HR, 29-06-2010, nr. 08/03463

Verzoeker is door het gerechtshof te Amsterdam wegens ‘diefstal, voorafgegaan, vergezeld en gevolgd van geweld tegen personen, gepleegd met het oogmerk om die diefstal voor te bereiden en gemakkelijk te maken, terwijl het feit wordt gepleegd door twee of meer verenigde personen’ veroordeeld tot vijftien maanden gevangenisstraf. Voorts heeft het hof de vordering van de benadeelde partij gedeeltelijk toegewezen en aan verzoeker een betalingsverplichting opgelegd, een en ander op de wijze als weergegeven in het arrest.

Namens verzoeker heeft mr. D. Moszkowicz, advocaat te Maastricht, acht middelen van cassatie voorgesteld.

Ten laste van verzoeker is bewezenverklaard dat:

Deze bewezenverklaring steunt op de volgende bewijsmiddelen:

Het bestreden arrest houdt ten aanzien van de bewijsvoering voorts nog in, voor zover voor de beoordeling van de middelen van belang:

Het eerste middel keert zich tegen de bewezenverklaring voor zover deze inhoudt dat het feit is gepleegd in een woning gelegen aan de [a-straat 1] te [plaats], terwijl dit adres niet uit de gebezigde bewijsmiddelen kan worden afgeleid.

Inderdaad laten de gebezigde bewijsmiddelen zien dat [benadeelde partij] aan de [a-straat 1] te [plaats] woont (bewijsmiddel 2) en dat er een overval is gepleegd op een woning aan de [a-straat 1] te [plaats] (bewijsmiddel 8). Hoewel het middel terecht is voorgesteld, behoeft het niet tot cassatie te leiden. Gezien de inhoud van de genoemde bewijsmiddelen en de omstandigheid dat de tenlastelegging ‘[a-straat 1]’ vermeldt in plaats van ‘[a-straat 1]’, is klaarblijkelijk bij vergissing in de bewezenverklaring de toevoeging ‘straat’ weggevallen na ‘[a-straat]’. De Hoge Raad kan de bewezenverklaring in zoverre verbeterd lezen waardoor aan het middel de feitelijke grondslag komt te ontvallen.1.

Het middel is tevergeefs voorgesteld.

Het tweede middel klaagt dat de bewezenverklaring onvoldoende met redenen is omkleed nu het hof ten onrechte, althans onvoldoende gemotiveerd, voor het bewijs heeft gebezigd het resultaat van een enkelvoudige spiegelconfrontatie, zijnde twee verklaringen van [benadeelde partij] inhoudende dat hij verzoeker als dader van de overval heeft herkend, althans dat het hof zonder motivering is afgeweken van een namens verzoeker aangevoerd, uitdrukkelijk onderbouwd standpunt, inhoudend dat dat resultaat als onvoldoende betrouwbaar buiten beschouwing behoorde te blijven.

Bij de beoordeling van het middel dient het volgende te worden vooropgesteld. Meervoudige herkenningsconfrontaties genieten weliswaar in het algemeen wegens grotere betrouwbaarheid de voorkeur boven enkelvoudige, maar er kunnen zich omstandigheden voordoen waaronder een meervoudige herkenningsconfrontatie niet of niet tijdig te organiseren valt en genoegen moet worden genomen met een enkelvoudige confrontatie.2. Indien de feitenrechter van oordeel is dat het resultaat van een enkelvoudige confrontatie rechtmatig is, mag het (behoudens uitzonderingen) tot het bewijs worden gebezigd ongeacht of het van doorslaggevende aard is dan wel slechts ter aanvulling van andere bewijsmiddelen dient.3. Voorts is volgens vaste rechtspraak van de Hoge Raad, ook na de inwerkingtreding van het nieuwe tweede lid van art. 359 Sv, uitgangspunt dat de selectie en waardering van het bewijsmateriaal aan de feitenrechter is voorbehouden en dat hij van zijn oordeel over de keuze en de betrouwbaarheid van het door hem gebezigde bewijsmateriaal in zijn uitspraak geen nadere rekenschap behoeft af te leggen. Op dit uitgangspunt zijn zowel wettelijke als enkele jurisprudentiële uitzonderingen aangebracht, op grond waarvan onder omstandigheden een nadere redengeving van de feitenrechter wordt verlangd omtrent de betrouwbaarheid van het door hem gebezigde bewijsmateriaal.4. Een en ander doet evenwel niet af aan genoemd uitgangspunt. De enkele omstandigheid dat een voor het bewijs gebezigde verklaring, inhoudende de herkenning van een bepaalde persoon, is verkregen door een zogenaamde enkelvoudige confrontatie, brengt niet mee dat reeds dan sprake is van een dergelijke uitzondering.5.

In de toelichting op het middel wordt primair betoogd dat het resultaat van een enkelvoudige (spiegel)confrontatie categorisch van het bewijs zou moeten worden uitgesloten, aangezien dat resultaat naar zijn aard ongeschikt is om als bewijsmiddel te dienen. Gelet op hetgeen onder punt 10 is vooropgesteld, vindt een dergelijke algemene stelling omtrent de on)betrouwbaarheid van het resultaat van een enkelvoudige confrontatie geen steun in het recht, zodat het middel in zoverre faalt. Dat door het uitsluiten van het resultaat van enkelvoudige confrontaties het toepassen van een meervoudige herkenningsconfrontatie wellicht zal worden bevorderd, maakt dat niet anders. Dat mogelijke gevolg staat immers los van het oordeel omtrent de betrouwbaarheid van een enkelvoudige confrontatie.

Voorts wordt gesteld dat het resultaat van de enkelvoudige spiegelconfrontatie in het onderhavige geval voor het bewijs had moeten worden uitgesloten, omdat dit resultaat onbetrouwbaar was, althans dat het hof, mede gelet op een daartoe strekkend uitdrukkelijk onderbouwd standpunt, onvoldoende heeft gemotiveerd waarom het dat resultaat wel (voldoende) betrouwbaar acht.

Het middel doelt (wat betreft dat standpunt) kennelijk op hetgeen de raadsvrouw van verzoeker, blijkens de aan het proces-verbaal van de terechtzitting in hoger beroep van 24 juni 2008 gehechte pleitnotities, aldaar heeft aangevoerd, voor zover inhoudend:

Het hof is van het in het middel bedoelde standpunt van de verdediging — inhoudend dat de naar aanleiding van een enkelvoudige spiegelconfrontatie afgelegde verklaring van [benadeelde partij] dat hij verzoeker voor 100% herkent als één van de daders, van het bewijs uitgesloten zou moeten worden daar deze verklaring niet betrouwbaar was — afgeweken door die verklaring tot bewijs te bezigen (bewijsmiddel 7), maar heeft niet expliciet op dat standpunt gereageerd. Het hof heeft echter met zijn hiervoor onder punt 5 weergegeven nadere bewijsoverweging als zijn oordeel tot uitdrukking gebracht dat het die verklaring, anders dan de verdediging, betrouwbaar acht nu het resultaat van de spiegelconfrontatie niet op zichzelf staat maar wordt ondersteund door de overige gebezigde bewijsmiddelen waaruit de betrokkenheid van verzoeker bij het tenlastegelegde feit kan worden afgeleid. Dat oordeel is niet onbegrijpelijk. De gebezigde bewijsmiddelen houden immers, naast de herkenning door [benadeelde partij] van verzoeker als één van de daders, in dat [betrokkene 3] — die verzoeker regelmatig heeft ontmoet — verzoeker (naast de mededaders [betrokkene 1] en [betrokkene 2]) heeft herkend op de videobeelden. Voorts heeft het hof ter terechtzitting waargenomen dat verzoeker evenals de man met het witte petje op de beveiligingsvideo lang krullend haar heeft, terwijl [benadeelde partij] verzoeker heeft herkend als de dader met het witte petje en verzoeker blijkens bewijsmiddel 1 al een aantal jaren lang krullend haar tot op zijn schouders heeft. Mede in aanmerking genomen dat het hof niet was gehouden om in te gaan op elke, door de verdediging aangevoerde omstandigheid die de verklaring van [benadeelde partij] onbetrouwbaar zou maken6., vindt het bedoelde standpunt van de verdediging aldus voldoende zijn weerlegging in de bestreden uitspraak. Ik merk verder nog op dat de klacht dat de getuige niet heeft aangegeven als welke van de drie daders hij verzoeker heeft herkend faalt bij gebrek aan feitelijke grondslag, aangezien de getuige heeft aangegeven dat het de dader met het petje was (bewijsmiddel 3). De klacht dat niet kan worden uitgesloten dat [benadeelde partij] voorafgaand aan de confrontatie is beïnvloed, faalt reeds nu dat niet is aangevoerd ter terechtzitting in hoger beroep en in cassatie geen (succesvol) beroep kan worden gedaan op stellingen van feitelijke aard waaromtrent de feitenrechter niets heeft vastgesteld.7.

