HvJ EU, 01-12-2011, nr. C-446/09, nr. C-495/09

De basisregels van de Unie inzake douane die waren vervat in verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek (PB L 302, blz. 1), zijn ingetrokken en vervangen door verordening (EG) nr. 450/2008 van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2008 tot vaststelling van het communautair douanewetboek (gemoderniseerd douanewetboek) (PB L 145, blz. 1).

Verordening nr. 450/2008 is op 24 juni 2008 in werking getreden voor de bepalingen waarbij bevoegdheid tot vaststelling van uitvoeringsmaatregelen wordt toegekend, en de inwerkingtreding van de overige bepalingen van deze verordening is vastgesteld op ten vroegste 24 juni 2009 en ten laatste 24 juni 2013. Gelet op de datum van de feiten in de hoofdgedingen zijn bijgevolg de regels van verordening nr. 2913/92, zoals gewijzigd, wat zaak C-446/09 betreft bij verordening (EG) nr. 2700/2000 van het Europees Parlement en de Raad van 16 november 2000 (PB L 311, blz. 17), en wat zaak C-495/09 betreft bij verordening (EG) nr. 648/2005 van het Europees Parlement en de Raad van 13 april 2005 (PB L 117, blz. 13) (hierna: ‘douanewetboek’), van toepassing op de hoofdgedingen.

Artikel 4 van het douanewetboek bepaalt:

Artikel 37 van hetzelfde wetboek bepaalt:

De artikelen 48 tot en met 50 van het douanewetboek luiden:

Artikel 56, eerste volzin, van het douanewetboek bepaalt:

In artikel 58 van dit wetboek heet het:

In artikel 59, lid 1, van dit wetboek wordt gepreciseerd dat ‘[v]oor goederen die bestemd zijn om onder een douaneregeling te worden geplaatst, […] een aangifte tot plaatsing onder deze douaneregeling [moet] worden gedaan’.

Artikel 75 van het douanewetboek bepaalt:

Artikel 84, lid 1, sub a, van dit wetboek bepaalt:

Artikel 91, lid 1, van dit wetboek luidt als volgt:

Artikel 92 van dit wetboek luidt:

Artikel 98, lid 1, van het douanewetboek bepaalt:

Verordening nr. 3295/94 werd met ingang van 1 juli 2004 ingetrokken bij verordening nr. 1383/2003. Gelet op de datum van de feiten valt het hoofdgeding in zaak C-446/09 nog steeds onder de regeling van verordening nr. 3295/94, zoals gewijzigd bij verordening nr. 241/1999. Het hoofdgeding in zaak C-495/09 valt daarentegen onder de regeling van verordening nr. 1383/2003.

In de tweede overweging van de considerans van verordening nr. 3295/94 wordt verklaard:

In de punten 2 en 3 van de considerans van verordening nr. 1383/2003 wordt overwogen:

Artikel 1 van verordening nr. 1383/2003 bepaalt:

Artikel 1, lid 1, van verordening nr. 3295/94, zoals gewijzigd bij verordening nr. 241/1999 (hierna: ‘verordening nr. 3295/94’), zoals van toepassing ten tijde van de feiten in het hoofdgeding in zaak C-446/09, bepaalde in wezen hetzelfde als artikel 1, lid 1, van verordening nr. 1383/2003.

Ingevolge artikel 2, lid 1, van verordening nr. 1383/2003 dient onder ‘goederen die inbreuk maken op een intellectuele-eigendomsrecht’ te worden verstaan:

Artikel 1, lid 2, van verordening nr. 3295/94 bepaalde in wezen hetzelfde als artikel 2, lid 1, van verordening nr. 1383/2003.

Artikel 5, lid 1, van verordening nr. 1383/2003 luidt:

Artikel 4, lid 1, van die verordening bepaalt:

De artikelen 3, lid 1, en 4 van verordening nr. 3295/94 bepaalden in wezen hetzelfde als artikel 5, lid 1, respectievelijk artikel 4, lid 1, van verordening nr. 1383/2003.

De artikelen 9 en 10 van verordening nr. 1383/2003, die vallen onder hoofdstuk III ‘Voorwaarden waaronder de douaneautoriteiten kunnen optreden en de bevoegde autoriteit een besluit ten gronde kan nemen’, bepalen:

Naar analogie bepaalde artikel 6 van verordening nr. 3295/94:

Artikel 16 van verordening nr. 1383/2003 luidt:

Naar analogie bepaalde artikel 2 van verordening nr. 3295/94:

Artikel 18 van verordening nr. 1383/2003 bepaalt dat ‘[e]lke lidstaat […] de bij overtreding van deze verordening te nemen sancties [vaststelt]. Deze sancties moeten doeltreffend, evenredig en afschrikkend zijn.’ Artikel 11 van verordening nr. 3295/94 bepaalde in wezen hetzelfde.

De Overeenkomst inzake de handelsaspecten van de intellectuele eigendom (hierna: ‘TRIPs-Overeenkomst’), die is opgenomen in bijlage 1 C bij de op 15 april 1994 te Marrakesh ondertekende Overeenkomst van de Wereldhandelsorganisatie (WTO), en goedgekeurd bij besluit 94/800/EG van de Raad van 22 december 1994 betreffende de sluiting, namens de Europese Gemeenschap voor wat betreft de onder haar bevoegdheid vallende aangelegenheden, van de uit de multilaterale handelsbesprekingen in het kader van de Uruguayronde (1986–1994) voortvloeiende overeenkomsten (PB L 336, blz. 1), bepaalt in artikel 69:

Op 7 november 2002 hebben de Belgische douaneautoriteiten in de haven van Antwerpen (België) een uit China afkomstige lading gecontroleerd van elektrische scheerapparaten die leken op door Philips ontworpen modellen van scheerapparaten. Aangezien deze modellen beschermd zijn op grond van inschrijvingen die Philips een uitsluitend recht verlenen in verschillende staten, waaronder het Koninkrijk België, rees bij deze autoriteiten het vermoeden dat de gecontroleerde goederen door piraterij waren verkregen. Daarom hebben zij de vrijgave opgeschort overeenkomstig artikel 4 van verordening nr. 3295/94.

Op 12 november 2002 heeft Philips op grond van artikel 3 van deze verordening een verzoek tot optreden ingediend.

Naar aanleiding van dat verzoek, dat op 13 november 2002 is ingewilligd, hebben de Belgische douaneautoriteiten bepaalde informatie aan Philips verstrekt, zoals een foto van de scheerapparaten en de identiteit van de ondernemingen die bij de productie en de verkoop ervan waren betrokken, namelijk Lucheng (de producent), Far East Sourcing (de verscheper) en Röhlig (de expediteur).

Op 9 december 2002 hebben deze autoriteiten beslist de goederen tegen te houden overeenkomstig artikel 6, lid 1, van verordening nr. 3295/94.

Op 11 december 2002 heeft Philips Lucheng, Far East Sourcing en Röhlig gedagvaard om te verschijnen voor de Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen teneinde voor recht te horen verklaren dat deze ondernemingen inbreuk hebben gemaakt op het uitsluitende recht waarvan Philips voor de modellen van scheerapparaten houder is, alsmede op een aantal auteursrechten van Philips. Philips vordert onder meer doch niet uitsluitend veroordeling van deze ondernemingen tot schadevergoeding alsmede vernietiging van de vastgehouden goederen.

Voor de Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen is aangetoond dat bij het binnenkomen van deze goederen aanvankelijk een summiere aangifte was gedaan waardoor zij de status van goederen in tijdelijke opslag hebben gekregen, en op 29 januari 2003 is door Röhlig een douaneaangifte ingediend, waarbij Röhlig heeft gevraagd de goederen onder de regeling van het douane-entrepot te plaatsen omdat geen zekerheid over de bestemming van deze goederen bestond.

Philips voert voor deze rechtbank aan dat om een inbreuk op de betrokken intellectuele-eigendomsrechten aan te tonen toepassing moet worden gemaakt van de fictie dat goederen zoals die in dat hoofdgeding die zich in een douane-entrepot op het grondgebied van het Koninkrijk België bevinden en daar door de Belgische autoriteiten worden vastgehouden, worden geacht in deze lidstaat te zijn vervaardigd. Ter onderbouwing van dit argument verwijst Philips naar artikel 6, lid 2, sub b, van verordening nr. 3295/94.

Far East Sourcing, de enige verweerster die voor de Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen is verschenen, heeft daarentegen aangevoerd dat goederen niet kunnen worden vastgehouden en vervolgens gekwalificeerd als goederen die inbreuk maken op een intellectuele-eigendomsrecht wanneer niet is bewezen dat zij in de Unie zullen worden verhandeld.

Daarop heeft de Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen de behandeling van de zaak geschorst en het Hof de volgende prejudiciële vraag gesteld:

In juli 2008 hebben de Commissioners op de luchthaven van Londen Heathrow (Verenigd Koninkrijk) een uit Hong Kong (China) afkomstige en voor Colombia bestemde lading mobiele telefoons en toebehoren gecontroleerd. Op deze goederen was een teken aangebracht dat identiek is aan een gemeenschapsmerk waarvan Nokia houder is.

Omdat de Commissioners vermoedden dat het ging om nepgoederen, hebben zij op 30 juli 2008 enkele stalen naar Nokia opgestuurd. Na onderzoek van deze stalen heeft Nokia de Commissioners gemeld dat het inderdaad ging om imitaties en hun gevraagd of zij bereid waren deze lading in beslag te nemen op grond van verordening nr. 1383/2003.

Op 6 augustus 2008 hebben de Commissioners aan Nokia geantwoord dat, omdat de lading voor Colombia bestemd was en niet was bewezen dat zij frauduleus naar de Unie zou worden omgeleid, niet kon worden aangenomen dat er sprake was van ‘namaakgoederen’ in de zin van artikel 2, lid 1, sub a–i, van verordening nr. 1383/2003. Volgens de Commissioners kon de lading dus niet worden vastgehouden.

Op 20 augustus 2008 heeft Nokia een verzoek als bedoeld in artikel 9, lid 3, van verordening nr. 1383/2003 ingediend teneinde de naam en het adres van de expediteur en de geadresseerde te kennen en alle documenten betreffende de betrokken goederen te krijgen. De Commissioners hebben de informatie die zij in hun bezit hadden, doorgestuurd, maar na onderzoek was Nokia niet in staat de identiteit van de expediteur en van de geadresseerde van deze goederen te achterhalen en is zij tot de slotsom gekomen dat de expediteur en de geadresseerde maatregelen hadden getroffen om hun identiteit te verbergen.

Op 24 september 2008 heeft Nokia de Commissioners een aanmaningsbrief gestuurd om hen op de hoogte te brengen van haar voornemen om beroep in te stellen tegen de beslissing om deze lading niet in beslag te nemen. Op 10 oktober 2008 hebben de Commissioners geantwoord dat ingevolge hun beleidsregel die is ingevoerd na het arrest van het Hof van 9 november 2006, Montex Holdings (C-281/05, Jurispr. blz. I-10881), goederen waarvan wordt vermoed dat zij inbreuk maken op een intellectuele-eigendomsrecht, niet mogen worden vastgehouden in gevallen als in casu wanneer niet is bewezen dat de betrokken goederen waarschijnlijk frauduleus naar de Unie zullen worden omgeleid.

Op 31 oktober 2008 heeft Nokia beroep tegen de beslissing van de Commissioners ingesteld bij de High Court of Justice of England and Wales, Chancery Division. Deze rechterlijke instantie heeft het beroep verworpen bij beslissing van 29 juli 2009. Tegen deze uitspraak heeft Nokia alsdan hoger beroep ingesteld bij de verwijzende rechter.

De verwijzende rechter stelt vast dat deze telefoons nepgoederen zijn met het merk waarvan Nokia houder is en dat er bovendien geen aanwijzingen zijn dat deze goederen in de Unie zullen worden verhandeld. Gelet op het feit dat door Philips in vergelijkbare omstandigheden beroep is ingesteld bij de Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen en de rechterlijke instanties van de lidstaten er uiteenlopende opvattingen op na houden, heeft de Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division) de behandeling van de zaak geschorst en het Hof de volgende prejudiciële vraag gesteld:

Bij beschikking van de president van de Eerste kamer van het Hof van 11 januari 2011 zijn de zaken C-446/09 en C-495/09 gevoegd voor de conclusie en het arrest.

De regeling van doorvoer en die van douane-entrepot worden gekenmerkt, zoals blijkt uit de artikelen 91, 92 en 98 van het douanewetboek, door de verplaatsing van goederen tussen douanekantoren respectievelijk de opslag van goederen in een entrepot dat onder douanetoezicht staat. Deze handelingen kunnen als zodanig uiteraard geen verhandeling van goederen in de Unie uitmaken (zie inzake intracommunautaire doorvoer arrest van 23 oktober 2003, Rioglass en Transremar, C-115/02, Jurispr. blz. I-12705, punt 27, en arrest Montex Holdings, reeds aangehaald, punt 19).

Uit dit gegeven heeft het Hof herhaaldelijk afgeleid dat onder een schorsingsregeling geplaatste goederen niet louter wegens deze plaatsing inbreuk kunnen maken op in de Unie geldende intellectuele-eigensdomsrechten (zie met name inzake rechten op tekeningen en modellen arrest van 26 september 2000, Commissie/Frankrijk, C-23/99, Jurispr. blz. I-7653, punten 42 en 43, en inzake merkrechten arrest Rioglass en Transremar, reeds aangehaald, punt 27; arrest van 18 oktober 2005, Class International, C-405/03, Jurispr. blz. I-8735, punt 47, en arrest Montex Holdings, reeds aangehaald, punt 21).

Daarentegen kan inbreuk op deze rechten worden gemaakt wanneer met betrekking tot uit derde landen afkomstige goederen gedurende hun plaatsing onder een schorsingsregeling in het douanegebied van de Unie of zelfs vóór ze in dat gebied binnenkomen, tot de consumenten in de Unie gerichte commerciële handelingen worden gesteld zoals verkoop, verkoopaanbieding of reclame (zie arrest Class International, reeds aangehaald, punt 61, en arrest van 12 juli 2011, L'Oréal e.a., C-324/09, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 67).

Gelet op het gevaar, dat het Hof reeds heeft vastgesteld (arrest van 6 april 2000, Polo/Lauren, C-383/98, Jurispr. blz. I-2519, punt 34), dat in het douanegebied van de Unie in een douane-entrepot opgeslagen of via dat gebied transiterende goederen frauduleus naar de consumenten in de Unie worden omgeleid, moet worden opgemerkt dat behalve een commerciële handeling die reeds tot deze consumenten is gericht, andere omstandigheden eveneens ertoe kunnen leiden dat de douaneautoriteiten van de lidstaten onder een schorsingsregeling aangegeven goederen die imitaties of kopieën zijn, voorlopig vasthouden.

Zoals de Franse, de Italiaanse en de Poolse regering hebben benadrukt, wordt vaak om plaatsing van uit derde landen afkomstige goederen onder een schorsingsregeling gevraagd in omstandigheden waarin de bestemming van de goederen hetzij onbekend is, hetzij op weinig betrouwbare wijze is aangegeven. Aangezien handelaars in imitaties en kopieën in het verborgen opereren, kan voor het vasthouden door de douaneautoriteiten van goederen die volgens hen imitaties of kopieën zijn, bovendien niet als voorwaarde gelden dat is bewezen dat deze goederen reeds aan consumenten in de Unie zijn verkocht of te koop aangeboden of dat voor deze goederen reeds reclame is gemaakt bij deze consumenten, aangezien anders de nuttige werking van de verordeningen nrs. 3295/94 en 1383/2003 wordt uitgehold.

Integendeel, wanneer douaneautoriteiten vaststellen dat imitaties of kopieën van een in de Unie intellectuele-eigendomsrechtelijk beschermde waar in een entrepot zijn opgeslagen of in doorvoer zijn, hebben zij het recht op te treden wanneer zij over aanwijzingen beschikken waaruit blijkt dat een of meerdere van de bij de productie, expeditie of distributie van de goederen betrokken ondernemingen op het punt staan deze goederen naar de consumenten van de Unie om te leiden ook al is daar nog geen begin mee gemaakt, of hun commerciële bedoelingen verbergen.

Met betrekking tot de aanwijzingen waarover deze autoriteiten moeten beschikken om vrijgave van de goederen op te schorten of goederen vast te houden in de zin van artikel 6, lid 1, van verordening nr. 3295/94 en artikel 9, lid 1, van verordening nr. 1383/2003, volstaat het, zoals de advocaat-generaal in de punten 96 en 97 alsmede 110 en 111 van zijn conclusie heeft opgemerkt, dat er gegevens zijn die een vermoeden kunnen funderen. Voorbeelden van dergelijke gegevens zijn de omstandigheid dat de bestemming van de goederen niet is aangegeven hoewel voor de gevraagde schorsingsregeling aangifte van de bestemming vereist is, het ontbreken van nauwkeurige of betrouwbare informatie over de identiteit of het adres van de producent of de expediteur van de goederen, het ontbreken van samenwerking met de douaneautoriteiten of nog aan het licht gekomen documenten of briefwisseling over de betrokken goederen waaruit blijkt dat het gevaar bestaat dat deze goederen naar de consumenten in de Unie worden omgeleid.

Zoals de advocaat-generaal in punt 106 van zijn conclusie heeft opgemerkt, is het in elk geval vereist dat een dergelijk vermoeden ontstaat uit de omstandigheden van het concrete geval. Indien dit vermoeden en het optreden als gevolg daarvan zonder meer zouden kunnen zijn gebaseerd op de abstracte overweging dat per definitie niet uit te uitsluiten valt dat de goederen frauduleus naar de consumenten in de Unie worden omgeleid, zou het mogelijk zijn om het even welke goederen die zich in extern douanevervoer of in een douane-entrepot bevinden, zonder de minste concrete aanwijzing van enige onregelmatigheid vast te houden. Alsdan bestaat het gevaar dat de douaneautoriteiten van de lidstaten willekeurig en buitensporig gaan optreden.

In dit verband moet voor ogen worden gehouden dat het mogelijk is dat imitaties of kopieën die uit een derde land afkomstig zijn en naar een ander derde land worden vervoerd, in elk van deze twee landen in overeenstemming zijn met de normen inzake intellectuele eigendom. Gelet op de voornaamste doelstelling van de gemeenschappelijke handelspolitiek, zoals verwoord in artikel 131 EG en artikel 206 VWEU, die erin bestaat de wereldhandel te ontwikkelen door de geleidelijke afschaffing van de beperkingen voor het internationale handelsverkeer, is het van wezenlijk belang dat deze goederen vanuit een derde land via de Unie naar een ander derde land kunnen transiteren zonder dat de transit door de douaneautoriteiten van de lidstaten wordt belemmerd, zij het doordat zij de goederen voorlopig vasthouden. Deze belemmering zou juist ontstaan wanneer de verordeningen nrs. 3295/94 en 1383/2003 aldus zouden worden uitgelegd dat het mogelijk is goederen in transit vast te houden zonder de minste aanwijzing die kan doen vermoeden dat zij frauduleus naar de consumenten in de Unie kunnen worden omgeleid.

Deze overweging vindt overigens steun in de tweede overweging van de considerans van verordening nr. 3295/94 en in punt 2 van de considerans van verordening nr. 1383/2003, waarin wordt verklaard dat de doelstelling van de Uniewetgever alleen erin bestaat ‘het op de markt brengen’ van goederen die inbreuk maken op intellectuele-eigendomsrechten, te verhinderen en daartoe doeltreffende maatregelen te nemen ‘zonder dat evenwel de vrijheid van de rechtmatige handel wordt beknot’.

Met betrekking tot, ten slotte, goederen waarvoor geen aanwijzingen in de zin van punt 61 van het onderhavige arrest bestaan maar waarvan wordt vermoed dat zij inbreuk maken op een intellectuele-eigendomsrecht in het vermoedelijke derde land van bestemming, dient te worden opgemerkt dat het de douaneautoriteiten van de lidstaten waar deze goederen in extern douanevervoer zijn, vrijstaat krachtens artikel 69 van de TRIPs-Overeenkomst samen te werken met de douaneautoriteiten van dat derde land teneinde in voorkomend geval de goederen uit het internationale handelsverkeer te nemen.

Tegen de achtergrond van voorgaande preciseringen moet de Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division) voor de beoordeling of de weigering van de Commissioners ten aanzien van Nokia in overeenstemming is met artikel 9, lid 1, van verordening nr. 1383/2003, nagaan of de Commissioners over aanwijzingen beschikten die een vermoeden in de zin van deze bepaling kunnen doen ontstaan, waardoor zij bijgevolg ertoe verplicht waren, krachtens deze verordening de vrijgave van de goederen op te schorten of deze goederen vast te houden teneinde ze te blokkeren in afwachting van de beslissing ten gronde van de bevoegde autoriteit. De feitelijke gegevens waarop Nokia zich beroept en die in de verwijzingsbeslissing zijn vermeld, betreffende met name de onmogelijkheid om de expediteur van de betrokken goederen te identificeren, zijn — indien correct — in dit verband relevant.

Anders dan de Court of Appeal (England and Wales) (Civil Division), die uitspraak moet doen in het geding tussen Nokia en de Commissioners over hun weigering om goederen vast te houden, moet de Rechtbank van eerste aanleg te Antwerpen in de door Philips ingeleide zaak overeenkomstig artikel 6, lid 2, sub b, van verordening nr. 3295/94, thans artikel 10, eerste alinea, van verordening nr. 1383/2003, uitmaken of goederen die door de douaneautoriteiten op grond van dat artikel 6, lid 1, reeds worden vastgehouden, daadwerkelijk inbreuk maken op de intellectuele-eigendomsrechten waarvan Philips houder is.

Anders dan de beslissing die de douaneautoriteiten hebben genomen om de goederen voorlopig vast te houden op grond artikel 6, lid 1, van verordening nr. 3295/94 en artikel 9, lid 1, van verordening nr. 1383/2003, kan de beslissing ten gronde in de zin van artikel 6, lid 2, sub b, van verordening nr. 3295/94 en artikel 10, eerste alinea, van verordening nr. 1383/2003 niet worden genomen op basis van een vermoeden, maar moet zij gebaseerd zijn op een onderzoek van de vraag of is bewezen dat inbreuk is gemaakt op het betrokken recht.

Ingeval de rechterlijke of andere instantie die bevoegd is een beslissing ten gronde te nemen, vaststelt dat inbreuk is gemaakt op het betrokken intellectuele-eigendomsrecht, zijn vernietiging of afstand de enige mogelijke douanebestemmingen voor de betrokken goederen. Dit vloeit voort uit artikel 2 van verordening nr. 3295/94 en artikel 16 van verordening nr. 1383/2003, in samenhang gelezen met artikel 4 van het douanewetboek, daar de artikelen 11 respectievelijk 18 van deze verordeningen bovendien preciseren dat moet worden voorzien in doeltreffende en afschrikkende sancties voor overtredingen van deze verordeningen. Het ligt voor de hand dat de betrokken ondernemingen een dergelijke buitenbezitstelling en dergelijke sancties niet mogen ondergaan louter op grond van een gevaar voor fraude of op basis van een fictie zoals die welke Philips en de Belgische regering voorstaan.

Zoals de regering van het Verenigd Koninkrijk, de Tsjechische regering en de Commissie terecht stellen, kan de autoriteit die bevoegd is ten gronde te beslissen, goederen waarvan een douaneautoriteit vermoedt dat zij inbreuk maken op een in de Unie geldend intellectuele-eigendomsrecht maar waarvan na een onderzoek ten gronde niet is bewezen dat zij bestemd zijn om in de Unie te worden verhandeld, bijgevolg niet aanmerken als ‘namaakgoederen’ en ‘door piraterij verkregen goederen’ of, meer in het algemeen, als ‘goederen die inbreuk maken op een intellectuele-eigendomsrecht’.

Met betrekking tot de bewijselementen waarover de voor de beslissing ten gronde bevoegde autoriteit moet beschikken teneinde vast te stellen dat imitaties of kopieën die in het douanegebied van de Unie zijn binnengebracht zonder aldaar in de vrije handel te worden gebracht, inbreuk kunnen maken op een in de Unie geldend intellectuele-eigendomsrecht, zij opgemerkt dat met name de verkoop van de goederen aan een klant in de Unie, een verkoopaanbieding aan of reclame bij consumenten in de Unie of nog documenten of briefwisseling betreffende de betrokken goederen waaruit blijkt dat het voornemen bestaat om deze goederen naar de consumenten in de Unie om te leiden, dergelijke elementen kunnen vormen.

De in het vorige punt uiteengezette uitlegging betreffende de bewijslast jegens de voor de beslissing ten gronde bevoegde autoriteit wordt niet weerlegd door de opmerkingen die bepaalde partijen in de hoofdgedingen en een aantal regeringen bij het Hof hebben ingediend, waarin met name wordt gesteld dat elk verzuim, als gevolg van dit vereiste betreffende de bewijslast, van vernietiging van de in het douanegebied van de Unie ontdekte imitaties of kopieën de nuttige werking van de verordeningen nrs. 3295/94 en 1383/2003 uitholt en bovendien voorbijgaat aan het feit dat in talrijke handelssectoren, waaronder die van elektrische apparaten, dergelijke goederen een gevaar voor de gezondheid en de veiligheid van de consumenten inhouden.

Wat — ten eerste — de nuttige werking van deze verordeningen betreft moet worden aangenomen dat de strijd tegen de illegale handel niet aan doeltreffendheid inboet omdat de douaneautoriteit die goederen heeft vastgehouden, ertoe verplicht is deze interventie stop te zetten telkens wanneer de voor de beslissing ten gronde bevoegde autoriteit vaststelt dat niet naar behoren is bewezen dat de goederen bestemd zijn om in de Unie te worden verhandeld.

Dat een einde wordt gemaakt aan de vasthouding van goederen krachtens de verordeningen nrs. 3295/94 en 1383/2003, impliceert geenszins dat deze goederen voortaan aan douanetoezicht ontsnappen. Uit artikel 37 van het douanewetboek en uit de toepassingsbepalingen ervan blijkt immers dat elk stadium van een schorsingsregeling, zoals bij extern douanevervoer, door de douaneautoriteiten van de lidstaten strikt moet worden opgevolgd en bijgehouden en elke aanzienlijke afwijking van de op de douaneaangifte vermelde gegevens ertoe kan leiden dat deze autoriteiten met betrekking tot deze goederen optreden.

De strijd tegen illegale handel wordt evenmin gedwarsboomd door de — reeds door het Hof vastgestelde — omstandigheid dat de houder van het intellectuele-eigendomsrecht zich onmogelijk kan wenden tot de voor de beslissing ten gronde bevoegde autoriteit wanneer de ondernemingen die ervoor verantwoordelijk zijn dat de betrokken goederen in het douanegebied van de Unie zijn binnengebracht, hun identiteit verborgen hebben gehouden (arrest van 14 oktober 1999, Adidas, C-223/98, Jurispr. blz. I-7081, punt 27). In het douanerecht van de Unie is het beginsel neergelegd dat een aangifte moet worden gedaan voor alle goederen die bestemd zijn om onder een douaneregeling te worden geplaatst (arrest van 15 september 2011, DP grup, C-138/10, nog niet gepubliceerd in de Jurisprudentie, punt 33). Zoals blijkt uit artikel 59 van het douanewetboek en uit de toepassingsbepalingen ervan, heeft een aangifte waarvoor een identificatie onmogelijk is doordat de naam of het adres van de aangever of van andere betrokken ondernemingen verborgen zijn gehouden, tot gevolg dat geen geldige vrijgave van de goederen voor de doeleinden van de gevraagde douaneregeling kan gebeuren. Wanneer betrouwbare informatie over de identiteit of het adres van de betrokken ondernemingen blijft ontbreken, kunnen de goederen ingevolge artikel 75 van het douanewetboek worden verbeurdverklaard.

Met betrekking tot — ten tweede — het gevaar voor de gezondheid en de veiligheid van de consumenten dat imitaties en kopieën soms kunnen inhouden, blijkt uit het dossier en uit punt 2 van de considerans van verordening nr. 1383/2003 dat heel wat documentatie over dit gevaar bestaat en de Uniewetgever het bestaan van dit gevaar heeft erkend. Zoals met name Nokia en de Portugese regering hebben opgemerkt, kan overigens uit voorzorg worden gepleit voor onmiddellijke inbeslagneming van goederen die een dergelijk gevaar inhouden, ongeacht de douaneregeling waaronder zij zijn geplaatst. De vraag of de voor productie en distributie van deze goederen verantwoordelijke ondernemingen deze goederen voor consumenten in de Unie dan wel voor consumenten in derde landen bestemmen, is in deze context irrelevant.

Evenwel dient te worden vastgesteld dat de verordeningen nrs. 3295/94 en 1383/2003, waarvan de verwijzende rechters om uitlegging verzoeken, enkel zien op de bestrijding van het binnenbrengen in de Unie van goederen die inbreuk maken op intellectuele-eigendomsrechten. Met het oog op een gedegen beheersing van het gevaar voor de gezondheid en de veiligheid van de consumenten moet op grond van andere bepalingen van het Unierecht, zoals de artikelen 56, 58 en 75 van het douanewetboek, worden beoordeeld welke bevoegdheden en welke verplichtingen de douaneautoriteiten van de lidstaten hebben met betrekking tot goederen die een dergelijk gevaar inhouden.

Gelet op al het voorgaande dient op de prejudiciële vragen te worden geantwoord dat de verordeningen nrs. 3295/94 en 1383/2003 aldus moeten worden uitgelegd dat: