HvJ EU, 10-09-2015, nr. C-569/13

Artikel 1, lid 1, van verordening (EG) nr. 1225/2009 van de Raad van 30 november 2009 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Gemeenschap (PB L 343, blz. 51, met rectificatie in PB 2011, L 36, blz. 20; hierna: ‘basisverordening’) bepaalt dat ‘[e]en antidumpingrecht kan worden toegepast op ieder product ten aanzien waarvan dumping plaatsvindt, wanneer het in de [Europese Unie] in het vrije verkeer brengen daarvan schade veroorzaakt’.

Artikel 3 van deze verordening, met als opschrift ‘Vaststelling van schade’, bepaalt in de leden 1 tot en met 3, 5 en 6:

Artikel 17 van de basisverordening, ‘Steekproeven’, bepaalt in lid 1 dat ‘[i]ndien het aantal klagers, exporteurs of importeurs, productsoorten of transacties groot is, […] het onderzoek [kan] worden beperkt tot een redelijk aantal partijen, producten of transacties, door gebruik te maken van statistisch geldige steekproeven op basis van op het tijdstip van de selectie beschikbare gegevens, of tot de grootste representatieve productie-, verkoop- of exporthoeveelheden die binnen de beschikbare tijd redelijkerwijs kunnen worden onderzocht’.

De leden 2 tot en met 4 van dit artikel bepalen de wijze waarop de steekproeven worden samengesteld en de dumpingmarge in dat geval moet worden berekend.

In artikel 20 van die verordening, ‘Mededeling van feiten en overwegingen’, is in lid 1 bepaald:

Op 16 maart 2011 heeft de Europese Commissie verordening (EU) nr. 258/2011 tot instelling van een voorlopig antidumpingrecht op keramische tegels van oorsprong uit de Volksrepubliek China (PB L 70, blz. 5; hierna: ‘voorlopige verordening’) vastgesteld.

In deel B van die verordening, betreffende het betrokken product en het soortgelijke product, luidden de overwegingen 27 tot en met 32, met het opschrift ‘Soortgelijk product’:

In deel D van de voorlopige verordening, betreffende de vaststelling van de schade, waren de overwegingen 68 tot en met 111 opgenomen. Inzonderheid luidden de overwegingen 71 en 72, onder punt 2 van dat deel, ‘Verbruik in de Unie’:

In punt 2 van dat deel was tabel 1, ‘Verbruik’, opgenomen. Daarin stond te lezen:

Onder punt 3 van deel D, ‘Invoer uit [China]’, was punt 3.1 opgenomen, met als opschrift ‘Omvang, marktaandeel en prijzen van de invoer van het betrokken product’. De overwegingen 73 tot en met 75 daaronder luidden:

In de overwegingen 76 en 77, onder punt 3.2, met als opschrift ‘Prijsonderbieding’, heette het:

In deel E van de voorlopige verordening, betreffende het oorzakelijk verband tussen de invoer met dumping en de door de bedrijfstak van de Unie geleden schade (hierna: ‘oorzakelijk verband tussen de invoer en de schade’), was punt 2 opgenomen, dat betrekking had op de gevolgen van de invoer uit China. De overwegingen 114 en 116 daaronder luidden:

De overwegingen 144 tot en met 146 van de voorlopige verordening betreffende het belang van de importeurs, waren opgenomen onder deel F, ‘Belang van de Unie’, en luidden:

In deel A van verordening nr. 917/2011 wordt de administratieve procedure die heeft geleid tot de vaststelling van de voorlopige maatregelen, uiteengezet, waarna in deel B het ‘betrokken product en soortgelijk product’ wordt behandeld. De overwegingen 42 tot en met 46 in dat deel luiden:

In deel D van verordening nr. 917/2011, betreffende de vaststelling van de schade voor de bedrijfstak van de Unie, zijn de overwegingen 99 tot en met 137 opgenomen.