Het hof heeft dus, ook in het licht van art. 359, tweede lid, Sv, toereikend gemotiveerd waarom het de verklaring van [benadeelde partij] voldoende betrouwbaar acht om tot bewijs te kunnen dienen.

Het middel faalt.

Het derde middel klaagt dat het hof een tot bewijs gebezigde verklaring van getuige [benadeelde partij] een andere strekking heeft gegeven dan de getuige daaraan bedoeld had te geven.

Het middel ziet op de door getuige [benadeelde partij] ter terechtzitting in eerste aanleg van 17 april 2007 afgelegde verklaring, voor zover deze blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting inhoudt:

Het hof heeft dat deel van de verklaring van de getuige tot bewijs gebezigd onder weglating van de zin ‘Ik herkende hem aan zijn haar in zijn nek.’ (bewijsmiddel 3). In de toelichting op het middel wordt gesteld dat het hof dusdoende een andere, veel verdergaande strekking aan de verklaring van [benadeelde partij] heeft gegeven dan hij kennelijk had bedoeld daaraan te geven, nu [benadeelde partij] met die zin in zijn eerdere verklaring (dat hij verzoeker heeft herkend) een nadere nuancering zou hebben willen aanbrengen, en wel aldus dat hij enkel een overeenkomst in haardracht heeft waargenomen. Deze opvatting deel ik niet. Ik lees de weggelaten zin zo dat [benadeelde partij] daarmee aangeeft waarop zijn herkenning van verzoeker is gebaseerd en dus als een toelichting op die herkenning en niet als een nuancering daarvan in voornoemde betekenis. Nu mijns inziens niet kan worden gezegd dat de verklaring van [benadeelde partij] door weglating van die zin een andere strekking heeft gekregen voor wat betreft de herkenning van verzoeker, stond het het hof, mede gelet op de aan de feitenrechter voorbehouden selectie en waardering van het bewijsmateriaal, vrij om de verklaring van [benadeelde partij] zonder die zin tot het bewijs te bezigen.8.

Het middel faalt.

Het vierde middel klaagt dat het hof de verklaring van getuige [benadeelde partij], luidend dat hij verzoeker heeft herkend, voor het bewijs heeft gebezigd, terwijl die herkenning niet op eigen waarneming of ondervinding door [benadeelde partij] teruggevoerd kan worden, maar een ontoelaatbare conclusie, mening, gissing en/of speculatie behelst. In het zesde middel is dezelfde klacht geformuleerd ten aanzien van de verklaring van ene [betrokkene 3], welke eveneens een herkenning van verzoeker bevat, en wordt daarnaast geklaagd dat die verklaring niet redengevend is voor het bewijs van het tenlastegelegde. De middelen lenen zich voor gezamenlijke bespreking.

De betwiste verklaring van [benadeelde partij] houdt in dat hij de persoon met wie hij via een spiegel is geconfronteerd, voor 100% herkent als één van de personen die hem heeft overvallen (bewijsmiddel 7). De betwiste verklaring van [betrokkene 3] luidt (volgens de tot het bewijs gebezigde verklaring van verzoeker) dat [betrokkene 3] verzoeker op de beelden van de beveiligingscamera heeft herkend (bewijsmiddel 1). Anders dan in het middel wordt betoogd, bevatten die verklaringen geen ontoelaatbare mening, gissing of conclusie, maar behelzen zij een mededeling door [benadeelde partij] en [betrokkene 3] betreffende hun eigen visuele waarneming. De herkenning van een persoon tijdens een spiegelconfrontatie of op camerabeelden is voor waarneming met het blote oog vatbaar en daarvoor is derhalve geen specifieke deskundigheid vereist. Van een ontoelaatbare conclusie, mening, gissing en/of speculatie is naar mijn oordeel dan ook geen sprake.

Blijkens de toelichting op de beide middelen wordt daarnaast geklaagd dat het onbegrijpelijk is dat het hof de herkenningen als voldoende betrouwbaar heeft aangemerkt om te kunnen worden gebezigd als bewijs. Voor wat betreft de klacht ten aanzien van (de betrouwbaarheid van) de herkenning door [benadeelde partij], verwijs ik naar hetgeen ik hiervoor onder de punten 9 tot en met 15 heb opgemerkt bij de bespreking van het tweede middel. Met betrekking tot de klacht dat het — mede gezien het feit dat noch de politie, noch (kennelijk) het hof verzoeker op de videobeelden heeft herkend — onbegrijpelijk is dat het hof de herkenning van [betrokkene 3] als voldoende betrouwbaar heeft aangemerkt en tot het bewijs heeft gebezigd, stuit het middel af op de aan de feitenrechter voorbehouden selectie en waardering van het bewijsmateriaal. Anders dan de verdediging, heeft het hof die herkenning kennelijk wel betrouwbaar geacht en dat vind ik, ook zonder nadere motivering, niet onbegrijpelijk. Daarbij neem ik in aanmerking dat de betrouwbaarheid van die herkenning door de verdediging ter terechtzitting in hoger beroep niet is betwist en dat, zoals kan worden afgeleid uit 's hofs nadere bewijsoverweging, de herkenning van verzoeker door [betrokkene 3] (en dus de betrokkenheid van verzoeker bij het gepleegde feit) wordt ondersteund door de inhoud van andere gebezigde bewijsmiddelen. Aan 's hofs oordeel doet voorts niet af dat de politie en het hof verzoeker kennelijk niet herkenden op de beelden en dat het hof enkel een overeenkomst in haardracht waarnam. Ik acht het niet onwaarschijnlijk dat een bekende van de betreffende persoon (zoals [betrokkene 3] blijkens bewijsmiddel 1 was van verzoeker) die persoon eerder zal herkennen van videobeelden dan iemand die de betreffende persoon niet of nauwelijks kent (zoals in casu de politie en het hof).

Beide middelen falen.

Het vijfde middel behelst de klacht dat het hof onder meer in strijd met art. 6 EVRM, de door getuige [benadeelde partij] tijdens het opsporingsonderzoek afgelegde verklaring dat hij verzoeker heeft herkend als één van de daders tot het bewijs heeft gebezigd, nu die herkenning het enige bewijsmiddel is waaruit de betrokkenheid van verzoeker bij het tenlastegelegde feit kan worden afgeleid en [benadeelde partij] ter terechtzitting in eerste aanleg in belangrijke mate is teruggekomen van die verklaring.

Het middel berust op de stelling dat de ter terechtzitting door [benadeelde partij] afgelegde verklaring dat hij verzoeker heeft herkend aan zijn haardracht, betekent dat [benadeelde partij] — in afwijking van zijn eerder tijdens het opsporingsonderzoek afgelegde verklaring — enkel de haardracht van verzoeker heeft herkend, en dus niet de persoon van verzoeker in zijn geheel. Zoals ik hiervoor onder punt 19 heb opgemerkt, lees ik die ter terechtzitting afgelegde verklaring van [benadeelde partij] echter zo dat [benadeelde partij] toelicht waarop zijn herkenning van verzoeker is gebaseerd. Uitgaande van die lezing faalt het middel derhalve reeds bij gebrek aan feitelijke grondslag, nog daargelaten dat — zoals hiervoor is opgemerkt onder punt 14 en zoals het hof ook heeft overwogen — die herkenning van verzoeker door [benadeelde partij] niet het enige bewijsmiddel is waaruit de betrokkenheid van verzoeker bij het tenlastegelegde feit kan worden afgeleid.

Het middel is, lijkt mij, vruchteloos voorgesteld.

Het zevende middel klaagt dat het hof ten onrechte, althans onvoldoende gemotiveerd de benadeelde partij (ten dele) in zijn vordering heeft ontvangen en deze vordering voor dat deel heeft toegewezen.

In het bestreden arrest wordt met betrekking tot die vordering overwogen, voor zover hier van belang:

In het vonnis in eerste aanleg kan men ten aanzien van de vordering van de benadeelde partij het volgende lezen:

Het proces-verbaal van de terechtzitting in eerste aanleg van 17 april 2007 houdt onder meer in:

Voor de beoordeling van het middel zijn voorts de volgende wettelijke bepalingen van belang.

