HR, 28-02-2014, nr. 13/04528

Verzoekers zijn vader en moeder van [kind 1], [kind 2] en [kind 3], geboren respectievelijk op [geboortedatum 1] 2007, [geboortedatum 2] 2008 en [geboortedatum 3] 2009. Verder te noemen de kinderen.

Reden, waarom de Raad en Bureau Jeugdzorg zich met het gezin zijn gaan bemoeien is dat de ouders in 2010 en 2011 ruzie met elkaar hadden en daarbij de politie hebben betrokken. Enig bewijs van de wederzijdse aantijgingen van mishandelingen en bedreigingen in de vorm van getuigenverklaring of een medische verklaring is nooit geproduceerd. De politie heeft zelfstandig geen onderzoek gedaan. Op basis van een verhaal van vader heeft de politie maanden later uit het niets moeder een huisverbod van een week opgelegd. De politie heeft een ‘zorgmelding’ gedaan.

Jeugdzorg (Raad voor de Kinderbescherming en Bureau Jeugdzorg) komt dan in actie met één doel : de kinderen weghalen. Er wordt niet onderzocht op grond van feiten of er nog conflicten zijn, wat de aard en de oorzaak is van de conflicten of de kinderen lijden of geleden hebben onder de ruzie tussen de ouders. De kinderen wisten niets van de spanningen tussen de ouders en hadden er ook geen hinder van ondervonden. De ouders hadden hun onderlinge problemen zelf opgelost.

Dat is door de gedragsdeskundige in februari 2012 bevestigd. De ouders zijn ook bij elkaar gebleven. Jeugdzorg heeft in november 2011 medegedeeld, dat zij overwoog een verzoekschrift tot ondertoezichtstelling zou gaan indienen. De ouders waren het daarmee fundamenteel niet eens en waren in afwachting van een eventuele oproeping om te verschijnen bij de rechtbank.

Begin november 2011 is het gezin naar Duitsland verhuisd en op 23 November 2011 uitgeschreven uit [a-plaats]. Dit laatste hing samen met het feit dat de benodigde paspoorten moesten worden aangevraagd en verlengd. Op 23 november 2011 hebben klagers een huurovereenkomst afgesloten voor de duur van minimaal 2 jaar en hebben zich ingeschreven in [a-straat] [1], [postcode 1] [b-plaats] en uitgeschreven uit [b-straat] [2], [postcode 2] [a-plaats].

Vanaf 23 november 2011 zijn betrokkenen belastingplichtig in Duitsland en ontvangen in Duitsland kinderbijslag. Vanaf begin november 2011 zijn ze ook voor ziektekosten verzekerd in Duitsland. Op 5 december 2011 zijn aan ouders en kinderen persoonsnummers toegekend.

Op 31 juli 2012 verklaart de Centrale Autoriteit, dat de ouders het onbeperkte gezag hadden over de kinderen, toen zij in november 2011 naar Duitsland verhuisden .

Er was geen aantekening in het gezagsregister opgenomen.

Naar aanleiding van het bericht van uitschrijving uit [a-plaats] heeft de Raad voor de Kinderbescherming op 24 november 2011 een verzoek tot ondertoezichtstelling en machtiging uithuisplaatsing ingediend bij de rechtbank. Op 25 november 2011 gevolgd door een verzoek tot spoedmachtiging tot uithuisplaatsing en voorlopige ondertoezichtstelling. De verzoekschriften en oproepingen zijn niet naar de ouders gestuurd.

De grond voor het verzoek tot de spoedmachtiging tot uithuisplaatsing was: de verhuizing naar Duitsland. Die grond is in strijd met de beginselen van vrij verkeer van goederen en personen, die in het Unieverdrag zijn vastgelegd.

De verzoeken van de Raad zijn strijdig met het officiële bekend gemaakte beleid van het ministerie. Verwezen wordt naar https://zoek.officielebekendmakingen.nl/dossier/32373/kst-31839-10.html ) Kamerstuk 31839/10 reactie minister in deel II, met betrekking over vluchten voor jeugdzorg naar het buitenland, waarin minister Rouvoet stelt dat Bureau Jeugdzorg de zorg naar zijn evenknie in het buitenland hoort over te dragen als het gezin legitiem verhuisd is. Hij zegt: het is ‘een recht van de burger om te verhuizen naar het buitenland, ook wanneer er een raadsonderzoek loopt of er sprake is van een ondertoezichtstelling’.

De kinderen waren toen zij werden weggehaald in december 2011 kerngezond, vrolijk en goed verzorgd. Er was niets bedreigends voor hen. Er is geen enkel feit, die er op zou kunnen duiden, dat de kinderen in hun ontwikkeling bij de ouders zouden zijn of zouden worden geschaad. Er is opvang buiten het gezin ook in Duitsland bij een goed eigen netwerk en een vertrouwde omgeving onder meer bij grootmoeder. Nadat op 28 september 2012 de kinderen door de ouders weer naar Duitsland zijn meegenomen worden ze weer goed verzorgd en met veel liefde en aandacht bejegend. Het ontbreekt de kinderen in de gegeven omstandigheden niets en de beperkingen in hun ontwikkeling en gevaren, die hen bedreigen , zijn voor de volle honderd procent toe te rekenen aan geïntimeerden.

Uithuisplaatsing van kinderen is een ingreep in het gezin met grote gevolgen en zeer schadelijke gevolgen. Het dient het uiterste middel te zijn op basis van een zorgvuldige afweging van de belangen en zo kort mogelijk te duren. Het gaat hier om ernstige inbreuken op de mensenrechten (5 en 8 EVRM en 6 en 7 en 33 van het Handvest).

Op geen enkele wijze is er sprake geweest van enige zorgvuldigheid bij Bureau Jeugdzorg,De Raad ,de rechterlijke macht en het openbaar ministerie bij de voorbereiding, het uitspreken en de ten uitvoeringlegging van getroffen maatregelen en handelingen, noch heeft afweging van de belangen van de kinderen plaatsgevonden noch is er sprake van een juiste en eerlijke toepassing van het recht noch van toetsing door een onafhankelijke rechter binnen een redelijke termijn.(schending art 6 EVRM en art 47 van het Handvest, art 7 EVRM en art 13 EVRM en art 24 van het handvest).

