HR, 06-03-2018, nr. 16/01952 E

1. De verdachte is bij arrest van 6 april 2016 door het gerechtshof 's-Hertogenbosch wegens “Overtreding van een voorschrift gesteld bij artikel 13, eerste lid aanhef en onder a, van de Flora- en faunawet” veroordeeld tot een geldboete van € 250,-, subsidiair vijf dagen hechtenis, met verbeurdverklaring van twee dode konijnen.1.

2. Het cassatieberoep is ingesteld namens de verdachte. Mr. J. Kuijper, advocaat te Amsterdam, heeft één middel van cassatie voorgesteld.

3. Het middel klaagt dat het hof de grondslag van de tenlastelegging heeft verlaten en iets anders bewezen heeft verklaard dan ten laste is gelegd. De door het hof ‘verbeterde’ vaststelling van de tenlastelegging zou feitelijk een wijziging in de zin van art. 313 Sv inhouden. Het oordeel van het hof dat de verdachte door de verbeterde lezing niet in zijn verdediging is geschaad, zou bovendien onbegrijpelijk zijn.

4. Bij de aan de Hoge Raad toegezonden stukken bevinden zich:

i. een door de officier van justitie aan de verdachte uitgevaardigde strafbeschikking d.d. 27 december 2013, die onder meer inhoudt:

“Omschrijving strafbaar feit voorhanden hebben van beschermde inheemse diersoort (2 konijnen)

Wetsartikel(en) Flora- en faunawet, art. 13 lid 1 ahf/ond a

Gemeente Oss

Plaats Berghem

Datum 01-09-2012”

ii. een door mr. Coumans namens de verdachte tegen die strafbeschikking ingediend verzetschrift d.d. 20 januari 20142., dat onder meer inhoudt:

“Client is van mening dat hij in de toegestane periode (de periode waarin op konijnen gejaagd mag worden) in het bezit is geweest van twee dode konijnen en mitsdien geen strafbaar feit heeft gepleegd.”

iii. een ‘oproeping verdachte na ingesteld verzet’ om te verschijnen ter terechtzitting van de economische politierechter d.d. 2 oktober 2014, die onder meer inhoudt:

“Aan u is het navolgende ten laste gelegd:

hij op of omstreeks 1 september 2012 te Berghem, gemeente Oss, dieren behorende tot een beschermde inheemse diersoort, te weten 2 konijnen, onder zich heeft gehad.

(art. 13 lid 1 ahf/ond a Flora- en faunawet)”

5. Ingevolge art. 257f, derde lid, Sv wordt de omschrijving van de gedraging in de oproeping, zoals hiervoor onder 4 sub iii weergegeven, als tenlastelegging aangemerkt.

6. Het hof heeft in het bestreden arrest ten aanzien van deze tenlastelegging het volgende overwogen:

“Gelet op de inhoud van het procesdossier is het de kennelijke bedoeling van de steller der tenlastelegging geweest om het verwijt te formuleren dat verdachte - kort gezegd - twee dode konijnen, behorende tot een beschermde inheemse diersoort, onder zich heeft gehad.

Op grond van artikel 13, eerste lid aanhef en onder a van de Flora- en faunawet (verder:

Ffw) is het verboden om dieren dan wel producten van dieren behorende tot een beschermde inheemse diersoort onder zich te hebben. Gelet op het bepaalde in artikel 1, eerste lid Ffw wordt verstaan onder producten van dieren: ‘dode dieren’.

Blijkens de inhoud van het procesdossier en de voornoemde wettelijke bepalingen, zoals die luidden ten tijde van het ten laste gelegde, heeft de steller der tenlastelegging het oog gehad op producten van dieren in de zin van dode dieren.

Gelet daarop zal het hof de tenlastelegging verbeterd lezen in dier voege dat het in de tenlastelegging vóór het woord ‘dieren’ de woorden ‘producten van’ zal opnemen en tussen ‘2’ en ‘konijnen’ het woord ‘dode’ zal invoegen. De verdachte wordt blijkens het onderzoek ter terechtzitting door deze verbetering niet in zijn verdediging geschaad.

Aan verdachte is - met inachtneming van het bovenstaande - ten laste gelegd dat:

hij op of omstreeks 1 september 2012 te Berghem, gemeente Oss, producten van dieren behorende tot een beschermde inheemse diersoort, te weten 2 dode konijnen, onder zich heeft gehad.”