Punt 1 van dat deel D, betreffende de productie in de Unie en de bedrijfstak van de Unie, bevat punt 1.1, met als opschrift ‘Verbruik in de Unie’. Onder dat punt heet het in overweging 100:

Punt 2 van dat deel betreft de invoer uit China en bevat onder meer de overwegingen 107 en 108, die als volgt zijn geformuleerd:

In deel E van verordening nr. 917/2011, betreffende het oorzakelijk verband tussen de invoer en de schade, zijn de overwegingen 138 tot en met 169 opgenomen.

Deel F van verordening nr. 917/2011, met als opschrift ‘Belang van de Unie’, bevat 5 punten. In punt 2, ‘Belang van de importeurs’, wordt in de overwegingen 174 en 175 vermeld:

Artikel 1, lid 1, van verordening nr. 917/2011 bepaalt:

Met zijn prejudiciële vraag, onder a) tot en met c), wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of verordening nr. 917/2011 ongeldig is voor zover de instellingen van de Unie blijk hebben gegeven van een onjuiste opvatting van de feiten en een kennelijk onjuiste beoordeling in het kader van het antidumpingonderzoek omdat zij zich voor de vaststelling van de schade voor de bedrijfstak van de Unie en het oorzakelijk verband tussen de invoer en de schade hebben gebaseerd op incorrecte statistieken van Eurostat, en voor zover zij hun zorgvuldigheidsplicht niet in acht hebben genomen en artikel 3, leden 2 en 6, van de basisverordening hebben geschonden door in overweging 108 van verordening nr. 917/2011 te stellen dat wijzigingen van de officiële statistieken niet zijn bevestigd.

Wat meer bepaald de feitelijke onjuistheden betreft vraagt de verwijzende rechter of de instellingen van de Unie een fout hebben gemaakt met betrekking tot de omvang van de invoer van goederen ingedeeld onder GN-post 6908 90 99, aangezien in verordening nr. 917/2011 de omvang van de Chinese invoer in 2009 en het onderzoekstijdvak met 1,3 miljoen m² zou zijn overschat. Voorts wenst hij te vernemen of die instellingen een fout hebben gemaakt met betrekking tot de invoer van goederen onder GN-post 6907 90 99, thans GN-post 6907 90 80, waardoor de omvang van die invoer in 2009 en het onderzoekstijdvak met 10 % zou zijn overschat.

Volgens vaste rechtspraak worden voor de vaststelling van schade voor de bedrijfstak van de Unie ingewikkelde economische situaties beoordeeld en dient bij het rechterlijke toezicht op een dergelijke beoordeling dan ook alleen te worden nagegaan of de procedureregels in acht zijn genomen, of de feiten juist zijn vastgesteld en of er geen sprake is van een kennelijk onjuiste beoordeling van deze feiten dan wel van misbruik van bevoegdheid. Dit is met name het geval voor de vaststelling, in het kader van een antidumpingonderzoek, van de factoren die de bedrijfstak van de Unie schade toebrengen (zie arresten Ikea Wholesale, C-351/04, EU:C:2007:547, punt 41; Simon, Evers & Co., C-21/13, EU:C:2014:2154, punt 29; Valimar, C-374/12, EU:C:2014:2231, punt 51, en TMK Europe, C-143/14, EU:C:2015:236, punt 34).

Wat in de eerste plaats de omvang van de invoer van goederen onder GN-post 6908 90 99 betreft heeft de Commissie in casu in haar schriftelijke opmerkingen erkend dat het cijfer van 66 023 000 m² voor de omvang van de Chinese invoer tijdens het onderzoekstijdvak, zoals vermeld in overweging 73 van de voorlopige verordening, incorrect was. Zij stelt nu dat de omvang van die invoer 64 821 000 m² is. In overweging 108 van verordening nr. 917/2011 wordt evenwel verwezen naar de in overweging 73 van de voorlopige verordening vermelde cijfers. Bijgevolg overschat verordening nr. 917/2011 de omvang van de Chinese invoer met 1 202 000 m².

Wat in de tweede plaats de invoer van goederen onder GN-post 6907 90 99 betreft blijkt uit de door de Commissie aan het Hof overgelegde statistieken van Eurostat dat in 2009 de extra hoeveelheid van die goederen van oorsprong uit China en ingevoerd in Spanje 881 734 m² bedroeg en geen 7 373 291 m², zoals in de door de Commissie gebruikte statistieken van Eurostat werd vermeld. Voor november 2009 bedroeg de extra ingevoerde hoeveelheid 64 940 m² en geen 6 565 771 m², zoals de door de Commissie gebruikte statistieken van Eurostat vermeldden.

Vastgesteld zij dus dat de Commissie erkent dat er sprake is van materiële onjuistheden bij de vaststelling van de omvang van de invoer.

Bijgevolg moet worden nagegaan of die onjuistheden kunnen leiden tot nietigverklaring van verordening nr. 917/2011.

In dat verband betoogt Bricmate dat deze onjuistheden de betrouwbaarheid hebben aangetast van een aantal macro-economische indicatoren die de instellingen van de Unie in de betrokken antidumpingprocedure hebben gebruikt, wat heeft geleid tot kennelijke beoordelingsfouten. Aldus zijn de indicatoren betreffende de omvang van de invoer uit China, het verbruik in de Unie, het marktaandeel van de invoer uit China, het marktaandeel van de bedrijfstak van de Unie, de gemiddelde prijs van die invoer en het verschil tussen de prijzen van die invoer en de prijzen in de Unie onjuist.

Opgemerkt zij echter dat het in artikel 3, lid 2, van de basisverordening bedoelde objectieve onderzoek voor de vaststelling van schade voor de bedrijfstak van de Unie enerzijds betrekking moet hebben op de omvang van de invoer met dumping en de gevolgen daarvan voor de prijzen van soortgelijke producten in de Unie en anderzijds op de gevolgen van deze invoer voor de bedrijfstak van de Unie.

Wat de vaststelling van die omvang of van die prijzen betreft zijn in artikel 3, lid 3, van de basisverordening de factoren neergelegd waarmee bij dat onderzoek rekening moet worden gehouden, met dien verstande dat een of meerdere van die factoren op zich niet doorslaggevend kan of kunnen zijn (zie arrest Neotype Techmashexport/Commissie en Raad, C-305/86 en C-160/87, EU:C:1990:295, punt 50).

Hetzelfde geldt voor de gevolgen van de invoer met dumping voor de bedrijfstak van de Unie. Uit artikel 3, lid 5, van de basisverordening volgt immers dat de instellingen van de Unie alle relevante economische factoren en indicatoren die op de situatie van die bedrijfstak van invloed zijn, moeten beoordelen, waarbij één noch meer van deze factoren noodzakelijkerwijze doorslaggevend zijn. Deze bepaling kent de betrokken instellingen dus een discretionaire bevoegdheid toe bij het onderzoek en de beoordeling van de verschillende indicatoren (zie in die zin arrest Ikea Wholesale, C-351/04, EU:C:2007:547, punt 61).

Wat tot slot het oorzakelijk verband betreft moeten de instellingen van de Unie overeenkomstig artikel 3, lid 6, van de basisverordening aantonen dat de overeenkomstig lid 3 van dat artikel vastgestelde omvang en/of prijzen de in lid 5 omschreven gevolgen hebben voor de bedrijfstak van de Unie en dat deze gevolgen als aanmerkelijk kunnen worden aangemerkt.

Volgens deze bepalingen in hun onderlinge samenhang beschouwd moet dus worden nagegaan of uit het geheel van relevante factoren volgt dat de instellingen van de Unie hebben aangetoond dat er sprake is van aanmerkelijke schade voor de bedrijfstak van de Unie.

In casu blijkt uit overweging 108 van verordening nr. 917/2011 dat hoewel de belanghebbenden na de verzending van de algemene mededeling de juistheid van de gemiddelde prijzen van de betrokken producten bij invoer in bepaalde lidstaten hebben betwist, de instellingen van de Unie niettemin hebben geoordeeld dat ‘het schadeplaatje in zijn geheel hetzelfde zou zijn gebleven met hoge prijsonderbiedings- en prijsbederfmarges’.