Op 25 november 2011 heeft, bij beschikking met nr. 130541/JE RK 11-909, de kinderrechter (mr. L.C. Bosch) te Groningen de kinderen voorlopig onder toezicht gesteld voor de periode van 3 maanden en bij spoedmachtiging uit huis geplaatst voor de periode van 4 weken. Zonder oproeping en horen van de ouders. De rechter stelt daarbij vast, dat de ouders zijn geëmigreerd naar Duitsland (bevestigd door het arrest van 29 augustus 2012 van het gerechtshof Den Haag beschikking LJN:BX 8436, nr.200.110.550/01). De rechter had geen bevoegdheid deze beschikking te nemen. De beschikking is derhalve nietig. Een nietige beschikking kan nooit in kracht van gewijsde gaan en onaantastbaar zijn, zoals ten onrechte door het gerechtshof in haar arrest van 27 juni 2013 wordt gesteld.

Dit soort verzoeken van de Raad van de kinderbescherming tot spoeduithuisplaatsing wordt automatisch door de rechter, in dit geval zonder bevoegdheidsonderzoek (i.s.m. art 17 Brussel II Bis, art 5 en 279 lid 1 Rv ) zonder onderzoek naar de feiten, zonder toetsing aan de wet en zonder het oproepen en het horen van de ouders ingewilligd. Dit terwijl dit soort beschikkingen er toe leidt, dat kinderen direct met politiegeweld uit hun ouderlijke omgeving worden weggerukt. Dit levert in de praktijk een ernstige schending van de mensenrechten op (art 5 en 8 EVRM art 6 en 7 van het Handvest) hetgeen bekend is bij de kinderrechters. De rechter wist dat zij/hij onbevoegd was en ook de Raad voor de Kinderbescherming heeft willens en wetens dat de rechter onbevoegd was, de verzoeken in strijd met het hierboven genoemd beleid en de wet ingediend. De Raad heeft het verzoekschrift tot ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing nog geantedateerd (22 november 2011). Ook wisten de Raad en de rechter dat er geen enkele directe bedreiging voor de kinderen bestond, die rechtvaardigde met spoed de kinderen van hun ouders weg te halen. Een verhuizing naar Duitsland is geen feitelijk bedreiging voor de kinderen. De beschikking zelve is uiterst onzorgvuldig genomen. Er was geen spoedeisende reden de ouders niet op te roepen voor een verhoor.

Het standpunt van appellanten is dat zowel de rechter als de Raad onrechtmatig hebben gehandeld in de wetenschap dat de verstrekte bevoegdheid tot uithuisplaatsing gebruikt zou worden om kinderen, als ze in Nederland verbleven, te ontvoeren. Ook de bij de tenuitvoerlegging betrokken functionarissen en Bureau Jeugdzorg wisten dat zij tot tenuitvoerlegging overgingen van een beschikking, die onrechtmatig was.

Op diezelfde dag wordt grootmoeder gealarmeerd door buurtgenoten, die haar vertellen dat de straat volstaat met politieauto's. De politie is bezig de voordeur met een ram te bewerken. Als zij thuis is gekomen komt de politie weer langs met medewerkers van Jeugdzorg . Volgens de politie heeft zij van de officier van justitie mondelinge toestemming haar huis binnen te breken om de kinderen weg te halen. De spoedmachtiging van 25 november 2011 bleek later op tafel te zijn gelegd.

Dit politie optreden met toestemming van de officier justitie (de Vries) is niet anders dan als onrechtmatig en als misbruik van bevoegdheid aan te merken. Dit optreden had duidelijk het oogmerk kinderen te ontvoeren. Herhaaldelijk is ook door Jeugdzorg aangegeven, dat de kinderen bij grootmoeder volledig veilig waren. De beginselen legaliteit en van noodzaak en subsidiariteit en zorgvuldigheid bij het gebruik van de geweldsmonopolie zijn door het openbaar ministerie, de Raad en Bureau Jeugdzorg zijn geschonden. Er heeft op geen enkele wijze een belangenafweging plaats gehad tussen betrokken belangen van de kinderen, de impact die een dergelijk politiegeweld heeft op de betrokkenen en het ‘gevaar’ die de kinderen bij grootmoeder en/of de ouders liepen, (schending art 24 en 52 van het Handvest, Strijd met de grondwet art 10 en 12 etc.)

De beschikking was noch aan grootmoeder noch aan de ouders betekend, zoals vereist in 430 lid 3 Rv. Politieoptreden is eerst geoorloofd na betekening en nadat gebleken is dat betrokkenen niet in der minne bereid zijn vrijwillig mede te werken aan het uitvoeren van de beschikking.

De beschikking van 25 november 2011 is ingevolge art 800 lid 3 Rv bij gebreke aan een rechtsgeldige bekendmaking ( geen betekening ex art 430 lid 3/28 Brussel II Bis) en rechtsgeldige oproeping van de ouders (art 4–12EBetV) en het niet verschijnen van hen na 14 dagen van rechtswege komen te vervallen en had dus ook niet kunnen worden bevestigd en verlengd.

ln de beschikking, die op de tafel was achter gelaten, staat een datum, waarop de ouders door de rechter zouden worden gehoord naar aanleiding van de spoedmachtiging .(800 lid 3 Rv.) Grootmoeder stuurt naar de zitting van 7 december 2011 een advocaat, die de rechter informeert over de politie-inval, er op wijst, dat er geen verzoekschrift naar de ouders is gestuurd, de ouders niet zijn opgeroepen en dat de rechter niet bevoegd was in verband met het feit dat de kinderen hun vast woon-en verblijfplaats in Duitsland hadden. De ouders verschijnen niet.

Op 6 december 2011 heeft de officier van justitie op (valse) aangifte van de Raad en Bureau Jeugdzorg arrestatiebevelen wegens kinderontvoering uitgevaardigd.

Ook dat is onrechtmatig en misbruik van bevoegdheid. De officier van justitie mag alleen arrestatie bevelen uitvaardigen, indien er sprake is van redelijke verdenking dat de ouders een ernstig strafbaar feit hebben begaan, de ouders woonden op een bekende woon en verblijfplaats in Duitsland. Die verdenking was er absoluut niet en ook al zou die er wel geweest zijn dan zou aanhouding van de ouders volstrekt disproportioneel en misbruik van bevoegdheid opleveren zeker in het kader van de impact die de arrestatie van de ouders op de kinderen zou hebben en het volkomen ontbreken van enig gevaar, waarin de kinderen In Duitsland verkeerden. Daarnaast is het op deze wijze belemmeren de ouders om voor hun belangen en die voor de kinderen bij de rechter op te komen niet anders aan te merken dan een grove aantasting van de grondrechten van het procesrecht.(art 6 EVRM en 47 van Het Handvest) Het was en is nog steeds de bedoeling van Bureau jeugdzorg en Justitie om de ouders te arresteren om hen onder druk te zetten de kinderen af te geven aan Bureau jeugdzorg. Ook aan dit arrestatiebevel en de impact die dat heeft, kan niet worden voorbijgegaan. Er is door het belemmeren van de komst van de ouders geen sprake van een eerlijk proces als bedoeld in art 47 van het handvest en art 6 van Het EVRM. Moeder is ook niet bij haar werkgever verschenen op een afspraak, die door BJZ was gearrangeerd op 6 december 2011 in verband met de gerechtvaardigde vrees voor aanhouding.

Men kan alleen een strafbaar feit plegen, indien de strafbaarheid van de feiten openbaar is gemaakt. Indien men wetenschap heeft of kan hebben dat men een strafbaar feit pleegt. De beschikking, waarin alleen een bevoegdheid tot het uithuisplaatsen aan Bureau Jeugdzorg wordt toegekend, kan nooit betekenen dat ouders om wie het gaat, reeds door de beschikking zelve zonder bekendmaking en tenuitvoerlegging, een strafbaar feit kunnen plegen door hun kinderen te blijven verzorgen. Verwezen wordt naar onder meer artikel 1 wet boek van strafrecht (het legaliteitsbeginsel) art 49 van het handvest, artikel 3:40 Awb (de constitutieve werking van de bekendmaking) en art 7 EVRM en art 5 lid 1 R.O. Nu het betreft een privaatrechtelijke rechtspersoon, die de bevoegdheid heeft tot uithuisplaatsing over te gaan , is art 430 lid 3 Rv de wijze van bekendmaking van een bij verstek gewezen beschikking. Bekendmaking op de door de wet voorgeschreven wijze heeft nimmer plaats gehad. Een beschikking die niet bekend is gemaakt aan betrokkene mag en kan geen rechtsgevolgen hebben. Ook daaraan kan de Hoge Raad niet voorbij gaan.

Dit soort optreden van Justitie komt vaak voor en berust op afspraken, die er zijn gemaakt door de rechterlijke macht ,openbaar ministerie , de Raad voor de Kinderbescherming en Bureau jeugdzorg. De (kinder)rechter ziet dit optreden van Justitie altijd door de vingers. Dat is volstrekt onacceptabel. Het lijkt evident dat het Europese Hof van Justitie zich over dit overheidsoptreden en afspraken, die er zijn tussen rechters, Raad voor de Kinderbescherming , Bureau Jeugdzorg en de officier van Justitie over te nemen beslissingen, zou moeten buigen in het kader van een beoordeling over een eerlijk procesvoering (art 47 van het Handvest) en bejegening met dwangmiddelen van burgers (kinderen) door de overheid in relatie tot de ernstige inbreuken op het EVRM en het Handvest van de grondrechten.

Op 14 december 2011 spreekt de kinderrechter (mr. K.R. Bosker) de ondertoezichtstelling en de uithuisplaatsing uit (beschikking nr. 130516/JE RK 11-907) voor de duur van 1 maand met ingang van 25 februari 2012. Daarnaast bekrachtigt zij de beschikking van 25 november 2011 (nr. 130541/JE RK 11-909) zonder de bevoegdheid te toetsen en evenmin of op grond van de feiten er gronden voor een uithuisplaatsing en een ondertoezichtstelling ingevolge de wet bestaan. (1:254, 255, 261 BW).

In strijd met art 277 en art 279 Rv zijn door de rechtbank ook voor de behandeling van het verzoekschrift van 24 november 2011 de ouders niet opgeroepen voor de zitting en het inleidend verzoekschrift is hen niet toegestuurd. Ze zijn niet in gelegenheid gesteld te worden gehoord. Daaraan kan niet voorbij worden gegaan.

In de beschikking van 14 december 2011 stelt de rechter vast, dat de kinderen een vaste en bekende woon- en verblijfplaats hebben in Duitsland. (Dit wordt bevestigd door de uitspraak van het Gerechtshof van 29 augustus 2012 beschikking LJN:BX 8436, nr.200.110.550/01). Derhalve was de rechter op grond van art 8 Brussel II bis, art 5 Rv en art 265 Rv niet bevoegd. Ook deze beschikking is nietig en onrechtmatig. De beschikking is ook geen executoriale titel nu het niet in het hoofd voert de woorden ‘in Naam der Koningin’ zoals wettelijk vereist in art 430 lid 2 Rv.

Volgens de rechtbank in haar vonnis van 20 maart 2012 heeft een beschikking machtiging uithuisplaatsing rechtskracht vanaf het moment, dat de beschikking is uitgesproken. De Rechtbank stelt dat vanaf de uitspraak Bureau Jeugdzorg het recht heeft, zonder bekendmaking, kinderen van hun ouders weg te halen. De ouders hebben volgens de rechtbank vanaf de uitspraak geen gezag meer over de kinderen. Bekendmaking op de door de wet voorgeschreven wijze aan betrokkenen alvorens de kinderen weg te halen is volgens de rechtbank niet nodig.(430 lid 3 Rv) Deze volstrekt ongemotiveerde stelling steunt niet op het recht. Is in strijd met de grondwet. Rechten en plichten met betrekking tot de eigen kinderen van ouders afnemen op basis van een niet bekend gemaakte beschikking houdt het einde in van de rechtstaat.

In de beschikking van 14 december 2011 wordt de machtiging uithuisplaatsing uitgesproken vanaf 25 februari 2012. De voorlopige machtiging was vervallen.

In strijd met de beginselen van de rechtstaat en de grondwet is een beschikkingssoort gecreëerd, waarop art 430 lid 3 Rechtsvordering niet van toepassing wordt geacht en wordt daarop een ‘recht’ gebaseerd voor de Stichting om inbreuk te maken op art 5 en 8 , van het EVRM en 6 en 7 van het Handvest.

De ondertoezichtstelling en machtiging uithuisplaatsing is het delegeren van de bevoegdheid van de Staat om onder in de wet omschreven omstandigheden en na zorgvuldige afweging van de betrokken belangen en voorop stellen van de belangen van de kinderen, inbreuk te maken op de mensenrechten art 5 en 8 EVRM en art 6,7, 52 van het Handvest. Op verzoek van de Staat wordt die bevoegdheid toebedeeld aan een privaatrechtelijke organisatie.

De legitimiteit van de bekendmaking en de reële executie van beschikkingen door de Stichting Bureau Jeugdzorg dienen te worden beoordeeld aan de hand van de dwingendrechtelijk privaatrechtelijke bepalingen in het wetboek van rechtsvordering alsmede de vigerende regelgeving in de Europese Unie en verdragsbepalingen.

In het Nederlandse rechtstelsel ontbreekt een elementaire vorm van rechtsbescherming van de burgers bij een inbreuk door de overheid op de mensenrechten in kinderzaken. Wanneer door de Stichting uitvoering wordt gegeven aan de bevoegdheid en kinderen uit hun ouderlijke omgeving zijn weggehaald dient er, net zo zeer als dat in het strafrecht geldt bij de voorlopige hechtenis, binnen enkele dagen een toets plaats te vinden door een onafhankelijke rechter op basis van de feiten van de rechtmatigheid van het gebruikmaken van de bevoegdheid. Die voorziening bestaat niet en gezien de verregaande onzorgvuldigheid, waarmee de rechter de bevoegdheid toekent aan Bureau Jeugdzorg/de Raad uit huis te plaatsen is dit manco des te schrijnender. (EHRM 29 november 1988, Nj 1989, 815 (Brogan), § 52 en 53). Schending art 5 lid 3 EVRM ).

De kinderrechter oordeelt de machtiging uithuisplaatsing slechts ‘marginaal’. Niet op basis van de feiten, maar alleen aan de hand van het gestelde in de rapporten van Bureau Jeugdzorg en de Raad of een machtiging kan worden verleend. Of de uithuisplaatsing zelve en de verlenging daarvan is geschied op wettelijke gronden en aan de hand van de criteria van de beginselen van behoorlijk bestuur, wordt niet door de rechter getoetst. De wettelijke toetsingscriteria worden veranderd.

Beëindiging van de uithuisplaatsing kan alleen of volgens de gedachten van Bureau jeugdzorg en de Raad de veiligheid voor de kinderen bij terugkeer voldoende is gegarandeerd, zonder dat onafhankelijk onderzoek is gedaan of de veiligheid van de kinderen ooit in het geding is geweest en zonder onderzoek naar de feiten, (in strijd met art 41 en art 47 van het Handvest). Op hetgeen de ouders inbrengen wordt geen acht geslagen. De bewijslast dat er gronden voor een uithuisplaatsing zijn behoort te liggen bij Bureau jeugdzorg en de Raad. Die gronden moeten gedurende de tijd van uithuisplaatsing aanwezig blijven. Dat bewijsbeginsel wordt structureel niet toegepast in het kinderrecht. De praktijk is dat het Bureau Jeugdzorg en de Raad is die de rechter de wet voorschrijft en bepaalt of de uithuisplaatsing voortduurt en wanneer het ophoudt.

De rechtsbescherming in kinderzaken schiet fundamenteel tekort. Ook dit is een rechtsvraag die aan het Europese hof dient te worden voorgelegd uit hoofde van schending van art 24 en art 47 van het handvest en rechtsweigering 13 EVRM.

De rechtbank stelt in haar vonnis van 20 maart 2013 dat wegens de onmiddellijke werking, die zij de beschikking vanaf de uitspraak toekent, 430 lid 3 Rv. en derhalve ook 430. Lid 2 niet van toepassing zijn en ook dat art 812 Rv toestaat, dat politiedwang wordt toegepast zonder dat betekening heeft plaats gevonden. Dit standpunt vindt geen steun in het recht. Uit wetsgeschiedenis blijkt dat 812 Rv alleen is ingevoerd om niet telkenmale in kinderrechtbeschikkingen de strofe op te nemen ‘met machtiging aan ,desnodig ,met behulp van de sterke arm etc. op te nemen’. Nergens blijkt dat aan 812 Rv derogerende werking mag worden toegekend met betrekking tot de betekeningverplichting (bekendmaking) van art 430 lid 3 Rv. Geen van de (verlengings)beschikkingen is ooit betekend aan de ouders in Duitsland en al deze beschikkingen zijn derhalve onrechtmatig tenuitvoergelegd.

Politieassistentie mag alleen worden ingezet, nadat is betekend en indien politie ingrijpen noodzakelijk ! is. Na betekening moeten de betrokkenen in de gelegenheid gesteld worden eerst vrijwillig tot de uitvoering van de beschikking over te gaan alvorens er gebruik mag worden gemaakt van het uiterst middel namelijk: overheidsgeweld. Dat niet onnodig politieassistentie wordt ingezet geldt nog meer waar het gaat om kinderen vanwege de impact die politiegeweld op kinderen heeft.

Arrestatie bevelen (art 54 Sr e.v.) ter aanhouding buiten heterdaad mogen niet proactief worden uitgevaardigd en geen ander doel hebben dan opsporing van personen die verdachte zijn van het plegen van een ernstig strafbaar feit (Hr 19 oktober 1976 Nj 1978,53). Ook is huiszoeking en het betreden van de woning gebonden aan strikte wettelijke regels en zonder rechterlijke controle een onaanvaardbare inbreuk op art 8. (Zie EHRM 25 februari 1993 ECHR series A vol.256-A par 80n 96 Funke .Zie Boek 1 titel IV Sv.) Ook hieraan kan niet voorbij gegaan worden.

Deze elementaire grondregels die ertoe dienen de burgers (kinderen) te beschermen tegen willekeurig dwangoptreden van de overheid en met name ook de elementaire regel, dat er op korte termijn een toetsing door een onafhankelijke rechter van het gebruik van bevoegdheden en politiegeweld plaatsvindt, worden structureel niet nageleefd bij uithuisplaatsing van kinderen.

Het gerechtshof gaat er ten onrechte in haar beschikking van 27 juni 2013 aan voorbij dat het gerechtshof Den Haag bij beschikking van 29 augustus 2012 beschikking LJN:BX 8436, nr.200.110.550/01 heeft vastgesteld, dat de kinderen in november 2011 verhuisd zijn naar Duitsland en dat derhalve ook op het tijdstip van het nemen van de beschikking namelijk op 14 december 2011 de kinderen hun vaste woon- en verblijfplaats hadden in Duitsland. Volgens Brussel II Bis en de Duitse wetgeving kan het gezag van de in Duitsland wonende ouders niet worden beperkt door het uitspreken door een Groningse rechter van een machtiging uithuisplaatsing ten behoeve van de Stichting jeugdzorg Groningen.

