HvJ EU, 10-11-2016, nr. C-453/16 PPU

Volgens de informatie die op 14 juli 2016 aan de verwijzende rechter is verstrekt door het Hongaarse ministerie van Justitie en volgens de informatie van de Hongaarse regering is het openbaar ministerie onafhankelijk van de uitvoerende macht, en wordt het hoofd ervan voor een termijn van negen jaar aangewezen door het parlement.

Overeenkomstig § 28, leden 3 en 4, van het Hongaarse wetboek van strafvordering5. gelast het openbaar ministerie de bevoegde autoriteiten (waaronder de politie) het ‘opsporingsonderzoek’ in te leiden en waakt het ervoor dat de wet gedurende dat onderzoek wordt nageleefd. Het kan dat onderzoek evenwel ook zelf voeren.6. Het dient er specifiek ‘op toe te zien op dat dwangmiddelen die tijdens de strafrechtelijke procedure worden gelast en waarbij de vrijheid van de verdachte wordt beperkt of waarbij die hem wordt ontnomen, rechtmatig worden toegepast’7..

In deze context is de officier van justitie bevoegd om een door de politie uitgevaardigde maatregel van ‘inverzekeringstelling’ te bekrachtigen, te wijzigen of in te trekken. Krachtens § 28, lid 4, onder c), van het wetboek van strafvordering kan hij ‘de beslissing van de onderzoeksautoriteit wijzigen of herroepen’.

§ 126 van het wetboek van strafvordering ziet op de mogelijkheid om iemand in ‘verzekering’ te stellen, dat wil zeggen hem zijn vrijheid tijdelijk te benemen wanneer een redelijk vermoeden bestaat dat hij een feit heeft gepleegd waarop gevangenisstraf staat en er gronden zijn om aan te nemen dat tegen hem een bevel tot ‘voorlopige hechtenis’ zal worden uitgevaardigd. ‘Inverzekeringstelling’ kan worden gelast door een rechter, door de officier van justitie of door de onderzoeksautoriteit voor een duur van maximaal 72 uur, waarna de betrokkene in vrijheid moet worden gesteld, tenzij de rechter zijn ‘voorlopige hechtenis’ beveelt.

Overeenkomstig de §§ 129 en volgende van het wetboek van strafvordering zijn uitsluitend de rechters bevoegd om de ‘voorlopige hechtenis’ (‘gerechtelijke vrijheidsberoving in afwachting van de eindbeslissing’)8. te gelasten. Zij kunnen dat doen vóór- of nadat de officier van justitie de tenlastelegging heeft opgesteld.

In de punten 26 tot en met 31 van mijn conclusie van heden in de zaak Poltorak(12) zet ik de redenen uiteen waarom ik van mening ben dat de begrippen ‘rechterlijke autoriteit’ en ‘rechterlijke beslissing’ als bedoeld in het kaderbesluit autonome begrippen zijn. Om de onderhavige conclusie niet nodeloos lang te maken, herhaal ik die redenen hier niet, maar verwijs ik zonder meer naar de conclusie in die zaak.

In de punten 32 en volgende van diezelfde conclusie stel ik op basis van de uitleggingscriteria die gewoonlijk door het Hof worden gehanteerd, een uitlegging van beide begrippen voor waarbij de nadruk komt te liggen op het eerste begrip (rechterlijke autoriteit), gelet op het ‘nauw[e] verband […] tussen de aard van een rechterlijke beslissing en de hoedanigheid van rechterlijke autoriteit van de uitvaardigende instantie’.13.

Voor zover de twijfels van de verwijzende rechter betrekking hebben op het autonome karakter van het in het kaderbesluit gebruikte begrip ‘rechterlijke beslissing’ en op de betekenis daarvan, meen ik dat mijn standpunt dienaangaande voldoende duidelijk blijkt uit de parallelle conclusie in de zaak Poltorak.

Anders dan in de prejudiciële verwijzing in de zaak Poltorak, wenst de verwijzende rechter in casu echter niet te vernemen welke autoriteit bevoegd is om een EAB uit te vaardigen, maar welke autoriteit het daaraan voorafgaande nationale AB kan afgeven.

De twijfel van de Nederlandse uitvoerende rechter is ingegeven door het feit dat de Hongaarse autoriteit die in dit geval het nationale AB tegen Özcelik heeft uitgevaardigd, de politie van Akja is, waarvan de beslissing op 14 juni 2016 is bevestigd of bekrachtigd door het Hongaarse openbaar ministerie.

Er dient van meet af aan op te worden gewezen dat, anders dan het nationale AB, het EAB van 21 juni 2016 tegen Özcelik is uitgevaardigd door een Hongaarse rechterlijke instantie (lokale rechtbank Veszprém) waarvan niemand ontkent of betwist dat zij een ‘rechterlijke autoriteit’ in de zin van het kaderbesluit is. Mijns inziens kan dit voor het antwoord op deze prejudiciële vraag belangrijke gevolgen hebben, waarop ik hierna nader zal ingaan.

Ik ga uit van de premisse dat het openbaar ministerie, wanneer het een nationaal AB — dat tot dan toe enkel van de politie uitgaat — bekrachtigt of bevestigt, ten aanzien van dat bevel een echte ‘beslisser’ (of, zo men wil, ‘medebeslisser’) wordt. Zodoende maakt het openbaar ministerie de voorafgaande beslissing van de politie binnen het kader van zijn bevoegdheden in de strafprocedure tot de zijne en verleent het er de kracht aan die inherent is aan om het even welke andere beslissing die het neemt. Dit kan bijgevolg aldus worden opgevat dat het Hongaarse openbaar ministerie in de strafprocedure tegen Özçelik de eigenlijke ‘uitvaardigende instantie’ van het nationale AB is.

Aan het aanvaarden van die premisse zijn minstens twee gevolgen verbonden. Het eerste gevolg is dat in het kader van deze prejudiciële verwijzing geen uitspraak behoeft te worden gedaan over de bevoegdheid, abstract bezien, van de openbare ministeries van de lidstaten (voor het geval dat een lidstaat zijn openbaar ministerie zou hebben vermeld in het overzicht van de rechterlijke autoriteiten dat overeenkomstig artikel 6, lid 3, van het kaderbesluit aan de Raad moet worden meegedeeld) om EAB's uit te vaardigen in de zin van de artikelen 1 en 6, lid 1, van het kaderbesluit. Ik benadruk dat in het hoofdgeding het EAB door een lokale rechter en niet door het openbaar ministerie aan de rechtbank Amsterdam is gezonden.

Het tweede gevolg van die premisse is dat de vragen er slechts op zijn gericht te vernemen of de door het Hongaarse openbaar ministerie uitgevaardigde (of, juister gezegd, bevestigde of bekrachtigde) nationale AB's onder een van de in artikel 8, lid 1, onder c), van het kaderbesluit genoemde juridische categorieën vallen, namelijk ‘een voor tenuitvoerlegging vatbaar vonnis, een aanhoudingsbevel of een andere voor tenuitvoerlegging vatbare gelijkwaardige rechterlijke beslissing […]’.

Wegens het — reeds vermelde — nauwe verband tussen de aard van een rechterlijke beslissing en de hoedanigheid van rechterlijke autoriteit van de uitvaardigende instantie, kunnen die vragen echter niet worden beantwoord zonder dat eerst enkele beschouwingen worden gegeven over de mogelijke kwalificatie van het openbaar ministerie als rechterlijke autoriteit in de zin van het kaderbesluit. Uit de wijze waarop die rechterlijke autoriteit in deze normatieve handeling is vormgegeven, kunnen enkele kenmerken worden afgeleid aan de hand waarvan, bij vergelijking met de status en de taken van het openbaar ministerie in de Hongaarse strafprocedure, kan worden bepaald of het door het Hongaarse openbaar ministerie bekrachtigde nationale AB naar zijn aard een ‘rechterlijke beslissing’ is, alsook of een dergelijk AB onder artikel 8, lid 1, onder c), van het kaderbesluit kan vallen.

Het oorspronkelijke voorstel voor een kaderbesluit14. bevatte in artikel 3 een definitie van de (uitvaardigende of ontvangende) rechterlijke autoriteit (van het EAB) die in beide gevallen niet alleen de rechters, maar ook het openbaar ministerie uitdrukkelijk vermeldde.15.

In de toelichting die in dat voorstel is opgenomen, werd uiteengezet dat de term ‘gerechtelijke autoriteit’ overeenstemde met die van het Europees Uitleveringsverdrag van 1957 waarin ‘naast de rechtelijke instanties ook het openbaar ministerie’ als gerechtelijke autoriteit werd erkend, terwijl ‘de politiediensten […] buiten deze definitie [vielen]’.16.

Het kaderbesluit trekt de lijn die in artikel 3 van het voorstel is uitgezet, echter niet door en in de artikelen 1 en 6 van de uiteindelijk goedgekeurde tekst is de verwijzing naar het openbaar ministerie verdwenen. De betekenis hiervan valt niet makkelijk te achterhalen: was het de bedoeling het openbaar ministerie uit te sluiten of werd ervan uitgegaan dat die instantie, wat het EAB betreft, sowieso deel uitmaakte van de rechterlijke autoriteiten van de lidstaten en dus niet specifiek behoefde te worden vermeld?17.

De onzekerheid hierover leeft tot op heden voort18. en, tenzij ik mij vergis, heeft nog geen enkele nationale rechter die kwestie aan het Hof voorgelegd. Om ze op te lossen, zullen nog heel wat uitleggingsproblemen uit de weg moeten worden geruimd.

Nadat het kaderbesluit was vastgesteld, hebben enkele lidstaten overeenkomstig artikel 6, lid 3, ervan het secretariaat-generaal van de Raad meegedeeld dat hun openbaar ministerie behoorde tot ‘de autoriteiten die volgens hun interne recht bevoegd waren’ om EAB's uit te vaardigen of uit te voeren. Strikt juridisch gesproken lopen die mededelingen evenwel niet vooruit op de vraag of de maatregelen van de afzonderlijke lidstaten in overeenstemming zijn met het kaderbesluit; zij zijn daar evenmin een voorwaarde toe. Artikel 6, lid 3, van het kaderbesluit maakt het de lidstaten mogelijk om onder hun rechterlijke autoriteiten díe aan te wijzen of te kiezen welke bevoegd zullen zijn om EAB's uit te voeren of uit te vaardigen, maar staat hun niet toe het begrip ‘rechterlijke autoriteit’ uit te breiden tot organen die deze status niet hebben.

Hongarije behoort niet tot de lidstaten die hun openbaar ministerie hebben aangewezen als een voor het uitvaardigen of uitvoeren van EAB's bevoegde rechterlijke autoriteit. Volgens de mededeling die het land op 26 april 2004 overeenkomstig artikel 6, lid 3, van het kaderbesluit aan de Raad heeft gezonden, is ‘[…] voor strafvervolging [de verzoekende rechterlijke autoriteit] de rechtbank met bevoegdheid ter zake; voor de tenuitvoerlegging van een vrijheidsstraf of een tot vrijheidsbeneming strekkende maatregel, heeft de rechter die verantwoordelijk is voor penitentiaire zaken de bevoegdheid om een Europees aanhoudingsbevel uit te vaardigen’.19.

Hoewel het verleidelijk is nu te proberen een algemeen antwoord te formuleren op de vraag of de openbare ministeries van de lidstaten bevoegd zijn om EAB's uit te vaardigen, meen ik dat de onderhavige prejudiciële verwijzing daar niet de geschikte gelegenheid toe is, aangezien — zoals ik reeds heb uiteengezet — het EAB aan de rechtbank Amsterdam is toegestuurd door een Hongaarse rechterlijke instantie die heeft gehandeld volgens de mededeling die de Republiek Hongarije aan de Raad heeft doen toekomen overeenkomstig artikel 6, lid 3, van het kaderbesluit, en het openbaar ministerie van dat land daar niet toe gerechtigd is.

Ik keer bijgevolg terug naar het uitgangspunt, dat wil zeggen naar de aan het EAB voorafgaande nationale beslissing. In de opzet van het kaderbesluit is die nationale beslissing zonder twijfel minder belangrijk dan het EAB. Eigenlijk wordt er alleen over gesproken in artikel 8, dat bepaalt welke ‘gegevens’ het EAB moet bevatten — gegevens die moeten worden vermeld op het formulier dat als bijlage bij het kaderbesluit is gevoegd. In het arrest van 1 juni 2016 in de zaak Bob-Dogi20. heeft het Hof erop gewezen dat het EAB verplicht moet worden voorafgegaan door een nationaal AB, maar het kaderbesluit besteedt vooral aandacht aan het EAB. Het nationale AB is een weliswaar noodzakelijke, maar louter voorafgaande voorwaarde voor het EAB.

Aangaande de regeling die van toepassing is op de strafprocedure, ongeacht het stadium waarin die zich bevindt (dat wil zeggen zowel in de fase van het opsporings- en het vooronderzoek als in die van de berechting), heeft het Hof opgemerkt dat ‘[…] de procedure van strafvervolging of van uitvoering van een tot vrijheidsbeneming strekkende straf, [en] […] de strafprocedure ten gronde […] buiten de werkingssfeer blijven van het kaderbesluit en het Unierecht’.21.

Om te bepalen welke die regeling is, moet logischerwijs dus worden gekeken naar de wetgeving van de afzonderlijke lidstaten, waarbij zij aangetekend dat de wettelijke bepalingen op dat gebied de grondrechten moeten eerbiedigen zoals die zijn neergelegd in het EVRM, waaronder het recht op vrijheid en het recht op een doeltreffende voorziening in rechte als bedoeld in de artikelen 5 en 13 van dat verdrag en de artikelen 6 en 47 van het Handvest.

Het wordt aan de lidstaten overgelaten om het optreden van het openbaar ministerie in het opsporingsonderzoek en eventueel het vooronderzoek in strafprocedures in hun nationale recht naar eigen goeddunken te regelen. In overeenstemming met dat beginsel heeft de Uniewetgever op een van de andere in artikel 82 VWEU bedoelde hoofdgebieden van de justitiële samenwerking in strafzaken de facto niet geaarzeld om in artikel 2 van richtlijn 2014/41/EU22. het openbaar ministerie uitdrukkelijk te vermelden als een van de autoriteiten die een Europees onderzoeksbevel kunnen uitvaardigen.23.

De erkenning van het openbaar ministerie als een autoriteit die een ‘rechterlijke beslissing’ kan geven om in een andere staat (‘uitvoerende staat’) één of meer specifieke onderzoeksmaatregelen te laten uitvoeren met het oog op bewijsgaring toont, voor zover nodig, aan dat volgens de Uniewetgever voor het openbaar ministerie een belangrijke taak is weggelegd in de strafrechtelijke procedure. Het mag niet worden vergeten dat het Europees onderzoeksbevel één van de instrumenten is die zijn vastgesteld in het kader van het beginsel van de wederzijdse erkenning van rechterlijke uitspraken en beslissingen, dat sinds de Europese Raad van Tampere op 15 en 16 oktober 1999 algemeen wordt beschouwd als een hoeksteen van de justitiële samenwerking in strafzaken in de Unie.

Uiteraard kan het optreden van het openbaar ministerie op het ene gebied (dat van de vrijheid van personen, die hun bij aanhouding wordt ontnomen) niet zonder meer op dezelfde lijn worden gesteld als zijn optreden op het andere gebied (dat van bewijsgaring). Ik bedoel daarmee dat de erkenning van het openbaar ministerie als rechterlijke autoriteit in richtlijn 2014/41/EU voor onderzoeksbevelen, niet noodzakelijkerwijs betekent dat die erkenning ook moet gelden in het kaderbesluit voor EAB's. Dat normatieve gegeven biedt evenwel in niet geringe mate steun voor de stelling dat het begrip ‘rechterlijke autoriteit’ voor de verschillende vormen van samenwerking in strafzaken (waaronder het EAB) waaraan artikel 82 VWEU refereert, dusdanig ruim moet worden uitgelegd dat het openbaar ministerie daaronder kan vallen.

Met dit betoog probeer ik de aandacht te vestigen op een onderscheidend kenmerk van het openbaar ministerie, namelijk zijn bekwaamheid — wanneer de constitutionele of wettelijke bepalingen van de lidstaten daarin voorzien — om deel te nemen aan de rechtsbedeling als een overheidsinstrument dat de strafvervolging instelt en dat in het kader daarvan ook — althans bij provisie en telkens voor een beperkte tijd — bevelen tot inverzekeringstelling en aanhoudingsbevelen of gelijkwaardige beslissingen kan uitvaardigen voordat de arrestanten ter beschikking worden gesteld van de rechter die moet beslissen of zij in vrijheid worden gesteld dan wel een gevangenisstraf zullen uitzitten.

Het Hof heeft de taak van het openbaar ministerie in de strafrechtelijke procedure in dezelfde zin omschreven. Daarbij heeft het het openbaar ministerie (in verband met bepaalde van diens beslissingen in die procedure) aangemerkt als ‘een autoriteit die […] tot taak heeft in de desbetreffende nationale rechtsorde deel te nemen aan de rechtsbedeling in strafzaken’.24.

Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, van zijn kant, heeft erkend dat de leden van het openbaar ministerie kunnen worden beschouwd als ‘een [rechter of een andere] magistraat die door de wet bevoegd verklaard is rechterlijke macht uit te oefenen’, voor wie krachtens artikel 5, lid 3, EVRM eenieder moet worden geleid die is gearresteerd of gedetineerd overeenkomstig het bepaalde in lid 1, onder c), van datzelfde artikel.

In een aantal arresten, waarvan het eerste dat van 4 december 197925. is en waartoe ook het arrest van de Grote kamer van 29 maart 201026. behoort, heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens de uitdrukkingen ‘bevoegde rechterlijke instantie’ en ‘[rechter of een andere] magistraat die door de wet bevoegd verklaard is rechterlijke macht uit te oefenen’ (die beide zijn opgenomen in artikel 5 EVRM, dat ziet op het recht op vrijheid en veiligheid) namelijk aldus uitgelegd dat ook de leden van het openbaar ministerie eronder kunnen vallen, mits zij de aan die begrippen inherente garanties bieden (op deze laatste kwestie kom ik nog terug).

Wat het nationale recht betreft, moet er ten slotte op worden gewezen dat de officieren van justitie in de Republiek Hongarije de aanhouding (als een maatregel van ‘inverzekeringstelling’) van een persoon kunnen gelasten, als is voldaan aan de in het wetboek van strafvordering gestelde voorwaarden die ik eerder al noemde.27. Zij kunnen tevens een soortgelijke beslissing die eerder door de politie is uitgevaardigd, bevestigen of intrekken. Naar mijn opvatting is in beide gevallen doorslaggevend dat de vrijheidsbeneming die het openbaar ministerie gelast dan wel bekrachtigt of bevestigt, door de wet28. wordt beperkt tot een korte periode, aangezien de in verzekering gestelde persoon voor de rechter moet worden geleid of in vrijheid moet worden gesteld na maximaal 72 uur. Alleen de rechter kan beslissen dat de arrestant in afwachting van zijn berechting in ‘voorlopige hechtenis’ moet worden genomen.

In dat regelgevend kader, dat mij in overeenstemming lijkt met artikel 5 EVRM, handelt het Hongaarse openbaar ministerie als een van de uitvoerende macht onafhankelijke autoriteit die, vanuit een andere positie dan de rechter, deelneemt aan de rechtsbedeling door de aanzet te geven tot de openbare strafvervolging (dat wil zeggen, het verzoekt om toepassing van het ius puniendi van de staat). Het is daarbij bevoegd voorlopige maatregelen van erg korte duur te nemen, die ingrijpen in de vrijheid van personen, onverminderd de noodzakelijke beslissing die de rechter nadien zal wijzen.

Volgens de uitlegging die het Hof van artikel 8, lid 1, onder c), van het kaderbesluit heeft gegeven, vallen de drie in die bepaling bedoelde soorten beslissingen (te weten, een voor tenuitvoerlegging vatbaar vonnis, een aanhoudingsbevel of een andere voor tenuitvoerlegging vatbare gelijkwaardige rechterlijke beslissing) onder het begrip ‘van het latere EAB onderscheiden ‘nationale rechterlijke beslissing’’.29. Specifiek heeft het Hof geoordeeld dat, voorafgaand aan de uitvaardiging van het EAB, door een nationale rechterlijke autoriteit ‘[een] beslissing, zoals de uitvaardiging van een nationaal aanhoudingsbevel, [moet worden] gegeven waarop het Europees aanhoudingsbevel wordt geënt’.30.

Mijns inziens pleit deze lezing van artikel 8, lid 1, onder c), van het kaderbesluit er in wezen voor om nationale aanhoudingsbevelen die worden uitgevaardigd of bekrachtigd door het openbaar ministerie te beschouwen als ‘rechterlijke beslissingen’ in de zin van die bepaling, op basis waarvan de rechter nadien het EAB kan uitvaardigen.

Afgezien van de letterlijke uitlegging heeft het Hof in het arrest Bob-Dogi in het bijzonder in overweging genomen dat zonder een voorafgaand nationaal AB afbreuk kan worden gedaan aan ‘[de] procedurele waarborgen en de grondrechten […], op de bescherming waarvan de rechterlijke autoriteit van de uitvaardigende lidstaat moet toezien’, aangezien aan de betrokkene het ‘eerste niveau voor bescherming’ van die procedurele waarborgen en grondrechten zou worden ontnomen, dat wil zeggen het zuiver nationale beschermingsniveau.31.

Naar mijn mening is die vrees in de onderhavige zaak ongegrond, aangezien het Hongaarse wetboek van strafvordering de arrestant in alle gevallen het recht garandeert om binnen 72 uur voor de rechter te worden geleid wanneer het nationale AB is uitgevaardigd door de politie en bekrachtigd door het openbaar ministerie. Daarmee is voldaan aan de procedurele voorwaarden van artikel 5 EVRM, namelijk dat een rechter beslist over de rechtmatigheid van de detentie.

Wanneer het openbaar ministerie voor de toepassing van het kaderbesluit wordt beschouwd als een ‘rechterlijke autoriteit’ die, met inachtneming van de reeds uiteengezette strikte voorwaarden, een tijdelijke vrijheidsbeneming (in de vorm van een nationaal AB) kan gelasten of bevestigen, betekent dat niet dat het op één lijn komt te staan met een rechterlijke instantie die bevoegd is om gebruik te maken van artikel 267 VWEU.32. Los van het feit dat niet al wat ‘judicial’ is, strikt genomen ook ‘jurisdiccional’ hoeft te zijn, zijn de instanties die prejudiciële vragen kunnen of moeten stellen, die welke de bij hen aanhangige gedingen moeten beslechten, met het oog waarop zij de hulp van het Hof inroepen. Het openbaar ministerie behoort niet tot die instanties, wat niet belet dat er overeenkomstig het kaderbesluit de hoedanigheid van ‘rechterlijke autoriteit’ aan kan worden verleend, wanneer de nationale wettelijke regeling hem toestaat nationale AB's uit te vaardigen. Deze laatste kunnen bijgevolg worden aangemerkt als aanhoudingsbevelen of voor tenuitvoerlegging vatbare gelijkwaardige rechterlijke beslissingen in de zin van artikel 8, lid 1, onder c), van het kaderbesluit.

Ook het feit dat het lid van het openbaar ministerie dat het nationale AB heeft uitgevaardigd (of dat van de politie heeft bekrachtigd), die instantie nadien vertegenwoordigt in het strafproces tegen de arrestant, staat niet in de weg aan de erkenning van het openbaar ministerie als een ‘rechterlijke autoriteit’ die, voor de toepassing van het kaderbesluit, bevoegd is om nationale AB's uit te vaardigen. De waarschuwingen die het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft geuit in de reeds aangehaalde33. arresten van 4 december 1979 en 29 maart 2010 moeten worden gezien in de context van artikel 5, lid 1, onder c), EVRM34., dat wil zeggen zij betreffen gevallen waarin het openbaar ministerie een alternatief vormt voor de rechter om te beslissen of de arrestant nog langer moet worden vastgehouden. Dat is in casu evenwel niet het geval, aangezien personen die zijn aangehouden (bij politiebevel, dat achteraf door het openbaar ministerie is bekrachtigd), zoals ik al heb uiteengezet, overeenkomstig het Hongaarse wetboek van strafvordering voor een rechter worden geleid of in vrijheid worden gesteld. In deze context is er niets op tegen dat de vertegenwoordiger van het openbaar ministerie ook in de verdere stadia van de procedure optreedt.

Mijn slotargument voert mij terug naar het vertrekpunt van deze conclusie: de Hongaarse rechtbank die in deze zaak het EAB heeft uitgevaardigd, heeft dat ongetwijfeld gedaan na eerst naar eigen inzicht te hebben onderzocht en beoordeeld of was voldaan aan de voorwaarden daartoe, waaronder het bestaan van een nationaal AB. Die rechtbank heeft dus logischerwijs de omstandigheden moeten beoordelen waarin dit laatste was uitgevaardigd — namelijk met de tussenkomst van het openbaar ministerie — wat impliceert dat zij diende na te gaan of het relevant was en volgens de regels was uitgevaardigd. Het openbaar ministerie heeft het door de politie uitgevaardigde aanhoudingsbevel bekrachtigd, en de lokale rechtbank Veszprém heeft het optreden van het openbaar ministerie op haar beurt goedgekeurd, wat uiteindelijk garandeert dat de procedure voor het uitvaardigen van het EAB met de nodige waarborgen is omringd, in het bijzonder op het eerste beschermingsniveau dat in de rechtspraak van het Hof (arrest van 1 juni 2016, Bob-Dogi) wordt verlangd.35.