4.3.3.1 Inleiding

Documentgegevens:

Mr. V.C.A. Lindijer, datum 08-11-2006

Datum: 08-11-2006
Auteur: Mr. V.C.A. Lindijer
JCDI: JCDI:ADS376271:1
Vakgebied(en): Burgerlijk procesrecht (V)

146. In hoofdstuk 3 bleek al dat art. 130 Rv, inzake de verandering of vermeerdering van eis of de gronden daarvan, de enige bepaling in de wettelijke regeling van het burgerlijk procesrecht is, waarin wordt verwezen naar de eisen van een goede procesorde. Het artikel is ingevolge art. 353 lid 1 Rv van overeenkomstige toepassing in hoger beroep en ingevolge art. 283 Rv op een verandering of vermeerdering van verzoek. Vooropgesteld zij dat eiser of verzoeker bevoegd is zijn eis of verzoek of de gronden daarvan te veranderen of vermeerderen, zolang de rechter nog geen eindvonnis heeft gewezen. De gedaagde is echter bevoegd daartegen bezwaar te maken, op de grond dat de verandering of vermeerdering in strijd is met de eisen van een goede procesorde. De rechter beslist, nadat hij partijen hierover heeft gehoord, zo spoedig mogelijk of hij de verandering of vermeerdering toestaat, dan wel buiten beschouwing laat. Acht de rechter de vermeerdering of verandering van eis, verzoek of de gronden daarvan in strijd met een goede procesorde, dan kan hij deze bovendien ambtshalve buiten beschouwing laten.

De voorganger van art. 130 Rv, art. 134 (oud) Rv, noemde als gronden voor het verzet van gedaagde tegen een verandering of vermeerdering van eis, de omstandigheid dat hij onredelijk in zijn verdediging zou worden bemoeilijkt of dat het geding onredelijk zou worden vertraagd. Uit de wetsgeschiedenis van art. 130 Rv blijkt dat de wetgever met de vervanging van deze gronden door een verwijzing naar de eisen van een goede procesorde, geen inhoudelijke wijziging heeft beoogd van de criteria waaraan de toelaatbaarheid van een vermeerdering of verandering van eis of verzoek zou moeten worden getoetst.1

Toon alle voetnoten

Voetnoten

Voetnoten

Kamerstukken II 1999/00, 26 855, nr. 3 (MvT), p. 109.