HvJ EU, 12-06-2012, nr. C-611/10, nr. C-612/10

De eerste en de vijfde overweging van de considerans van verordening nr. 1408/71 luiden als volgt:

De achtste, de negende en de tiende overweging van de considerans van deze verordening luiden:

Artikel 13 van verordening nr. 1408/71, met het opschrift ‘Algemene regels’, luidt:

Artikel 14 van deze verordening, met het opschrift ‘Bijzondere regels voor personen in loondienst, met uitzondering van zeelieden’, bepaalt:

Artikel 14 bis van verordening nr. 1408/71, met het opschrift ‘Bijzondere regels voor personen die anders dan in loondienst werkzaam zijn, met uitzondering van zeelieden’, bepaalt het volgende:

Het in titel III, hoofdstuk 7, van verordening nr. 1408/71 opgenomen artikel 73, met het opschrift ‘Werknemers in loondienst of zelfstandigen wier gezinsleden in een andere lidstaat dan de bevoegde staat wonen’, luidt:

Artikel 76 van verordening nr. 1408/71, met het opschrift ‘Prioriteitsregels bij cumulatie van rechten op gezinsbijslagen krachtens de wetgeving van de bevoegde staat en krachtens de wetgeving van de lidstaat waar de gezinsleden wonen’, dat eveneens is opgenomen in hoofdstuk 7, luidt:

Artikel 10 van verordening (EEG) nr. 574/72 van de Raad van 21 maart 1972 tot vaststelling van de wijze van toepassing van verordening nr. 1408/71, in de bij verordening nr. 118/97 gewijzigde en bijgewerkte versie, zoals gewijzigd bij verordening nr. 647/2005 (hierna: ‘verordening nr. 574/72’), bepaalt onder het opschrift ‘Voorschriften in geval van samenloop van rechten op gezins- of kinderbijslag voor werknemers en zelfstandigen’:

§ 62 van het Einkommensteuergesetz (Duitse wet op de inkomstenbelasting; hierna: ‘EstG’), met het opschrift ‘Rechthebbenden’, bepaalt in lid 1 ervan:

§ 65 EStG, met het opschrift ‘Andere uitkeringen voor kinderen’, bepaalt:

§ 66 EStG stelt regels inzake het bedrag van de kinderbijslag en de betalingsmodaliteiten ervan vast.

Met zijn enige vraag in zaak C-611/10 en de eerste twee vragen in zaak C-612/10, die samen dienen te worden onderzocht, wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of de artikelen 14, punt 1, sub a, en 14 bis, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71 aldus moeten worden uitgelegd dat zij eraan in de weg staan dat een lidstaat die krachtens deze bepalingen niet als bevoegde lidstaat is aangewezen, overeenkomstig zijn nationale recht kinderbijslag toekent aan een migrerende werknemer die op zijn grondgebied tijdelijk is tewerkgesteld in omstandigheden als die van de hoofdgedingen, zelfs wanneer vaststaat, ten eerste, dat de betrokken werknemer door de uitoefening van zijn recht van vrij verkeer geen enkel juridisch nadeel heeft ondervonden daar hij zijn recht op soortgelijke gezinsbijslagen in de bevoegde lidstaat heeft behouden, en ten tweede, dat noch de werknemer noch het kind waarvoor die bijslag wordt gevraagd, zijn gewone verblijfplaats heeft op het grondgebied van de lidstaat waar de tijdelijke arbeid werd verricht.

In dit verband heeft de verwijzende rechter terecht erop gewezen dat de wettelijke regeling die van toepassing is op de situatie van de verzoekers in de hoofdgedingen wat hun recht op gezinsbijslagen betreft, wordt bepaald door respectievelijk artikel 14, punt 1, sub a, en artikel 14 bis, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71.

Vaststaat immers dat overeenkomstig artikel 14, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71 gedurende de periode van minder dan twaalf maanden waarin Wawrzyniak naar Duitsland werd gedetacheerd, op hem de wetgeving van toepassing bleef van de lidstaat op het grondgebied waarvan de onderneming waarvoor hij normaal werkt, zijn zetel heeft, te weten de Poolse wetgeving.

