HvJ EU, 14-12-2016, nr. C-238/15

Verordening (EEG) nr. 1612/68 van de Raad van 15 oktober 1968 betreffende het vrije verkeer van werknemers binnen de Gemeenschap (PB 1968, L 257, blz. 2), zoals gewijzigd bij richtlijn 2004/38/EG van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 (PB 2004, L 158, blz. 77, met rectificatie in PB 2004, L 229, blz. 35) (hierna: ‘verordening nr. 1612/68’), is met ingang van 16 juni 2011 ingetrokken bij verordening nr. 492/2011.

Ingevolge artikel 41, tweede alinea, van die laatste verordening, gelden verwijzingen naar verordening nr. 1612/68 als verwijzingen naar verordening nr. 492/2011.

Artikel 7 van die laatste verordening, waarin de bewoordingen van artikel 7 van verordening nr. 1612/68 zijn overgenomen, bepaalt:

Artikel 16, lid 1, eerste zin, van richtlijn 2004/38, bepaalt dat ‘[i]edere burger van de Unie die gedurende een ononderbroken periode van vijf jaar legaal op het grondgebied van het gastland heeft verbleven, […] aldaar een duurzaam verblijfsrecht [heeft]’.

Artikel 24 van deze richtlijn luidt:

Studiefinanciering voor hoger onderwijs wordt geregeld in de wet van 22 juni 2000 betreffende studiefinanciering van de Staat voor hoger onderwijs (Mémorial A 2000, blz. 1106; hierna: ‘wet studiefinanciering voor hoger onderwijs’), die herhaaldelijk is gewijzigd.

Deze studiefinanciering wordt toegekend in de vorm van een beurs en een lening en kan worden aangevraagd ongeacht de staat waar de aanvrager hoger onderwijs wenst te volgen.

Na de bij artikel 1, punt 2, van de wet van 26 juli 2010 (Mémorial A 2010, blz. 2040) ingevoerde wijzigingen definieerde artikel 2 van de wet studiefinanciering voor hoger onderwijs de begunstigden van deze steun als volgt:

De ten tijde van de feiten van het hoofdgeding toepasselijke regelgeving is die van na wijziging van de wet studiefinanciering voor hoger onderwijs bij de wet van 19 juli 2013 (Mémorial A 2013, blz. 3214; hierna: ‘gewijzigde wet van 22 juni 2000’).

Artikel 2 bis van de gewijzigde wet van 22 juni 2000, dat is ingevoerd bij artikel 1, punt 1, van de wet van 19 juli 2013, bepaalt:

De gewijzigde wet van 22 juni 2000 is vervolgens ingetrokken door de wet van 24 juli 2014 betreffende studiefinanciering voor hoger onderwijs (Mémorial A 2014, blz. 2188), die ten tijde van de feiten in het hoofdgeding niet van kracht was. Met name is de voorwaarde dat de ouder van de student die geen ingezetene is, gedurende een ononderbroken periode van vijf jaar beroepswerkzaamheden moet hebben verricht op het tijdstip waarop de studiefinanciering wordt aangevraagd, vervangen door de voorwaarde dat de ouder van de student die geen ingezetene is, op het tijdstip waarop de studiefinanciering wordt aangevraagd, ten minste vijf jaar heeft gewerkt gedurende een referentieperiode van zeven jaar.

In de zaak die heeft geleid tot het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), heeft het Hof de Luxemburgse regeling betreffende studiefinanciering voor hoger onderwijs, zoals deze destijds was vastgelegd in de wet studiefinanciering voor hoger onderwijs, zoals gewijzigd bij de wet van 26 juli 2010, reeds onderzocht.

Het Hof heeft zich aldus moeten uitspreken over de verenigbaarheid met artikel 7, lid 2, van verordening nr. 1612/68 van een nationale regeling die de toekenning van studiefinanciering voor hoger onderwijs afhankelijk stelde van een woonplaatsvereiste van de student en daarmee een onderscheid in behandeling in het leven riep tussen in Luxemburg wonende personen en personen die niet in die lidstaat wonen maar kinderen zijn van grensarbeiders die in die lidstaat werken.

Het Hof heeft geoordeeld dat de ongelijke behandeling die voortvloeit uit het opleggen van een woonplaatsvereiste aan studenten die kinderen van grensarbeiders zijn, een indirecte discriminatie op grond van nationaliteit vormt, die behoudens objectieve rechtvaardiging in beginsel verboden is (zie in die zin arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 46).