7. Het hof heeft vervolgens ten laste van de verdachte bewezen verklaard dat:

“hij op 1 september 2012 te Berghem, gemeente Oss, producten van dieren behorende tot een beschermde inheemse diersoort, te weten 2 dode konijnen, onder zich heeft gehad.”

8. Het ligt op de weg van de rechter om in de tekst van een tenlastelegging voorkomende misslagen te verbeteren, indien de verdachte daardoor in zijn verdediging niet wordt geschaad. Zo'n verbetering is niet een wijziging van de tenlastelegging in de zin van art. 313 Sv, maar slechts een vaststelling van de juiste inhoud van de tenlastelegging waarvoor geen medewerking van het openbaar ministerie of van de verdachte is vereist.3.

9. Bij misslagen als hiervoor bedoeld kan worden gedacht aan kennelijke verschrijvingen in de pleegplaats. Te wijzen valt op HR 26 september 1995, ECLI:NL:HR:1995:ZC9304, NJ 1996/93 (‘te Bladel, gemeente Bladel en Netersel’ mocht worden gelezen als ‘te Netersel, gemeente Bladel en Netersel’), HR 25 juni 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZD0497, NJ 1997/106 (‘te Echt’ mocht worden gelezen als ‘in de gemeente Echt’), HR 8 juli 1998, ECLI:NL:HR:1998:ZC8327, NJ 1999/89 m.nt. De Hullu (in ‘te Weert, gemeente Meerssen’ mocht ‘gemeente Meerssen’ worden weggelaten) en HR 31 januari 2006, ECLI:NL:HR:2006:AU6253, NJ 2007/286 m.nt. De Jong (‘Vechteinlaan’ mocht worden gelezen als ‘Vechtensteinlaan’). Niet iedere verbetering van de pleegplaats is evenwel toegestaan. Zo had het hof in HR 15 november 2011, ECLI:NL:HR:2011:BT8787, NJ 2011/544 de in de tenlastelegging vermelde plaatsaanduiding ‘te Franeker, althans in de gemeente Franekeradeel’ in de bewezenverklaring gewijzigd in ‘te Franeker en/of Leeuwarden’. Uw Raad oordeelde dat de toevoeging van ‘en/of Leeuwarden’ aan de tenlastelegging niet kon worden gezien als verbetering van een misslag in de hiervoor bedoelde zin, maar een wijziging van de tenlastelegging opleverde die slechts op de voet van de artikelen 313 en 314 Sv kon plaatsvinden.

10. Ook misslagen in de precieze aan de verdachte ten laste gelegde feitelijke gedragingen kunnen binnen zekere grenzen door de rechter worden verbeterd. Zo mocht in HR 20 december 2005, ECLI:NL:HR:2005:AU6373, NJ 2006/37 het in de tenlastelegging van poging tot gekwalificeerde diefstal vermelde ‘door/kapot geknipt’ hebben van een telefoonlijnkabel verbeterd worden gelezen als het ‘doorgezaagd’ hebben daarvan. Daarbij nam Uw Raad in aanmerking dat het ging om een aanpassing van ondergeschikte betekenis die geen wezenlijke wijziging in de feitelijke omschrijving van het feit teweegbracht.4.Daarentegen was in HR 26 juni 2001, ECLI:NL:HR:2001:ZD2794 naar het oordeel van Uw Raad sprake van een wezenlijke verandering van de feitelijke grondslag van de tenlastelegging. Het ging daarbij om een tenlastelegging van oplichting waarin de verdachte werd verweten dat hij zich had voorgedaan als de rechtmatige eigenaar van een te koop aangeboden personenauto. Het hof verklaarde bewezen dat de verdachte zich had voorgedaan als de broer van de rechtmatige eigenaar van de desbetreffende auto. Uw Raad oordeelde dat het hof met de toevoeging van ‘de broer van’ de grondslag van de tenlastelegging had verlaten.5.

11. Van grondslagverlating kan ook sprake zijn indien de ‘verbeterde lezing’ van de tenlastelegging ertoe leidt dat aan de verdachte een ander strafbaar feit -of een andere variant daarvan- wordt verweten dan waarop de oorspronkelijke tenlastelegging is toegesneden. In HR 21 december 2010, ECLI:NL:HR:2010:BN9182, NJ 2011/22, betreffende het aan een ander ter beschikking stellen van consumentenvuurwerk, overwoog Uw Raad dat de tenlastelegging, naar bevestiging vond in de daarbij in de dagvaarding vermelde wettelijke voorschriften, onmiskenbaar was toegesneden op overtreding van het bij art. 1.2.2 (oud) Vuurwerkbesluit gestelde verbod. Uw Raad oordeelde dat het hof de grondslag van de tenlastelegging had verlaten door in die tenlastelegging het woord ‘bedrijfsmatig’ in te lezen en vervolgens dat bestanddeel van het bij art. 2.3.5 (oud) Vuurwerkbesluit gestelde verbod in de bewezenverklaring in te voegen. In HR 28 oktober 2014, ECLI:NL:HR:2014:3047, NJ 2014/490 was een tenlastelegging van witwassen (primair) toegesneden op handelen in strijd met art. 420bis, eerste lid aanhef en onder a, Sr en art. 420ter Sr en (subsidiair) op handelen in strijd met art. 420bis, eerste lid aanhef en onder a, Sr, onderscheidenlijk art. 420quater, eerste lid aanhef en onder a, Sr. Het hof las de tenlastelegging verbeterd, als mede inhoudend ‘en/of die voorwerp(en) en/of geldbedrag(en) voorhanden heeft gehad terwijl hij wist, althans redelijkerwijs had moeten vermoeden, dat die voorwerp(en) en/of geldbedrag(en) – onmiddellijk of middellijk – afkomstig was/waren uit een misdrijf.’ Uw Raad oordeelde dat de toevoeging aan de tenlastelegging van deze aan art. 420bis, eerste lid aanhef en onder b, Sr onderscheidenlijk art. 420quater, eerste lid aanhef en onder b, Sr ontleende bestanddelen niet kon worden gezien als het herstel van een misslag, maar een wijziging van de tenlastelegging opleverde die slechts op de voet van de art. 313 en 314 Sv kon plaatsvinden.6.

12. Bij de beantwoording van de vraag of sprake is van een toegelaten verbeterde lezing dan wel van een wijziging die slechts op de voet van de artikelen 313 en 314 Sv kan plaatsvinden kan van belang zijn in hoeverre de feitenrechter zijn oordeel dat de tenlastelegging zich voor verbeterde lezing leent, heeft gemotiveerd. In HR 30 september 2008, ECLI:NL:HR:2008:BD3662, NJ 2009/494 m.nt. Reijntjes had het hof de in de tenlastelegging vermelde tijdsaanduiding ‘op of omstreeks 19 juni 2005’ in de bewezenverklaring gewijzigd in ‘op 16 september 2005’. Het hof had in dit verband niet meer overwogen dan de standaardformule: 'Voorzover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze in de bewezenverklaring verbeterd. Blijkens het verhandelde ter terechtzitting is de verdachte daardoor niet geschaad in de verdediging.' Uw Raad oordeelde dat het hof in dit geval, gelet op de aard van de wijziging, zijn oordeel dat sprake was van een misslag nader had behoren te motiveren. Dat gold ook voor het oordeel van het hof dat de -in eerste aanleg noch in hoger beroep verschenen- verdachte door de aangebrachte wijziging niet in zijn verdediging was geschaad. Uit deze overweging kan naar het mij voorkomt worden afgeleid dat de afloop in cassatie mogelijk anders was geweest indien het hof de verbeterde lezing wel had voorzien van een op de concrete zaak toegespitste motivering.

13. Ik keer terug naar de onderhavige zaak. Het hof heeft in het bestreden arrest wel een overweging gewijd aan de verbeterde lezing van de tenlastelegging. Het heeft -om te beginnen- overwogen dat het, gelet op de inhoud van het procesdossier, de kennelijke bedoeling van de steller van de tenlastelegging is geweest om het verwijt te formuleren dat de verdachte twee dode konijnen, behorende tot een beschermde inheemse diersoort, onder zich heeft gehad.

14. Met de verwijzing naar de inhoud van het -bepaald niet omvangrijke- procesdossier heeft het hof kennelijk in het bijzonder het oog gehad op het proces-verbaal van bevindingen en het proces-verbaal van verhoor van de getuige Hoogstraten, zoals door het hof tot het bewijs gebezigd. Daaruit blijkt welk feitencomplex aan de tenlastelegging ten grondslag ligt.7.Het proces-verbaal van bevindingen houdt onder meer in dat een verbalisant op 1 september 2012 te Berghem, na een melding dat een man vanuit een voertuig op konijnen schoot, in de auto van de verdachte een tas met twee dode konijnen aantrof. Mede in aanmerking genomen dat uit niets blijkt dat de verdachte op 1 september 2012 te Berghem ook levende konijnen onder zich zou hebben gehad, acht ik het -feitelijke- oordeel van het hof dat de steller van de tenlastelegging kennelijk het oog heeft gehad op het door de verdachte onder zich hebben van deze twee dode konijnen, niet onbegrijpelijk.