Ingevolge art. 51b Sv kan een benadeelde partij zich in het strafproces voegen hetzij voor de aanvang van de terechtzitting door middel van een voegingsformulier waarin opgave wordt gedaan van de vordering en de gronden waarop deze berust (eerste lid), hetzij op de terechtzitting voordat de officier van justitie overeenkomstig art. 311 het woord voert, door diezelfde opgave aldaar schriftelijk dan wel mondeling te doen (tweede lid).9. Degene die zich als benadeelde partij voor de terechtzitting heeft gevoegd op grond van art. 51b, eerste lid, Sv kan zich nogmaals — bijvoorbeeld om aan de eerdere voeging klevende gebreken te herstellen — tijdens de terechtzitting op grond van art. 51b, tweede lid, Sv als benadeelde partij voegen.10.

Het hof heeft kennelijk geoordeeld dat de benadeelde partij zich ter terechtzitting in eerste aanleg (alsnog) heeft gevoegd op grond van art. 51b, tweede lid, Sv, dan wel dat de rechtbank heeft verzuimd hem daartoe in de gelegenheid te stellen, en dat op grond daarvan de benadeelde partij geacht moet worden in eerste aanleg te hebben voldaan aan de in art. 51b Sv gestelde eisen zodat de benadeelde partij ingevolge art. 421, eerste en derde lid, Sv bevoegd was zich in hoger beroep (wederom) te voegen. Dat oordeel geeft geen blijk van een onjuiste rechtsopvatting en is ook zonder nadere motivering niet onbegrijpelijk gelet op hetgeen hiervoor onder punt 33 is opgemerkt omtrent de twee in art. 51b Sv neergelegde mogelijkheden tot voeging in het strafproces. Daarbij neem ik in aanmerking dat de benadeelde partij, blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting in eerste aanleg (voordat de officier van justitie het woord voerde en zijn vordering mededeelde), heeft aangegeven dat hij voor de aanvang van de terechtzitting opgave van de vordering en de gronden waarop die vordering berust had gedaan. Daaruit heeft het hof kunnen afleiden dat de benadeelde partij zich ter terechtzitting in eerste aanleg alsnog wenste te voegen, dan wel door voeging op die terechtzitting de eventuele gebreken in de voeging voorafgaand aan de terechtzitting wilde herstellen. Het hof heeft voorts op grond daarvan kunnen oordelen dat de rechtbank — indien zij van oordeel was dat de verklaring van de benadeelde partij niet kon worden aangemerkt als een voeging ter terechtzitting als bedoeld in art. 51b, tweede lid, Sv — de benadeelde partij ten minste in de gelegenheid had moeten stellen om zich conform art. 51b, tweede lid, Sv ter terechtzitting te voegen en dat, waar de rechtbank dat heeft verzuimd, het niet voor rekening van de benadeelde partij dient te komen dat wellicht niet volledig is voldaan aan de in art. 51b, tweede lid, Sv gestelde eisen.11.

In de toelichting op het middel wordt daarnaast gesteld dat 's hofs kennelijke oordeel dat [benadeelde partij] zich heeft gevoegd op de wijze voorzien in art. 51b Sv in samenhang met art. 421, derde lid, Sv onbegrijpelijk is. Daartoe wordt aangevoerd dat de brief van 10 april 2008 van mr. Borghuis niet het door de wet vereiste formulier betreft en zich overigens ook niet een dergelijk formulier bij de stukken bevindt. Tevens wordt erop gewezen dat die brief niet voldoet aan de in art. 51b, eerste lid, Sv gestelde eisen nu daarin de voornamen en geboortedatum van de benadeelde partij ontbreken, terwijl de brief evenmin inhoudt dat de advocaat door de benadeelde partij bepaaldelijk is gevolmachtigd tot voeging in het strafproces.