In dat verband heeft het Hof geoordeeld dat het in de wet studiefinanciering voor hoger onderwijs, zoals gewijzigd bij de wet van 26 juli 2010, geformuleerde woonplaatsvereiste geschikt is ter verwezenlijking van de doelstelling van algemeen belang die op het niveau van de Unie is erkend, en die bestaat in het aanmoedigen van hoger onderwijs en in het fors verhogen van het aantal ingezetenen in Luxemburg met een diploma van hoger onderwijs (arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punten 53, 56 en 68).

In zijn onderzoek of het woonplaatscriterium noodzakelijk was, heeft het Hof evenwel overwogen dat een dergelijk vereiste verder gaat dan noodzakelijk is om de daardoor nagestreefde doelstelling, namelijk het verhogen van het aantal ingezetenen met een diploma van hoger onderwijs, te bereiken, aangezien het belet dat rekening wordt gehouden met andere factoren die representatief kunnen zijn voor de mate waarin er een werkelijke band bestaat tussen de aanvrager van die studiefinanciering en de samenleving of de arbeidsmarkt van de betrokken lidstaat, zoals het feit dat een van zijn ouders, die in het onderhoud van de student blijft voorzien, een grensarbeider is die een duurzame baan heeft in die lidstaat en er reeds sinds geruime tijd werkt (arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 83).

Naar aanleiding van het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), is de wet studiefinanciering voor hoger onderwijs gewijzigd bij de wet van 19 juli 2013, waarbij het recht op deze studiefinanciering tevens wordt toegekend aan de niet in Luxemburg wonende student, op voorwaarde dat hij het kind is van een werknemer of zelfstandige die staatsburger is van Luxemburg of van de Europese Unie en die op het tijdstip waarop de student studiefinanciering voor hoger onderwijs aanvraagt, ten minste vijf jaar ononderbroken in Luxemburg in loondienst of als zelfstandige heeft gewerkt.

Om de door de verwijzende rechter gestelde vraag te beantwoorden moet worden onderzocht of een regeling zoals die volgt uit deze wijziging eventueel discriminatie vormt en of zij in dat geval objectief gerechtvaardigd is.

Ingevolge artikel 7, lid 2, van verordening nr. 492/2011, waarvan de formulering identiek is aan die van artikel 7, lid 2, van verordening nr. 1612/68, geniet een werknemer die onderdaan is van een lidstaat, op het grondgebied van andere lidstaten dezelfde sociale en fiscale voordelen als de nationale werknemers. Deze bepaling komt zonder onderscheid ten goede zowel aan de migrerende werknemers die in een gastlidstaat wonen, als aan grensarbeiders die, terwijl zij arbeid in loondienst in die laatste lidstaat verrichten, hun woonplaats in een andere lidstaat hebben (zie in die zin arresten van 27 november 1997, Meints, C-57/96, EU:C:1997:564, punt 50, en 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 37).

Volgens vaste rechtspraak is steun ter zake van levensonderhoud en opleiding voor een universitaire studie waarmee een beroepskwalificatie wordt verkregen, voor de migrerende werknemer een sociaal voordeel in de zin van artikel 7, lid 2, van verordening nr. 1612/68 (arresten van 14 juni 2012, Commissie/Nederland, C-542/09, EU:C:2012:346, punt 34, en 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 38) waarop het kind van de migrerende werknemer zich zelf kan beroepen indien deze krachtens het nationale recht direct aan de student wordt toegekend (zie in die zin arresten van 26 februari 1992, Bernini, C-3/90, EU:C:1992:89, punt 26; 14 juni 2012, Commissie/Nederland, C-542/09, EU:C:2012:346, punt 48, en 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 40).

Het beginsel van gelijke behandeling, dat zowel in artikel 45 VWEU als in artikel 7 van verordening nr. 1612/68 is vervat, verbiedt niet alleen rechtstreekse discriminatie op grond van nationaliteit, maar ook alle vormen van indirecte discriminatie die door toepassing van andere onderscheidingscriteria in feite tot hetzelfde resultaat leiden (zie arrest van 13 april 2010, Bressol e.a., C-73/08, EU:C:2010:181, punt 40).

De in het hoofdgeding aan de orde zijnde nationale wettelijke regeling stelt de toekenning van studiefinanciering voor hoger onderwijs afhankelijk van ofwel de voorwaarde dat de student op het grondgebied van Luxemburg woont, ofwel, voor studenten die niet op dit grondgebied wonen, de voorwaarde dat zij kinderen zijn van werknemers die op het tijdstip van de aanvraag voor studiefinanciering gedurende een ononderbroken periode van ten minste vijf jaar in Luxemburg in loondienst waren of als zelfstandige hebben gewerkt. Zelfs indien deze regeling zonder onderscheid van toepassing is op staatsburgers van Luxemburg en op onderdanen van andere lidstaten, geldt een dergelijke voorwaarde van een ononderbroken minimumarbeidsduur niet voor studenten die op het grondgebied van Luxemburg wonen.

Een dergelijk onderscheid op basis van de woonplaats kan hoofdzakelijk ten nadele van onderdanen van andere lidstaten werken, aangezien niet-ingezetenen in de meeste gevallen buitenlanders zijn (zie in die zin arresten van 14 juni 2012, Commissie/Nederland, C-542/09, EU:C:2012:346, punt 38, en 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 44).

Zij vormt dan ook indirecte discriminatie op grond van nationaliteit die alleen geoorloofd is indien daarvoor een objectieve rechtvaardiging wordt gegeven. De ongelijke behandeling is slechts gerechtvaardigd wanneer zij geschikt is om de verwezenlijking van een legitieme doelstelling te waarborgen en niet verder gaat dan noodzakelijk is om die doelstelling te bereiken.

In haar schriftelijke opmerkingen betoogt de Luxemburgse regering dat de doelstelling die met de gewijzigde wet van 22 juni 2000 wordt nagestreefd, dezelfde is als de sociale doelstelling die was aangevoerd ter rechtvaardiging van de wettelijke regeling die van toepassing was in de zaak die heeft geleid tot het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411). Deze doelstelling bestaat erin het aantal ingezetenen met een hogeronderwijsdiploma in Luxemburg fors te verhogen.

In de punten 53 en 56 van het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), heeft het Hof overwogen dat de doelstelling van sociale aard die door de Luxemburgse regering werd ingeroepen om de wettelijke regeling te rechtvaardigen die van toepassing was in de zaak die aanleiding was voor dit arrest en die erin bestond het hoger onderwijs aan te moedigen, een doelstelling van algemeen belang is, die op het niveau van de Unie is erkend. Met een actie van een lidstaat die tot doel heeft een hoog opleidingsniveau van haar ingezeten bevolking te waarborgen wordt immers een legitiem doel nagestreefd dat een indirecte discriminatie op grond van nationaliteit kan rechtvaardigen.

Onderzocht moet nog worden of de voorwaarde van een ononderbroken arbeidsduur van vijf jaar op het tijdstip van de aanvraag van de studiebeurs, geschikt en noodzakelijk is om deze doelstelling te verwezenlijken.

Volgens de Luxemburgse regering, wier standpunt in wezen wordt gedeeld door de Deense en de Noorse regering, wordt met de voorwaarde dat gedurende een minimumperiode van vijf jaar ononderbroken arbeid is verricht, beoogd te verzekeren dat de studiefinanciering alleen ten goede komt aan de studenten die een band hebben met de Luxemburgse samenleving zodat er een grote waarschijnlijkheid bestaat op vestiging in Luxemburg en op integratie in de Luxemburgse arbeidsmarkt na het hoger onderwijs. Deze doelstelling kan worden bereikt indien de ouder, die grensarbeider is, in Luxemburg duurzaam arbeid verricht en er reeds gedurende een aanzienlijke periode heeft gewerkt, omdat dat representatief is voor de mate waarin er een werkelijke band bestaat met de samenleving of de arbeidsmarkt van Luxemburg. Op basis van dergelijke omstandigheden kan worden aangenomen dat het voorbeeld van de ouder van dien aard is dat dit met een voldoende mate van waarschijnlijkheid de carrièrekeuze van de student zal beïnvloeden.

Dienaangaande zij er in de eerste plaats aan herinnerd dat volgens vaste rechtspraak migrerende werknemers en grensarbeiders, wanneer zij tot de arbeidsmarkt van een lidstaat zijn toegetreden, in beginsel voldoende in de samenleving van die lidstaat zijn geïntegreerd, zodat voor hen daar het beginsel van gelijke behandeling ten opzichte van nationale werknemers op het gebied van sociale voordelen geldt (zie in die zin arresten van 14 juni 2012, Commissie/Nederland, C-542/09, EU:C:2012:346, punt 65, en 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 63).

De integratie is onder meer het gevolg van het feit dat de migrerende werknemers, met de fiscale en sociale bijdragen die zij in de gastlidstaat betalen uit hoofde van de arbeid in loondienst die zij daar verrichten, ook bijdragen aan de financiering van de sociale regelingen in die staat. Zij moeten derhalve onder dezelfde voorwaarden als de nationale werknemers van die regelingen gebruik kunnen maken (zie in die zin arresten van 14 juni 2012, Commissie/Nederland, C-542/09, EU:C:2012:346, punt 66, en 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 63).

Niettemin heeft het Hof al aanvaard dat een nationale wettelijke regeling die indirect discriminerend is en het recht van grensarbeiders op sociale voordelen in de zin van artikel 7, lid 2, van verordening nr. 1612/86 beperkt, objectief gerechtvaardigd kan worden en evenredig is met de nagestreefde doelstelling, wanneer er onvoldoende verbondenheid bestaat met de samenleving waarin zij een beroepsactiviteit verrichten maar waarin zij niet wonen (zie in die zin arresten van 18 juli 2007, Hartmann, C-212/05, EU:C:2007:437, punten 30-35 en 37; 18 juli 2007, Geven, C-213/05, EU:C:2007:438, punt 26; 11 september 2007, Hendrix, C-287/05, EU:C:2007:494, punten 54 en 55, en 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 64).

Zo heeft het Hof in de punten 26 en 28 tot en met 30 van het arrest van 18 juli 2007, Geven (C-213/05, EU:C:2007:438), geoordeeld dat artikel 7, lid 2, van verordening nr. 1612/68 zich niet verzet tegen een nationale regeling van een lidstaat waarbij een recht op een sociaal voordeel in de zin van deze bepaling alleen toekwam aan de werknemers die, door de keuze van hun woonplaats, een werkelijke band met de samenleving van deze lidstaat tot stand hadden gebracht, alsmede, wat grensarbeiders betreft die een beroepswerkzaamheid in deze lidstaat uitoefenden maar in een andere lidstaat woonden, aan degenen die in een dienstverband werkzaam waren dat meer omvatte dan een dienstverband van geringe aard, omdat een objectieve bijdrage tot de nationale arbeidsmarkt eveneens werd beschouwd als een geldige maatstaf voor maatschappelijke integratie in de betrokken lidstaat.

In de regeling die van toepassing was in de zaak die heeft geleid tot het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), werd het vereiste van een voorafgaande woonplaats van de student in Luxemburg beschouwd als het enige criterium waarmee verbondenheid met deze lidstaat kon worden vastgesteld.

Het Hof heeft geoordeeld dat een dergelijk woonplaatsvereiste geschikt is ter verwezenlijking van de doelstelling die bestaat in het aanmoedigen van het hoger onderwijs en in het fors verhogen van het aantal ingezetenen in Luxemburg met een diploma van hoger onderwijs, maar dat dit vereiste te exclusief is (arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 76). Het bestaan van een redelijke waarschijnlijkheid dat de begunstigden van de steun naar Luxemburg zullen terugkeren om zich daar te vestigen en zich ter beschikking van de arbeidsmarkt van die lidstaat te stellen teneinde bij te dragen tot de economische ontwikkeling van die staat, kan immers aan de hand van andere factoren dan een dergelijk vereiste worden aangetoond (arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 77).

Als een van die factoren heeft het Hof erop gewezen dat het feit dat de ouders van de betrokken student sinds geruime tijd werken in de lidstaat waar de steun is aangevraagd, geschikt kan zijn om aan te tonen dat er sprake is van een werkelijke band met de samenleving of de arbeidsmarkt van die lidstaat (arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 78).

In het hoofdgeding zijn, net zoals in de zaak waarin het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), is gewezen, ten eerste, de begunstigden van de studiefinanciering niet de werknemers zelf, maar hun niet in Luxemburg wonende kinderen, en die ofwel in Luxemburg ofwel in om het even welke andere lidstaat willen studeren, en kan, ten tweede, de band met de Luxemburgse samenleving in dit verband minder sterk lijken in het geval van kinderen van grensarbeiders dan in het geval van kinderen van migrerende werknemers die in Luxemburg wonen.

In die omstandigheden lijkt het gerechtvaardigd dat de staat die de studiefinanciering verstrekt, zich er door middel van het vereiste van een voldoende nauwe band van wil vergewissen dat er daadwerkelijk een band bestaat tussen de grensarbeider en de Luxemburgse samenleving teneinde te vermijden dat er een ‘studiebeurstoerisme’ ontstaat, zoals is aangevoerd door de regeringen die opmerkingen hebben ingediend.

In dat verband moet worden erkend dat de in de gewijzigde wet van 22 juni 2000 gestelde voorwaarde dat de ouder die grensarbeider is, gedurende een minimumperiode in Luxemburg arbeid heeft verricht, opdat de kinderen van grensarbeiders aanspraak kunnen maken op studiefinanciering voor hoger onderwijs, geschikt is om vast te stellen dat deze werknemers een dergelijke band met de Luxemburgse samenleving hebben en dat er redelijke waarschijnlijkheid bestaat dat de student na zijn studie naar Luxemburg terugkeert.

Het Unierecht vereist dat de voorwaarde dat er op het tijdstip van de aanvraag voor studiefinanciering gedurende een minimumperiode ononderbroken arbeid is verricht, niet verder gaat dan noodzakelijk is om de nagestreefde doelstelling te bereiken.

In punt 76 van het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), heeft het Hof overwogen dat het Groothertogdom Luxemburg, door een woonplaatsvereiste te stellen als aan de orde in de zaak die tot dat arrest heeft geleid, voorrang heeft gegeven aan een factor die niet noodzakelijkerwijs de enige representatieve is voor de mate waarin de betrokkene een band heeft met die lidstaat.

Zo heeft het Hof geoordeeld dat een voldoende nauwe band van de student met het Groothertogdom Luxemburg waaruit een redelijke waarschijnlijkheid kan worden afgeleid dat deze naar deze lidstaat zal terugkeren en zich ter beschikking van de arbeidsmarkt van die lidstaat zal stellen, ook kan volgen uit de omstandigheid dat de student alleen of met zijn ouders in een lidstaat woont die aan het Groothertogdom Luxemburg grenst en dat zijn ouders sinds geruime tijd in Luxemburg werken en in de nabijheid van die lidstaat wonen (arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 78).

Wat de opties betreft waarover de Luxemburgse wetgever beschikt, heeft het Hof erop gewezen dat, voor zover de toegekende steun bijvoorbeeld uit een lening bestaat, de nagestreefde doelstelling kan worden bereikt, zonder daarbij de kinderen van grensarbeiders te benadelen, met een financieringsregeling die deze lening of het saldo ervan slechts toekent of die slechts toestaat dat deze niet hoeft te worden terugbetaald, op voorwaarde dat de student die de steun geniet, na het voltooien van zijn studie in het buitenland naar Luxemburg terugkeert om er te werken en te wonen (arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a., C-20/12, EU:C:2013:411, punt 79).

Teneinde te vermijden dat ‘studiebeurstoerisme’ ontstaat, en teneinde te waarborgen dat de grensarbeider voldoende banden met de Luxemburgse samenleving heeft, heeft het Hof in punt 80 van het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), bovendien de mogelijkheid genoemd dat de toekenning van studiefinanciering afhankelijk wordt gesteld van de voorwaarde dat de grensarbeider die ouder is van de niet in Luxemburg wonende student, gedurende een welbepaalde minimumperiode in die lidstaat heeft gewerkt.

Dienaangaande betoogt de Luxemburgse regering dat de nationale wetgever gebruik heeft gemaakt van de in punt 80 van het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), geboden mogelijkheid, daarbij naar analogie steunend op artikel 24, lid 2, van richtlijn 2004/38, dat verwijst naar de in artikel 16, lid 1, van die richtlijn geformuleerde voorwaarden voor de verwerving van het duurzame verblijfsrecht. Laatstgenoemde bepaling bepaalt uitdrukkelijk dat ‘[i]edere burger van de Unie die gedurende een ononderbroken periode van vijf jaar legaal op het grondgebied van het gastland heeft verbleven’, een duurzaam verblijfsrecht heeft.