15. Dat het in de onderhavige strafzaak om deze twee dode konijnen ging, is naar het mij voorkomt ook voor de verdachte duidelijk geweest. Uit het tegen de strafbeschikking ingediende verzetschrift d.d. 20 januari 2014, zoals hiervoor onder 4 sub ii genoemd, kan worden afgeleid dat (de raadsman van) de verdachte er toen reeds van uitging dat de officier van justitie met de in de strafbeschikking omschreven gedraging ‘voorhanden hebben van beschermde inheemse diersoort (2 konijnen)’ het oog had op twee dode konijnen. De verdachte heeft ter terechtzitting in eerste aanleg -zakelijk weergegeven- ook verklaard dat hij twee dode konijnen bij zich had toen hij werd aangehouden. En uit hetgeen de raadsman ter terechtzitting in hoger beroep naar voren heeft gebracht blijkt evenmin dat onduidelijk kan zijn geweest dat het om deze twee dode konijnen ging.

16. Het hof heeft vervolgens overwogen dat -blijkens de inhoud van het procesdossier en de artikelen 1, eerste lid, en 13, eerste lid aanhef en onder a, van de Flora- en faunawet, zoals die luidden ten tijde van het ten laste gelegde- de steller van de tenlastelegging het oog heeft gehad op ‘producten van dieren in de zin van dode dieren’.

17. Deze beide artikelen luidden ten tijde van het ten laste gelegde, voor zover hier van belang, als volgt:

- Art. 1, eerste lid, Flora- en faunawet:

“1. In deze wet en de daarop berustende bepalingen wordt verstaan onder:

(…)

dieren: dieren in al hun ontwikkelingsstadia, met uitzondering van eieren;

(…)

producten van dieren: dode dieren, delen van levende of dode dieren en alle van dieren afgeleide producten, al dan niet in andere zaken vervat, alsmede alle zaken waarvan uit een begeleidend document, de verpakking, een merkteken of etiket of enige andere omstandigheid moet worden aangenomen dat zij afgeleide producten of delen van dieren bevatten of daaruit bestaan;”

- Art. 13, eerste lid, aanhef en onder a, Flora- en faunawet:

“1. Het is verboden:

a. (…) dieren dan wel eieren, nesten of producten van dieren, behorende tot (…) een beschermde inheemse of beschermde uitheemse diersoort,

(…) onder zich te hebben.”

18. Ingevolge art. 1, eerste lid, Flora- en faunawet (oud) werden dode dieren derhalve niet aangemerkt als dieren, maar als producten van dieren. Uitgaande van het niet onbegrijpelijke oordeel van het hof dat het de kennelijke bedoeling van de steller van de tenlastelegging is geweest om het verwijt te formuleren dat de verdachte twee dode konijnen onder zich heeft gehad, heeft het hof naar het mij voorkomt kunnen oordelen dat de -op art. 13, eerste lid, aanhef en onder a, Flora- en faunawet (oud) toegesneden- tenlastelegging het oog had op producten van dieren in de zin van die wet en in die zin verbeterd kon worden gelezen.

19. Ik neem hierbij in aanmerking dat zowel het onder zich hebben van dieren als het onder zich hebben van producten van dieren viel onder het verbod van art. 13, eerste lid, aanhef en onder a, Flora- en faunawet (oud). Daarmee verschilt de onderhavige zaak van de hiervoor besproken vuurwerkzaak (NJ 2011/22) waarin het hof in de tenlastelegging een bestanddeel van een verbodsbepaling invoegde, hoewel de tenlastelegging onmiskenbaar op een andere verbodsbepaling was toegesneden. De zaak verschilt naar het mij voorkomt ook van de hiervoor besproken witwaszaak (NJ 2014/490). Daarin was het de onmiskenbare bedoeling van de steller van de tenlastelegging om andere witwasgedragingen ten laste te leggen dan het hof bewezen had verklaard; witwasgedragingen die ook onder een ander onderdeel van de betreffende strafbepaling vielen.

20. De omstandigheid dat art. 1, eerste lid, Flora- en faunawet (oud) onderscheid maakte tussen ‘dieren’ en ‘producten van dieren’ acht ik in dit verband niet doorslaggevend. In de artikelsgewijze toelichting in de memorie van toelichting op de Flora-en faunawet is over dit onderscheid opgemerkt: ‘In samenhang met de omschrijving van produkten zal het, voor zover de begrippen dieren en planten worden gebruikt, gaan om levende dieren en planten. De voorgestelde omschrijving van produkten, zowel van planten als dieren, bepaalt immers dat onder produkten tevens worden verstaan dode planten of dieren en delen daarvan. Op dit punt wijkt deze definitie af van die in het voorontwerp alsook van die in het voorstel van wet tot wijziging van de Vogelwet 1936, de Jachtwet en de Natuurbeschermingswet en van die in het wetsvoorstel tot wijziging van de Wet bedreigde uitheemse diersoorten.’8.Dat de wet onderscheid maakte tussen dieren en producten van dieren was zo bezien (vooral) een kwestie van definities. De gemaakte keuze was niet van belang voor de toepasselijkheid van de verbodsbepaling van art. 13, eerste lid, aanhef en onder a, Flora- en faunawet. Dat het belang van deze keuze van definities beperkt is, blijkt ook als een blik wordt geworpen in de Wet natuurbescherming, die de Flora- en faunawet per 1 januari 2017 heeft vervangen. Ingevolge art. 1.1, tweede lid, Wet natuurbescherming wordt in die wet en de daarop rustende bepalingen onder ‘dieren’ mede verstaan: ‘dieren in al hun ontwikkelingsstadia, levend of dood (curs. BFK), delen van dieren, uit deze dieren verkregen producten, of andere zaken voor zover uit een begeleidend document, de verpakking, een merk of etiket, of uit andere omstandigheden blijkt dat het gaat om delen van dieren of daaruit verkregen producten, met uitzondering van eieren’.

21. Het middel klaagt tevens dat het oordeel van het hof dat de verdachte door de verbeterde lezing niet in zijn verdediging is geschaad onbegrijpelijk is. Het is -naar ik begrijp- in deze sleutel dat de steller van het middel betoogt dat het door de wetgever bij de strafbaarstelling gemaakte onderscheid tussen dieren en producten van dieren van belang is voor de vraag of en zo ja wanneer vrijstelling kan worden verleend van de verbodsbepalingen van de Flora- en faunawet. Omdat ingevolge art. 10 Besluit vrijstelling beschermde dier- en plantensoorten de vrijstelling alleen geldt voor bezitters van producten van wild (waaronder ook het konijn is begrepen) die kunnen aantonen aan de in die bepaling gestelde eisen te voldoen, is het volgens de steller van het middel in een voorkomend geval voor de verdediging van een verdachte van belang te weten of die verdediging zich zal hebben te richten tegen een verwijt een levend konijn of een dood konijn (product van wild) voorhanden te hebben gehad. Het hof heeft de wijzigingen in de tenlastelegging pas na de sluiting van het onderzoek ter terechtzitting, tijdens de beraadslaging, aangebracht. De verdachte en zijn raadsman hebben daarop dus niet kunnen reageren, terwijl het wel in het belang van de verdediging was, gelet op de vrijstellingsbepalingen, dat in een eerder stadium en voorafgaand aan de beraadslaging te doen, aldus de steller van het middel.

22. Zoals hiervoor onder 8 is vooropgesteld, geldt als één van de voorwaarden voor het door de rechter verbeterd lezen van misslagen in de tenlastelegging dat de verdachte daardoor in zijn verdediging niet wordt geschaad. De verdachte is in zijn verdediging geschaad indien hij en zijn raadsman redelijkerwijs niet bedacht behoefden te zijn op de verbeterde lezing en daardoor verweren niet zouden hebben gevoerd die zij uitgaande van de verbeterde lezing van de tenlastelegging wel zouden hebben gevoerd. Naar het mij voorkomt heeft het hof kunnen aannemen dat die situatie zich hier niet heeft voorgedaan. Voor zover de steller van het middel bedoelt te betogen dat de verdachte en zijn raadsman in de onderhavige zaak ter terechtzitting niet wisten of zij de verdediging hadden te richten tegen het verwijt van het door de verdachte onder zich hebben van levende of dode konijnen, kan ik dat betoog niet volgen, gelet op hetgeen ik hiervoor onder 14 en 15 opmerkte over de inhoud van het procesdossier, het verzetschrift tegen de strafbeschikking en de verklaring van de verdachte ter terechtzitting in eerste aanleg, alsmede de omstandigheid dat uit niets blijkt dat de verdachte ook levende konijnen onder zich zou hebben gehad.9.Daar komt bij dat het door de raadsman ter terechtzitting van het hof gedane beroep op de vrijstelling voor producten van wild juist erop wijst dat de raadsman ervan uitging dat de tenlastelegging zag op het door de verdachte onder zich hebben van dode konijnen. Als de tenlastelegging in de ogen van de raadsman zag op levende konijnen, valt immers niet in te zien waarom een beroep werd gedaan op een vrijstelling die slechts van toepassing kan zijn bij dode exemplaren. In de toelichting op het middel wordt ook niet duidelijk gemaakt waarom bekendheid met de verbeterde lezing er toe had kunnen leiden dat met meer kans op succes een beroep op deze vrijstellingsbepaling had kunnen worden gedaan. In cassatie wordt ook niet opgekomen tegen het oordeel van het hof dat de verdachte geen beroep toekomt op de vrijstelling ter zake van producten van wild.

23. Gelet op het voorgaande acht ik het oordeel van het hof dat de verdachte blijkens het onderzoek ter terechtzitting door deze verbetering niet in zijn verdediging wordt geschaad, niet onbegrijpelijk.

24. Het middel faalt.

25. De vraag rijst nog of de verdachte voldoende rechtens te respecteren belang heeft bij het cassatieberoep. Indien volgens Uw Raad geen sprake zou zijn van een kennelijke misslag die zich leent voor verbeterde lezing door de rechter, is in elk geval sprake van een situatie waarin de tenlastelegging na terugwijzing op vordering van de advocaat-generaal bij het hof op de voet van de artikelen 313 en 314 Sv in verbinding met art. 415, eerste lid, Sv kan worden gewijzigd. Dat wordt in de schriftuur ook niet bestreden. In aanmerking genomen dat het voor de kwalificatie en het toepasselijke wettelijke strafmaximum niet ter zake doet of de verdachte ‘dieren’ dan wel ‘producten van dieren’ onder zich had en voorts gelet op de door het hof opgelegde geldboete van € 250,- en verbeurdverklaring, zou kunnen worden geredeneerd dat na terugwijzing -na een vordering tot wijziging van de tenlastelegging- een herhaling van zetten valt te verwachten. Uw Raad heeft eerder, in een ten dele vergelijkbare situatie, wel aangenomen dat na terugwijzing op basis van een gewijzigde tenlastelegging een vergelijkbare strafoplegging zou volgen.10.In het licht van art. 80a RO valt, uitgaande van deze aanname, te verdedigen dat het belang van de verdachte bij zijn cassatieberoep niet evident is.11.

26. Zelf aarzel ik evenwel of toepassing van art. 80a RO op basis van deze redenering wenselijk is. Ook bij een inhoudelijke beoordeling van het middel speelt het belang van de verdachte bij cassatie een rol: is hij door de verbeterde lezing van de tenlastelegging in zijn verdediging geschaad? Daarnaast zijn evenwel andere aspecten van invloed. Bij een benadering via art. 80a RO als hierboven omschreven dreigt het gevaar dat het belang van de verdachte alles gaat overheersen. Waarom zou op basis van een tenlastelegging die alleen spreekt over Franeker niet bewezen mogen worden verklaard dat het feit zich in Leeuwarden heeft afgespeeld, als na cassatie toch alleen een herhaling van zetten te verwachten is? Daarmee is niet gezegd dat aan het belang van de verdachte geen belangrijke plaats toekomt, en ook niet dat dit belang niet nog zwaarder zou mogen meewegen. Maar voor zover dat wenselijk zou zijn, kan dat ook gerealiseerd worden via een inhoudelijke beoordeling van klachten als welke in deze strafzaak aan de orde zijn. Tegen deze achtergrond geef ik de voorkeur aan verwerping van het beroep, en daarmee een inhoudelijke beoordeling van het middel, boven toepassing van art. 80a RO.

27. Ambtshalve heb ik geen gronden aangetroffen die tot vernietiging van de bestreden uitspraak aanleiding behoren te geven.

28. Deze conclusie strekt tot verwerping van het beroep.

De Procureur-Generaal

bij de Hoge Raad der Nederlanden

AG