Uiteraard is dit een rechtsvraag voor te leggen aan het Europese hof van Justitie.

Betekening ex art 28 Brussel II Bis en erkenning door de Duitse rechter van een Nederlandse uitspraak ingevolge Brussel II Bis en de Duitse wet is toch het minste dat aan de tenuitvoerlegging van de machtiging vooraf dient te gaan. Aan deze manco's kan niet voorbij worden gegaan bij de beoordeling door de Hoge Raad..

De beschikking van 14 december 2011 noch de tenuitvoerlegging daarvan op 23 december 2011 heeft het gezag van de in Duitsland wonende ouders rechtens beperkt en ook niet kunnen beperken. Jeugdzorg had geen enkel recht en /of bevoegdheid de kinderen De Hoop uit Duitsland te halen noch hier in Nederland de beschikking ten uitvoer te leggen met betrekking tot kinderen die op haar verzoek gedwongen en zonder bevel van de Duitse rechter de grens zijn overgezet.

Jeugdzorg is vanaf 24 november 2011 in de weer om de kinderen onder zich te krijgen en de kinderen uit Duitsland weg te voeren. Het Jugendambt wordt bewerkt met verhalen, die de ernst van situatie moeten bewijzen. Uit gespreksnotities tussen onder meer Bureau Jeugdzorg en officier van Justitie mr A. de Vries blijkt, dat het de bedoeling was en is de ouders wegens verdenking van kinderontvoering aan te laten houden, zodat het Jugendambt de kinderen kan overdragen aan Jeugdzorg. De officier van justitie zet het Bureau jeugdzorg ertoe aan (valse) aangifte wegens kinderontvoering door de ouders in Duitsland te doen.

Het Jugendamt stelt zelf geen aanwijzingen te hebben, dat er zorgen zijn in het gezin en stelt niet bevoegd te zijn tot ingrijpen. Het Jugendambt en de Duitse politie berichten medewerking te verlenen als ze het fiat krijgen van de Duitse rechter Arlinghaus.

Jeugdzorg (mevr. [medewerker Jeugdzorg 1] en de heer [medewerker Jeugdzorg 2]) neemt dan contact op met kinderrechter mr. D. Flinterman om het wegvoeren van de kinderen uit Duitsland te regelen met mr. Arlinghaus. Na een telefoongesprek op 23 december 2011 tussen haar en mr. Arlinghaus., waarbij zij zegt uitleg te hebben gegeven aan de beschikking van 14 december 2011, deelt mr Arlinghaus. de medewerkers [medewerker Jugendambt 1] en [medewerker Jugendambt 2] van het Jugendambt mede, dat zij zonder rechterlijke machtiging op grond van art 42 Social Gezetsbuch de kinderen mogen weghalen en op transport mogen stellen naar Nederland.

Mevrouw Flinterman neemt ook contact op met de Liaisonrechter in Den Haag.

Deze rechtbank toen zij over de teruggeleiding moest oordelen, van de betrokkenheid van hun collega bij kinderontvoering uit Duitsland. .Alle betrokken rechters waren hiervan op de hoogte.

De Officier van Justitie de Vries vaardigt in verband met de operatie , opnieuw onrechtmatig, Europese Arrestatiebevelen uit, die na de komst van de kinderen in Nederland weer worden ingetrokken.

Er kan door de Hoge Raad niet voorbij gegaan worden aan de onrechtmatigheid van deze voorbereidingshandelingen voor de kinderontvoering en met name aan de vragen die de betrokkenheid van de genoemde rechters ten aanzien van de onafhankelijkheid en eerlijkheid van de rechterlijke macht opwerpt in de latere beoordelingen door de rechters van de zaak van de kinderen de Hoop. (Art 47 van het Handvest, art 6 Evrm)

Op 23 december 2011 waren de meisjes, 2,3 en 4 jaar, met hun ouders op bezoek bij Nederlandse buren, die ook kinderen hebben en met wie ze al jaren bevriend zijn. Medewerkers van het Jugendambt en politie dringen het huis binnen. Er wordt een ‘Inobhutname’, een niet ondertekend schrijven, uitgereikt. Op de plaats waar ingevolge art 42 SGB een omschrijving zou moeten staan van feiten, die van levensbedreigende aard voor de kinderen zijn, staat: ‘ das ein Beschluss des Gerichtes in Groningen vorliegt’.

Er wordt medegedeeld dat de ouders binnen 24 uur voor de Duitse rechter zullen verschijnen, die het weghalen beoordelen zal.

Dit verhoor binnen 24 uur bij de Duitse rechter en toetsing is volgens de Duitse wet op straffe van verval van de uithuisplaatsing (‘Inobhutname’) verplicht. Deze zitting bij de Duitse rechter heeft nooit plaatsgevonden. De ‘Inobhutname’ was derhalve rechtens vervallen.

Voorts dient er sprake te zijn van een levensbedreigende situatie voor de kinderen en dat moet blijken uit eigen onderzoek van het Jugendambt. Ook daarvan is geen sprake. De ‘Inobhutname’ was derhalve onrechtmatig.

‘Ein Besluss des Gerichtes’ is de toen niet aan ouders bekend gemaakte beschikking van 14 december 2011 van mr Bosker.

De kinderen worden naar een kindertehuis gebracht en op 27 december 2011 bij de Nederlandse grens overgedragen aan Jeugdzorg, die hen op geheime adressen in Groningen onderbrengt.

Het enige contact dat tussen ouders en kinderen na ruim een maand werd toegestaan, was een begeleid bezoek van 1 uur in de 14 dagen, dat 3 maanden door Jeugdzorg onderbroken is geweest. Onderzoek naar de gezondheid van en het horen van de kinderen door een gedragsdeskundige is door Bureau jeugdzorg, rechtbank en gerechtshof i.s.m. art 12 IVRK geweigerd.

De ‘Inobhutname’ van 23 december 2011 is op zich zelf onrechtmatig en is een illegale tenuitvoerlegging van een onbevoegd genomen en onrechtmatige beschikking van de Groningse rechtbank van 14 december 2011 (o.a. strijd met art 430 lid 3 Rv; art 3:40 Awb; art 28 , art 23, art 32 , art 33, art 37, 39 Brussel II Bis; art 6 EVRM.art 47 van het Handvest).

Vaststaat dat de kinderen , zonder Duits rechterlijke bevel op grond van de teruggeleidingsprocedure in strijd met het HKOV en de uitvoeringwet HKOV (art 13) de Nederlandse grens zijn overgezet.

De benodigde betekening ingevolge art 28 Brussel II Bis heeft niet plaats gevonden. Daar kan door de Hoge raad niet aan voorbij gegaan worden.

In het schrijven van 31 juli 2012 verklaart de Centrale Autoriteit dat uit Nederland ‘ontvoerde’ kinderen alleen uit Duitsland mogen worden teruggeleid op basis van een bevel van de Duitse rechter na een teruggeleidingsprocedure.

De Centrale Autoriteit stelt dat het op de weg had gelegen van de Stichting Bureau Jeugdzorg om de teruggeleidingsprocedure te starten.

De Duitse rechter is de enige bevoegde rechter, die beoordeelt, na het horen van de ouders en de kinderen, of er sprake is van ontvoering in de zin van art 3 van het HKOV, en of er sprake is van weigeringsgronden van 13 HKOV.

Geïntimeerden hebben de gang voor de ouders naar Duitse rechter opzettelijk en wederrechtelijk belemmerd. Dat is onrechtmatig! En ook nu opnieuw en nog steeds proberen geïntimeerden de teruggeleidingsprocedure te vermijden door Europese Arrestatiebevelen uit te vaardigen en de verlenging machtiging uithuisplaatsing uit te laten spreken. Waarom wordt de teruggeleidingsprocedure niet aangevangen, als de ouders de kinderen eind september 2012 naar Duitsland zouden hebben ontvoerd ? De ouders wensen vanaf het begin dat de hele zaak beoordeeld wordt door de Duitse rechter conform het HKOV en niet onderworpen te zijn aan de willekeur van Bureau Jeugdzorg en de officier van Justitie. Dat is zeer slecht voor de kinderen. Het is onrechtmatig ouders en kinderen de toegang tot de bevoegde Duitse rechter te belemmeren en onrechtmatig te belemmeren dat de ouders aanwezig kunnen zijn op de zittingen die hebben plaats gehad. Strijd met art 47 van het Handvest en art 6 EVRM)

Uit de uitvoeringswet en uit het verdrag blijkt, dat de procedure ingevolge het HKOV boven de ten uitvoerlegging gaat van kinderbeschermingsmaatregelen en boven het uitoefenen van de strafvorderlijke bevoegdheden.

Op 17 februari 2012 zijn de ouders — voor de eerste maal! — in verband met het door hen ingestelde beroep tegen de op 24 en 25 november 2011 door de Raad verzochte beschikkingen ‘gehoord’ door een rechter, in casu het gerechtshof.

Ouders mochten alleen op vragen van de leden van het hof een gericht antwoord geven. Vader beschuldigde Bureau jeugdzorg van kinderontvoering en verweet dat er niets werd gedaan om ouders en kinderen weer met elkaar te verenigen. De gezinsvoogd gaf nooit thuis. Er was geen huisbezoek afgelegd. De kinderen waren niet onderzocht etc. Vader werd aangezegd, dat hij uit de zaal zou worden verwijderd als hij zijn mond niet zou houden. Een van de raadsheren, mevrouw mr. M.P. den Hollander, gaf de ouders te verstaan, dat als zij niet zouden meewerken met Bureau Jeugdzorg, zij hun kinderen definitief zouden kwijtraken en ontheven zouden worden uit het ouderlijk gezag.

Dit soort opmerkingen geeft aan hoe ouders tegemoet worden getreden in kinderzaken. Het gelijk ligt altijd en bij voorbaat bij Bureau jeugdzorg en de Raad voor de kinderbescherming. Zowel een medewerker van Bureau jeugdzorg als een medewerker van de Raad hebben onafhankelijk van elkaar tegen de ouders en grootmoeder gezegd dat procederen geen zin heeft in verband met afspraken, die er zijn gemaakt tussen de rechterlijke macht en Bureau Jeugdzorg en de Raad. In beroep gaan wordt gezien als tegenwerken. De macht over de kinderen wordt gebruikt om af te dwingen, dat ouders doen wat Jeugdzorg wenst en doet, zonder dat er ooit beoordeeld wordt op grond van feiten of de uithuisplaatsing en OTS of legitiem is en wat Bureau Jeugdzorg wenst en doet cq. niet doet wel in het belang is van de kinderen.

Op 1 maart 2012 acht het gerechtshof Leeuwarden (LJN: BV9985, Gerechtshof Leeuwarden , 200.100.831/01, mrs. I.A.Vermeulen, M.P. den Hollander en G. Jonkman ) de rechtbank Groningen alsnog bevoegd op grond van art 8 Brussel II bis. De kinderen waren volgens het gerechtshof niet verhuisd naar Duitsland. Deze uitspraak kwam, nadat de beschikking van 14 december 2011 op 23 december 2011 ten uitvoer was gelegd en na de gedwongen terug keer van de kinderen naar Nederland. Er was noch door de Raad voor de Kinderbescherming noch door Bureau Jeugdzorg beroep ingesteld tegen de vaststelling, dat de kinderen naar Duitsland waren geëmigreerd. Het hof gaat er aan voorbij dat de kinderen in 23 december 2011 tot 27 december 2011 uit Duitsland waren weggehaald en ook dat de politie had vastgesteld op 25 november 2011, dat de woning in [a-plaats] ontruimd was en de kinderen ook niet bij grootmoeder zijn aangetroffen. Volgens het Hof van Justitie dienen alle omstandigheden bij de beoordeling van de woonplaats betrokken te worden en niet op basis van een eenzijdige en willekeurige selectie.

Het gerechtshof is niet onpartijdig en eerlijk zoals bedoeld in art 6 EVRM en art 47 van het Handvest Deze uitspraak van het gerechtshof is nietig en onrechtmatig.

Ten onrechte baseert het gerechtshof in har uitspraak van 27 juni 2013 de bevoegdheid van de Groningse rechter op de beschikking van 1 maart 2012..

Op 20 juli 2012 heeft de rechtbank Den Haag LJN:BX3679, FA RK 12-4503, zaaknummer 421543 (mr M.J. Alt-van Endt, I.D. Bellaart en J. Brandt) het op 19 juni 2012 ingediende verzoek van de ouders tot terug-geleiding van de kinderen naar hun woonplaats in Duitsland en nietig verklaring van alle beschikkingen afgewezen op grond van de ovenwegingen in het beschikking van het gerechtshof Leeuwarden van 1 maart 2012 als zouden de kinderen sedert 25 november 2011 in Nederland hun vaste woonplaats hebben en hebben behouden.

In plaats van eerst de kernvraag in teruggeleidingszaken te beantwoorden of het weghalen van de kinderen uit Duitsland in december 2011 als ontvoering in gevolge het HKOV is te duiden, verwijst de rechtbank die kernvraag naar de handelskamer van de rechtbank. De kinderen worden in strijd met HKOV ( middels een gedragsdeskundige) niet gehoord. De uitspraak is onrechtmatig, omdat de teruggeleiding niet kan worden afgewezen zonder de vaststelling dat er sprake is van een ontvoering in de zin van art 3 HKOV. De verwijzing is strijdig met het spoedkarakter dat teruggeleidingsprocedures ingevolge het verdrag HKOV hebben. Het stond onbetwist vast dat in strijd met het HKOV en in strijd met de uitvoeringwet HKOV (art 13) de kinderen zonder bevel van de Duitse rechter uit Duitsland waren teruggevoerd. Het stond derhalve onbetwist vast dat er sprake was van kinderontvoering in de zin van art 3 HKOV.

De rechter geeft de ouders bij voorbaat ongelijk, volstrekt de vaststaande feiten negerend. Er is sprake van rechtsweigering 13 EVRM en een verregaande mate van partijdigheid en flagrante schending van art 6 EVRM en 47 van Handvest.

Op 29 augustus 2012 (beschikking LJN:BX 8436, nr.200.110.550/01) bevestigt het gerechtshof de uitspraak van de rechtbank Den Haag wat de verwijzing naar een gewone civiele kamer, de afwijzing van de teruggeleiding en de afwijzing van de nietigverklaring van alle eerdere beschikkingen af.

Maar in tegenstelling tot de rechtbank en het gerechtshof Leeuwarden van 1 maart 2012 stelt het gerechtshof vast dat de kinderen in november 2011 naar Duitsland zijn verhuisd. Het gerechtshof weigert desalniettemin de bevoegdheid van de Groningse rechtbank in verband met de beschikkingen van 25 november 2011 en van 14 december 2011 te toetsen aan art 5 Rv en art 265 Rv en art 8 van de Brussel II bis verordening.

Volgens het gerechtshof was het inleidende verzoekschrift op 22 oktober 2011 ingediend en mochten de ouders daarom niet in november 2011 naar Duitsland verhuizen. Die stelling berust niet op de feiten. Op valse gronden wijst het Gerechtshof op voorhand en opnieuw, de kinderontvoering en het HKOV negerend, de teruggeleiding af. Vaststaat dat het verzoekschrift op 24 november 2011 was ingediend dus, nadat het gezin naar Duitsland was verhuisd. Het indienen van het verzoekschrift tot ots en uithuisplaatsing, kan niet worden opgevat als verbod om naar Duitsland te verhuizen. De uitspraak is partijdig en onrechtmatig. Ook deze constitutieve werking van de indiening van een verzoekschrift tot ots en uhp kent de wet niet en is in strijd met het officiële beleid.

De Hoge Raad doet op 4 januari 2013 nr 12/02817 het cassatieverzoek tegen het arrest van het gerechtshof van 1 maart 2012 af op grond van art 81 lid 1 R.O. Aan een dergelijke uitspraak kan niet de betekenis worden toegekend dat de Nederlandse rechter bevoegd is geweest met betrekking tot de beschikkingen van 25 november 2011 en 14 december 2011 en de navolgende beschikkingen, zoals het Gerechtshof in haar arrest ten onrechte doet.

Het verzoek van de ouders dit cassatieverzoek tegelijkertijd te behandelen met het cassatieverzoek tegen de beschikking van het gerechtshof van 29 augustus 2012 wegens verknochtheid is door de Hoge Raad afgewezen.

De Hoge Raad heeft op 5 april 2013 12/04490 het verzoekcassatie tegen de beschikking van het gerechtshof Den Haag 29 augustus 2012 zonder motivering afgewezen op grond van 81 lid 1 R.O.

De Hoge Raad toetst niet meer of de lagere rechtspraak het recht juist heeft toegepast zoals oorspronkelijk de bedoeling van de cassatieverzoeken was. De Hoge Raad was benoemd door het Parlement met de opdracht er op toe te zien dat het recht wordt toegepast. Dat uitgangspunt is verlaten en cassatieverzoeken worden in behandeling genomen alleen voor zover daar door de Hoge Raad, gehoord het standpunt van de advocaat- Generaal mr. P Vlas, belang aan wordt gehecht.

De advocaat-generaal stelde zich op het standpunt dat de kinderen op juiste wijze uit Duitsland van hun ouders waren weggehaald, terwijl die kwestie nog onder de rechter was. Ook stelde hij dat de bevoegdheidsregels juist waren toegepast, terwijl hij kennis had van het arrest van 29 augustus 2012 dat op het tegendeel wees. Ten aanzien van de teruggeleiding beriep mr. P.Vlas zich er op dat mogelijkheid van cassatie was afgeschaft. Hij zag geen dusdanig principiële verweren dat tot cassatie moest worden overgegaan. De cassatiemiddelen deed hij af als onbegrijpelijk.

Dit vonnis is het product van de beschikking van 29 augustus 2012 van het gerechtshof. De ouders zijn door de rechtbank en Hof gedreven in de handen van de Handelskamer met alle daaraan verbonden kosten, terwijl de uitkomst van tevoren al vaststaat ten faveure van de Staat en Bureau Jeugdzorg.

De uitspraak van de rechtbank kan niet anders dan als rechtsweigering en partijdig worden gekwalificeerd. (Schending van art 13 EVRM art 6 EvrM en art 47 van het handvest)

Bij voorbaat zijn ouders kansloos, omdat de rechtbank er van uitgaat dat de afwijzing van de teruggeleiding en de afwijzing van de vordering tot nietig verklaring van alle beschikkingen en de bevoegdheid van de Groningse rechter, onaantastbaar zijn.

Dit betekent dat er geen sprake kan zijn van een fair trial en een oordeel van een onafhankelijke rechter over de hoofdvraag namelijk ‘De verklaring voor recht, dat het weghalen in Duitsland van de kinderen bij hun ouders vandaan op 23 december 2011 en op transport stellen naar Nederland en het overdragen aan Bureau jeugdzorg aan de Nederlandse grens onrechtmatig is’.

De rechtbank verandert die rechtsvraag in de vraag of Bureau Jeugdzorg aansprakelijk is voor eventueel onrechtmatig handelen van de Duitse autoriteiten.