Zoals de advocaat-generaal in de punten 83 tot en met 85 van zijn conclusie echter heeft aangegeven, is de analogie met artikel 16, lid 1, en met artikel 24, lid 2, van richtlijn 2004/38, waar de Luxemburgse regering zich op beroept, niet relevant in het kader van de rechtvaardiging van de voorwaarde die door de in het hoofdgeding aan de orde zijnde nationale wettelijke regeling is opgelegd, volgens welke er gedurende een minimumperiode ononderbroken arbeid moet zijn verricht.

Artikel 16 van richtlijn 2004/38, dat een minimumperiode van ononderbroken verblijf vereist teneinde een duurzaam verblijfsrecht te kunnen toekennen aan personen die duurzaam in de gastlidstaat verblijven, past immers, zoals het Hof overigens uitdrukkelijk in punt 80 van het arrest van 20 juni 2013, Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), heeft benadrukt, in een andere context dan die van gelijke behandeling tussen nationale en migrerende werknemers. Bovendien bepaalt artikel 24, lid 2, van richtlijn 2004/38 uitdrukkelijk dat de in deze bepaling geboden mogelijkheid om te weigeren om vóór de verwerving van het duurzame verblijfsrecht steun voor levensonderhoud toe te kennen voor studies, inclusief beroepsopleiding, in de vorm van een studiebeurs of -lening, alleen van toepassing is op andere personen dan werknemers of zelfstandigen, of personen die deze status hebben behouden, en hun familieleden.

Het Hof heeft in punt 80 van het arrest van 20 juni 2013 Giersch e.a. (C-20/12, EU:C:2013:411), dus louter naar artikel 16, lid 1, en artikel 24, lid 2, van richtlijn 2004/38 verwezen om aan te geven op welke manier het Unierecht ertoe bijdraagt dat in de context van economisch niet-actieve Unieburgers het risico van ‘studiebeurstoerisme’ kan worden vermeden.

Opgemerkt moet worden dat in het hoofdgeding het recht op studiefinanciering voor hoger onderwijs aan Linares Verruga is geweigerd, hoewel zijn ouders in Luxemburg hebben gewerkt gedurende een ononderbroken periode van meer dan vijf jaar, met slechts een paar korte onderbrekingen tijdens de vijf jaar voorafgaand aan de aanvraag voor studiefinanciering.

Een bepaling zoals in de wettelijke regeling die aan de orde is in het hoofdgeding — die de toekenning van studiefinanciering voor hoger onderwijs aan niet-ingezeten studenten afhankelijk stelt van de voorwaarde dat op het tijdstip van de aanvraag voor studiefinanciering door een ouder gedurende ten minste vijf jaar ononderbroken arbeid in Luxemburg is verricht, zonder dat het de bevoegde autoriteiten is toegestaan om deze studiefinanciering toe te kennen indien, zoals in het hoofdgeding, de ouders, afgezien van enkele korte onderbrekingen, gedurende geruime tijd, in het onderhavige geval gedurende bijna acht jaar, voorafgaand aan deze aanvraag in Luxemburg hebben gewerkt — houdt een beperking in die verder gaat dan noodzakelijk is voor de verwezenlijking van de legitieme doelstelling om het aantal ingezetenen met een hogeronderwijsdiploma te verhogen, omdat dergelijke onderbrekingen niet van dien aard zijn dat zij de band tussen de aanvrager van de studiefinanciering en het Groothertogdom Luxemburg verbreken.

Uit het voorgaande volgt dat op de prejudiciële vraag moet worden geantwoord dat artikel 7, lid 2, van verordening nr. 492/2011 aldus moet worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een wettelijke regeling van een lidstaat, als aan de orde in het hoofdgeding, die, teneinde het aantal ingezetenen met een hogeronderwijsdiploma te vergroten, de toekenning van studiefinanciering voor hoger onderwijs aan niet-ingezeten studenten afhankelijk stelt van de voorwaarde dat ten minste één van de ouders van deze student op het tijdstip van de aanvraag van de studiefinanciering gedurende een ononderbroken periode van ten minste vijf jaar in deze lidstaat heeft gewerkt, terwijl een dergelijke voorwaarde niet wordt gesteld ten aanzien van studenten die op het grondgebied van deze lidstaat wonen.