Ook indien de vastgestelde materiële onjuistheden een invloed hebben gehad op bepaalde indicatoren, bestonden er aanzienlijke prijsonderbiedingsmarges. Vastgesteld moet worden dat de betrokken materiële onjuistheden geen weerslag hebben gehad op die marges. Bovendien zij benadrukt dat andere micro-economische indicatoren, zoals de voorraden, de verkoopprijzen, de winstgevendheid, de kasstromen, het rendement van investeringen, de lonen en de productiekosten ook werden gestaafd door gegevens afkomstig van producenten in de Unie die waren opgenomen in de steekproef en — zonder dat dit werd tegengesproken — niet waren aangetast door de vastgestelde feitelijke onjuistheden.

Voorts zij vastgesteld dat het gebruik van gecorrigeerde cijfers door de instellingen van de Unie in hun schriftelijke opmerkingen (hierna: ‘gecorrigeerde cijfers’) geen merkelijke invloed heeft op de vaststelling van de schade die daadwerkelijk aan de bedrijfstak van de Unie is berokkend en op het oorzakelijk verband tussen de invoer en de schade.

Uit de gecorrigeerde cijfers blijkt immers dat de omvang van de invoer uit China tussen 2007 en het onderzoekstijdvak (hierna: ‘beoordelingsperiode’) was afgenomen met 15 % en niet met 3 %, zoals was vermeld in de overwegingen 73 en 74 van de voorlopige verordening. In overweging 107 van verordening nr. 917/2011 hebben de instellingen van de Unie, gelet op de omstandigheid dat het verbruik in de Unie met 29 % was afgenomen — 30 % op basis van de gecorrigeerde cijfers —, terecht de conclusie getrokken dat de combinatie van de daling van de omvang van de Chinese invoer en van het verbruik in de Unie ertoe leidde dat de Chinese importeurs niettemin marktaandeel konden winnen op de markt van de Unie.

De instellingen van de Unie erkennen dat het marktaandeel van de Chinese invoer in de Unie op basis van de gecorrigeerde cijfers is gestegen met 21 % en niet met 35 %, zoals werd vermeld in overweging 73 van de voorlopige verordening, die op dat punt werd overgenomen in overweging 107 van verordening nr. 917/2011. Dat neemt echter niet weg dat hun marktaandeel nog steeds als aanmerkelijk moet worden beschouwd en dat de instellingen van de Unie in overweging 107 terecht hebben opgemerkt dat dit marktaandeel steeg.

Wat het marktaandeel van de bedrijfstak van de Unie betreft erkennen de instellingen van de Unie in hun schriftelijke opmerkingen dat dit in de beoordelingsperiode niet met een procent is afgenomen, zoals werd vermeld in overweging 87 van de voorlopige verordening, maar stabiel is gebleven. Vastgesteld zij echter dat andere macro-economische indicatoren betreffende de bedrijfstak van de Unie, zoals de productie van die bedrijfstak, de productiecapaciteit, de verkoop door die bedrijfstak, de werkgelegenheid en de arbeidsproductiviteit, zijn afgenomen, wat niet wordt betwist.

De gemiddelde prijs van de Chinese invoer is op basis van de gecorrigeerde cijfers in de beoordelingsperiode met 10 % gestegen en niet met 3 % gedaald, zoals werd vermeld in overweging 73 van de voorlopige verordening. Opgemerkt zij evenwel dat uit overweging 115 van de voorlopige verordening bleek dat het verschil tussen de prijzen van de Chinese invoer en van de bedrijfstak van de Unie tijdens de beoordelingsperiode 50 % bedroeg. In dat verband is dit prijsverschil, hoewel het stabiel is gebleven volgens het onderzoek, nog steeds aanmerkelijk. Bovendien zijn volgens overweging 113 van verordening nr. 917/2011 uit het onderzoek onderbiedingsmarges tussen 43,2 % en 55,7 % gebleken. Aangezien die cijfers afkomstig zijn van gegevens verstrekt door ondernemingen die waren opgenomen in de steekproef, zijn zij niet aangetast door de onjuistheden in de gegevens van Eurostat.

In die omstandigheden zij vastgesteld dat de gecorrigeerde cijfers geen afbreuk doen aan de algemene conclusie die de instellingen van de Unie hebben getrokken na onderzoek van het geheel van economische indicatoren, zodat zij terecht hebben vastgesteld dat er sprake is van schade voor de bedrijfstak van de Unie en een oorzakelijk verband tussen de invoer en de schade.

Tot slot stelt Bricmate dat de feitelijke onjuistheden die de belanghebbenden hebben aangevoerd, niet onderzocht of gecorrigeerd zijn, hoewel zij werden aangevoerd in de opmerkingen van deze belanghebbenden die bij de instellingen van de Unie zijn ingediend vóór de vaststelling van verordening nr. 917/2011. Die instellingen zijn derhalve hun zorgvuldigheidsplicht niet nagekomen en hebben de bepalingen van artikel 3, leden 2 en 6, van de basisverordening geschonden.

Wat betreft de omvang van de invoer onder GN-post 6908 90 99 blijkt in dat verband uit de aan het Hof overgelegde gegevens dat de Commissie in de loop van het antidumpingonderzoek op de hoogte is gebracht van de materiële onjuistheid van die omvang, zodat zij de invloed daarvan op de vaststelling van de schade voor de bedrijfstak van de Unie heeft onderzocht. Uit punt 77 van de algemene mededeling van 1 juli 2011 volgt dat de Commissie heeft geoordeeld dat de vastgestelde verschillen in de statistieken een beperkte invloed hadden op de algemene vaststelling van de schade. Zij was derhalve van oordeel dat het niet nodig of nuttig was de tijdens het antidumpingonderzoek gebruikte gegevens aan te passen. De instellingen van de Unie hebben dus met de nodige zorgvuldigheid de elementen verbonden aan de beweringen betreffende deze onjuistheid van de gegevens van Eurostat onderzocht.

Aangaande de onjuistheid inzake de invoer van goederen onder GN-post 6907 90 99 zij gepreciseerd dat een andere belanghebbende de Commissie in de loop van het onderzoek op de hoogte heeft gebracht van de fouten in de statistieken van Eurostat betreffende de gemiddelde prijs van de Chinese invoer. De Commissie heeft daarop op 9 juni 2011 contact opgenomen met de diensten van Eurostat, om na te gaan of de gegevens, met inbegrip van die betreffende het Koninkrijk Spanje, correct waren. Deze diensten hebben geantwoord dat voor bevestiging of correctie van de statistieken een termijn van enkele weken nodig was, waarbij zowel eerstgenoemde als laatstgenoemde actie tot de bevoegdheid van de Spaanse autoriteiten behoorde. Deze belanghebbende heeft de Commissie bij op 15 juli 2011 ontvangen brief ook meegedeeld dat er sprake was van incoherenties in de gegevens betreffende het Koninkrijk Spanje voor het jaar 2009. Uit de aan het Hof overgelegde stukken blijkt evenwel niet dat de Commissie vóór de vaststelling van verordening nr. 917/2011 heeft onderzocht of de beweerde onjuistheid gegrond was.

Aangezien de juistheid van de gegevens van Eurostat werd betwist, moest de Commissie ambtshalve de invloed van die onjuistheid op de vaststelling van de schade nagaan. Het was in dat verband niet voldoende dat zij enkel een verzoek om inlichtingen naar de diensten van Eurostat stuurde en de reactie van de Spaanse autoriteiten afwachtte. De Commissie moest daarentegen overeenkomstig artikel 3, lid 2, van de basisverordening positief bewijs aanvoeren en een objectief onderzoek verrichten van de gegevens betreffende de prijs van de invoer uit China. De Commissie was dus geenszins vrijgesteld van dat onderzoek wanneer die diensten niet antwoordden of een niet-afdoend antwoord werd verstrekt. De instellingen van de Unie hebben derhalve de gegevens in de statistieken van Eurostat niet met de nodige zorgvuldigheid onderzocht.

De omstandigheid dat de gegevens betreffende de gemiddelde prijzen en de omvang van de invoer uit China niet zijn onderzocht leidt echter niet tot de ongeldigheid van de conclusies die de instellingen van de Unie hebben getrokken, voor zover op basis van de gecorrigeerde cijfers de gecorrigeerde indicatoren voor de vaststelling van de schade voor de bedrijfstak van de Unie en het oorzakelijk verband tussen de invoer en de schade over het geheel genomen dezelfde tendens vertonen, zoals reeds is opgemerkt in de punten 55 en volgende van het onderhavige arrest. De instellingen van de Unie mochten dus oordelen dat er sprake was van schade voor de bedrijfstak van de Unie en een oorzakelijk verband tussen de invoer en de schade.

In die omstandigheden zij vastgesteld dat de instellingen van de Unie geen blijk hebben gegeven van een kennelijk onjuiste beoordeling en dat de omstandigheid dat de gegevens betreffende de prijzen en de omvang van de invoer uit China niet zorgvuldig zijn onderzocht, geen afbreuk doet aan de vaststelling dat er sprake is van schade voor de bedrijfstak van de Unie en een oorzakelijk verband tussen de invoer en de schade.

De verwijzende rechter wenst in wezen te vernemen of verordening nr. 917/2011 ongeldig is voor zover de Commissie, door geen rekening te houden met de argumenten die Bricmate als in de steekproef opgenomen importeur heeft aangevoerd inzake de verschillen in het productieproces van Chinese keramische tegels en keramische tegels uit de Unie en inzake het beperkte aanbod van bepaalde soorten keramische tegels op de markt van de Unie, haar motiveringsplicht niet is nagekomen en Bricmates recht van verweer en de artikelen 17 en 20, lid 1, van de basisverordening en de uit artikel 296 VWEU voortvloeiende vereisten heeft geschonden.

Bricmate stelt dat de instellingen van de Unie hun motiveringsplicht niet zijn nagekomen voor zover zij niet duidelijk hebben uiteengezet hoe zij rekening hebben gehouden met de door haar meegedeelde informatie over het snijprocedé van de tegels. Meer bepaald had zij in haar antwoord op de vragenlijst van 10 september 2010 het belang van het snijprocedé van de tegels benadrukt en zeven soorten tegels vermeld die zij op de markt van de Unie niet kon aanschaffen. De GN-tariefposten van de betrokken producten die zijn gebruikt in het kader van de antidumpingprocedure en de berekeningen van de schade voor de bedrijfstak van de Unie houden geen rekening met die verschillen. Volgens Bricmate was een correctie nodig om rekening te houden met die verschillen, wat zou hebben geleid tot een kleinere schademarge. Bovendien kon de bedrijfstak van de Unie volgens Bricmate geen kleine keramische tegels leveren.

Onder verwijzing naar het arrest Gul Ahmed Textile Mills/Raad (T-199/04, EU:T:2011:535, punt 77) benadrukt Bricmate dat de instellingen van de Unie bij gebruik van de steekproefmethode op grond van artikel 17 van de basisverordening rekening moeten houden met de gegevens inzake de uitvoer van alle in de steekproef opgenomen ondernemingen. Hetzelfde geldt voor de gegevens of inlichtingen die zijn verzameld bij de verschillende ondernemingen in de steekproeven, ook de steekproef van de onafhankelijke importeurs.

Bricmate stelt voorts dat de Commissie artikel 20, lid 1, van de basisverordening heeft geschonden, door de wezenlijke feiten en overwegingen op basis waarvan de voorlopige verordening is vastgesteld, niet mee te delen. Daarnaast heeft de Commissie door Bricmates argumenten betreffende het tekort aan kleine keramische tegels af te wijzen op grond van andere informatie, haar motiveringsplicht niet in acht genomen en aldus Bricmates recht van verweer geschonden. De Commissie heeft niet meegedeeld waaruit die andere informatie bestond en het antwoord van de Commissie dat Bricmate op 27 juli 2011 heeft ontvangen, heeft haar niet in staat gesteld meer inlichtingen te verkrijgen over de tardiviteit ervan.

Tot slot is Bricmate van mening dat de Commissie het bewijs heeft miskend dat zij in haar brief van 15 april 2011 heeft verstrekt, door te ontkennen dat er sprake is van een ernstig tekort aan kleine keramische tegels op de markt van de Unie. Door de informatie die Bricmate in haar hoedanigheid van geselecteerde importeur had verstrekt, terzijde te schuiven, heeft de Commissie de regels inzake de steekproefmethode zoals neergelegd in artikel 17 van de basisverordening geschonden en blijk gegeven van een kennelijk onjuiste beoordeling.

In de eerste plaats, wat betreft het in aanmerking nemen van Bricmates beweringen betreffende de door haar verstrekte informatie over de verschillen in het snijprocedé van de keramische tegels, zij vastgesteld dat de Commissie die beweringen heeft onderzocht in de administratieve procedure. Die instelling heeft in overweging 27 van de voorlopige verordening immers vermeld dat een belanghebbende had aangevoerd dat de uit China ingevoerde producten niet vergelijkbaar waren met de door de bedrijfstak van de Unie geproduceerde tegels. In de overwegingen 28 tot en met 32 van de voorlopige verordening heeft de Commissie een uiteenzetting gegeven van haar onderzoek van de vergelijkbaarheid van de betrokken producten, dat haar tot het oordeel heeft gebracht dat deze voorlopig als vergelijkbaar moesten worden beschouwd.

Zoals blijkt uit overweging 43 van verordening nr. 917/2011 ‘[houden] [d]e verschillen tussen de GN-codes in de [voorlopige verordening] en die in het bericht van inleiding […] geen verandering van de productomschrijving of van de reikwijdte van het onderzoek in. De wijzigingen betekenen niet dat het om andere soorten tegels gaat: er moest gewoon rekening worden gehouden met de algemene wijzigingen van de [GN]’. Voorts blijkt uit overweging 45 van verordening nr. 917/2011 dat het beweerde verschil tussen keramische mozaïeken en andere soorten keramische tegels tijdens het onderzoek is onderzocht, waaruit is gebleken dat deze dezelfde fysieke en technische basiskenmerken hebben. In die overweging heet het voorts dat ‘[de vermeende] afwezigheid van dumping in dit segment […] niet met bewijsmateriaal werd onderbouwd, [en] de analyse van dumping en schade de situatie van het hele betrokken product moet weergeven’.

In de tweede plaats blijkt wat betreft het beweerde tekort aan kleine keramische tegels op de markt van de Unie, waaruit zou voortvloeien dat de betrokken producten niet in concurrentie staan omdat zij niet gericht zijn op dezelfde segmenten van de markt van keramische tegels, uit de aan het Hof overgelegde stukken dat de Commissie, die niet over bewijs beschikte dat het bestaan van een dergelijk tekort bevestigde, Bricmate naar behoren in die zin heeft geantwoord in de aan haar gerichte brieven van 1 en 27 juli 2011. Eveneens blijkt uit de overwegingen 144 tot en met 146 van de voorlopige verordening en de overwegingen 174 en 175 van verordening nr. 917/2011 dat deze kwestie door de instellingen van de Unie is onderzocht. In het bijzonder volgt uit laatstgenoemde overwegingen dat de betrokken producten onderling verwisselbaar zijn en dat de importeurs in de Unie kunnen terugvallen op een aantal alternatieve bevoorradingsbronnen, voor zover de keramische tegels zoals die welke met dumping worden ingevoerd, ook in andere landen worden vervaardigd. De door Bricmate aangevoerde elementen zijn dus naar behoren onderzocht.

In die omstandigheden hebben de instellingen van de Unie voldaan aan hun motiveringsplicht en de artikelen 17 en 20, lid 1, van de basisverordening en Bricmates recht van verweer niet geschonden.

Gelet op een en ander, moet op de prejudiciële vraag worden geantwoord dat uit het onderzoek van deze vraag niet is gebleken van feiten of omstandigheden die de geldigheid van verordening nr. 917/2011 kunnen aantasten.