Zo wordt evenmin betwist dat overeenkomstig artikel 14 bis, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71 gedurende de periode van minder dan twaalf maanden waarin Hudzinski een beroepswerkzaamheid in Duitsland heeft uitgeoefend, op hem de wetgeving van toepassing bleef van de lidstaat op het grondgebied waarvan hij gewoonlijk werkzaamheden anders dan in loondienst uitoefent, te weten de Poolse wetgeving.

Tegen deze achtergrond dient erop te worden gewezen dat volgens vaste rechtspraak de bepalingen van titel II van verordening nr. 1408/71 die aanwijzen welke wettelijke regeling toepasselijk is op werknemers die zich binnen de Europese Unie verplaatsen, met name tot doel hebben die werknemers in beginsel slechts aan de socialezekerheidsregeling van één enkele lidstaat te onderwerpen, om de samenloop van toepasbare nationale wettelijke regelingen en de verwikkelingen die daaruit ontstaan te vermijden. Dit beginsel vindt met name toepassing in artikel 13, lid 1, van deze verordening (zie met name arrest van 14 oktober 2010, Schwemmer, C-16/09, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 40 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Aangezien artikel 48 VWEU in een coördinatie en niet in een harmonisatie van de wettelijke regelingen van de lidstaten voorziet, raakt dit artikel voorts niet aan de materiële en formele verschillen tussen de stelsels van sociale zekerheid van de onderscheiden lidstaten en dus ook niet aan de verschillen in de rechten van de daarbij aangesloten personen. Iedere lidstaat blijft bevoegd om in zijn wetgeving met inachtneming van het recht van de Unie de voorwaarden voor toekenning van prestaties krachtens een stelsel van sociale zekerheid te bepalen (zie met name arrest van 30 juni 2011, da Silva Martins, C-388/09, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 71 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In het kader daarvan kan het primaire recht van de Unie een verzekerde niet waarborgen dat verplaatsing naar een andere lidstaat uit het oogpunt van de sociale zekerheid neutraal zal zijn. De toepassing, desgevallend krachtens bepalingen van verordening nr. 1408/71, van een nationale regeling die wat betreft socialezekerheidsprestaties minder interessant is, kan bijgevolg in beginsel verenigbaar zijn met de vereisten van het primaire recht van de Unie inzake het vrije verkeer van personen (zie naar analogie arrest da Silva Martins, reeds aangehaald, punt 72).

Uit deze beginselen vloeit voort dat verzoekers in de hoofdgedingen, die zich hebben verplaatst van een lidstaat naar een andere lidstaat, in casu de Bondsrepubliek Duitsland, om daar arbeid te verrichten, in beginsel slechts recht hebben op de gezinsbijslagen waarin is voorzien door de wetgeving van eerstgenoemde lidstaat, de enige krachtens verordening nr. 1408/71 toepasselijke wetgeving, zelfs indien deze gezinsbijslagen minder gunstig zijn dan de soortgelijke uitkeringen waarin de Duitse wetgeving voorziet, zoals in casu het geval is.

De Duitse autoriteiten zijn dus overeenkomstig het Unierecht weliswaar niet verplicht om de in de hoofdgedingen aan de orde zijnde kinderbijslag toe te kennen, maar de vraag rijst of het Unierecht in de weg staat aan de mogelijkheid van een dergelijke toekenning, temeer daar, zoals blijkt uit het aan het Hof overgelegde dossier, verzoekers in de hoofdgedingen volgens de Duitse wetgeving aanspraak lijken te kunnen maken op deze uitkering louter doordat zij onbeperkt belastingplichtig waren of als zodanig werden behandeld, hetgeen de verwijzende rechter moet nagaan.

Zoals het Hof in punt 29 van het reeds aangehaalde arrest Bosmann in herinnering heeft gebracht, moeten in dit verband de bepalingen van verordening nr. 1408/71 worden uitgelegd in het licht van artikel 48 VWEU, dat ertoe strekt het vrije verkeer van werknemers te vergemakkelijken en met name inhoudt dat migrerende werknemers geen rechten op socialezekerheidsuitkeringen mogen verliezen of het bedrag ervan verminderd mogen zien doordat zij het hun door het Verdrag toegekende recht van vrij verkeer hebben uitgeoefend.

