HvJ EU, 09-07-2020, nr. C-104/19

Ten tijde van de vaststelling van de litigieuze verordening waren de regels inzake de vaststelling van antidumpingmaatregelen door de Europese Unie vervat in verordening (EG) nr. 384/96 van de Raad van 22 december 1995 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Gemeenschap4., zoals gewijzigd bij verordening (EU) nr. 2117/2005 van het Europees Parlement en de Raad van 21 december 20055. (hierna: ‘basisverordening’).

Artikel 2 van de basisverordening, met het opschrift ‘Vaststelling van dumping’, bepaalt in lid 10, met het opschrift ‘Vergelijking’, het volgende:

In artikel 6, met het opschrift ‘Het onderzoek’, is in lid 7 het volgende bepaald:

Artikel 19 van de basisverordening, met het opschrift ‘Vertrouwelijkheid’, bepaalt in de leden 1 en 4 het volgende:

Artikel 20 van de basisverordening, met het opschrift ‘Mededeling van feiten en overwegingen’, bepaalt in de leden 2 tot en met 5 het volgende:

Op 9 november 2007 heeft de Commissie een antidumpingprocedure ingeleid betreffende bepaalde soorten ijzeren of stalen bevestigingsmiddelen uit de Volksrepubliek China.6.

Het onderzoek bestreek de periode van 1 oktober 2006 tot en met 30 september 2007. Aan het onderzoek hebben 110 Chinese bedrijven of groepen meegewerkt, waarvan er 9 in de steekproef zijn opgenomen.7.

Na afloop van het onderzoek heeft de Raad op 26 januari 2009 de litigieuze verordening vastgesteld, waarbij een definitief antidumpingrecht op bepaalde soorten ijzeren of roestvrij stalen bevestigingsmiddelen van oorsprong uit de Volksrepubliek China werd ingesteld.

Uit de litigieuze regeling blijkt dat voor Chinese exporteurs/producenten die niet als marktgerichte onderneming behandeld konden worden, de normale waarde werd vastgesteld aan de hand van de informatie van een producent in een referentieland, in casu India.8.

Wat in het bijzonder de niet-medewerkende bedrijven betreft werd de dumpingmarge, wegens de geringe mate van medewerking, vastgesteld via een gemiddelde waarde die werd berekend aan de hand van de Eurostatgegevens en de hoogste marges voor de soorten producten die in een representatieve hoeveelheid werden verkocht door de medewerkende producenten/exporteurs met de hoogste dumpingmarge. Op deze basis werd de dumpingmarge berekend op 115,4 % 9..

Aangezien de op nationaal niveau geldende schademarge was vastgesteld op 85 %, werd echter overeenkomstig artikel 9, lid 4, van de basisverordening10. het definitieve dumpingrecht voor bedrijven die niet aan het onderzoek hadden meegewerkt, volgens de ‘regel van het laagste recht’ vastgesteld op 85 %.

Op 28 juli 2011 heeft het orgaan voor geschillenbeslechting van de WTO (Dispute Settlement Body; hierna: ‘DSB’) het rapport van de beroepsinstantie van 15 juli 201111. en het rapport van het panel, zoals gewijzigd bij het rapport van de beroepsinstantie, in de zaak ‘European Communities — Definitive Anti-Dumping Measures on Certain Iron or Steel Fasteners from China’ (Europese Gemeenschappen — definitieve antidumpingmaatregelen op bepaalde soorten ijzeren of stalen bevestigingsmiddelen van oorsprong uit China) (WT/DS397) aangenomen. In deze rapporten werd met name vastgesteld dat de Unie, door de litigieuze verordening vast te stellen, had gehandeld op een wijze die onverenigbaar was met sommige bepalingen van de antidumpingovereenkomst.

Na deze rapporten heeft de Raad uitvoeringsverordening (EU) nr. 924/2012 van 4 oktober 2012 tot wijziging van verordening (EG) nr. 91/200912. vastgesteld, waarin de bij de litigieuze verordening ingestelde antidumpingmaatregelen werden gehandhaafd, maar het maximale antidumpingrecht voortaan van 85 % naar 74,1 % werd verlaagd.13.

Met het tweede onderdeel van de tweede prejudiciële vraag wenst de verwijzende rechter van het Hof te vernemen of de litigieuze verordening ongeldig is ten aanzien van een importeur in de Unie als Donex wegens schending van artikel 2, lid 10, van de basisverordening, omdat de instellingen van de Unie tijdens het onderzoek dat tot de vaststelling van die verordening heeft geleid, Chinese producenten/exporteurs die hun medewerking aan dit onderzoek hebben verleend niet tijdig hebben voorzien van alle gegevens van de Indiase producent die werden gebruikt voor de vaststelling van de normale waarde.

Deze vraag rijst in een context waarin, zoals in punt 14 supra in herinnering is gebracht, de instellingen van de Unie in de litigieuze verordening voor Chinese exporteurs/producenten die niet als marktgerichte onderneming behandeld konden worden, de normale waarde hebben vastgesteld aan de hand van de informatie die zij hebben ontvangen van een producent in een referentieland, in casu India.

De vraag van de verwijzende rechter is gebaseerd op de argumenten die Donex bij deze rechter heeft aangevoerd en die zij in essentie heeft overgenomen in de procedure bij het Hof. Volgens Donex heeft de gestelde omstandigheid dat de Commissie meewerkende Chinese producenten/exporteurs tijdens het onderzoek niet tijdig heeft voorzien van de noodzakelijke gegevens, inzonderheid van alle gegevens over de Indiase producent, hen verhinderd hun recht uit te oefenen om te verzoeken om correcties in de zin van artikel 2, lid 10, basisverordening.

De instellingen van de Unie betwisten niet alleen dat in de onderhavige zaak artikel 2, lid 10, basisverordening is geschonden maar voeren daarnaast ook een preliminaire exceptie aan. Zij stellen dat, aangezien Donex niet aan de betrokken antidumpingprocedure heeft deelgenomen, deze geen schending van de rechten van de verdediging van derden, te weten Chinese producenten/exporteurs die medewerking aan het onderzoek hebben verleend, kan inroepen.

Mijns inziens moet derhalve eerst de door de instellingen van de Unie opgeworpen exceptie worden onderzocht, die van preliminaire aard is ten opzichte van de inhoudelijke analyse van de vraag van de verwijzende rechter.

In hun bij het Hof ingediende opmerkingen voeren de instellingen van de Unie aan dat Donex, als importeur van aan antidumpingrechten onderworpen producten die niet heeft deelgenomen aan de procedure die tot de instelling van deze rechten heeft geleid, bij de verwijzende rechter geen beroep kan doen op de schending van de rechten van de verdediging van Chinese producenten/exporteurs die medewerking aan het onderzoek hebben verleend. Donex kan volgens hen derhalve geen voordeel behalen uit een eventuele schending, tijdens de procedure die tot de vaststelling van de litigieuze verordening heeft geleid, van een gestelde informatieplicht van de instellingen van de Unie jegens de voornoemde producenten/exporteurs om hen in staat te stellen correctieverzoeken in te dienen. Die conclusie geldt temeer daar de Chinese producenten/exporteurs waarvan Donex de aan dumpingrechten onderworpen producten heeft ingevoerd, zelfs niet aan het onderzoek hebben meegewerkt.

Ter staving van hun argument verwijzen de instellingen van de Unie naar het arrest van 10 september 2015, Fliesen-Zentrum Deutschland (C-687/13, EU:C:2015:573; hierna: ‘arrest Fliesen-Zentrum’).

In dat arrest had de nationale rechter, net als in de onderhavige zaak, een prejudiciële vraag aan het Hof voorgelegd over de geldigheid van een verordening waarbij een antidumpingrecht was ingesteld in het kader van een rechtszaak die bij deze rechter aanhangig was gemaakt door een importeur van de aan het dumpingrecht onderworpen producten. De nationale rechter vroeg zich onder andere af of de instellingen van de Unie de rechten van de verdediging van de betrokken importeur hadden geschonden door vage informatie over de exacte berekening van de normale waarde te verstrekken, waardoor het onmogelijk was naar behoren onderbouwde opmerkingen te formuleren wat specifiek een overeenkomstig artikel 2, lid 10, van de basisverordening aangebrachte correctie betreft.15.

In dat arrest heeft het Hof, na te hebben vastgesteld dat vaststond dat de betrokken importeur niet had deelgenomen aan de onderzoeksprocedure die tot de instelling van het antidumpingrecht had geleid en dat deze importeur geen banden had met de betrokken Chinese producenten, geoordeeld dat deze importeur geen schending van de rechten van de verdediging kon aanvoeren in een procedure waaraan hij niet had deelgenomen.16.

Donex ontkent niet dat de zaak waarop in arrest Fliesen-Zentrum is beslist en de onderhavige zaak gelijkenissen vertonen, maar betoogt dat het feit dat de instellingen van de Unie de producenten/exporteurs die hun medewerking aan het onderzoek hebben verleend niet de noodzakelijke informatie hebben verstrekt om naar behoren verzoeken in te dienen tot correctie van de normale waarde die werd gebruikt voor de vaststelling van de dumpingmarge, geen schending van de rechten van de verdediging inhoudt, maar een echte fout inzake de toepassing van artikel 2, lid 10, van de basisverordening vormt. Aangezien deze fout de billijke vergelijking tussen de normale waarde en de uitvoerprijs die in de litigieuze verordening overeenkomstig deze bepaling is verricht, heeft beïnvloed, heeft deze fout ook een impact gehad op de dumpingmarge die is vastgesteld voor producenten/exporteurs die geen medewerking aan het onderzoek hebben verleend, zoals die waarvan Donex de betrokken goederen heeft ingevoerd.17. Donex baseert haar argumenten op artikel 2.4, laatste volzin van de antidumpingovereenkomst, zoals uitgelegd door de DSB18., en op de conclusie van advocaat-generaal Mengozzi in de zaken Changshu en Ningbo19..

In deze context moet derhalve worden nagegaan of uit artikel 2, lid 10, van de basisverordening kan worden afgeleid dat de instellingen verplicht zijn aan medewerkende producenten/exporteurs — of, meer in het algemeen, aan de belanghebbenden — de informatie te verstrekken die noodzakelijk is om hen in staat te stellen naar behoren verzoeken in te dienen tot correctie van de normale waarde die is gebruikt voor de vaststelling van de dumpingmarge, en vervolgens of een eventuele niet-nakoming van deze verplichting moet worden aangemerkt als een wezenlijke inbreuk op artikel 2, lid 10, van de basisverordening dan wel als een schending van de rechten van de verdediging of van andere procedurele rechten van deze producenten/exporteurs.

Dienaangaande moet in de eerste plaats worden opgemerkt dat volgens artikel 2, lid 10, van de basisverordening, met het opschrift ‘Vergelijking’, de uitvoerprijs op billijke wijze met de normale waarde wordt vergeleken met inachtneming van verschillen die van invloed zijn op de vergelijkbaarheid van de prijzen en dat, wanneer de vastgestelde normale waarde en de uitvoerprijs niet op deze grondslag kunnen worden vergeleken, door middel van correcties, rekening wordt gehouden met de verschillen tussen factoren die van invloed op de prijzen zijn en, dientengevolge, op de vergelijkbaarheid daarvan, welke factoren worden omschreven onder a) tot en met k) van deze bepaling.

Artikel 2, lid 10, van de basisverordening bevat als zodanig uitsluitend bepalingen van materieelrechtelijke aard over de wijze waarop de normale prijs wordt vergeleken met de uitvoerprijs. Deze bepaling bevat evenwel geen voorschriften van procedurele aard die de instellingen van de Unie uitdrukkelijk verplichten belanghebbenden specifieke informatie te verstrekken.

Niettemin zij er tevens op gewezen dat artikel 2, lid 10, van de basisverordening uitdrukkelijk is geïnspireerd op artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst.

In dit verband moet worden geconstateerd dat artikel 2, lid 10, van de basisverordening in de eerste volzin in essentie dezelfde bewoordingen gebruikt als de eerste volzin van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst. Hieruit zou kunnen worden afgeleid dat, althans voor wat betreft de verplichting dat de normale waarde en de uitvoerprijs ‘op billijke wijze [worden] vergeleken’, uit de bewoordingen van deze bepaling blijkt dat de Uniewetgever duidelijk heeft beoogd uitvoering te geven aan een bijzondere verplichting uit artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst20., zoals bedoeld in het arrest van 16 juli 2015, Commissie/Rusal Armenal (C-21/14 P, EU:C:2015:494)21.. Bijgevolg zou de Unierechter de rechtmatigheid van de betrokken Uniehandelingen ook aan deze bepaling van de antidumpingovereenkomst moeten toetsen en daarbij aan de termen ‘op billijke wijze […] vergeleken’ de betekenis moeten geven die zij in het recht van de WTO hebben.22.

Ter staving van haar argumenten verwijst Donex evenwel niet naar de eerste volzin van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst maar naar de laatste volzin daarvan, zoals uitgelegd in de uitspraken en aanbevelingen van het DSB. Volgens deze laatste volzin ‘[delen] [d]e autoriteiten […] de belanghebbenden mede welke gegevens zij voor een billijke vergelijking nodig hebben en leggen [zij] deze belanghebbenden geen onredelijke bewijslast op’.

Dienaangaande moet evenwel worden geconstateerd dat artikel 2, lid 10, van de basisverordening, anders dan het geval is bij de eerste volzin van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst, het bepaalde in de laatste volzin daarvan niet specifiek overneemt. Deze bepaling lijkt als zodanig niet in enig ander artikel van de basisverordening te zijn overgenomen.

Het Hof heeft evenwel meerdere malen geoordeeld dat hoewel in overweging 5 van de basisverordening is vermeld dat het aanbeveling verdient om de regels van de antidumpingovereenkomst ‘voor zover mogelijk’ in Unierecht om te zetten, die uitdrukking in die zin moet worden opgevat dat de Uniewetgever bij de vaststelling van de basisverordening weliswaar rekening heeft willen houden met de regels van die overeenkomst, doch niet de wil heeft geuit om elk van die regels in genoemde verordening om te zetten.23.

In het licht van het bovenstaande ben ik van oordeel dat, op grond van de in het voornoemde arrest Commissie/Rusal Armenal ontwikkelde criteria, in de context van de basisverordening niet uit artikel 2, lid 10, of enige andere bepaling daarvan kan worden afgeleid dat de Uniewetgever duidelijk heeft beoogd uitvoering te geven aan een uit de laatste volzin van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst voortvloeiende bijzondere verplichting.

Dit betekent dat de Unierechter de rechtmatigheid van de litigieuze verordening niet aan deze bepaling kan toetsen, en dat Donex zich derhalve niet op de bepaling in de laatste volzin van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst, zoals uitgelegd door het DSB, kan beroepen om de geldigheid van deze verordening te betwisten.24.

Wat betreft de argumenten van Donex over de ongeldigheid van de omstreden verordening die gebaseerd zijn op de in punt 17 supra genoemde uitspraak van de DSB van 28 juli 2011, heeft het Hof reeds geoordeeld dat deze uitspraak van latere datum is en dus niet de rechtsgrondslag ervan kan vormen.25.

Anders dan Donex betoogt, blijkt uit het bovenstaande eveneens dat artikel 2, lid 10, van de basisverordening de instellingen van de Unie geen actieve verplichting als zodanig oplegt om de belanghebbenden specifieke gegevens te verstrekken.

Dit betekent evenwel niet dat in de basisverordening geen rekening is gehouden met de in de laatste volzin van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst uitgedrukte noodzaak dat aan belanghebbenden wordt medegedeeld welke gegevens zij dienen te verstrekken om een billijke vergelijking te kunnen maken.

Deze noodzaak moet worden bezien in de context van de procedurele regeling die de Uniewetgever heeft ingevoerd voor de antidumpingprocedures die de instellingen krachtens deze verordening ten uitvoer brengen.

In dit verband zijn inzonderheid artikel 6, lid 7, en artikel 20, leden 2 tot en met 5, van de basisverordening relevant, op grond waarvan bepaalde belanghebbenden het recht hebben om informatie over de uitvoering van het onderzoek te ontvangen en zij daarover opmerkingen kunnen maken.

Krachtens de eerstgenoemde bepaling kunnen de klagers, de importeurs, de exporteurs, de representatieve verenigingen van importeurs en exporteurs, de gebruikers en de consumentenorganisaties, alsmede de vertegenwoordigers van het land van uitvoer, inzage krijgen in alle door een bij het onderzoek betrokken partij verstrekte informatie, met uitzondering van de interne documenten van de autoriteiten van de Unie of haar lidstaten, en mits deze informatie niet vertrouwelijk is in de zin van artikel 19 en wordt gebruikt bij het onderzoek.26. Deze belanghebbenden mogen opmerkingen maken over vorenbedoelde informatie en met hun opmerkingen moet rekening worden gehouden. Aan deze mogelijkheid zijn evenwel twee voorwaarden verbonden: ten eerste, dat deze belanghebbenden zich binnen de in het bericht van inleiding van de procedure vermelde termijn kenbaar hebben gemaakt27. en, ten tweede, dat het verzoek om inzage in de betrokken informatie schriftelijk wordt gedaan.

Volgens de tweede groep bepalingen kunnen de klagers, de importeurs, de exporteurs, de representatieve verenigingen van importeurs en exporteurs, en de vertegenwoordigers van het land van uitvoer verzoeken om definitieve mededeling van de essentiële feiten en overwegingen op grond waarvan wordt overwogen de instelling van definitieve maatregelen of de beëindiging van een onderzoek of procedure zonder maatregelen aan te bevelen. Ook in dit geval is aan de mogelijkheid een definitieve mededeling te ontvangen en vervolgens opmerkingen in te dienen, de voorwaarde verbonden dat een schriftelijk verzoek bij de Commissie wordt ingediend.28.

Vastgesteld moet dan ook worden dat de basisverordening, in de opzet van de antidumpingprocedure, aan bepaalde belanghebbenden procedurele rechten en waarborgen toekent29. waarvan de uitoefening evenwel afhangt van de actieve deelname van deze belanghebbenden aan deze procedure, en dat daarvan enkel sprake kan zijn wanneer zij tenminste binnen de vastgestelde termijnen een schriftelijk verzoek hebben ingediend.

Het is in dit procedurele kader dat de voornoemde, in de laatste volzin van artikel 2.4 van de antidumpingovereenkomst uitgedrukte noodzaak moet worden bezien dat aan belanghebbenden wordt medegedeeld welke gegevens zij dienen te verstrekken om een billijke vergelijking te kunnen maken.

En het is ook in dat procedurele kader dat volgens mij de door Donex aangevoerde en door de verwijzende rechter vermelde opmerkingen van advocaat-generaal Mengozzi in zijn conclusie in de zaken Changshu en Ningbo moeten worden geplaatst, volgens welke met betrekking tot het beginsel van behoorlijk bestuur zoals verankerd in artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie het aan de instellingen is om de onderzochte producenten/exporteurs voldoende in te lichten om hen in staat te stellen correctieverzoeken in te dienen, inzonderheid in het kader van onderzoeken waarin de normale waarde wordt vastgesteld aan de hand van de prijzen van een producent in een referentieland.30.

Uit de opzet van de antidumpingprocedure zoals geconfigureerd door de basisverordening volgt dat, aangezien de door deze verordening toegekende procedurele rechten en waarborgen afhankelijk zijn van de actieve deelname aan het onderzoek, zij uitsluitend toekomen aan de justitiabelen die actief aan deze procedure hebben deelgenomen. Een eventuele inbreuk daarop tijdens het onderzoek — die doorgaans bestaat in de schending van vereisten inzake de eerbiediging van de rechten van de verdediging van de belanghebbenden31., zoals het recht om te worden gehoord32. — kan derhalve slechts worden ingeroepen door justitiabelen aan wie een dergelijk recht of een dergelijke waarborg toekomt.33.

Daaraan moet nog worden toegevoegd dat de toegang van de belanghebbenden tot informatie over het antidumpingonderzoek op grond van artikel 6, lid 7, en artikel 20 van de basisverordening hoe dan ook uitdrukkelijk wordt begrensd door de vertrouwelijkheid van deze informatie. De beginselen die het recht op informatie beheersen moeten derhalve worden verzoend met de eisen van vertrouwelijkheid, en in het bijzonder met de verplichting voor de instellingen van de Unie om het zakengeheim te eerbiedigen.34.

De basisverordening bevat daarom een aantal bepalingen, waaronder met name artikel 19, waarmee de eisen inzake de rechten van de belanghebbenden om hun belangen dienstig te verdedigen in overeenstemming kunnen worden gebracht met de eisen inzake bescherming van vertrouwelijke inlichtingen.35. De noodzaak deze eisen met elkaar in overeenstemming te brengen, lijkt overigens met name relevant in de gevallen waarin de normale waarde wordt vastgesteld met de referentielandmethode, zoals in de litigieuze verordening.36.

In het tweede onderdeel van zijn tweede prejudiciële vraag vraagt de verwijzende rechter zich af of de litigieuze verordening geldig is jegens Donex voor zover deze stelt dat de instellingen van de Unie de producenten/exporteurs die hun medewerking aan het onderzoek hebben verleend niet hebben voorzien van de gegevens die noodzakelijk waren om naar behoren verzoeken tot correctie van de normale waarde te kunnen indienen, inzonderheid van alle gegevens van de Indiase producent die werden gebruikt om deze waarde vast te stellen.

Uit de analyse in de voorgaande punten van deze conclusie blijkt evenwel dat, zelfs indien die gegevens inderdaad niet zouden zijn verstrekt, dit schending zou opleveren van de rechten van de verdediging van de Chinese producenten/exporteurs die hun procedurele rechten hebben uitgeoefend tijdens de antidumpingprocedure die tot de vaststelling van de litigieuze verordening heeft geleid.

Aangezien deze rechten, zoals uit punt 60 supra volgt, uitsluitend toekomen aan de justitiabelen die aan de antidumpingovereenkomst hebben deelgenomen en vaststaat dat Donex niet aan deze procedure heeft deelgenomen, moet de conclusie worden getrokken dat Donex hoe dan ook geen dergelijke schending kan inroepen om de geldigheid van de litigieuze verordening te betwisten.

Daar komt nog bij dat — zoals de instellingen van de Unie ter terechtzitting van het Hof hebben opgemerkt, zonder dat Donex dit heeft betwist — de gegevens van de Indiase producent die voor de vaststelling van de normale waarde zijn gebruikt volledig, althans grotendeels vertrouwelijk waren, zodat de instellingen hoe dan ook niet ‘alle’ gegevens van deze producent hadden kunnen verstrekken, zoals de verwijzende rechter in zijn prejudiciële vraag heeft aangegeven.

Subsidiair merk ik nogmaals op dat uit de rechtspraak blijkt dat een onregelmatigheid betreffende de rechten van de verdediging slechts tot nietigverklaring van de litigieuze verordening kan leiden indien de mogelijkheid bestaat dat als gevolg van deze onregelmatigheid de administratieve procedure tot een ander resultaat had kunnen leiden, en dus dat daadwerkelijk afbreuk is gedaan aan de rechten van de verdediging van de partij die een dergelijke schending aanvoert.37.

Zelfs indien werd betoogd — quod non — dat een importeur in de plaats kan worden gesteld van de producent/exporteur waarvan hij de aan douanerechten onderworpen goederen heeft gekocht en hij in voorkomend geval schending van de rechten van de verdediging van deze producent/exporteur kan aanvoeren, moet worden vastgesteld dat in casu vaststaat dat de Chinese producenten/exporteurs waarvan Donex de betrokken producten heeft gekocht zelf niet eens hebben deelgenomen aan het onderzoek dat tot de vaststelling van de litigieuze verordening heeft geleid. Zij hebben dus geen procedurele rechten uitgeoefend die zij eventueel hadden kunnen doen gelden in de loop van die procedure.

Gelet op het voorgaande moet het tweede onderdeel van de tweede prejudiciële vraag naar mijn mening — naar analogie met het oordeel van het Hof in het genoemde arrest Fliesen-Zentrum en zonder dat daadwerkelijk hoeft te worden nagegaan of de instellingen van de Unie, door de producenten/exporteurs die hun medewerking aan het onderzoek hebben verleend niet voldoende in te lichten om hen in staat te stellen correctieverzoeken in te dienen, al dan niet hun rechten van de verdediging hebben geschonden — aldus worden beantwoord dat Donex, teneinde bij de verwijzende rechter de litigieuze verordening te betwisten, zich niet erop kan beroepen dat de rechten van de verdediging van derden — te weten voornoemde Chinese producenten/exporteurs — zijn geschonden in een procedure waaraan zij niet heeft deelgenomen. Het tweede onderdeel van de tweede prejudiciële vraag is dan ook niet-ontvankelijk.