Het bewijsaanbod van de ouders wordt ongemotiveerd gepasseerd, omdat de rechtbank als vaststaand aanneemt in verband met de uitspraak van de Hoge Raad, dat er geen sprake is van ontvoering in de zin van art 3 HKOV uit Duitsland.

Het heeft er alle schijn van dat de ouders bij de beoordeling van de rechtsvragen, die in belangrijke mate gaat over onrechtmatige rechterlijke uitspraken en onrechtmatige betrokkenheid van rechters en officieren van justitie bij kinderontvoering bij voorbaat geen kans hebben op een onafhankelijk oordeel door de nationale rechter.

Deze kwestie dient in zijn volle omvang als prejudiciële vraag te worden beoordeeld door het Europese hof van Justitie, waartoe ik nog een aantal overwegingen wil plaatsen.

Met betrekking tot bevoegdheid geldt dat in gemelde internationale zaak op basis van de EU verordening Brussel II bis een keuze dient te worden gemaakt tussen het Nederlandse recht en het Duitse recht, tussen de Nederlandse rechter en de Duitse rechter. De bevoegdheidskwestie raakt de kern van de rechtsstaat en de internationale rechtsorde. Het standpunt van klagers is dat er sprake is van inbreuken op 6 en 7 van het Handvest en art 8 EVRM en art 5 van het EVRM.

Inbreuken op die door die artikelen gewaarborgde rechten mogen alleen, indien de wetten, verdragen (het Eu-verdrag, HKOV) en EU-verordeningen zijn nageleefd.

Dat is in deze kwestie niet het geval. Er is in strijd gehandeld met de belangen van de kinderen, wier toekomst op het moment dat de verzoeken tot het treffen van kinderbeschermingsmaatregelen werden ingediend, al in Duitsland lag. (art 24 Van het handvest) De Nederlandse rechter heeft ten onrechte rechtsmacht aangenomen in plaats van de zaak over te laten aan de Duitse rechter.

De totstandkoming van de beschikkingen/ geen fair hearing/ geen toetsing van de gronden noch toetsing tenuitvoerlegging, onrechtmatige rechtshandhaving.

Het elementaire recht om te worden gehoord in het kader van ernstig inbreuk op de vrijheid van de ouders en kinderen is geschonden. Het elementaire recht op een rechtmatigheidstoets van de uithuisplaatsing , binnen een redelijke termijn door een onafhankelijke rechter is de ouders en kinderen onthouden en er ontbreekt ook in Nederlands rechtspraktijk ook een voorziening, waarbij binnen korte tijd na de feitelijke uithuisplaatsing de uithuisplaatsing op rechtmatigheid door een rechter wordt getoetst, (zie o.a. E.H.R.M. 7 juni 2011 S.T.S. tegen Nederland, no. 277/05 , zie EHRM 17 december 2002, appl. nr. 35731/97, paragraaf 92, Venema, EHRM). Brogan, EHRM 29 november 1988 A 1458).

Het toekennen van constitutieve werking aan de beschikking machtiging uithuisplaatsing en het indienen van verzoekschriften is in strijd met het recht.

Beschikkingen die niet vóór de tenuitvoerlegging bekend zijn gemaakt, laat staan betekend (zoals voorgeschreven art 5 R.O., art 430 lid 3 Rv en art 3:40 e.v. Awb en art 28 Brussel II Bis).Hier is ook het beginsel zoals vastgelegd is art 7 van EVRM geschonden. Dit is een weergave van een algemeen beginsel voor de burger van rechtszekerheid en bescherming tegen willekeur van overheidsmaatregelen.

Het proactief inzetten van strafvorderlijke dwangmaatregelen door het uitvaardigen van (Europese) arrestatie bevelen en zonder bevoegdheid binnendringen in woningen, het belemmeren in het aanwezigheidsrecht van de burgers bij zittingen is een onaanvaardbare inbreuk op het beginsel van art 47 van Het Handvest op art 5 ,8 EVRM en 6 en 7 van het Handvest. ( zie art 10 en 12 ,15,16 Grondwet)

Het belang van de kinderen is op geen enkele wijze bij de besluitvorming, handhaving en tenuitvoerlegging van de maatregelen betrokken. Zij zijn niet bevraagd. Het Uno-verdrag betreffende bescherming van de rechten van het kind (IRVK) is in meerdere opzichten geschonden door de Stta en Bureau jeugdzorg.

Met name het ontduiken van de verplichting ingevolge het HKOV door geen teruggeleidingsprocedures te voeren dient onderwerp te zijn van een discussie bij het Europese Hof van Justitie.

Art 3, art 5 lid 3 en lid 4, art 6 lid 1, art 7, art 8 lid 1 en 2 en art 13 EVRM, EG verordening 2201/2003 (Brussel II bis), Haags Kinderontvoeringsverdrag alsmede de art 6,7,15 lid 2, art 24, art 41, 45, art 47 ,49 en art 52 van het Handvest van de Grondrechten, het IRVK en het Unieverdrag zijn geschonden.

De kinderen wonen en verblijven sedert 28 september 2012 weer bij hun ouders in Duitsland. Sedertdien zijn er door het Hof 3 beschikkingen geweest, te weten:

De beschikking van 18 oktober 2012 (A.H.Garos, G.M.van der Meer en M.P. den Hollander) zaaknummer 200.108.686, gewezen na een ten onrechte afgewezen wrakingsverzoek:

De nietigheid van alle beschikkingen is ingeroepen. Tot die beschikkingen behoort ook deze beschikking en verwezen wordt naar hetgeen hierboven is gesteld.

De beschikking van 28 maart 2013 zaaknummer 200.122.601 van het gerechtshof Leeuwarden:

De beschikking van 27 juni 2013 zaaknummer 200.125.064 van het Gerechtshof Locatie leeuwarden (mrs I.A.Vermeulen, A.H.Garos en M.A.L.M. Willems):

Voor het overige zij verwezen naar de eerdere toelichting in dit cassatieverzoek.

Het gerechtshof heeft volledig ongemotiveerd de nietigverklaring van alle bovengenoemde beschikkingen afgewezen ondanks dat de ouders middels verwijzing naar een concept klaagschrift aan het Europese Hof voor de rechten van de mens gemotiveerd hebben dat alle beschikkingen nietig zijn. De beschikkingen zijn ten uitvoer gelegd zonder dat betekening ex art 430 lid 2 heeft plaats gevonden. Ook zij verwezen naar hetgeen reeds uitvoerig is toegelicht.