Zo heeft het Hof in punt 30 van datzelfde arrest erop gewezen dat de eerste overweging van de considerans van verordening nr. 1408/71 stelt dat de in deze verordening opgenomen voorschriften ter coördinatie van de nationale wetgevingen inzake sociale zekerheid behoren tot de regelingen inzake het vrije verkeer van personen, en dat deze voorschriften derhalve moeten bijdragen tot de verhoging van de levensstandaard en de verbetering van de arbeidsomstandigheden.

In het licht van deze gegevens heeft het Hof in punt 31 van het reeds aangehaalde arrest Bosmann geoordeeld dat de woonstaat in omstandigheden als die in de zaak die tot dat arrest heeft geleid, niet de bevoegdheid kan worden ontzegd, kinderbijslag toe te kennen aan degenen die op zijn grondgebied wonen. Hoewel krachtens artikel 13, lid 2, sub a, van verordening nr. 1408/71 op degene die op het grondgebied van een lidstaat werkzaamheden in loondienst uitoefent, immers de wetgeving van die staat van toepassing is zelfs indien hij op het grondgebied van een andere lidstaat woont, neemt dit niet weg dat deze verordening er niet toe strekt de woonstaat te beletten deze persoon krachtens zijn wetgeving kinderbijslag toe te kennen.

In punt 32 van dat arrest heeft het Hof daaraan toegevoegd dat op basis van het beginsel van de exclusieve toepasselijkheid van de krachtens de bepalingen van titel II van verordening nr. 1408/71 aangewezen wetgeving, dat in punt 41 van het onderhavige arrest in herinnering is gebracht, niet kan worden uitgesloten dat een lidstaat die niet de bevoegde staat is en die het recht op een gezinsbijslag niet afhankelijk stelt van voorwaarden inzake werkzaamheden in loondienst of inzake verzekering, aan een persoon die op zijn grondgebied woont een dergelijke bijslag kan toekennen, wanneer dit naar zijn recht daadwerkelijk kan.

In de onderhavige zaken vraagt de verwijzende rechter het Hof of de mogelijkheid die aldus in omstandigheden als die van bovengenoemde zaak Bosmann wordt erkend voor een lidstaat die niet de overeenkomstig de bepalingen van titel II van verordening nr. 1408/71 bevoegde lidstaat is, om gezinsbijslag toe te kennen aan een persoon die op zijn grondgebied woont, ook moet worden erkend in situaties als die in de hoofdgedingen, niettegenstaande het feit dat deze in meerdere opzichten verschillen van de situatie die aan de orde was in de zaak Bosmann.

Wat in de eerste plaats de relevantie betreft van de omstandigheid dat verzoekers in de hoofdgedingen door de uitoefening van hun recht van vrij verkeer geen rechten op socialezekerheidsuitkeringen hebben verloren en evenmin het bedrag ervan verminderd zagen daar zij hun recht op gezinsbijslagen in de bevoegde lidstaat hebben behouden, kan deze omstandigheid op zich niet uitsluiten dat een niet bevoegde lidstaat de mogelijkheid heeft om dergelijke uitkeringen toe te kennen.

Het Hof heeft in punt 29 van het reeds aangehaalde arrest Bosmann weliswaar erop gewezen dat migrerende werknemers geen rechten op socialezekerheidsuitkeringen mogen verliezen of het bedrag ervan verminderd mogen zien doordat zij het hun door het Verdrag toegekende recht van vrij verkeer hebben uitgeoefend, maar deze aanwijzing is uitdrukkelijk gegeven als voorbeeld van de impliciete gevolgen die artikel 48 VWEU en de doelstelling van deze bepaling voor de uitlegging van verordening nr. 1408/71 kunnen hebben.

Verder is deze aanwijzing, die moet worden begrepen tegen de achtergrond van de specifieke kenmerken van de zaak Bosmann, van ondergeschikt belang ten opzichte van het beginsel, dat eerst in bovengenoemd punt van datzelfde arrest wordt herhaald en vaste rechtspraak is, volgens hetwelk de bepalingen van verordening nr. 1408/71 moeten worden uitgelegd met inachtneming van het doel van artikel 48 VWEU, namelijk bijdragen tot het tot stand brengen van een zo groot mogelijke vrijheid van verkeer voor migrerende werknemers (zie met name arrest da Silva Martins, reeds aangehaald, punt 70 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

In dit verband dient tevens in herinnering te worden gebracht dat blijkens de eerste overweging van de considerans van verordening nr. 1408/71 deze verordening beoogt bij te dragen tot de verhoging van de levensstandaard en de verbetering van de arbeidsomstandigheden van migrerende werknemers.

In deze context heeft het Hof reeds geoordeeld dat men tegelijkertijd het doel van verordening nr. 1408/71 zou miskennen en zich buiten de doelstellingen en het kader van artikel 48 VWEU zou plaatsen, indien men deze verordening in die zin zou willen uitleggen dat een lidstaat de werknemers en hun gezinsleden geen ruimere sociale bescherming mag bieden dan uit de toepassing van die verordening voortvloeit (arrest van 16 juli 2009, von Chamier-Glisczinski, C-208/07, Jurispr. blz. I-6095, punt 56).

De regeling van de Unie ter coördinatie van de nationale wettelijke regelingen inzake sociale zekerheid kan, gelet op met name het onderliggende doel ervan, behoudens uitdrukkelijke uitzondering in overeenstemming met deze doelstellingen, immers niet op zodanige wijze worden toegepast dat de migrerende werknemer of zijn rechtverkrijgenden het recht verliezen op uitkeringen die enkel krachtens de wettelijke regeling van een lidstaat worden toegekend (zie met name arrest da Silva Martins, reeds aangehaald, punt 75).

Gelet op een en ander dient te worden vastgesteld dat een uitlegging van de artikelen 14, punt 1, sub a, en 14 bis, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71, volgens welke een lidstaat gezinsbijslagen mag toekennen in een situatie als die van de hoofdgedingen, waarin de migrerende werknemer door de uitoefening van zijn recht van vrij verkeer geen rechten op socialezekerheidsuitkeringen heeft verloren en evenmin het bedrag ervan verminderd zag daar hij zijn recht op soortgelijke gezinsbijslagen in de bevoegde lidstaat heeft behouden, niet kan worden uitgesloten, daar zij bijdraagt tot de verhoging van de levensstandaard en de verbetering van de arbeidsomstandigheden van migrerende werknemers door hun een ruimere sociale bescherming te bieden dan uit de toepassing van die verordening voortvloeit, en aldus bijdraagt tot de verwezenlijking van het doel van deze bepalingen, te weten het vrije verkeer van werknemers te vergemakkelijken.

In de tweede plaats zijn de verwijzingen in het reeds aangehaalde arrest Bosmann naar de woonplaats van de migrerende werknemer op het grondgebied van de niet bevoegde lidstaat waarvan gezinsbijslag wordt gevraagd, te begrijpen doordat in de zaak die heeft geleid tot dat arrest, verzoekster in het hoofdgeding krachtens § 62, lid 1, EStG recht had op deze uitkering louter doordat zij in deze staat woonde, zonder dat deze bepaling dit recht afhankelijk stelt van voorwaarden inzake werkzaamheden in loondienst of inzake verzekering.

Het betreft derhalve verwijzingen naar de grondslag van het betrokken recht op gezinsbijslag in de nationale wetgeving van de betrokken lidstaat, en in het bijzonder naar het daarin opgenomen aanknopingspunt inzake de woonplaats.

§ 62, lid 1, EStG bepaalt evenwel dat tevens recht heeft op kinderbijslag, degene die niet in het binnenland zijn woonplaats of gebruikelijke verblijfplaats heeft, maar onbeperkt belastingplichtig was in de inkomstenbelasting of aldus werd behandeld.

Dit tweede aanknopingspunt is aan de orde in de hoofdgedingen.

Voor zover krachtens het nationale recht de twee aanknopingspunten in § 62, lid 1, EStG als zodanig de grondslag vormen voor het recht op kinderbijslag, hetgeen de verwijzende rechter moet nagaan, kan de verwijzing in het reeds aangehaalde arrest Bosmann naar het aanknopingspunt inzake de woonplaats van de migrerende werknemer niet betekenen dat een lidstaat die niet de bevoegde lidstaat is krachtens de bepalingen van titel II van verordening nr. 1408/71, gezinsbijslag enkel kan toekennen wanneer op grond van dit aanknopingspunt daarop aanspraak wordt gemaakt, terwijl deze mogelijkheid uitgesloten zou zijn in een situatie waarin het andere aanknopingspunt van toepassing is.

In deze context vraagt de verwijzende rechter zich ook af of relevant is dat in de hoofdgedingen, anders dan in bovengenoemde zaak Bosmann, het kind niet woont op het grondgebied van de niet bevoegde lidstaat waarin een uitkering voor dit kind wordt gevraagd.

Op dit punt dient te worden vastgesteld dat het Hof in het reeds aangehaalde arrest Bosmann niet verwijst naar het bestaan, in de betrokken situatie, van dit aanknopingspunt met het grondgebied van de niet bevoegde lidstaat om de conclusie te rechtvaardigen dat deze staat gezinsbijslagen kan toekennen.

Ten slotte dient te worden vastgesteld dat de woonplaats van de migrerende werknemer en die van het kind op het grondgebied van de niet bevoegde lidstaat in een situatie als die welke aan de orde was in de zaak Bosmann, vooral gelet op de aard van de betrokken uitkering precieze en bijzonder nauwe aanknopingspunten vormden.

In casu bestaat in de hoofdgedingen de band van de betrokken situaties met het grondgebied van de niet bevoegde lidstaat waarvan gezinsbijslagen worden gevraagd, in de onbeperkte belastingplicht met betrekking tot de inkomsten uit de in deze lidstaat verrichte tijdelijke arbeid. Een dergelijke band is gebaseerd op een precies criterium en kan voldoende nauw worden geacht, mede gelet op het feit dat de gevraagde gezinsbijslag wordt gefinancierd uit belastinginkomsten.

In deze omstandigheden lijkt de toekenning van deze uitkering, die niet afhankelijk wordt gesteld van voorwaarden inzake arbeid in loondienst of inzake verzekering, in situaties als die van de hoofdgedingen niet op onevenredige wijze afbreuk te kunnen doen aan de voorspelbaarheid en de doeltreffendheid van de toepassing van de bij verordening nr. 1408/71 vastgestelde coördinatievoorschriften, die vereisten inzake de rechtszekerheid stellen die ook de belangen van de migrerende werknemer beschermen en waartoe overigens ook het in punt 41 van het onderhavige arrest in herinnering gebrachte beginsel behoort, volgens hetwelk in beginsel uitsluitend de wetgeving van de overeenkomstig deze voorschriften als bevoegde staat aangewezen lidstaat van toepassing is.

Gelet op een en ander dient op de enige vraag in zaak C-611/10 en op de eerste twee vragen in zaak C-612/10 te worden geantwoord dat de artikelen 14, punt 1, sub a, en 14 bis, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71 aldus moeten worden uitgelegd dat zij niet eraan in de weg staan dat een lidstaat die krachtens deze bepalingen niet als bevoegde lidstaat is aangewezen, overeenkomstig zijn nationale recht kinderbijslag toekent aan een migrerende werknemer die op zijn grondgebied tijdelijk is tewerkgesteld in omstandigheden als die van de hoofdgedingen, zelfs wanneer vaststaat, ten eerste, dat de betrokken werknemer door de uitoefening van zijn recht van vrij verkeer geen enkel juridisch nadeel heeft ondervonden daar hij zijn recht op soortgelijke gezinsbijslagen in de bevoegde lidstaat heeft behouden, en ten tweede, dat noch de werknemer noch het kind waarvoor die bijslag wordt gevraagd, zijn gewone verblijfplaats heeft op het grondgebied van de lidstaat waar de tijdelijke arbeid werd verricht.

Met zijn derde en vierde vraag in zaak C-612/10, die samen dienen te worden onderzocht, wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of het Unierecht, in het bijzonder de anticumulatieregels van artikel 76 van verordening nr. 1408/71 en van artikel 10 van verordening nr. 547/12, de Verdragsbepalingen inzake het vrije verkeer van werknemers en het discriminatieverbod, aldus moet worden uitgelegd dat het in een situatie als die van het hoofdgeding in de weg staat aan de toepassing van een nationale bepaling als § 65 EStG, die het recht op kinderbijslag uitsluit wanneer een vergelijkbare bijslag in een andere staat moet worden betaald of bij een aanvraag in die zin zou moeten worden betaald.

Daar uit het onderzoek van de eerste twee vragen in zaak C-612/10 blijkt dat artikel 14, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71 aldus moet worden uitgelegd dat de Bondsrepubliek Duitsland, die niet de krachtens die bepaling bevoegde lidstaat is, in een situatie als die van het hoofdgeding kinderbijslag mag toekennen overeenkomstig zijn nationale recht aan een gedetacheerde werknemer die tijdelijk op zijn grondgebied is tewerkgesteld, maar daartoe niet verplicht is, moet deze staat in beginsel ook kunnen beslissen, zoals de verwijzende rechter heeft opgemerkt, of — en in voorkomend geval op welke wijze — hij rekening wil houden met de omstandigheid dat een recht op een vergelijkbare bijslag bestaat in de krachtens bovengenoemde bepaling bevoegde lidstaat, in casu de Republiek Polen.

Indien in een situatie als die van het hoofdgeding de wetgeving van een niet bevoegde lidstaat voorziet in een recht op gezinsbijslag waardoor een aanvullende sociale bescherming wordt geboden aan de migrerende werknemer doordat hij in die staat onbeperkt belastingplichtig was in de inkomstenbelasting of aldus werd behandeld voor de periode waarin hij daar heeft gewerkt, mogen eventuele bij deze wetgeving vastgestelde anticumulatieregels, zoals die welke voortvloeien uit § 65 EStG, evenwel niet worden toegepast wanneer wordt vastgesteld dat deze toepassing in strijd is met het Unierecht.

Zo heeft het Hof in het reeds aangehaalde arrest Schwemmer, waarnaar verzoekers in de hoofdgedingen verwijzen, geoordeeld dat in de betreffende situatie de anticumulatieregel van artikel 10 van verordening nr. 574/72 aldus moest worden uitgelegd dat het recht op kinderbijslag krachtens het Duitse recht niet gedeeltelijk kon worden geschorst door toepassing van § 65, lid 1, EStG ten belope van het bedrag dat in Zwitserland had kunnen worden ontvangen.

Vastgesteld dient evenwel te worden dat de situatie in het hoofdgeding niet valt onder voornoemde anticumulatieregel en evenmin onder die van artikel 76 van verordening nr. 1408/71, daar zij geen betrekking heeft op een geval van cumulatie van rechten krachtens de wetgeving van de woonstaat van het betrokken kind met die van de staat van tewerkstelling, die overeenkomstig deze verordening als bevoegde staat is aangewezen (zie in die zin reeds aangehaalde arresten Bosmann, punt 24, en Schwemmer, punten 43 en 51).

In het hoofdgeding is de Republiek Polen immers zowel de woonstaat van het betrokken kind als de staat van tewerkstelling van de gedetacheerde werknemer die krachtens artikel 14, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71 als bevoegde staat is aangewezen, te weten de staat op het grondgebied waarvan de onderneming waarvoor de werknemer gewoonlijk werkt, haar zetel heeft.

Hieruit volgt dat de anticumulatieregels van artikel 76 van verordening nr. 1408/71 en van artikel 10 van verordening nr. 574/72 in casu niet in de weg kunnen staan aan de uitsluiting van het recht op kinderbijslag overeenkomstig een nationale anticumulatieregel als § 65 EStG.

Evenwel kan de toepassing van een dergelijke nationale anticumulatieregel in een zaak als die van het hoofdgeding, voor zover zij — zoals blijkt uit het aan het Hof overgelegde dossier — kennelijk niet tot een vermindering van het bedrag van de uitkering ten belope van het bedrag van een in een andere staat ontvangen vergelijkbare uitkering maar tot de uitsluiting van die uitkering leidt, een belangrijk nadeel vormen waardoor de facto een veel groter aantal migrerende werknemers wordt getroffen dan ingezeten werknemers die al hun werkzaamheden in de betrokken lidstaat hebben verricht, hetgeen de verwijzende rechter moet nagaan.

Het zijn immers vooral migrerende werknemers die — overigens voor zeer onderscheiden bedragen — aanspraak kunnen maken op vergelijkbare uitkeringen in een andere staat, in het bijzonder in hun lidstaat van herkomst.

Een dergelijk nadeel lijkt des te minder gerechtvaardigd daar de betreffende uitkering wordt gefinancierd uit belastinginkomsten en volgens de betrokken nationale wetgeving verzoeker in het hoofdgeding recht heeft op deze uitkering doordat hij in Duitsland onbeperkt belastingplichtig was in de inkomstenbelasting.

In dit verband heeft het Hof reeds geoordeeld dat het doel van de artikelen 45 VWEU en 48 VWEU niet zou worden bereikt indien de migrerende werknemers als gevolg van de uitoefening van hun recht van vrij verkeer socialezekerheidsvoordelen zouden verliezen die hun uitsluitend door de wettelijke regeling van een lidstaat worden toegekend (zie in die zin arrest da Silva Martins, reeds aangehaald, punt 74 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Uit de rechtspraak van het Hof volgt bovendien dat de artikelen 45 VWEU tot en met 48 VWEU, alsmede de ter uitvoering daarvan vastgestelde verordening nr. 1408/71, met name tot doel hebben te voorkomen dat een werknemer die gebruik heeft gemaakt van zijn recht van vrij verkeer, zonder objectieve rechtvaardiging minder gunstig wordt behandeld dan een werknemer die al zijn arbeidsjaren in één lidstaat heeft vervuld (zie in die zin arrest da Silva Martins, reeds aangehaald, punt 76 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Het in punt 76 van het onderhavige arrest vermelde nadeel, dat weliswaar kan worden verklaard door de verschillen tussen de socialezekerheidswetgevingen van de lidstaten die nog bestaan ondanks het bestaan van Unierechtelijke voorschriften ter coördinatie, is derhalve in strijd met de vereisten van het primaire recht van de Unie inzake het vrije verkeer van werknemers (zie met name, naar analogie, arrest da Silva Martins, reeds aangehaald, punten 72 en 73 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

Aan deze conclusie wordt niet afgedaan door het doel van artikel 14, punt 1, sub a, van verordening nr. 1408/71, dat volgens de rechtspraak van het Hof en zoals de verwijzende rechter in herinnering heeft gebracht, erin bestaat het vrije verkeer van diensten te bevorderen door te vermijden dat een op het grondgebied van een lidstaat gevestigde onderneming verplicht zou zijn haar normaliter aan de socialezekerheidsregeling van die staat onderworpen werknemers aan te sluiten bij de socialezekerheidsregeling van een andere lidstaat waarin zij zijn gedetacheerd om werkzaamheden van beperkte duur te verrichten, hetgeen de uitoefening van deze fundamentele vrijheid door een dergelijke onderneming moeilijker zou maken (zie in die zin met name arrest van 10 februari 2000, FTS, C-202/97, Jurispr. blz. I-883, punten 28 en 29).

In dit verband dient te worden vastgesteld dat de uitsluiting van het recht op kinderbijslag die in de situatie in het hoofdgeding voortvloeit uit de toepassing van een nationale anticumulatieregel als § 65 EStG, niet beoogt de kosten en administratieve complicaties te vermijden die een wijziging van de toepasselijke nationale wetgeving kan meebrengen voor de ondernemingen van andere lidstaten die werknemers in Duitsland detacheren.

Vaststaat immers dat de betrokken uitkering wordt toegekend zonder dat de ondernemingen waaraan deze werknemers verbonden zijn, verplicht zijn om bij te dragen tot de financiering van deze uitkering en zonder dat hun in deze context administratieve formaliteiten worden opgelegd.

Derhalve dient op de derde en de vierde vraag in zaak C-612/10 te worden geantwoord dat de Verdragsbepalingen inzake het vrije verkeer van werknemers aldus moeten worden uitgelegd dat zij in een situatie als die van dat hoofdgeding in de weg staan aan de toepassing van een nationale bepaling als § 65 EStG, voor zover deze niet tot een vermindering van het bedrag van de uitkering ten belope van het bedrag van een in een andere staat ontvangen vergelijkbare uitkering maar tot de uitsluiting van die uitkering leidt.