Het hof heeft klaarblijkelijk in het ontbreken van een voegingsformulier geen grond gezien voor niet-ontvankelijkverklaring van de benadeelde partij in zijn vordering. Dat getuigt niet van een onjuiste rechtsopvatting en is evenmin onbegrijpelijk. Het komt mij voor dat het hof de brief van 10 april 2008 heeft kunnen aanmerken (en kennelijk heeft aangemerkt) als een schriftelijke opgave ter terechtzitting als bedoeld in art. 51b, tweede lid, Sv12., in welk geval een voegingsformulier niet nodig is. Dat in die brief niet de voornamen en geboortedatum van de benadeelde partij zijn vermeld noopte het hof evenmin tot niet-ontvankelijkverklaring. Die gegevens zijn immers van ondergeschikte betekenis voor de beoordeling van de vordering. Bovendien heeft het hof die gegevens kunnen afleiden uit het dossier13.. Daarbij komt nog dat art. 51b, tweede lid, Sv ten aanzien van de opgave ter terechtzitting enkel verwijst naar de eerste volzin van het eerste lid en dus niet naar de tweede volzin waarin onder meer de eis van vermelding van voornamen en geboortedatum is neergelegd. Het hof heeft voorts de vermelding in de brief van 10 april 2008 dat [benadeelde partij] zich tot mr. Borghuis heeft gewend met (onder meer) het verzoek hem als benadeelde te laten voegen en de vordering te specificeren, kennelijk zo verstaan dat daarin ligt besloten dat mr Borghuis in de hoedanigheid van advocaat door [benadeelde partij] bepaaldelijk is gevolmachtigd als bedoeld in art. 51e, tweede lid, Sv14.. Dat oordeel acht ik niet onbegrijpelijk. Ik merk in dat verband op dat de vertegenwoordigingsbevoegdheid van mr. Borghuis ter terechtzitting in hoger beroep niet is betwist.15.

Voor zover het middel klaagt over 's hofs oordeel dat de benadeelde partij in hoger beroep in zijn vordering kan worden ontvangen, faalt het dus. Dat brengt tevens mee dat het op die klacht voortbouwende standpunt — luidend dat de beslissing ten aanzien van de oplegging van de schadevergoedingsmaatregel niet in stand kan blijven indien 's hofs beslissing omtrent de vordering van de benadeelde partij wordt vernietigd -, geen bespreking behoeft.

Het middel faalt in zijn geheel.

Het achtste middel klaagt dat het bestreden arrest innerlijk tegenstrijdig is en derhalve niet naar de eis der wet met redenen is omkleed, nu de vordering van de benadeelde partij tot een bedrag van € 300,- is toegewezen, terwijl het hof blijkens de gebezigde bewijsmiddelen heeft bewezenverklaard dat verzoeker en zijn mededaders een geldbedrag van € 450,- hebben gestolen.

Daargelaten dat mij ontgaat welk belang verzoeker heeft bij deze klacht nu het hof ten voordele van verzoeker de vordering van de benadeelde partij slechts tot een deel van het gevorderde en, gezien de bewijsmiddelen, ontvreemde bedrag heeft toegewezen, kan het middel niet tot cassatie leiden gelet op het navolgende.

Het hof heeft overwogen dat een gedeelte van de vordering van de benadeelde partij van zo eenvoudige aard is dat het zich leent voor behandeling in de strafzaak en dat dit gedeelte van de vordering (onder meer) bestaat uit ‘een deel van het ontvreemde geld à EUR 300,-’. Daarin ligt als 's hofs oordeel besloten dat het weliswaar bewezen acht dat meer geld is ontvreemd dan die € 300,- (zoals volgt uit de gebezigde bewijsmiddelen), maar dat op de vordering van de benadeelde partij slechts tot dat bedrag in de strafzaak kan worden beslist. Het stond het hof vrij om tot dit oordeel te komen. Van een innerlijke tegenstrijdigheid is geen sprake. Dat feitelijke oordeel is voorts niet onbegrijpelijk, in aanmerking genomen dat namens de benadeelde partij in de hiervoor onder punt 36 genoemde brief van 10 april 2008 is aangevoerd dat een deel van het geld niet van hem was maar van zijn werkgever. Tot een nadere motivering was het hof niet gehouden

Het middel faalt dus.

Naar het mij voorkomt kunnen het eerste, tweede, derde, vierde, zesde en achtste middel worden afgedaan met de in art. 81 RO bedoelde motivering.

Gronden waarop de Hoge Raad gebruik zou moeten maken van zijn bevoegdheid de bestreden uitspraak ambtshalve te vernietigen heb ik niet aangetroffen. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG