen betekenen tot beslaglegging op vorderingen van YB op derden, in welk bevel een bedrag werd genoemd van 31 332 EUR. Dit bedrag omvatte, zoals eveneens werd vermeld in het betalingsbevel, 16 290,52 EUR aan kapitaal en 13 539,27 EUR aan rente, alsmede een restbedrag voor kosten en vergoedingen.

SPV en een andere schuldeiser hebben vervolgens bij de verwijzende rechter een executieprocedure tegen YB ingeleid.

Tijdens die procedure heeft de verwijzende rechter geoordeeld dat het beding betreffende de berekening van het percentage van de vertragingsrente, die meer dan 14 % op jaarbasis bedroeg, als oneerlijk kon worden aangemerkt. Hij heeft SPV bevolen de leningsovereenkomsten te overleggen die aan het betalingsbevel ten grondslag lagen en YB verzocht kenbaar te maken of hij zich eventueel wenste te beroepen op het oneerlijke karakter van de bedingen betreffende vertragingsrente, zodat, mocht worden vastgesteld dat die bedingen oneerlijk zijn, de vordering van SPV eventueel kon worden verlaagd. In reactie daarop heeft YB zich inderdaad beroepen op het oneerlijke karakter van het beding betreffende de vaststelling van de hoogte van de vertragingsrente. De verwijzende rechter heeft de mogelijkheid vermeld om ambtshalve het oneerlijke karakter van dit beding te onderzoeken en een datum voor een terechtzitting bepaald, zodat partijen stelling konden nemen in de kwestie. SPV heeft zich ter zake onder andere op het standpunt gesteld dat het gezag van gewijsde van het betalingsbevel niet opzij kan worden gezet.

De verwijzende rechter zet uiteen dat het beginsel van het gezag van gewijsde volgens de rechtspraak van de Corte suprema di cassazione (hoogste rechter in burgerlijke en strafzaken, Italië) niet alleen geldt voor de expliciete uitspraak van de beslissing, maar ook voor de gronden die er, al dan niet impliciet, de logische en juridische basis voor vormen. Deze benadering geldt zowel voor een betalingsbevel dat, indien daartegen niet wordt opgekomen, wat de ingediende vordering betreft, in gezag van gewijsde gaat, als voor de ten aanzien van die vordering afgegeven titel, waardoor elk verder onderzoek van de ter rechtvaardiging van die vordering aangevoerde gronden wordt uitgesloten. Met andere woorden: dit in de nationale rechtspraak ontwikkelde beginsel, dat het ‘impliciete gezag van gewijsde’ wordt genoemd, is gebaseerd op de redenering dat de rechter, wanneer hij zich over een bepaalde vraag heeft uitgesproken, ook alle overige vragen die geacht worden te zijn voorafgegaan aan de expliciet beantwoorde vraag heeft afgedaan, en aldus van oordeel is dat de antwoorden daarop niet aan zijn uitspraak in de weg staan.

De verwijzende rechter wijst erop dat de schuldeiser, zodra hij — zoals in deze zaak — het betalingsbevel heeft verkregen, door betekening van het beslagleggingsbevel een executieprocedure kan inleiden, welke procedure in het nationale recht een ‘procedure tot gedwongen tenuitvoerlegging’ wordt genoemd, op grond waarvan hij op basis van het betalingsbevel als executoriale titel bij een derdenbeslag de vorderingen van de schuldenaar op derden executeert. In deze executieprocedure kan de rechter wel ambtshalve onderzoeksbevoegdheden uitoefenen om na te gaan of de executoriale titel bestaat en of de hoogte van de vordering juist is vastgesteld, maar mag hij de intrinsieke inhoud van die titel niet beoordelen.

De verwijzende rechter vraagt zich af of het beding waarin de hoogte van de vertragingsrente is vastgesteld en het beding dat in een boete voorziet, in overeenstemming zijn met het consumentenwetboek en met richtlijn 93/13. Volgens de verwijzende rechter heeft de rechter die het betalingsbevel uitgaf, het mogelijk oneerlijke karakter van deze bedingen niet getoetst. Aangezien YB niet tegen het bevel is opgekomen, is dat bevel echter volgens het nationale recht in gezag van gewijsde gegaan en geldt voor de vraag of het in de leningsovereenkomsten bepaalde oneerlijk is, het impliciete gezag van gewijsde. Hieruit volgt dat de verwijzende rechter als executierechter niet mag oordelen of de bedingen oneerlijk zijn, aangezien het nationale recht hem belet om het betalingsbevel inhoudelijk te beoordelen en dat bevel gezag van gewijsde heeft verkregen.

De verwijzende rechter constateert dat het beginsel van het gezag van gewijsde volgens de rechtspraak van het Hof inzake richtlijn 93/13 onder bepaalde voorwaarden buiten beschouwing kan worden gelaten. Hij vraagt zich bijgevolg af of het de executierechter, gezien de noodzaak om het formele evenwicht tussen de contractpartijen te vervangen door een reëel evenwicht dat de gelijkheid tussen die partijen herstelt, is toegestaan om de consument te informeren over het mogelijk oneerlijke karakter van contractuele bedingen — hetgeen door het in gezag van gewijsde gegane bevel niet expliciet wordt uitgesloten -, en of de executierechter, indien de consument zich op het oneerlijke karakter van deze bedingen wenst te beroepen, tot een dergelijk onderzoek kan overgaan, aangezien het nalaten van een dergelijk onderzoek tot een onvolledige en ontoereikende bescherming van de consument kan leiden. De verwijzende rechter merkt op dat, wat artikel 47 van het Handvest betreft, het initiatief van de rechter om de consument te informeren over mogelijke schending van de regelgeving inzake consumentenbescherming geen afbreuk doet aan de onpartijdigheid van de rechter en dat het Hof vanuit het perspectief van de doeltreffendheid van de uit richtlijn 93/13 te ontlenen rechten een bijzonder belang aan de genoemde bepaling hecht.

Tegen deze achtergrond heeft de Tribunale di Milano besloten het hoofdgeding te schorsen en het Hof te verzoeken om een prejudiciële beslissing over de volgende vraag.

Blijkens de verwijzingsbeslissing heeft Banco di Desio e della Brianza SpA (hierna: ‘BDB’) op 18 november 2005 met YX en ZW borgtochtovereenkomsten gesloten, die strekten tot zekerheid van leningen die door de vennootschap Bimecar Trade Srl waren afgesloten.

Bij beslissing van 20 december 2012 heeft de Tribunale di Monza (rechter in eerste aanleg Monza, Italië) ten gunste van BDB een betalingsbevel afgegeven tegen onder andere YX en ZW. Dit bevel is niet aangevochten en bijgevolg in gezag van gewijsde gegaan.

Vervolgens heeft BDB bij de Tribunale di Milano een procedure ingeleid tot executie van activa waarvan YX en ZW elk voor de helft eigenaar zijn. Bimecar Trade en overige schuldeisers van YX en ZW hebben zich in die procedure gevoegd.

YX en ZW zijn in de executieprocedure verschenen. Op verzoek van de verwijzende rechter heeft BDB de borgtochtovereenkomsten overgelegd. De verwijzende rechter heeft geoordeeld dat, hoewel een eventuele hoedanigheid van YX als consument uitgesloten was, daar hij de wettelijke vertegenwoordiger van Bimecar Trade was en 51 % van de aandelen in die onderneming hield, ZW wel als consument kon worden aangemerkt, omdat zij slechts 22 % van de aandelen in die onderneming hield en kennelijk binnen de onderneming geen positie met verantwoordelijkheid had bekleed. Teneinde haar hoedanigheid als consument aan te tonen, heeft ZW de akte van overdracht van 29 januari 2013 overgelegd, ingevolge welke zij aandeelhouder in Bimecar Trade werd, tezamen met documenten waaruit blijkt dat zij sinds 1976 werknemer bij een andere onderneming is. ZW heeft ook kenbaar gemaakt dat zij eventueel beroep wilde doen op het oneerlijke karakter van een aantal bedingen in de op basis van het consumentenwetboek met alle schuldeisers gesloten overeenkomsten. BDB en de overige schuldeisers hebben zich onder andere op het standpunt gesteld dat ZW geen consument is en dat het gezag van gewijsde van het betalingsbevel niet opzij kan worden gezet.

De verwijzende rechter zet in vergelijkbare bewoordingen als in zaak C-693/19 uiteen dat volgens het nationale recht en de nationale rechtspraak het impliciete gezag van gewijsde gebaseerd is op de redenering dat de rechter, wanneer hij zich over een bepaalde vraag heeft uitgesproken, per definitie ook alle overige vragen heeft beantwoord die voorafgegaan zijn aan de uitdrukkelijk beantwoorde vraag, en dat deze benadering ook voor betalingsbevelen geldt. Zodra de schuldeiser een bevel heeft verkregen, leidt hij een executieprocedure in, waarin hij, zoals in deze zaak, door middel van betekening van een beslagleggingsbevel executoriaal beslag legt op eigendommen van de schuldenaar en deze eigendommen onteigent.

De verwijzende rechter vraagt zich af of, aangezien ZW als consument kan worden beschouwd, het beding in de borgtochtovereenkomst tussen BDB en ZW, waarin een rechter met een andere territoriale bevoegdheid wordt aangewezen dan die van de woonplaats van de consument, in overeenstemming is met het consumentenwetboek en met richtlijn 93/13. Aangezien ZW niet tegen het betalingsbevel is opgekomen, heeft dat bevel gezag van gewijsde verkregen en geldt voor de vraag of het in de borgtochtovereenkomst bepaalde oneerlijk is, het impliciete gezag van gewijsde. Hoewel de schuldeisers hebben aangevoerd dat de verwijzende rechter in het bijzonder in het licht van het arrest van 6 oktober 2009, Asturcom Telecomunicaciones3., niet mag onderzoeken of de desbetreffende bedingen oneerlijk zijn, vraagt de verwijzende rechter zich af of dit arrest, gezien de verschillen tussen de betreffende nationale stelsels en de omstandigheden van de onderhavige zaak, wel van toepassing is.

In dat opzicht wijst de verwijzende rechter erop dat ZW een actieve rol in de executieprocedure heeft gespeeld en dat, toen het betalingsbevel werd afgegeven, de rechtspraak van het Hof4. waarin de criteria worden vastgesteld op grond waarvan een borgsteller zoals ZW als consument wordt aangemerkt, nog niet bestond. Bovendien heeft de Corte suprema di cassazione in zijn rechtspraak niet dezelfde benadering gevolgd5., maar indertijd geoordeeld dat een natuurlijke persoon die als borg optreedt voor een vennootschap, geen consument kan zijn6.. ZW kon dan ook in een eventueel verzet tegen het betalingsbevel niet stellen dat de bedingen oneerlijk waren, daar zulks enkel na aanvang van de executieprocedure mogelijk was, toen dat bevel volgens het nationale recht niet meer kon worden vernietigd. De verwijzende rechter wenst te vernemen of de nationale wetgeving het consumenten in een dergelijke situatie onmogelijk of uiterst moeilijk maakt om de hun door richtlijn 93/13 verleende rechten uit te oefenen.

De verwijzende rechter wijst erop dat het Hof in het arrest van 26 januari 2017, Banco Primus7., de mogelijkheid om het expliciete gezag van gewijsde opzij te zetten, heeft uitgesloten, maar nog niet de vraag heeft onderzocht of het impliciete gezag van gewijsde verenigbaar is met de artikelen 6 en 7 van richtlijn 93/13 en artikel 47 van het Handvest. Volgens de verwijzende rechter heeft de rechter bij afgifte van het betalingsbevel het oneerlijke karakter van de bedingen waarschijnlijk niet onderzocht, aangezien de mogelijkheid om ZW als consument aan te merken, was uitgesloten. De verwijzende rechter vraagt zich bijgevolg af of op grond van de artikelen 6 en 7 van richtlijn 93/13 en artikel 47 van het Handvest het impliciete gezag van gewijsde opzij kan worden gezet, indien dat impliciete gezag van gewijsde de consument het recht ontneemt op een doeltreffende voorziening in rechte en op rechten zoals die welke aan deze richtlijn worden ontleend.

Tegen deze achtergrond heeft de Tribunale di Milano besloten het hoofdgeding te schorsen en het Hof te verzoeken om een prejudiciële beslissing over de volgende vragen.

BDB betoogt dat de prejudiciële vragen in zaak C-831/19 niet-ontvankelijk zijn, omdat ZW niet als consument kan worden aangemerkt, en dat richtlijn 93/13 dus niet van toepassing is.

Mijns inziens dient dit betoog te worden verworpen.

Het is duidelijk dat de verwijzende rechter ZW in het licht van de rechtspraak van het Hof als consument kan aanmerken.

Er zij aan herinnerd dat, zoals in de tiende overweging bij richtlijn 93/13 wordt vermeld, de eenvormige voorschriften betreffende oneerlijke bedingen in deze richtlijn van toepassing zijn op ‘alle overeenkomsten’ tussen een consument en een verkoper, zoals gedefinieerd in artikel 2, onder b) en c), van deze richtlijn.10. Volgens artikel 2, onder b), van de richtlijn wordt onder ‘consument’ verstaan: iedere natuurlijke persoon die bij onder deze richtlijn vallende overeenkomsten handelt voor doeleinden die buiten zijn bedrijfs- of beroepsactiviteit vallen.11. Richtlijn 93/13 bepaalt de overeenkomsten waarop zij van toepassing is dus aan de hand van de hoedanigheid van de contractpartijen.12. De ruime opvatting van het begrip ‘consument’ maakt het mogelijk om de bij richtlijn 93/13 verleende bescherming te verzekeren voor alle natuurlijke personen die zich jegens de verkoper in een zwakkere positie bevinden.13.

In dit verband heeft het Hof in de beschikkingen van 19 november 2015, TarcĂu14., en van 14 september 2016, Dumitraş15., geoordeeld dat richtlijn 93/13 van toepassing is op een borgtochtovereenkomst die tussen een natuurlijke persoon en een kredietinstelling is gesloten ter waarborging van de verplichtingen die een vennootschap in een kredietovereenkomst jegens die instelling is aangegaan, wanneer die persoon heeft gehandeld voor doeleinden die buiten zijn bedrijfs- of beroepsactiviteit vallen, en geen functionele band heeft met die vennootschap. Het staat bijgevolg aan de nationale rechter om, rekening houdend met alle omstandigheden en bewijselementen, vast te stellen of die persoon heeft gehandeld in het kader van zijn bedrijfs- of beroepsactiviteit of op grond van functionele banden die hij met die vennootschap heeft, zoals het beheer daarvan of een niet onaanzienlijke deelneming in het maatschappelijk kapitaal ervan, dan wel of hij heeft gehandeld voor privédoeleinden.

In de onderhavige zaak kan ZW, zoals de verwijzende rechter ook heeft aangegeven, als consument worden beschouwd, voor zover zij, toen de borgtochtovereenkomsten met BDB en de overige schuldeisers werden gesloten, buiten haar beroepsactiviteit handelde en geen functionele banden met Bimecar Trade had. De verwijzende rechter heeft er bovendien op gewezen dat ZW, gezien de in punt 26 van deze conclusie bedoelde, door ZW in de executieprocedure overgelegde documenten, op 31 januari 2013 een deelneming van 22 % in Bimecar Trade verwierf, terwijl de borgtochtovereenkomsten tussen ZW en alle schuldeisers van een eerdere datum zijn en het door BDB verkregen betalingsbevel ook van vóór verwerving door ZW van die aandelen dateert. Daarnaast is ZW volgens de verwijzende rechter op grond van een sinds 1976 bestaand dienstverband aan een andere onderneming verbonden. Toen de borgtochtovereenkomsten werden gesloten, bekleedde ZW geen managementfunctie binnen Bimecar Trade.

Er dient dan ook vanuit te worden gegaan dat ZW, behoudens verificatie door de verwijzende rechter, op grond van richtlijn 93/13 als consument kan worden aangemerkt en dat deze richtlijn dus in het hoofdgeding van toepassing is.

Bijgevolg ben ik van mening dat de prejudiciële vragen in zaak C-831/19 ontvankelijk zijn.

Ingevolge artikel 6, lid 1, van richtlijn 93/13 dienen de lidstaten te bepalen dat oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten de consument niet binden.23. Artikel 7, lid 1, van deze richtlijn, gelezen in samenhang met de vierentwintigste overweging daarvan, verplicht de lidstaten om in doeltreffende en geschikte middelen te voorzien om een eind te maken aan het gebruik van oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten.24. Hoewel deze bepalingen tot omvangrijke rechtspraak hebben geleid, met betrekking tot het bestaan en de omvang van de plicht van de nationale rechter om contractuele bedingen ambtshalve op oneerlijkheid te toetsen.

Onder verwijzing naar de punten 42 en 44 van deze conclusie dient in herinnering te worden gebracht dat in de onderhavige zaken de nationale wetgeving in kwestie bepaalt dat het de executierechter in de procedure tot tenuitvoerlegging van betalingsbevelen die niet zijn aangevochten en dus in gezag van gewijsde zijn gegaan, op grond van het impliciete gezag van gewijsde van het betalingsbevel niet is toegestaan om dat bevel inhoudelijk te toetsen en om ambtshalve of op verzoek van de consument het oneerlijke karakter van de contractuele bedingen te onderzoeken.

In tegenstelling tot hetgeen de Commissie betoogt — te weten dat de onderhavige zaken betrekking hebben op het verval van recht en niet op het beginsel van het gezag van gewijsde -, blijkt om te beginnen uit de verwijzingsbeslissingen dat de verwijzende rechter van oordeel is dat de betalingsbevelen die het voorwerp van de executieprocedure vormen, gezag van gewijsde hebben. Volgens vaste rechtspraak is de nationale rechter bij uitsluiting bevoegd om het nationale recht uit te leggen en toe te passen.43.

Verder lijkt niets in de onderhavige zaken aanleiding te kunnen geven tot twijfel of al dan niet is voldaan aan het gelijkwaardigheidsbeginsel. Zoals de Italiaanse regering heeft betoogd, staat het nationale recht het de executierechter kennelijk niet toe om een in gezag van gewijsde gegane beslissing tot afgifte van een betalingsbevel te toetsen, ook wanneer het gaat om mogelijke schending van nationale regels van openbare orde (zie punt 38 van deze conclusie).

Ook zij erop gewezen dat de Italiaanse regering, anders dan de Commissie, de mogelijkheid om in zaak C-693/19 de nationale wetgeving in kwestie conform richtlijn 93/13 uit te leggen, opdat de executierechter het oneerlijke karakter van het beding betreffende de buitensporige rente kan onderzoeken (zie de punten 38 en 40 van deze conclusie), verwerpt. Dit punt dient dus, gelet op het in de rechtspraak van het Hof tot stand gekomen vereiste van Unierechtconforme uitlegging van nationaal recht, door de verwijzende rechter te worden geverifieerd.44.

Terugkerend naar de kern van het onderzoek, zijn er volgens mij, gelet op de rechtspraak van het Hof, sterke aanwijzingen dat artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13, gelezen in het licht van het doeltreffendheidsbeginsel, in de weg staan aan de nationale wetgeving in kwestie.

In dat opzicht dient het mogelijk oneerlijke karakter van contractuele bedingen op grond van richtlijn 93/13 mijns inziens te worden getoetst door middel van een expliciete en voldoende onderbouwde beoordeling door de nationale rechter. Zoals uit de omstandigheden van de onderhavige zaken blijkt, leidt de nationale wetgeving in kwestie ertoe dat de vraag inzake het oneerlijke karakter van contractuele bedingen inhoudelijk als afgedaan wordt beschouwd, ook indien de nationale rechter deze vraag in het geheel niet heeft besproken. Mijns inziens is het voor de consument, zoals de Commissie heeft betoogd, indien het oneerlijke karakter van contractuele bedingen niet in de fase van de beslissing tot afgifte van het betalingsbevel wordt getoetst, onmogelijk om de gronden voor deze beslissing te begrijpen of te analyseren, of om zich in voorkomend geval op doeltreffende wijze tegen de tenuitvoerlegging van de beslissing te verzetten. Evenmin is het dan voor de ten behoeve van beroep aangezochte nationale rechter mogelijk om uitspraak te doen. In dit verband heeft het Hof duidelijk gemaakt dat bij gebreke van een doeltreffende controle van de mogelijke oneerlijkheid van de bedingen van de overeenkomst, de eerbiediging van de bij richtlijn 93/13 verleende rechten niet kan worden gewaarborgd.45.

Verdere steun voor deze benadering kan worden afgeleid uit het arrest Banco Primus46.. Zoals in punt 71 van deze conclusie wordt toegelicht, achtte het Hof nationale wetgeving die de gevolgen van gezag van gewijsde deed gelden voor bedingen waarover de nationale rechter geen definitieve uitspraak had gedaan, onverenigbaar met richtlijn 93/13. Het Hof gaat er dan ook vanuit dat het lastig is om te veronderstellen dat aan het beginsel van het gezag van gewijsde afbreuk is gedaan, indien de nationale rechter het oneerlijke karakter van de specifieke contractuele bedingen in kwestie niet eens heeft onderzocht.47.

Deze benadering strookt ook met de doelstellingen van richtlijn 93/13 zoals deze in de rechtspraak van het Hof wordt uitgelegd. Onder verwijzing naar punt 63 van deze conclusie dient in herinnering te worden gebracht dat de plicht van de nationale rechter tot ambtshalve toetsing wordt gerechtvaardigd door de aard en het gewicht van het openbare belang waarop de door richtlijn 93/13 aan de consument verschafte bescherming berust. De executierechter dient derhalve de doeltreffendheid van deze bescherming te waarborgen, indien deze waarborg niet in een eerdere fase van de procedure is geboden. Anders zou deze verplichting, die ingevolge richtlijn 93/13 op de nationale rechter rust, van haar inhoud kunnen worden ontdaan.

Dit wordt bevestigd door de feiten in de onderhavige zaken, waarin de nationale rechter die de betalingsbevelen heeft afgegeven, niet ambtshalve lijkt te hebben getoetst of de bedingen oneerlijk waren. Zoals de Duitse regering heeft betoogd, valt het inderdaad, gelet op de in punt 67 van deze conclusie vermelde rechtspraak van het Hof, onder de bevoegdheid van de lidstaten om te beslissen of een dergelijke toetsing in de fase van het betalingsbevel of in de fase van de tenuitvoerlegging van dat bevel dient plaats te vinden, en vereist richtlijn 93/13 geenszins dat deze toetsing in beide fasen moet plaatsvinden. Niettemin moet een dergelijke toetsing op een of ander moment plaatsvinden. Als de executierechter het oneerlijke karakter dus niet voor het eerst kan onderzoeken, enkel vanwege het impliciete gezag van gewijsde van het bevel, kan dit dus in geen enkele fase van de procedure worden getoetst.

Deze benadering lijkt te stroken met de rechtspraak van het Hof aangaande nationale wetgeving betreffende de toepassing van het gezag van gewijsde buiten de context van richtlijn 93/13. Zo heeft het Hof zich in bepaalde arresten48. uitgesproken tegen het verlenen van excessieve bescherming, op basis van het gezag van gewijsde, aan definitieve uitspraken op een wijze die de daadwerkelijke toepassing van het Unierecht in belangrijke mate belet.49. Daarnaast heeft het Hof in het arrest van 17 oktober 2018, Klohn50., aangegeven dat het gezag van gewijsde uitsluitend geldt voor de rechtsvorderingen waarover de rechter uitspraak heeft gedaan en er bijgevolg niet aan in de weg staat dat een rechter zich in het kader van een later geding uitspreekt over rechtspunten waarover in die definitieve beslissing geen uitspraak is gedaan. Evenzo heeft het Hof in zijn rechtspraak aangaande de toepassing van het gezag van gewijsde in het Unierecht consequent geoordeeld dat het gezag van gewijsde alleen geldt voor de punten, feitelijk en rechtens, die door de betrokken rechterlijke beslissing daadwerkelijk of noodzakelijkerwijs zijn beslecht.51.

Derhalve dient ervan te worden uitgegaan dat de nationale wetgeving in kwestie niet verenigbaar is met het doeltreffendheidsbeginsel, aangezien deze wetgeving het onmogelijk of uiterst moeilijk maakt om de door richtlijn 93/13 aan consumenten verschafte bescherming te verzekeren.

Bijgevolg concludeer ik dat artikel 6, lid 1, en artikel 7, lid 1, van richtlijn 93/13, gelezen in het licht van het doeltreffendheidsbeginsel, in de weg staan aan nationale wetgeving zoals die welke in het hoofdgeding aan de orde is.